O Doutor Gallego. // Consolo Armesto.
Pan por Pan 9 maio. (+) Necrolóxica de XRQ en La Región.
Case todos os ourensáns poderían contar moitas anécdotas sobre o querido doutor Luís Gallego Domínguez. Eu tamén: tratoume dende neniño e lembro velo chegar a casa para sacarnos da febre con algunha inxección ou amaño semellante. Curaba tanto coa súa bonhomía como cos seus moitos saberes. Moitas décadas despois tratou a miña nena, aínda un bebe, e sempre con acerto. Tiña un ollo clínico asombroso: persoas máis vellas que o que escribe andan por Auria e débenlle a vida. Era tamén un home bo, na definición máis profunda da palabra: como todo o mundo sabe, só pensaba nos seres humanos e non no beneficio económico. Todos o querían. O azar quixo que onte coñeceramos tamén a morte de Consolo Armesto, a nai do amigo e historiador Alberte Romasanta, á súa vez moi grave hai moitos meses. A miña solidariedade, nesta hora de dor, coas dúas familias.
Pan por Pan 9 maio. (+) Necrolóxica de XRQ en La Región.
Case todos os ourensáns poderían contar moitas anécdotas sobre o querido doutor Luís Gallego Domínguez. Eu tamén: tratoume dende neniño e lembro velo chegar a casa para sacarnos da febre con algunha inxección ou amaño semellante. Curaba tanto coa súa bonhomía como cos seus moitos saberes. Moitas décadas despois tratou a miña nena, aínda un bebe, e sempre con acerto. Tiña un ollo clínico asombroso: persoas máis vellas que o que escribe andan por Auria e débenlle a vida. Era tamén un home bo, na definición máis profunda da palabra: como todo o mundo sabe, só pensaba nos seres humanos e non no beneficio económico. Todos o querían. O azar quixo que onte coñeceramos tamén a morte de Consolo Armesto, a nai do amigo e historiador Alberte Romasanta, á súa vez moi grave hai moitos meses. A miña solidariedade, nesta hora de dor, coas dúas familias.
CHELO ARMESTO IN MEMORIAM (XRQG)
Chelo Armesto, muller vital e entusiasta, e o seu home, o cabal Antón Romasanta, foron durante sesenta anos un exemplo de parella unida e aberta a todo o mundo: a amizade e o galeguismo eran os seus sinais de identidade. Paseantes incansables das nosas rúas, a súa palabra amable e o seu saúdo cortés formaron parte da paixase urbana durante décadas. Sempre atentos e cariñosos, alegrándose das cousas boas dos demais, e tolerantes e comprensivos cos defectos humanos, a voz melodiosa e os ollos espelidos da Chelo e a voz grave e serena do Antón, eran unha inxección de optimismo, de vida.
Nos anos sesenta Chelo e Antón, ou Antón e Chelo, fóronse achegando ás ideas galeguistas a través das misas en galego da Catedral. Logo, nos anos setenta, participarían na nova xeira da Agrupación Cultural “Auriense”. Eran tempos de cambio, de renovar fidelidades co País, e Antón e Chelo deron de forma natural, consecuente, no novo nacionalismo galego. Sen pedir nunca nada a cambio, sempre con discreción e eficacia, achegaron os seus recursos persoais á causa nacionalista.
No seu antigo piso de San Francisco fraguáronse moitas xuntanzas semiclandestinas. Alí reuníase o comité electoral da coalición Bloque Nacional-Popular Galego (BN-PG), formado pola UPG e máis a AN-PG, durante as primeiras eleccións de 1977. Como anfitriona, todas as noites Chelo ofrecía, xentil e xenerosa, café, auga mineral, licor café, whisky e todo o que fixera falta, aos dirixentes nacionalistas alí reunidos: Bautista Álvarez, Xaquín Méndez Anta (o “Rubio”), Fernando Pérez López (o “Fernando de Sarria”), Alfredo Suárez Canal ou Antón Sánchez Rivero (o “Antón da armería”).
Chelo Armesto e Antón Romasanta gardaron sempre fidelidade aos seus amigos e ás súas ideas, liberadoras, positivas, dunha Galicia dona de seu. Pais amantísimos, os seus tres fillos, Ana, Anxo e Alberte, herdaron deles a bonhomía e o amor a Galicia e a súa lingua e cultura. Pero non como adoutrinamento pasaxeiro, senón como emanación natural dunha humanidade que xurdía imparable a mans cheas.
Chelo Armesto, a cálida e bondadosa Chelo, deixou este mundo hai uns poucos días, despois dunha enfermidade que soubo encarar coa súa discreta dignidade. Moitos dos seus familiares, amigos e coñecidos dixéronlle adeus nunha calurosa tarde de maio co corazón encollido. Queda Antón, o cabal e xeneroso Antón, e os seus fillos. Vaian para Chelo e para todos eles o noso recordo e a nosa aperta: en nome de tantos e tantos que tivemos, temos e teremos a fortuna de coñecelos e de querelos.
Chelo Armesto, muller vital e entusiasta, e o seu home, o cabal Antón Romasanta, foron durante sesenta anos un exemplo de parella unida e aberta a todo o mundo: a amizade e o galeguismo eran os seus sinais de identidade. Paseantes incansables das nosas rúas, a súa palabra amable e o seu saúdo cortés formaron parte da paixase urbana durante décadas. Sempre atentos e cariñosos, alegrándose das cousas boas dos demais, e tolerantes e comprensivos cos defectos humanos, a voz melodiosa e os ollos espelidos da Chelo e a voz grave e serena do Antón, eran unha inxección de optimismo, de vida.
Nos anos sesenta Chelo e Antón, ou Antón e Chelo, fóronse achegando ás ideas galeguistas a través das misas en galego da Catedral. Logo, nos anos setenta, participarían na nova xeira da Agrupación Cultural “Auriense”. Eran tempos de cambio, de renovar fidelidades co País, e Antón e Chelo deron de forma natural, consecuente, no novo nacionalismo galego. Sen pedir nunca nada a cambio, sempre con discreción e eficacia, achegaron os seus recursos persoais á causa nacionalista.
No seu antigo piso de San Francisco fraguáronse moitas xuntanzas semiclandestinas. Alí reuníase o comité electoral da coalición Bloque Nacional-Popular Galego (BN-PG), formado pola UPG e máis a AN-PG, durante as primeiras eleccións de 1977. Como anfitriona, todas as noites Chelo ofrecía, xentil e xenerosa, café, auga mineral, licor café, whisky e todo o que fixera falta, aos dirixentes nacionalistas alí reunidos: Bautista Álvarez, Xaquín Méndez Anta (o “Rubio”), Fernando Pérez López (o “Fernando de Sarria”), Alfredo Suárez Canal ou Antón Sánchez Rivero (o “Antón da armería”).
Chelo Armesto e Antón Romasanta gardaron sempre fidelidade aos seus amigos e ás súas ideas, liberadoras, positivas, dunha Galicia dona de seu. Pais amantísimos, os seus tres fillos, Ana, Anxo e Alberte, herdaron deles a bonhomía e o amor a Galicia e a súa lingua e cultura. Pero non como adoutrinamento pasaxeiro, senón como emanación natural dunha humanidade que xurdía imparable a mans cheas.
Chelo Armesto, a cálida e bondadosa Chelo, deixou este mundo hai uns poucos días, despois dunha enfermidade que soubo encarar coa súa discreta dignidade. Moitos dos seus familiares, amigos e coñecidos dixéronlle adeus nunha calurosa tarde de maio co corazón encollido. Queda Antón, o cabal e xeneroso Antón, e os seus fillos. Vaian para Chelo e para todos eles o noso recordo e a nosa aperta: en nome de tantos e tantos que tivemos, temos e teremos a fortuna de coñecelos e de querelos.
Entradas
5 comentarios:
"O paiciño dos pobres" oín chamarlle hoxe ao famosísimo doutor Gallego -irmán de Olga Gallego, a aprezadísima medievalista. E quen o dicía era unha persoa qeu nunca leu un xornal, pero falaba coa voz do agradecemento de lle ter salvado unha filla. En Ourense gozaba dunha estima semellante á madre Teresa de Calcuta na India. Nunca cobrou a quen vía que era mellor non cobrarlle, seica tiña bo ollo médico, e era ambable e humano.
Un santo varón.
Esta sí é unha boa homenaxe. O doutorciño, ¡canto te botamos de menos! Semella un personaxe anacrónico, nun mundo que todo o mide en moeda de vellón, este home só medía ás persoas cos seus profundísimos ollos de boa persoa. SE me poño a contar anécdotas non pararía, seguro, pero quédome coa imaxe do súa caixa forrada de veludo e dos sus aparellos vellos que me transmitian unha sensación de dignidade aínda máis forte que canto ao rematar a consulta e se achegaba o momento de sacar a carteira baixaba a cabeza como se lle dera vergonza cobrar, nunca sabías o que debías darlle, moitos mesmo non deixaban nada, uns por non ter cartos e moitos máis por non ter vergonza. Amigos, esto son persoas, cánto temos que aprender todos. Grazas Marcos, esta lembranza que fas é sen dúbida a máis merecida de todo o teu blog, e mira que hai xente aquí para lembrar. Este é o meu Ourense. Bicos
O doutor Luís Gallego tamén me deu alento e acertou coa enfermidade da miña filla, cando era pequeniña. É unha magoa que, ademáis de desaparecer, non abunden os médicos humanistas. Polo que se ve, a imaxe dalguns doutores cadra moi ben cos "houses" que por desgracia son unha realidade en tódolos ámbitos da mediciña. A ciencia de Luís Gallego non rifaba co bó trato os doentes.
Iste si que era un HUMANISTA. Bo e xeneroso de verdade a quen moitos lle debemos a vida, si, a vida sen pedir nada a cambio.
Dende este medio, o meu máis sentido pésame para a súa familia e os ourensans de ben que aínda quedan. Ogalla sexamos quen de imitar a noso paisano e podamos transmitir aos políticos e persoeiros públicos o sentidiño que tanta falla nos fai e a xenerosidade nas obras e feitos.
Gracias Marcos por esta fiestra aberta e pola lembranza ao doutor. Aos que vivímos lonxe, moitas veces feitos coma iste pasan sen enterarnos.
Tivemos moita sorte os que fomos tratados por él, e endexamais o esqueceremos como agardamos que non se esquenza da memoria dos bos que poboaron a vella Auria, ogallá cunda o seu exemplo humano.
Publicar un comentario