Xoán da Coba non chegou a académico da Historia
Non sei se estaría hoxe no Liceo o noso amigo Xoán da Coba. Mágoa se non asistiu, porque falouse del. Ben, non del: do seu egrexio antecesor do s. XIX. Francisco Fariña contou con detalle que o da Coba e Arturo Vázquez Núñez competiron polo posto de corresponsal da Real Academia da Historia. Cadaquén presentou o seu curriculum. O de XDC foi un completísimo listado de obras -dramas, traxedias, zarzuelas, óperas....- todas cos seus títulos ben escritos, cunha letra manuscrita fina e redonda, moi fermosa. Pero o elixido foi Vázquez Núñez. Seica os académicos dixeron que non tiña méritos en publicacións de Historia.
Entradas
Hace 5 días
44 comentarios:
No vello edificio da rúa León en Madrid, a Real Academia da Historia ofrece aos seus visitantes unha alfaia: unhas normas de acceso polas que un catedrático (sic) de Madrid non necesita máis aval que a súa persoa, mentres un catedrático ou profesor de provincias (sic) precisa dunha carta de recomendación dun académico. Foi entón mérito de da Coba non chegar a académico, aínda que sexa correspondente.
Aínda lembro o comentario que fixo o historiador Manuel Fernández Álvarez cando aseguraba que el era o máis esquerdista (e menos centralista) dos que alí sentaban. Que manda carallo.
Desde logo, non sei que fan os correspondentes galegos da RAH sobre o asunto que conta Arume. Minto, si que o sei: nin suben nin baixan.
Celebración de las Juntas
Desde noviembre de 1746, la Real Academia de la Historia celebra sus juntas ordinarias los viernes no feriados. Hasta entonces, se reunía los lunes, pero, por haber sido nombrado su Director D. Agustín Montiano Secretario de la Cámara de Gracia y Justicia y Estado de Castilla, que se reunía el mismo día, se trasladó al viernes.
La junta se celebró siempre por la tarde y desde 1849 se fijó para comienzo las diecinueve horas.
Desde los tiempos de la «junta» se acordó como invocaciones con que comenzar la Academia y para disolverla, las adoptadas el 2 de abril de 1736 y comenzaban con Aurem tuam; para levantar la junta se rezaba la Deus, qui per inmaculatam.
La Academia del 26 de julio de 1793 aprobó las que compuso don Tomás Antonio Sánchez:
(Para principiar la Academia):
Spiritus Sancti gratia illuminet sensus & corda nostra.
R/. Amén.
(Para concluir):
Agimus tibi gratias, omnipotens Deus, pro universis beneficiis tuis; qui vivis & regnas in saecula saeculorum.
R/. Amen.
V/. Procedamus in pace.
R/. In Dei nomine. Amen.
Non sei se sigue vixente.
Para aclarar o asunto que pode quedar un tanto raro, direi que a Real Academia da Historia ten outras normas na actualidade. O que me sorprendeu foi ver o papel aquel hai un ano pegado na parede da sala de consulta.
Non me importa que me deixaran fóra.Como xa escribín noutro post,as miñas actuáis aspiraciós apuntan na direción de chegar a ser Obispo de Roma...
Non puden ir a esas conferencias,pero xa lle pediréi a Fernando Román,fotografado a carón séu na prensa,que mas resuma mentras tomo un viño con él,no Marinto,por exemplo.
É Bispo de Roma.Ou Vespa de Roma.Ou Avéspora.Hoxe soño cún Papa-avéspora en lambretta por Roma adiente.Adiante.Ardente.Un bispo fuxindo en vespa mentras arde Roma,tocando a lira.Merda da asociación de ideas que non che deixa pensar...
O Xan da Coba de agora (o noso querido troll ágrafo, que tamén me caía ben) merece moito máis que unha Academia. Por exemplo, creo que faría un moi bo papel nun programa de radio, repartindo xogo nunha tertulia de notabeis ourensaos, unha especie de "La Zarpa" do século XXI, inventando poemas e regueifas, botando refráns e relatando anédotas. Ten vosté unha mamoria (xa non digo memoria) prodixiosa e debe ser lingoreteiro e máis non poder.
Eu daríalle esa tertulia, sen ningún problema: pero non creo que me fagan caso nas emisoras ourensás e ademais non sei como poñer en contatco ó señor XDC coa radio local. Pero a idea non era mala, non.
Vamos seguir deixando as tertulias pró señor Nespereira,que é un grande profesional.Eu sempre llas escoito.Que o sepa se anda por eiquí él ou algún dos seus compañeiros da Voz...
Estou de acordo co que lle propoñen, señor da Coba. Vostede é como "O mintireiro verdadeiro" en versión ilustrada e youtube.
Eu gosto máis do Xoan da Coba actual que do Troll, agora atopo moito máis imaxinativo, ocorrente e agarimoso . O susodito Troll,algunhas veces , e con isto conto non molestalo, ,tíñase mostrado un chisco despectivo con algunhas das intervencións ,porque non decilo ,femininas,¿ou non? Como auga pasada non move muiño eu súmome ás felicitacións que por todas partes lle choven.
Non lembro ese sesgo misóxino,anónimo.Pero boeno,se o dí vostede será certo.En canto á molestia,é nula.E as felicitaciós,se as hai,agradézoas lóxicamente,pero,como decía un escritor: "Os éxitos e os fracasos van e veñen,pero ese punto sereno dentro de mín,permanece..."
Dicir que Nespereira é un bo profesional é non saber mirar mais que o propio ombrigo ou pelotear aos do entorno por iso de "todos somos os mellores". Nespereira non é bo profesional, dí cousas no seu programa sen contrastar, apoiou a Cabezas ata en cousas vergoñentas, ignora a quen non lle lambe o cú, ten unha mala milk que non vexas, pero mais cos de abaixo que cos de riba, hai mais dun ano que non o escoito pero escoiteino unha temporada a diario e é mediocre. moi mediocre, se a este lle chamedes bo xornalista, pobre Ourense, sumerxido sempre no peloteo, no caciquismo,....
Ok,Anónimo,plas,plas.Góstame a xente que me leva a contraria.
Pero boeno,maxino que é materia opinable.Eu, a súa tertulia é case o único que oio no "arradio".Pode ser que pase có seu programa o mesmo que dicía Churchill da democracia.
Boeno,pois pra que non haxa celos decir que Xesús tamén é un grande profesional da radio ourensá...e Monse,e Isabel,e Marta,e...
Joer,esquecía ó Huete...vaime escarallar...
Unha aclaración: non son xornalista, polo que isto non é un problema de ciumes, é opinión sen mais, diferente da súa.
Escoito pouco a radio local pero hai dous programas que coñezo a fondo por telos escoitado durante largas temporadas: a tertulia de Nespereira, que no que ao xornalista que a dirixe lle toca consideroa mediocre e case sempre sesgada e tamén coñezo os aburridos informativos matinales da Ser onde o Sr Huete debería repetirse menos, Huete é unha gran persoa divertida e a que moitos aprezamos pero como xornalista tamén podería dar mais de si. As mulleres? mellores, no seu, mais dignas, profesionalmente falando, e de homes eu quédome con Sarria.
Disculpe a miña ignorancia ou quizas a pouca memoria,¿ que dixo Churchill da democracia?
É verdade,esquecín ó Paco Sarria.Periodista controvertido.A mín cáeme bén,anque eu non a él...
Boeno,só é unha impresión,claro.Ó mellor estóu errado.(Que non ferrado)
Sr da Coba sexa xeneroso e comparta conmigo a súa cultura e cónteme que dixo Churchill da democracia.
Sobre a súa impresión con sarria nada pòdo dicir pois só lle coñezo a voz a dito home, non sei nada de como pensa e menos de como sinte.
Parecer ser que dixo algo así como que a democracia non era un sistema moi bó,pero que ninguén o convencera de que houbera otro mellor.
Có que me gostaba a historia que ligaba a Churchill con Fleming,é resulta que é falsa
"A democracia é o menos malo de todos os sistemas", creo que era a cita churchilliana.
Tamén dixo aquilo de " a democracia é a forma de goberno pola cal estamos seguros de que se chaman á nosa porta ás catro da mañá non pode ser ninguén máis que o leiteiro".
Un tipo ben curioso e interesante este Churchill. Intelixente, borracho, valente, ganador de guerras e perdedor de eleccións.
Sí,señor leituga1.Os ingleses souperon diferenciar un bó dirixente en tempos de guerra de un bó dirixente en tempos de paz.
(Eu ás veces penso que unha boa oposición non ten por que dar lugar a un bó goberno)
Por certo,foi Nobel,¿non?.
De literatura, creo.
De literatura, si, sobre todo pola súa monumental Historia da Segunda Guerra Mundial.
Churchill tamén foi un dos mais grandes europeístas na historia recente de Gran Bretaña. Ao mellor tivo iso algo que ver con que perdera as eleccións despois de gañar a guerra...
A ver cando se instauran os "premios da solaina",otorgados polos conterulios do blog.(Eu non,claro).
Poderían ser de...Literatura Galega,Política,Cine,eu qué séi.Digan vostedes...
O premio...eu qué séi...un racimo de uvas diseño orixinal de ...¿Arturo Baltar?...Eu apoquino de boa gana a parte económica que me corresponda.
Os bós dirixentes en tempos de Revolución,non teñen por qué ser bós en tempos de institucionalización.Sobran exemplos,que si dou nomes concretos igual se pica alguén.
Deica mañán,amigos,que hoxe estóu de "Rodríguez" e vou ver se ligo algo polos viños ourensáns...(que non creo,pero de ilusiós tamén se vive...¡Ah, se Apicultor me pasara algún dos seus secretos!)
Sen dúbida, tería que haber un premio "Uva Xoan da Coba" para a xenialidade do ano.
Non perda a esperanza, don Xoan. Talvez poida facer esta noite honor ao seu nome. Como escribiu -creo- o don Xoan da Coba orixinario:
"Cristo nació en un pesebre:
donde menos se espera salta la liebre"
Non perda a esperanza, don Xoan. Talvez poida facer esta noite honor ao seu nome. Como escribiu -creo- o don Xoan da Coba orixinario:
"Cristo nació en un pesebre:
donde menos se espera salta la liebre"
O premio, único, para xoan da coba. Por pavero, atorrante e contador de historias que, se non reais, cando menos son certas.
Xa voltéi e non liguéi nada.É que son tan tímido...
Eso de atorrante lembróume esta canción de Serrat,"Las malas compañías".Non a atopéi en youtube,pero a letra
Está eiquí
Cristo nacéu nun pesebre:
mesmo o toxo máis pequeno
pode agochar unha lebre.
A lebre fuxe prá riba
pois para abaixo é moi feble.
(É leción bén aprendida).
----------------------------------
A mín góstame o conto ese do cura que iba polo monte có crucifijo na máu e saltóulle unha lebre entre os pés.Tiróulle o crucifixo á cabeza,pra ver se a mataba,e despegóuse o Cristo,pero non lembro como remataba...
O cura non lle certóu á lebre,e o crucifixo déu contra unha pedra,e foi brincando varios metros.Despegóuse o Cristo da Cruz,e despóis o cura non o atopóu.Ó chegar á sacristía,o Cristo do altar rifóulle polo desprecio,e porque a figuriña quedara nalgún lugar pouco adecuado,non séi se certos residuos orgánicos,pero non remato de lembrar o conto enteiro...
Lebre de beizo partido
salto cuántico entre toxos
ó mesmo tempo en dous sitios.
Ríste de mín,que son coxo.
(Xa coñecen o forte simbolismo das lebres en case tódalas culturas,estudado,entre outros,por Levi-Strauss.Daba pra un bó post)
el ojo público
Un millón para el peor
Autor:
Roberto L. Blanco Valdés
Fecha
21/10/2007
Menos mal que el señor Pérez Varela no pidió también jojós . Eso sugiere la lectura de la información -pura patafísica, a lo Alfred Jarry- que publicaba ayer este periódico sobre las apasionantes reuniones celebradas en Nueva York entre el irrepetible ex conselleiro de Cultura y el arquitecto Peter Eisenman. Pues tal fue, según parece, el tono del cambio de impresiones entre un pillo y un pillón: el de que la cosa tenía que ser fiesta rachada y, como decía un inimitable hostelero de mi pueblo, «non pode haber festa rachada sen jojós » (léase gogós).
Lo que más llama la atención es que una gestión cultural tan refinada fuese puesta en manos de un señor de tan excelsa formación (el pillo), que demostró estar convencido, por ejemplo, de que Carmina Burana (título de una cantata escénica muy conocida de Carl Orff) era en realidad una señora, doña Carmiña, que no podía actuar, creo que por una afonía inoportuna, la noche en que, hace años, había de presentarse en Santiago la obra del célebre músico alemán.
No es de extrañar que siendo esta la primera parte contratante, su obsesión fuera la de conseguir para la obra del Gaiás un resultado espectacular, llamativo, sorprendente. Obsesión que recuerda, como es obvio, a la de esos nuevos ricos que llenan sus casas de angelotes dorados, dianas cazadoras, fuentes con chorrito y metros de estanterías con libros de mentira, es decir, con libros huecos que se compran por metro lineal y cuyos lomos se adaptan al color -mayormente chillón- de los sofás.
De hecho, el señor Pérez Varela deseaba que el mausoleo diseñado para el patrón al que servía (Fraga Iribarne) contuviese un millón de volúmenes, cuya función no habría de ser otra que dejar acongojado (y lo otro también) al personal. Un millón de volúmenes que deberían estar a la vista del pueblo soberano y no resguardados en depósitos, como en la Biblioteca Nacional o en la del Congreso americano, que ya se sabe que a los españoles y a los norteamericanos no les gusta la transparencia democrática. Y un millón de volúmenes cuya principal utilidad habría ser la de adornar y hacer que el presidente de la Xunta se sintiese satisfecho, que para eso era el presidente.
Aunque lo publicado ayer por La Voz daría para una antología del disparate, no es necesario añadir más, pues el proyecto se define por sí solo: un inmenso, desvergonzado y bochornoso despropósito, que sólo necesitaba, para convertirse en triste realidad, haber encontrado un arquitecto carota (el pillón) dispuesto a sacarle los cuartos al paleto, en un timo que, para ser exactos, podría ser el de la cidadeculturalita . Ese ha sido Peter Eisenman, y ya va siendo hora de que también a él le saquemos los colores.
Un día destes alguén ten que contar a veríd)ica historia do xurdimento, ascensión e caída en desgraza de Pérez Varela na Xunta de Galicia. Cando lle levaba a carteira a Fraga naqueles debates con Sánchez Presedo propiciados por Manuel Campo Vidal. Ou podemos recordar, o Pérez Varela ("o pequeno Goebbels") que dirixía co pulso firme e a golpe de fax (e subvención) o temón do gabinete de comunicación da "Xusta" de Galicia.
Menudo fichaxe,o Pérez Varela.Sabédelo bén.
Publicar un comentario