Don Manuel Díaz e Díaz
Varios contertulios, Arume, XMG, Apicultor, citaron a Manuel Díaz nestes días. A miña única relación con el foi facer un traballo sobre o Cristianismo en Galicia usando os seus estudos, ben rigorosos. Lembrarémolo con este artigo de Anxo Tarrío en GH o pasado mércores

Extinguiuse a vida de don Manuel Cecilio Díaz y Díaz. A Universidade de Santiago e os Estudos Clásicos perden un valor difícil de substituír. Todos perdemos algo. Por moi diferentes razóns, en varias ocasións tocoume en sorte estar preto del, e dalgunhas quedoume unha lembranza e unhas imaxes indelébeis. Foi a primeira en xaneiro de 1968, estudante eu de primeiro curso de Filosofía e Letras. O escenario: paraninfo da que hoxe é Facultade de Xeografía e Historia. O motivo viña dado pola derradeira lección de don Abelardo Moralejo Lasso, que se xubilaba naquel entón e a cuxas clases lograra eu asistir durante o primeiro trimestre do curso 1967-68. O encargado da laudatio fora don Manuel, que me deixou apampado pronunciando dende o estrado un discurso de viva voz en latín, sen ler!!! Non entendín nada, naturalmente, pero aquela voz rotunda que el tiña levoume cara aos escenarios romanos onde eu imaxinaba Ciceron estrondante dirixíndose ao Senado e a un Catilina algo engurrado que seica abusara da paciencia de todos. Foi unha experiencia que deixou marcado dun xeito intuitivo en min o significado diso que moitos anos despois chamariamos excelencia académica ou universitaria.
(artigo completo)

Actualización 9 febreiro. Víctor Freixanes no seu "Vento nas velas" rememora tamén a figura do vello latinista (tamén María do Carme Enríquez Salido noutro artigo xa colgado no fío de comentarios). Do artigo de Freixanes:

Non deixa de ser curioso, e emocionante, que a nosa literatura fundacional teña dous referentes femininos. En latín, Exeria, «que non era monxa, como algunha xente di, senón unha muller culta, produto da súa época», en palabras de don Manuel. En galego, Rosalía de Castro, iniciadora do noso Rexurdimento no século XIX.
A Manuel Díaz debemos moitas destas descubertas, con proxección internacional, pois foi unha das autoridades na materia, recoñecido en todas as universidades europeas. E sobre todo, debémoslle que os seus discípulos, formados na escola compostelá, orientasen os seus traballos de pescuda e investigación cara a estes mundos pouco coñecidos: a existencia desa riquísima tradición do latín medieval e da primeira cristianización. Martiño de Dumio, fundador de mosteiros, arcebispo de Braga, autor de De correctione rusticorum , documento fundamental para saber dos costumes e das crenzas daquela Gallaecia semirromanizada. Prisciliano, executado en Tréveris (385). Paulo Orosio, discípulo de Agostiño de Hipona, traducido ao anglosaxón e mesmo ao árabe, contra o século X, por encargo de Abderramán III, califa de Córdoba. Hidacio de Chaves, que declara nos seus escritos «ser da provincia da Gallaecia», cronista dos reis suevos. A literatura toda do Calixtino, esoutro mundo marabilloso, que chega ata nós a través da néboa do tempo... Loubor ao vello mestre, que se nos foi. Mais que fica connosco para sempre.