26 dic 2007



A Andoliña de hoxe,

dedicada a A. Fernández Paz.

Nova imaxe do xenial Pablo Auladell.

Publicado por en
Etiquetas:

14 comentarios:

Anónimo dijo...

Pois eu, a novela que ando a ler estes días é Xelamonite, de Luís Paradelo (Galaxia).

mié dic 26, 01:30:00 p. m.
Marcos Valcárcel López dijo...

CONVITE PÚBLICO A APICULTOR:
pOIS, cando a remate, podería facernos unha breve reseña crítica. A min cando menos si me interesaría moito. Se ma fai chegar, farémoslle o sitio merecido no blog. Saúdos.

mié dic 26, 05:51:00 p. m.
Anónimo dijo...

Home, Valcárcel, ponme nun apuro.

É a todas luces evidente que eu non son crítico literario, senón un simple lector en xeral e máis se cabe de literatura en particular.

E tal como anda o patio, se falo ben dela vén o Franco Grande e dame un par de labazadas, ou outros acusándome sabe deus de qué. E se por un casual non me chegase a gustar (polo de agora vaime gustando), tampouco é plan de poñer mal a ninguén se fundamentar ben a crítica.

Isto de facer un sinxelo comentario dunha novela estase convertindo nun acto arriscado e non me gusta levar casco porque pesa moito.

Por outra banda, aínda non teño unha perspectiva de conxunto, pois só levo unhas trinta páxinas lidas.

Non prometo nada, pois. Se vexo que, cando remate, son capaz de facer unhas cantas liñas cun mínimo de xeito sobre esta novela fágollas chegar. Pero non prometo nada.

mié dic 26, 06:38:00 p. m.
Marcos Valcárcel López dijo...

Polo Franco Grande, non se preocupe: vai soltar as labazadas igual, hoxe insiste na Voz.

mié dic 26, 06:52:00 p. m.
Anónimo dijo...

Si, xa o lin. De vello, gaiteiro.

mié dic 26, 06:55:00 p. m.
Anónimo dijo...

COA VOZ DE MANUEL RIVAS:

"Qué tal está esa novela que estás a ler?

-Está maliña, pobriña.

-Pois quérea un pouco, ho! Bótalle unha ollada, só unha olladiña, e xa verás como mellora.

Na literatura ten moita importancia a escrita mais tamén a recepción. Hoxe en día fálase moito do lector-receptor. Mais sempre foi así. De repasarmos a historia da literatura galega, atoparemos ferintes incomprensións que nos poñen agora os cabelos crechos. Ese calafrío que sentimos cando lemos O divino sainete de Curros. Aquí sempre houbo moi bo dente para o raxo contemporáneo. Falemos claro: a Rosalía comérona viva algúns canibais galegos. Como comeron a Blanco-Amor. Unha e outro atoparon no pobo e en críticos foráneos a comprensión que as bárbaras elites galegas lles negaron. Por iso os escritores galegos, como coñecen o percal, sempre escribiron moito de gastronomía. Para desviar a atención cara outras especies.
(...)
Ánimo, Franco Grande. A desfacer país."

mié dic 26, 06:57:00 p. m.
Anónimo dijo...

LUÍS GONZÁLEZ TOSAR ESCRITOR
extramuros Personaxes secundarios

Vaia farta de rir que pillamos, un bo amigo, medio poeta, medio gaiteiro, e máis eu. Quedounos claro que esas panzadas son as que reconcilian co mundo, as que fan moito máis feliz a xente, as que nos protexen, non só da barbarie intransixente e do "bo gusto" dos que se chaman "intelectuais honrados", senón da prosa gonorreica e mercenaria que aporta piollos patos á finchada dignidade dos que velan, sen que ninguén llelo pida, pola conciencia moral da patria. E mirade por onde, as gargalladas, que aproveitaron o atallo que cruza, polo medio e medio, a creativa e vizosa extensión do territorio literario de noso, aínda chegaron abertas á Coruña, a tempo de esmendrellárense coas de O'Rivas. Pois si, resulta cómico que certo hortera de camisa desabotoada, para lucir medallón, que presume da súa ignorancia e de non dar rematado o bacharelato, cambie de garito influenciado por un académico, trocando as sempiternas e chumbizas crónicas sobre proxenetas, maltratadores e macarras triunfantes, ¿curioso, non? sempre lle saen ben parados, por unha fonda e comprometida reflexión sobre a calidade da literatura galega actual.

Denuncia "banalización intelectual" o ínclito asesor xurídico no que seica Otero Pedrayo depositou os seus segredos, u-los?, e, acto continuo, o eco acadado son as gacetiñas dun prea cotroso, íntimo colaborador de policías franquistas, roncollo aspirante a maldito; un noxo. Como bos señoritos de caldo á merenda, que diría Celso Emilio Ferreiro, un pontifica, o outro outorga. Velaí a literatura; o contubernio entre un espírito puro ¡eternamente entre tebras ameazando co facho da verdade! e o homófobo atormentado que repite, cada mediodía, delirando, entre convulsións: "Voy vestido de mujer pero... no le soy maricón. No le soy maricón. No le soy maricón". Luisgtosar@mundo-r.com

mié dic 26, 07:00:00 p. m.
Anónimo dijo...

Non, se xa o dicía eu...

Aínda non lin completo o libro que Marcos pide que recensione aquí, e xa tiran a dar por todas partes.

Fogo cruzado e de calibre groso. E un no medio dunha trincheira en terra de ningures, entre a lama e as ratas, nunha guerra que non é a miña, maldito sexa o día que me deixei embaucar e me alistei voluntario en infantería. Carafio, e ademais hai francotiradores (con perdón) apostados nas esquinas desa vila ruinosa que nin sei cómo se chama. E o meu capitán só me deu un vello casco de latón enfurruxado e un fusil que se encasquilla unha vez si e outra tamén.

Non sei, non sei... A ver cómo fago para saír indemne desta liorta de dimensións apocalípticas, que non quero voltar eivado en ningún órgano vital. Un o que quere é estar estarricado no prado mentres as vacas pacen, ollando para o ceo, á espera de que se achegue a miña vaqueira toda rubicunda para retozar baixo da fresca sombra desa vella árbore.

Mal raio parta a estes tempos nos que nos tocou vivir!

mié dic 26, 08:19:00 p. m.
Anónimo dijo...

O Che quedou fodido polo artigo de Alvite e quita todo o reseso repertorio estalinista de improperios e golpes baixos. Se proe, neno, hai que rañarse con disimulo.

mié dic 26, 08:33:00 p. m.
Anónimo dijo...

Podemos facelo ao alimón. Un a favor e outro en contra. Así, entre os dous malo será. Un Starsky e Hutch da crítica galega.

mié dic 26, 11:16:00 p. m.
Anónimo dijo...

E vostede quen se pide ser: Starsky ou Hutch? Non sei se non teriamos un irresoluble problema metodolóxico ao respecto.

jue dic 27, 12:22:00 a. m.
lourixe dijo...

Se queren rifar os roles pódolles facer de man inocente. (Por unha vez e sen que sente precedente, que logo se estraga a miña mala reputación).

jue dic 27, 12:38:00 a. m.
Anónimo dijo...

Se se ofrece de amanuense, señorita Lourixe, non serei eu, non, quen poña ningún impedimento.

jue dic 27, 01:36:00 a. m.
Anónimo dijo...

A mín dame igual. Pero ten que invitarme a un hotdogo. Falta Huggy Bear para que nos dea pistas.

jue dic 27, 12:29:00 p. m.

Publicar un comentario

Suscribirse a: Enviar comentarios (Atom)