A mentira de Hillary.

Andoliña martes 1 abril

O ser humano ten unha tendencia innata a esaxerar. E logo non o facemos na vida cotiá, día si e día tamén? O de esaxerar pode ata ser unha virtude: un guionista de cine ou un novelista deben saber forzar as situacións e a iso non lle chamamos mentira. Valorámolo como creatividade e exercicio de orixinalidade. Pero hai outro criterio cos políticos: aí está moi mal visto o de mentir e nas campañas electorais abusan dese insulto ata a saciedade: vostede mente!
Iso é o mesmo que lle din agora a Hillary Clinton, que contou que nunha viaxe a Bosnia en 1996 tivo que correr agachada no aeroporto para fuxir dos disparos dos francotiradores serbios. A precandidata demócrata quixo presumir de experta en conflitos internacionais, pero nos arquivos da CBS quedou unha gravación daquela xornada. E non foi así: recibírona con toda a pompa, ela toda relaxada, e unha nena leulle un poema de benvida. Iso foi o que pasou.
Tras disto, Hillary derrúbase nas enquisas: demasiada imaxinación! Dicía Alexander Pope que o que di unha mentira non se decata do traballo que emprende, pois ten que inventar outras mil para soster a primeira. E a Hillary, as que veñan logo, non llas van crer.