Vai xa para un mes que se editou e se presentou en Ourense o libro Marcos Valcárcel. O valor da xenerosidade. Homenaxe dos amigos.Nel colaboraron 225 autores de toda Galicia, tanto con textos escritos como con parte gráfica. Desde aquí os coordinadores da obra queren agradecer publicamente a desinteresada achega de todos e cada un dos autores e autoras que a fixeron posible. A tal fin reprodúcense algúns parágrafos do prólogo:
Este libro homenaxe que ten nas mans, prezada lectora e estimado lector, é o froito da amizade, da admiración e do agradecemento ao home e ao amigo, ao escritor e ao estudoso, ao dinamizador e ao profesor, que obedece ao nome de Marcos Valcárcel López…
Este libro homenaxe que ten nas mans, prezada lectora e estimado lector, é o froito da amizade, da admiración e do agradecemento ao home e ao amigo, ao escritor e ao estudoso, ao dinamizador e ao profesor, que obedece ao nome de Marcos Valcárcel López…
Os que nos encargamos da ilusionante tarefa de coordinar esta libro homenaxe propuxémonos desde o primeiro momento que fose unha obra singular e representativa, coidada e editada como a ocasión merecía. Como podes apreciar, amigo lector, amiga lectora, as colaboracións son abertas e libres: un poema, un artigo, un relato, un comentario, unha anécdota. Na idea estaba facer un libro para ler, gozar e aprender, e non unicamente unha recompilación de textos haxiográficos ou de gabanzas. Cremos que, entre todos, lle ofrecermos a Marcos un agasallo literario e artístico que vai perdurar no tempo e que reflicte o mellor dunha Galicia moderna que se proxecta vizosa no futuro.
Para tal misión foron convocados amigos máis próximos ou máis lonxanos, unidos todos nun espírito de banquete democrático consonte ao carácter xenuino de Marcos Valcárcel. Deste modo, aparecen todos por orde alfabética, sen distingo de rango, honores ou fama, desde o amigo ou compañeiro de traballo diario até o escritor consagrado ou o representante da máis alta institución académica, cultural ou política. Como se pode comprobar, unha amplísima nómina de escritores, profesores, investigadores, xornalistas, membros das diversas ramas das artes plásticas, políticos, compañeiros e amigos, achegaron o seu contributo. Dun xeito tal que só pode ser cualificado de canto limpo á amizade, de recoñecemento unánime a unha traxectoria tan exemplar como multifacética. Que fosen tantos e tan variados é, única e exclusivamente, mérito do homenaxeado, pois só o seu nome foi quen de convocar o mellor de nós mesmos. A todos e todas, o máis profundo agradecemento, así como ás institucións que tan xenerosamente sufragaron a edición deste merecido libro homenaxe…
Beizóns para Marcos, beizóns para todos os colaboradores, beizóns para todos os lectores.
Entradas
47 comentarios:
Puiden ver o libro. Excelente. Parabéns a todos.
O libro é precioso por todas as razóns imaxinables. E, xaora, deben ser parabenizados en primeira instancia e ultima os editores do volume, que puxeron a amizade con Marcos como principal pulo do seu talento. A eles se debe semellante empresa: todo o mundo deberíalles estar moi agradecido. Vaian pola miña parte as felicitacións para eles.
Eu tamén puiden ver o libro e constatar, non podo dicir que me sorprendese moito, que o universo cultural-intelectual galego é perfectamente macho e as contadísimas achegas femininas non fan máis que realzar esta tremenda realidade –tremenda porque estamos no século XXI, non no século XIX, señores coordinadores-editores do volume– onde parece que hai que acreditar pirola para ser alguén.
Un saúdo desde o planeta Venus.
Paseino ben folleando o libro, peneirando, comprobando, constatando. Algunhas decepcións porque dalgúns dos participantes agardábse mais, outros esquecendo que se trataba dunha homenaxe a unha persoa e non a si mesmos. Os mellores son aqueles elaborados explicitamente para Marcos. Moi simpático o de Perfecto Conde.
Ese vento fustigador do SuOreste que ven do planeta Venus a erosionar un universo perfectamente cabrio non precisa acreditar biolóxicamente nada, para humanizar o convivio cultural-intelectual galego e ser alguén.
Un saudo dende o planeta Terra.
A este Marcos...Cómo se lle ocurre non respetar as cuotas de xénero entre as suas amizades???
Contén textos moi bos, bos e regulares, como adoita acontecer nunha obra colectiva destas dimensións. A min gustoume moito non só o deseño do libro, senón o que os coordinadores chaman enfaticamente "banquete democrático": que tod@s @s colaborador@s sexan tratad@s como iguais e que vaian en estrita orde alfabética, quer sexan persoas consagradas, quer persoas pouco coñecidas ou totalmente descoñecidas. Moitos parabéns a tod@s.
SurOeste comenta algo que xa se comentou neste blog en varias ocasións e que eu persoalmente botei en falta sempre (e o escribín neste mesmo lugar): moitísimas máis voces femininas.
Meus estimados terrícolas e marcianos:
Gustaríame que me explicásedes unha cousa, especialmente XdC, tan afeccionado á arte matemática. Se no planeta Terra se nace macho ou femia cunha máxica proporción que tende á paridade e se desde que un/unha nace se relaciona socialmente con machos e femias na mesma máxica proporción, por que estraña casualidade acientífica un/unha acaba tendo amigos ou amigas case exclusivamente con machos ou con femias (cada un co xénero que lle foi asignado no momento de nacer e co que acaba convivindo case con total seguridade toda a súa vida)deixando as relacións co outro sexo para o propiamente sexual? Explicádeme os mecanismos que conducen a esta desigualdade: por que tantos homes relacionados co noso admirado Marcos son susceptibles de xogar no espazo público e visibilizarse a través da publicación promovida polos seus amigos e tan poucas mulleres foron convidadas ou se cadra declinaron o amábel convite a participar do mesmo xeito.
Cotas? Parece de risa, pero desde o momento en que a tan pouca xente lle chama a atención este asunto, deben facer falta.
Señor da Cova, fáganos unha porcentaxe da contribución feminina na publicación da que falamos, por favor, que a miña calculadora só funciona con enchufes venusianos. Logo extraemos conclusións.
Amiga Suroeste, voulle contar un conto que lin fai anos, nun libro de estadística:
Atopábase un matemático charlando con un profano nesa materia,nunha taberna. Discutían acerca da probabilidade de que a seguinte persoa que doblara a esquina da rua que se vía a través da fiestra fora home ou muller. Logo discutiron sobre a probabilidade de que pasaran dous homes consecutivos, tres mulleres consecutivas, dous homes e unha muller, etc. Iban apostando pequenas cantidades de cartos e o matemático, mellor coñecedor das leis matemáticas que rixen o azar, ganaba moitas veces, e estaba facéndose cós cartos do outro.
Cando ao profano xa case no lle quedaban cartos, preguntóulle cal era a probabilidade de que pasaran douscentos homes seguidos. O matemático dixo que a probabilidade era prácticamente nula, e que xogaba todas as suas propiedades contra a pequena cantidade que lle quedaba ao outro, a que eso non pasaría. Remataban de formalizar a aposta cando soóu unha trompeta, e doblóu a esquina un batallón de soldados, desfilando.
O matemático sabía moitas matemáticas, pero o outro coñecía os horarios que rexían nun cuartel próximo.
Quero decir, amiga, que as estrictas leis do azar case nunca rexen a nivel "macroscópico", moito menos a nivel "humano". Case todo o contrario: o mundo real é un mundo de "sesgos".
Segundo isto, podemos deducir que no caso do mundo cultural-intelectual galego e por unha curiosa casualidade predomina unha visión de "cuartel" ou de "seminario".
Saúdos afectísimos
Sempre humildísima á súa disposición
Non lle sei, amiga Suroeste. Eu non paséi nin por cuartel nin por seminario ningún, e non sei como son eses sitios. MOita xente tenme dito que a "mili" lles foi moi boa, pero outros dinme que sólo aprenderon a fumar e a botar pacados. No caso do seminario, algús que pasaron por alí dinme que aprenderon moitas cousas, e outros que sólo aprenderon a facer pallas (igual é por eso por o que lle chaman así, "semenario"). Non sei a qué ateñerme, en serio.
No caso do sistema literario galego, tampouco formo parte de el, salvo que se queira tomar en consideración a miña humilde e puntual achega ao libro do que fala este post.
Sen dúbida que é moi interesante, por crucial, o asunto que plantea a amiga SurOeste. Con todo, penso que non é pertinente para o caso concreto deste libro homenaxe.
O libro non foi deseñado con ningún enfoque de xénero ou de cuota, senón coa única e indistinta perspectiva da amizade. Un libro amical e non sexual, para entendérmonos.
Os/as que foron convocador reunían un único requisito: ser amigos/as máis ou menos cercanos, máis ou menos lonxanos, de Marcos. E iso fíxose indistintamente de cal fose a súa condición sexual, ideolóxica, relixiosa, profesional ou persoal.
Por tanto, o que primou foi que os/as colaboradores/as teñan ou tivesen un certo trato co homenaxeado ao longo de todos estes anos. E se o resultado final foi, efectivamente, que houbese cuantitativamente máis homes que mulleres, o mesmo non fai máis que reflectir unha realidade meramente individual. En calquera caso, en absoluto é desprezable a presenza cualitativa de mulleres no libro, todas elas de gran talento e todas elas amigas de Marcos.
Non era intención do libro, pois sería unha pretensión a todas luces desmesurada, corrixir ningunha desigualdade social de facto. Nin tampouco o era ofrecer unha panorámica xeral do “universo cultural-intelectual galego”. De feito, se fixeramos unha análise estatística veriamos como non hai un predominio dese universo, senón do universo amical, sen máis. De aí o equilibrio e a variedade de autores coñecidos e descoñecidos, profesionais e afeccionados, dos que teñen a que pruma por oficio e dos que a colleron por primeira vez (enténdase correctamente a expresión).
Se a pretensión do libro fose representar o “universo cultural-intelectual galego”, estaría plenamente xustificada a demanda dunha maior presenza feminina, pois hai escritoras a eito como para estaren representadas con plena xustiza. Mais non é este o caso.
Porque o obxectivo da obra era outro: ofrecer un testemuño de amizade nun plano igualitario, como así foi dada a organización da obra, con independencia, repito, da condición sexual ou de calquera outra índole dos participantes.
Deturparía a intención do libro, que non é outra que unha homenaxe dos amigos (enténdase como xenérico), convocar a escritoras que non tiveron trato, nin directo nin indirecto, co amigo Marcos. Como tamén a deturparía suprimir a colaboradores masculinos que si o tiveron ou teñen polo simple feito de que, cuantitativamente, desequilibrarían a balanza de xéneros.
Espero que estas aclaracións sexan tidas en conta á hora de xulgar as bondades e os defectos –que tamén os terá- deste libro homenaxe, que foi encarado coa maior das ilusións.
Sexa como for, lémbrese o que dicía aquel Jack Lemon travestido no final da deliciosa película de Billy Wilder: “Nobody is perfect!”
Pero o asunto faime pensar, sí, amiga Suroeste. Dígame. Pensa que existe un "lobby" literario en galego?. Ten en realidade o sexo algo que ver? (fíxese no caso da Aneiros). Ten algo que ver o sexo,en algús casos, pero desde outro punto de vista?.
O sexo sempre ten moito que ver, señor da Cova como o ten que ver a lingua que se fala e como se fala, a cor da pel... non sei onde se dicía isto pero "nothing is indifferent".
Señor Coordinador 1:
Eu penso que é un asunto pertinente polas razóns que a continuación expoñerei de maneira breve.
Tanto o acto de homenaxe coma a edición do libro, foron profusamente difundidos nos medios de comunicación, é dicir, acadando deste xeito unha indubidábel dimensión pública.
Se non me equivoco a publicación do libro doque falamos contou coa colaboración de institucións públicas.
Polo tanto, máis alá das motivacións privadas dun grupo de amigos, estamos diante dun acto público no que participan institucións públicas con competencias no eido cultural. Por máis que os coordinadores non tivesen intención de facer unha representación sociolóxica do campo cultural-intelectual galego fixérona.
Con isto quero dicir que se eu observo no libro esa carencia para min tan chamativa, por favor fagamos as porcentaxes e poñamoslle cifras, non estou a ser impertinente aínda que poida que si molesta, cousa que asumo porque era precisamente esa a miña intención: molestar a todos os que ven como perfectamente normal esta evidente asimetría producto da profunda discriminación rampante de que somos obxectos as mulleres mesmo nos círculos máis selectos da sociedade.
Imos ver Sur Oeste, outro mundo é posibel e supoño que vostede tenta con esta súa porfía acercarse a el. paréceme moi ben, pero supoño que ese mundo non será o das ideas puras, e se é mundo mal que lle pese será continxente. Indudabelmente no libro puido pedírselle colaboracións a mais persoas do xenero feminino, e puidose discriminar negativamente a outros do xénero masculino para que fose mais paritario. O resultado entón sería enton mais xusto para vostede, pero seguro que menos representativo da realidade. Creo que a paridade habería que comezala por outros lugares que o demandan de xeito mais urxente, ao fin, aquí todos somos considerados e sensibeis a xusta causa da muller.
A mín, si me fixeran un libro os enemigos, a inmensa maioría dos textos estarían firmados por mulleres. Non o entendo, porque en principio terían que estar fifty-fifty. Non sei por qué carallo pode ser, a qué pode deberse ese sesgo. Igual non é maís que unha "fluctuación estadística"
Creo que a observación de SurOeste sobre a escasa presencia da muller no que ela chama universo cultural-intelectual galego é indiscutible. A discusión pode manterse sobre se o libro de Marcos deba responder a un maior equilibrio entre homes e mulleres en virtude dun planteamento xeral ou en virtude da aplicación do criterio máis restrinxido, pero válido en calquera modo, de incorporar aos amigos de Marcos, que circunstancialmente son, na súa maioría, homes.
Creo que ambas posicións son, en contra do que se pode supoñer, complementarias.
Señor Anónimo
A miña porfía é axudarlles a que se poñan en evidencia:
Outro mundo é posíbel –o das ideas puras, suponse, unha vez eliminadas as continxencias– pero empecemos por outro lado...
Pedir máis colaboracións a persoas de sexo feminino sería discriminar negativamente a persoas de sexo masculino...Os imprescincíbeis fronte ás prescindíbeis, está moi claro.
O que para min podería ser xusto non representa a realidade (radicalmente, e parece que inevitabelmente, masculina).
Ten razón: de empezar empecemos por outro lugar, que aquí maldita a falta que lles fai. Aquí está xa todo o mundo moi concienciado.
Estou empezando a divertirme, cabaleiros.
Saúde
Claro non está nada, nin si o vento é do SourOeste, porqué síntese mais ben como NorOeste. E gracias polos seus intentos de poñernos en evidencia, supoño que para ben.
XDC, a maioría de textos non libro a vostede adicado, estaría firmado por músicos, non o dubide.
En termos xerais concordo con SurOeste, a quen envío un afectouso saúdo, mais no caso concreto estou de acordo co que afirma Un dos coordinadores.
De todos modos, é oportuno o debate, non xa sobre o libro homenaxe, senón en termos xerais, polo que animo a que este siga.
Boa noite (tomando un "mojito").
"molestar a todos os que ven como perfectamente normal esta evidente asimetría producto da profunda discriminación rampante de que somos obxectos as mulleres mesmo nos círculos máis selectos da sociedade."
Dígollo sinceramente SurOeste, non me preocupa nada a discriminación das mulleres nos círculos mais selectos da sociedade.
Preocupanme si, as que teñen que aguantar o Nordés.
En termos xerais concorda o señor, xerais, borrosos e inespecíficos, no que case todo cabe. No concreto, no que importa, onde se decide, o señor concorda co que hai que concordar segundo os santos cánones dos machos.
Seguen a tomarnos por tontas.
Nunca deixará de pasmarme a clarividencia dalgunhas persoas. Como é agora o caso de dona Elisea, que debe de coñecerme mellor ca min, posto que sabe con total seguridade que eu concordo "co que hai que concordar segundo os santos cánones dos machos".
Pois o que son as cousas: errou de pleno.
Un dos anónimos estase facendo un lío cos puntos cardinais e os ventos eles asociados, por iso é que non acabo de entender que problema teñen as mulleres co nordés.
Aquí nesta solaina tan ben orientada, seique, como reina a calma chicha as mulleres estamos máis amparadas e non temos de que nos queixar.
Miremos para outro lado.
O nordés SurOeste, do frío, da terrá árida e do mar encrespado. Mulleres que non que non poden recurrir aos "círculos máis selectos da sociedade. Que teñen por diante primeiro a urxencia dunha discriminación economica que lles complica a vida.
Outras, as que pertencen aos "círculos", adicanse as bagatelas culturalistas e escandalizanse con futilidades moi do tópico-feminino ao gusto machista,ao que se renden por narcisismo a cambio dun circular recoñecimento tomando calquera causa, mesmo ao feminismo como medio para lucir a súa beleza e o seu talento.
Vaia. Según un dos anónimos, cumpliríase en mín a tradicional maldición cigana "Entre músicos te veas!". HAHAHAHAHAH.
Hai quen lle arrima un mechero ao termómetro para ver si así fai máis calor. Hai quen pensa que alterando os efectos modifícanse as causas. Ou o que únicamente lle importa é a "visión" do "termómetro".
Desprendese das súas palabras o menosprecio, das palabras que escribe, de ningún outro lugar. Agarre o mastro da súa vela e deixe de facerse o despistado, cousa moi típica dos que anda por esta casa e da que moitas xa tomamos boa nota.
A min parénceme fondamente reveladoras e danme moito que pensar esas expresións que rexen no caso dos homes e non tanto das mulleres, moitas veces asoaciadas a experiencias de risco e mesmo repugnantes, falocéntricas, falocráticas e falobélicas, que mais vale non nomear, como poden ser: "Faite un home", "senta a cabeza e faite un home dunha vez", "a ver cando te fas un home", "asi nunca te farás un home de proveito", "boa falta lle fai se quere facerse un home", etc. Como se o home fose unha persoa, un "ser humano" feito a medias, non feito de todo, aínda por facer, incompleto, pouco amasado, necesitado de experiencias rexas e terminantes, non tan madurecido como a muller. Están os tertulianos habituais da Solaina seguros de seren homes feitos e direitos para satisfacer de cheo a madureza integral e telúrica das mulleres? Polas opinións vertidas aquí, moito me dá que non. Non será esa, un supor, a dos tertulianos fixos seren "seres humanos" a medio facer, unha das razóns polas que as mulleres se sinten receosas a participar neste espazo densamente povoado de seres non acabados de facer? O falar por falar é moi atrevido e ten os seus riscos. A ver que din os XDC, Arume, Saavedra, Apicultor, Monxardín, o ingrato por desaparecido Medela, e os demais A cousa ten fácil solución: darlle mais protagonismo a xente non tan habitual por estes pagos, como un servidor, home feito e direito e cun magnetismo para as mulleres díficil de igualar, apesar de que hoxe me chamara a muller por teléfono para contarme que vira en persoa a Carlos Baute e que era guapísimo e que tiña un tipazo e que despois do frechazo a primeira vista o noso xa non podería seguir sendo o mesmo. Eu respondinlle que encantado da vida, que o que é bon para ela tamén é bon para min e que o que teña que ser pois será. Respondinlle como un home que ama as mulleres como hai que amalas e non como lle respondería un deses homes que non aman as mulleres e que saen na novela de Larsson, e que hai combater sen tregua en Suecia e na Solaina. Home non. Eu o libro-homenaxe a don Marcos non o vin e por iso non podo falar, pero despois das opinións expresadas aquí non me estrañaría que fose tamén un libro a medio facer. Cousa de homes mais ben.
Vaia polas ánimas, señor anónimo!
Segundo vostede, despois de ter a barriga chea e mentres non lle dean leña na casa unha muller xa non debe ter máis inquietudes? Pois dígolle unha cousa, ademais da discriminación económica, social e laboral, hai outra moito máis sutil que afecta ás mulleres de todos os segmentos do espectro social. E aínda sendo consciente de gozar dunha situación de privilexio con respecto á maioría das mulleres, que eu cifro non só en ter a barriga chea senón tamén en ter unha educación todo o esmerada que puido ser dadas as circunstancias, non podo deixar de ver que o que escribiu Rosalía de Castro –quen á vez que denunciaba a situación de marxinación das mulleres das clases populares facía o propio co desprezo do campo cultural cara ás literatas, que ela mesma sufría– en Carta a Eduarda segue tendo a mesma vixencia:
"Si te agrada la sociedad, pretendes lucirte, quieres que se hable de ti, no hay función sin tarasca.(...)"
Palabras que eu quero utilizar agora para criticar os seus comentarios sobre a insaciábel vanidade feminina e conclúo afirmando que o que comunmente se xulga como lexítimo protagonismo para os varóns é condeado como imperdoábel exhibirse para as mulleres... e nestas seguimos case dous séculos despois.
De tanto mirarse no espello adquiriu unha grande habilidade incluso para facer de espello aos demais argumentos, mais neste caso, simplemente proxecta porque non hai nas seguintes palabras nada que eu dixera nin siquera que esté na miña intención.:
"Segundo vostede, despois de ter a barriga chea e mentres non lle dean leña na casa unha muller xa non debe ter máis inquietudes?"
Non, simplemente lle digo que encontro excesiva a crítica ao libro de homenaxe adicado a Marcos, que non é pertinente neste caso lucir ideoloxia feminista para denunciar o machismo implicito nos coordinadores, non nos que adoitamos pasear por este blog, que hai situación mais urxents e comprometidas que demandan da atención do vente do SurOeste para que se transforme nun vendabal, nin furacan, nunha planetaria galerna de xustiza para a muller.
O que pretendo é exudarvos para que vos poñades en evidencia.
Agora comezo a me divertir.
Señor Anónimo
Polo momento intentei afastarme das referencias persoais e manterme no debate de ideas.
Lamento de verdade que vostede non sexa quen de facelo e que, a falta doutros argumentos máis convincentes, intente rebaixar a calidade dos meus sinalando que eu poida ter o costume obsesivo de mirarme no espello (¿?)En todo caso atribúeseme gratis por medio desta afirmación varios "pecados" tradicionalmente asociados ás mulleres: frivolidade, vaidade, lixeireza... dos que parece que os homes non son sospeitosos.
Enfín, señor, vostede verá se con munición dese tipo pode ou non impoñerse no debate. A min, francamente, non me interesa baixar ao nivel persoal, e menos aínda sen ter o gusto de coñecelo.Vostede ten á súa disposición a miña identidade no perfil do meu blog; pola contra eu falo cun ser anónimo que poida que non teña espellos na casa.
Bromas aparte, reitero que me parece sumamente pertinente a discusión que introducín, precisamente neste momento e neste lugar.
Pero... SurOeste... ¿Que hace una chica como tú nun eido como este?
Teño idea de que a miña xeración, que é a de Marcos, igual foi a primeira que viu pandillas mixtas e relativamente igualitarias: uns e outros estudabamos secundaria e eventualmente poderiamos chegar a desempeñar as mesmas profesións; cando menos en teoría, que na práctica mulleres médicas, enxeñeiras et caetera, non se vía así como moi claro. No rural, mozos e mozas labregas tiñan probablemente relación máis distendida (sei que hai adxectivos mellores), pero ben se sabía que, de casados, o ´cabeza de familia / titular da explotación había ser el. Nós, dicía, no instituto, colexio, facultade, viñámonos tratando en relativo plano de igualdade: non todos, xaora, e non de todo. Daquela, era fácil que se suscitase grupo ou subgrupo de maior camaradamaría con relación de sexo; elas e mais nós. Claro, nós tiñamos primacía histórica e outorgada, todas as de gañar nos dominios da solemnidade, tal ou intelectual e artístico; e a rutina, a inercia e marco de favor adoitaba deixar en moi minoritaria a presenza feminina: as María Zambrano e Maruxa Mallo dos trinta andaban fóra ou caladas; e que os dos Anos Escuros estivesen encantados coa visita de Xohana Torres, que puidesen ser parciais da igualdade non quitou en absoluto que eles en xeral foxen todos varóns. Ferrín lévame a min dezaseis anos, a Marcos pouco máis.
En suma: probablemente a maior parte dos varóns que pasan/pasamos dos cincuenta desenvolveron/desenvolvemos máis relacións de amizade con varóns; aínda que as nosas pandillas xa fosen -algunhas- mixtas e os que nalgún momento militaron/militamos na esquerda practicabamos organicamente o igualitarismo (ou non de todo?). Igual non mo entenden os nados a partir, digamos, do 1965/70; igual si. E eu non lles discuto nada, nin pretendo convencelos/-las. Só lles conto.
É mostra de ausencia de caletre o recurrir ao truco barato de apoñerlle a alguén, sexa home ou muller, o de "mirarse no espello". Primeiro, porque non hai nada malo en que calquera, home ou muller,teña ese costume. Segundo, porque o tal non é incompatible co desenvolvemento doutras capacidades e habilidades, tanto en mulleres como en homes. E terceiro, porque é unha solemne estupidez. Ou sexa, que menos tonterías ad mulierem e máis argumentos, que habelos hainos, só que hai que dar con eles, e iso esixe estruxarse os miolos.
SurOeste nunca lle prometín que lle ía dicir que son eu, e nunca mirei o seu perfil. Inferín o recurso ao espello da imaxe que acompaña aos seus comentarios que semella nun alto estado de autocontemplación. Vou consultar, como me suxire o seu perfil, un momento...........................
É vostede Anxos, encantado, pero segue a ser para min unha perfecta descoñecida. Paréceme entón que non é preciso baixar nin subir ningún nivel.
Se son unha perfecta descoñecida, prégolle que non faga deducións acerca da miña personalidade gratuítas, e menos con intencións denigratorias.
En canto á foto que elixín é cuestión de gustos, evidentemente, e niso tampouco vén a conto entrar.
Moi agradecida
As deduccions fágoas da información que vostede ofrece, pero non son infalibeis, senón contrastabeis.
Encantado SurOeste
As deduccions fágoas da información que vostede ofrece, pero non son infalibeis, senón contrastabeis.
Encantado SurOeste
Por unha vez sacaron vostedes moito de dentro en toda esta discusión que eu vexo moi proveitosa. SurOeste expón o que é unha realidade. Non creo que esta realidade se puidese -mesmo se debese- cambiar con este libro, pero constatala xa é poñerlle o primeiro chanzo para buscar remedios. Como se pode ver pola discusión, hai quen considera isto normal. E normal non o é. Ás mulleres máis concienciadas dóenos e aos homes que tamén deberían estar máis concienciados tampouco lles debería parecer unha broma.
Que así sexa Criselda.
Que así sexa Criselda.
Agora que amaina un pouco a treboada reflexiono un pouco máis a gusto sobre a pertinencia deste debate. O que comezou sendo unha parabenización do libro, á que me sumo, dende logo, rematou en interesantísimas reflexións sobre o tema da marxinación da muller no espazo público, tomando como referencia o libro de Marcos e este mesmo bló. Non sei se paga a pena resaltar evidencias que son tan claras como inexplicables. Porque está claro que tanto no bló como no libro de Marcos hai unha porcentaje ínfima de voces femininas. O que deturpa a reflexión é sentírmonos ofendidos por unha realidade que nos da de labazadas a cotío. Non recoñecer nin querer reflexionar sobre estas ausencias é sen dúbida o mellor indicador do estado da cuestión. Intentar frear o discurso baseándose na inocencia dos obxectivos dos editores do libro e do mesmo bló, é desviar a cuestión. Estas ausencias, son precisamente tan significativas pola naturalidade coa que as asumimos. Non se trata de andar na procura de culpabilidades, trátase, se non me equivoco, de atopar incoherencias, que é o que fixo Suroeste nos seus sucesivos comentarios. Sorpréndeme moito que tanta claridade e tanta luz só servan para quere seguir pechando fiestras e aínda me sorprende máis que persoas tan críticas e reflexivas coma os faladores desta tribuna recorran ás ferramentas de sempre para contrarrestar argumentos tan sólidos e acertados coma os de Anxos. A ironía (“¿Cómo se lle ocurre non respetar as cuotas de xénero entre as súas amizades???) por ejemplo, é unha arma perniciosa coa que frivolizamos un discurso inteligente ata presentalo como ridículo. Seguir a voltas co tema de que o libro non trata de corrixir desigualdades de xénero, tamén é outra vía de bloqueo e de disculpa gratuita que non ven ao caso. Todxs o sabemos perfectamente. Tan só se trata de recoñecer unha realidade e se se pode tratar de arranxala. Malia todo Anxos porfía, e as ironías tamén. E como non hai tanxencias que agochen á razón, recorren algúns a argumentos tan sólidos como este: “non me preocupa nada a discriminación das mulleres nos círculos máis selectos da sociedade. Preocúmanme si, as que teñen que aguantar o Nordés”. A partires de aquí a cousa decae e entramos en cuase descalificacións persoais que dan boa conta do interese do tema de debate. Certamente desacougante ese interese por facer un comentario florido independentemente do contido. A min, persoalmente paréceme que é levar á escrita ese bonito costume dalgúns por ollar as pernas ou o vestido ou as tetas da muller que fala. O mesmiño. Cicais por iso anda desacougado o anónimo que critica o narcisismo de Anxos. Non o sei. O que si vexo e unha rixidez nas posturas e nos argumentos máis dignas doutros tempos e un inexplicable regusto por vivir afastado dunha realidade que todos teríamos que contribuir a corrixir, porque, entre outras cousas, vai a vida de moita xente nesta loita. Xentes que se gaban de protagonizar difícilísimos procesos de cambio político e de loita contra situacións inxustas non deberían amosarse tan despreocupadamente espidas, neste tema. Cicais era boa cousa perder un pouco máis de interese na retórica, sairse do círculo autocomplacencia e querer ver por outros ollos. Se cadra. Aínda que só fose porque ía ser tamén máis divertido, abofé.
A mín paréceme intolerable que non se respeten as cuotas de género nas gradas ,nos partidos de fútbol. Habería que obrigar por lei a que os asentos se encheran con criterios semellantes aos das listas electoráis.
No caso dos equipos de futbol, igual tamén.
Habería que investigar eso. a para unhha tesis. En qué proporción de homes e mulleres se enchen, de xeito voluntario, os asentos no cine, en xeral ou en determinadas películas, os do teatro, os das actividades culturáis, os das conferencias políticas, os das conferencias culturáis, as gradas de determinados deportes, etc. Poderíamos tratar de chegar a conclusiós. O experimento podería facerse en diferentes paises, culturas, por franxas de edade, etc. Ao ser resultados "empíricos" poderían tratar de interpretarse, facer contraste de hipótesis etc. Chegar a conclusiós tales como que porcentaxe de esas preferencias depende da cultura, da edade etc. Poderíamos chegar á conclusión de que estadísticamente o futbol lle gusta máis os homes ou a política máis ás mulleres, etc.
En base a eso poderían diseñarse estratexias políticas.
O grado de equiparación dos dereitos da muller có home que hai hoxe, acadóuse fundamentalmente a fináis dos setenta e principios dos oitenta, con campañas exitosas. Dende aquela, o único que se fixo foron "ocurrencias". Vivimos do rebufo de aquelas campañas, e dos profundos cambios na lexislación que se fixeron daquela.
Aceptada a pertinencia da crítica sobre minorización de xénero; aceptado que ollada e sensibilidade conscientemente femininas encontren obxectivamente lesivo o ratio de mulleres neste libro... Asumido, como supoño que debe asumirse, o feito de que -se cadra e por razóns xeneracionais coma aquelas ás que aludo na miña mensaxe anterior- Marcos puido ao longo da vida contraer máis relacións de amizade e mesmo de traballo con persoas de sexo masculino... ¿que se debería facer neste caso? Establecer cota? Procurar algunhas mulleres máis para evitar críticas da natureza das que aquí se suscitan? Que outra medida sería posible?
Eu, con franqueza, non alcanzo a ver que tipo de comportamento inconveniente ou inconveniencia cometida deben asumir os organizadores da homenaxe e promotores da publicación. Desconto calquera clase de discriminación voluntaria; non sei que exclusión inadvertida puideron propiciar.
En suma: ignoro qué incoherencia hai, a que vía de bloqueo se alude. En materia de rixidez, recoñezo sen reparo que malia autocríticas e reeducacións recentes, a forza e rutina dos comportamentos seculares e a educación transmitida se poden coar polas regañas da actitude masculina; igual era ben, paralelamente, examinar se na análise e eventual denuncia da desigualdade persistente procede culpabilizar a quen seleccionou con base en criterios biográficos.
E se non é, fágaseme ver. Igual acepto que hai nomes ou presenzas máis merecentes có meu ou a miña, por exemplo: e vai sen ironía.
Publicar un comentario