Carta ós/ás candidatos/as das municipais
(Estase difundindo esta carta, que quero tamén reproducir aquí. Imaxe de Martin Kipñpenberger)
Prezado/a señor/a:
EsCULcA é un Observatório de ámbito galego que traballa na defensa dos direitos e liberdades públicas garantidos na Constituizón e nos Tratados Internacionais. Teña a ben pois, receber a nosa opinión sobre algo que atinxe, estatutariamente, o núcleo dos nosos obxectivos e traballos. Como ben sabe V., o Estado español é aconfesional, o que debe implicar "un princípio de neutralidade dos poderes públicos en matéria relixiosa". E
ste princípio veda "calquer tipo de confusión entre funcións relixiosas e estatais". Portanto, a neutralidade do Estado obriga-o a proibir-se a si próprio calquer concorréncia, xunto dos cidadáns, en calidade de suxeito de actos ou actividades de signo relixioso. Asi consta na Constituizón e asi o declara o Tribunal Constitucional, garante final dos direitos e liberdades públicas; entre eles o do direito a liberdade relixiosa e da aconfesionalidade do Estado. Pois ben, V. encabeza unha lista eleitoral que concorre às próximas eleizóns municipais para exercer, de acordo co seu programa e ideário político, as funcións que lle atribuen as Leis. Igual dicemos dos outros membros da súa candidatura, que aspiran a obter un posto na corporación municipal como representantes da soberania popular. Non cabe a menor dúvida de que todas as potestades e funcións que corresponden aos cargos públicos son exclusiva e estritamente de carácter civil. Como tamén é certo que son os cidadáns, como tais, e non como crentes/non crentes, os que exercen os seus direitos democráticos votando os seus lexítimos representantes, aos que corresponderán funcións de governo ou oposición. Por conseguinte, emprazamo-lo/a a facer o compromiso público, con ocasión da campaña eleitoral que agora comeza, de que nen V. nen os membros do seu grupo político participarán, en canto membros da corporación municipal (correspondan-lles ou non funcións de governo), en actos, ritos, procisións ou celebracións de carácter relixioso, e manterán un respeito escrupuloso ao principio de aconfesionalidade e neutralidade do Estado en relación coas diversas igrexas ou cultos relixiosos existentes. Os nosos mellores cumprimentos.
Por EsCULcA, o seu Presidente. Fernando Martínez Randulfe.
(Estase difundindo esta carta, que quero tamén reproducir aquí. Imaxe de Martin Kipñpenberger)
Prezado/a señor/a:
EsCULcA é un Observatório de ámbito galego que traballa na defensa dos direitos e liberdades públicas garantidos na Constituizón e nos Tratados Internacionais. Teña a ben pois, receber a nosa opinión sobre algo que atinxe, estatutariamente, o núcleo dos nosos obxectivos e traballos. Como ben sabe V., o Estado español é aconfesional, o que debe implicar "un princípio de neutralidade dos poderes públicos en matéria relixiosa". E
ste princípio veda "calquer tipo de confusión entre funcións relixiosas e estatais". Portanto, a neutralidade do Estado obriga-o a proibir-se a si próprio calquer concorréncia, xunto dos cidadáns, en calidade de suxeito de actos ou actividades de signo relixioso. Asi consta na Constituizón e asi o declara o Tribunal Constitucional, garante final dos direitos e liberdades públicas; entre eles o do direito a liberdade relixiosa e da aconfesionalidade do Estado. Pois ben, V. encabeza unha lista eleitoral que concorre às próximas eleizóns municipais para exercer, de acordo co seu programa e ideário político, as funcións que lle atribuen as Leis. Igual dicemos dos outros membros da súa candidatura, que aspiran a obter un posto na corporación municipal como representantes da soberania popular. Non cabe a menor dúvida de que todas as potestades e funcións que corresponden aos cargos públicos son exclusiva e estritamente de carácter civil. Como tamén é certo que son os cidadáns, como tais, e non como crentes/non crentes, os que exercen os seus direitos democráticos votando os seus lexítimos representantes, aos que corresponderán funcións de governo ou oposición. Por conseguinte, emprazamo-lo/a a facer o compromiso público, con ocasión da campaña eleitoral que agora comeza, de que nen V. nen os membros do seu grupo político participarán, en canto membros da corporación municipal (correspondan-lles ou non funcións de governo), en actos, ritos, procisións ou celebracións de carácter relixioso, e manterán un respeito escrupuloso ao principio de aconfesionalidade e neutralidade do Estado en relación coas diversas igrexas ou cultos relixiosos existentes. Os nosos mellores cumprimentos. Por EsCULcA, o seu Presidente. Fernando Martínez Randulfe.
Entradas
14 comentarios:
Excelente iniciativa.
Os laicos, os verdadeiramente laicos de teoría e práctica, agradecémola.
Eu só lles pediría aos políticos, de todas a cores e sabores, que pensasen un pouco máis nos que temos que traballar para eles nestas datas.
Se metemos moitas horas extras (noites e fins de semana, e de balde, na maioría dos casos) para rematar os proxectos e obras que non fixeron os señores nos anos anteriores grazas á súa mala planificación polo menos agradeceríase un trato agradábel.
Qué lles pode ocurrir aos candidatos (e maila troupe) non fagan, non queiran ou pasen de tal compromiso? Qué vai facer o observatorio? Denuncialos ao xulgado? Aldraxalos con palabras soeces e malsoantes? Ou sinalalos co dedo? Eu, que detesto a mera presencia da igrexa (xa non digo calquera intervención), atopo esta iniciativa, de boa intención, un pouco inxenua e, sobre todo e con perdón, moi inútil.
Quixen escribir "que non fagan...".
Eu véxolle utilidade. Talvez non inmediata nin, dende logo, conminatoria. Pero o simple feito de recibir unha comunicación deste tipo, realizada dende unha organización que se autotitula "observatorio dos dereitos humanos", que publica periodicamente un boletín e que reune a medio cento de persoas, algunhas delas, como o propio Randulfe, bastante coñecidas, é unha forma de incidir democratica e lexitimamente na creación dun estado de conciencia que nos poida levar, andando o tempo, a un verdadeiro exercicio práctico de aconfesionalidade por parte dos representates públicos.
Nese sentido, a demanda dos "esculcas" paréceme que pode ser unha pequena pero tamén útil contribución.
O estado ten que garantir tantos dereitos que non sei se se lle estará acumulando o choio. Por exemplo, o dereito dos cidadáns a acceder a unha vivenda digna e a non ter que emigrar. Tamén a que nunha canle de televisión pública non emita lixo e contibúa ao encefalograma plano a nivel cultural.
Sempre o alcalde (o do meu pobo recibe aos reis magos no balcón para darlles as chaves das casas dos nenos) pode acollerse á última parte do famoso 16.3. Non participa nas procesións: simplemente coopera ;)
Ninguna confesión tendrá carácter estatal. Los poderes públicos tendrán en cuenta las creencias religiosas de la sociedad española y mantendrán las consiguientes relaciones de cooperación con la Iglesia Católica y las demás confesiones.
Se só se levaran adiante iniciativas en base a súa utilidade máis ou menos inmediata, o 99% das propostas e protestas carecerían de sentido.
Teño a lixeira sospeita -non sei por qué- de que todos os candidatos e políticos nin se van dignar a contestar a dita requisitoria. Nin os do PP, nin os do PSOE, nin os do BNG.
E qué. Iso os promotores da inciativa -aínda dentro da súa inxenuidade- supoño que xa o terán en conta, e os que apoiamos a proposta tamén.
O fundamental neste caso, como ben apunta Leituga 1, é "incidir democratica e lexitimamente na creación dun estado de conciencia que nos poida levar, andando o tempo, a un verdadeiro exercicio práctico de aconfesionalidade por parte dos representates públicos".
Os dereitos, e a Súa plasmación concreta, non é algo dado dunha vez e para sempre. Primeiro houbo que mobilizarse socialmente a prol dos mesmos, logo tiveron que tomar carta normativa e, finalmente, aplicarse efectivamente... E nesas andamos aínda.
E algo semellante ocurre cando se trata de determinadas responsabilidades dos poderes públicos. No caso que nos ocupa, aínda estamos nos albores da mobilización.
Sen dúbida, o camiño é longo e tortuoso, como afirmaba aquela fermosa canción dos Beatles. Digo por non citar o máis manido dito machadiano.
Serven para reflexionar sobre este asunto, os seguintes textos de Isonomía. Revista de teoría y filosofía del Derecho, nº 24, 2006:
Sobre a laicidade
Cal dos artigos aconsella, amigo APC?
O segundo, que leo ao azar polo título interesante, di que España é un país laico, en flagrante contradicción co texto constitucional. Non sei se ten importancia, e disto sabe máis un constitucionalista (chamade a Blanco Valdés, que seguro le este blog), pero hai que recordar que España non é país laico: e aconfesional, que, segundo teño entendido é matiz xurídico diferenciador, e cun certo privilexio para a Igrexa Católica, que aparece citada expresamente na Constitución. A reforma inmediata dese capítulo si sería unha boa batalla en favor do laicismo.
Desgraciadamente, creo que ten razón, Arume. O "privilexio de mención" adquirido pola Igrexa Católica na Constitución -e nin unha soa palabra dese texto é insignificante- foi unha das varias cesións que houbo que lle facer ás forzas post-franquistas coas que os demócratas tiveron que pactar a Carta Magna.
Pero home, Leituga, se temos unha Constitución macanuda... e a Transición (con maiúsculas) é un modelo para nacións menos desenvolvidas democraticamente... como se lle ocorre dicir que os privilexios da igrexa católica forman parte das varias cesións que houbo que facer cos post-franquistas...
Naturalmente que ten razón Arume no da igrexa e a Constitución. Pero eu non recordo que o artigo ao que se refire cometera tan craso erro, se ben é certo que tampouco tomei notas nin, talvez, o lin todo o tempo coa debida atención.
En todo caso será algo circunstancial, porque os textos apenas se refiren á cuestión española substantivamente, senón que, sobre todo, son reflexións filosóficas e políticas de alcance máis ou menos xeral por parte de tres mexicanos e un italiano, se agora non lembro mal.
De todas formas, achegan ideas interesantes para o debate, mesmo, se cadra, para disentir delas.
Mágoa non poder cortar e pegar, pero Salazar fala concretamente de España e de Italia. Tamén quero dicir que empregar o DRAE para definir conceptos, cando os académicos definen tal termo moitos anos atrás, é complicado. A vixencia do diccionario é relativa; sempre hai que ter en conta cando se completou o lema correpondiente. No caso do laicismo, tal palabra non figura ata o ano 1914 e laico tampouco co sentido que ten agora. Curiosamente, o termo laico sempre vai asociado por contraposición (coma lego) aos que reciben as ordes relixiosas. Polo tanto, para un Estado é mellor a indiferencia que establecerse por oposición a algo. En fin, son cousas de filólogo, ás que non convén dar pábulo.
Publicar un comentario