Palabras contadas

No seu último libro, “Palabras contadas” (Xerais), Camilo Franco ofrécenos un amplo abano de historias breves, fragmentarias, todas elas afíns ó xénero do microrrelato, aínda que algunhas se presenten como argumentos de novela. Ese xénero esixe, ademais de brevidade, capacidade de contar dende a sorpresa, un certo virtuosismo na arte de ver o mundo a contramán. Se fose necesario cun algo de provocación e transgresión, xénero que Camilo domina ben, ó cabo coñece con detalle o mundo do teatro: nos seus breves relatos hai tamén moito de xogo escenográfico (“Era ou non era”) e o humor e a ironía son o carimbo necesario para poñer en cuestión tanto a vida cotiá aburrida dos humanos como as grandes institucións (o Exército e a Igrexa, por exemplo). Se é preciso tamén dende o xogo ousado da truculencia: como no relato “Estaba de ser” (Foto de Eduardo Núñez). (Pan por Pan 6 febreiro)

Estaba de ser
Chamábase Jack, era carniceiro, viñera do norte. A xente desconfiaba del, que logo din que a literatura non serve para nada. A natural prevención que levantaba a súa mala prensa quedaba compensada coa amabilidade de vendedor e coa elegancia con que cortaba os finísimos filetes. Co mesmo sorriso atendía a quen pedía pescozo ou xarrete, O seu cada vez máis leve acento inglés dáballe o aire cosmopolita da elegancia. A primeira cliente da mañá non puido reprimir os xestos de puro terror ao mirar a cabeza feminina chantada nun dos ganchos e cada unha das partes anatómicas da británica esposa perfectamente despezadas sobre o mostrador.

Instinto básico

Ela entrou no bar cun chupachup na boca e hai que se foder co inmediato que é o instinto masculino.

Era ou non era

Foi naquel tempo en que as compañías de teatro subían os espectadores ao escenario. Por meter medo no patio de butacas. El, fuxitivo e desorientado, entrou no teatro buscando un refuxio. Chegou con manchas de sangue entre os dedos mentres un actor gracioso buscaba entre o público alguén con cara de bo tipo. Viuno intranquilo e sinalouno co dedo. Non tiña idea de qué ía o asunto pero subiu porque qué mellor coartada. O cómico colocouno no medio do escenario baixo as lámpadas que simulaban un interrrogatorio e preguntou: que faría vostede se acabase de asasinar a súa muller?