Solución a un pequeno atranco.Ata o de agora os contertulios escribían comentarios e acababan firmando debaixo do texto para sair da situación, debido a que segundo poidemos saber; Blogger quere dificultarlle a vida ós usuarios alleos ó seu sistema. Para elo os anónimos "puros" (non rexistrados en Glogge/blogger ou gmail) teñen que pór un comentario co seu “nick” a “pelo”, e inmediatamente despois o vencello á súa suposta páxina web ou blog. Vexamos paso a paso como facelo.
(A modo de exemplo supoñamos que son o amigo Medela, e quero facer un comentario sen estar dado de alta , os pasos son os seguintes :)
1) Sobre o apartado "elegir una identidad" clic sobre a terceira das posibilidades de facer comentarios.
2) Escribo o meu nome no oco da caixa "nombre".
(A modo de exemplo supoñamos que son o amigo Medela, e quero facer un comentario sen estar dado de alta , os pasos son os seguintes :)
1) Sobre o apartado "elegir una identidad" clic sobre a terceira das posibilidades de facer comentarios.
2) Escribo o meu nome no oco da caixa "nombre".
3) Escribo no oco da caixa "Nombre/Url" o enderezo dunha páxina web/blog.
(No caso de Medela o do seu álbum de fotos “undergran” en flick : http://www.flickr.com/photos/8586225@N02/
4) Pulsar no botón publicar.
Nótese que se non teñen páxina web poden indicar na caixa Nombre/Url calquer nome e punto es. (nome ou alias.es) ou a das Uvas: http://asuvasnasolaina.blogspot.com/
Nótese que se non teñen páxina web poden indicar na caixa Nombre/Url calquer nome e punto es. (nome ou alias.es) ou a das Uvas: http://asuvasnasolaina.blogspot.com/
Saiban que incluir o enderezo das uvas axuda a posicionar nos buscadores a páxina fundamentalmente o índice de actividade, detalle que en todo caso se agradece.
Aprecien como Arume ven facendo comentarios sen problema algún porque está asociado o seu nome ao seu blog.
Disculpen este post de literatura ausente, coma nas obras, "perdoen as molestias".
P.S.: (Se fan clic na imaxe superior deste post poden ver o resume xeral do pasos indicados anteriormente. Avantaxe de estar rexistrado cunha conta de Gmail, ten como privilexio poder borrar un comentario arrepentido, do contrario só o pode facer o administrador do blog).
Entradas
64 comentarios:
Probando, probando,si ooolaaaaaaa,
un, dosss, treessss, siiiiiii...
Kyra, Patilliñas de hacha, señores de Crestosende, e das voadoras, dándolle a todos o aire da mañán no pelos do peito, e todos sen despeinarse...
Isto vai, xa o borraremos, entón...
"Probando, probando,si ooolaaaaaaa,
un, dosss, treessss, siiiiiii..."
'Bueno amigos, vamos continuar nuestra actuación... kghrssssssss ñiekkkkkkkkkk...mmmmmmmmmmmmmmmm...
Rogamos se persone en el palco el electricista y un miembro de la comisión... Y ahora nuestra cantante Sonia les va ofrecer...'
a ver a ver...
A ver se entendín ben, que eu nisto son moi torpe.
O suplente de Medela, que facía diante do ordenata ás 7 da mañán dun domingo de defuntos?
Fino, fino.
Contrólao todo amigo Arume.
Matando dous páxaros dun tiro o insonmio e á par agardando que fose día para sair á procura de cogomelos.
"Vou coa muller e a cuñada ata o cemiterio de Allariz... Aproveito para honrar a don Vicente Risco" (Medela).
O suplente do Julito Medela estaba fuchicando no ordenata ás 7 da mañá, porque o suplente do Julito Medela é don Vicente Risco. Dito por el mesmo e por algún paxariño piador que me chamou para comentarmo, don Julito Medela foi onte ao cemiterio de Allariz e aproveitou para honrar/obsequiar a don Vicente Risco cun ordenata de última xeración nós. Seica o noso home no cemiterio de Allariz púxose como un neno de contente co regalo e veña darlle ás teclas sen parar. Ás sete da mañá aínda andaba amañando no teclado para descifrar polo miúdo o seu funcionamento. Por iso no comunicado das 07:11:00 o home do porco de pé, que, como se sabe, ten o formiguillo e unhas ansias infinitas por saber e gosta de andar de santa compaña a todas as horas do día e da noite, escribe: "Probando, probando".
Polo que se ve, non importa qué páxina enlaces.
Preman no meu nick, e verán que alguén, xa no 2002, rexistróu o blog "Probando Probando" pra esta clase de experimentos.
A "páxina de inicio internáutica" do meu ordenador, fai tempo que é a das "uvas".
Lembrarán o post no que aparecía en "primeiro plano" a zona pélvica dun modelo masculino en calzoncillos que, trucos do photoshop aparte, adiviñábase moi ben dotado pola nae natura.
Pois ben, encendo o ordenador pra ensinarlle á miña nae os lindes que aporta o SYGPAC a certas parcelas familiares cando aparece, como primeira carga,a devandita foto. A miña nae parece asustarse coa "tranca" que se adiviña baixo o slip da foto ,a todo color humano, e mírame de xeito extrano como pensando "pero tí, en qué páxinas entras!".
Para o anónimo das 03:32:
Fun onte, sábado, por volta das doce da mañá, ata o cemiterio de Allariz, coa muller e máis a cuñada.
É certo que estiven un pouco de tempo a laretar con don Vicente Risco, de tú a tú.
É falso o da computadora portátil. Don Vicente non gusta destes aparellos.
Entrei, esta mañá, as 10:30 e verifiquei que había normas novas, e que alguén tiña suplantado a miña persoa.
Fun ata Lobeira para depositar flores na campa da miña avoa e máis a miña tataravoa.
Acabamos de chegar á casa.
Non se paraba co frío, alá na miña terra.
É certo, absolutamente certo, que falo con don Vicente. Por veces, no cemiterio. As máis das veces, na casa da muller (de don Vicente), en Allariz, sede da Fundación Vicente Risco. Sento no seu gabinete, refollo nos libros que el lía. Aparece nunha nube cor azul-bismuto, da mesma cor, da mesmiña cor que a rebeca que levaba María Benita, a filla do madeireiro de patelas en forma de machada. Si, home, o que non toma chococrispis de Kellog's nin leite desnatado.
Consulto algunhas cousas con don Vicente. Case sempre me 'lee la cartilla'. Alén diso, foi quen me besbellou aquelo da similitude entre a Santa compaña e o Sutti hindú.
Repito, don Vicente non tiña computador no gabinete. Aínda que pareza mentira, aprendeu sánscrito sen fozar no google.
Teño a cara a arder do frío de Lobeira.
Saúdos!
Grazas, Arume, pola fotografía que me acaba de enviar.
Despois de todo, trinta e cinco anos non son tantos...
Pois fágalle unha foto á nube de cór bismuto, pero coa cámara "Kyrlian", e cólguea no blogue.
Dacoba, soño cun país que sortee, en vez de 'un hermoso cordero' nos descansos dos partidos de fútbol, por exemplo, entre o Rápido de Cristosende contra o Dínamo de Parada do Sil, que sortee, digo, unha cámara Kirlian para fotografiar a Santa Compaña.
Ben seguro que a agraciada será unha señora chamada Josefa, ou Florinda, talvez Saladina, nunca, nunca, nunca Jessica, nin Violeta, nin Carlota, nin Begoña. Esa señora terá unha filla casada en Barcelona, seguramente cun de Riotorto, talvez murciano, nunca, nunca, nunca, catalán.
E o xenro coloca a cámara no salón, na gaveta do lado da TV de plasma impagada... E na cámara, ul lateral rotula discretamente: "Obsequio de cárnicas Toñita-Parada del Sil".
E unha eterna cobra-kundalini que, saíndo de Lobeira, morra e renaza en Pontes de García Rodríguez; da cabalo dela, o Arume e un servidor, con senllos cubatas de Veterano e aturuxando ás mozas desde as alturas.
No círculo lítico/etílico da Mourela con profumo de acqua velva e empanada de liscos.
Non esqueza, Arume, as argonáuticas voladoras dos irmáns Chabaud, o paquete de Rex e/ou Kentucky, a copa de licor-café, o SEAT 128/1430 verde molibdeno e as fitas de cassette co "Mirage" dos Camel.
Non lle son eu, Arume. É o ar lisérxico, diacrónico e vudú de Lobeira: Imaxine, día de Santos, frío siberiano, as lembranzas atúan o pre-consciente...
Saúdos.-
Seat 128-1430.
Na foto non se aprecia, pero leva reproductor de cartuchos.
Imprescindibles; sen eles o mundo pararía:
O Dúo Gala interpretando "Viva Chihuahua".
{Aínda que non o pareza, hoxe comín grelos, non peiote}
Arume!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Nin Obama nin Pallin...
We love Arume!!!!!!!!!!!!!!!!1
Grazas.
Grazas.
Grazas.
Pola cor verde molibdeno do coche.
Polos cartuchos con "Viva Chihuahua" dos chamánicos 'Dúo Gala'.
Non me resisto: Los indios tabajaras". Viaxes a Ferrol a ver El padrino, tapizado dacha nos asentos, berberecho incrustado como ámbar en vidro para o cambio de marchas e a música de Amapola para orillarmos na Capela.
Fillos/as do palco, ben sabedes que foi por culpa do licor43, pero ignorades que os indios tabajaras cumprían a parte aliquota da maquinaria que vos pariu.
O meu foron os callos do Chavolas, eso si sicotrópicos.
Arume, onde dixo "Dacha", quixo decir "Chaika", non?.
É o que ten ter lido a John Le Carré,XDDDD.
Os cubatas de 43 eran exclusivos da aristocracia rural: Aqueles individuos que tanto bordaban as performances nas voladoras, como facían pións no torreiro da festa co 124 sport bocanegra verde molibdeno, como demostraban unha arte consumada a bailar rancheras coas mozas de rebeca (grazas, Arume) vermello estroncio, como chimpaban no tiro unha baralla porno de tres palillos con tres balíns, como lle berraban 'tía buena' ou 'cachonda' á cantante da orquestra Nebraska, como lle berraban "tía muller" á propietaria do auto-bar, como berraban á lúa, ou ás bolboretas que sempre, sempre, sempre andaban arredor dos grupos electróxenos de gasoil:brrrrrrrrrrbrrrrrrrrrrrrbrrrrrrrrrrrrrrrbrrrrrrrrrrrrrbrrrrrrrrrrrrr
P.D.: As mozas de rebeca vermello estroncio sempre, sempre, sempre estaban apoiadas nun pau da FENOSA, fóra de servizo; eses paus carcomidos da choiva, do sol e da xeada que parecen formular eternamente o enigma da esfinxe.
As mozas de rebeca vermello estroncio chámanse Julia, Rosa, María, Josefa, Pacita, Luisa, Isabel, Pura, Puri...
Os aristócratas do 124 bocanegra, Manuel, Benigno, Eloy, Félix, Modesto, Pepe, Arturo, Sindo...
P.D. (2). Non podo ir a Lobeira, póñome enfermo.-
Amapolaaaaaaaaaaaaaaaaa
lindísima amapolaaaaaa
será siempre mi almaaaaa
tuuuuuuuyaaa
sooolaaaaa
Yo te quieeero
amada niña miaaaaaa
igual que ama la floooor
la luuuuuuuuz
del diiiiiiiiaaaaaaa
Amapolaaaa
lindísima amapooollaaaa
no seas tan ingrataaaa
ya maaaamé
Amapoooolaaaa
Ama,pooolaaa
Como fuedes tú vivirrrr
tan sola
(Sei a letra sin mirar no Google)
Amapolla,
Ama,pola
ya mamé
fuedes
foron grallas ortográficas sin mala intención.
Claro que eran da aristocracia,anque fora rural.
O spot publicitario decía: "Guerra a la vulgaridad. Ven a pilé 43".
Evidentemente, Dacoba; a primixenia aristocracia, a xenuína, a auténtica, é a rural
A urbana vulgarízase (aos poucos) en burguesía.
Compáreme, por exemplo, os mozos que ían ao 'Texas' de Bedoia, cos argonautas das voladoras.
Ese vai ser o noso lema:
Guerra á vulgaridade!
Había un autocolante que representaba o nirvana para o abraiado e afortunado espectador; estaba redactado castelán de Asturies.
"Busco gachupina que pague la gasolina".
Lembran??
Pago eu agora, que sexan unhos medios, ímoslle ao Bar da comisión, e agardamos alí se vos parece polo remate coa muiñeira de Chantada .
O 124, matrícula de Ourense, vintepicomil que anunciaron para retirar pola orquesta é dun tipo que lle trae unhas Targa e unha fita antimareo dobre.
O vidro de atrás cheo pegatas co sinal de paso polos diferentes santuarios discotequeiros
Nova Olimpia, 3A, Fleming,Zeppelin, Trebol, El progreso, O Fiadeiro, mesturadas coaqueloutras de souvenir : "Vigo Crisol de las rías","Ourense terra da Chispa", " non creo nas bruxas pero haber hainas", "soy ligón de profesión"...
Unha vez estaba nunha verbena cunha rapaza. Debía ter eu uns vinte anos.Chimpaba, un tra do outro, chaveiros cunha escopeta de balís, nunha das barracas . Ela non sabía que, ó cumprir doce anos,agasalláranme unha escopeta de balís,na aldea, según a costumbre , e sorprendíase de que certara tan ben.
O fulano da barraca dérame a escopeta boa, có caño dereito, coa mira ben posta ,e có gatillo ben engrasado. Debéu razoar: "Este trae cartos. En canto chimpe cousas, vai seguir gastándoos aiquí. O que paga por cada balín é moito máis do que me valen cada cousa". Si cheiraban que sólo tiñas pra un par de tiros, dábanche un arma defectuosa. Fodíanche igual os cartos, e quedaban igual coa mercancía.
Naquelo, díxenlle á moza: "Agora, vou chimpar aquela baraxa porno". Ela díxome "serás guarro!", pero notéi na sua voz o desexo de satisfacer unha inconfesable curiosidade: a de ver excitantes fotos de homes e mulleres xoves, espidos, entregados ós placeres da carne.
Chimpéi a baraxa con tres balís "de copa", e fómonos pró coche , pra contemplar as "cartas" en intimidade. En todas elas aparecían, desnudas, duas mulleres de mediana edade, xogando có enorme "aparato" de...un cabalo negro!!!. Nin un sólo home desnudo, nin un sólo membro masculino-humano!. Ela parecía moi frustrada: nin un sólo "membro" masculino-humano.
Fixo ademán de vomitar. "Guarro, mira que gustaros estas cochinadas!!!".
A maldita baraxa fodéume o plan, aquela noite. Entráronme ganas de porlle lume á barraca...
jajajajajajajajajajajajajaja!!!
Non se preocupe, Dacoba, a Ulises e máis o Capitão Willard tamén lles pasou de todo.
Está claro que che deu a arma defectuosa.
Había unha chica, Circe creo que se chamaba, que transformou en porco a un meu veciño de Lobeira.
Dacoba aínda tivo sorte.
A variante, Medela, era "Con fabes y sidrina nun fai falta gasolina".
Máis autocolantes da época:
-"Anacleto Pelanas, play-boy para damas".
-"Genio y figura hasta la sepultura". Có dibuxo dun esquelete levantándose dunha tumba, e berrándolle "Chata" a unha viuda que deixaba flores na sepultura do lado.
E, unha que vin feita a mau, pegada no cristal dun coche con matrícula de Madrid:
-" O coche será de Madrid, pero eu son de Ourense".
Cando lle contéi o caso ao meu tío de Eibar, moi galeguista, fixo él tamén unha: " O coche será de onde sea, pero eu son galego".
Siiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!
Isto parece unha sesión de psicanálise!!!!!!!!!!!!!!!
E había outra, espello de supremo friquismo: Representaba, sen texto ningún, un parafuso con pantalóns, a perseguir unha torca de minisaia.
E o HORROR con maiúsculas, un individuo que saca en brazos (do mar) unha moza de bo ver, coa barriga inchada, e aparentemente morta. O texto: "POR NO SACARLA A TIEMPO"
Os palillos que utilizan nas casetas dos tiros son reciclados?
Cando volveremos ver o can afirmativo?
Por Celanova aínda camiña un oito e medio especial, branco, con tapete de 'ganchillo' no asento traseiro.
E os autocolantes relixiosos?
YO CONDUZCO ELLA ME GUÍA
VIRGEN DE LA GUIA GOMESENDE
DIOS EN MI CAMINO
DIOS NOS GUARDE
NOSSA SENHORA DA PENEDA (Este lévoo eu)
ARA, JESUCRIST
VIRGEN DE LOS CAÑOS SANTOS
Mi madriña!!!!
Escacho coa risa, non sei se será o efecto do alcohol, pero este trebello non me dá actualizado o de presa que interactúan vostedes.
E non lembran aquela moda, super-rosario de bugallos de eucalipto
pendurado no espello interior, o pano, a fita da moza ou da moza imaxinaria, e os canciños abaneando coa cabeza atrás de todo cando se producía unha frenada ou collía o auto un bache ?
Eu tamén lembro a de "por no sacarla a tiempo". O fulano sacaba da auga aunha rapaza, presuntamente afogada, coa barriga com un "bombo","chea de auga".
Os palillos das barracas, había que escachalos de todo. Non valían sólo fisurados. Ao parecer, metíannos previamente en auga pra que romperan tan fácilmente có balinazo. O aire comprimido das escopetas tamén parecía ter menos presión que as escopetas domésticas. Debían de manipular o recorrido do émbolo.
"Pra que non romperan", quixe decir.
Eu pensei que o da nossa senhora da peneda non era relixioso.
E o aristócrata que aproveitando que ficaba unha micra de palillo aproveitaba para o partir co cano da carabina??
E sempre tiña do seu lado unha mociña con cara triste, pantalóns cor lilas astato e irremediablemente chamada Marita e nacida en Frankfurt.
Os listos levaban, -levan-, da casa os balíns de copa que seicaa se compoñen de moito máis plomo cós de vaso, con olliño para que non te cachara a/o do tiro.
Os meus herdeiros que andan nesa febre así mo contan.
Certo Dacova, as faladurías contan tamén que estiraban e reducían o muelle para que perda presión.
O autocoante religioso-rei é o da Nosa Señora dos Remedios.
Falta bibliografía sobre os combinados que se pedían e piden nos toldos. Aínda o outro día rifabamos sobre os ingredientes do Ataúd (sic). Para min era cerveza con peppermint, pero outros aventuraban outras misturas. Preciso erudición.
Das poucas mezclas que coñezo é o típico calimocho, viño tinto con cola.
Outro do que ignoro o seu nome de guerra é Granadina, un pouco zume de limón, e ron.
Suplantador: Non esqueza o son tan característico que facían os balíns contra a protección de lata que facía lateral da carruaxe.
Clock!
Clock!
Aquel ruído tan seco, tan característico, pois ía precedido do disparo, en que un ouvido fino podía chegar a distinguir entre o fogonazo propio do aire a presión e o asubío do balín no ar.
Un clock semellante era o das máquinas de pinball, cando 'cagaban' partida. Lembro unha, a de 'Miss Universo', nun bar en Lobeira, monumento á enxeñería da trucaxe, que daba partida de gratis por 2.500 puntos.
Cloc
Clock
E tamén facía Clock cando a meneabas de máis e daba falta: Tilt!
MISS UNIVERSO: FACÍA O MESMO CLOCK QUE OS BALÍNS CONTRA A LATA DO LATERAL...
Probando, probando
Ola Apicultor, hai tempo que non o miro! Quería comentarlle só unha cousiña que me ten un pouco intrigado.
Non deixa de ter interese o episodio lúdico-festeiro que nos comenta Dacoba, o Robin Hood da Alta Limia.
Apicultor, podo tratalo por você? Grazas, pois.
Dacoba fala en que chimpaba un detrás do outro, unha eterna caravana de chaveiros… Sería, ben seguro, fundamental para o noso relato que tentase lembrar que clase de chaveiros chimpaba. Non é o mesmo un en forma de ferradura-imán, que outro coa efixie dun porco coa camisola do Barça perpretando argüidamente sodomía con outro conxénere de cores vikingas. Tamén omite (non sei se á mantenta) descrición ningunha da señorita que o acompañaba no seu periplo venatorio no Sherwood alto-limiao.
Tamén me fixo reflectir o facto de a señorita utilizar expresións alleas ao noso idioma: “Guarro”, alén de comportamentos inusualmente liberais nesas coordenadas espazo-temporais:
“Fómonos pró coche, pra contemplar as "cartas" en intimidade”.
O sangue solidificouse dentro de min, Apicultor; pode estar certo diso. Abofé que si.
A nosa interpretación de tan noitébrego e arrepiante caso:
Dacoba estaba sozinho na súa aldea. Por raro que pareza, naquela tarde do agosto, a cuadrilla do noso heroe estaba reducida a un membro. Entre os horribles resultados académicos duns, o servizo militar obrigatorio doutros, a perenne falta de disponibilidade monetaria de todos -endémica na comarca (e no país)- e a posibilidade marabillosa e inesperada de poder utilizar un SEAT 128 – 1430 de cor verde bisulfuro de molibdeno, fornecido de equipamento de son a cartuchos e cun enorme autocolante (apenas un, louvado sexa El Señor) que rotulaba no parabrisas
“Sala de Fiestas La Campana-Beariz Orense".
Coñece esa mítica sala, Apicultor? Non? Coñece o ‘Whisky a go-go’ de Los Angeles?? Pois nada parecido, amigo, nada parecido.
Ben, Apicultor, imaxinemos unha tarde de agosto no pleistoceno. Nin entrara aínda Felipe González!!! Imaxinemos o noso Xasón guiando sabiamente o seu Argos verde molibdeno polas reviradas pistas do macizo central ourensán. Imaxinemos, Apicultor, que o intrépido rapazote leva no peto dúas ou tres mil pesetas. Lembremos, por fin, a escena de Apocalypse Now Redux, cando o capitán Willard abandona a barca e se mete en boca de lobo coa intención de acabar co reinado do medoño coronel Kurtz. Sabía, Apicultor? Un mozo que se mete el sozinho nunha verbena, en parroquia allea, (territorio comanche) gabándose de coche e con pintas de levar cartos no peto, protagoniza un acto temerario e case suicida, deixando a Willard na altura dun neno de teta a xogar o ioió.
Home, Apicultor, é evidente que a Dacoba non se lle ocorrería enfiar co coche o torreiro da festa, puxar polo freo de man e facer pións. Evidentemente, iso sería... A antítese do heroe. Mesmo parece antiprofesional. Tamén non creo que mallase no mostrador de madeira, no auto-bar, berrando “Señora muller, un botellín”; a súa educación e máis a súa prudente astucia impediríanllo.
Mais... Cando terminou a orquestra, como era a peza? Si... Aquela que era imaxe de marca do Dúo Gala, os Jagger-Richard do subdesenvolvemento, si, home, aqueles que eran de Noia, ou de Huesca, agora non lle lembro, Apicultor.
“Qué bonito es sentirse chihuahuense
y aventar por los aires un balaso (bang!)
que marque en el espasio
la ruta del valooooooooooooooooor
enfrentarte al destino cara a cara
adorar con pasión todo Chihuahua (bang!, bang!)
y cantar al compás de mil guitarras
cansiones de mi tierra
con todo el corasoooooooooooooón”
Xusto na altura en que terminaba esta peza, este mantra, esta fórmula cabalística, foi que Dacoba decidiu abandonar a barca, enfiar o perigo, trazar a raia que non ten volta atrás.
Ben, os mexicanos tiran os chapeus e máis os revólveres de polietileno made in China e atacan con “Morir de amor”, de Miguel Bosé. Dacoba, por súa vez, ataca tamén. A rapaza é media bonita, parece media solitaria, un bocado ‘mística’. A peza era a ideal, un medio tempo que permite bailar lento -ma non troppo. “Ti amo”, de Umberto Tozzi tería sido demasiado ‘heavy’ para comezar; unha cousa é celebrar un casamento en Casa Conde, da Merca. Mais outra ben diferente, un potlach; non é, Apicultor? Hai que ir de vagar...
Ben, [......................................].
Ben. Ehem. Supoñamos que a rapaza se chama Beatriz (insólito nome para esa latitude; talvez Mariví, nunca, nunca, nunca, Obdulia, e que vive, oh, mon Dieu, en Santander, que é neta do don Tal e que está a estudar farmacia!!!!!.
{cont.}.
Medelaaaaaaaaaaaaaa, non nos deixe con este contus interruptus...
jajajajajajaja
É dedicado ao señor Apicultor, mais seica está a loitar contra los ocultos enemigos de Dios y más la patria.
Saúdos, Arume!
Morir de amor.
Arume: Ben se coñece que Vde. bailou esta peza máis dunha vez, alá na súa (nosa) terra.
Era idónea... O ritmo... As mozas que derretían co Miguelito Bosé... Nin rápida nin lenta... Mais, recoñézao, Arume: Dúo Gala son máis suxerentes. Sobre todo cando disparaban estalantes para corroborar as súas frases lapidarias.
Daquela tamén se escoitaban, nos coches, Barón Rojo, Obús, Leño, Ñu, Cucharada, Topo, Asfalto, Triana, Medina Azahara, Bloque.E
E os Tequila, tamén.
Saúdos.-
Nunca me atrevín cos peterpanes (aka leotardos ou leopardos) de Bosé, pero bailar arrecarallo que si. E meter triples ombreiras por debaixo das chaquetas de groso punto chamadas portuguesas para darme tronío. Por suposto, con escasísimo éxito.
Vai esta dedicada ao Medela e o Arume. De rebote, por que a que procuraba e non atopéi era aquela de
Quiereme tal como soy
y si no sigue adelante
nunca encontrarás amor
más amigo más amante
PREMER.
Viva Chihuahua.
Dacova: acaba vostede de establecer o karaoke dos próximos contubernios. Para que no me olvides ni siquiera un momento y sigamos unidos los dos.
Non me resisto, nembargantes (este léxico retro acorde), a presentar outra candidatura: Por el amor de una mujer.
Imaxino que o próximo e masivo contubernio é a homenaxe ao Marcos Valcárcel, do que xa fala hoxe "La Región". Que o saiban queñes non son de Ourense.
Arumeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee
Mandeeeeeeeeeeeeeeeeee. Estará vostede apenado coa derrota do seu Mccain, non é?
jajajajajajajajajajajajajaja
Non!!!!!!!!!!
Evidentemente, ía votar en McCain, ata que meteu a chanca a excesiva da Sarinha: Desas que non queren que o estado se meta na hora de pagar impostos, mais si para perseguir e condenar chavalas que abortan.
Non lle fun votar.
De todo o modo, na boina (Wyoming) gañou McCain.
Non teñen vostedes por Lobeira un home quixotesco que toleara por ler libros de Marcial Lafuente Estefanía. En Mieres había un que mesmo levaba pistolas pola rúa e tomaba zarzaparrilla polos bares. Chamábase Johnny, por suposto.
Nada Arume, quero comentarlle apenas unha cousiña.
Lembra Vde. (podo tratalo por você, non é?) aquela verbena en Xermade (e xúrolle polas cinzas dos meus antepasados que non volvo facer referencia ás condenadas das festas), si, home, en Xermade, por volta de finais dos setenta ou principios dos oitenta.
Pediramos de bailar a aquelas dúas mozas… Lembre, Arume, concéntrese, se mal non recordo unha era a filla mediana do de Construcciones Dios; a outra, a moreniña, a máis pequerrecha era a pequena do português, ese que lle din o Demo, o que anda ao xornal. Lembra?
Home non.
E tamén ha lembrar cando aquel par de celtas indoeuropeos, cidadáns pre-autonómicos, evidentemente, pediron o remude, e non llo demos.
E tamén ha lembrar cando terminamos todos nas urxencias de Vilalba, e para máis INRI, o médico de turno era o pai da moza aquela coa que Vde. falaba na facultade…
E tamén ha lembrar a peza que soaba cando todo comezou: “Olvídame y pega la vuelta”, dos pos-nucleares e pegañosos Pimpinela… E nós desatamos a rir, non sei se encontrabamos graza na expresión ‘pega la vuelta’ ou eran cousas do tetra-hidro-cannabinol.
Ah, estou xa a perderme.
Hoxe, nos arredores de Celanova, nunha pista apenas asfaltada, desas que mal colle un coche, non me quedou máis remedio que dar a volta; estaba atrancada por un camión a descargar bloques.
Daquela, achégase un señor maior, moi maior, deses que andan nun coche sen carnet, con viseira e lentes de cu de botella; un señor deses que apostaría a vida a que non se chama Jonathan. Díxenlle que tiña que dar a volta, e respondeu textualmente:
-Non hai caso. Eu pego a volta aí adiante, no largo…
Ouviu, Arume??
Ouviu???
Eu PEGO a volta.
PEGO a volta.
P-E-G-O!!!!!!!!!!!
Mal estou recuperado do shock que me produciu a frase aquela que en tempos saíra no blog: “Dar cheda”, cando Dacoba, fiel ao seu estilo telúrico-Keith Luger-lapidario salta con aquelo de
“Fómonos pró coche, pra contemplar as "cartas" en intimidade”. Cando lle estaba a pedir cita para o cardiólogo, sicanalista, ou exorcista, talvez, aparece o paisano aquel, para rematar a faena.
E el será o eterno retorno do idéntico??
P.D.: O coche sen carnet era de cor vermella krypton. Non lle levaba autocolante ningún.
Amighiño Medela "dar volta" significaría quedar coas rodas do coche pra arriba".
- "O patio do Pedro é moi estreito. Non pega a volta o carro coas vacas".
-"O patio do Pedro é moi torto. Pode dar volta o carro ,se vai moi alto".
-------------------------------
Tamén lle chamaban "pegar" a comenzar a traballar no horario adecuado.
-A qué horas pegas hoxe?.
Publicar un comentario