Diada en Cataluña.
Pan por Pan xoves 13 setembro
Hai mar de fondo en Cataluña. Pujol radicaliza o seu discurso e di que agora hai máis independentistas que antes. Artur Mas quere lanzar un “new deal” catalanista coa defensa dun ámbito catalán de decisión e un proxecto nacional que supere a loita dereita-esquerda (mirando de esguello o modelo Sarkozy). En ERC segue a crise interna e eterna do partido republicano. Maragall, o expresidente, fala abertamente de independencia.
Por certo, non é o primeiro socialista nesa liña: hai anos que Rubert de Ventós mantén un discurso por unha Cataluña independente, apoiado máis en datos económicos que culturais. E a nota de color: os actos oficiais da Diada remataron cun concerto de fusión con María del Mar Bonet e o artista flamenco Miguel Poveda: lembran o barullo do Himno Galego no noso Parlamento? Non creo que en Cataluña ninguén se tire dos pelos por iso.
Entradas
53 comentarios:
Xa escrito isto produciuse a dimisión de Imaz no PNV que algo terá que ver con todo este barullo. O patio anda ben revolto. E os cataláns de CIU e ERC, sobre todo os primeiros coaligados en pactos co BNG, cabreados porque o BNG votou en contra (e o PNV abstívose) e impediron que Zapatero dese contas no Parlamento a propósito das infraestructuras en Cataluña. Dende logo o BNG en Madrid, polos presupostos ou o que sexa, está a ser un dos aliados máis útiles e fieis a Zapatero. Quen o diría!!!
Do de Imaz xa se está a falar noutra entrada, amigo Valcárcel.
A vaquiña polo que vale. Xa houbo outras votacións nas que os nacionalistas vascos e cataláns nos deron polo. Nisto do nacionalismo hai que selo até a última das consecuencias.
Exacto, mister Swann. Quixeran os "cataláns" que o nacionalismo galego fixese un seguidismo acrítico, porque no fondo trátano como a un mindundi e un imberbe. Paco Rodríguez fixo moi ben: apoiar a Zapatero a cambio de incrementar as partidas orzamentarias para Galicia.
Do que se colixe que iso de Galeuzca é un invento que só funciona -se funciona acaso- no plano da retórica.
Si. Eu o único nacionalismo bo que coñezo é o noso. Logo xa falaremos da vaquiña.
Galeuzka sería, máis ben, unha aspiración ou manobra para viabilizar que se perciba con certa forza a idea do Estado Plurinacional. Para que houbese unha actuación parlamentaria con certo tipo de unidade habería que elaborar política. Xaora non estamos nese punto, e aventuro que os menos interesados ata o de agora foron, xustamente, os meus admirados cataláns: tanto CiU, consciente da súa preeminencia en termos políticos e demográficos, coma ERC, cuxa actitude con respecto ao nacionalismo galego cando as eleccións europeas non será necesario evocar; deixando aparte o que di Swann de maneira, penso, inapelable.
Tocante ao do Himno, non me parece que sexa ben caso semellante ao do concerto deste ano en Barcelona: por unha banda, experiencias de fusión artística son ben coñecidas entre nós; pola outra, non sei se Bonet e Poveda interpretarían "Els Segadors" ao modo "jondo".
E logo porque os nacionalismos vasco e catalán son "malos", señor Swann?
Galeusca (ca de Catalunya, penso) é xustamente iso: unha manobra e unha retórica, que só se saca a relocir cando os de CiU e PNV queren. Nada máis.
Galeuza foi, é e será moi beneficioso para o nacionalismo galego. É poñer ao BNG no mapa. Beiras ben o veu no seu momento, cando pactou, sobre todo, con Pere Esteve. Deste tipo de ententes sempre vai saír máis beneficiado o partido menos implantado dos tres. E se o día de mañá hai que pedir cousas en conxunto (tipo autodeterminación), bo será xuntar as forzas, sobre todo diante do turnismo esmagante do PP-PSOE.
Poñer no mapa quere dicir, en realidade, saír unha vez ao ano nos xornais e pouco máis.
Por certo, xa sabe que Pere Esteve (que se fora para ERC) morreu hai poucos meses.
Pódenos explicar un pouco máis a súa visión sobre galeuzca? Porque é que o seu comentario me parece moi superficial. Se sabe tanto destes temas, bo sería que nos ensinase.
Uf, non me reclame en tantos sitios á vez que non dou abasto.
Home, claro que é superficial. Nunha soa liña non se pode dicir máis. E, en realidade, non sei tanto destes temas.
Se cadra non vén de máis facer lembrar un detalle: se arestora Camilo Nogueira non senta no Parlamento Europeo é debido a certas manobras do PP despois do escrutinio, e a imposibilidade do Bloque para estar presente onde se dirimiu a cuestión.
Vén ao caso porque tal representación non viría da achega en votos galegos, senón dos acadados por Galeuzka, nomeadamente en espazo catalán; supoño que ao dato se lle pode encontrar aplicación aquí e agora. Por outra banda, eu non desprezaría o papel do BNG na xestión e desenvolvemento de Galeuska; ora que, ben o poden dicir, eu non tendo a desprezar tales cousas, xaora.
Se non estou trabucado, Nogueira e o BNG tiveran moitos máis votos en solitario -e saira eurodeputado sen problema- que cando foran na coalición. Saír con votos prestados non é, penso, a mellor solución. E se, aínda por riba, non se sae, pois apaga e vámonos. As "manobras" do PP deberon ser legais, así que non lle había nada que facer.
O BNG preferiu ser cola de rato que cabeza de león, e, á final, nin unha cousa nin outra.
E, amigo González, coido que, en todo caso, a palabra sería minusvalorar que non desprezar (que ten unha carga máis pexorativa). E, finalmente, en qué quedamos: é Galeuska ou é Galeusca?
Constato que o apicultor bota balóns fóra, neste e noutros temas. Critica e critica pero non solta prenda. "Eu non fago listas" e "eu non sei tanto destes temas". Só está á espreita de que os demais nos mollemos para darnos a súa lección maxistral de relativismo diletantista. Aquí en "os países cataláns", chámanlle "m'enfotisme".
Protesto: eu non sei xogar ao fútbol!
Bote, bote pelotas para fóra.
Vostede parace o Swann de verdade. Veña diletantismo, veña estudo sobre Vermeer sen realizar, e veña pallas mentais sobre Odette...
Sobre o contido do "Pan con Pan": debaten estes días se en Cataluña hai desencanto político (cifrado en abstención electoral), profundo descontento cos servizos ou medra o independentismo.
Teño a impresión de que todos tres, de quenon son para nada independentes ou paralelos. Na España política e mediática advírtese lóxica inquedanza, medo se cadra: o asunto chega ao extremo de interpretar unhas declaracións de Joan Laporta, na liña -segundo entendo- de denunciar os prexuízos que os clubes experimentan cedendo xogadores para encontros amistosos- no sentido de que o presidente do F.C. Barcelona suxire non participar na selección española de fútbol.
Contrariamente ao que se fai noutro fío, non vou eu falar aquí, primordialmente, de nós, que estamos noutro paso; e non é que non teña nada que ver.
Non entendan, por favor, isto como censura a ninguén.
Apicultor: non me compare, faga o favor, momentos histórico-electorais ben diversos, empezando polo número de deputados que se elixía en cada caso; con todo, o que eu dixen canto ao número de votos, a matemática convérteo en inapelable.
E, en efecto, é Gal Euz(s) Ca; incorrín en lapso. Para non ter máis,vou durmir: teñan todos boa noite.
Si, a verdade é que a vostede non lle pega nada o de Marcel Swann. Máis ben eu identificaríao cun personaxe da "Legenda aurea" do de la Vorágine. San Bartolomé, por exemplo.
Amigo González, cando convén non hai que comparar, e cando convén si. Momentos histórico-electoriais diversos? Home, cantos anos pasaron dunha consulta electoral á outra?
Que descanse. Eu tamén me vou retirar, que hoxe excedinme no tempo aquí e despois ven Jimmy e túrrame das orellas.
Hai un sentimento real de agravio comparativo. Basicamente, o que sucede é que os cataláns senten que pagan moitos impostos e logo non reciben en servizos, que van a outras comunidades.
- Os madrileños non pagan case nada polas súas autovías; aquí para saír da cidade hai que pagar, vaias por onde vaias.
- O sistema de cercanías de renfe e o metro de Madrid son infinitamente mellores que o que hai por estes lares.
- Desde El Prat non se poden facer viaxes transoceánicas, e o mesmo podemos dicir de moitas conexións aéreas con Europa. Hai que facer transbordos en Europa. Todo isto fai que as sedes das egrandes empresas estean establecidas nos madriles.
- En los Madriles viven de chupatintas do estado eghpañol aproximadamente un millón de persoas (contando as súas familias). En Barcelona non hai nada diso. Non se descentraliza nada.
etc, etc. falamos outro día
Eu, como catalán na intimidade que son, non son tan inxenuo para considerar que cuns poucos máis de cartos nos petos vou arranxar o meu país. Sería interesante comprobar se con esa cantidade de cartos procedentes da débeda histórica desde os tempos en que os gregos chegaron a Ampuries son quen de ter eses medios (sempre polo que se ve estradas, aeroportos, trens) tan fantásticos. Debería sabelo moi ben a aficción culé que por moitos euros gastados en ronaldiños e messis non dan gañado a liga, nin a copa federación, nin a copa de catalunya.
Vaia record! Escribín este post onte pola noite ás 12,30. Hoxe abro o correo e teño unhas 50 mensaxes no blog por ler, a metade delas neste Pan: moito traballan vostedes de noite...!
Apicultor (que longo!), non lle vou explicar que, aínda constituíndo procesos, cando un momento político cambia pasa a ser algo diferente do que era pouco tempo para atrás. Se, reitero, pasar de 75 euroelixibles a 60 non é un cambio... Por outra banda, para o Bloque houbo unha notoria mudanza de ciclo a partir do 2001 ou aínda antes; sen dúbida estará dacordo comigo nisto, e o que supoño que non faremos agora será debullar nas causas.
Desculpe, como remate, unha pregunta: en que momento ou situación cometín eu o exceso de comenencia que aparenta vde. apoñerme? Dígoo polo de "cando convén, comparamos", etc.
Certamente, Arume, os cartos non dan a felicidade; ben sabe como segue.
Ora ben, concordo na idea de que non hai só en Cataluña motivación crematística. Ata o de agora, entendo libre este blog de abusivos estereotipos nacionais, usados por certo -explícita ou subliminalmente- no "tratamento" do "problema territorial" do Estado Español.
Marcos, en efecto isto é un abuso e non pode ser. Despois empezan as clases e andamos faltos de sono.
Miguel Poveda naceu, traballa e grava en Barcelona.
Catalunya é e será unha nación preparada pra acadala independencia. Alí estiven eu, nos actos oficiais e nas manifestacións da tarde. Realmente, impresiona moito.
Sobre o que di o último anónimo: polo tanto, será catalán. Supoño que se entende: o concepto "fusión" aquí non quere dicir "entre estranxeiros".
Calquera que teña pasado algún tempo en Barcelona saberá da gran diversidade cultural que manifesta. Aínda sen estar, para os da miña xeración sen máis verniz cultural cós media de masa nomes coma Peret ou Gato Pérez asocian Barcelona (ou Mataró) con rumba e salsa. Os Amaya teñen cantado en catalán; as experiencias de Marina Rossell non son para ponderar agora... etc, etc.
Alguén deu a entender algo en sentido diferente?
Miguel Poveda é catalán e Cuchús Pimentel é galego.
Amigo González (uf, o seu si que é longuísimo se lle apoño adxectivo amistoso), seguramente, como todo fillo de veciño, cometeu ese exceso de comenencia nalgún momento. O que quero dicir é que, moitas veces, o mesmo argumento se utilizada tanto para un roto coma para un descosido. E iso adoitámolo facer case todos.
E agora deixoos, que teño que coller o coche e saír de viaxe. Á noitiña regreso. Que teñan unha boa tarde.
De todas maneiras, convén non confundir Catalunya con Barcelona.
Como convén non confundir Galicia con Santiago...
Nin España con Madrid.
É verdade, o independentismo catalán no reside en Barcelona. O desexo soberanista dos cataláns vén das aldeas, do rural, alí é onde a xente defende o seu, a súa lingua e a súa terra, pois é onde máis achegados viven dela. Na cidade hai unha multiculturalidade de moitas veces agocha o sentimento.
É curioso que en Galiza pasa xusto ao revés.
Eu, desde logo, cada vez entendo menos en que consiste o "seu", e menos o de "defender". Pero xa que a multiculturalidade agoche o sentimento xa é moito. Desa idea de achegamento á terra nada teño que dicir porque faiseme inalcanzable.
Unha boa mostra da multiculturalidade:
http://blogdylan.podomatic.com/entry/eg/2007-09-14T02_40_20-07_00
E a prodixiosa entrada de http://dylangz.blogaliza.org/2007/09/14/salsa-dylaniana/
Arume, póñanos o enlace desde aquí, please, que dá moita preguiza ir ao google.
Por certo, que tal lle foi nos bolos do outro día?
Tangled up in blue en versión salsa
Ad maiorem gloriam verbenae
Os bolos foron moi ben, a pesar de que un conferenciante case queda no sitio despois dun síncope a media conferencia. Pero, polo resto, mellor do que eu esperaba. Moitas gracias polo seu interés.
Curiosa esa versión. Ademais congraciame co meu inglés máis que macarrónico.
Eu non diría que é para tanto. Acabo de estar na escola de verán de CDC, onde interviron Quintana -por certo, moi ben: nótase a man do novo asesor-, Imaz e Mas. Falouse pouco de refundación. Un chisco de independencia, o usual nestes casos, mais non polos ponentes. E sobre todo dunha necesidade: aggiornar o catalanismo, porque moitas das certezas esvaecéronse. Na miña opinión, ademais, hai un factor engadido: non é tanto ambición nacional, como medo (tripartito, falla de contrapartidas para Cataluña, bloqueo do Estatut, etc.), e neses casos hai sempre barullo en Barcelona. Porén, a miña impresión é que non se refundará moito. No fondo, fálase en clave de afirmación para conseguir contrapartidas en materia de soberanía. Mais o discurso de Mas foi un calco dos de Pujol. Co matiz de que había que meterse coa ERC e mais coa súa proposta de prebiscito para o 2014, que ninguén toma en serio. Ah, a derradeira Maragallada é pedir a independencia? Unha contaminación do arredismo estético de Rubert de Ventós. Como din os catalanistas mesmos, pérdeos a estética.
Cataluña, Francfort, Galicia
El País.
SUSO DE TORO 16/09/2007
(...)
Naturalmente que eso es posible porque Cataluña tiene una lengua propia, Barcelona es la ciudad del libro, sede de una gran tradición e industria de la edición pero sin la lengua catalana muy probablemente no existirían como un país, como un ser autónomo, y con seguridad no se habrían presentado nunca ni en Guadalajara ni en Francfort. Galicia también tiene una lengua propia, nada menos que la cabecera histórica del portugués, pero ahí se acaban las semejanzas. No tenemos industria del libro, pero sobre todo no tenemos un proyecto de país. Sólo podemos desearle a nuestros catalanes que tengan fortuna en su empresa y que el camino que ellos abren pueda ser aprovechado por los demás. Galicia no puede acariciar el sueño de algo así, fundamentalmente porque no tenemos valor para ello, y nos consolamos con enredos para consumo interno, nada que sea serio y con un alcance que no exceda nuestra prensa y telexornal. Tener conciencia de país y, en consecuencia, un proyecto colectivo permite que cada habitante se pueda sumar libremente a ese proyecto. Sin proyecto global no hay nada a lo que sumarse. En ese caso en vez de trabajar para el país se trabaja para el inglés. Porque cada uno trabaja para sí, pero ese trabajo, si hay una sociedad viva, revierte en nuestro entorno, tiene rendimiento social, enriquece a todos.
Reflexiono sobre esto volviendo en avión de Barcelona. El pasaje son fundamentalmente catalanes que vienen pasar unos días a Galicia (dicen "a Galicia", no dicen a Santiago o A Coruña o Vigo; ven más que nosotros) y jóvenes gallegos que vuelven a casa. Los catalanes, mayores, jóvenes y niños, hablan catalán. Los gallegos, salvo alguna excepción, hablan castellano con nuestro acento. Se le pueden dar muchas vueltas a esto, tiene muchas lecturas y opiniones, razones históricas, económicas, sociológicas, familiares, sicológicas..., la leche en verso, pero quizá haya una muy simple: son jóvenes educados para emigrar, son personas que hemos formado para la exportación. No fueron educados para crear riqueza y recursos aquí, sino que son la continuación de generaciones y generaciones de gallegos que creen saber que aquí no hay futuro, que Galicia no es su futuro, y que el futuro, la vida, está ahí fuera en ciudades donde el gallego sólo nos sirve para la vida personal (La vida personal es la vida verdadera, pero permitan que deje ahora de lado eso, precisamente lo importante).
Esos jóvenes no son menos inteligentes que otros, puede que incluso lo sean más, pues vienen de una sociedad donde despejamos incógnitas de ecuaciones complejas cada día, pero nos van a ser de poca utilidad. Ya tienen ahora las cabezas en otra parte, y detrás de la cabeza se irán todos ellos. No van a crear riqueza aquí, no van a trabajar para este país, enriquecerán con su creatividad y su trabajo a otros países que los reciban. Puede que algunos acaben en esa Barcelona y entonces, paradoja, para ascender profesionalmente tendrán que aprender catalán. Sí, hablarán castellano, o inglés, o alemán, o catalán cuando no hablan el idioma de su Galicia. Porque hay países que abren camino y otros que chupan rueda.
Desde aquí, desde este foro ao que seguro acude, amigo Suso de Toro, explíquenos que é iso de proxecto de país, falar en clave de país, facer país. En qué consiste? Se non ven, por favor, que alguén o interprete.
A mestura de simplezas con algún que outro dato obvio, adubiado cunha presiña de pesimismo chorón de salón, é marca da casa De Toro. Quen elabora ese "proxecto" de país? Que elementos definen ese "proxecto"? Quen debe asumir ese "proxecto"? Como se manifesta ese "proxecto"?
Ese "proxecto" redúcese a falar galego ou ten "algo máis"? Que sería ese "algo máis"? Etc., etc., etc.
A mesma cantinela de sempre e, en efecto, apenas avanzamos (dato obvio).
Unha boa forma de facer país sería apoiar aos rapaces que saen da universidade galega, cunha excelente formación, e teñen que liscar aos Madriles e as Cataluñas de turno porque na súa terra o único que poden facer é presentarse a unhas oposicións de correos.
Facer país é, entre outras cousas,
- investir máis en I + D, e menos en ladrillo (incluídas autoestradas que non van a ningures e Cidades da Cultura-Burremia)
- Ligar os bos expedientes a prácticas e contratos en empresas galegas
- Conectar a universidade galega ás necesidades do mercado galego
- Acabar co enchufismo e o mandarinismo na administración galega (Xunta, universidade, etc)
- Potenciar a industria cultural galega, sobre todo a musical.
- Conectarnos con Portugal e con Europa, esquecendo de paso que o mundo termina en Madrid ("AVE")
- Racionalizar o gasto que supón ter tres universidades, tres aeroportos, dous portos exteriores, etc.
- Eliminar as deputacións provinciais, potenciar as mancomunidades de concellos urbanos, e reducir o número de concellos.
etc.
Home, mister Marcell, pois dito así, estou de acordo no 90%. Mais os "nosos" políticos din que xa andan niso... El será certo?
Creo que é certo, si. Non en todo o que apunta o señor Swann, pero si en moitas das cousas que el di: investimento en I+D, reforma da FP, relación universidade-mercado (con este asunto vanse pasar un pouco), conexión con Portugal (AVE) e con Europa (Transcantábrica), mancomunidades de concellos... O que me parece máis difícil de cambiar de todo o que di o señor Swann é a corrupción estrutural na Universidade.
En relación co asunto catalán, está a cousa bastante enrarecida, cunha mistura de apagóns e deficiencias infraestruturais coa competición soberanista entre CiU e ERC, as desavinzas entre Convergència e Unió, a crise de identidade do PSC e a actuación bifronte de ERC, que combina a gobernación coa queima de retratos do Rei. Pujol e Maragall únense á festa achegando confusión e "rauxa" nun intre no que talvez deberían achegar claridade e "seny". Neste momento, paréceme que Cataluña está crispada e confusa. É un problema serio, porque dela e de Andalucía vai depender que o próximo goberno español estea en mans do PP ou do PSOE.
Baixo o meu persoal punto de vista, o de Cataluña é en efecto un problema serio, e seríao aínda que o ano que vén non se dese o feito puntual e accesorio de que o houbese eleccións españolas.
É un problema serio porque cheira a crise, e estas crises nas que coliden concepcións, aspiracións, frustracións, proxectos, xenreiras... non se sabe ben a onde poden abocar. El irase vendo, e xaora non é para o 2008.
Canto ao de aquí, tal e como o sintetiza o Swann en previa presentación, ten un alcance bastante máis global e secular cás referencias do Leituga; non me parece (e é parcialísimo exemplo) que a opción preferente e estratéxica de relación co mundo lusófono se substancie nun AVE a Portugal. Mediando a lexislatura, os vimbios non son moitos, aínda que eu non son dos do cristal negro.
En Catalunya a crise coincide co PSC no goberno, apoiado por IV e ERC. Mentres gobernou moderadamente Pujol (que nunha entrevista ben recente explicaba, de forma escasamente o nada convincente, por que nunca tentara o cambio do estatuto), non había crise. Con Maragall e con Montilla acumúlanse os problemas, claro está derivados dunha fráxil posición política. Pero dame que CiU (e adláteres mediático empresariais) non aceptou doadamente non levar a representación natural de Catalunya. Despois de gobernaren o país vintepico anos, quedan as ganas e o retrogusto no padal.
Recoñézase tamén que CiU (ou Pujol) gobernou cunha posición moito máis consistente cá que en ningún momento chegou a acadar o PSC. É complicado desenvolver esta cuestión, pero indiquemos que os converxentes nunca chegaron a cuestionar seriamente o seu liderado, nin aínda nos escuros tempos do asunto "Banca Catalana".
Tamén se debe recoñecer que as cousas eran máis doadas hai vinte e cinco anos. Arestora, fagocitación coma a realizada sobre a ERC de Heribert Barrera resultaría se cadra improbable.
Nas primeiras elecións ás que se presentou Mas CIU sacara máis votos que o PSC, aínda que logo sería o tripartito o que tocaría moqueta.
Sempre me acordarei do día seguinte desas elecións, cando os funcionarios da Generalitat lle fixeron o "pasadís" (corredor) a Mas, que xa se vía como presidente de Cataluña, en entraba rufo na que consideraba que ía ser a súa casa. Tamén o vían Avui e La Vanguardia (antes española, agora sobre todo empresarial).
Haberá logo de revisar, á luz destas crises, a nosa visión idílica do paraíso catalán? Non era ese un país con todos os atributos? Agora non o é? Non funciona o modelo?
Non funciona -nunca funcionou- o modelo, se como tal se entende proxección especular de seguimento incondicional ou pouco condicionado; si funciona a experiencia, múltiple e rica.
Paraíso é moita e hiperbólica palabra, Arume; que lle hei dicir a vde., que adoita empregar tales recursos retóricos para excitar convenientemente o debate, ou tentalo. O que se adoita valorar (admirar, tamén) de Cataluña é a vontade e conciencia manifestas. Porque a atributos, o que é a atributos, é ben sabido que non hai quen nos gañe; non imos aquí, desculpando a enorme grosaría, medir as carallas.
Publicar un comentario