4 may 2009




Un día na vida dun solaineiro: promesa cumprida

por Xoán da Cova
Imaxe: Muller en ferro. Arturo Andrade.
(1)

Nin de lonxe son un James Joyce como para poder contar maxistralmente un día calquera da miña vida, mais a escaseza de recursos vese compensado en parte se ese día ven cargado de anécdotas como as que pasaron o pasado sábado.
Enviaran un correo pedíndome que amenizara unha voda relixiosa na igrexa de "Sexo", ao parecer lugar do concello ourensán de Verea. E alá fun seguindo as indicacións orientativas que se adxuntaban co escrito. Tiven que deter o coche un par de veces para preguntar polo lugar, escoitando ao arrincar algunhas risas burlonas que non souben interpretar ao momento: a aldea chámase en realidade "Cexo". A persoa que tomara nota incurrira no erro debido ao "ceceo" do contratante, que obviamente non era galego.
Os amigos e familiares da noiva viñan de Valencia, e trouxeron unha morea de petardos e tracas das fallas. Esparexéronas polo adro, facéndoas estourar cun ruído do demo. Unhas velliñas da localidade dicían, todas serias, que ían espertar os mortos. Chamoume a atención unha das lápidas, escrita en inglés. Sabía que nesa zona houbera moita emigración a Norteamérica, e foi así como lle busquei explicación. Lembrei as continuas comparacións que fai o amigo Medela entre as vilas galegas e as cidades dos Estados Unidos.
Observei tamén que en moitas leiras do entorno sustituíranse as tradicionais cancelas de madeira por somieres metálicos usados. Dubidei entre clasificar o fenómeno de "feísmo" ou de "reciclaxe", e botei de menos ao Xulio Outomuro para que mo aclarase.
Aínda pasaron un par de cousas curiosas que non debo contar por afectar á privacidade de terceiros.

(2)


Á noite, estabamos a miña dona e máis eu citados para cear en Allariz co Medela e señora. Despois de tomar uns viños no Fandiño, achegámonos ao restaurante do "Centro Social", no que xa agardaba, encargada, unha enorme cazola de arroz con bogavante.
Cando levabamos un tempo ceando achegouse a camareira e dixo: -No comedor contiguo hai un señor que di que mañá ten que aparecer nas Uvas da Solaina os detalles desta cea.
O Medela ergueuse para saudar supoñendo que era un coñecido. No entanto, volveu estrañado de non coñecer a ningún dos comensais. Cando, instantes máis tarde, o cabaleiro se achegou a falar connosco, dicindo que era un habitual seguidor do blog de Marcos Valcárcel, ficamos todos pampos. Especialmente as nosas donas, que non imaxinaban que o que escribiamos durante horas no "maldito trebello" tivese tal proxección social.
Como lle pasaba ao Sabina de "Pacto entre caballeros", non poido deixar de lle cumprir o gusto a quen, desde Baños de Molgas se non entendín mal, sigue o blog con tanto fervor. E, de paso, mandarlle un saúdo. Imaxino que tanto el como o Medela engadirán detalles do encontro nos comentarios.

Longa vida ás Uvas Na Solaina!

13 comentarios:

o mesmo, pero disimulando dijo...

Em Brandariz, lugar próximo a Arzúa, no adro do igrexa, se é que a aquilo se lle pode chamar adro, hai unha lápida mármora que perpetúa a memoria dun tal JOMERSINDO, e, un pouco máis cerca da porta, outra na que o segundo apelido do morto ven sendo VEIJA. Aquí non debe haber influencia inglesa.

Agora que o señor Feijóo, ó parecer, vai desencadear unha cruzada contra o expansión agresiva e aleivosa do idioma galego en Galicia, ocórreselle a un cántas cousas quedan por estudar e coñecer respecto a esa lingua, convertida en koiné ou litúrxica por tantos e tantos descridos.

E en Teixido -San Andrés- vin con estes ollos que han comer os vermes ou quimar o lume, un carro do país, un carro enteiro, deses polos que tanto pagan os anticuarios para logo vendelos para ornamento de fincas por aí adiante, formando parte da sebe dunha finca. O dos somieres polos meus pagos e xa non digamos os palés, ¡onde vai que forman parte da nova estrutura paisaxística. E logo que nos veña Ramón Piñeiro dicindo que os dous maiores logros do pobo galego son a lingua -coitada- e a paisaxe -¿coitada tamén?-.

Dixen.

ms dijo...

Eu, sinceramente, creo nun mañá sen labregos. Se os chimpamos das terras, xa ninguén falará galego, esa lingua que amola tanto. Como para daquela xa todos seremos señoritos de ciudá, pois non haberá feísmo. Nin somieres facendo de cancelas nin pendellos de bloque cubertos de auralita. De feito, xa non haberá cancelas: todo serán portas blindadas e chalets intelixentes.

Ademais, de paso, contentaremos as arelas rexeneradoras e modernizantes de certo xornal galego, sempre atento ás mostras do feísmo que disturban a Galicia "no bonita". Haberá campos de golf e substituiremos as churrasquerías, esa cousa do pasado, por modernos restaurantes da guía Campsa. As feiras dos domingos non existirán (para que?) se xa todo o compraremos nos Carrefools e nos Al-campos: leite francés, patés da Campaña, navallas holandesas, xudías marroquinas...

Etxe dijo...

Eu dinme conta de que o mundo cambiaba cando durante unha escavación no Castromao, que debía ser en 1977, un paisano araba nunhas leiras viciñas, combiando o "ei vaca bei" co transistor que enchía de música a paisaxe, colgado do corno esquerdo da marela.
Sexo, "prenunciado" con fricativa palatal xorda, é un lugariño preto de Melide que está indicado na estrada cando un vai de Ourense a Coruña polo interior. Se tivesen un algo de ollo podíanlle sacar tallada. Imaxinen unha case de turismo rural cutre co anuncio "Fartate de Sexo por 35 euros ao día".

XDC dijo...

Efectivamente, ETxe. Saberá que nos Estados Unidos hai unha vila chamada "Hell" que lle saca partido turístico ao seu nome, "Inferno". Organízanse toda clase de eventos e comercializanse souvenirs como si o lugar fose o dominio do demo. O curioso do caso é que a orixe de ese nome é realmente alemán, lingua na que "hell" significa "claro".

Eu cando vin escrito "Sexo" na comunicación que me enviaban, penséi que sería unha variación de "Seixo".

Xosé M. González dijo...

O seu Cavesday, da Cova, aparenta que foi bastante máis pracenteiro có do pobre Stephen.

E o dos somieres-valado débelle ser moda xeral, xa que en terra luguesa son ben notorios. Feos son de carano, en reciclaxe e adaptación funcional encomiables; e igual non é tanto cousa de kitsch coma de costume.

XDC dijo...

Pois cando traduzan os Simpson ao galego, que lle chamen "Jomersindo" no canto de "Jomer Simson" ao lambón.

arume dos piñeiros dijo...

Hai que recoñecer, de todas formas, que o aparello (que pode entenderse como ostentación da luxuria) ten a vantaxe da transparencia: aquela proverbial e tópica consideración elevada da intimidade do lar galego (celebrada aínda en moitos lugares con muros de pedra de catro metros ou sebes de buxo de non menos altura) bótase por terra.
Por contra, hai que lembrar que as vellas chantas de ardesia (vou mirar se meto este italianismo por pizarra), empregadas sobre todo no countryside da Terra Chá para valados e peches, agora serven de bandexa elegante nos restoráns de postín para levar lixeiras pingas de emulsión de queixo do Cebreiro.

Xosé M. González dijo...

Hai ardósia en portugués; e ata agora, sen rigor, eu relacionábao co francés ardoise. Heino mirar.

XDC dijo...

Creo que tamén hai "ardosia" en español. SI non me equivoco, unha clase concreta de pizarra.

arume dos piñeiros dijo...

Creo que aos/ás coruñeses/as vailles prestar moito. E aos/ás demáis tamén. Gracias a un/ha anónimo/a visitante do meu blog.

Anónimo dijo...

Non tan anónimo, dos Piñeiraes, non tan anónimo.

arume dos piñeiros dijo...

Anónimo figura no meu blog, pero xa me gustaría saber quen vén sendo. Teño as miñas sospeitas. Pero se puxen anónimo é porque non sei quen é.

Anónimo dijo...

Para completar a nostalxia:

Coruña antiga (Fotos en Flikr) Tranvías da Coruña (anos 20)