21 dic 2006


Abril

Creo que xa falei aquí, nesta bitácora e para ben, de Nani Moretti, a propósito de A habitación do fillo (La stanza del figlio, 2001). Acabo de ver agora mesmo Aprile (1998), que pasaron pola Dúas e non me resisto a poñer dúas liñas. Gustoume bastante, ten detalles ben simpáticos e é doado identificarse con ese director de cine que ten un neno nas mesmas datas en que as esquerdas gañan as eleccións e el está a rodar un documental sociopolítico sobre Italia.
E creo que me identifiquei aínda máis porque se desataron os descoñecidos misterios que activan o reloxo da memoria. Eu non fun un pai tan nervoso como Moretti nesta película, nin tan falangueiro, pero a miña filla, Eire, nacía un 13 de outubro de 1989 e estabamos daquela en plenas eleccións autonómicas. Eu ía na lista do PSG-EG ourensán, creo que era o secretario de organización local daquela, debía ir de segundo ou terceiro e creo que encabezaba a lista o amigo Carlos Varela. E atendía á miña filla e á miña muller no sanatorio Santa Cristina, con Víctor, o xinecólogo (xa morreu), seguindo como podía a campaña electoral e recibindo ós amigos do partido tamén. Aínda máis, a clínica estaba a uns cen metros de onde tiñamos o noso local social e electoral na rúa da Habana e ata saiu en La Región que un dos candidatos, eu, acababa de ter unha filla e que lle puxeramos Eire, un nome pouco habitual daquela. E despois supoño que seguín máis ou menos coa campaña, encargabame da prensa tamén, pero as lembranzas políticas quedaron sepultadas baixo a sombra da miña neniña recén chegada a este mundo, un ser máis tan indefenso como cheo de esperanzas. É comprensible, non? Aínda que lembro con felicidade aqueles días políticos, tan cheos de ilusións. Ben, non sei moi ben porque conto todo isto, pero xa está. Ah! si había unha diferencia entre a película e a miña biografía do 89: en Italia gañaron as esquerdas; na Galicia de 1989 gañaba Fraga, "galego coma ti", claro.

10 comentarios:

Anónimo dijo...

Moi emotivo este post. Pero eu non son dos que aprecian o cinema de Moretti: paréceme un chisco pretencioso, pero por abaixo, por excesivamente humilde. Pretende ser simpático, cunha pinga (pouca) de sátira, pero conmigo polo menos non alcanza. O que máis me gustou da película foi escoitar ao nacionalista Bossi en Venezia proclamando a república padana. E recordar que formou goberno co nacionalista italiano Giancarlo Fini, de la Alleanza Nazionale, supostamente herdeira do partido neofascista. Co pegamento Berlusconi unindo ámbolos dous nacionalismos, ó parecer non excluintes. Moretti e os seus girotondi non conseguiron mobilizar á maior parte da esquerda italiana (gañou Prodi por un escaso marxe cunha constelación de partidos que representan moi ben á heteroxeneidade política dun país moderno e que permiten unha alta política de acordos e convenios non sempre fáciles). Moretti é visto en Italia coma unha rara avis, excesivamente intelectualizado, e, a pesar do que poidamos apreciar nós, con pouca estima popular (D'Alema era aínda máis intelectual e frío, como se pode ver na película cando Moretti lle recrimina que non ataque a Berlusconi no programa estrela da RAI, Porta a Porta). Un chisco pedante, vamos, por entendérmonos.
Non obstante, a mín dame moita pena (e rabia) que non poidamos ver, como antes, máis cinema italiano, mesmo o malo. Porque non hai cinema italiano que non conteña sempre algo bó.

Marcos Valcárcel López dijo...

Coincidimos nesa paixón polo cine italiano. A miña xeración tivo a fortuna de ver todo o cine clásico norteamericano na TV (TVE 1 ed 2, non había outra) e logo boa parte do cine europeo (e un chisquiño do Terceiro Mundo) nos cine-clubes: eu dediquei varios anos da miña vida ó CineClube Padre Feijóo de Ourense e tamén á Federación Galega de Cine Clubes. E de todo o visto, ademais dalgúns grandes fitos (Kurosawa, Bergman, Renoir, etc.), queda todo o cine italiano, sobre todo o neorrealismo e posteriores: Visconti, Rossellini, De Sica, Pasolini, logo os Taviani, E. Scola, etc. Nunca fun en cambio forofo de Antonioni, sempre me pareceu pesado de máis (sen negarlle as súas virtudes cinematográficas).

Marcos Valcárcel López dijo...

Excusas, esquecín a Fellini (non teño perdón) e sobre todo a película símbolo e fetiche dunha época: Amarcord.

Anónimo dijo...

Faltouche o gran Monicelli, sempre esquecido quizáis pola súa vea excesivamente cómica. Pero I miei amici é unha obra maestra da comedia.
E coincido co de Antonioni: por non falar das súas últimas de claro vello verde (os case 90 anos non perdoan), aínda que sempre valen algo (como antes dicía) por ver Ferrara entre a néboa da val padana.

Marcos Valcárcel López dijo...

Si, escribía de memoria. Falta Monicelli e o gran Luigi Comencini e "A moza coa maleta" (1961) de Valerio Zurlini e as súas adaptacións de Vasco Pratolini e "O xardín dos Finzi Contini" (non lembro agora o director) e seguro que moitos máis.

Anónimo dijo...

Ante a imposición do Cine AMERICANO, polas Multinacionais Distribuidoras, quedanos......pois sí quedanos Internet, senon son capaces de acabrnos co xogete, que o queren facer , haber si con sorte non o logran , e podemos baixar ainda pelis Europeas.

Anónimo dijo...

Ó fío deste post, quixera recomendar unha fermosísima película italiana que pasou completamente desapercibida por España (por Galiza creo que nin pasou e nos videoclubes de Vigo imposibles de atopar as dúas partes: só teñen a segunda). Refírome a La meglio gioventù de Marco Tulio Giordana. Seis horas de auténtico cinema. Baixádea, pois, de Internete.

Anónimo dijo...

"La mejor juventud", pondreime a vela,non a vín polo metraxe/Baixeina de Internet(Está grabada nun DVD que me conten:
"Al fin el Mar"/ "Cargo" /"Manderlay" /Transamérica e "La mejor juventud"
A maravilla de Internet!

Anónimo dijo...

Casi 40 años de historia italiana, se estrenó en 2003 como mini-serie de la RAI, trasmitida en 4 entregas .El éxito de público y crítica hizo se presentase en cines en dos partes.Conquistó el premio Un Certain Regard en F.Cannes de ese año

Marcos Valcárcel López dijo...

Amigo Trebi: eu cando sexa maior quero ser coma ti. Un home culto, con moito tempo libre, a ver cine por Internet, a ler moitos libros e a pasear no barquiño... Que sorte tes!!