PRIVILEXIADOS NA CAMPAÑA ELECTORAL
(Imaxe: Magdalena penitente, de Gentilleschi)
(Imaxe: Magdalena penitente, de Gentilleschi)
Hai un par de días asistín a un debate electoral na miña Auria. Convocábao unha emisora de radio e estaban os tres candidatos dos partidos con representación. Caeron por alí non sei cantos miles de vivendas protexidas, un Auditorio para vinte e cinco mil persoas, autopistas sen peaxe, parques a esgalla, piscinas en todos os barrios, e non sei cantas marabillas máis. Calquera cidadán asinaría agora mesmo que se cumprise só a terceira parte das promesas anunciadas.
Pero calquera cidadán dubidaría tamén sobre a credibilidade destes proxectos. Sobre todo neste momento cando discursos e lemas son intercambiables: o PP tamén podería escribir “pensando en ti”; o BNG asinaría aquilo de “centrados en ti” e os socialistas tamén ficharían por “confianza é futuro”. Son cousas dos partidos “atrápao-todo”: hai que chegar como sexa a todos os sectores sociais do país.
Pero calquera cidadán dubidaría tamén sobre a credibilidade destes proxectos. Sobre todo neste momento cando discursos e lemas son intercambiables: o PP tamén podería escribir “pensando en ti”; o BNG asinaría aquilo de “centrados en ti” e os socialistas tamén ficharían por “confianza é futuro”. Son cousas dos partidos “atrápao-todo”: hai que chegar como sexa a todos os sectores sociais do país.
Os privilexiados nesta festa son, sen dúbida, os indecisos. Un 13 por cento en Ourense segundo as enquisas: isto é, sobre oito mil persoas co nivel de abstención habitual. Eles son os únicos que contan. A eles vai dirixido o xigantesco gasto da campaña. O resto, incluídos todos os presentes no debate, xa teñen hai tempo o seu voto decidido
Entradas
18 comentarios:
As eleccións xa sabe vostede cómo son.
(Creo que remato de facer o meu comentario máis profundo)
"Sembrao, APC, sembrao".
Si os responsables das campañas dos partidos falaran menos e escoitaran máis á xente .....
A reflexión de Marcos (moi acertada) mostra unha realidade obvia para todo o mundo salvo para eles: o marketing político, salvo contadas excepcións, e moi moi malo (e non falo da publicidade..unha parte menor do mk). Fronte a afirmación común de que actualmente a política é marketing (e atribúen a esa coincidencia gran parte dos problemas de aquela a partir do descoñecemento de que é este) realmente o problema é que os partidos carecen realmente desa cultura e fan, en xeral, moi mal marketing (incluso poderíamos dicir que non ó aplican en absoluto). Si o fixeran bo tanto os partidos como os cidadáns asombraríanse cos resultados...
Podería abundar máis no tema, amigo Descrido?
É que eu, por non vender non vendo nin un peso a catro pesetas.
Por frivolizar un pouco: quen foi o que lle aconsellou a Santi Domínguez levar un traxe de cadros grandes, con camisa de raias (verticais) e garabata de raias oblicuas nun ton verde acompasado coa tipografía? O do reloxo cadrado marcando ben clariño a hora en que se fixo a foto non sei que sentido terá, quizáis o de continuar a xeometría de liñas do conxunto. Eu non sei de marketing, pero foi axencia de publicidade hostil ao BNG quen o fixo.
Será a "revolución" que pregoaba na precampaña!
Ao ter a campaña do Santi perfil propio, cabe pensar que a escolla do vestiario é cousa propia.
O inimigo na casa, disque.
Por certo, o da "revolución" pode pegar. Coma o Santi como persoa e político, por certo, e non penso que aquí o Arume me leve a contraria.
Planos Xerais aparte. Xa dixen que sobre o candidato do BNG en Vigo teño información directa, pasamos as vacacións do verán no mesmo sitio (con outras mil e pico persoas, como mínimo).
Pois aproveite este ano, González, se coinciden no camping, para darlle algún consello indumentario, que o bo do Santi o necesita. De todos modos, creo que a bonhomía do candidato bloqueiro por Vigo será capaz de suplir o seu desatroso pret-a-porter e a caída será menor do que nalgún momento se vaticinou. Eu creo que saca seis.
Hoxe andei por Lugo e tamén me deu algo que pensar a publicidade política, que enche cada farola da cidade, dos candidatos dos tres grandes partidos. Como estas cousas das campañas electorais están moi estudadas e moi testadas por profesionais e expertos de toda caste, rexeitei rapidamente a miña primeira impresión, consistente en que, como a min non me gusta e mesmo me parece espantosamente mediocre ese tipo de propaganda, debe ser forzosamente mala. Non, non tal: cando todos a fan, aconsellados por expertos e gurús, é porque debe estar máis que comprobado que funciona. Dende o encadre da foto ata a ollada e o sorriso dos postulantes; dende o tamaño e tipo da letra ata as súas cores; dende os fondos ata os lemas. E nunca houbo tanta homoxeneidade estilística e tonal como este ano. Tanta, que dá a impresión de que foi a mesma axencia de comunicación, se cadra con nomes distintos, a que lles deseñou a campaña a populares, socialistas e nacionalistas. Coinciden nas formas e nas mensaxes, na apelación directa e confianzuda ao elector ("ti", "teu"), na venda de futuro... Oín tamén pola radio as "cuñas" dos tres grandes: aí hai máis diferencias e creo que gana por moitos corpos a do PSdeG-PSOE. A do PP é un desastre, moi mala. E na do BNG, Quintana empéñase en promocionar un chamado "estilo BNG" que pode ter recepcións moi disímiles. Non sei que lles parece...
Non escoitei a propaganda radiofónica. Canto ao uso de farolas e valados, supoño que a súa xeneralización acabará por volvelo inocuo, se non estamos aínda aí ou levamos camiño avanzado.
Eu non penso, en principio, que as axencias e fotógrafos publicitarios sexan malos; tampouco non teño razóns para defender que bos. Hai diferentes problemas que resolver. A elegancia ou inelegancia do promocionable, por exemplo: a alguén cercano a min parécelle pouco natural que a barba do Orozco se meta nos carteis por debaixo da camisa; defende que é para disimular a considerable papada. O estilismo e o tratamento informático da imaxe dan resultados disímiles: francamente bo o que fixeron con Touriño no 2005; malo o de Zapatero na última ocasión, xa nin lembro cal foi.
Teño a percepción de que atravesamos desde hai tempo unha crise notable canto a renovación da expresión artística, iso que dan en chamar "creatividade". As linguaxes da mercadotecnia política non serían excepción, de aí que raramente as campañas electorais presenten algún trazo esteticamente estimulante; pero cómpre facelas, segue sendo tan obrigado como o é arestora habilitar unha páxina web do candidato. Se a obrigatoriedade da campaña é notoria para todos, máis o será para os grupos con menos acceso, reflexo ou consideración nos media.
Nese aspecto, os que se dan en chamar "tres grandes" da política galega quedan reducidos a dous. Polos tres factores mencionados en relación cos medios (acceso, reflexo, consideración), a baza do BNG, a máis de na política desenvolvida previamente e a imaxe partidaria suscitada, localízase na rúa, a parede e a farola. Aí compiten, e non é pouco mérito estimando os recursos e evocando o panorama non hai máis de seis ou sete anos; pero outros o teñen peor: saberá, Leituga, que en Lugo preséntanse tamén Terra Galega e IU. E non sei se o notaría.
O do vestiario do Santiago sorpréndeme, porque ata o de agora tíñao máis ben por un tío elegante. Non escolle mal camiseta e pantalón curto, que é como nos vemos habitualmente os varóns no sitio ese; e en contexto máis formal non lle lembro tampouco consonancias (é ironía) ao xeito do actualmente exhibido: algo debe encontrar -ou lle dixeron- sobre efectos do verde. Como candidato si que o teño máis claro: o que me transmite -sempre en vacación e naquel lugar- algún vigués, o que vexo, dáme sinal de home con trato fácil e sona longamente fundamentada como activador social, primeiro, e xestor despois.
Non sei os resultados que terá. Pero combina bastante do mellor que o Bloque pode ofrecer para representación política. Non estraña nada a súa sintonía con Quintana.
Canto me alegro, amigo González, que lle guste Santi, como vostede o chama con informalidade propia dun partido que chama ao seu xefe Quin. Eu concordo con Leituga 1 que quizáis a combinación (para mín extravagante) de cores e liñas na indumentaria do candidato estea moi estudiada e repensada. José Corbacho, o cómico de Buenafuente e excelente director da película Tapas, no que probablemente se inspira, ten tirón popular, sen dúbida entre os máis xóvenes e por aí pode que, con menor exceso, enganche a un segmento da poboación que o pode ver próximo mesmo na torpeza da súa vestimenta. ;) E moi posible. E, desde logo, xa dixen noutro post que Santiago Domínguez pode ter fama de bó xestor, mesmo de boa persoa (aínda que no ámbito dos deportes e actividades lúdico-festivas), pero ten que arrostrar con catro anos de nefasto (por nulo, ineficaz e vergonzoso) labor de oposición no concello de Vigo. Fai ben últimamente en non falar do que fixeron os seus correlixionarios estes anos e, sobre todo, non levar a ningún na súa candidatura: por qué será? Como o PSOE, tristemente neste caso.
Por certo, asinarán Santiago Domínguez (católico confeso) ou Abel Caballero (non teño nin idea, pero estou seguro de que é dos de Vigo ben vale unha misa) compromiso de non iren a acto relixioso algún?
Última nota: entre o laranxa de Corina Porro e o verde de Santiago Domínguez chegan as reminiscencias de UCD: buscarán o centro?
Chámolle Santi, Arume, porque é o apelativo corrente, e di bastante sobre carácter. Con todo, ten razón vde. en que no BNG -grupo do que de momento non teño carné- é adoito un tratamento camaradesco de bases que non elucidarei agora.
Non vexo, pola contra, que o Leituga considere a vestimenta do candidato como cousa repensada; máis ben sería eu quen arriscaría algo como hipótese, non dando moito por ela. En orde conceptual distinta (ou non?), parece vde. pór en certa dúbida valía de Olveira para asuntos con fuste, pois deduzo que xulga a contrastada coma de orde menor; teño, en tal caso, algunha renitencia para darlle razón. Si lle digo que foi á última procesión do Cristo, e falou por certo diso facendo disociación do persoal e o representativo; non sei se o mantería como alcalde, á fin e ao cabo non houbo de momento quen tendo vara fose alí sen ela. Por certo, que nese debate tiña eu unha palabriña que dar e a ver se aínda temos tempo.
Un detalle de observador de asuntos vigueses, en calidade de case-veciño estacional: desastrosa leva sido a lexislatura municipal aínda vixente para o Bloque e tamén para o PSOE. Non nos poñeremos dacordo, xaora, pero a nai de todos os desastres exerce a xudicatura; coñézoo politicamente de vello, formalmente seica "representou" a miña provincia no Congreso dos Deputados.
Non teño gran concepto político de Abel Caballero, e coido que a executoria acumulada non me desmente. Ora ben, se non leva mariñistas non ha ser pola súa potencialidade electoral; é cousa que supoño. Porque se todos buscan algo, aparte da cuadratura do centro, debe ser o voto. Digo eu.
TELEBNG
Por certo que non me ten mala pinta. E o Santi está máis presentable, aínda despeluxado que parece o Rijkaard; e perdón por mentar a soga...
Nabiza ceibe, poder copular...
Un spot publicitario amable, optimista, cunha mensaxe positiva, pero no que apenas se diferencia o BNG dos demais partidos. Ten, creo, un pequeno problema técnico: a música está demasiado elevada cando falan os candidatos.
Difícil reto o que pon o Sr a.p.-c. , si xa é e difícil afondar nun medio como no que nos atopamos un tema tan amplo, aínda mais o é si un non é esperto no tema a abordar, neste caso o Marketing Político, nin nas areas de coñecemento que lle son veciñas.
En calquera caso a miña intervención de onte, seguindo a atinada entrada do Sr Valcárcel pondo de manifesto a ausencia de estratexias de segmentación e diferenciación nos partidos políticos galegos e nos españois en xeral (aspecto que comentarei noutra entrada), tan solo tiña a intención de sinalar, e lamentarme, do probe uso que fan as organizacións políticas das posibilidades do Marketing; tanto no uso das posibilidades que permiten as propias ferramentas que son utilizadas nos ámbitos do marketing comercial, en campaña e nos períodos que existen entre elas (o posicionamento nun nicho concreto como sería o de Cidadáns, ou a utilización de novos rexistros utilizada na campaña de ZP, serían algunha das excepcións) como do novo campo de xogo que xurdiría de asumir unha concepción do marketing (neste caso político), entendido como cultura/filosofía organizativa, nas súas actividades. Esta ausencia enmarcase, ademais, na lentitude coa que as organizacións políticas asimilan, repensan e desenvolven esquemas, hábitos e practicas contrastadas na xestión doutras organizacións (non digo que sexa o mesmo simplemente digo que mostran moita indiferenza ante a posibilidade de sacar consecuencias trasladables).
Mais alá de concepcións simplistas, e que ninguén entenda neste termo algún tipo de menosprezo, a sociedade no seu conxunto sería o mais grande beneficiado de estenderse nos partidos políticos unha cultura de orientación ó cidadán (que sería, o meu parecer, a denominación que deberíamos de aplicarlle a este proceso de translación ao Marketing político, coas adaptacións precisas repito, da filosofía de orientación ó mercado, convertida hoxe en día no paradigma a buscar polas organizacións empresariais de maior éxito a partir do maior valor que lle son capaces de proporcionar os consumidores).
Unha verdadeira e efectiva adopción desa filosofía do marketing comercial á actividade política, permitiríalles superar os seus actuais comportamentos e instrumentos que son, en xeral e mais alá de honrosas excepcións, “curtopracistas” e meras tácticas de comunicación y presentación (realmente o que fan hoxe, en xeral, as organizacións políticas é tan solo “propaganda” política e non marketing político) e que se desenvolven case exclusivamente nos períodos inmediatamente anteriores as campañas electorais e durante as mesmas. Pasaríase a poñer os intereses e a aportación de valor ó cidadán no cerne do deseño dunhas relacións a longo prazo, que nada teñen que ver coa búsquea actual de hooligans políticos e que estarían baseadas no compromiso e na confianza (non falo de visións estratéxicas porque, o meu parecer, o abuso deste termo fai que xa todo sexa estratéxico e desvirtuou o significado da palabra).
A transformación proposta, suporía evolucionar dende un uso instrumental das ferramentas que proporciona esta área de coñecemento e das filosofías de orientación ó produto, as ventas ou mesmo ás meras “técnicas” do marketing que centrarían a súa atención nos intercambios a curto prazo (votos a cambio dun “produto político empaquetado” homoxeneizado e standard) en momentos concretos (que sucédense cada vez con menos espazo temporal), contra unha cultura política que presta toda a súa máxima dedicación e interese en coñecer onde se focaliza o valor para os diferentes grupos de cidadáns, como mudará este, e en darlle respostas axeitadas a esas demandas de xeito continuado, ollando sempre a evolución de tendencias e a aparición de novas problemáticas, ameazas e oportunidades; perspectiva esta que obrigaría a que o tempo de fricción intensa vaia máis ala dos espazos que van dende a precampaña ata o día da votación. Afondando por tanto nunha nova forma de entender a acción política que sería especialmente doada, enriquecedora positiva e “productiva” no ámbito municipal
O desenvolvemento e implantación desta filosofía integral de marketing no ámbito da política, a que teño feito referencia de forma moi superficial presentará, sen dubida, dificultades, limitacións e mesmo debilidades tanto dende a perspectiva conceptual (de feito o seu corpo doutrinal está case sen desenvolver no ámbito do marketing político, penso que sen case en España, e incluso no ámbito do marketing comercial a filosofía/cultura de orientación ó mercado é relativamente recente xa que si ben ten a súa semente nas teorías de Leavitt e outros nos anos sesenta, o seu concepto pleno desenvolvese a partir de 1990) metodolóxicas e de aplicación e implantación; pero abre todo un campo de posibilidades para achegar os partidos políticos e a actuación política ós cidadáns, eliminando a miopía destas organizacións e o seu distanciamento. Pode que sexa moito pedir cando, como xa quedou dito, os partidos político en xeral son incapaces de superar, sequera durante os períodos de precampaña e campaña electoral unha interpretación que asimila o marketing coa propaganda publicitaria, pero non estaría mal intentalo.
Ao mellor vai chegando o momento de que as organizacións políticas e os analistas, solten algo de lastre no que respecta as consideracións sociolóxicas e dean mais peso as teorías comportamentáis individuais e especificamente ó afondamento na teoría do comportamento do cidadán votante-consumidor
Na liña do explicado en parágrafos anteriores e chama, por exemplo, a atención o desfase existente entre as actuacións das organizacións políticas e as boas practicas organizativas xeneralizadas noutros ámbitos (a relación sería amplísima pero simplemente póñense algúns exemplos nunha relación moi parcial e sen pensar demasiado):
- A mobilización do seu Capital Humano (os partidos políticos, algúns moi especialmente, poñen especial afán en desincentivar os seus militantes periodicamente).
- A auto-esixencia de renovación e a potenciación do dinamismo, a creatividade e a innovación (fronte á inercia ¿inmobilismo? do sistema político).
- A búsquea permanente de replantearse ó obvio como xeito de romper os mercados e atopar oportunidades (fronte a repetición de formulas convencionais no ámbito da política)
- A prohibición absoluta de xogar á “sobreoferta” (e dicir escapar sempre de xerar máis expectativas das que se poden cumprir, xa que inevitablemente converterase en sensación de fracaso, e non falo aquí de promesas puntuais). A relación entre expectativas e resultados explica claramente as sensación de que Corina Porro ten sido unha “non mala” alcaldesa (como non se tiña ningunha expectativa…..)
- Concretar a “oferta” de valor en aspectos valorados polo consumidor/votante, en aspectos relevantes (como alguén, por exemplo, pode pedir un gran palacio de Congresos para Ourense?)
- Manter relacións continúas e periódicas no tempo e non tan solo nas proximidades temporais do acto de compra/voto.
- Coñecer de xeito rigoroso, e coa maior exactitude posible, os motivos que determinan os procesos de compra/voto dos seus compradores/votantes específicos (sería moi interesante escoitar a cada candidato facer referencia ós compoñentes que inciden no comportamento dos seus votantes e a ponderación de cada un deles). Aspecto este con bibliografía, as veces contraditoria pero seguro que pouco coñecido polos nosos políticos.
- As tendencias a deixar que os consumidores/votantes participen no deseño e produción do servizo prestado.
- Posicionamiento.
- Imaxe de Marca
- Concreción do portfolio de significados da “marca” e o seu asentamento a partir da súa relevancia, consistencia, sustentabilidade e diferencia (¿Cantos candidatos coñecerán o portfolio de significados do binomio candidato-partido na súa circunscrición?
- Concreción de público obxectivos prioritarios e secundarios....
- ….
(perdón pola extensión...)
Segementación e Eleccións
A similitude de percepción que os votantes teñen das propostas e do posicionamento dos partidos, non coincide co que se deduciría de trasladar a misión, visións e valores diferentes que no caso do PP e o PSOE aparecen nas súas páxinas web (non atopei nunha búsquea rápida as do BNG nin a do PSdG-PSOE).
Moi atinadamente o Sr Valcárcel fala das cousas dos partidos “atrápao-todo”: hai que chegar como sexa a todos os sectores sociais do país. Neste aspecto a min chámame a especialmente a atención a inercia dos partidos e a ausencia dunha política de segmentación na actividade das organización política, de niveis de graduación na incidencia neses segmentos e de deseño de actuacións específicas.
E moi sorprendente que intenten chegar a todo o mundo co mesmo mensaxe, cos mesmos contidos, cos mesmos argumentos de (venta/voto). Nesta ineficaz política de non segmentar mercados e diferenciar argumentos (de facelo os partidos políticos en España tan solo utilizan criterios demográficos, claramente os que menos posibilidades ofrecen) o comportamento das organizacións de aquí difiren claramente doutras. Por exemplo nas derradeiras eleccións á alcaldía de Nova York a candidatura do Sr. Bloomberg (reelecto alcalde) concretou o seu maior esforzo en segmentar a poboación de NY a partir de criterios psicográficos e aplicou campañas específicas de apoio en cada unha delas con argumentos propios nos que se incidía naqueles aspectos que eses grupos entendían mais interesantes: así por exemplo no segmento que denominaron “Fearful and Ansiox New Yorkers) enfatizouse na loita contra o crime, e cobertura social; no segmento denominado “Cultural liberals” se incidía no apoio á cultura, as empresas culturais, cosmopolitismo e apoio á creatividade artística e así cos diferentes segmentos poboacionáis. Nesa mesma liña a Campaña de Livingstone para á súa reelección como alcalde de Londres combinou a utilización de novos soportes para facer chegar o que eles entendían que eran as súas USP (propuesta única de ventas) coa realización dun un proceso de segmentación con bases psicográficas que posteriormente foi utilizados para o deseño de políticas específicas e de mensaxes adhoc.
Moitas grazas, amigo Descrido, polo esforzo despregado. Sen dúbida que a súa densa intervención (densa porque é quen de sintetizar múltiples aspectos) dá para moito matinar.
Di que non é especialista no tema, pero desde logo está máis que capacitado para impartir un máster que a moitos lles viría moi ben, está clarísimo. Moitas das claves para unha boa oferta electoral están deseñadas na súa intervención.
Un cordial saúdo.
Grazas, penso que hai que buscar novos camiños e xusto (ese arrepío a "aprender" e a saírse dos lugares comúns , moitos deles xa obsoletos, tan característico de gran parte da clase política e gran parte do problema)
Unha aperta a todos
Publicar un comentario