18 jun 2007


DÚAS NOTAS SOBRE O 15-VI-77
La Región 18 xuño.

15 de xuño. As eleccións do 15-xuño-1977, conmemoradas nestes días, abriron unha nova etapa democrática na historia española sobre a que existe hoxe unha ampla e rigorosa bibliografía. A transición española mesmo se ten presentado como un modelo dentro do conxunto das transicións á democracia no mundo occidental, pero tampouco foi a única con éxito naquel momento (velaí Grecia ou Portugal). O tratamento mediático leva á simplificación e pode suceder que as novas xeracións vexan o fin do franquismo e a chegada á democracia como un conciliábulo dun reducido grupo de actores políticos. Por suposto, ninguén lle nega o seu papel a Adolfo Suárez, que encabezou o abano de reformistas comprometidos en autoliquidar a ditadura, nin tampouco o protagonismo do monarca ou das diversas forzas que se posicionaron na contorna internacional. Adóitase tamén subliñar o relevo dalgúns políticos antifranquistas (Santiago Carrillo dende o PCE) ou a moderación táctica dun movemento sindical que subordinou as súas estratexias á conquista da democracia.
Protagonismo popular. Todo o dito anteriormente non debe ocultar o protagonismo popular de centos de iniciativas, partidos, forzas sociais, que se organizaron contra a ditadura e marcaron dalgún xeito o ritmo dos cambios. Certo que moitas delas eran rupturistas e que o que logo saiu adiante foi un xeito de “reforma pactada” pero de amplas perspectivas: de feito, Javier Tusell fala dunha “ruptura por procedementos reformistas ou unha reforma tan fonda que fixo desaparecer radicalmente o reformado”. Os mesmos resultados das Eleccións do 15 de xuño de 1977, que nos situaron a todos no plano da realidade, ofrecen un mapa político non moi diverso do que xa se consolidara na Segunda República, feito este menos destacado. Así, as comunidades que votaron á esquerda na República fixérono tamén en 1977 polos socialistas e os comunistas. O centro reformista e a dereita (UCD e AP) tamén tiveron os seus mellores resultados nas zonas de predomino do centro e a dereita nos anos 30: velaí a memoria do pobo.
Algúns detalles. Dito isto e subliñada a lexitimidade daquel proceso electoral e reformista, tampouco sobra dicir que a UCD do 77 tivo a Televisión para ela soia e a maioría dos medios de comunicación, así como o respaldo dos poderes económicos e fácticos. Ou lembrar que a esquerda e o galeguismo tiveron que facelo todo dende os seus inicios: como crear medios de comunicación propios como a revista “Teima” (1976), por exemplo. Ou que moitos partidos á esquerda do PCE chegaron ás eleccións sen ser legalizados ou tiveron que acollerse a coalicións electorais para poder presentarse. Así lle sucedeu, por exemplo, á UPG creando xunto coa AN-PG a plataforma do Bloque Nacional-Popular Galego. Aínda en 1977, uns quince militantes da UPG eran (eramos) detidos na Praza do Toural e convidados a visitar os calabozos de Raxoi por querer vender na rúa o “Terra e Tempo”. Son “detalliños” menores estes: a letra pequena da historia.

74 comentarios:

Zerovacas dijo...

Unha achega necesaria estes días. A saturación de imaxes de arquivo, reportaxes e celebracións foi tan grande coma o simplismo de case todas as reflexións ao redor das eleccións de 1977 e da Transición no seu conxunto.
Pódese falar tamén das achegas económicas da OCDE e de empresarios particulares aos partidos conservadores, dos procedementos caciquís herdados do franquismo (e preexistentes), tan sabiamente utilizados en Galicia pola UCD...
Da Transición hai que tirar moitas leccións, pois na Transición nacen case todos os grandes procesos e debates políticos actuais. Pero as leccións deben partir do estudo, da reflexión e do debate, non do recurso insistente a conceptos ("consenso"), nin de imaxes descontextualizadas.

Marcos Valcárcel López dijo...

Graciñas polas súas opinións, Zerovacas. De feito vexo que coincidimos no ton dos nosos comentarios en cadanseu blog. Eu insistirei no tema estes días: mañá tócalle á Igrexa, da transición a hoxe. (!!!)

Anónimo dijo...

Creo que non convén laiarse de que a UPG e ANPG chegasen "ilegais" de iure pero normalizadas de facto a aquelas primieras eleccións, como vin facer hai pouco a Alfredo Suárez Canal nun programa de Telemiño sobre a transición, onde por certo, non sei ben que pintaba, porque a transición deles fíxose moitos anos despois.
É máis, creo que, para eles, foi unha sorte que non estivese legalizado o nacionalismo popular ¿Imaxina a alguén á UPG ante a tesitura de presentarse soíña ás eleccións? Nunca o fixo nestes trinta anos de eleccións, ilegal ou legal. Obviamente, incluso de teren sido legais ambas organizacións daquela, a dirixencia da UPG ía confluír nun tinglado -sen que isto leve carga pexorativa- coa "organizacion de masas". Obviamente.
Polo tanto, que o digamos nacionalismo popular fose legal, alegal ou paralegal non tivo transcendencia máis alá de xogar a un certo vitimismo. Naquela campaña, lembren, pegamos carteis de ambas organizacións sen ser xamais molestados por elo. E eu que só era de ERGA-ANPG, non me chistaban nada os carteis escuros da UPG.

Marcos Valcárcel López dijo...

Creo que eu non usei ese argumento dende o "vitimismo" (non sei se o fixo Suárez Canal, non vin ese programa). Pero o dato é certo: había partidos ilegais a comezos de 1977 e aínda despois de legalizar o PCE, entre eles a maioría dos nacionalistas, en Galicia e noutros lugares. Tampouco digo que fose esa a causa dos resultados, nin moito menos. Os planteamentos daquela hora do nacionalismo eran inasumibles por máis dos 50.000 votos que tiveron (por separado, había unha xenereira total entre ambos) o Bloque e o PSG de Beiras. Pero é un principio indiscutible que un réxime democrático debe facer as súas eleccións con todos os partidos democráticos legalizados. Aquí e en Timor Oriental.
Por certo, aproveito para soltar unha anécdota: naquela campaña, en Ourense, un dos candidatos do Bloque, de procedencia pequeno burguesa e formas nada radicais, dixera na prensa que a UPG era un partido nacionalista "marxista-leninista no social" (entendendo que no resto non se definía así...)

Anónimo dijo...

Alguén recorda algún destes partidos que se presentaron en Galicia no 77?
UCD UNION DE CENTRO DEMOCRATICO 606.726 53,76% 20
AP FEDERACION DE PARTIDOS DE ALIANZA POPULAR 148.239 13,13% 4
PSOE PARTIDO SOCIALISTA OBRERO ESPAÑOL 175.127 15,52% 3
PSP-US PARTIDO SOCIALISTA POPULAR - UNIDAD SOCIALISTA 53.067 4,7% 0
PCE PARTIDO COMUNISTA DE ESPAÑA 34.188 3,03% 0
PSG PARTIDO SOCIALISTA GALEGO 27.197 2,41% 0
FDC-EDC COALICION ELECT. EQUIPO DE LA DEMOCRACIA CRISTIANA 23.014 2,04% 0
BNPG BLOQUE NACIONAL POPULAR GALLEGO 22.771 2,02% 0
RSE REFORMA SOCIAL ESPAÑOLA 9.425 0,84% 0
FDI FRENTE DEMOCRATICO DE IZQUIERDAS 7.373 0,65% 0
ASDCI ALIANZA SOCIALISTA DEMOCRATICA 4.728 0,42% 0
PDG PARTIDO DEMOCRATA GALLEGO 3.196 0,28% 0
AET AGRUPACION ELECTORAL DE TRABAJADORES 2.724 0,24% 0
FUT FRENTE UNIDAD DE LOS TRABAJADORES 2.340 0,21% 0
AN18 ALIANZA NACIONAL 18 DE JULIO 2.116 0,19% 0
FJONSA FALANGE ESPAÑOLA DE LAS JONS AUTENTICA 1.640 0,15% 0
Datos: Ministerio do Interior.

Anónimo dijo...

¿Ninguén recorda a M.C.G ?

Peneda

Anónimo dijo...

Seguindo na liña do apuntado aquí por zerovacas, e polo que vou lendo estes días, comprobo que desde algunhas instancias séguese a insistir en que a democracia trouxéronola como dávida Juan Carlos Borbón e de Adolfo Suárez.

Anónimo dijo...

Etxeokeai,vai a ser vostede o culpable da miña recaída como alcólico.
Sabe que os alcólicos "rehabilitados" buscamos un motivo calquera de celebración pra xustificar o beber.E acábame de gostar tanto o seu escrito que lle vou mandar un grolo.O último,xúroo.

O Troll ágrafo

Anónimo dijo...

Marcos:
Claro que nas eleccións todos os partidos teñen que ser legais e presentarse como tales ás eleccións... incluída a UPG.
Pero non estabamos daquela nunha situación normal. Viñamos do escuro. A democracia non empezou con aquelas eleccións...só a liberdade. Se cadra a democracia empezou pouco e pouco, -nunha transición- coa constitución, coas municipais primeiras...cos estatuso preautonómicos... antes todo era ilusionantemente provisorio... A democracia veu, pouco e pouco, de uns turraren (o capital, a situación internacional, os poderes fácticos, etc.) e outros (libertad, amnistía e estatuto de autonomía, pobo pois) empuxaren no mesmo sentido... mentres os que botaban terra nos eixos do carro quedaron sós. Como FN, como a maioría de AP... e así lles foi.
Non son monárquico, aínda que, voume poñer galeguista histórico, creo na accidentalidade das formas de goberno. Aínda que de vocación son ápatrida e ilegal, creo que o carrillo, o suarez, o felipe e o juanca, fixeron un bo traballo, asistidos por outros fontaneiros do sistema e por outros de fóra.
Agora, xa legais, pódense presentar todos... pero déixeme ironizar, Marcos, sobre a cantidade de poder que se lle supón á UPG a pesar de ser o único partido do mundo mundial que nestes trinta anos non se presentou ás eleccions soiño.
Meu querido Troll ágrafo, non beba se ten que conducir.

Anónimo dijo...

Se algo se lle pode recoñecer aos nacionalistas da UPG,AN-PG,etc na época da transición e a súa capacidade para articular mecanismos de participación na vida democrática.E se algo se lles póde criticar é a súa incapacidade para adaptar o discurso político aos novos tempos.
Non coido que a UPG tivera nunca intención de concurrír soa a unhas eleccións porque sempre tivo unha concepción frentista e incluso aglutinou nun proxecto de Bases Constitucionais da Nación Galega a un grupo de partidos de diverso cariz.
O BNG actual é un herdeiro directo daquela concepción e,nótese que é o único movemento político que sobreviviu en Galicia á esquerda (daquela) do PSOE.
Por outra parte considero inadecuado e ata aberrante que se utilice con tanta lixeireza o termo "victimismo".Termo polo que tén especial querencia a dereita españolista máis reaccionaria e os seus monaguillos.Ou é que os problemas que se puxeron (e aínda se poñen) enriba da mesa non existen?

REAL ACADEMIA ESPAÑOLA:
victimismo.
1. m. Tendencia a considerarse víctima o hacerse pasar por tal.

Anónimo dijo...

Pois meu querido anónimo.
¿Mecanismos de participación na vida democrática? ¿As manis das Baldaio, Xove, as Encorbas estas son as nosas probas? Refírese á fundación do SOG, ERGA, ANPG, UTEG, CCLL, etc. supoño e non ás Bases Constitucionais do lider da exterma dereita española, Vilas Nogueira, nin ás tratoradas antiautonomistas do 4 de decembro de 1977´, nin á presenza do iluminado senil Telesforo Monzón na Quintana.
Non sei se son da dereita española máis reaccionaria ou monaguillo, pero o Sr. Suárez Canal, no debate de Telemiño, como non tiña nada que contar dos intríngulis da transición en Ourense, queixouse ata catro veces de que claro, os peor parados da transición foran os nacionalistas porque estaban aínda reprimidos e nin se puideron presentar cos seus nomes. E eu, lembrando a historia, ríome, cal monaguillo dereitoso e reaccionario. ¿Ou cal liberal-libertario qeu di o que pensa?
O certo é que, á parte de sudarma, paréceme antihistórico que se acuse a utilización da palabra vitimismo (botando man do RAE en vez do RAG) con esa toxicidade paleononseique de "
dereita españolista máis reaccionaria e os seus monaguillos".
En fin, hai tempo qeu non axudo a misa.

Anónimo dijo...

Por favor: non se faga a víctima

Anónimo dijo...

Concordo no esencial con Etxeokeai. Para un bloqueiro sensato e cabal dos de hoxe, Suárez Canal por exemplo, ten que ser un pouco de marrón que lle pregunten pola transición e ter que lembrar o que daquela dicía e facía outro señor bloqueiro que, casualmente, tamén se chamaba Suárez Canal e gardaba un curioso parecido físico co actual conselleiro de Medio Rural. Menos mal que os periodistas todos teñen menos de 40 anos e moi pouca memoria e o ano pasado case non lles preguntaron onde estaban e que fixeron cando se facía e se votaba o estatuto de Autonomía de Galicia, ese escritiño gracias ao que están algúns deles agora chupando da canoa.

Anónimo dijo...

Un dato interesante para os periodistas de menos de 40 anos.
Sabían vostedes que, neses tempos,Paco Vázquez casouse en galego e quería unha república federal para España?

Anónimo dijo...

Si, tamén os galeguistas históricos pedían o estado federal... Pasaron da realidade galega á realidade comenencial.
Postos a recordar aquel papeliño estatutario que menciona "averroes" (papeliño non debía ser tan bo, pois xa o hai que modificar...), recordemos tamén que en 1981 os tres parlamentarios do BNGP-PSG foron expulsados do Parlamento, cos votos afirmativos dalgúns dos galeguistas de salón que andaban por alí. Deputados electos, meus señores! Por ser terroristas? Non. Por defender as súas ideas e non querer pasar polo aro. Así que non nos veña aquí agora con chupar da "canoa" ou "balsa". Os que chuparaon desa foron os que desertaron ben axiña ao sol que máis quentaba. A falta de presencia do BNG no Parlamento (que era, efectivamente, daquela, un Parlamentiño), retrasou aínda máis o ascenso do BNG.

Anónimo dijo...

A falta de presencia do BNG no parlamento foi debido, fundamentalmente, a erros propios. Logo tería que vir Beiras, con máis siso, a rectificar o desaguisado.

E non é certo que os galeguistas votaran a expulsión. Se estou trabucado, que se me demostre.

E grazas a aquel "papeliño estatutario" hoxe o BNG pode cogobernar.

En fin, falacias.

Anónimo dijo...

Velaquí a demostración das "falacias".
Foi este un dos danos "colaterais" do 23-F (se cadra os golpistas non perderon de todo). E repito que as consecuencias para o nacionalismo foron moi graves. Nas seguintes elecións o BNG só sacou un deputado.

Extraído da páxina da UPG.
"O 22 de novembro de 1982, os deputados do Bloque-PSG foron expulsados do Parlamento Autonómico, ao lles ser aplicado retroactivamente un regulamento que obrigaba, por decisión de AP, PSOE e UCD, a prestar promesa ou xuramento de acatamento e fidelidade á Constitución española e ao Estatuto de Autonomía, ao cal se negaron os nacionalistas."

Non teño (coma vostedes) a miña biblioteca galega diante, pero creo recordar que houbo algúns deputados que intentaron interceder (Camilo Nogueira, creo, e Carlos Mella, de UCD). Os galeguistas de salón de té calaron coma petos.

Anónimo dijo...

Home, eu non dou moita credibilidade ao que poña a páxina da UPG verbo desta cuestión, francamente. Daquela, non creo que vostede demostre, de momento, nada.

Habería que ver quen votou. Xa dixen que, ao mellor, trabucábame, pero penso que non. Non creo que Casares e Piñeiros votaran a favor da expulsión. Inclínome a pensar que se abstiveron.

E creo que non só Nogueira e Mella trataron de interceder. Tamén Rosón e os citados o fixeron, pero a negativa de Bautista et alli. a buscar unha fórmula satisfactoria para todos foi de cerrazón total.

Infelizmente, non teño a man os datos oportunos, e a memoria pode fallar. Quizais Valcárcel poda botar man da súa hemeroteca e sacarnos de dúbidas.

En todo caso, é un asunto no que conviña profundar.

E estou de acordo en que as consecuencias para o nacionalismo do BN-PG (aínda non existía o BNG como tal) foron moi graves. Pero reitero que, fundamentalmente, foi por obra e graza do propio nacionalismo.

Se a liña de negarse era a correcta, por que na seguinte lexislatura Beiras mudou de actitude e acatou a Constitución aínda facendo o paripé de xurar tamén por Castelao?

O nacionalismo liderado pola UPG rectificou, e houbo un importante debate interno dentro do BNG. Hóuboos que se foron por negarse a "pasar polo aro". Pero, con bo criterio, o BNG, si o fixo, e non se viu mermada para nada a súa actuación política. E a vista dos resultados, tan mal non lle foi.

lourixe dijo...

Ignorantiña de min, o que lembro desas datas era o mosqueo de meu pai e dos seus amigos por un "pato da Moncloa" e eu preguntándome que lle tería feito o pobre bichiño aos adultos para estaren tan frenéticos.
Graciñas por me encarrilar na correcta interpretacións dos feitos políticos desa época confusa.

Anónimo dijo...

Naturalmente, vostede era, daquela, unha tenra nínfula, señorita Lourixe. Pero como agora xa ben sabe, os Pactos da Moncloa foron moito antes que o da expulsión dos parlamentarios do BNG. E unha cousa non tivo nada que ver coa outra, agás que Marcel Swann non indique o contario.

Marcos Valcárcel López dijo...

De feito, Lourixe, lembro ver unha pegatina, do ámbito nacional-popular, con este erro explícito: "Non ao Pato da Moncloa". Xa que logo non me estraña que andase vostede confundida. (Por certo, veño de visitar agora o seu blog, de sabores poéticos e chairegos, que recomendo aquí ós amigos/as:
www.chantosnachaira.blogspot.com).

Anónimo dijo...

O sr a.p-c sabe ben que o 23-F foi todo un "suceso", en última instancia. Aí está o proceso de harmonización autonómica ("coffee for everybody"), e ademáis propiciou aquela bonita Lei de Defensa da Constitución, que obrigaba a xurar esa grande lei para poder exercer o dereito outorgado polo vostos. É dicir: primeiro deixaban que te presentases ás eleccións, e logo quitábanche a acta de deputado.
Queda claro?

Anónimo dijo...

Ou moi trabucado estou (que tranquilamente pode ser, eh, que a miña memoria é moi traidora) ou eu non recordo que se promulgase ningunha específica Lei de Defensa da Constitución Española. Dígame, pois, onde podo consultala, que lle quedaría agradecido. En todo caso, as leis deste tipo teñen a súa cara e a súa cruz: Defensa da Constitución.

Disinto no de que o 23-F fose todo un éxito en última instancia. O que aconteceu nos anos posteriores foi máis ben todo o contrario: a consolidación da democracia. A non ser, claro, que vostede considere que estemos nunha ditadura.

Certamente, tratouse dunha consolidación da democracia que non deu cumprida satisfacción aos nacionalismos, pero iso non lle resta un ápice de ser unha democracia. E non o é porque hai canles máis que suficientes para que todas as formulacións políticas (non violentas) se poidan expresar con total normalidade.

Sabe unha cousa? Que o nacionalismo vasco leva moitos anos gobernando en Euskadi (e non só tomando café con churros), e en Cataluña gobernou tamén moitos anos (e non só tomando pà amb tomaca). E en Galicia -non sei se ten decatado- o nacionalismo cogoberna hoxe en día (e agora comeza a almorzar).

Creo que é a proba do nove de que, a pesar de todos os pesares que se lle queiran apoñer, estamos nunha democracia. Daquela, onde triunfou o 23-F?

Anónimo dijo...

Sr A-P.c:
pode ler aquí a sentencia do Tribunal Constitucional:
http://www.boe.es/g/es/bases_datos_tc/doc.php?coleccion=tc&id=SENTENCIA-1983-0122

Simplemente pego aquí un extracto, para que vexa que FOI O PARLAMENTO o que tomou a decisión. En resumidas contas, unha vergoña.



"El 15 de enero de 1983 se presentó ante este Tribunal Constitucional escrito del Procurador de los Tribunales don Ignacio Aguilar Fernández en nombre y
representación de don Bautista Goyel Alvarez, don Claudio López Garrido y don
Lois Diéguez Vázquez, por el que se interpone recurso de amparo contra la resolución del Parlamento de Galicia, de fecha 23 de noviembre de 1982, por la que quitan y privan a los recurrentes de los derechos reglamentarios establecidos en los arts. 8, 9, 10 y 11 del Reglamento del Parlamento de Galicia
hasta que presten la promesa o juramento de acatar y guardan fidelidad a la
Constitución y al Estatuto de Galicia.

Anónimo dijo...

Ou non me entende ou non me quere entender, señor Marcel.

Relea o que dixen, porque eu NON NEGUEI que o acordo de expulsión se tomase no parlamento galego.

O que dixen foi QUE DUBIDABA DE QUE CASARES E PIÑEIRO VOTARAN A FAVOR DA EXPULSIÓN. Penso que se abstiveron.

E vostede, de momento, non presenta probas ad contrario.

Por certo que "se esqueceu" de darme a referencia da, segundo vostede, Lei de Defensa da Constitución.

Eu leo o que escribe con atención. Faga o favor de facer o mesmo cos demais. Que se non non hai maneira...

Anónimo dijo...

Hai dúas leis claves, ás que non me importa referirme outra vez. Promulgáronse xusto despois do 23-F de 1981:
1.- "Ley Orgánica 4/1981, de 1 de junio, de los estados de alarma, excepción y sitio", tamén coñecida como "Ley de Defensa de la Constitución".
2.- "Ley Orgánica de Armonización del Proceso Autonómico (LOAPA)".

Este foi o contexto no que os deputados galegos foron expulsados, e a súa apelación ao Constitucional non lles valeu de nada.

Fago un chamamento aquí aos participantes para que comproben se houbo unha votación no Parlamento sobre a expulsión dos deputados nacionalistas. O Parlamento, nunha decisión retroactiva sorprendente, era daquela verdadeiramente o parlamentiño.
Pode ler, de paso, e se lle repugna menos que as páxinas da UPG, este artigo, onde se falta doutros efectos da devandita lei:
http://www.anosaterra.com/documentos/central_portada.php?pagina_actual=principal_1&numero=1213

E calo. E non porque non teñas ganas de engadir algunha cousiña máis.

Anónimo dijo...

Lei de alarma, excepción e sitio
Non pretendo litigar, pero o da defensa da constitución non me cadra con esta lei. Ten que ver co 23F, probablemente porque as vellas leis franquistas sobre estados de excepción deberon fallar por todos os lados ou ser ineficientes para parar o golpe o fatídico día, pero non vexo eu a defensa da Constitución.
No seu momento (e agora tamén) pareceume excesiva e innecesaria a obriga de xurar pola constitución. E de feito, o Estado (nas súas diferentes instancias) deixa pasar nos xuramentos e promesas (recordan tamén aquel debate?) a fórmula "por imperativo legal", que, visto desde outro punto de vista, é unha redundancia. A decisión de botalos do Parlamento non foi, para mín (que son un simple cidadán) e desde unha perspectiva política, unha decisión correcta. E moi probablemente, como afirma Marcel Swann, foi froito dun estado de cousas derivado do 23F, onde a defensa da constitución quedou moi marcada. Naquel momento houbo moitas discusións sobre este asunto, porque mesmo o Parlamento español planteou o mesmo problema. A determinación naquel momento de ataque á constitución por parte do poder militar foi máxima e, polo tanto, estas iniciativas rituais foron postas en primeiro plano. Os partidos que non aceptaban a constitución (nin o Estatuto de Galicia, que creo tamén prometían defender) quedaron expostos diante da opinión pública. E moitos deles optaron por esa fórmula que antes recordaba e que hoxendía está moi vixente. Sen ir máis lonxe, no acto de toma de posesión en Vigo, os/as concellais do BNG engadiron á fórmula habitual unha frase de defensa dos intereses de Galicia e de Vigo (non teño a expresión literal a man). A ritualización (coa carga simbólica evidente) destes momentos oficiais trae estas consecuencias.

Anónimo dijo...

O do imperativo legal foi fórmula, seica, acuñada por Herri Batasuna. Vira eu ese pleno do Congreso dos Deputados, e como o Presidente (Félix Pons?) consideraba que os electos vascos non cumpriran adecuadamente o trámite para tomar posesión. Ao saíren da Cámara, Jon Idígoras dirixiuse a Felipe González. O teor das palabras saíra na prensa; non as lembro literalmente, teño idea de "Ya ve que lo hemos intentado" ou algo así. A resposta de Felipe, "Muy bien, pero hagan como todos" ou cousa semellante.

Tempo despois, os tribunais desautorizaran a posición gobernativo-parlamentaria, e arestora a fórmula utilízase con frecuencia suficiente como para non ser descoñecida. Se o relatado máis arriba fose máis recente no tempo, xa estou escoitando a imputación "amigos de ETA"; sobre todo desde o contorno PP, pero non só. De feito, algún ou moitos seguramente se retraerían de usala antes de dar lugar a comentario.

É o que teñen os excesos. Nomeadamente os que condenan palabras.

Anónimo dijo...

A min paréceme ben que se flexibilizase a fórmula de acatamento -que non de "aceptación"- da Constitución. A expulsión dos deputados do BNG, daquela, non me pareceu ben. Porén, paréceme tamén indubidable que os tres deputados nacionalistas fixeron todo o posible para que ese fose o resultado final da discusión, pois non aceptaron ningunha das fórmulas achegadas por varios deputados, entre eles os aquí citados. Pensaban que deixaban así en evidencia ao "Parlamentiño", como eles lle chamaban, e de paso a Camilo Nogueira como "pesudo-nacionalista" e a Piñeiro, Casares, etc como "traidores". Pasaron os anos e como ningunha desas hipotéticas evidencias tivo confirmación, o nacionalismo popular volveu ao Parlamento, aceptou a Constitución, esqueceu as Bases Constitucionais do Profesor Vilas Nogueira, asumiu como propio o Estatuto de Autonomía e dedícase agora a negociar transferencias de competencias co goberno do que aquela denominaban Estado Imperialista Español. Conclusións: non hai mal que cen anos dure, todo se andará, nunca choveu que non escampara e máis vale tarde que nunca.

Marcos Valcárcel López dijo...

Das BASES CONSTITUCIONAIS, aquel folletiño negro: creo que adxudicarllas en persoa a Vilas Nogueira é darlle demasiado protagonismo, aínda que el participase no tema xurídico. Teño entendido que tamén está por aí a man de RAMON LÓPEZ SUEVOS e de CAMILO NOGUEIRA, se non estou trabucado, que puidese ser ...

Anónimo dijo...

Afirmar que os deputados electos do Bloque-PSG "indubidablemente" procuraron á mantenta non tomar posesión; ou sexa, que renunciaron a unha panca de difusión política en aras de mero e puro testemuñalismo... aparéntame exceso notorio en materia conclusiva.

É ben certo que o máis substantivo do Bloque, daquela, fixaba como obxectivo político de primeira orde indicar as limitacións do sistema democrático e a insuficiencia do autonómico; pero tamén o é que xa estaba desenvolvida ampla rede de intervención social, incluíndo organizacións sindicais ben potentes: e iso non fala de vocación testemuñal, precisamente. O Bloque non era unha organización "do sistema"; pero tampouco de vocación doutrinaria e elitista.

A cousa, porén, admitiría máis argumento e enfoque. Pero o que xa me cadra fóra de toda medida é adxudicarlle vocación "radical" a Claudio López Garrido e o PSG (Lalo Gutiérrez, Mario López Rico, supoño que o Trigo...); que aínda que non quixesen entrar no PSOE, aínda que Beiras estivese fóra de xogo... con franqueza, eran outra cousa ben diferente do Bloque para moitos, moitos efectos.

E pasaron os anos, e moitos optaron por traballar nas institucións, asumindo os marcos, mudando a linguaxe, para continuar, iso si, construíndo a nación e co horizonte da soberanía. Xa me perdoarán que fale así, pero certos saltos no baleiro prodúcenme mareo; busco, logo, o eixo que outros ignoran e escorrego por el.

Anónimo dijo...

Que os nacionalistas do Bloque se fixesen pragmáticos non anula o feito de que a expulsión representara (e represente) un déficit democrático

Anónimo dijo...

Reitera por enésima vez o señor Marcel que no Parlamento galego houbo unha votación que supuxo a expulsión dos tres deputados nacionalistas da, daquela, coalición BN-PG/PSG.

E volvemos a estar nas mesmas!

NINGUÉN NEGOU AQUÍ QUE NON HOUBESE ESA VOTACIÓN (reléanse os post precedentes).

Pola miña banda, eu tan só manifestei a opinón de que Casares e Piñeiro se deberon abster nesa votación. E non o afirmei como un dogma de fe, senón como unha suposición persoal á espera de comprobar documentalmente a súa veracidade. Se algún dos lectores ten o dato a man, rogo que confirme ou non tal suposición. Se estou errado non teño ningún problema: a miña pretensión non é defender politicamente a ninguén, xaora.

Igualmente, véxome na obriga de dar a miña opinión particular sobre este aspecto. Eu considerei daquela, e o sego considerando hoxe, excesiva, innecesaria e contraproducente a devandita expulsión (si: foi un déficit democrático), na liña do expresado por Arumes ou Leituga, o que me aforra maiores comentarios.

Pero iso non é impedimento para afirmar, a súa vez, que a cerrazón do nacionalismo galego liderado pola UPG para atopar unha fórmula coa que saír airosos foi a determinante no resultado final. E esa negativa era consecuencia da estratexia –profundamente errada, ao meu xuízo- dunha confrontación, total e belixerente, coa Constitución e coa Autonomía de Galicia. Neste sentido, e por moito que pretenda matizar o amigo González, foi esta política radical e antisistema a que conduciu ao nacionalismo galego á automarxinalidade política e electoral, por moito que potenciase organizacións sindicais propias.

E cómpre subliñar que esa estratexia NON ERA A ÚNICA POSIBLE DENTRO DO NACIONALISMO. De feito, moito máis intelixentemente, Camilo Nogueira e o POG/EG ensaiaron outra vía moito máis frutífera, que anos máis tarde sería copiada polo BNG sen pagar copyright. Desa automarxinalidade, só se comezou a saír, moi pouco a pouco, a partir da fundación do BNG en 1982 e coa lenta e progresiva adaptación ao marco político (si: pragmatismo), que, con todo, non estivo exenta de ambigüidades e tensións. Neste sentido, o labor de Beiras foi central. É historia de abondo coñecida como para reiterala de novo aquí.

*******

Por outra banda, a intervención do señor Marcel mestura allos con bugallos, de tal xeito que, na vez de luz, o que se xera é confusión.

O señor Marcel mestura a “Lei Orgánica de Alarma, Excepción e Sitio” coa LOAPA como se fosen parte da mesma cousa. E non é exactamente así.

A “Lei Orgánica de Alarma, Excepción e Sitio” (4/1981, de 1 de xuño) é un desenvolvemento normativo da previsión constitucional prevista no artigo 116 da Constitución. Como ben apunta Arume, a necesidade de posuír un instrumento lexislativo acaído fronte ás intentonas golpistas –e non fronte aos nacionalismos- tivo moito que ver coa súa promulgación. Intentonas golpistas que -quizais haxa que recordarlo- tiñan como misión acabar coa democracia e, por ende, co seu máximo soporte normativo, a Constitución (e daquela liquidar tamén os nacionalismos e os autogobernos territoriais). Dito sexa de paso, a orixe desta figura lexislativa, que existe hoxe en practicamente todos os países (sexan ditaduras ou democracias), dátase na Revolución Francesa.

Pero de aí a considerar a “Lei Orgánica de Alarma, Excepción e Sitio” como unha reaccionaria lei de defensa da constitución e de combate contra os nacionalismos, hai un paso demasiado grande, e só pode obedecer ao descoñecemento ou a unha visión mítico-agónica da política. Porque, aínda sendo un tema debatido pola publicística especializada, dado que pode dar lugar a abusos na súa utilización, o caso español é abondo garantista para limitar esta posibilidade (véxanse, entre outros aspectos, a centralidade do Parlamento na súa proclamación e a súa limitación temporal), e desde logo hoxe hai moitas máis garantías que durante a II República a este respecto, convén recordalo. De feito, en España, desde a súa aprobación, nunca se proclamou ningún “estado de excepción” nin ningún “estado de sitio”, nin sequera nos momentos de maior acoso do terrorismo (si, o de ETA é terrorismo). Por algo será, digo eu.

Outra cousa ben diferente foi a LOAPA (Lei Orgánica de Harmonización do Proceso Autonómico). En efecto, un acordo entre a UCD e o PSOE (forzas maioritarias daquela, malgré nous) deu pé, en setembro de 1981, ao Proxecto de Lei da Harmonización do Proceso Autonómico. Esta Lei pretendía encauzar as reivindicacións competenciais das comunidades autónomas coa intención de equiparalas nun sentido federalizante (iso era o “café para todos”), establecéndose dezasete autonomías e dúas cidades autónomas. Con isto pretendíase diluír a singularidade das nacionalidades históricas e, por ende, frear as “apetencias” das súas forzas nacionalistas (das de Cataluña e Euskadi, que as de Galicia andaban na súa particular e contraproducente guerriña contra o “Parlamentiño de cartón” , alegremente despreocupados de cousas tan “intrancendentes” como competencias, marco xurídico, desenvolvemento autonómico, etc.).

As forzas nacionalistas vascas e catalanas presentaron recursos de inconstitucionalidade á LOAPA, curiosamente grazas aos mecanismos que a pérfida Constitución permitía. E aconteceu unha cousa que esquece o señor Marcel: unha sentencia do Tribunal Constitucional (10 de agosto de 1983) deixou en auga de borrallas as pretensións iniciais da LOAPA, ao invalidar 14 dos 38 artigos da Lei.

De aquí en adiante, o proceso de construción do Estado das Autonomías quedou aberto e, en gran medida, indeterminado, polo que os tirapuxas entre poderes autonómicos e o poder central foron constantes: ora temos conflitos, ora temos acordos, agora pelexamos, agora tan amigos. A estratexia dos nacionalistas vascos e cataláns foi, durante anos, a do “peix al cove” (paxaro en man), é dicir, aproveitar as conxunturas favorables para conseguindo melloras parciais a través de negociacións bilaterais.

Namentres, o nacionalismo galego dedicábase a facer Ícaro.

Anónimo dijo...

... a facer de Ícaro.

Anónimo dijo...

Se tiveron a paciencia de ler o "rolo" ("pisapapeles", en versión Spanisch) do sr. a-p.c., pídolles aos lectores que teñan a mesma para ler o artigo que citei máis arriba, publicado en A Nosa Terra, sobre os efectos do 23-F a curto e medio prazo. Resumo aquí (non "mesturo", como di A.P-C) as principais consecuencias:

- Lei de Defensa da Consitución, que recortou durante algúns anos (e en 1981-1982 sobre todo) algunhas liberdades, sen precisar ordear estados de excepción. Vexan o que pasou en Euskadi (torturas en cuarteis, GAL, etc), e as multas e amagos de condenas para os xornalistas de A Nosa Terra.

- Lei "LOAPA", que adiou sin die moitas transferencias para Galicia e outras comunidades (aínda non recuperadas) [Si, señor leituga, por aí quedan algunhas transferencias pendentes... e xa choveu]

- Ascenso do PSOE e delilitamento da esquerda española (PCE e outros).

- Turnismo ("bipartidismo" dito eufemisticamente)

- Para o nacionalismo do BNPG (BNG), a expulsión retroactiva (despois de resultar elixidos). As consecuencias foron dúas:
(i) retrasou aínda máis a incorporación do nacionalismo ás institucións.
(ii) electoralmente, a baixada nas seguintes elecións, pola campaña feita contra eles: "partidos antisistema", etc.

Volvo insistir nunha idea. Se o Estatuto de 1981 era tan bonito nesas datas, como é que agora as tres forzas políticas insisten na súa reforma no sentido de outorgarlle máis competencias? Vaia! Os perigosos nacionalistas populares estaban errados, pero non tanto como parecía! E o sr Camilo (que tamén era nacionalismo) que clamaba no deserto, que???

Mire, sr Leituga: aquí o único partido que virou de chaqueta ideolóxica desde o principio foi o PSOE. O do BNG ten mérito: ben puideron baixar a cabeza en 1981 e dicir "si, señor", mais non o fixeron. Pero o PSOE... que defendía o estado federal... que ben se adaptou ao estatuto...

Anónimo dijo...

Moitos cadros do PCE ás alturas de 1982 pasaron case en tropel ás filas do PSOE. Non sei se houbo unha conspiración previa, pero esa foi a realidade. Antes non digo que non, porque o propio Calvo Sotelo falou de financiación para frear ao PC.
Os demáis estatutos foron apoiados con maior determinación có galego e, sen embargo, xa están liquidados e sustituidos por outros. Aínda recordo que ao día seguinte da infausta indecisión dos tres partidos, Quintana afirmaba que aínda estaban por desenvolver algúns aspectos do actual Estatuto. Eu, desde logo, e supoño a cidadanía non entende gran cousa.

lourixe dijo...

Vexamos, o tema inicial do post é o verán do 77, que é ao que me refería eu. Pero fixestes derivar a conversa cara a expulsión dos nacionalistas do Parlamento, feito que lembro con mais precisión pero non tanta como para poder detallar que deputados votaron a favor ou en contra, que parece ser o cerne do voso debate.

Anónimo dijo...

Paciencia -e moita- é o que hai que ter con vostede, mister Swann. Que deus nola dea!

Anónimo dijo...

Que deus cha dea, quererás dicir, mister a.p.-c.

Anónimo dijo...

A expresión está en galego correcto, tanto se se entende en "plural" como en "singular". A ver se González -que disto sabe moito e ben- ten tempo para darlle unha lección gratis.

Anónimo dijo...

Non me refería á corrección lingüística da súa frase, e ademáis o sr. González terá cousas mellores que facer. Referíame ao ton conmiserativo, paternalista, perdoavidas que implica esa expresión en plural. Non necesita apelar a ninguén.

Anónimo dijo...

Vostede sempre buscando e interpretando intencións ocultas (agora seica como "tons") en todo aquel que non comungue ao cen por cento coas súas ideas ou que se atreva a saír da delgada liña vermella trazada no seu maxín. En fin, xa cansará algún día. Boa noite.

Anónimo dijo...

Xa que o señor Swann me alude un par de veces nunha das súas intervencións, paréceme cortés contestarlle.
Creo que se equivoca vostede, señor Swann, ao inciar o seu post calificando de "rolo" ou "pisapapeles" a intervención anterior do señor AP-C. Se vostede non se obcecase tanto nesa visión tan maniquea que o leva a dividir o mundo en bos e malos, fagan o que fagan uns e outros, decataríase de que non ten sentido opoñer unha das sen dúbida lúcidas análises políticas ás que nos ten acostumados A Nosa Terra ao relato razonado duns feitos, que é o que nos brinda o señor AP-C. O da LOHAPA, señor Swann, é tal como AP-C o conta. E non ten volta de folla. Pode discutirse -e, de feito, segue a discutirse- se o designio de ucedeos e socialistas de "pechar" o proceso autonómico, de "harmonizalo" (baseándose no artigo 150 da Constitución) era acertado e conveniente ou non. Pode discutirse tamén o dictame do Tribunal Constitucional e pódese debater sobre as súas consecuencias, aplaudidas, por certo, por autonomistas e nacionalistas e criticadas polos máis centralistas. Pero o que non pode negarse nin confrontándolle toda a colección completa de A Nosa Terra é que o resume que fai o señor AP-C da sentencia do Alto Tribunal sobre a LOAPA é estrictamente veraz e axustado aos feitos.

O que nin é veraz nin axustado aos feitos, o que non é nin tan sequera discutible é a súa infundada afirmación de que foi esa Lei non nata, esa Lei desmedulada e morta, esa lei espectral, inexistente, a que "adiou sin die moitas transferencias para Galicia e outras comunidades (aínda non recuperadas)", como di vostede textualmente no seu post. Deixando a un lado o da "recuperación", que ten non pouco zume, déixeme que lle diga que nin a abortada LOHAPA nin ningunha outra lei que eu coñeza se dedica a "adiar transferencias". Se vostede se tomase a molestia de ler a Constitución Española ou un bo libriño sobre ela (o de Blanco Valdés -je, je- pode serlle útil), non tardaría en decatarse de que na nosa Carta Magna, no seu famoso Título VIII, se estipulan unha serie de competencias exclusivas do Estado. En principio, son o único límite para as competencias autonómicas. E escribo "en principio" porque tamén di a Constitución que incluso algunhas desas materias de titularidade estatal poden ser obxecto de transferencia ou delegación ás comunidades autónomas. O Estado das Autonomías está só perfilado a grandes rasgos na Constitución e por iso é frecuente e acertado dicir que a construción dese Estado ten un carácter procesual, indeterminado, aberto.

Así pois, que unha comunidade autónoma como Galicia non teña transferidas certas competencias que si xestionan os gobernos catalán, vasco, andaluz ou aragonés non é culpa de ningunha maligna lei española especificamente promulgada para manter a Galicia na escravitude, na dependencia, na servidume, no atraso e na marxinación. Se Galicia, por exemplo, non tivo ata o de agora máis que un xermolo "light" de Policía propia, mentres vascos e cataláns podían presumir (?) de "mossos" e "ertzainas", foi porque os sucesivos gobernos da Xunta de Galicia, democratica e lexitimamente constituídos pola vontade libre e maioritaria do pobo galego, consideraron de nulo interese facer unha Lei de Policía Autonómica, e non porque unha España supostamente opresora llo prohibise. Agora mesmo, o Vicepresidente da Xunta, don Anxo Quintana, que é o encargado destas materias no goberno galego, estableceu co Ministerio de Administracións Públicas unha axenda de negociación que inclúe máis de cen transferencias de materias que a Xunta de Galicia considera deben ser competencia da Comunidade Autónoma. É o que se chama "desenvolvemento estatutario". Normalmente, estas negociacións transcorren como calquera outra, con acordos e desacordos, con tirapuxas e discusións moi técnicas e detalladas. Cando é imposible chegar a un acordo, calquera das partes ten dereito a recorrer ao Tribunal Constitucional. O goberno español recorreu recentemente algunhas cláusulas da Lei de Dereito Civil galego relacionadas coa adopción. E tamén hai moi pouco a Xunta levou ao goberno central ao TC por causa da xestión dos fondos sociais do IRPF. Todo iso é absolutamente normal, e non dá nin sequera para medio insulto, cun estado que incorpora un modelo de organización territorial e de distribución do poder político que ten moito de flexible e "potencial".

Estráñame tamén a simplicidade argumentativa coa que vostede pretende poñer de manifesto que o Estatuto non era tan "bonito" como seica se pintaba. Proba definitiva de que non o adornaban demasiadas belezas sería para vostede o feito de que agora os tres partidos estean de acordo en reformalo. En fin... É como se me di vostede que o Código de Napoleón non valía nada porque dende a súa promulgación sufriu innumerables reformas para adaptalo ás circunstancias e características dos tempos. Ou como se me di que a Constitución de EE.UU é mala porque, andando o tempo, se lle foron engadindo sucesivas e sustantivas emendas.

Eu votei SI á vixente Constitución e penso que é un texto batante bo e que foi -e segue a ser- enormemente útil durante estes últimos trinta anos. Non obstante, son favorable á súa reforma en varios puntos substanciais, aparte dos propostos polo señor Rodríguez Zapatero. Este argumento -a conveniente adecuación das leis ás circunstancias históricas e ás necesidades das sociedades- é aínda máis pertinente, se cabe, en relación co Estatuto de Galicia, nacido para enmarcar unha experiencia inédita, un "work in progress", a construción dun autogoberno cuxo alcance, características e posibilidades non eran totalmente predicibles no momento da súa posta en marcha.

En relación co Estatuto do 81 tampouco me parece de recibo que vostede diga que o BN-PG non estaba a favor del porque non era "bonito". Se pensa iso honradamente, señor Swann, volve engañarse. O BN-PG estaba daquela empeñado en que Galicia exercese xa o dereito de autodeterminación e non había, polo tanto, Estatuto nin Autonomía que lles servise. E menos aínda un Estatuto derivado dunha Constitución española, unha "carta outorgada" polo poder colonial, como dicían eles cando decidían utilizar unha linguaxe suave. Se vostede non ve un cambio de posición de onte a hoxe, pois que quere que lle diga. Só unha cousa: cambiar non é malo nin desacredita sempre a quen o fai. Adoita ser unha proba de intelixencia e de madurez e, ás veces, incluso lle pode salvar a vida ao mutante.

Por último, e xa que me interpela sobre o particular, debo dicirlle que non sei que é o que entende vostede por ese "Estado federal" ao que o PSOE, cambiando ladina e vilmente de chaqueta, seica "renunciou", ofrecéndonos unha vez máis a enésima e irrefutable proba do oportunismo e incoherencia inherentes a ese partido que, dende logo, non é como eses outros que, fagan o que fagan e digan o que digan, levarán sempre na frente unha estrela e no bico un cantar.
Para non alargar demasiado este post e porque, a verdade, teño algunha cousa máis que facer (ir durmir, por exemplo), voume conformar (de momento, non cante victoria) con indicarlle que non son poucos os analistas, politólogos, xuristas e académicos que consideran o actual modelo autonómico español como moi próximo ao dos estados federais. Hai quen fala do conxunto do proceso autonómico, sempre inacabado, como dun proceso de "federalización" de España, en atención ao carácter "contractual" e progresivamente bilateral das relacións entre goberno central e comunidades autónomas. En realidade, aquí, en España, só falta, ao meu entender, un gran paso para que o Estado poida ser considerado formalmente como federal, que é a reforma do Senado e a súa transformación nunha Cámara das Nacionalidades e as Rexións. Aínda que socialistas, rexionalistas e nacionalistas (polo menos os cataláns, tanto os de CiU como os de ERC) estamos a favor desa transformación, é ben sabido que o PP se nega a ela. Polo demais, as CC.AA. españolas teñen un nivel de competencias similar e nalgúns casos superior ao de bastantes estados federais, xestionan máis dun 35 por cento do gasto público e están autorizadas polo TC dende 1994 a abrir delegacións no estranxeiro. A Xunta de Galicia abrirá varias este ano.
E, como sempre, disculpen a extensión deste carrete.

Anónimo dijo...

Unha fonte ben informada, que falou cunha das persoas expulsadas do Parlamento, comentoume o seguinte.
Aínda que non o pode certificar ao 100% (díxolle que "se fose para unha tese de doutoramento habería que consultar as actas daquela sesión"), o que lle consta é que votaron en contra da expulsión dos deputados do BNPG-PSG só dous grupos: o grupo de Camilo Nogueira e o de Anxo Guerreiro. O resto (AP, UCD, PSOE) votou en contra, "galeguistas" incluídos. A cada un o que é seu.

Anónimo dijo...

Atopei o diario de sesións do día 23 de novembro de 1982.
0 señor Presidente roga óseñor Secretario dea
lectura ás normas aprobadas pola Mesa, oída
a Xunta de Portavoces. para o desenrolo do
debate. Asi o fai o señor Secretario (Olives
Quintás). Acto seguido, o señor Presidente roga
ó señor Secretario dea lectura á proposta de
resolución formulada pola Mesa. Así o fai o
señor Secretario (Olives Quintás).
0 señor Alvarez Dominguez plantexa unha cuestión
de orde sinalando a obriga regulamentaria
do artigo 74, no sentido de que os documentos
obxecto de debate se dean a coñecer
con 48 horas de antelación. agás acordo da
Mesa en contra debidamente xustificado.
Contestación do señor Presidente. Segundo as
normas aprobadas para o debate, o señor Presidente
concede a palabra ós Deputados do
Bloque-PSG, co fin de que, se o desexan, interveñan
polo tempo de 15 minutos, repartindose
o tempo entre eles como o teñan por conveniente.
Fan uso da palabra os señores Alvarez
Domínguez, Diéguez Vázquez e López Garrido.
0 señor Presidente, a continuación, abre un turno
de intervencións para que os Portavoces
dos Grupos Parlamentarios poidan fixa-la súa
posición respecto da proposta de resolución
sometida a debate, polo tempo de 10 minutos
cada un, e comenzando as intervencións polo
Grupo Parlamentario Mixto. Neste sentido
fan uso da palabra os señores Guerreiro Carreiras
(Grupo Parlamentario Mixto) e Nogueira
Román (Grupo Parlamentario Mixto),
manifestándose ámbolos dous en contra da resolución
da Mesa, e os señores Díaz Díaz (Grupo
Parlamentario dos Socialistas de Galicia),
Suárez- Vence Santiso (Grupo Parlamentario
Centrista- UCD) e Barreiro Rivas (Grupo Parlamentario
de Alianza Popular), mostrándose
favorables á proposta adoptada pola Mesa.
Sometida a votación a proposta de resolución adoptada
pola Mesa da Cámara, foi aprobada
por 58 votos a favor. 5 en contra e 1 abstención.

Anónimo dijo...

http://www.parlamentodegalicia.es/sites/ParlamentoGalicia/BibliotecaDiarioSesions/D10017.PDF

Marcos Valcárcel López dijo...

Moitas grazas pola súa achega documental, sr. Arume. Como eu sospeitaba, Camilo e Guerreiro votaron en contra desa expulsión dos deputados do BNPG-PSG? Votaron a favor os grupos de AP, UCD e PSOE. E de quen sería esa abstención?

Anónimo dijo...

Este é o momento no que algúns deberían calar por un intre e reflexionar

Anónimo dijo...

A abstención, case con toda seguridade, foi a de Carlos Mella.

Anónimo dijo...

Grazas, Arume, por despexar, aínda que parcialmente, o asunto este da votación.

Houbo, en efecto, unha abstención. Non dúas, como eu pensaba. Nin ningunha, como sostiña tacitamente o señor Swann.

Eu non me atevería a asegurar, con tanta rotundidade, que fose Carlos Mella quen se abstivo. Habería que comprobalo, digo eu. Desde logo, que quen non se abstivo foi Barreiro Rivas, tan loado por nacionalistas como o señor Swann.

Tamén sería interesante coñecer se, daquela, estaban ou non González Mariñas e Rodríguez Peña entre os parlamentarios da UCD, e que logo irían dar no BNG.

Que prosega a indagación, xa que andamos con arqueoloxía detectivesca.

Anónimo dijo...

Por certo que eu tamén lle escoitei dicir a máis dun nacionalista que Camilo era un traidor colaboracionista porque non demitira en solidariedade cos expulsados. Non lles chegou con que fixera un alegato en contra e que votase negativamente. Manda truco!

Felizmente, o nacionalismo vai cambiando, a pesar de que algúns aínda segan aferrados ás vellas, manidas e sectarias visións maniqueas. E non digo máis... de momento.

Anónimo dijo...

http://www.parlamentodegalicia.es/sites/ParlamentoGalicia/BibliotecaDiarioSesions/D10001.PDF
Ao principio de todo ven a relación de deputados.

Anónimo dijo...

Imos ver logo esa relación:

Listado parlamentarios

Anónimo dijo...

Segundo o listado, estaba González Mariñas pola UCD (Rodríguez Peña, non). E, segundo os datos da votación, está moi claro que votou a favor da expulsión.

Celebro, daquela, que a actual dirección do BNG non sexa para nada rancorosa e si de abondo xenerosa, ao promocionalo como deputado e para altas instancias parlamentarias.

Xerenosidade que non se albisca nalgún conspícuo e contumaz nacionalista que anda por aquí e que só se dedica sistematicamente a ver a palla no ollo do veciño.

Debería, penso, reflexionar sobre este particular. Porque o País non se constrúe con odios africanos, e ten que haber sitio para todos.

Anónimo dijo...

Eu tamén celebro que o BNG non lle collese manía a González Mariñas nin a Carlos Mella nin a Barreiro Rivas. Celebro incluso que o Parlamento Galego servise para que Bautista Álvarez e Victorino Núñez se fixeran íntimos amigos.

Anónimo dijo...

Graciñas, Arume, polo documento, que pon as cousas no seu sitio. Tamén agradezo o comentario de apoio dun lector anónimo que aparece un pouco máis arriba.

Anónimo dijo...

Resulta máis que evidente que as cousas quedaron no seu sitio e as tirrias irracionais fóra de lugar.

Anónimo dijo...

Tres palabras que habería que utilizar con máis rigor na linguaxe política (alomenos entre nós): Sectarismo.
Maniqueismo.
Victimismo.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Para relaxar un pouco a discusión e para recuperar un pouco a autoestima, velaí a apreciación española (vía CIS) polos clubes de fútbol: é interesante comprobar que os dous equipos galegos resultan idénticamente simpáticos e que acadan uns resultados excelentes, sólo por debaixo dos clásicos Madrid, Barça, Valencia, Athletic, Atlético, Betis, Zaragoza e Sevilla:

Athletic de Bilbao 5.1
Atlético de Madrid 4.3
Barcelona 25.7
Betis 3.3
Celta 2.2
Deportivo de la Coruña 2.2
Espanyol 1.0
Getafe .1
Gimnàstic de Tarragona .2
Levante .2
Mallorca .5
Osasuna 1.3
Real Sociedad 1.3
Racing de Santander .8
Real Madrid 32.8
Recreativo de Huelva .4
Sevilla 2.3
Valencia 5.3
Villareal .1
Zaragoza 2.7
Alavés .2
Albacete .2
Almería .3
Cádiz .6
Elche .2
Hércules .1
Las Palmas .6
Málaga .7
Murcia .4
Numancia .1
Sporting .8
Tenerife .6
Valladolid .4
Xerez .1
La Selección .3

Anónimo dijo...

O índice de madridismo sociolóxico é altamente preocupante. Gostaría de ver o repartimento por CC. AA. E de ver algúns deses datos en correlación con simpatías políticas, idade, posición económica... Claro que o do fútbol e as súas afeccións é irracional, pertence ás identidades máis impermeábeis e fondamente arraizadas do ser humano -ou do "forofo". Porque paradoxos hai moitos. Bautista Álvarez, velaí, é hincha confeso do Real Madrid. E, pola contra, Rodríguez Ibarra éo do Barça... Igual que hai máis dun sesentón nostálxico do franquismo que segue a ser do Athletic de Bilbao por ser o único equipo que só admite "españois" nas súas ringleiras.

Anónimo dijo...

Unha vez coñecín a un escritor e xornalista catalán, militante de ERC con responsabilidades na área de Barcelona. Fixen boas migas con el, pois ambos lembrábamos con añoranza a revista "Ozono" e os libros de "Star Books". Cando me dixo que era seguidor acérrimo do Espanyol, clube sobre o que incluso escribía columnas nun xornal deportivo, quedei sorprendido. El explicoume que o Barcelona fora nos seus inicios un clube elitista e estranxeiro, fundado polo suízo Hans Gamper (convertido logo en Joan Gamper), que non admitía nas súas filas xogadores cataláns. A creación do R.C.D. Español de Barcelona foi unha reacción catalana e popular a ese estado de cousas. De aí, precisamente, o nome do clube. Ata aí o racional, máis ou menos. Logo díxome que, ademais, os do Barça eran uns chulos, uns prepotentes, uns fachas, uns converxentes, uns...

Anónimo dijo...

Dito totalmente a destempo: desculpen que non dese acuse de recibo a algún comentario referente a intervención miña. Tolérenllo a un profesor en fin de curso; e que agora, coas avaliacións fóra, non ten demasiada gana, se me perdoan, de ler este fío todo.

Con todo, un detalle sobre o dito polo AP-C, que iso si que o vin: data de hai moitos, moitos anos o meu desapego das políticas testemuñais para as institucións, se é que algunha vez asumín totalmente tales posturas; por veces, a biografía aclara cousas, pero é certo que vdes. non teñen por que coñecer a de un.

Iso non quita o outro: considero moi notorio exceso suxerir que os tres deputados nacionalistas privados daquela de tomar posesión buscaran tal desenlace a mantenta. "Radicais" serían, pero estaban moi claramente pola participación política, aínda que a búxola, ao mellor, tivese bastante imán perdido. Meter, ademais, no saco o PSG, paréceme tan inverosímil que me cansa ata intentar comentalo.

Pero non fagan moito caso. E desculpen a volta atrás.

Anónimo dijo...

Para min, amigo González, nunca di nada a destempo, xaora. Dá gusto ler e debatir civilizadamente cun nacionalista coma vostede (e non aprecie nisto nin a máis mínima pinga de ironía que é quen de atender a argumentos, a refutalos ou a matizalos.

E dá gusto, entre outras cousas, porque é evidentísimo que non cultiva para nada o típico discurso "resistencialista", discurso que, porén, ten o cínico poder da ambivalencia: o mesmo val para xustificar un roto ca para denunciar un descosido. Polo tanto, está moi claro o seu desapego das políticas testemuñais e o seu empeño en políticas en positivo.

Outra cousa diferente é que, en gran parte da base social nacionalista, ese empeño se vexa empañado por teimudos tics dese resistencialismo que, como o raio, non cesa.

Anónimo dijo...

... pinga de ironía), que é quen...

Anónimo dijo...

Encantado de haberse conocido, sr a.p-c

Anónimo dijo...

E sen ningunha ironía.

Anónimo dijo...

Gran aportación a súa, mister Swann. Coma sempre.

Anónimo dijo...

Vaia, vexo que estás ao quite.
Menos grandielocuentes que as túas. E non necesito (e non é a única vez que o fas, neste fío e noutros) apoiarme (esconderme) nas virtudes dos demais.
O seu é pura verborrea cultureta. E esa pose de irónico de la vida, tamén. O que pasa é que non cre en nada, como lle pasa a moita xente culta neste país. Ou, mellor dito, ten a fe do converso.
E agora conteste o que lle pete. A min dame igual, pois non teño a manía, coma vostede, que querer quedar coa última palabra.

Anónimo dijo...

Sen ningunha dúbida, a mellor contribución de todas as súas, mister Swann. Sen ningunha dúbida.

Anónimo dijo...

Pouco estilo o do Marcel. Parece un d´Arroutada.

Anónimo dijo...

Pouco estilo o seu, esconderse detrás dun anónimo para criticar o estilo dos demais.

Anónimo dijo...

Señor AP-C, ¿que escolle? ¿Escéptico culto, talvez nihilista, ou crente neo-converso, aparte de irónico de la vida?
O señor Swann, cos seus constatados dotes analíticos, non lle deixa moita máis opción...

Anónimo dijo...

Leituga: este seu comentario, de pasada e a destempo, despois da discusión que houbo aquí, sobre os meus "constatados dotes analíticos" tampouco me deixa a min moita máis opción. Defíneme de por vida. Doulle as grazas por xulgar de xeito tan benevolente a miña intelixencia.
A min gústame opinar sobre as opinións e as accións dos demais, non sobre as súas capacidades intelectuais. Polo tanto, ese comentario-colegueo creo que sobra. A non ser que vostede se crea máis listo que os demais.

Anónimo dijo...

Home, señor Swann, despois da enxurrada de descualificación que tivo a bondade de brindarme, non creo que sexa vostede o máis indicado para afearlle a conduta a ninguén. Sinceramente.

Tamén lle digo que se con iso lle quedou o corpo descansado e botou fóra toda a bile acumulada, doume por satisfeito. A ver se de agora en adiante ve a vida con máis optimismo e cun pouco máis de relaxación.

Un saúdo.