Manuel Vilanova
Óscar Iglesias entrevista ó poeta de Barbantes nas páxinas culturais de El País-Galicia. Velaí uns anacos dese traballo:
"Non atopo un entorno cultural sincrónico, a miña xeración poética", di Vilanova. "Na castelá síntome fillo de Luis Rosales, Cernuda, Hierro e Grande. Entre conceptismo e culteranismo, eu sería clasicista". Falando de poetas galegos que o influíron, nomea a Cuña Novás, Álvarez Blázquez, Víctor Campio e López-Casanova, entroutros, con Cunqueiro como poeta de cabeceira.
(...) A veta relixiosa que risca a súa poesía desde 1987 responde "a un interrogante enorme" que di levar dentro del. "Non é a anguria ramoniana, senón panteísta, máis galega. A contemplación da natureza é fundamental... Como naquel poema de Pessoa [O guardador de rebanhos] onde expulsan a Xesús do ceo por ser demasiado bo. Eu vinme acollendo a ese neno na miña casa do Ribeiro".
Neste punto da conversa, Vilanova deixa fluír os recordos de Galicia e os de España, mesturados coa esperanza que deposita en A esmeralda branca -"Dáme carraxe ser eu o autor, desexaría que fose outro", di- e o concepto do sagrado, unha das chaves da súa obra. Destaca a "tendencia galaica" da poesía do 27 e cómo observou ao principio "unha lírica galega máis filla de Bécquer que de Rosalía". "Coñecín e apreciei a Rosales, Quiñones, Gil de Biedma, os Barral, Goytisolo... José Agustín, por suposto. Ángel Crespo foi quen me convenceu de que a poesía estaba por riba das linguas". Fala alegremente das confesións de Onetti na casa madrileña de Félix Grande, durante as horas alongadas do día da morte de Franco. Entristécese cando lembra as coitas biográficas de Claudio Rodríguez. Rexeita as poéticas dogmáticas e subliña "a P. B. Shelley e a Donne como poeta metafísico".
(...) A veta relixiosa que risca a súa poesía desde 1987 responde "a un interrogante enorme" que di levar dentro del. "Non é a anguria ramoniana, senón panteísta, máis galega. A contemplación da natureza é fundamental... Como naquel poema de Pessoa [O guardador de rebanhos] onde expulsan a Xesús do ceo por ser demasiado bo. Eu vinme acollendo a ese neno na miña casa do Ribeiro".
Neste punto da conversa, Vilanova deixa fluír os recordos de Galicia e os de España, mesturados coa esperanza que deposita en A esmeralda branca -"Dáme carraxe ser eu o autor, desexaría que fose outro", di- e o concepto do sagrado, unha das chaves da súa obra. Destaca a "tendencia galaica" da poesía do 27 e cómo observou ao principio "unha lírica galega máis filla de Bécquer que de Rosalía". "Coñecín e apreciei a Rosales, Quiñones, Gil de Biedma, os Barral, Goytisolo... José Agustín, por suposto. Ángel Crespo foi quen me convenceu de que a poesía estaba por riba das linguas". Fala alegremente das confesións de Onetti na casa madrileña de Félix Grande, durante as horas alongadas do día da morte de Franco. Entristécese cando lembra as coitas biográficas de Claudio Rodríguez. Rexeita as poéticas dogmáticas e subliña "a P. B. Shelley e a Donne como poeta metafísico".
(...) Sobre o papel que lle gustaría que se lle atribuíse: "Un lugar á altura dos meus mestres, Cunqueiro e Rosales, anque iso é moi difícil". E relativiza a cuestión da posteridade. "Hoxe pode haber un Valéry en Carballo e non o sabemos" (A foto do poeta é de Baldo Ramos).
Entradas
5 comentarios:
Esa frase do xornalista "subliña a P. B. Shelley e a Donne como poeta metafísico" nona entendo. Seguro que Vilanova dixo algo interesante, pero a frase ou quedou trunca ou non foi entendida. E abofé eu tampouco a entendo. Teño que dicir que a crónica entrevista ten algo de caótico e non logro entender moitas cousas. Vilanova, a quen non coñezo persoalmente e a quen lle lín algo deste último volume último da Esmeralda branca, debe de estar desacougado coa entrevista. Non sei. Vostedes, que o coñecen ben, saberán.
A entrevista, ben feita e de calidade, é un dos xéneros máis difíciles do xornalismo, sen dúbida. De certo, esta de M.Vilanova pode parecer un pouco deslabazada. Pero poden suceder moitas cousas. Se o xornalista é o Oscar Iglesias que eu coñezo (un primo de Bieito Iglesias, que colaborou en O Correo Galego e en El Mundo) é un profesional competente, ben preparado e culto. Pero poden suceder moitas cousas. (1) Que o xornal recorte o orixinal presentado ou, sucede ás veces, que manipule textos e mesmo titulares. (2) Que no seu desexo por meter demasiadas cousas en pouco espazo, unha páxina, ó final faga supresións que limiten a coherencia do texto. (3) As dúas posibilidades anteriores, xuntas, tamén sucede ás veces. Calquera persoa que fixese algunha vez unha entrevista para un xornal (eu aínda fixen algunhas, culturais)
seguro que ten pasado por esta mesma experiencia.
Seguramente ocorreu algo do que di o señor Valcárcel. Aínda así, estrañoume que a entrevista a fixese Óscar Iglesias e non Dani Salgado, que é o "especialsita" paisino en cuestións de poesía e literatura.
Manuel Vilanova é, ademais de gran poeta, gran persoa. O seu último libro é unha viaxe polos eidos da imaxinación e da paz, unha esmeralda branca.
Dani Salgado, gran especialista en poesía
Publicar un comentario