Máis sobre Daphne du Maurier
(Na imaxe a casa onde viviu Margaret Mitchell, en Atlanta, e onde escribiu a súa novela Foise co vento)No suplemento de ABC do que lles falei, hai un traballo titulado "El síndrome de Rebeca" de Peter Burke, profesor da Univ. de Cambridge e do Emanuelle College. Analiza a historia que deu lugar á popular película de Hitchcock e logo fai un percurrido pola importancia dos escenarios na mesma, e sobre todo da casa, con todos os seus mobles: "Anoche soñé que volvía a Manderley..."
E aproveita para falar das casas máis notables na literatura (e non só fantástica). Como pista, cita obras como Os Maias, de Eçade Queiroz; O gatopardo, do príncipe de Lampedusa; Absalón, Abasalón!, de William Faulkner; Foise co vento (1936), de Margaret Mitchelll (lembren que aquí tamén arde unha das casas, na película); Life in the English Country House (1978), de Mark Girouard; Retorno a Brideshead (1945), de Evelyn Waugh; O mensaxeiro (1953), de L. P. Hartley e, un pouco anterior á Rebeca, The LastSeptember (1929), de Elizabeth Bowen. Deixo aquí o dato por se a alguén lle interesa (con primacía, xa ven, da literatura anglosaxona).
Entradas
12 comentarios:
Eu lin "Os Maias" nunha viaxe que fixen no Shanghai Express entre Barcinona e unha cidade galega. Dezasete horas, practicamente a metade delas investidas en cruzar Galicia. Así mismo como se lo cuento... e se non é verdá que me confunda unha chispa...
Cando se estrenou "Lo que el viento se llevó" na España de Franco, a xente non estaba afeita a estar tres horas sentada no cine vendo unha película, de aí aquilo de "Lo que el viento se llevó y lo que el culo aguantó" e créanme, despois de 17 horras cruzando a pel de touro no Shanghai, o que menos ganas tes é de te sentar. E moito menos aínda se vas rodeado de americanos en busca da borracheira do sete de xullo en Pamplona, ou proto-fachas que se dirixen á Escola militar de Zaragoza.
Eu lera "Os maias" e "O alienista",en portugués.Tamén neste último había unha casa "a casa verde" ,se non lembro mal.Era a casa dos tolos,onde acabóu entrando case toda a cidade.
Veño de comprobar na rede que a memoria fallóume."O alienista" non é de EÇa de Queirós,senón de M.de Assís.:PP
Xa séi por qué me trabuquéi.Na mesma coleción de libros-audio,coa mesma cór verde e formato similar estaba "O Mandarím" de E.de Queirós.Comprados ambos na Livraría Torga de Ourense.Propaganda gratuita.A ver se se entera o Xabier e me fai rebaixa pra próxima.
Viaxei moito no shangai, mercaba os libros para a viaxe en Documenta, logo non lía moito, escribía. A noite resultaba desorientadora, se non viaxas en literas vas presenciando entradas en escena, actuacións, algunhas delas memorabeis. Espertar pola mañá en movemento, percurando anacos de calor no teu corpo, fixando a vista na paisaxe que se mostra soberana, chegar a cidade, pequena, se se ben de Barcelona, tan pequena como para tomala de mañá por sorpresa e interrogala na sua blandura orballada, deslumbrarse na mica da pedra oureada da ponte, cruzar o rio como un longo presentimento e escoitar os acentos, o idioma, voces que poiderían ser de familiares, calmar a fame, acougar, logo de devorar tanta paisaxe, natural,urbana e humana. O Trocoleo do Shangai ainda mece algunhas noites o sono sen importarme se vou ou veño,ou veño ou vou,pola via quedan soños proprios, doutros, recollidos, inseridos,abandoados, metempsicoses como lle dicía Molly a Leopold.
Interesante texto o seu último comentario, jimy de rairo: non hai o inicio dun posible relato?
"O gatopardo" e "Retorno a Brideshead" son, para min, duas obras maestra da literatura. E lembro con certa morriña que cheguei a Evelyn Waugh a través dunha serie fantástica da BBC, cando non tiña TV na casa e debía ir en peregrinaxe ata o Maycar de Santiago para vela.
Os dous son libros escepcionáis e máis que recomendables.
Biquiños.
O Shanghai dá para poucos relatos. O que un desexa, deseperadamente, é que vaian pasando as horas. Adormecer tórnase imposible. O choio das liteiras inventouno algún cabrón que antes, seguro, se dedicara a construír nichos. Até hai que ir vixiando a maleta por se cha rouban.
Guardo o apunte para unha serie de transmigracións de almas, neste caso polas vías do tren, hainas na estrada,nas augas, nas piscinas de Oira. Agardo rematalo algún día, e Marcos agarde que me honre coa súa lectura.
Marcel, hoxe neste mundo progresivamente desencantado, hai pouco lugar para imaxinar, se un nos está ben aprobisionado de literatura, pero eu négome aos refuxios literarios, por iso apunto cara as foras de realismo descarnado.
Pois o que ten que facer, jimy, é desde o realismo descarnado escribir "a" novela da emigración galega moderna, aproveitando o trasunto e troupeleo do tren. Escríbaa xa, antes de que se lle adiante Manuel Rivas ou un destes que sempre gañan os premios...
Pois ao mellor Marcel,poida que si, pero do outro non me preocupo, en literatura eu non compito.
Publicar un comentario