Agasallos, de Bieito Iglesias (ECG, 4.1.08)

Son estes días de agasallos e a min fixéronme dous presentes que moito agradecín. A miña amiga Lola Arxóns tróuxome desas partes da costa unhas vieiras e unhas ameixas dignas de figurar nun banquete do deus Neptuno. Como estarían de bos estes frutos do mar que meu pai repetiu a dose unha e outra vez como se fose afervoado lector de poesía francesa: La mer, la mer, toujours recommencée.
Outro obsequio veu do Sarille, compañeiro neste duetto columnista, e consistiu nun libro (A impostura e a desorientación na normalización lingüística) que censura as pésimas políticas de lingua practicadas por administracións galegas, academias, institutos e partidos políticos, alpendres todos fracasados no empeño de normalizar o idioma galego. Poderánse debater as súas teses pero non a súa vehemencia crítica, porque (aínda que nos velorios nunca falta un chistoso) non quere darlle polo pau aos xoviais sepultureiros da nosa lingua. Dacordo co reparto de papeis que suxire o título desta columna, el decidiu facer de coitelo. Escribe co coitelo entre os dentes contra a vesania colectiva que propicia a substitución do vernáculo polo castellano.
Na Galiza de antonte, os posuídos polo meigallo -querse dicir os loucos ou alienados- daban en baduar linguas estrañas, case sempre un español de sotaque andaluz ou porteño. Hoxe, como explica Quico Cadaval nos seus divertidísimos shows, parece que toleou o país enteiro.
Por moito que incen os enmeigados, mentres vivamos Sarille e máis eu (e os nosos descendentes galaico-parlantes) o idioma de Rosalía vivirá, se cadra non per saecula saeculorum, pero si polos fillos dos fillos. Como creo máis nas biografías que nas políticas, son moderadamente optimista. Haberá galego na lúa e replicantes con seseo das Rías Baixas alén de Orión.

(P.S. de M.V.: tamén a min me chegou o libro do amigo Sarille, moitas grazas polo envío. Comentareino en canto poida nalgunha das miñas solainas)