Anécdotas co doutor Gallego
por Xoán da Cova.
Foto:La Región.
Inaugurouse hai poucos días en Ourense unha estatua adicada ao "médico dos pobres", o sempre querido doutor Gallego. Penso que non hai ourensán que non teña algunha anécdota que contar da súa capacidade como médico e da súa grandeza como persoa. Tamén espero que non falte un investigador que recolla moitas desas historias para ser entregadas á posteridade. A maioría de elas han falar de curacións case milagreiras, de acertos médicos en verdade sorprendentes. Pero moitas serán anécdotas simpáticas relacionadas co modo tan particular que tiña de tratar os pacientes. Eu vou contar dúas que a min me pasaron.

Tiña uns doce anos e quería ir, con moitos dos meus compañeiros, a un daqueles campamentos de verán que adoitaban a organizarse na época. Entre os requisitos figuraba un certificado médico que asegurase que non padecía ningunha enfermedade contaxiosa. Costara traballo convencer a meus pais de que me deixasen ir e, se lles dicía que me tiñan que levar a un médico para formalizar o trámite, se cadra mudaban de opinión para aforrarse molestias. Daquela, decidín ir só á consulta a lle pedir que mo fixese.

Tras agardar un bo tempo, pois a consulta estaba sempre a rebordar, chegoume a quenda. Segundo entrei pola porta, olloume de arriba abaixo, sen se sorprender de que un rapaz noviño, en principio san, fose ao médico sen a compaña dos pais. Preguntou estrañado: -E logo a ti que che pasa? Cóntolle o caso e contesta divertido: -E ti pensas que tes algunha desas enfermidades? Dixen que non e, mentres escribia o papel, dixo rindo : -Mira que vir ao médico por pensar que estás san! Cando lle preguntei canto debía, dixo que nada, Como todo o mundo ben sabe, xa daquela era o seu costume. Eu, que só tiña unha moeda de cincoenta pesetas, decidín aforrala e marchei sen nada pagar. El seguiu rindo e ollando cara min, acenando coa cabeza a un lado e a outro.

Pasados case dez anos volvín. Viña de sacar o carné de conducir e facía falta, outravolta, un certificado médico para os requisitos burocráticos. Entrei pola porta e, como a outra vez, preguntou: -Pero a ti que che pasa? Conteille o novo caso de burocracia médica e púxose a encher o papel. Nun momento dado, sinalou co bolígrafo a tapa dunha libreta que tiña na mesa, preguntando que cor era aquela. Respondín que era verde. Logo repetiu a pregunta sinalando unha carpeta vermella. Eu non sabía por que me interrogaba daquel modo. El debeu notar a miña estrañeza e aclaroume que tiña que comprobar que non era daltónico, porque se confundía a cor dos semáforos podía facer unha que valera por tres.

Preguntei canto era e volveu dicir que nada. Deixei mil pesetas (do ano 82) na mesa. Rexeitounaas asegurando que era moito, ao que lle respondín que, en realidade, só lle estaba a pagar 400 pesetas, pois as outras 600 eran a débeda de había dez anos máis os intereses. (Non sería mala idea que nos comentarios engadiran experiencias similares co devandito doutor os contertulios ourensáns, para ir creando documentación para ese futuro libro sobre un home esencialmente bondadoso).