25 oct 2007

en poleiro alleo
"Chovendo pedras" (Bieito Iglesias, ECG, 25-X-07)
"A Constitución foi imposta dende fóra de España" (X.M. Beiras en El País)
"Vivamos tal como somos" (Xosé M. Pereiro en El País)
Publicado por en
Etiquetas: ,

36 comentarios:

Anónimo dijo...

Por tocar, máis que nada: a tese principal do artigo de hoxe de Rodríguez Ibarra sobre a parte de responsabilidade do goberno de Pujol e de CiU no estado actual de Catalunya non está nada mal. Como o de Unzueta (que gran cronista deportivo perdemos!) sobre a proposta de Ibarretxe. Que lamento non poder colgar. Moi aconsellables.
Nota: lembren vostedes: o PNV apoia os presupostos do Estado. Para ulteriores discusións ao respecto.

jue oct 25, 11:28:00 a. m.
Anónimo dijo...

Vaia... creo que xa entendín o título desas conferencias ("O franquismo contemporáneo"). Non se están a referir ao periodo anterior a 1975 precisamente.
Estou de acordo con que a transición foi un reparto de poder descarado entre dous partidos: a UCD e o PSOE. Os demais quedaron fóra, ou chegaron tarde ao festín, ou quedaron agardando na cola. E así temos este bipartidismo borbónico e mais o café para todos, todo o cal é democracia pero non a que a moitos nos gustaría.

jue oct 25, 02:34:00 p. m.
Anónimo dijo...

Beiras, cando fala da transición, adoita dicir disparates dos gordos.

jue oct 25, 04:03:00 p. m.
Anónimo dijo...

Eu creo que se trata dunha crónica demasiado condensada. Despachar nun párrafo (dez segundos de lectura, mínimo) unha conferencia (unha hora mínimo) sobre o franquismo contemporáneo (uns 30 anos) é moito. Hai que entendelo así. O que non quita que apicultor poida ter razón. Que non sei. Porque eu confeso ser incapaz de ler a Beiras (e que quede claro que non é precisamente por razóns ideolóxicas). Pero é problema meu, non de Beiras, obviamente.

jue oct 25, 04:38:00 p. m.
Anónimo dijo...

Quizais un pouco vehemente é o Beiras nas súas argumentacións. Tamén é parte da súa graza, sen minguar a súa capacidade intelectual, que lle aporta brillantez (non lles parece?) mais acho que adoita levar razón. A lei de partidos como un estado de excepción permanente?, pois non vexo que vaia moi descamiñado, A Audiencia Nacional como TOP? Como dicía Manquiña en Airbag “a los hechos me repito”. Eu son dos que penso que para ben e para mal estamos a pagar o resultado daquela transición, Como di o señor Swan o que saiu é democracia pero non como lle gustaría (a min tampouco) mais non é so unha cuestión de gusto senón das eivas con que naceu e que arrastra polos lastres franquistas.
O da campaña de Gadis co anuncio “vivir como galegos” todo un éxito. Ogallá prenda o exemplo e continúen por esa liña (gadis e as demais empresas comerciais) que teñen todo por facer. Non deixa de ser un paradoxo que empresas foraneas como El Corte Ingles ou os super de Eroski teñan cartelaría en galego e empresas galegas non a teñan, son os casos de Froiz, Claudio ou o citado Gadis, que ademais dos super con esa marca tamén teñen os Haley, poden facer a proba de ir ao que hai no ponte Vella e non atoparán nada en galego.

jue oct 25, 06:01:00 p. m.
Xaime dijo...

Non sei o que pensarán vostedes que son máis obxetivos, pero coido que a Beiras se lle pasou o arroz.
E digo pasa-lo arroz, xa que cando vas a casa de alguén e vas invitado e se disculpa de que o arroz está pasado por non se sabe que historias, sempre votas de menos que seña sinceiro que che diga que non estivo atento, que se ergueu tarde e que non tivo tempo para facelo ou -as máis das veces- que lle importas un güevo, que comas e que te vaias e adios muy buenas.
Lin atentamente o libro de artigos do Correo Galego que regalaron o día do Apostolo, e é onde che dí que se non estivo atento, tamén lín o das Conversas que lle fixeron Miguel Anxo Fernán Vello e Francisco Pillado e é cando che dí que se ergue tarde e que todo foi moi deprisa e que non puido facer nada, e agora - que está moi de moda- dí que a Constitución foi imposta, a mín o que me está a dicir é, aí telo arros, aplícate, come e vaite.

jue oct 25, 06:10:00 p. m.
Anónimo dijo...

O libro aquel de El precio de la transición de Morán (1991?) falaba de todo esto, aínda que a tese está presente desde o mesmo momento da transición: Reforma vs. Ruptura é un clásico da historiografía hispánica dos anos 70/80. Os partidarios de cada unha destas opcións ofrecen lexítimas razóns para a súa defensa. O que sucede é que nunca saberemos como puido ser coa Ruptura: esa é a grande vantaxe dunha reflexión deste tipo. O que tampouco quere dicir que moitos destes planteamentos non leven unha grande parte de razón, como o do desmantelamento dos aparatos policiais, xudiciais, militares ou eclesiais (e perdón por esta teima). Mesmo habería que pensar na influencia decisiva do franquismo nas formas de pensar da oposición de esquerdas. Cantos tics non quedan!

Sobre os paradoxos: a cadea sueca H&M rotula nalgúns sitios (paredes, escaleiras mecánicas; nas etiquetas non) en galego; Zara, de Arteixo, I presume, non.

jue oct 25, 06:23:00 p. m.
Marcos Valcárcel López dijo...

Sen entrar a fondo nas argumentacións de Beiras, eu creo que cando fala O´Beiras, sobre todo destes temas, fala un pouco para a historia e para o futuro. Como quen quere deixar un legado ós novos. E, aínda que poida haber esaxeracións (disparates, na terminoloxía de Apicultor), creo que é bo que alguén dea outra imaxe non sempre perfecta e edulcorada do que foi a Transición Política: e que se siga provocando o debate e estudando a fondo...

jue oct 25, 06:26:00 p. m.
Anónimo dijo...

Sobre o "vivamos coma galegos", temos o desexo contra a realidade:

- O desexo:
Dixo Castelado (o teu fiel amigo):
"Galiza soio merecerá respeto cando abandoemos a nosa mansedume, despois de saber o que fomos, o que deixamos de ser e o que seríamos con vida independente."

- A realidade gadisiá:
artigo en Vieiros sobre o tema (publicidade en castelán, etc)

jue oct 25, 06:48:00 p. m.
Anónimo dijo...

Non lin o artigo do Beiras nin sei se terei tempo. A reflexión do amo da casa, sobre todo na última parte, estímoa ben adecuada.

Polo demais: Patxo -supoño- Unzueta, outro que tal; non deixa de ser suxestivo citalo (por moi conxuntural que sexa) a carón de Rodríguez Ibarra. No de votar os orzamentos, unha cousa non entendo nin presumiblemente entenderei: que por conseguir un ben menor te fagas corresponsable do mal restante. Se un se sitúa fóra do sistema, é un bicho no monte; se baixa a chan e entra na cidade, pasa a estar no bando do alcalde. Aliarse non é entrar na familia, digo eu.

E desculpen a escasa asistencia, temo que vai marcar pauta.

jue oct 25, 07:07:00 p. m.
Anónimo dijo...

Falando de Eamon de Valera: lin en algures hai tempo, que o pai de Eamon era un pintor español que vivira primeiro en Cuba e marchara despois a Estados Unidos onde coñeceu a nai de Eamon.Morreu cando este tiña poucos anos e a nai volveu a Irlanda. O que pregunto, por si alguén ten esa información, é se o pai como creo lembrar que dicía o libro citado, era de Vigo. Sabe alguén se este dato é certo...?
Ons

jue oct 25, 07:12:00 p. m.
Anónimo dijo...

Eu non son partidario de que fronte a unha visión edulcorada da transición -que a hai- se levante outra visión mítico-conspirativa da transición, que tamén a hai e que ultimamente goza de bastante predicamento.

Esta última visión mítico-conspirativa é ben atractiva para os que quedaron moi frustrados polos resultados da transición -coas súas eivas- e para os que non viviron aquela época convulsa.

E cómpre dicir -sen entrar en máis detalles- que Beiras estivo persoal e politicamente "out" entre os anos 1978 e 1981, anos decisivos para tantas cousas. Algo terá que ver isto co que Marcos -sempre tan indulxente con Beiras- denomina "esaxeracións" e que eu chamo "disparates".

Esaxeracións ou disparates, o caso é que tal proceder non provoca o debate sosegado e o estudo a fondo. Só engaden máis confusión á confusión.

Nestas circunstancias, é moito máis doado coar matute no canto de bo viño.

E eu négome a beber matute no futuro por moito que algúns seica anden a falar "para a historia". Cun viño medianamente aceptable quizais me conformaría.

jue oct 25, 07:26:00 p. m.
Anónimo dijo...

Pois non. Aliarse significa aliarse, nin máis nin menos, para o bó e para o malo. Cando non apoiamos e vamos para o monte, alardeamos diso, e cando baixamos ao pilón, facemos un exercicio de responsabilidade e mesmo exhibimos como un trofeo de guerra os cartos negociados a última hora. Da familia non sei se chegaran a ser, pero para deudos fáltalles pouco. E conste que a mín tanto unha cousa como a contraria paréceme normal, pero despois hai que apandar co que se fai. Nin critico que apoien nin que deixen de apoiar. Simplesmente que cada unha desas opcións teñen a súa correspondente responsabilidade.
As diferencias entre Unzueta e Rodríguez Ibarra son abismais, pero se vostede quere asimilalos tamén resulta suxestivo. O único que os une, aparte de compartir a tribuna do xornal, é a de suliñar a notoria contradicción entre gobernar un país durante 30 anos e presumir por todos os lados de non ter ningunha responsabilidade sobre o mesmo.

jue oct 25, 07:29:00 p. m.
Anónimo dijo...

Quixen dicir ningunha responsabilidade sobre as eivas do mesmo.

jue oct 25, 07:31:00 p. m.
Anónimo dijo...

O que acontece, se falamos da Comunidade Autónoma Vasca e o PNV, é que non negan nada sobre iso. Indican, iso si, que as súas aspiracións de autogoberno non cadran co marco actualmente establecido; e que o tal marco é, por outra banda, desfavorable para desenvolver todas as potencialidades do país. Poderase estar ou non dacordo coa aspiración primeira e a inferencia segunda; ora ben, coherentes si que son.

Por outra banda, e deixando aparte alusións pornográficas, o seu gusto e oportunidade: se un apoia uns orzamentos adquire responsabilidade en relación con tales orzamentos; se un apoia unha lexislatura de goberno -con carácter xeral- adquire responsabilidade sobre o acontecido en tal lexislatura e en ningunha outra, nin anterior nin posterior; se un apoia decisións concretas, será en todo caso corresponsable da adopción de tales decisións, non necesariamente de todo o acontecido como resulta da súa aplicación. Puntualicemos, que algo queda.

Ora ben: as actuacións tácticas, as decisións ou movementos con caducidade establecida, non producen, en absoluto, ningún efecto de resposabilidade, suxeición ou hipoteca permanente; non converten a un en chibo expiatorio asociado. Se o nacionalismo vasco -del falamos- entende que máis autogoberno implica máis benestar, non está a chorar, está a interpretar e propoñer. Se xestiona o que ten, non está dando por perfecto -nin sequera por bo- o que ten. Repartir seis patacas non quere dicir dalas por suficientes. É verdade, podía rexeitalas ou deixar que as repartise outro. Podía, en suma, facer o parvo e o caldo doutros.

Podían, tamén, calar a boca e darlles a razón a outros sobre o non sentido ou necesidade das organizacións de ámbito nacional vasco. Din e fan doutra maneira, madia leva, era o que faltaba.

P.D.: A Patxo Unzueta compároo, en todo caso, co Barbería que saíu aí atrás: outro que tal. Que xurda canda Ibarra ségueme parecendo, desculpe, suxestivo, por moi diferentes que sexan. Sen medir distancias, Mayor Oreja e Redondo Terreros tamén eran -supoño- cousa ben distinta; pero, se puidesen, seica habían facer negocios xuntos (o de negocios vai sen mala intención).

jue oct 25, 08:15:00 p. m.
Anónimo dijo...

Non teño nada que obxectar ao que vostede plantea no seu primeiro párrafo. É máis: foi o que eu dixen que debían facer para argumentar a súa independencia. A necesidade de mellorar ou de artellar mellor o que xa teñen. O que non me parece de recibo é argumentar sobre unha especie de agravio no pasado, porque digo eu, e volvo a repetir por se algo falla na comunicación, algunha responsabilidade debe ter quen goberna ese país desde hai moitos anos (todos desde a chegada da democracia, de forma exclusiva, como por outra banda o PSOE en Andalucía e en Extremadura) e ademáis outorga apoios (mesmo co PP) aos presupostos do Estado, supoño baseados na distribución que se fai na CAV. O que eu non dixen (e vostede sigue a entendelo así e non sei por qué será) que eso sexa victimismo ou que choren ou non sei que máis. Apoiar ou non é potestade libre. Pero desa libertade xurde a responsabilidade: é dicir convén responder despois, non desentenderse como se non fora con eles o asunto.

jue oct 25, 08:43:00 p. m.
Anónimo dijo...

A verdade é que a min o de Beiras paréceme un caso fascinate. Non porque el me fascine, que non me fascina, senón polo grado de fascinación capaz de exercer sobre moitas persoas, que lle atribúen xa coma un sonsonete "capacidade intelectual" e "brillantez" ao que a min non me parece máis que espectacularidade pseudoanalítica revestida por unha imaxe pouco convencional en alguén dedicado á política.
Beiras, en realidade, é un signo dos tempos, entendidos segundo a celebrativa definición de Lipovetsky: "La era del vacío".
O que din hoxe en "El País" que dixo onte é unha esaxeración, pero tamén un verdadeiro disparate. Que a Constitución a impuxo non sei quen dende fóra (os americanos, supoño), que as eleccións do 77 estiveron "trucadas" (el si que estaba "trucado" daquela), que a Audiencia nacional é igualiña que o TOP e que vivimos en estado de excepción... É que nin sequera ten sentido debater trangalladas deste calibre nas que todo se equipara e todo dá o mesmo e todo vale igual. ¿Pode haber algo máis alleo e afastado do auténtico "pensamento crítico", ese que algúns incautos pensan que practica Beiras?
Estes días lin tamén en "ENclave", a revista oficiosa de Esquerda Nacionalista, un artigo de Beiras que tampouco ten desperdicio. Non sei se andará pola rede. Aínda que non di tantos dislates por segundo como nesta reseña de "El País", a calquera lector atento lle producirá unha sensación de baleiro atolondramento conceptual, de verbosidade innecesaria, pero capaz de fascinar máis aos xa fascinados pola "brillantez" beirasiana. Para min Beiras é un dos casos máis flagrantes que coñezo diso que se chaman "falsos prestixios".
Pero se el é feliz e os seus seguen arrebatándose e transportándose "intelectualmente" con tanta "brillantez", pois a min tampouco me parece mal. Alá cada quen.

jue oct 25, 08:48:00 p. m.
Anónimo dijo...

Un ten que responder daquilo no que é corresponsable; ata aí dacordo, desde aí xa non. E para tratar de paliar as eivas de comunicación, puntualizo.

Non lle apoño a vde., desta volta, a inculpación en vitimismo. Ora ben, como termo e concepto adoitan arrevoar nesta clase de debates, inclúoo eu; se é necesario, substitúoo agora por irresponsabilidade (no sentido de eludir calquera tipo de responsabilidade propia) ou pilatismo, que aínda non sendo o mesmo si pode resultar aclaratorio.

Hai algo que non acepto, e aquí é vde. o que non parece darse por informado: desde o momento en que un goberna un territorio sobre o que non dispón institucionalmente de todo o poder político, nin de lonxe; desde o momento que non rexe a totalidade dos seus recursos nin vida económica (por moito que o Concerto sexa cualitativamente especial), un non goberna de maneira exclusiva, nin nada semellante.

En tal situación, un será responsable dunha boa parte da evolución na vida pública, actividade produtiva, etc. Pero está ben lexitimado para estimar que outra situación optimizaría os resultados. Optimizaría, digo, porque non vexo por ningún lado que valoren negativamente a súa executoria gobernamental. Xaora, igual di vde.; pois logo, non acabo de entendelo.

jue oct 25, 08:56:00 p. m.
Anónimo dijo...

Vou ter que ler o de Beiras. Os transportes aos que asisto aquí suxiren que pode pagar a pena.

jue oct 25, 08:59:00 p. m.
Anónimo dijo...

A min os que me parecen casos fascinantes son os de Paco Vázquez, Rodríguez Pardo, González Lage, Sánchez Presedo, o acual alcalde de Vigo e mais Pérez Touriño (aínda que a este cómpre darlle un pouco máis de tempo). Postos a falar de brillantez intelectual velaquí un auténtico recontra-póker de ases do pensamento político en Galicia (do galeguista e do "en xeral"). Deixarán pegada, e se non xa verán.

En 1977, un descoñecido PSOE de Galicia (logo, malandramente, "PSdG") foi o que recolleu os réditos do traballo de moitos anos na clandestinidade dos outros partidos da esquerda (PCG e nacionalistas).

Nunha situación de incertidume, e cun enorme grao de descoñecemento político (despois de 40 anos de ditadura), o pobo galego dálle as costas ao nacionalismo. Normal. Os demais xogaban coa súa baralla, e ademáis marcada. O nacionalimos non era "homologábel" nin "presentábel". Pero o PSOE vaia se era presentábel entón. Xogando, calculadamente, a facerlle a cama ao PCE e as beiras (con perdón) a algúns galeguistas lenes, dondos e derradeiramente reversíveis, do PSG. Con apoio mediático-estatal (El País-TVE-prensa galega), homologación vía Suárez, e joven líder descamisado, que aínda en 1978 berraba nun mítin no P. Vasco aquilo de "Gora Euskadi Askatuta". XOgando calculadamente a ser progresista ("exigimos la república", "federalismo") e logo baixando os pantalóns por non quedar fóra da tarta electoral.

Madia leva que os padres de la patria do PSOE-PP falen tan ben da Transición. Foilles macanudamente. En Galicia, desactivación do PCG e promoción do PSOE galego. Bombardeos de pakovázquez de la curuña a Unidade Galega. Auto-marxinalizcaión do Bloque-UPG. E ademais, qUen fai o Estatuto? Pois os que sacaran os votos nas elecións estatais. Uséase, UCD-CD-PSOE. Saiulles redondo.

jue oct 25, 09:24:00 p. m.
Anónimo dijo...

Podería matizar brevemente o de "auto-marxinalización",se lle acomoda,M.Swann?

jue oct 25, 09:39:00 p. m.
Anónimo dijo...

Non baixada de pantalóns. O non querer xogar seguindo as regras que mandaban os demais. "O lo tomas o lo dejas". Esa era a disxuntiva que se lle plantexaba ao nacionalismo en 1977.
Se ti cres na ruptura e na autodeterminación (ou polo menos no estado federal), e logo ves que as cousas van por outro sitio, pois ou te acomodas ou segues defendendo as túas ideas, que poden estar tan correctas ou equivocadas coma as dos demais. O nacionalismo tomou esa decisión porque consideraba que o que defendía era o mellor para galicia (equivocadamente ou non). De quereren xogar á caladiña, pactando e tal, estou seguro de que sacarían un mellor resultado electoral.

O ritmo, as formas e o fondo da chamada "transición" márcao a UCD, seguida en todo momento polo PSOE e os seus contactos na Internacional Socialista. Pactan a "reforma" ("a reforma do irreformable", como ten dito Beiras) e recollen os réditos. Invocan o "miedito" a unha transición na que interveñan os "radicais". E isto faise desde Hespaña e desde fóra dela. Que se non ides entrar na Comunidade Europea. Que se Hespaña non pode volver ao 36. É tamén un momento de crise económica e a xente non quere aventuras.
O único sitio onde a cousa non lles cadra tan ben é no País Vasco.

jue oct 25, 09:53:00 p. m.
Anónimo dijo...

Ademais doutras ben notorias como para volver a repetilas, hai unha diferencia entre os socialistas que cita Swann e Beiras: estes non ían de intelectuais nin tampouco tiñan nin teñen siareiros a proba de bomba.

Por outra banda, non sei se se decata do alcance das súas palabras, señor Swann. Está a dicir que os nacionalistas galegos fixeron o parvo durante a transición.

jue oct 25, 10:10:00 p. m.
Anónimo dijo...

O.K. señor Swann, en liñas xerais concordo coa súa análise.

jue oct 25, 10:18:00 p. m.
Anónimo dijo...

Foron COHERENTES coas súas ideas. Desde o Bloque-UPG buscábase outro tipo de pacto que fose máis alá dun Estatuto de Autonomía. Desde Esquerda Galega pedíase un Estatuto coma o do P. Vasco e Cataluña, cando menos. Non se consegiu.

Que facer a partir de entón? A partida xa hai tempo que comezou e os demais están gañando todos os boletos. En Galicia, ademais, a dereita domina a partida.

Entón deciden entrar no xogo. O Bloque-PSG preséntanse ás elecións galegas, saca tres deputados pero, nunha cambadela post-tejerazo, mándanos de volta para casa por non xurar a Consitución. Novamente: "ou pasas polo aro e xogas ao noso xogo, ou non podes entrar".

Que pasa hoxe? Os nacionalismo galego entrarou no xogo e mesmo gañou algúns puntos. Foi o partido que máis tivo que renunciar ás súas ideas. Agora din que queren cambiar as regras desde dentro (Constitución, Estatuto) pero encóntranse co affair di "Estatut" catalán: o Parlament di unha cousa e Parlamento español di outra. Velaí a triste retirada de Maragall. Pero non foi el o único único que quedou coma unha patena.

A día de onte, hoxe, mañá e pasadomañá a mensaxe desde Madrid é: os nacionalistas galegos podedes defender o que queirades, pero a Constitución non se toca. E así seguimos, dependendo da verdade revelada a partir dun proceso dirixido, fundamentalmente, por dous partidos: UCD (merendado logo PP) e PSOE.

jue oct 25, 10:48:00 p. m.
Anónimo dijo...

Como non van estar lexitimados se levan 30 anos gobernando o país, unha lexislatura tras outra, con maiorías absolutas e sobre todo relativas, coas axudas conxunturais de PSE durante moito tempo, e de EA ou EB últimamente. Sen contar os apoios en Madrid, para presupostos e goberno (1996). Os niveis de competencias son altísimos, de tal maneira que a parte que lles corresponde gobernar é máis alta ca outra. Poden facelo mellor ou peor: eu non discuto nada diso, posto que non vivo no País Vasco. E probablemente con todas as competencias poderán mellorar o seu goberno. E deben pedir mellorar, esixilo, ser independientes, pero sen recurrir na súa argumentación ás eivas do pasado inmediato, porque ese pasado tamén, nalgunha parte, digo eu, lles pertence.

jue oct 25, 10:58:00 p. m.
Anónimo dijo...

O de Beiras é unha parvixoladiña máis.
Pois menos mal que houbo transición e non acabamos a hostias, coma sempre. ¿Quen varreu das urnas aos que qeurían ruptura sen máis? O pobo soberano que prefería unha boa avinza antes ca un bo pleito... E foi sorte para todos.
Ademais a ultraesquerda máis rupturista ten hoxe o seu cachiño de presenza co tema de desenterrar cadáveres físicos e metafóricos. Poden mamar do PSOE e dicir que seguen coherentes porque falan do antrifranquismo, da guerrilla e desas cousas que só lles interesan a eles.

vie oct 26, 12:18:00 a. m.
Anónimo dijo...

Sr. Marcel Swan...
Envexa vostede o exemplo vasco?
Que boa harmonía social, orde política, alternancia, respecto polos dereitos humanos...

vie oct 26, 12:23:00 a. m.
Anónimo dijo...

Para icomodo (por se non o sabe):
A constitución española de 1978 non foi refrendada no País Vasco, aínda que milleiros de cidadáns de Galicia, as Castelas, Extremadura, Andalucía, Cataluña, etc., decidiron por eles.
Joseba Egibar retaba o outro día publicamente a Zapatero facer unha consulta, só no País Vasco, sobre a consittución española, a ver que pasaba.
Por outro lado, estou de acordo con que no P.V. non hai nin respecto polos dereitos humanos nin harmonía social. En canto á falta de alternancia, élle o que hai.

vie oct 26, 10:50:00 a. m.
Anónimo dijo...

Uno con papá absuelto:

José Bono: "La transición se hizo de puta madre"
El ex presidente de Castilla la Mancha sostiene que "después de 70 años no estaría mal que cumpliésemos el sueño de Azaña; dejar a los muertos bajo tierra en paz"

http://www.cadenaser.com/espana/articulo/jose-bono-transicion-hizo-puta/csrcsrpor/20071026csrcsrnac_9/Tes

vie oct 26, 11:25:00 p. m.
Anónimo dijo...

Estou seguro de que houbo moitos outros lugares en toda España onde no referendo constitucional non se alcanzou o 50 por cento de votos favorables en relación co censo electoral. ¿Serviría iso para pretender unha deslexitimación da Constitución neses lugares, como pretenden Egibar e Ibarretxe en relación co País Vasco? E tamén estou seguro -e é facilmente comprobable- de que houbo moitos lugares no País Vasco nos que a Constitución recibiu máis votos afirmativos que abstencións. O cal, por suposto, tampouco lexitima a eses lugares (Álava, por exemplo) nin a esas poboacións para desobedecer as leis sancionadas pola Comunidade Autónoma Vasca, por moito que vaian asinadas por Ibarretxe.

O que quero dicir con isto é que pode facerse calquera análise politolóxica sobre a abstención vasca no referendo constitucional, pero é imposible a deslexitimación xurídica á que xogan algúns membros do PNV. No referendo constitucional non votaron os vascos, os cataláns ou os murcianos, que daquela nin sequera gozaban de instrumentos de autogoberno e identificación xurídico-política. Votou o conxunto dos españois, os habitantes dun Estado chamado España que estaban naquel momento en posesión da nacionalidade española e tiñan máis de 18 anos. E o que votaron foi unha Constitución elaborada por unha Comisión escollida para ese fin por un Parlamento democraticamente elixido. Nesa Comisión había unha representación proporcional dos partidos presentes no Parlamento, incluídos comunistas e nacionalistas cataláns. Os nacionalista vascos non quixeron estar formalmente representados na Ponencia Constitucional, pero si o estaban de feito a través de continuas negociacións e consultas co que daquela era o seu máximo líder, Xavier Arzallus. A búsqueda de integración e consenso foi tan grande que o País Vasco é, xunto con Navarra, a única comunidade autónoma, dentro das do artigo 148 (Cataluña, Galicia e Andalucía) á cal a Constitución lle outorga un trato distinto e abertamente preferencial a través da derogación expresa de toda a lexislación antiforal e o establecemento de fórmulas como o Concerto Económico, que lle dá ao País Vasco unha independencia financeira da que non goza ningún outro territorio español.

Aínda así, o PNV chamou á abstención no referendum, pois non aceptaban o carácter "indivisible da nación española" e resucitaban aquilo de "Nuestra Constitución son nuestros Fueros". A aposta pola abstención no referendum tivo éxito en Vizcaya e Guipúzcoa e fracasou en Álava e Navarra. O PNV, porén, non tivo reparos pouco despois en participar na elaboración, defensa e campaña plebiscitaria do Estatuto de Autonomía vasco, lei orgánica integrante do chamado Bloque Constitucional e de imposible aprobación sen a aprobación previa, por parte do conxunto do pobo español, da Constitución. Grazas a ese mesmo Estatuto, grazas a ese fillo da Constitución, o PNV puido gobernar Euskadi (tamén foi oficializado o nome que eles inventaron para o País Vasco) durante case trinta anos, algunha vez incluso sen ser o partido máis votado.

O que eu me pregunto é se a aprobación en referendum, a aceptación, defensa e uso do marco legal delimitado polo Estatuto de Gernika pode ter sentido sen unha aceptación da Constitución que fai posible ese Estatuto. ¿Non hai "ventaxismo" e arbitrariedade, como suxería Patxo Unzueta onte en "El País" en aceptar, e mesmo celebrar, a lexitimidade estatutaria e negar a constitucional?

vie oct 26, 11:55:00 p. m.
Anónimo dijo...

Cada vez teño máis claro que "incómodo" vai camiño de recalar no PP, daquela seguro que por fin se atopará cómodo e terá unha plataforma onde saír moito como intelectual galeguista que é o que se considera desde a máis tenra infancia. Só compre que cambie a dirección do PP logo da previsíbel derrota do vindeiro marzo, que quiten a Angel, Mariano e algún outro, e que poñan a Alberto, por exemplo.
E "incómodo" poderá poñer a súa prosa a funcionar, non é necesario carné, nin para el nin para eles que saberán pagar o traballo con presencias públicas para que os cañotos dos pelos se lle convertan en plumas de pavo.

dom oct 28, 12:03:00 a. m.
Anónimo dijo...

E logo quen será o tal Incómodo? Porque dicir con tanta seguridade que vai camiño de recalar no PP implica que o coñece ben, señor Anónimo. Eu nin por asomo sospeito quen puidese ser.

dom oct 28, 08:38:00 p. m.
Anónimo dijo...

Sexa quen sexa o señor "Incómodo", só faltaría que se lle puidesen reprochar as súas -hipotéticas- simpatías por unha determinada opción política. A min estes "desenmascaradores" anónimos sempre me lembran ao Santo Oficio. Ou a algo máis recente e aínda peor...

lun oct 29, 12:31:00 a. m.
Anónimo dijo...

Filipe Glez dixo na entrevista de antesdonte que unha lei non era cousa de gobernar esa cousa dos sentimentos e das memorias persoais. E que no seu mandato beatificaran a centos e non se lle ocorreu dicir que eran contra el... e que o desenterrar, en fin, con normalidade e sen alharacas...
¿Vai entrar tamén no PP?
A lectura entre liñas do discurso felipista é de distancia do actual goberno nalgunhas cousas de formas moi importantes e do cuestionamento soto voce da monarquía constitucional e non no fondo contido social da acción de goberno.
Apúntome.
Creo que el é algo "incómodo" para o goberno, pero dentro da altura de miras que teñen algúns ex-ex-.
Sr. Marcel Swann, non me escriba COHERENTE que non o dou lido en voz alta e paréceme que di COHORTE pretoriana ou algo así.

mar oct 30, 12:00:00 a. m.
Anónimo dijo...

O que non entendo eu, señor Incómodo, é de onde tira vostede a cocnlusión de que o actual goberno pretende "sotto voce", o cuestionamento da monarquía constitucional.
En relación coa Lei de recoñecemento e ampliación de dereitos ás víctimas da guerra civil e da dictadura, que así se chama a que se coñece popularmente como "Lei de memoria histórica", creo que só fai falta lela para dármonos de conta de que nin é unha lei revanchista, nin quere gañar a guerra civil nos despachos, nin pretende establecer unha historia oficial, agás que se considere que chamarlle "dictadura" á dictadura constitúe un palmario exemplo de sectarismo impositivo e socialista. Lea a lei, de fácil acceso en internet, e xa me contará despois, señor Incómodo.

mar oct 30, 12:15:00 a. m.

Publicar un comentario

Suscribirse a: Enviar comentarios (Atom)