O Betis, o noso terceiro equipo
(Afonso Vázquez Monxardín en Galicia Hoxe, 18 set.)

As amplas lagoas da miña formación inclúen un descoñecemento absoluto do fútbol. Sei que xogan uns once ou doce xogadores de cada parte a darlle patadas a unha pelota que vai dun sitio para outro. A metade queren metela entre uns paus cunhas redes que hai no fondo dun lado e os outros, no outro. As regras son moi simples -case se reducen a que non vale darlle coa man e non pode saír do cadrado marcado con cal no campo- polo que todo o mundo dá en opinar con presunto coñecemento igual de tácticas e estratexias. Un pouco tempo resúltame simpático ver correr, xesticular e berrar eses homes pero moito, aborréceme. Móvese moito diñeiro ao seu redor e hai equipos, ligas, campionatos e copas por todos os lados. Os enfrontamentos dos equipos semellan representacións simbólicas doutras competencias -sociais, locais, nacionais e internacionais ou raciais- nas que todo o mundo, inmediatamente, toma partido. Así, eu non podo ver con bos ollos os que apoian o Real Madrid cando xoga co Celta ou co Dépor. Aínda que non lles sei nada de fútbol, declárome, nestes días que celebra o seu centenario, e como a duquesa-teleñeco de Alba, do Betis. Do Betis... e da oposición.
Non me gusta o seu presidente Ruiz de Lopera por cuestións estéticas -parece saído dunha película máis rancia ca un unto de cinco anos- pero sobre todo sentinme ofendido cando lle cambiou o nome ao estadio Benito Villamarín para pórlle, nun groseiro acto de pedantería, o seu propio. Porque don Benito Villamarín, o rico industrial aceiteiro artífice do despegue do Betis hai cincuenta anos era de Ourense e amigo do meu avó Antonio. Xuntos estudaran na escola laica e na posguerra sempre se lembrou de enviarlles aos amigos da burga preciosos garrafóns de aceite de oliva. Boa xente. Coma o seu irmán, don José Villamarín, presidente do Centro Galego de Bos Aires moitos anos na metade do século pasado. Unha vez de Sevilla mandáronme unha foto dun xantar da directiva do Betis cun gaiteiro tocando detrás. Don Benito tiña cara emocionada? ou se cadra era que lle estaba a rebentar o tímpano aquel punteiro a unha cuarta da orella.
Por certo, que para a clausura das festas do cincuentenario do club, Villamarín convidou a falar ao seu amigo Eduardo Blanco Amor. Engadiría hoxe o escritor co seu xusticeiro ferrete, "como nunca tal fixo ningún equipo galego". E razón tería.