Luisa Castro pon de relevo a "urxente" necesidade de acadar un "pacto" estable sobre a cuestión da lingua no ensino, non "manipulable política ou electoralmente"

MONTSE DOPICO . SANTIAGO(Galicia Hoxe:18-03-2010)

É "urxente", para a cuestión da lingua no ensino, acadar un "pacto" estable, non dependente do goberno de quenda nin manipulable "política e electoralmente". O galego non se estaba a impoñer, senón que levaba anos camiñando cara á "deriva", polo que é necesario protexelo co "apoio institucional máximo". Pero en Galicia hai "xente que ten como lingua materna o galego e xente que ten o castelán", e a "liberdade de escoller" debe ser respetada. Así o cre a escritora Luisa Castro, que reflexiona sobre a lingua e moitos outros temas no seu libro Melancolía de Sofá, que acaba de editar Xerais.

"Se as persoas que teñen como lingua materna o galego rexeitan o seu idioma, non o transmiten, non o defenden, están a privar os seus fillos da posibilidade de medrar nese sentido, de aproveitar ese valor que é ser bilingües. As institucións teñen que velar polos dereitos colectivos, para que o galego sexa valorado...", engadiu.

Melancolía de Sofá recolle unha escolma de artigos publicados na prensa pola autora entre o 2000 e o 2006. Textos agromados do "subxectivo, que é o que temos", das "impresións do día a día". Froito "do momento", do vivido, do sentir ante "o que ves na rúa, o que pasa...", explicou a escritora.

"Non son artigos de opinión, de crítica da actualidade. Atopo moi arriscado, e mesmo ás veces pode ser arrogante, opinar segundo o que ves nos medios de comunicación. E eu non quero impoñerlle ao lector unha interpretación, senón facer artigos abertos.... Se teño algunha certeza é a da dúbida...", salientou.

A memoria da familia mariñeira á que pertence deixa a súa pegada en boa parte dos artigos. "Apóiome nas cousas que me dan a vida, no que me conforma", comenta. "Trato o mundo do mar con sentido do humor, pero tamén con crítica... Ademais, mentres escribía estes artigos estaba traballando nas novelas Viajes con mi padre e La segunda mujer", apuntou.

Así, fálalles aos lectores a Luisa escritora, nai, muller, responsable dunha familia monoparental, membro dunha xeración que superou os 30 anos sen acadar a estabilidade laboral, viaxeira, impactada pola falta de solidariedade e de tolerancia, pola violencia e o sufrimento humano, ás veces soa, descolocada... "Hai moitos artigos que reflicten o mundo literario, si, porque é a miña profesión. Os egos, a vaidade, afloran nisto máis que en ningún outro lugar, e sobre todo no colectivo dos poetas. Son debilidades humanas que temos todos. Nisto fago tamén autocrítica", aclarou.

Ademais, os textos foron escritos "nun momento no que volvín despois de vivir en Barcelona, e tiven que volver adaptarme a Santiago". O título do libro alude "á necesidade de sosego, de calma, de tranquilidade, nunha época na que todo corre rápido... Tirarse no sofá e ler, meditar, soñar... Falar do desalento que nos atrapa no día a día prodúceme un gran desafogo. E tamén é un xeito de fuxir da soidade na que se escribe, na máis estricta intimidade, no teu cuarto... Os artigos foron unha experiencia moi boa cos lectores, cos que tiven unha gran comunicación...", subliñou.

No medio das súas reflexións, a autora pon de relevo o que a inquieta. Como a falta de correspondencia entre "a produción artística feminina" e a súa presenza nos medios ou o seu recoñecemento a nivel de premios polas institucións, ou a "explotación laboral" que se tornou "legal", ou "o terrorismo", ou a "intransixencia relixiosa" ou "nacionalista", as "construccións ideolóxicas" que acaban sendo alicerce do "dominio" ou da explotación, en lugar de achegar algo á vida real...

"Estamos un pouco perdidos todos, mulleres e homes. Cambiou o mundo do traballo, das relacións de 20 ou 30 anos a esta parte. Para as mulleres que triunfan no seu é difícil compatibilizalo cunha vida en parella...", pensa.

Rematou dias atrás en Ourense a III Edición do Festival "Pórtico do Paraíso".
Gozamos da boa Música: Parabéns
Por elo deixamos unha pequena mostra: