ENTRE HORTAS E PORTAS, de Xosé M. González
17. TRISTEZA.
(Foto: Saudade, de Ricardo Tavares)
Canta Maria Queiroz evocando o seu São Paulo e conta sobre Vinicius de Moraes. Malia ser historia melancólica, a lenda do samba, aquela prosodia e desenvoltura brasileiras -que distintas ela e a irmá Vánia de todos nós, o resto!- aloumiñan e estimulan. Pero a calidez non ten percorrido alén da propia melodía. Esváense notas, acento, resonancia, e a lembranza próxima das verbas adquire particular sentido no chumbo da aura presente.
No serán, unha xanela afastada admite luz amortecida no Portón do Recanto. Tempo e luz semellan hoxe aliado natural de certa apoloxética ao revés que é degustada polo alleo e moitos propios. “O peor de Galicia”, define un viaxeiro que olla desde o tren e pronuncia Lugho con entoación sorneira connotando rusticidade; só eu o presenciara e escoitara, pero hoxe case todos poderían aboalo e o que non, calaba. Ás nove menos cinco Sara e Chus levantan co tempo xusto para acadar a rúa do Miño na hora de chegada que lles marcan; deixan sen moita pena unha reunión de frases breves que seguramente non animaría nin o Jumpin’ Jack Flash. Saudade é palabra que algúns acaban de adquirir; se familiar a todos, non resultaría mala expresión para o que nos pasa.
Que nos falta? Algún observador de lugueses había dicir que humor e chispa, sempre; iso faría, xaora, antes de tratar o Sesé Llamas, poño por caso, ou o Mero Iglesias. Outro que se a choiva e lousados cinsentos, pero temos tamén o aire lixeiro das alturas. Alleos nós a tales metafísicas, porén a empatía non acorda, ou seica a mesmidade chama por unha introspección longo tempo demorada, que a propia mocidade tenta e consegue evitar a cotío en forma doada e voluble.
Grandío conta un conto, gaña algo de tempo, consegue algún sorriso e comentario; pero a el mesmo nin lle brillan moito os ollos nin dan esa impresión de xirar vertixinosos. Entra Xavier Rodríguez Barrio, atrae un par de olladas mais volve saír, non deixa ronsel a incipiente fama de poeta enxeñoso. A pouco e pouco erguemos, imos marchando en silencio, apenas un adeus, ata mañá; dúas ou tres mozas baixan, collidas do brazo, camiño da rúa Cidade de Viveiro. Na Praza do Campo, outros poucos endereitan pola Rúa Nova.
Xa senlleiro, parece o momento de sonho para fazer a fantasia. Pero a noite vén favorable a un estrañamento que desbote calquera caste de entroido. Bo para estoicismo, igual, ou ascetas. Nos soportais da Maior cruzo a Xosé Gayoso Veiga tras bufanda e abrigo, o matemático solvente que puido quizá ser gran científico; semella que o mundo vai con el a medias. No Centro e o Cantombar pouco siareiro queda, non sei qué ten o Madrid (barra fronte á porta e en ángulo, talvez), sempre denota máis bulicio. Un garda municipal ascende o paseo cara ao Pazo do Concello.
Pero son impresións lenes, quizá reflexo doutra anterior, ou posterior. Todo pasa bastante inadvertido, coma a señoriña que leva maletas na Porta da Estación e agora vén por onda a igrexa da Nova; igual có escaparate de Aquilino e a súa grande navalla de reclamo; coma Fole, que fóra de portas debeu xa coller do café para a casa. “Deixei Lugo, e a medida que me afastaba, sentía que me abandonaba gozosamente a opresión que sentira, sentía dentro de min que volvían renacer as miñas ideas, liberadas xa de tanta tristura”; escribiu Petitcolin e non é iso, non é iso. O mundo non é amigo, cómpre buscar achego nalgún xalundes. San Pedro abaixo, ecoa Vinicius. Tristeza non ten fin.
No serán, unha xanela afastada admite luz amortecida no Portón do Recanto. Tempo e luz semellan hoxe aliado natural de certa apoloxética ao revés que é degustada polo alleo e moitos propios. “O peor de Galicia”, define un viaxeiro que olla desde o tren e pronuncia Lugho con entoación sorneira connotando rusticidade; só eu o presenciara e escoitara, pero hoxe case todos poderían aboalo e o que non, calaba. Ás nove menos cinco Sara e Chus levantan co tempo xusto para acadar a rúa do Miño na hora de chegada que lles marcan; deixan sen moita pena unha reunión de frases breves que seguramente non animaría nin o Jumpin’ Jack Flash. Saudade é palabra que algúns acaban de adquirir; se familiar a todos, non resultaría mala expresión para o que nos pasa.
Que nos falta? Algún observador de lugueses había dicir que humor e chispa, sempre; iso faría, xaora, antes de tratar o Sesé Llamas, poño por caso, ou o Mero Iglesias. Outro que se a choiva e lousados cinsentos, pero temos tamén o aire lixeiro das alturas. Alleos nós a tales metafísicas, porén a empatía non acorda, ou seica a mesmidade chama por unha introspección longo tempo demorada, que a propia mocidade tenta e consegue evitar a cotío en forma doada e voluble.
Grandío conta un conto, gaña algo de tempo, consegue algún sorriso e comentario; pero a el mesmo nin lle brillan moito os ollos nin dan esa impresión de xirar vertixinosos. Entra Xavier Rodríguez Barrio, atrae un par de olladas mais volve saír, non deixa ronsel a incipiente fama de poeta enxeñoso. A pouco e pouco erguemos, imos marchando en silencio, apenas un adeus, ata mañá; dúas ou tres mozas baixan, collidas do brazo, camiño da rúa Cidade de Viveiro. Na Praza do Campo, outros poucos endereitan pola Rúa Nova.
Xa senlleiro, parece o momento de sonho para fazer a fantasia. Pero a noite vén favorable a un estrañamento que desbote calquera caste de entroido. Bo para estoicismo, igual, ou ascetas. Nos soportais da Maior cruzo a Xosé Gayoso Veiga tras bufanda e abrigo, o matemático solvente que puido quizá ser gran científico; semella que o mundo vai con el a medias. No Centro e o Cantombar pouco siareiro queda, non sei qué ten o Madrid (barra fronte á porta e en ángulo, talvez), sempre denota máis bulicio. Un garda municipal ascende o paseo cara ao Pazo do Concello.
Pero son impresións lenes, quizá reflexo doutra anterior, ou posterior. Todo pasa bastante inadvertido, coma a señoriña que leva maletas na Porta da Estación e agora vén por onda a igrexa da Nova; igual có escaparate de Aquilino e a súa grande navalla de reclamo; coma Fole, que fóra de portas debeu xa coller do café para a casa. “Deixei Lugo, e a medida que me afastaba, sentía que me abandonaba gozosamente a opresión que sentira, sentía dentro de min que volvían renacer as miñas ideas, liberadas xa de tanta tristura”; escribiu Petitcolin e non é iso, non é iso. O mundo non é amigo, cómpre buscar achego nalgún xalundes. San Pedro abaixo, ecoa Vinicius. Tristeza non ten fin.
Entradas
8 comentarios:
Vai tamén esta:
TRISTEZA
Outra:
Tan triste a canción
Nalgures lín que o carácter tristón dos galegos era debido ó granito.Parece ser que esa vella pedra libera algún gas (radón?)que influe no ánimo.Tamén decía o escrito en cuestión que era a causa da morriña:estado lonxe da terra temos "mono" do radón ese.
Cómo andan en Lugo de abundancia desa pedra?
I en Becerreá,xa non digamos.Unha vez,falando cún vello desa zona mostróume o monte onde ,según él,nacen os famosos terremotos.A verdade é que era un monte raro.Parecía fora de sitio,hasta con unha cór diferente.Decía o velliño que nin o gando quería ir pacer alá.
Lugo é terra de xisto. Con lousas de xisto cubrimoa as casas ("lousar" chámase a operación), e a fábrica dos muros é tamén de xisto, con marcos de cantaría en moitos casos. Na cidade vella, moitas das casas son de cantaría, pero tamén moitas delas foron presumiblemente encargadas por xente acomodada.
Hai, con todo, algunhas parroquias ao norte do concello (somos un dos máis grandes do país, máis de cincuenta freguesías rurais) onde a construción é de cantaría granítica, non tan regular xaora coma as casas boas da cidade. A de Fazai é unha delas, e a xente de alí tiña mala sona -merecida- en Lugo; se vén ao caso, nalgunha entrada de EHP recrearase o porqué.
Xa ve que a teoría esa do radón non debe cubrir todo o espectro de tristuras. A min é que esas hipóteses así tan materiais non lle me chaman moito. E logo os días alegres que, a pedra descansa?
A mín tampouco me gostan nada as teorías "químicas" pra explicar estados de ánimo.Pero parecer ser que están en boga:fíxese que os psicólogos xa apenas falan cós pacientes.Agora só lles dan "pilulas".
Igual lle é tendencia a acabar rápido e explicar simple. Fíxese na cantidade de fórmulas simplificadoras, non sei se "desmitificadoras": somos o que comemos; somos pura química; somos xenética; somos... Quen sabe o que somos, desde logo nada que se explique rápido.
A pílula da felicidade... Que de cartos non se pagarían por algo así! Nin a pedra filosofal nin a pócima da eterna xuventudue.
Nin a "galla dourada".
Publicar un comentario