Réquiem, de Bieito Iglesias ("Pan e coitelo", ECG, 13 set.)

Nun dos tomiños d`O último round (o de cor verde) inclúe Julio Cortázar un fermoso texto co título de Una voce poco fa, dedicado a evocar a banda sonora da súa adolescencia arxentina. Nel celebra algúns milagres do século XX tales como os discos, o magnetofón, a radio e a televisión; lembra unha pléiade de cantores de ópera entre os que destaca a Tito Schipa, tenor nunca superado no rexistro medio; e vindica a voz humana como o máis belido e perdurable instrumento: "Os entendidos dirán que o sonido do violino de Kreisler non era o mesmo que o de Heifetz, para falar de dous monstros do meu tempo, pero a diferenza entre dous violinistas é sobre todo temperamental, interpretativa, e as disimilitudes acústicas non teñen importancia decisiva. En troques a voz de Joan Báez, a voz de Louis Armstrong, a voz de Leontyne Price, a voz de Helga Pilarcik, son en cada caso unha esencia única, o resultado dun vertixinoso microcosmo cada vez distinto, o resoador final dunha alquimia case inconcibible".
Así pois, nun principio foi a voz. Xa que a miña adolescencia transcorreu nun ambiente orfo da alta cultura musical que educou o oído do Cortázar, reducido como fun a seguir os programas radiofónicos de dedicatorias nos que orneaba Luis de Lucena, apenas podo xulgar os méritos de Luciano Pavarotti (en paz estea). Síntolle dicir aos críticos que posuía unha cor e un timbre inimitables, sinto falar da riqueza de harmónicos e acato ese veredicto. Valéndome da emoción, da intuición e ata do capricho, cando escoito o tenor de Módena confirmo que o italiano é un idioma de axóuxeres (inventado para dirixirse ás crianzas) e que o bel canto debe ser un anticipo da música celestial.
Cadaquén terá a súa peza e interpretación favoritas do Luciano; eu déixome levar pola dolcezza daquela aria da Martha de Flotow, que festexa un amor que comeza: "M`appari tut`amore; il mio sguardo l`encontrò bella si che il mio cor ansioso a lei volò".