13 may 2006


Máis sobre vidas truncadas
(Andoliña sábado 13 maio)
Só 29 anos lle chegara a Manuel Antonio para deixarnos a súa mensaxe poética, transmitida en boa parte coa edición de Domingo García-Sabell para Galaxia en 1972, moitos anos despois da súa morte (aos 20 anos deixara a literatura Arthur Rimbaud, que morreu con 37, e xa demostrara o seu xenio poético). Por baixo dos 30 quedaron Luis Amado Carballo e Porteiro Garea. O mesmo fado perseguiu a Xohán Casal, precursor da Nova Narrativa Galega, que só viviu 25 anos e escribiu "O camiño de abaixo": libro de relatos que non viu publicado, pois saíu en edición póstuma en 1970, dez anos tras a súa morte.
O gran Chano Piñeiro, despois de demostrar con ‘Sempre Xonxa’ que o cine galego era un soño posíbel, chegou aos 41: semanas antes do seu falecemento compartín con el unha agradábel cea e conversa, tras presentar o seu volume ‘Conversas co vento’. Na memoria quedan tamén as mortes prematuras dos poetas Lois Pereiro, Xela Arias e Luísa Villalta. Roberto Vidal Bolaño, autor e director teatral, só viviu 52. O escritor e editor Luís Mariño cumpriu uns poucos máis; con 61 faleceu, en plena madurez creativa, Carlos Casares. De certo, son tantas as ocasións en que a morte chega demasiado cedo!

5 comentarios:

Anónimo dijo...

Estase poñendo un pouco necrolóxico de máis, señor Valcárcel. Onde está o seu ánimo e o seu optimismo de futuro?

Anónimo dijo...

Como contraste, está "obrigado" a facer o contrario: unha semblanza dos que morreron ben vellos e que deixaron tamén unha obra vizosa. Agardamos por ela.
O gran Otero ocupará o lugar de honra.

Marcos Valcárcel López dijo...

Tomarei nota do seu consello, sr. anónimo político-cultural. Pero quede constancia de que hai vidas demasiado curtas...

Anónimo dijo...

Ben sei que hai vidas demasiado curtas, pero celebremos as vidas longas, como un xeito de "tocar madeira", señor Valcárcel.
Por iso debería facer unha semblanza dos que morreron gloriosamente vellos e deixaron unha gran obra. Vostede coñéceos ben.

acedre dijo...

Dende logo e sempre triste unha morte e mais sendo a dun home novo.
Cando morreu Carlos Casares enteireime na radio e ia conducindo por Vigo adiante. Tocoume parar nalguns semaforos e a xente miraba para min con cara de abraio e eu non podia deixar de chorar. Que motivos quedaban para ler La Voz de Galicia ?.