5o anos do Conservatorio de Ourense
Neste 2007 o Conservatorio de Ourense cumpre os seus primeiros 50 anos de vida. Pasou por diferentes locais e por diversas andainas, pero aí está, formando músicos e estimulando a cultura musical nas xentes aurienses.
Para celebralo preparou un amplísimo programa de actos, do que iremos dando conta de vagariño, que se desenvolverá entre marzo e maio e no que ademais eu mesmo fun convidado a participar (o 12 de marzo, moitas grazas).
Os actos da celebración deste 50 aniversario comezan hoxe, no Auditorio Municipal (20,30 h.), cun concerto: Spanish Brass Luur Metalls, Quinteto de Metais, con obras de Cabanilles, Colomer, Lafosse, Rivera e outros autores españois (na foto).
Entradas
11 comentarios:
Extraordinario e animado concerto do quinteto de metais, cun trombonista moi simpático nos seus comentarios. O Auditorio, cheíño.
Mais non estaban todos os profesores alí. Por exemplo, un deles, moi gandul e pouco profesional, non estaba. Si estaban, en troques, outros profesores de gran calidade humana e docente.
A min, que escoitou moita música como afeizoado pero non podo presumir de melómano, tamén me gustou moito. Noraboa ó Conservatorio por encher o Auditorio de Ourense (mil persoas) na inauguración do seu 50 aniversario.
Habería moito que falar sobre o funcionamento do Conservatorio de Ourense nestes momentos.
Falar, por exemplo, dos escasos dotes didácticos dunha boa parte dun profesorado que se dedica ao escaqueo e que pensan que son especiais, de cómo moitos alumnos -desde cursos xa baixos- teñen que ir a clases particulares para completar unha deficiente formación e a apatía e capricho destes últimos, de cómo apenas existe coordinación entre uns departamentos e outros, da deficiente e sangrante organización das probas de ingreso e dos opacos criterios de selección, dos meses que tardan en colgar no taboleiro os horarios de titorías, da deficiente organización das audicións, dos criterios arbitrarios para suxerir qué alumnos deben ir aos pases de grao, da presión excesiva que se exerce sobre uns alumnos que poden acabar aborrecendo a música, ...
O resultado final de todo isto resúmese nunha pregunta: cantos alumnos se matriculan en primeiro curso e cantos rematan finalmente a titulación?
Algo cheira a podre no Conservatorio.
Pero tamén é xusto dicir que, en medio de todo isto, hai algúns excelentes e marabillosos profesores, profesionais, didácticos, que sinten e gozan co seu traballo. Abenzoados sexan.
Que hai cousas no conservatorio que non funcionan ben é algo moi certo. Pero igual de certo é que en ningures coñezo eu un centro educativo modélico e perfecto.
Por outra banda: criterios opacos para escoller ós alumnos que ingresan no centro? criterios arbitrarios para decidir que alumnos deben ir ao pase de grao? Gostaría moito de saber quen é o anónimo opinante que fai tales afirmacións e en que as basea.
Pero o mellor é o de "presión excesiva sobre uns alumnos que poden acabar aborrecendo a música". Coñece o sapientísimo opinante anónimo o difícil que resulta chegar a dominar un instrumento?, o difícil que é acadar un nivel aceptable que permita aos alumnos que rematan estudos (poucos certamente aínda que coido que o sapientísimo opinador descoñece a realidade do ensino musical) continuar os mesmos con garantías de éxito? Se cadra o noso insigne opinante pensa que no conservatorio os alumnos deben aprender o lado lúdico da música e, aínda diría máis, se cadra non se parou a ler na fachada do edificio ou, aínda máis grave, descoñece o significado da palabra profesional. A min o que me cheira a podre e esta opinión.
Falando de outras cousas, magnífico concerto o de Spanish Brass.
É unha desfachatez querer saber quen é un opinante anónimo cando quen o esixe é outro opinante anónimo. Unha defachatez e unha tomadura de pelo que, non por ridículos, deixa de ser significativo dunha determinada forma de entender as cousas: quere saber o meu nome para tomar represalias? Tamén é impresentable a prepotencia que amosa o anónimo (esa actitude tan típica en plan "vostede non sabe do que está a falar nin con quen está falando") e a récua de termos descualificadores na súa intervención.
Vaiamos por partes.
Criterios opacos de escolla de alumnos, si.
Infórmase aos pais de cales son os criterios que van determinar que o tribunal admita ou non a un alumno? Para nada! Infórmase en que consisten realmente as probas e faise público? Non! Por que a algúns alumnos nas probas se lles pide que “toquen” algo nun instrumento e a outros non? Vaia vostede a saber! É de recibo convocar os alumnos á mesma hora e que moitos deles teñan que agardar varias horas para facer a proba? Non! É normal que un alumno sexa convocado ás 4 da tarde e non o entrevisten até as 10 da noite? En absoluto! Por que a orde de entrada dos alumnos se fai sempre por orde alfabética e nunca por sorteo, de tal modo que os Alonso van sempre moitas horas antes que os Rodríguez? Vaia vostede a saber! Non se pode facer cada convocatoria un sorteo para establecer a letra pola que comezar?
Criterios arbitrarios para decidir que alumnos deben ir ao pase de grao, tamén. Coñezo máis dun caso no que o/a profesor/a recomendou, sen dar datos convincentes, que o alumno/a non se presentase porque non ía poder superar o pase de grao. Aínda así, o alumno/a presentouse e aprobou quedando entre os primeiros. Que criterios utilizan os profesores para facer as súas recomendacións? Están fundamentados en datos obxectivos ou na mera subxectividade? Como é posible que a un alumno/a que aproba normalmente os seus cursos, de súpeto se lle diga que non se presente?
Nos outros aspectos sinalados, xa non se atreve a entrar o anónimo.
Pero, en fin, é “normal” que pasen estas cousas cando predominan como “docentes” persoas como o señor anónimo, claro partidario do lema “a música co sangue entra”. Se non, non se entende que contrapoña demagoxicamente didáctica (na que entra, como unha das súas partes, o aspecto lúdico) a aprendizaxe. Isto si que é descoñecer o verdadeiro significado da palabra “profesional”, isto é, aquel que fai correctamante o seu traballo.
Os conservatorios como o de Ourense (nos que só se imparten os graos elemental e medio) non son universidades de elite nin se lles poden equiparar. Son réximes de ensinanzas especiais e non é unha casualidade que dependan organicamente da Consellería de Educación, que teñan un inspector igual que os centros de ensino primario e secundario e que, a tantos efectos, rexan neles criterios de organización académica idénticos aos citados centros de ensino. Por tanto, o Conservatorio de Ourense non se rexe polo que poña ou deixe de poñer no letreiro da entrada, senón pola lexislación vixente. E esta non indica que a súa función sexa fomar músicos profesionais “con garantías de éxito”, isto é, persoas que vivan profesionalmente da música. Isto é unha perversión da función docente dos conservatorios de grao elemental e medio por parte dalgúns profesores e directivos que se pensan seres especiais que forman a seres especiais. Podería chegar a entenderse que ese fose o cometido dos conservatorios que imparten o grao superior, pero nunca dos de grao elemental e medio. Dito para que se entenda, é como se nun centro de primaria e secundaria se quere preparar os alumnos non para que superen os contidos acordes coa súa idade e establecidos oficialmente nos currículo, senón para que aproben ipso facto unha carreira universitaria.
De todos modos, o anónimo inquisidor, se tivese intención de mellorar as cousas, podería facer unha cousa para comprobar o que é vox pópuli entre pais e alumnos, e que eu manifestei neste e no post anterior, pero que ninguén se atreve a formular por medo a represalias: por que non se lles pasa anualmente aos pais e aos alumnos do conservatorio de Ourense unha enquisa para coñecer as deficiencias de funcionamento e as súas queixas e suxestións?
Falando doutras cousas, non podo opinar do concerto porque as tardes do sábado ocúpoas, en colaboración con outros pais preocupados pola formación musical dos seus fillos, en levar o meu fillo e dous máis a recibir clases privadas dun verdadeiro especialista a bastantes quilómetros de Ourense.
Lamento observar que o anónimo opinante me considera un inquisidor e un prepotente cousa que en absoluto é certa. Lamento igualmente que pense que o "inquisidor", isto é, eu mesmo non teño intención de mellorar as cousas e aínda lamento moito máis que o opinador considere que "vou tomar represalias". Lamento profundamente tal cúmulo de malas interpretacións, nada máis lonxe da miña intención.
Engadirei algúns comentarios máis, con mero afán informativo, nada descalificador nen fachendoso nen de "ser especial".
Partindo sempre da premisa de que todo é absolutamente mellorable e recoñecendo que no Conservatorio hai cousas que non funcionan ben sigo sen comprender algunhas das críticas.
Que as probas de acceso poden facerse mellor, seguro que si. Que os criterios de selección son opacos, en absoluto. O que ten que entender o opinante é que resulta moi difícil por non dicir imposible avaliar as cualidades ou non cualidades que un neno ten para a música nunha proba de cinco minutos. Obviamente entendo que o opinante considera que hai mala intención ou, cando menos, intencions espúreas á hora de escoller que aspirantes accederán ao centro. Eu teño por costume crer na boa intención das persoas e resúltame difícil ver conspiracións e malas prácticas por todas partes, por iso quero pensar que os profesores membros dos tribunais de selección actúan sempre coas mellores intencións.
Tampouco entendo porque o opinador me fai usuario do lema "a música con sangue entra" xa que non o comparto en absoluto. Sen embargo debe comprender o opinador que o ensino da música, a pesares de que os conservatorios se rexan polo mesmo reglamento orgánico que os institutos de ensino secundario, non ten nada que ver co ensino xeral e obrigatorio. El mesmo sabe que o ensino musical está incluído nas ensinanzas de réxime especial, non podendo polo tanto compararse coa Ensinanza Secundaria Obrigatoria. Tamén confunde a finalidade dos conservatorios profesionais e comenta, moi amablemente, que non é a función dos conservatorios profesionais a formación de profesionais. Con respecto a isto a lexislación di o que segue:
BOE do 20 de xaneiro de 2007
De la finalidad y organizacion de as enseñanzas profesionales de música.
Artículo 1. Finalidad y organización.
1. Las enseñanzas profesionales de msica tienen como finalidad proporcionar al alumnado una formación artística de calidad y garantizar la cualificación de los futuros profesionales de la música.
Supoño que é suficientemente claro o texto citado. Ademais en ningún momento falo eu de formar a seres especiais, nin de que o conservatorio sexa unha universidade de elite nin de nada parecido. Si comento que resulta moi difícil chegar a adquirir un bo dominio do instrumento, chegar a ter un bo nivel que permita aos alumnos continuar estudos con garantías , mais nada do que o opinador pon na miña boca. Penso eu que nada disto que si afirmo na miña anterior opinión vai en contra do artigo anteriormente citado, máis ben coido que segue ao pé da letra o espírito da lei. En fin…
Con respecto ao pase de grao. O mesmo que dixen con respecto ás probas de acceso. Pódese organizar mellor por suposto. Con respecto aos criterio establecidos para que os alumnos acudan ou non á proba, pois que quere que lle diga, obviamente no ensino da música hai moitas variables que son subxectivas e coido que o feito de que un profesor recomende a un alumno non presentarse ao pase de grao e que este se presente e o aprobe non descalifica a profesionalidade do docente. Simplemente ás veces soa a frauta.
Con respecto ao lado lúdico da música. Como pode un disfrutar do que toca cando non ten medios para poder tocalo cun mínimo de calidade? Pódese disfrutar facendo as cousas mal? Acaso é un pecado, mortal por suposto, querer que os alumnos se esforcen e se superen día a día e fomentar neles un oído crítico? Se cadra é mellor dicirlles que o mundo é de cor rosa e agardar a que sexa a realidade a que os coloque no lugar que merecen.
Insisto. Lamento as malas interpretacións.
Pois desculpe se o interpretei con demasiada subsceptibilidade, pero a verdade é que as súas palabras iniciais poderían dar pé a entendelas dun modo negativo.
Discrepo da interpretación que fai vostede da finalidade dos conservatorios (en especial dos que imparten, insisto, os graos elemental e medio, como o de Ourense). Fixémonos no texto que vostede mesmo transcribe: "Las enseñanzas profesionales de música tienen como finalidad proporcionar al alumnado una formación artística de calidad y garantizar la cualificación de los futuros profesionales de la música".
Vostede fai fincapé na segunda parte ("garantizar la cualificación de los futuros profesionales de la música") e eu na primeira ("Las enseñanzas profesionales de música tienen como finalidad proporcionar al alumnado una formación artística de calidad"). E non é nada casual que estea colocada en primeiro lugar, do que se deriva que normativamente ten máis peso a primeira parte que a segunda.
De todas formas, o óptimo sería lograr un equilibrio entre esas dúas parte. Supoño que nisto estará de acordo comigo. O problema é que no Conservatorio de Ourense, pola miña experiencia e pola de moitos outros afectados, non se está nesa tesitura. E non se ven moitos trazos de que haxa consciencia dos problemas e de que se intenten solucionar. Esa é a miña opinión, que penso moi frecuente entre os pais.
Por non entrar noutros aspectos, o que vostede di son meras desculpas, porque se é certo que “as probas de acceso poden facerse mellor, seguro que si”, a pregunta que xurde é porque non se fan mellor e se segue coa rutina e a mala organización de sempre. Que un alumno as aprobe ou non, non é un asunto baladí: deses cinco minutos depende de que “perda” ou non un ano da súa carreira musical. E debía haber uns criterios minimamente claros –aínda que dentro dun certa elásticidade- para que os pais e os alumnos souberan a qué aterse e non quedarse sen saber cómo nin por qué, frustrados e desamparados até o próximo ano. Se “os profesores membros dos tribunais de selección actúan sempre coas mellores intencións”, sería de recibo que, cando menos, estivese establecido que desen algunha explicación formal a pais e alumnos. O contrario é escurantismo e, consciente ou inconscientemente, “malas prácticas”. Afortunadamente, meu fillo aprobou á primeira, non así outros amigos del con tanta ou con maior aptitude para a música.
Verbo dos pases de grao, o asunto non é que “simplemente ás veces soa a frauta”. Tamén pode ser, e de feito o é en ocasións, que o profesor ou profesora se tome moi á lixeira a súa función. Ou é que todos son auténticos profesionais, serios, traballadores e responsables? Vostede sabe perfectamente que non é así, que no Conservatorio de Ourense hai casos case de xulgado de garda… ou de expediente disciplinario. Tapar estes casos, baixo un mal entendido “compañeirismo”, non axuda a mellorar a calidade da docencia. E non falemos xa da falta de coordinación entre departamentos, algo fundamental para unha formación musical coherente e que, agás casos moi concretos, non existe. Hai taifas no conservatorio e enfrontamentos entre profesores, e vostede sábeo mellor ca min. Vese que se intenten solucionar estes asuntos dado que afectan gravemente á calidade do ensino? Eu non percibo nada diso.
Concido con vostede que non é “un pecado, mortal por suposto, querer que os alumnos se esforcen e se superen día a día e fomentar neles un oído crítico”, e que non se trata de “dicirlles que o mundo é de cor rosa” para que logo “sexa a realidade a que os coloque no lugar que merecen”. Agora ben, o alumnado é un material sensible. Os que comezan son nenos de 9, 10, 11, 12… anos, e non poden ser tratados con frialdade e desapego, como ocurre con algúns profesores. Non, hai que animalos, estimulalos, ter paciencia… e esixirlles, por suposto.
Para finalizar, recoméndolle que lea o que puxen á final da miña primeira mensaxe. Dicía literalmente alí o seguinte: "Pero tamén é xusto dicir que, en medio de todo isto, hai algúns excelentes e marabillosos profesores, profesionais, didácticos, que sinten e gozan co seu traballo. Abenzoados sexan". Espero e desexo que vostede sexa un deles.
Hai algúns erros pola premura da redacción, facilmente entendibles. Debía dicir "nenos de 8, 9...", e "coincido con vostede", e outras cousas máis. Espero que se me entenda.
Celebro que vaiamos atopando puntos de encontro.
Comparto con vostede moitas das críticas que fai. Certo é, pois, que no conservatorio hai casos de xulgado de garda ou de expediente disciplinario e non dubide vostede que se de min dependera gustosamente tomaría as medidas oportunas.
Con respecto á interpretación que vostede fai da lexislación que anteriormente citei fago un pequeno inciso. Dar aos alumnos unha formación artística de calidade. Coincido con vostede na importancia deste punto pero... para que un alumno poida acadar unha certa calidade artística precisa dunha boa base técnica que lle permita enfrontarse ás obras que vai interpretar, e a través das cales adquirirá unha formación musical e polo tanto artística adecuada, con garantías de éxito e iso, lamentablemente, só se consegue moito esforzo e traballo que todos os rapaces que están no conservatorio teñen que facer a maiores dos seus estudos obrigatorios. É, polo tanto, a carreira musical unha elección que vai asociada a unha extraordinaria carga de traballo para quen a escolle. Velaí a importancia de, ademais de motivar aos alumnos, fomentar neles unha cultura do esforzo e do traballo que hoxe en día parece desaparecida. Efectivamente os alumnos que comezan estudos no conservatorio son rapaces e rapazas pequenos e, por suposto, material sensibilísimo pero teña vostede en conta que o que non se aprende correctamente nos primeiros anos de aprendizaxe será sempre un lastre na formación. É máis doado aprender algo ben que corrixir un vicio adquirido. Pode que sexa por iso que algúns pais e nais consideren que certos profesores do centro son moi esixentes ou incluso negativos. Nada máis lonxe diso. En moitos casos eu penso que é unha mera cuestión de responsabilidade, de querer que os alumnos fagan as cousas sempre o mellor posible, de que non adquiran malos vicios que poidan supor no futuro un problema para a súa formación. Ademais non podemos esquecer que na formación musical inflúe dun xeito decisivo a cuestión física, isto é, as características físicas dos alumnos que fan que teñan máis ou menos facilidade ou condicións para tocar tal ou cal instrumento. Por exemplo: que un neno teña unhas mans excesivamente pequenas ou ríxidas ou unhas uñas máis ou menos fráxiles poden supor que poida ou non poida tocar o piano ou a guitarra. E así con todos os instrumentos.
Con respecto ao que di das probas de acceso. Despois de cada proba hai establecido un día para que os pais poidan entrevistarse cos membros do tribunal que gustosamente accederán a explicarlles todo o que precisen. E con respecto á organización das probas... haberá que melloralas pois, non?
Celebro tamén que vaiamos coincidindo nos aspectos máis importantes. Asino totalmente o de "fomentar neles unha cultura do esforzo e do traballo que hoxe en día parece desaparecida". Mais isto tamén se pode facer, na medida do posible, con bos modos e motivando os rapaces.
Agradezo moi sinceramente que recoñeza publicamente os problemas que hai con determinados profesores/as. E entendo que, se non é directivo como insinua, pouco poida facer.
Despois das dúas últimas intervencións súas, coido intuír de quen se trata.
E saiba que, se acerto na súa identidade, vostede encóntrase incluído, para a inmensa maioría dos pais e alumnos que eu coñezo, na categoría que profesor moi esixente, si, pero ao mesmo tempo de excelente e marabilloso profesional, de probada capacidade didáctica, que se preocupa polos alumnos e que sinte e que goza co seu traballo. É vostede dos poucos, e por iso o felicito. Oxalá que moitos nenos e nenas con aptitudes teñan a sorte de telo como docente.
Un saúdo.
Agardo sinceramente que vostede non se trabuque na súa intuición xa que dese xeito terei a honra de ser o destinatario de tan fermosas verbas e se vostede erra na súa suposición agardo igualmente ser merecente delas.
Saúdos e ata outra.
Publicar un comentario