28 sept 2007

Canción francesa

Segundo me informa un dos meus compañeiros de instituto (J.M. Fidalgo, de Francés), este é un dos cantantes de moda na Francia irmá. Cantou o 14 de xullo no Campo de Marte, convidado por Sarkozy, ante unhas seiscentas mil persoas.
Velaí un video, que me envia o amigo Tacho:
Michel Polnareff - La poupee qui fait non

http://www.youtube.com/watch?v=ew40aVf88ac&mode=related&search=

(A min persoalmente non me gusta, sobre todo despois de escoitar as ligazóns dos amigos de Frank Sinatra. Pero...)

71 comentarios:

Anónimo dijo...

Deseguro lembran esta outra boneca.Por certo ¡como desafina!

poupée de cire

Anónimo dijo...

Para os angófilos irredentos escoitarmos o rock (ou cousa moderna, fóra do clásico Piaf, Aznavour, Montand, Becaud, Greco, ou Brassens e o afillado Brel) en francés é esforzo vano. Prefiro mesmo a Chevalier que a Halliday (lido alidái).

Anónimo dijo...

Literatura: tanto en inglés como en francés, aínda que francesa do XIX supera á británica/americana.

Música: aquí toda a música en inglés, empezando polo jazz e terminando polo rocanrol, dálle mil voltas á francesa. Por poñer un exemplo, non se pode comparar a gorgoriñante voz de pito cebado de Chevalier, acaompañada de trescentos mil acordeóns, coa voz suave, atercipelada, de Billie Halliday, de Ella Fitzgerald, de Bessie Smith, de Sarah Vaughan nun fondo de contrabaixo, batería, saxos e trompetas...
Nem ponto de comparazón!

Anónimo dijo...

Vaia,M.Swann,non se pode decir que teña vostede mal gusto musical,non...
Tamén é certo que a música francesa de calidade,que a hai,non é tan coñecida.

Anónimo dijo...

Este señor é bastante comercial,pero tén algunhas boas,mesmo de jazz.Enlazo esta pola letra,que a música non ten nada de particular.

il changeait la vie

Esta é a letra,de seguro lle gostará ós que sexan mestres:

letra

Anónimo dijo...

Eu, como se poderá entender, non falo da Billie Holiday, senón de Johnny Halliday, ese espantallo de coiro que está exilado fiscalmente (como tantos outros) en Suíza e representante xenuino do r&r galo, un oxymoron semellante ao célebre de "pensamento navarro", con perdón. O Maurice Chevalier aínda lle petaba ao mel con mel coa súa imaxe de rancio chansonnier: unha marca de época. Halliday, nen iso.

Anónimo dijo...

A Chevalier poñíano nas películas a cantar pois descubriron que as donas anglo-americanas ficaban ao escoitar a aquel cara de acelga falando nun inglés cun acento tan romántico...

Rancio, rancio o estilo de Chevalier. Recordo un musical, "Gigi", dirixido por Vincent Minelli, na que "traballaba" (como se dicía antes) Leslie Caron, "a la sazón" muller ou amante do director. Pois ben, estes dous formaban parela, e os adxectivos que me veñen ámente para describir a película son manteigoso, acaramelado, meloso (con perdón de apicultor), chiclesco, marmeladento...
Onde estean musicais como "My Fair Lady", ou "On the town", ou "Singing in the rain"...

Anónimo dijo...

Vaia, vaia, menos desprezo. Persoalmente encontro extremadamente difícil superar isto.

bouzafria dijo...

De agora góstame moito Pauline Croze, e por suposto Carla Bruni.

Marcos Valcárcel López dijo...

Estou de novo con XMG. Pensei que ninguén se ía acordar de EDITH PIAF. E dos musicais, a propósito do comentario de M.Swan, é un xénero co que sempre tiven distancias pero salvo, por suposto, MY FAIR LADY, e ademais CANTANDO BAJO LA LLUVIA, e das novas WEST SIDE STORY.

Anónimo dijo...

Gustarán máis ou menos o estilo e as persoas, pero a lírica francesa é impresionante.

Anónimo dijo...

Que teña que ser eu que me acorde de este...

moustaki

Anónimo dijo...

Esta tamén ten algo que ver coa chuvia.Como sodes tan cinéfilos,lembrades de seguro de qué película é.

raindrops

Marcos Valcárcel López dijo...

PECADO MORTAL ESQUECER A Moustaqui. Ten vostede tanta razón...

Anónimo dijo...

Tres estilos distintos pero impecables nos seus xéneros:
samba-jazz

jazz modal

e agora
o tema pop perfecto, con dous baixos, batería, percusión, piano, órgano, acordeón, clarinetes, flautas, saxos, tubas, violíns, violas e celos"

Anónimo dijo...

Home, non é esquecelo, era non mesturar demasiado. Vaian, logo, este, este, este...

Anónimo dijo...

�Jazz modal! E adem�is con dous monstruos...
x�nico,d�rico,frixio,lidio,mixolidio,e�lico,locrio...�� a primeira vez que os escribo en galego!

Marcel Swann,parece que entende vostede de m�sica m�is do que parece...

Anónimo dijo...

Hoxe ter boa ou mala reputación xa non lle importa a ninguén... Con que teñas pasta, unha dose de cinismo, algo de poder, e te comportes coma un cabrón... como di meu pai "aínda parece que eres máis bo e tes máis amigos"
Non era isto, compañeiros, non era isto...

Anónimo dijo...

Eu,cando digo que alguén é un cabrón,quero decir que é máis cabrón ca mín.Termos relativos,sempre.

Anónimo dijo...

Magníficas letras, pero a música e a interpretación parecen feitas por unnha gavilla de gatos urbanos escaldados, deprimidos e soedosos

Anónimo dijo...

Nos seus principios como músico,Coltrane e os seus amigos turnábanse pra ir roubar partituras ás librerías.Como eran roubadas,tampouco podian escoller moito.Pillaban a que podían.Dunha vez,Coltrane roubóu unha e vírono.Saeron correndo tras él,pero escapóu.Cando chegóu onde estaban os outros,díxolles:non podemos ir roubar máis alá,que me pillaron.Dixéronnlle:a ver si polo menos tras algo bó.Sacóu o papel i era unha escala,unha puñetera escala.Rarísima.Chamábase "disminuida" i era usada por Stravinski.Os amigos de Coltrane decepcionáronse moito,pero él dixo:esto é o que hai.Hai que lle sacar partido...
Nesa escala basease moitísimo do jazz que evoluíu dende ese momento.Todo por que non puderan roubar outra cousa...

Anónimo dijo...

Se relen o meu primeiro comentario, verán que xa mentei a Piaf, unha das máis grandes. Eu só falei do r&r e variantes modernas e a súa imposible aclimatación nas tres partes da Galia. Da chanson destaquei aos máis grandes: Moustaki non era francés, que era meteco ou maketo ou txarnego ou foráneo: polo menos eso cantaba. Claro que París tampouco é a Francia. París élles de todos.

Anónimo dijo...

En efecto,Moustaqui era de Alexandría.E ,tal e como confesa nas súas memorias,foi amante de Edith Piaf,quen o catapultóu no mundo musical.

Anónimo dijo...

Non hai por que menosprezar a ningunha música que teña un mínimo de calidade ou de calidez. Eu sónlles ecléctico en case todo, e musicalmente tamén. Pero encántanme as cancións tradicionais francesas tocadas co "orgue de barbarie" (dise así ou non?).

Anónimo dijo...

Georges Moustaki pertence á música francesa como José-Maria de Heredia á poesía francesa. Lamento non dar cun vídeo de "Rinôçérôse" con decente funcionamento; é un grupo de Montpellier (Galia d'oc) que estivera no San Froilám ha de haber cinco ou seis anos. E Swann, paréceme que nunca tan lonxe estiven de afirmación súa, postas de lado diatribas que quedan totalmente excluídas.

Admiro moito a Miles Davis. Pero un home, unha guitarra e un escenario son contexto valoroso que teño en moi alta estima; verdade é que hai biografía polo medio.

Anónimo dijo...

Falando do orgue de barbarie, qué fermosa soa "Sous le ciel de Paris" tocada con el (ou, no seu defecto, con acordeón).

Xa non lembro como se puñan os enlaces: algunha alma caritativa que mo poida indicar?

Anónimo dijo...

Enlaces: TEXTO PORTADOR DO HIPERVÍNCULO.

Anónimo dijo...

Como non me admite indicalo nunha única mensaxe, a ver se con varias: Empeza con

<

Anónimo dijo...

Segue con

a href="

Anónimo dijo...

Despois insírese o enderezo URL completo (http...).

Anónimo dijo...

A continuación

">

Anónimo dijo...

Despois, o texto portador do hipervínculo.

Anónimo dijo...

Despois

<

Anónimo dijo...

Segue

/a

Anónimo dijo...

Remata con

>

Anónimo dijo...

É todo seguido, sen espaciar. Lamento o abuso de espazo, non me aceptou outras opcións de envío.

Anónimo dijo...

Vaia.O Sr.XM Glz. ven de experimentar nas súas propias carnes os problemas e as paradoxas das expresiós autoreferenciales.XDDDD

Anónimo dijo...

Moitísimas grazas, amigo González. É vostede encantador. E a ver se esta fin de semana non lle chove no San Froilán!

(Iría encantado a tomar o polbo con todos os amigos lucenses, mais circunstancias varias impiden que me achegue. Pero moitas grazas polo convite -a escote, supoño- e por acordarse de todos nós. Outras ocasións haberá, sen dúbida)

Anónimo dijo...

Unha canción especialmente dedicada ao amigo González, polo detalle que tivo comigo. Non está interpretada con orgue de barbarie, pero si con acordeón e cantada por Juliette Greco. As imaxes en branco e negro.

Sous le ciel de Paris

Anónimo dijo...

Pode que lles soe esta.Fixo unha versión en español Dyango,fai anos.Música do montón,letra interesante.

Comme toi

Anónimo dijo...

Esta pode que lle goste algo máis a M.Swann(polo menos usa dominantes secundarios).Mágoa que sexa a versión dun afecionado cunha guitarra e son caseiro.Non atopéi a orixinal.Pero así góstalle tamén a XM Glz.

Doce

Anónimo dijo...

Esta canción e esta delicadísima intérprete han poñer nostálxicos aos amigos que teñan -ou estean chegando a- unha idade provecta:

François Hardy

Anónimo dijo...

Esta vai dedicada á señorita Lourixe, para celebrar a súa volta a este blog:

Message Personnel

Anónimo dijo...

� final hai que pasarse � ingl�s pra seguirvos querendo igual tal como sodes

just the way you are

Anónimo dijo...

Houbo un fallo:

agora sí

Anónimo dijo...

Non vou caer no fácil de poñela de noviña e coa célebre e ardorosa canción. Prefiro poñela na súa recente e espléndida madurez e cunha recreación arabizante e en directo dunha vella canción que aparece no seu delicioso disco "Arabesque". Mágoa que só se vexa a portada do disco. Pero escoitena con atención, que paga a pena.

Jane Birkin

Anónimo dijo...

Amigo XDC, esa canción gústame moitísimo na versión da marabillosa Diana Krall.

Anónimo dijo...

Sinto que as miñas diatribas o amolasen, sr. gonzález [un mal día teno calquera]. Deduzo que tamén outras, o que xa me preocupa máis.

Anónimo dijo...

Ah, que placidez, que relax, que noite máis prometedora.
Máis Diana Krall: The Look of Love.

lourixe dijo...

Moitas grazas pola "mensaxe", señor Apicultor. Non podo crer que non se vaia achegar á Feira do Mel que teremos en Lugo este domingo (eu tampouco podo, traballo ese día na Coruña). Espero que non lles importe que siga escoitando as súas escolmas musicais de épocas pretéritas. ;-)

Anónimo dijo...

Dyango. Mamma mia. Que grande!

Anónimo dijo...

Esquecimos ao gran Luis Mariano.

Marcos Valcárcel López dijo...

ABRAIADO deixáronme hoxe vostedes. Saín dar un paseo por Ourense e á volta encóntrome con case 50 mensaxes e unha amplísima escolma de musica excepcional, sobre todo francesa: teño para gozar dela durante toda a fin de semana. E comigo todos os lectores/as. Saúde melómanos!!!

Anónimo dijo...

Joer,Apicultor,esa de "comme te dire adieu" (e outras moitas destas) tíñaa eu en vinilo de 45 rpm.Xa chovéu.

Anónimo dijo...

Por certo,era a cara B.A cara A,xa sabe, aquela que vostede bailaba moi agarrado,moi agarrado: "Je t`aime,moi non plua" .Raro que ninguén a enlazara...

Anónimo dijo...

Non a enlacei din máis arriba as razóns: "Non vou caer no fácil de poñela de noviña e coa célebre e ardorosa canción".

Anónimo dijo...

Poñédesme tan louco,que hasta soño con vos.Soñéi que informaba a Apicultor do xeito de facer o enlace directo.¿Cómo?.Escribíalle os caracteres da expresión un por un,pero en sentido inverso,e que os escribira o revés,pra "decodificar".

Anónimo dijo...

E despois, nese soño, invitábao a unhas cervexas, nonsi?

Anónimo dijo...

Efectivamente,Apicultor.Nos fins de mes,sempre soño que me invitan.

Anónimo dijo...

Canto do París clásico do século XX se encontrará aínda? Desde que souben que Londres perdeu, seica, o pea soup, cavilo ás veces sobre a permanencia deses grandes tópicos urbanos. Admitido que Nôtre-Dame e a Eiffel fican, ¿segue habendo, por exemplo, bateaux-mouche?

En efecto, acabo de visualizar e escoitar a Juliette Greco, grazas ao presente do Apicultor que agradezo, xunto con todos os demais. Sempre nos quedará o Youtube.

Anónimo dijo...

Esta dedícolla a todos vostedes.O vídeo non ten relazón,pero a canción é "la plage" de Marie Laforet.

a praia

Esta,tamén fala da praia:

Aline

Esta,pró lento:
Miña Vida

Esta,especialmente pra Arume d.p.

Capri,acabóuse

Atención a esta:

Chora o teléfono

Vou parando,senón...

Anónimo dijo...

Había unha versión desta última de Domenico Modugno. Pero mentar a Modugno a estas horas da noite é mentar ao número un. In-comparable.
Vooooolaaaaaareee, uo, uo
caaaaaantaaaareee, uo, uo,
nel blu dipinto di blu.

Anónimo dijo...

Encore...
Nous parlions ici,il y a quelques jours,de comp�tence entre chansons francaises et chansons am�ricaines.Il faut n�oublier l�origine de cette chanson...

� meu xeito

Anónimo dijo...

De Salvatore Adamo hai moitas en iutube.Escollo esta que deseguro que lembran tamén en español (...con mi corrazón...en bandolerra...)

có meu corazón en bandoleira

Anónimo dijo...

A ver, señores, que xa está ben de tanta carrocería!

Por que non veñen dar unha volta co seu buga pola Autopista cara o Inferno?

Anónimo dijo...

Esta está especialmente dedicada a Jimmy de Rairo:

Canción sorpresa que só se saberá se se pincha aquí

Anónimo dijo...

A qué ven tanta presa por chegar ó inferno,apicultor.En vez de autopista,deixémolo en

estrada ó inferno

Anónimo dijo...

Esta,instrumental, dedícolla a Marcel Swann.¡É un home,soliño,cunha guitarriña...!

Martin Taylor,Georgia non meu pensamento

Anónimo dijo...

Unha dixitación perfecta!

Tamén estaba moi ben a versión, algo máis rocker e cunha única guitarra, que facía Ariel Rot nun disco que saira hai uns anos nos que varios guitarristas españois e asimilados recreaban clásicos.

Anónimo dijo...

Velaí unhas confesións:

Confesións dun comedor de pizza

Poñan o volume a tope!

Anónimo dijo...

A estas horas o que todos necesitamos é Un trago para podernos estabilizar.