Energúmenos.
Pan por pan mércores 13 febreiro (Debuxo: a ira, de Lorenzo Goñi)
Chega un a certa idade que procura reservar o seu tempo para xente interesante. Porque o tempo é escaso e é moi mal consello perdelo co fato de energúmenos que nos podemos encontrar cada día, aquí e acolá. Como eses mozos coruñeses que confundiron o botellón cunha estratexia salvaxe de escachifar os portais dos veciños. Energúmenos tamén os que berran na Facultade de Económicas de Compostela para boicotear unha conferencia da política do PP vasco, María San Gil. De seguro tal agresión verbal é froito dun sector moi minoritario e non representativo do estudantado, pero lixa o propio prestixio das aulas universitarias. Son provocacións destinadas a “batasunizar” o país, cousa que nunca tivo éxito en Galicia, e non o vai ter no futuro, malia estas actitudes tan antidemocráticas como babecas. Velaí a miña pregaria de hoxe: Dos energúmenos, líbranos, Señor.
Entradas
158 comentarios:
Non sei se é aporía, paradoxo, contradición ou, simplemente, distración, pero comenzar dicindo que non paga a pena falar de certos elementos -energúmenos- para logo dedicarlles o comentario, non sei... ¿Recurso retórico?
Sexamos serios. Se hai que falar de algo, falemos. O problema -e perdoe- pode ser que non saibamos como enfrontrar determinados temas.
Chamar energúmenos ós energúmenos está ben, pero non deixa de ser aquilo contra o que os nosos profesores de antano nos previñan. Unha mesa é unha mesa. Iso non é definición.
O tema o do que vostede fale sen querer falar aconteceu aquí, nunha universidade de aquí e agora mesmo, hoxe mesmo. Talvez o asunto mereza unha reflexión e non un escapismo displicente cara aqueles que non merecen ser tidos en conta.
Todos os que non merecen ser tidos en conta acaban ocupando a cerna da deboura.
Seguro que o Anónimo ten nome propio e apelidos, e é moi doado largar a súa perorata sin situarse nos feitos.
Marcos -e eu- está contra os que non deixaron a María San Gil expresarse libremente nunha Facultade.
Diga o anónimo si está a favor ou en contra da liberdade de expresión e si o que fixeron os energúmenos era coartar a liberdade de unha persoa, amenazar a súa integridade física, amenazala e inxuriala.
E tamén para o anónimo, a cerne da canoura, se é o que eu penso, dame medo, por que eso ten gatillo, dispara balas e mata.
Renego dos que en nome do meu país non respecten a liberdade.
Querido Xaime, non entendiches nada. Síntoo. Nada de nada. A cerna de doboura, así mesmo chamada, era un pub da época permisiva que había en Vigo e que quere dicir, simplemente, en galego rexo, o centro da cuestión.
María San Gil e Teofastro poden vir tranquilamente a onde eu estea e debullar o seu pensamento sen maior perigo que o de seren rebatidos -coa palabra, ollo- ¿De onde sacou vostede gatillos e balas?
O asunto é que hai unha tendencia a radicalizaión de certos comportamentos, e que non é lóxico, nin xusto, nin intelixente obvialos.
Iso era o que eu quería dicir.
Naturalmente, detrás dese anónimo que firma o comentario hai un nome e dous apelidos, pero o blogue non me dá máis opción que ser anónimo ou suscribirme. Polo momento prefiro ser anónimo.
Xaime, non tires con bala que podes levar moitas sorpresas.
Que María San Gil represente a un partido político non ilegalizado non significa que represente a un partido político respectable e democrático. No camiño que abriron outros "batasunos" na historia do noso país ides vivindo outros e, polo que se ve, bastante ben. Despois do revolucionario vén o funcionario.
Este segundo ANONIMO non son eu.Que conste.
Son uns energúmenos moi moi minoritarios en Galicia. Eu nas fotos non contei máis dunha ducia deles. De feito, son mesmo unha minoría entre os independentistas.
Centremos o debate electoral noutros temas que nos afecta máis. Eu espero que nos próximos debates dos tres líderes galegos se fale de temas que nos preocupan.
E digo eu, non poderían os anóminos (supoñendo que haxa máis de un) elixir un nome (aínda que o mudasen cando lle pracese) cando interveñan? Que problema hai para non facelo?
Voulles facer unha proba. Eu agora vou poñer neste post o de Demetrio. Logo recuperarei o meu habitual
Agora recupero o meu.
Señores: só hai que clicar no puntiño que pon Nombre/URL e logo escribir un nome no recadro. Así de doado.
Coma o monstro das galletas, cando nos explicaba a diferencia entre "arriba" e "abajo". Igualiño.
Non se comporte como un troll, home de deus. Todo o día detrás miña dálle que te pego. Acougue, ho.
Tamén pode untilizar subíndices: Anónimo1, Anónimo2...Logo, o de Anónimo pode darse por suposto: A1,A2,...Logo, pode utilizarse notación bidimensional: A(1,1), A(1,2), ...A(2,1)...Logo, matricial: A(1,1)...A(1,2)....B(1,1), Tridimensional, Tensorial, Funtorial,etc...Só é botarlle "imaxinancia".XDDDDDDD.
A mín gustaríame coñecer a tecla D do ordenata de Xoan da Coba. Ou é a máis acariciada ou a máis aporreada. En todo caso, a máis tocada. Viva a letra D do teclado de da Coba. Quen fora a tecla D. Eu quero rencarnarme na tecla D do qwerty de da Coba.
O que estou comprobando nas poucas ocasións que se me ocorre participar nalgún debate desta bitácora é a capacidade que teñen de diluir os temas.
Trece mensaxes, se non contei mal, e total para non dicir nada.
Saúdos.
Brincades con cousas serias......! Xogades con fogo......?
En troques, todas as súas intervencións son sempre produtivas, din moitas cousas interesantes e, en fin, son a repanocha.
Estamos á agarda das súas grandes ideas ó respecto, Demetrio. Supoño que novidosas.
Eu tamén estou agardando con expectación esas grandes contribucións de Anónimo/Demetrio/a1/a(11).
Pero, por se acaso, fágoo sentado, non vaia ser que me dea unha lumbalxia.
chove na casa do pobre.
no meu corazón tamén chove.
Venerábel Marcos de Auria, eu son un dos que estivo onte na Facultade de Económicas para protestar pola presenza de María San Gil na Universidade. Lamento que lle distraiamos das súas importantes e interesantes ocupacións, pero quero matizar algúns puntos.
O grupo de Universitarios que protestou pola presenza de María San Gil, non ten nada que ver cós do botellón da Coruña (que destrozaron portais) dígoo porque tal como andan as cousas, pode que até nos caian esas imputacións.
O acontecido na Facultade de económicas foi terxiversado até unha completa desfiguración da realidade. Un grupo de estudantes ante a presenza de San Gil fai exercizo do seu dereito a protestar, mostrando algún carteis e proferindo algunha consigna. Os gardaespaldas, agresivos, reaccionaron con empurróns, resultando un rapaz con feridas na face, pero desto ningún medio dá conta. De feito non houbo nin patadas nin puñadas, só empurróns, forcexeos, provocados polos gardaspaldas.
Pero esta versión non interesa nos medios, de feito fíxense nos titulares, e decátense como uns falan de intentos de agresión e outros de forcexeos, e algún di até dalgunha estratexia violenta na que estes actos se inscribirían.
O incicente, por intereses electorais acadou unha dimensión inusitada, tanto, que impele a actuar aos xuíces "estrelas" da "xustiza española" contra os universitarios, aprioristicamente.
Venerábel Valcárcel, a batasunización, supoño que significará que nun tempo algúns dos universitarios que participamos nos feitos, ingresaremos na cadea, simplemente porque os medios construiron uns feitos inexistentes, pero eficaces.
A universidade líxaa xente como San gil e os seus gardaspaldas, non os estudantes.
Lamento o seu posicionamento, agardaba de vostede, polo menos, unha capacidade mínima de análise que neste texto que vostede colgou fai gala de todo o contrario. Agardaba que contrastase a información, agardaba que por traballar, con nós, xente nova, non mesturase tan demagoxicamente actitudes vandálicas con comportamentos políticos. Señor Valcárcel entre o ser e o parecer na politica hai algunha distancia polo que a miña pregaría sería, libranos señor dos simples.
A lei de Partidos, votada pola inmensa maioría da cámara, está redactada co fin evidente de atallar a acción política que sustenta o terrorismo. Non son partidario de leis especiais, excepcionais ou coxunturais. E ista lei ten todos os rasgos de forma evidente: basta ver o capítulo II e a minuciosidade coa que se redactaron os epígrafes para saber que hai un obxectivo ben claro. Podemos, pois, discutir se isa lei é completamente democrática ou se, coa excusa da lexitimación parlamentaria, estamos diante dunha lei que non respeita nalgúns casos os dereitos básicos constitucionais. Non teño noticia (ou non son capaz de recordalo) de se houbo recursos diante do constitucional sobre a lei e se istos recursos foron admitidos e aceptados. Esa é a base da argumentación sobre a libertade de expresión e de reunión no País Vasco.
Eu creo que hai unha marxe para a interpretación xudicial e, porén, para unha certa restricción na libertade de expresión ou de reunión. Pero tamén é certo que se restrinxe a participación partidaria (en certo sentido o dereito de asociación; non así o de reunión), pero non se conculcan os dereitos das persoas a expresar as súas ideas políticas a título individual. De feito, nas eleccións pasadas o PCTV e ANV puido presentar candidaturas porque moitas das persoas que se presentaban carecían de calquera vencello coas accións terroristas polas vías que marcan os epígrafes antes mencionados. Eso quere dicir que dentro do mundo chamado digamos independentista (cuns plantexamentos mesmo non constitucionais) hai xente que se pode presentar como candidata a unhas eleccións. Agora o caso dificúltase porque o partido ANV volve estar ilegalizado ao comprobarse que as súas vías de financiación conectan coa antiga Batasuna que á súa vez está ilegalizada.
A mín resúltame especialmente rechamante o feito de que o Tribunal Supremo (do que sospeito que está composto polo máis granado do caspismo xurídico) sexa quen de corrixir a Garzón e impedir que na actualidade poidan anular a representación política acadada polo PCTV e ANV.
Todo este discurso de rango xurídico para someter a consideración a cuestión da libertade de expresión e de reunión no País Vasco, da que falo con certa ousadía desde unha distancia de alomenos 500 kilómetros, con moita terra de por medio.
Vaia, vaia, vaia...
Era un optimista. Non crin que as cousas estiveran tan mal. Se o que Un Dijo achegase a un chisco ao que pensan moitos estudantes, hai que emigrar (outra vez) aínda que desta volta non sei onde...Póñome a ler a Cunqueiro como mediciña. Altas dosis. Xa veremos...
Anónimo fuxidío
Sorprende ver que de todas as intervencións feitas ata aki, só "un dijo..." e "arume dos piñeiros" se teñen referido con certa claridade ao asunto. O resto, como bos galegos, evitan falar claro da forma e do fondo do asunto. Como noutras ocasións, prefiren dar unha patada ao caldero de merda para ver se cando cheguen ata el, esta xa se descompuxo. ¡Señor, que fixen eu para merecer pertencer a un pobo que, hoxe como no 36, vai sempre na procesión dos caladiños! Ao final, "A lingua das volvoretas" retrátanos ben: caladiños e covardes. ¿Por qué, por qué ese medo cerval e interesado a falar claro?
Incorpórome despois do laboro, e téñolle que pedir disculpas o Anónimo da 1:25, xa que non entendín nada, aínda que non lle debe extrañar xa que si me coñece sóbralle de saber que son un pouco cortiño.
Pero o que si entendín, e pídolle perdón por si o molesto, é o das sorpresas, xa que él sabe quén son, repito, e eu non sei quén é o anónimo e onde é á San Gil adoita pasar que ó Xaime mátano e ó anónimo vai nas listas de ANV.
Que eu saiba, non existe un "dereito a protestar", senón o dereito de manifestación. Dereito que, coma todos, ten uns canles para exercitarse con plena normalidade.
Considero que ir acosar a unha conferenciante, aínda que só fose de palabra, coa intención de impedir que exercite o seu dereito de expresión, non entra, xaora, dentro do dereito de manifestación.
Chama a atención que Un -que seica estivo na Facultade de Económicas- diga en plan anxelical e como non quere a cousa que os acosadores simplemente "mostraban algún carteis" e que "proferían algunha consigna", omitindo curiosamente o contido deses carteis e desas consignas. E, aínda máis, omitindo o xeito de amosar eses carteis e de evidenciar (máis que estridentemente) esas consignas.
Semella que son uns coitados e pacíficos anxiños. As imaxes mostradas poñen en dúbida, cando menos, algún destes dous termos.
Se se quere protestar contra a Lei de Partidos -aprobada legalmente polos representantes electos polos cidadáns no Congreso dos Deputados-, o máis lóxico e normal é convocar unha manifestación pública, a ser posible un domingo pola mañá para que acodan en masa as masas. Non é de recibo, desde logo, ir acosar a unha conferenciante, por moito que sexa unha dirixente do PP.
Facerse agora as cándidas vítimas dos gardacostas é coma se un grupo de vinte ou trinta persoas me ven insultar ás portas da miña casa, tratan de impedir que entre nela e de que fale coa miña familia. Se eu lle dou un empurrón a uns par deles para que me deixe pasar e se como consecuencia un deles acaba cun morado na face, logo que non se me veñan presentado como vítimas.
Espero, con todo, que non se lles ocurra tal idea.
Non creo que haxa que pedir desculpas por expresarse. É normal que haxa acordos e desacordos, entendementos e incompresións.
Eu só intentei responder "retóricamente" a algo que me pareceu "retórico". É dicir: non paga a pena falar disto, pero imos falar, xa que pasamos por aquí...
Vostedes mesmos, se non recordo mal, trataron aquí o asunto das "maneiras" da mocizade de hoxe. Vostede mesmo, Xaime, contou a triste experiencia dos seus fillos cuns mangallóns e como vostede golpeou un deles e foi procesado...
En Galicia, como en case todas partes, temos un problema serio, moi serio, do que o botellón só é unha punta que asoma. O problema empeza na familia, pasa pola escola e segue pola sociedade toda. É un problema de freos e de límites, que, por algunha razón, non acaban de definirse. Houbo tempos nos que había unhas conductas consensuadas. A sociedade era máis compacta, pero non mellor que a de hoxe, que é moito máis plural, diversificada e... permisiva. E non falar disto non é a solución.
Alguén falou de Cunqueiro por aí arriba. Ven a conto. Cando o fixeron doutor honoris causa ou algo así na universidade de Santiago de Compostela, unha banda de descerebrados rebentoulle o acto metendo un porco no salón de actos e facendo non sei que babecadas máis. E xa choveu daquilo. Os motivos non eran os mesmos, xa o sei que non, mais, se cadra, non andan tan lonxe do que lle pasou a María San Gil.
En canto á crispación, ¿podemos negala? Hai crispación, e, se me permite o contertulio que nos acusa de vaguidade, sen sinalar cara a ninguén, crispación moi ben traballada, moi ben dosificada. Alguén anda tensando a corda. A corda pode estar nun punto fixo e alguén tira dela, ou pode estar nas mans de dous homes enfrontados que tiran cada un para si.
Non falar disto non é a solución. E recoñecer que non se pode facer nada diante dos "energúmenos", ven sendo o mesmo que recoñecer o fracaso de toda unha sociedade. E a min paréceme que algo diso está ocorrendo.
Perdón, pois, tanto polo que non souben expresar, como polo que non dou expresado. Pero anónimo ou non, aquí estou, sempre disposto a arrimar o ombro para que o meu mundo inmediato, polo menos ese, sexa o mellor que se poida.
Non lle hai que ter medo a exercer a autoridade (freos e límites), pero penso que hoxe en día si que hai medo a mostrarse autoritario. ¿Porque se confunde autoridade con autoritarismo?
Saúdos.
Síntoó pero ó da Facultade de Económicas non lles é cousa de críos.
Outra cousa, por qué sempre pensamos que nós non somos protagonistas e sempre aludimos a que alguén anda a tensa-la corda. A millor maneira de desentenderse e dicir que hai algo raro por riba de nós. De eso, nada.
Un grupo de estudiantes intenta agredir a la popular María San Gil en Santiago
La presidenta del PP en Euskadi vino a dar una conferencia en la Universidad de Santiago, que condenó el incidente, al igual que hicieron los tres partidos con presencia en el Parlamento gallego.
Lectores de Xornal.com también expresaron su malestar ante estos hechos.
(Martes, 12 de febrero de 2008)
XORNAL I Santiago.- Unos 30 jóvenes que se identificaron como miembros del colectivo independentista AGIR recibieron con protestas a la presidenta del PP en Euskadi, María San Gil, con la que forcejearon tanto a la entrada como a la salida de la conferencia que impartió en la Universidad de Santiago.
San Gil iba protegida por dos escoltas y cuatro policías municipales de refuerzo, que sostuvieron una disputa con los manifestantes, fruto de la cual un escolta sufrió un corte en una mano y dos policías terminaron con magulladuras. Además, varios estudiantes tuvieron contusiones leves.
La portavoz popular se dirigió a estos jóvenes para hacer un llamamiento al diálogo: "Preferiría que entrarais al acto a hacer preguntas, que es lo democrático y lo que lleva a poder progresar conjuntamente", les dijo, pero sólo recibió acusaciones de "traer o fascismo a Galiza" y gritos por la "ilegalización do PP".
María San Gil pronunció su conferencia y, al terminar, rechazó salir por la puerta trasera para evitar incidentes. "¿Hemos hecho algo malo? Pues saldré por la puerta", dijo. Esta vez fue arropada por simpatizantes del PP que acudieron al acto, además de su escolta personal y municipal, aunque volvió a producirse un forcejeo con los independentistas. La presidenta del PP vasco abandonó a pie las instalaciones de la Universidad.
Tras estos incidentes, se mostró "muy sorprendida" por lo ocurrido y advirtió de que este episodio "debería hacer reflexionar a los políticos de Galicia sobre lo que está pasando y cómo puede ser que en una universidad, que se supone que es un foco de libertad de expresión, ocurra un acontecimiento de estas características", según declaraciones que recoge El Correo Gallego.
Por su parte, la Facultad de Económicas de Santiago emitió un comunicado en el que expresa su "más enérgica repulsa" por "los acontecimientos violentos provocados por un reducido grupo incapaz de ejercer la libertad de expresión de forma razonable". Además, la institución docente advirtió de que, con esta conducta, "ponen en entredicho sus propias reivindicaciones".
En algunos medios aparecen también declaraciones de algunos de los jóvenes independentistas que participaron en los disturbios, que justificaron su actitud como una muestra de su desacuerdo con que el dinero de sus matrículas sirva para financiar "un acto que trae a Galicia el fascismo".
En un comunicado enviado a los medios de comunicación, AGIR reconoce que convocó una protesta contra la "fascista" San Gil por su historial de "opresión a Euskal Herría" pero niega que intentaran agredirla, aunque también admiten que hubo un forcejeo con la escolta de la representante del PP que achacan a los propios policías.
Tanto el PSOE como el BNG, además del PPdeG, han condenado este episodio.
Apicultor = Hombre sensato
Non se poden comparar os feitos de 1979-1980 nunha universidade aínda non democrática (ou non teñen memoria de como funcionaban os órganos representativos?), onde faltaba de todo, onde a policía entraba un día e outro tamén nos recintos universitarios, con esta outra do ano 2008. Incomparable. E sempre sae o de Cunqueiro (e esquécense, non sei se a propósito, os nomes de Piel e de Cela). E sempre se esquece que houbo máis dun trimestre de mobilizacións, con barricadas, lumes nas rúas, carreiras, policías vidos desde Valladolid que tomaron a cidade enteira e iso non merece comentario. Só que a Cunqueiro lle chafaron o honoris causa. Vaia.
Transcribo o que ERGA nun comunicado do 3 de nadal concluía: "esixencia de dimisión de Suárez Núñez por incompetente, represor e contrario aos intereses do estudantado".
Tamén o comunicado da Coordinadora Aberta (sic): "Non de outra forma, sinon desta, como se pode entender a convocatoria en plena semán de folga xeral dun acto que se inscribe na linea de mantenimiento e continuismo de unha simboloxía ostentosa, hueca e farisaica, dunha "pompa y boato preconciliar", correspondentes a tristemente gloriosa e felizmente pasada época do imperio da espada invicta de occidente, Cela e Cunqueiro, cuyas obras respetamos e admiramos, foron utilizados, como xa sucedeu con otros moitos (Lorca, Castelao...) polos mesmos de sempre (Ministerio de Universidades, Autoridades Académicas, mayoría de catedráticos, Gobernador Civil, Cardenal ou representante, algún que otro estudante e PNN servil e leal a seu señorito, señoras con pelexos que agora cambean de fachada, cambean os investidos (antes o foron o chamado Caudillo e Marcelo Caetano) pero na práctica contunian mantendo a mesma miseria material e intelectual o mesmo autoritarismo que lles permite seguir disfrutando dos mesmos privilexios e prevendas".
E posible que os garda-costas actuasen coma é habitual en Euskadi,presupoñendo (xustificada ou inxustificadamente) que o grupo que protestaba actuaría coma adoitan a facer os análogos de alá?
Estámonos poñendo serios, pero non me resisto a preguntar por ese nome de "garda-costas" que non me chista moito. Ten que haber unha solución millor.
Como naquel anuncio de acondicionador de cabelos (que tamén hai cada nome) Ruper: "Saavedraaaaaaaaa, te necesito".
A lei de partidos é incapaz de identifificar e definir o delito polo que unha persoa non pode presentarse as eleccións. Cal é o delito?. Se houbera delito, entón tería que haber unha sanción, pero non hai sanción, aplicaselle unha restricción non polo que fixo ese individuo, senón pola sospeita.
A sospeita no dereito nazi era suficiente para condear a un individuo, a lei de partidos inspirase tamén na sospeita. A lei de partidos é antidemocratica porque vulnera o dereito de expresión e reunión sen que acade unha tipificación do delito polo que se aplica a suspensión deses dereitos.
A sospeita é un instrumento altamente eficaz nos rexímenes autoritarios. A democracia española coa lei de partidos perde lexitimidade democrática e endurécese legalmente.
España é un proxecto incerto e cada día mais represivo, cada día mais exaltado, cada día mais excluinte. España ven mostrando a súa devilidade en Catalunya, coa represión en Euskal Herria, coa fantasmal prevención na Galiza. España está en crise, viva a crise!
Pois ben, arume, consulto o dicionario castelán-galego: guardaespaldas: gardacostas, matón.
Éche ben fodido o asunto, ¿non che parece?
Outra cousa: a Piel ou Cela non os nomeei simplemente porque nin me acordaba. Admito que os feitos non son comparables.
Xaime, a crispación eu padézou todos os días. No meu traballo hai dous bandos que discuten a berros, entre insultos e serias agresións verbais -por fortuna só verbais- tanto por motivos políticos -PSOE/PP- como por motivos deportivos -Real Madrid/Barcelona-. O fodido do asunto é que o fan coa mesma paixón cando tocan un tema ou cando tocan outro. A min como non me gusta falar a berros, tócame calar, e calo. Só interveño cando considero que algo que se di estando eu presente non debo toleralo. É unha norma que me impuxen.
E nada máis. Foi un pracer. Eu retírome.
Dixo o xurista que comete faltas de ortografía...
Este é o teor da lei no capítulo máis desenrolado:
Un partido político será declarado ilegal cuando su actividad vulnere los principios democráticos, particularmente cuando con la misma persiga deteriorar o destruir el régimen de libertades o imposibilitar o eliminar el sistema democrático, mediante alguna de las siguientes conductas, realizadas de forma reiterada y grave:
Vulnerar sistemáticamente las libertades y derechos fundamentales, promoviendo, justificando o exculpando los atentados contra la vida o la integridad de las personas, o la exclusión o persecución de personas por razón de su ideología, religión o creencias, nacionalidad, raza, sexo u orientación sexual.
Fomentar, propiciar o legitimar la violencia como método para la consecución de objetivos políticos o para hacer desaparecer las condiciones precisas para el ejercicio de la democracia, del pluralismo y de las libertades políticas.
Complementar y apoyar políticamente la acción de organizaciones terroristas para la consecución de sus fines de subvertir el orden constitucional o alterar gravemente la paz pública, tratando de someter a un clima de terror a los poderes públicos, a determinadas personas o grupos de la sociedad o a la población en general, o contribuir a multiplicar los efectos de la violencia terrorista y del miedo y la intimidación generada por la misma.
3. Se entenderá que en un partido político concurren las circunstancias del apartado anterior cuando se produzca la repetición o acumulación de alguna de las conductas siguientes:
Dar apoyo político expreso o tácito al terrorismo, legitimando las acciones terroristas para la consecución de fines políticos al margen de los cauces pacíficos y democráticos, o exculpando y minimizando su significado y la violación de derechos fundamentales que comporta.
Acompañar la acción de la violencia con programas y actuaciones que fomentan una cultura de enfrentamiento y confrontación civil ligada a la actividad de los terroristas, o que persiguen intimidar, hacer desistir, neutralizar o aislar socialmente a quienes se oponen a la misma, haciéndoles vivir cotidianamente en un ambiente de coacción, miedo, exclusión o privación básica de las libertades y, en particular, de la libertad para opinar y para participar libre y democráticamente en los asuntos públicos.
Incluir regularmente en sus órganos directivos o en sus listas electorales personas condenadas por delitos de terrorismo que no hayan rechazado públicamente los fines y los medios terroristas, o mantener un amplio número de sus afiliados doble militancia en organizaciones o entidades vinculadas a un grupo terrorista o violento, salvo que hayan adoptado medidas disciplinarias contra éstos conducentes a su expulsión.
Utilizar como instrumentos de la actividad del partido, conjuntamente con los propios o en sustitución de los mismos, símbolos, mensajes o elementos que representen o se identifiquen con el terrorismo o la violencia y con las conductas asociadas al mismo.
Ceder, en favor de los terroristas o de quienes colaboran con ellos, los derechos y prerrogativas que el ordenamiento, y concretamente la legislación electoral, conceden a los partidos políticos.
Colaborar habitualmente con entidades o grupos que actúen de forma sistemática de acuerdo con una organización terrorista o violenta, o que amparan o apoyan al terrorismo o a los terroristas.
Apoyar desde las instituciones en las que se gobierna, con medidas administrativas, económicas o de cualquier otro orden, a las entidades mencionadas en el párrafo anterior.
Promover, dar cobertura o participar en actividades que tengan por objeto recompensar, homenajear o distinguir las acciones terroristas o violentas o a quienes las cometen o colaboran con las mismas.
Dar cobertura a las acciones de desorden, intimidación o coacción social vinculadas al terrorismo o la violencia.
4. Para apreciar y valorar las actividades a que se refiere el presente artículo y la continuidad o repetición de las mismas a lo largo de la trayectoria de un partido político, aunque el mismo haya cambiado de denominación, se tendrán en cuenta las resoluciones, documentos y comunicados del partido, de sus órganos y de sus Grupos parlamentarios y municipales, el desarrollo de sus actos públicos y convocatorias ciudadanas, las manifestaciones, actuaciones y compromisos públicos de sus dirigentes y de los miembros de sus Grupos parlamentarios y municipales, las propuestas formuladas en el seno de las instituciones o al margen de las mismas, así como las actitudes significativamente repetidas de sus afiliados o candidatos.
Se un procura a palabra guardaespaldas no Diccionario castelán-galego de Xerais (ed. do 1990), encontra "gardacostas, matón". Paralelamente, no Dicionário Aurélio da Língua Portuguesa da para guarda-costas, entre outras, dúas acepcións semellantes, a segunda expresada mediante o brasileirismo capanga.
Arume, entendo que vai ser difícil, téndomos aínda por riba en conta o inglés bodyguard. A min tamén se me fai complicado chamarlle a un protector persoal con nome de barco, pero o portugués coincide (indica a maiores o Aurélio, con todo, a voz satélite) e a expresión gardarlle as costas a alguén, no senso de acompañar e secundar en transo arriscado, non é estraña.
Para un hipotético protector persoal, ao que cumpriría darlle carta de natureza e hábito, só encontro a posible alternativa de escolta, ben bonita, seica italiana de orixe, perfectamente correcta e lexicalizada.
Sobre o outro tema vou pasar. Todo o mundo ten dereito á expresión; todo o mundo. A liberdade de expresión ten uns límites, que por veces resultan de fronteira difusa. Todo o mundo ten dereito á integridade da súa persoa.
E eu, nestes casos, por experiencia e escarmento, adoito falar do que me consta taxativamente; á hábito persoal. E, por outra banda, a mellor maneira de quedar mal con todos.
Mire, anónimo, non me cansarei de repetilo.
Todo aquel que non repudie a violencia, non rechaze o tiro na nuca, o que non amose a súa oposición a queima de locais e rúas, e o que cale cando se fai un atentado que coste a vida a persoas, sea por imprudencia ou dolo, non pode participar da democracia, que é esencialmente o que dí a lei de partidos, que foi aprobada por unha porcentaxe que representa o 80 por cento dos votantes do Estado Español.
Pódeme retrucar e dicir que as entidades non delinquen e só o fan as persoas, efectivamente as persoas que non rexeiten o terrorismo non poden, ben persoal ou en listas servirse do xogo democrático para ser impunes. Non e non.
E pode, como sempre, que teña fallas de ortografía, que non é o meu precisamente.
A concreción do delito coas premisas desta lei é imposibel, fagan a proba, e veran que é imposibel rebasar a sospeita.
Amigo Xaime: eu creo, pero vostede ten que saber disto moitísimo máis ca mín, que unha persoa non pode ser acusada por "non rexeitar" o terrorismo. A lei de partidos (que é para o colectivo, non para unha e cada unha das persoas que o integran) explica que ten que haber activismo político. Non é suficiente con non condenar para ser condenado.
Pois voume desmentir parcialmente. A práctica política dos últimos anos parece aboar que si que se condena por non condenar.
E as condenas que traen ilegalización non van dar a bo lugar. Nunca tal chegaron a facer os británicos, e algo sabían.
E non é que me estrañe. Desde o primeiro momento (elaboración, despois implementación) foi claro que a lei de partidos se realizou ás costas do nacionalismo vasco e desde a hostilidade con respecto a el.
Xaime demostra non saber moito, e estar moi ideoloxizado, condición nefasta para adicarse ao estudio do dereito aínda que non para exercelo, non sei se é estudante ou o exerce.
Xaime aínda que a lei esté apoiada por un 80, 90, 99´99999% pode ser inxusta, ou non?.
E estará comigo que non hai cousa máis antidemocrática que obrigar a unha persoa a pronunciarse obrigatoriamente baixo sanción sobre calquera tema, o que sexa.
Esa obrigación e parangonábel a unha militarización.
Arume, observo en vostede un lúcido distanciamento analítico que aprecio sobre todo en tempos como estes de tanta cripación e mixtificación.
Pero collamos calquera punto da lei e fiemos se queren señores.
Colla vostede calquera punto, letrado iletrado (con esas faltas de ortografía non pasaba de 1º de carreira), e faga unha unha demostración da súa argumentación xurídica. Anímese, home.
Señor Anónimo, certo que non sei moito, pero voulleme amañando, sabe.
Acerta o achacarme ideoloxía nos meus pareceres xurídicos, pero cando unha lei non me parece xusta, fago todo o posible por derogala da única maneira que sei: Por maioría nas Cortes.
Sobor de obrigar a alguén a facer algo so pena de condealo, deso non lle sei nada, e de militares, so dicirlle que vivín baixo a súa bota vintedous anos e farei todo o posible para que vostede non-os pase. Teña boa noite.
Apicultor cédolle o honor, comeze vostede polo punto que lle pareza, desenvolvao e sigamos.
Eu non creo que se condene por non condenar: todas as veces que esto se intentou (eso pode ser), acabaron sempre absoltos. Xa digo: non confundamos os intentos cos resultados.
E tampouco estou seguro de que a lei fora contra o nacionalismo: a mín non me consta que fora detido ningún membro nin do PNV nin de EA. Ás costas do nacionalismo pode ser (aínda que convén recordar que o CiU apoiou a medida e, sen embargo, IU non), pero a mín dame a impresión de que PNV (non tanto EA) non mira no fondo con malos ollos este asunto. Esto último procede das miñas lecturas desapaixoadas de O príncipe.
Non se raxe, letrado iletrado. Vostede foi quen lanzou o desafío. Lóxico é, pois, que sexa quen desmenuce os seus granados argumentos xurídicos.
Os energúmenos (si) de onte levaban panacartiñas onde se dicía algo así como "Non á ilegalización das ideas". Esa é a trela habitual entre os simpatizantes de Batasuna e exculpadores de ETA, pois xa se sabe que o "conflito" é responsabilidade da malvada e represora "Espanha", co cal ETA é pouco máis que unha consecuencia inevitable, case mecánica, e polo tanto sen responsabilidades reais, da actuación española en "Euskal Herría". É evidente: ¿que van facer os coitados se España os oprime?
O certo é que a Lei de Partidos só converte en sospeitosas e susceptibles de incorrer en ilegalidade as "ideas" que explicitamente cita: aquelas que promovan "la exclusión o persecución de personas por razón de su ideología, religión o creencias, nacionalidad, raza, sexo u orientación sexual".
Por unha banda, non me parece mal. Por outra, non atopo por ningures referencias á independencia do País Vasco, obxectivo político perfectamente lexítimo que sustenta sen disimulos nin eufemismos a actuación de partidos legais e mesmo de goberno como Eusko Alkastasuna ou Aralar no País Vasco, e ERC en Cataluña.
A Lei de Partidos, como descoñecen moitos energúmenos e saben perfectamente os energúmenos disfrazados de sofistas (¡estes son os peores!), é un instrumento do que se dota a democracia para combater o uso da violencia como arma política, facendo imposibles ou polo menos moi difíciles as actividades legais dos partidos que non queren renunciar a dispoñer de exércitos propios, plenamente ben dispostos a meterlle un tiro na caluga a representantes do Estado e mesmo a membros de outros partidos.
E, por certo, é unha lei bastante eficaz. Cando se discutiu e aprobou, eu estaba en contra, pois cría que ía ter resultados contrarios aos que procuraba. Agora, deféndoa. Paréceme unha boa lei, que se aplica, que cumpre cos seus cometidos e que cercena en moi alta medida os apoios económicos, institucionais e políticos de ETA.
Pero, en relación co de onte, o asunto non é a Lei de Partidos. O asunto é a actitude intolerable dos energúmenos que se cren con dereito a sabotear e impedir o exercicio dun dereito fundamental, a liberdade de expresión, por parte dunha muller cuxo único delito é pensar libremente o que lle dá a gana de pensar e ter as pelotas de actuar pacifica e democraticamente conforme ao que pensa nun lugar como o País Vasco, onde varios dos seus compañeiros de partido foron asasinados precisamente polos que din sentirse oprimidos pola Lei de Partidos.
Onte, a señora esta, María San Gil, con quen politicamente teño moi pouco que ver, deu un pequeno pero nada insignificante exemplo de aplomo, de valentía e de liberdade.
E os outros, os energúmenos, quedaron como o que son: uns rapaciños fascistoides, unha pequena grea de intolerantes que non teñen nin a menor idea do que significan a democracia e a liberdade. Puro lumpen.
Concordo co dito por Leituga 1.
Porque digo eu na miña simpleza: en todo caso, cal é o principal problema hoxe, a Lei de Partidos ou a existencia do terrorismo etarra?
A ver se vén o sofista do letrado iletrado a darlle unha resposta a este interrogante.
Apicultor: vostede, na súa inxenuidade, cre que a democracia e o liberalismo son verdade. O mesmo lle pasa ao tal Leituga 1. ¡Pobres inxenuos! Inspíranme máis ternura que outra cousa.
Non se decatan de que o que vostedes e os socio-galeguistas-neocons coma vostedes chaman "terrorismo etarra" non é máis que a expresión POLÍTICA dun pobo que non acepta a lóxica da explotación, a uniformización, a represión, o xenocidio cultural, o lingüicidio e a conculcación dos dereitos colectivos que como tal pobo lle corresponden, digan o que digan todas as súas leis, todos os seus estatutos, todas as súas constitucións e todas as súas filosofías políticas liberais e individualistas.
Fíxense, Leituga 1 e Apicultor, que as persoas morren e os pobos (as nacións) permanecen. ¿Que é máis importante, logo?
Eu lamento moito mortes como as de Gregorio Ordóñez ou Fernando Buesa e supoño que aínda máis o lamentarán os seus familiares e amigos. Pero esas mortes son quizais semente de futuro e, en todo caso, luctuosos grans de area no areal inmenso da historia do Pobo Vasco, dunha Euskal Herría (si, Euskal Herría) cada vez máis consciente de que "os tempos son chegados", de que a Historia non espera polos que chegan retrasados ao seu tren, de que cómpre actuar para poder vivir, para poder sobrevivir.
Como crente e católico practicante, lamento toda morte, sufro con cada morte, tamén coa dos inimigos de Euskal Herría. Pero vostedes non teñen ningunha palabra de compaixón para os fillos do Pobo Vasco encarcerados en prisións estranxeiras, nin para os loitadores esnaquizados polas torturas españolas, nin para as familias que viven sobresaltadas e vixiadas porque teñen fillos entregados á causa de Euskal Herría.
Vostedes, como liberais e individualistas, como escépticos elegantemente ateos, como posmodernos resabiados, como diletantes ideolóxicos, non conciben outros horizontes que non sexan os das súas ínfimas vidas persoais, que enchen a diario de xornais, de libros, de músicas, de mundanidade, de modas, de bares e retaurantes, de imitacións da vida urbana e valeira de Nova York, de Londres, de París...
¿De qué vale todo iso? ¿Que transcendencia ten? ¿Poden dicir realmente, coa man no corazón, que as súas vidas están cheas? ¿É só ese valeiro o que lle transmiten aos seus fillos?
Un soldado da Patria Vasca, un "etarra", como din vostedes, é un home co corazón e co espírito cheos. Non é un "asasino". É un soldado. Un fillo do seu Pobo disposto ao maior dos sacrificios pola liberdade da súa Patria, da súa Nación. Si, poño estas palabras en maiúscula porque deben ser escritas sempre en maiúscula, pois representan as realidades perdurables, son a Verdade da Historia e as canles polas que discorre o grande e eterno río da vida colectiva. E é aí, no cerne mesmo desa enxurrada que nos trae e que nos leva, onde se insire a acción nacional, a loita pola Vida da Nación, deses homes que vostedes tanto desprezan e tan pouco comprenden.
É outra moda máis: desprezar aos que loitan, aos que sofren, aos que se sacrifican, aos que viven para a súa Nación. Cando morran, eles permanecerán vivos para sempre na lembranza e no cariño do seu Pobo. O seu recordo traspasará os anos, as xeracións, os séculos e as eras. E, alá onde vaian cando caian, saberán que o seu sacrificio non foi inútil e que hai un Pobo que vive porque antes eles entregaron a súa mocidade e a súa vida.
En cambio, ninguén falará de vostedes cando estean mortos. Ninguén os lembrará. Nin sequera os seus fillos, educados na máis banal das incredulidades, saberán entoar unha oración por vostedes.
E tremendo, tremendo, (nun estado onde hai uns márxenes relativamente amplos de liberdade para disentir, discutir e cuestionar), dicir que o asasiñato a sangue fría de Gregorio Ordoñez, Fernando Buesa ou o das nosas nais, como a tortura aos detidos, son quizais semente de futuro para o nacemento dun país. Tremendo que alguén que se di "católico practicante" xustifique o que non son senón asasiñatos desenvolvendo unha lóxica argumental curil-militarista que lembra á que o Cardenal Segura empregou no 36, cando xustificaba a Santa Cruzada contra a República laica e democrática acusándoa de estar movida pola conxura internacional xudeomasonicamarxista. Sempre pensei que os tempos dos carlistas que cando mataban comungados crían facer una acto de fe pasará á historia, pero, lamentablemente, vexo que Cristo Rei segue vivo no noso povo. Por outra banda e como eu estou ben seguro da miña identidade galega non me asusta enfrontarme con ela a Modernidade, ao jazz, á literatura contemporánea..., a todo o que que me condeará ao Inferno só por non crer na Arcadia feliz dos que seguen empeñados en construir ca violencia o verdadeiro "país dos ananos".
Xa mo dicía o meu pai: ten cuidado coas maiúsculas.
Coido que o Reiseñor está de coña, que está a facer unha parodia.
Aínda que tampouco sexa descartable que haxa bestas pardas que así argumenten, penso que quen está detrás é un bromista. Partidario dun humor negro-negro, iso si.
Quedo tan abraiado coa intervención de Reiseñor que non sei qué dicir: só que me dá medo. Con argumentos moi semellantes construíronse as maiores tiranías da Historia. E creo que ninguén lembra a eses tiranos que para algúns "permanecerán vivos para sempre na lembranza e no cariño do seu Pobo". Se o prezo para ser relembrado é o sufrimento, a morte e a tortura imposta ós outros, a min, prefiro que non me lembre ninguén.
Escribimos ó mesmo tempo Apicultor e máis eu. Tamén eu pensei primeiro que o de Reiseñor podía ser unha mensaxe retórica, finxida, para provocar. Pero quizais non: en calquera caso, o preocupante é que é verosímil e así pensan moitos galegos/as, incluídos uns cantos estudantes universitarios.
Que a Lei de Partidos foi confeccionada ás costas do nacionalismo vasco, é obvio; foi realizada con base no consenso exclusivo e apriorístico de PSOE e PP, sobre unha base -polo tanto- insuficiente.
Que foi implementada á marxe do nacionalismo vasco tamén parece evidente; e tendo en conta o seu obxectivo central (á marxe de que sexa unha norma que non se restrinxe a ETA), non parece lóxico se un procura a efectividade.
De feito, sempre me pareceu un instrumento legal xurdido naquel contexto aznariano de incriminación moral -e consecuente demonización política- de todo o nacionalismo vasco et caetera. O tempo pasou; e a lei debería ser substituída, para ser de todos.
De manterse, os efectos que produza hanse ver; o percorrido é moie escaso. O tema presente, de San Gil en Económicas, desde logo é outro. E a min empeza a preocuparme o ronsel.
O mellor sería analisar a lei, ao menos nos puntos que colgou Arume, eu non teño tempo pero se alguén comeza farei o esforzo de participar.
Do contrario a ideoloxización minará o debate e acabaranse sacando as bandeiras, cousa nada desexabel.
A lei foi aprobada na lexislatura na que gobernaba o PP, o Psoe encontrouna xa feita, aprobada, e utilizaa. Penso que o Psoe non sería quen de impulsala, usufructuaa, aplicaa nas súas actuacións estratexicas das que creo que non está exenta a vinganza.
E é certo é unha lei baseada na sospeita que favorece o perxuizo e a arbitrariedade na súa aplicación. Dende un ponto de vista garantista é insostibel.
Por outra parte a dimensión que adquirion os feitos de Economicas é de delirio, escoitanse verdadeiras barbaridades, ditas por energúmenos mediáticos, que de todo hai.
Insisto en que o de Reiseñor ten que ser unha parodia, unha acabada mostra de sofismas para amosar ironicamente a indixencia que se atopa detrás destes.
É unha soflama demasiado "perfecta" para ser certa, demasiado arquetípica para ser verdade. Aínda que calquera sabe...
Coincido no de arquetípica: Todo o que se dí nela é moi vello, moi vello,concretamente de principios-mediados do S.XX. Imaxino que ha Humanidade (o "Pobo" con máis senso de todos) aprendería algo con case cen anos máis e unhos cantos millós de mortos. A metade deles, máis ou menos, co "cerebro lavado" con argumentos semellantes. Algún "descerebrado" sempre queda, eso xa o sabemos.
Eso de que os pobos son máis importantes que as persoas (sociedade versus individuo) porque lles perviven, era típico razonamento nazi e soviético. Falaz en varios aspectos.Non séi porque a importancia teña que estar asociada á duración.Por outro lado a afirmación ten moito de tautolóxica: o Pobo sobrevive ao individuo, non coma cualidade, senón por definición,o que non demostra nada.
Os pobos ou as nacións , có que a algúns se lle enche tanto a boca, non son máis que construcciós intelectuáis, convenciós, coma tantas outras, pra organizar e facer doada a vida da xente, e, polo tanto, ao servizo da xente. Non ao revés.
Non se aprende moito, miren para os israelitas como tratan aos palestinos, agardabase que aprendesen algo dos nazis, sobre o que non se debe de facer, sobre o que se debe respetar, por aqui mesmo sen ir moi lonxe acabaran facendo campos de concentración para vascos disidentes.
Eu estiven poucas veces no País Vasco. Visitei Bilbao, Vitoria, Donostia e mesmo recorrín a costa desde Zarautz. E aínda hai pouco. O nivel de vida naquela parte do mundo supera a case todo o que eu coñezo, que non é moito pero resulta ser o habitualmente considerado como primeiro (ou primeirísimo) mundo. Dígoo con toda naturalidade e, sen asomo de frivolización do asunto que é suficientemente grave: non son capaz de entender cómo pode aquela sociedade opulenta (e aos discursos do estado da nación de Ibarretxe me remito) andar aínda con este estado de cousas terrible. Non o podo comprender: fáiseme imposible. Non entendo por que ETA non abandona dunha vez por todas as armas. Non o entendo nin o poderei entender.
Pos hai que seguir a intentar entender, Arume.
Segundo a súa tese, agora nalgunhas partes de Africa estarían facendo a revolución popular.
O Psoe ten unha estratexia para derrotar a ETA-Esquerda abertzale.
Pode que lle saia ben pero pode tamén que provoque ainda un conflicto maior que afecte definitivamente a estructura do Estado.
Volvendo á orixe do comentario: hoxe en DE LUNS A VENRES, un cámara da TVG (dá o seu nome) conta como parou, en defensa propia (pensou que ía contra el), un duro golpe co brazo dun dos mozos que protestaban e que en realidade ía dirixido a María San Gil: esa é a actuación pacífica que citaba algún Anónimo neste fío?
Hai moitos, bastantes anos, dixo o Mario ONAINDÍA, creo que en INterviu: o problema do País Vasco é de falta de cultura democrática. Falta de democracia. A algúns non lles valerá como cita porque Onaindía rematou no psoe vasco.
Os que temos certa curiosidade intelectual estamos sempre tratando de entender. Nunca paramos.
Teño que confesar que sinto debilidade polas persoas que se rebelan contra a fame, a violencia, a situación indigna na que viven. Non creo que esta sexa precisamente a situación no País Vasco, por moi grave que un quera pintar aquelo.
O de derrotar a ETA sempre entrou nos obxectivos políticos dos partidos. Pero dase a curiosa circunstancia de que nalgún momento o PSOE (con erros e claras vulneracións da legalidade no caso do GAL) tentou darlle saída, mesmo obviando a palabra derrota, con negociacións varias. E non foi hai moito. Con boa parte da opinión pública en contra. E, sen embargo, non houbo lugar. Agora recobra a lei de partidos que tiña hibernada durante o tempo da tregua. É criticable este dobre raseiro, por suposto. Pero, dígame, que hai que facer máis? Nada me gustaría máis na vida que escoitar que ETA deixa as armas e que toda a esquerda abertzale poda discutir (e aceptar se non o consigue) no parlamento o camiño a independencia.
Hai testimonios de rapaces que afirman ter sido obxecto de puñetazos baixos dos matóns de San Gil.
Está claro que o problema do Pais Vasco é de falta de democracia, pero non de cultura.
Onaindía dicia cousas interesantes, eu teño asimilado cousas súas pero cunha lectura invertica, pero tamén dicía tonterias. Que en paz descanse.
dunha cousa que case nunca se fala é dos INTERESES ECONÓMICOS CREADOS no entorno radical da sociedade vasca, e que lastran calquera alteración do Status Quo. Fará falta quen os identifique con claridade e os desarticule, como fixo Felipe González no seu día cós intereses creados no Exército.
Será que teño o día parvo ou este desacougo apoderouse de min despois de ter lido algún comentario deste fío?. Conto que a voz, doce e cadenciosa, da alemana Deva Premal, especialista en mantras, poida asentarme o espírito
Deva P
ACABO DE VER OS VIDEOS en Youytube e hai 4 ou 5 diferentes. Xa non me cabe ningunha dúbida do tono provocador e agresivo dos boicoteadores do acto de María San Gil. Carnaza abondo para a prensa conservadora de España: deslexitiminación do nacionalismo. E escóitase claramente algún berro como este: Que te maten!
Quen falaba de protesta pacífica?
E para Filomeno 2006:
Batasunización, si. Semella que alguén lles regalase un manual de kale borroka con todos os detalles necesarios para reproducir as dinámicas de Euskadi. Pero alguén pensa de verdade que isto é política? De verdade creran estes mozotes que están facendo a revolución?
Alguén póde comentar as palabras de Putin sobre o País Vasco ?.
A ideoloxía cega.
Ca! A ideoloxía non cega, é cega, xorda e muda. Por iso o anónimo este unicamente constrúe, con muito esforzo, unha frase de tres palabras. Tivo que custarlle muito, a verdá.
A ideoloxia cre ver.Non todas as ideoloxias non son iguais, o que permite supoñer que unhas ven un pouco mais que outras. O problema é dende onde se xuzgan. Logo está o problema da valoración do visibel, as xerarquía referidas ao que ten valor para observarse varía segundo as ideoloxías. Pero mais determinante que a ideoloxía é a mentalidade. De feito un pode cambiar de ideoloxía, pero resulta moito mais dificil cambiar de mentalidade.
a ideolxía non é xorda, cega nin muda. A ideolxía escoita o que quere, xerarquíza o que ve e fala moito, moitisimo, demasiado. Hai que tenta librarse dela cunha vía epistemolóxica, coa teoría. Shapere, o filosofo da ciencia, encontraa na mesma observación.
Négome a condear os abucheos a María San Gil e como se reestableceu o tribual da Inquisición entre a Audiencia Nacional e a Lei de Partidos, sei que debo estar xa nunha lista de sospeitosos, acusado tamén de criptoterrorista, polos democratas vellos.
Fundada crítica sobre a falta de criterios políticos dos descerebrados que atacaron á do PP:
O demo me leve
Mais sobre o acontecido en Económicas.
María San Gil
Cantos tipos de violencia hai e non se di nada deles! Non son "violencia política ou mediática", e non se quere ir á raíz das súas causas.
A violencia do empresario explotador sobre o puto mileurista.
A violencia do home sobre a muller ou (que tamén hai casos) da muller que finxe ter sido violentada polo seu home.
A violencia duns rapaces sobre outros.
A violencia dos gobernos que provocan as guerras ás que teñen que ir os soldaditos a loitar (non eles)
A violencia "pacífica" dos estados sobre os países que queren ser independentes.
Canta razón ten anónimo, anímoo que expoña a raiz das cousas, pero non me negará o meu dereito a afirmar que o que se lle fixo a María San Gil foi exercer a violencia contra dela. Ou non?.
Non me nego a afirmalo, sr contertulio. O que afirmo é que alguns medios de comunicación inflan certas noticias, danlles máis importancia da que merecerían. "El Correo Gallego", por exemplo, tivo esa noticia en portada, na edición dixial, durante dous días. E aínda hoxe é portada a detención dun dos energúmenos.
[DESTES, MOITOS, TODOS OS DÏAS DE DEUS]
http://www.europapress.es/00057/20080214193524/cig-critica-fiscalia-non-tratar-igual-intento-agredir-san-gil-acoso-laboral-do-alcalde-dozon.html
A CIG critica a Fiscalía por non tratar igual o intento de agredir a San Gil e o acoso laboral do alcalde de Dozón
PONTEVEDRA, 14 Feb. (EUROPA PRESS)
O sindicato CIG considera un agravio que para a Fiscalía os que intentaron agredir a presidenta do PP no País Vasco, María San Gil, puideron cometer un delito e, porén, "mire para outro lado" no caso do alcalde do municipio pontevedrés de Dozón, que leva nove anos acosando laboralmente unha funcionaria, delegada da central nacionalista.
"Parece que hai que ocupar cargos de relevancia política ou ser dun determinado partido para que a Fiscalía considere que se vulneran os dereitos dos cidadáns", manifestou o secretario xeral de CIG, Suso Seixo.
O dirixente do sindicato nacionalista mostrouse moi crítico con ao Fiscalía da Audiencia de Pontevedra, porque solicita o sobresemento do caso que o próximo 19 de febreiro sentará no banco dos acusados ao alcalde de Dozón, Adolfo Campos, denunciado por prevaricación.
Segundo a CIG, este rexedor do PP leva nove anos acosando laboralmente a Ana Lois, funcionaria municipal que dende que foi elixida delegada sindical foi apartada das tarefas que lle corresponderían como auxiliar administrativa, e recluída nunha oficina, sen luz e sen ordenador, como recoñecen unha trintena de sentenzas que obrigaron o alcalde a rectificar esa situación.
A central nacionalista considera que Adolfo Campos incumpriu reiteradamente esas sentenzas e, no entanto, o Fiscal que informou a denuncia por prevaricación entende que non hai delito, polo que Suso Seixo reclamou da Fiscalía en xeral "maior sensibilidade cara aos dereitos dos traballadores", e pediu expresamente ao novo fiscal-xefe da Audiencia de Pontevedra, Juan Carlos Aladro, que investigue que está a pasar no seu departamento "aínda que solo sexa por unha cuestión de hixiene porque parece que pesa demasiado a propia ideoloxía dos fiscais".
Seixo tamén foi moi crítico co PP, especialmente co máximo responsable do partido en Galicia, Alberto Núñez Feijóo, ao que acusou de ser o "protector dun acosador", xa que non solo non tomou medidas políticas contra o alcalde de Dozón, senón que o presentou de novo como cabeza de lista nas últimas eleccións".
O xuízo por este caso, que CIG cualificou de "alarmante e inxusto", celebrarase en próximo martes 19 de de febreiro no xulgado do Penal número tres de Pontevedra, a onde acudirán dirixentes do sindicato a testemuñar o seu apoio á funcionaria a situación de acoso da cal foi reiteradamente recoñecida en sentenzas e informes de diferentes instancias, como Inspección de Traballo.
Ou sexa.
Como todo é violencia, xa que logo, unha violencia máis ou menos apenas importa, dado que todo é violencia. E ao ser todo violencia vén resultando que nada é violencia.
Interesante teoría de todo a cen!
O resultado dun abucheo en campaña electoral vai ser que varios Universitarios van ser expulsados. Pero como son Energúmenos, non pasa nada. Non pensan, non sintén, non se comprometen coa liberdade, nin co seu pais, son simplesmente uns Energúmenos. Non importa que fosen eles os primeiros agredidos polos matóns da militante do PP. Hai ganas de linchar, ganas de identificar aos malos.
Pois si: son energúmenos, non pensan, non se comprometen coa liberdade nin co país.
En canto a se van ser expulsados ou non, iso xa non é competencia miña. Ora, eu non teño interese en linchar a ninguén.
Se vostede se permite a liberdade de chamar a estes universitarios, energúmenos, e non se lle censura, permitanme que, considerando a negación da capacidade de pensamento que fai o Apicultor respecto destes xoves, faga a seguinte afirmación:
O APICULTOR É UN ENERGÚMENO
e non son o troll.
Xabier Cordal
Agresións
15/02/2008
http://www.vieiros.com/opinions/opinion/342/agresions
Era 1977, e podería ser 1979 -ou 2007, cando Mayor Oreja definiu a ditadura máis longa de Europa como “unha época de extraordinaria placidez”-. Fraga quitaba a chaqueta nos mitins, coma quen que lle podía pegar a calquera.
Este celebrábase na Coruña. A cidade, aínda non infectada polo nacionalismo (o de Vázquez), recuperara algunha sigla da súa vella esquerda e cuspía aínda gromos de sangue do Campo da Rata. Un grupo fora ao pavillón de Riazor mostrar o seu desagrado pola visita do ministro da Gobernación, de fúnebre recordo. Asubiaron, berraron. Tensión no ambiente. Entón di Fraga (nesta época só usaba o galego para xogar ao dominó; desculpen que na tradución falte algunha coma): "Este é un acto completamente democrático e quen non o crea así, que se ateña ás consecuencias!”.
Debía de tratarse dunha orde, porque comezaron a repartirse paus aquí e acolá, voaron cadeiras, saíron armados ao choque “Guerrilleros de Cristo Rey”. Formaban parte das forzas disuasorias da Restauración, xunto co ruído de sabres que ecoaban os xornais para xustificar a demora na aclimatación do aparato fascista.
A fábrica de agresións
A democracia española transfigurou nestes trinta anos unha serie de códigos simbólicos que emanan da ditadura. O ensaio que abrise á luz a engrenaxe de tal proceso necesitaría centos de páxinas, pero o primeiro capítulo sería escolar: o himno (sen a letra de Pemán), a bandeira (con leves modificacións no escudo) e a figura dun Caudillo que dirixe España pola Graza de Deus, esta vez coa formalidade debida tras o intento kitsch de apropiación do armiño aristocrático por parte de Franco.
A terrible educación deses anos altera a capacidade para xulgar acontecementos, até o punto de que se estes non encaixan co desexo de reconciliación (co desexo enfermizo da vítima por reconciliarse co verdugo) seremos capaces de asinar unha reconstrución dos feitos que se adapte ao relato fundacional. Nel, o agresor xustifícase sempre postulándose como agredido; así os bispos españois en campaña. Do contrario énos imposible explicar como xentes de praxe progresista puideron sumarse á condena contra medio cento de mozas e mozos que manifestaban o seu desacordo coa visita á Facultade de Económicas dunha candidata do Partido Popular.
Dúas varas de medir
Agora non vén ao caso xulgar se os lemas eran oportunos, se as rapazas eran educadas, se escolleron o mellor momento, o mellor lugar e sobre todo a mellor estratexia para esa mostra de rechazo. A súa intención era denunciar que na democracia española existen a tortura e os presos de conciencia, que se pechan xornais e se ilegalizan partidos case no mesmo mes en que outros toman as rúas de Madrid "contra la escoria inmigrante" sen que os ilegalice ninguén.
Desde ese momento El País, La Voz de Galicia e Libertad Digital serven, quentiña e na bandexa, a condena pre-fabricada sobre a maldade do independentismo. Menten sobre que organizacións se encontraban alí, menten sobre as consignas que se berraron e menten principalmente sobre as agresións, porque non houbo máis ca as que sufriron os estudantes. Alguén escoitou contrastar a noticia?
Se certo profesorado da Universidade e os partidos políticos con representación parlamentaria emprenden unha caza de bruxas –fálase mesmo da expulsión dalgún alumno- saiban desde xa que moitas persoas, dentro e fóra da USC, xamais aceptaremos dúas varas para medir a liberdade, por inoportuna que esta resulte en época de eleccións.
Doutra maneira: cando un Tribunal Especial contra o Revisionismo Histórico (poden aproveitar os locais da Audiencia Nacional) chame a declarar a Mayor Oreja por apoloxía do xenocidio, empezaremos a crer que os termos da democracia española son de alcance universal. Dicimos de soñar un tribunal especial porque os que existen na realidade convidan pouco ao optimismo. En sintonía co xuíz Garzón, o Supremo reafirmou días atrás a medalla concedida polo Estado ao torturador Melitón Manzanas.
Respecto deste venres. Que hoxe é venres e non xoves.
Aínda non lin enteiro o artigo de Cordal.
Pero xa na primeira liña comete un erro de segundo de bacharelato: a ditadura máis longa de Europa non foi a de Franco, foi da portuguesa de Salazar continuada por Caetano.
Agora xa o lin enteiro. Coa salvidade de que podo estar de acordo nalgunhas cousas, cómpre dicir que no artigo mestura allos con bugallos (ou churras con merinas, por dicilo en plan españolista colonizado pola educación franquista), como adoita ser habitual en mentes tan preclaras.
... foi a portuguesa...
Podería Apicultor dicirnos onde mestura allos con bugallos, comprenderá que senón a súa argumentación queda coxa.
Poder podería, pero prefiro deixalo a súa probada intelixencia e perspicacia. É que tamén quere que todo llo dean feito!
Esta tarde ás oito, concentración na praza de cervantes en protesta pola detención dun estudante energúmeno e batasuno detido durante a visita de Maria San Gil á facultade de económicas. Cito aos presentes loitadores pola liberdade de expresión a presentarse no lugar e aportar os seus argumentos en defensa do devandito dereito ao insulto e difamación pacíficos exercido pola devandita responsable do PP tan salvaxemente conculcado.
Aicultor, pola boca morre o peixe.
Non saben facer as cousas. Non se pode convocar así, de présa e correndo. Tiña que ser o domingo á mañá ás 12, para que acodiran en masa as masas. E é que así non se pode!
Acuicultor: pola boca morre o peixe.
Obviamente!
Eu penso que ....
Na mensaxe anterior hai un vínculo nos puntos suspensivos. Desculpen, non se vía ben.
Cal será "o foro internético máis elegante..."?
A mín non me parece nada mal as súas palabras, aínda que non as comparta todas. Se é soberano o dereito a opoñerse, tamén debe ser soberano que a xente escriba, diga ou pense o que queira sobre estas cuestións. Eu creo que tanta libertade existe para os que queren manifestarse como para quen recurre aos tribunais para denuncialos ou para quen desde os púlpitos conservadores queira magnificar o asunto e levar por diante benegás e pesoes. Quero dicir: pode un ir montarlle un escándalo a quen queira (co grao de violencia que un prefira), pero logo non pode pedir que os outros non aproveiten a cousa para quitarlle o rédito político necesario. A mín non me gusta, pero ese é o prezo.
Pero non haxa confusión de termos: eu falo de legalidade e legalización, non de moral ou conveniencia.
O aproveitamento particular dun fenómeno social pode ser nauseabundo, tal coma unha campaña de linchamento; é o momento da censura, toma de posición e eventual pagamento dun prezo político. Ora ben, guste ou non tales operacións realízanse e non hai ningunha disposición legal que as prohiba; nin expulsan a ninguén dun centro de ensino por facelo.
É curioso. Nunha conversa arredor de tema histórico e político, unha filla preguntoume hoxe se a demagoxia non estaba punida legalmente.
A mín o que se me ocurre para respostarlle a súa filla e preguntarlle (entre socrático e galego) que é demagoxia.
Pois nada, nada...FURAR.
Xustamente, a pregunta que citei anteriormente foi a segunda; previa viñera esa que vde. di, Arume, á que eu xa non podería acollerme.
Entre os comentarios familiares sobre política local e as clases de Filosofía de 1º de BAC, por veces un é que non para.
1º BAC... Sóname dalgo. A miña non chegou a ese tema, pero podo asegurarlle que por desgracia e por involuntarias sesións prácticas diso sabe a intemerata.
Vexan a foto da última mensaxe.
Moi galego o artigo de XMG, moita néboa, nin sube nin baixa e deixa a cousa como está, é certo, maldita manía eta de non pronunciarse, de andar semrpre entre miles de augas, señor XMG, comprenda a miña desorientación, pero vostede onde está?
Parecelle ben ou parecelle mal, porue todos sabemos que se as cousas fosen de outro xeito serían de outro xeito, pero falamos de sucesos concretos e suponse que vostede faría unha valoración tentando a claridade, non confundindo mais coa escuridade.
Sr. / Sra. :
Sen marxe para a dúbida, eu estou aquí, de motu propio e co nome por diante.
A brétema e ben galega, si. Por outra banda, permite agochar(se) pero tamén fomenta a reflexión; non sempre o balbordo, por moi estimulante que resulte, é o mellor mecanismo de pescuda ou método de actuación.
Mire, o mar ten miles de augas, e ben fará o interesado en coñecelas navegándoas. Hai quen escolle nadar tendo sempre á vista unha beira segura de seica certezas, ou un pequeno grupo de incondicionais que presuntamente lle botarán man se afunde; oxalá non lle falle a confianza.
E deixando o metaforeo. Se se pretende o meu apoio incondicional para a práctica sistemática do apupo como procedemento de oposición política, bórreseme xa da lista, e de vez. Igualmente para o apoio á práctica da pretendida acción espectacular, incluíndo a non sei ata que punto revolucionaria destrución de caixotes de lixo e cabinas telefónicas; permítome completar xa que estamos. Aí, xaora, eu non estou.
Polo que leo, non gusta vde. -nesta ocasión polo menos- de filosofías, así que pasemos ao que chama suceso concreto. Vexo youtubes, confusas imaxes, e non son quen de deducir a intención dos "interpelantes"; leo que un cámara de TV parou unha man que ía directamente cara á persoa física de María San Gil e, fóra dúbida, reprobo tal acción -non a do cámara, xaora- que sobarda a manifestación oral. Deduzo que María San Gil ía dar o seu mitin (ou o que fose), algúns manifestantes exerceron o seu dereito demostrativo, non funcionou a marxe de separación e as escoltas -seguramente con contundencia e sen reparo- deberon facer o seu traballo.
O resto penso que debe estar ben claro, aínda para alguén coma vde., que aparente e lexitimamente non gusta do meu estilo, circunvagante no momento da premisa; non sería único, por certo, en censurar a miña prosa. Supoño, por outra banda, que non inquire sobre a miña posición en relación co PP, o conflito vasco ou o nacionalismo galego, logo de tanta liña como levo escrito aquí e noutras partes; e entendo que de maneira nada escura, nin confusa.
Grazas pola resposta, Xosé Manuel. Pareceme logo de lela mais clara a súa posición, non lonxe da miña.
Eu parto de que a contramanifestación é léxitima, non así a violencia, se se chega practicar.
Polo observado visualmente e escoitado, eu deduzo que houbo extralimitación, agresión por parte dos escoltas (matóns), no tumulto, e respostas por parte dos contramanifestantes.
Parto tamén de que ningún escolta ten dereito a agredir físicamente a ningúncontramanifestante que se manteña nos limites da expresión verbal.
De calquera forma, os acontecimentos foron explotados mediaticamente e partidariamente dun xeito tan desmesurado que obrigaron a xusticia espectacular a intervir, ordenando a detención de contramanifestantes, pero non dos escoltas, que parece que cumplen coa súa obrigación ao empurrar e golpear a contramanifestantes.
Lamento o cuadramento de moitas persosas, incluso dalguns contertulios coa campaña de criminalización dos universitarios, sen contrastar informacións e dando por validas as teses do PP.
non firmo porque non me aclaro coas casiños aquí abaixo.
ME CAGO EN LA PUTA DEMOCRACIA!!
http://www.vieiros.com/nova/64423/desproporcionada-reaccion-aos-incidentes-de-economicas
Editorial de Vieiros
Desproporcionada reacción aos incidentes de Económicas
Os incidentes acontecidos esta semana na USC poden ser discutíbeis dende moitos puntos de vista e incluso censurábeis. No seu proceder e nas súas afirmacións públicas, o respecto á vida e á seguridade das persoas son criterios de comportamento que hai que esixirlle a calquera cidadán. Sexa un político veterano ou sexa un mozo que acaba de chegar á universidade.
Redacción - 17:30 15/02/2008
Tags:
Así e todo, moitas outras veces houbo forcexos e barafundas a pé dunha institución universitaria, froito da vehemencia e a paixón tan inevitábel como imprescindíbel da mocidade que aquí e en todo o mundo sabe que desde ese contorno sempre se ofreceron voces alternativas fronte ao poder estabelecido. Agora e hai corenta anos. Porque o espazo universitario debe ser un espazo de liberdade e esa liberdade demóstrase especialmente concedendo tamén tolerancia e respecto cara ás ideas e as posicións tradicionalmente minorizadas.
E tal e como non é a primeira vez que hai protestas estudantís nunha facultade, si é inédito que se reaccione con tal belixerancia, tratando neste caso non só de expulsar aos mozos participantes nas protestas senón mesmo teimando en levalos ao cárcere. As detencións ou a petición de expulsión de alumnos semella unha reacción desproporcionada e inxusta, dificilmente explicábel e inédita na historia recente do país.
Máis aínda, de momento, as ilegalidades das que habería probas non foron protagonizadas polos rapaces aos que se insiste en acusar. Moi ao contrario, a introdución de armas en recinto universitario que fixeron os gardacostas de San Gil, e a presenza non autorizada de policías de paisano, son irregularidades das que si deben responder as autoridades correspondentes. Por riba, o arresto dun mozo no canto de simplemente citalo como implicado, no caso de que se considerase oportuno, é outro exceso reprochábel.
Por estes motivos, os mozos desprezados en tantas tribunas mediáticas por iren atrás dun cartaz a adicarlle apupos a María San Gil, son neste caso as vítimas dunha hostilidade desproporcionada e de intereses electoralistas promovidos polos que non teñen mellor argumento que a confusión e a manipulación interesada.
María San Gil no ao 2005 foi vociferar contra Josu Jon Imaz,alí tamén houbo empurróns, hai foto en arroutadas, para que quera vela e contrastar co que sucedeu en económicas.
É San gil unha ENEGÚMENA?
Foi detida e levada á AUDIENCIA NACIONAL?,
Foi "expulsada" do seu escaño?
A XUSTIZA ESPAÑOLA TEN DÚAS VARAS DE MEDIR.
Pobres rapaces, non hai que valla por eles, fáciles vítimas desta demcracia á española, onde se encarcela a quen disinte.
Bó editorial o de Vieiros.
O que está a acontecer mostra o ensañamento brutal da xustiza española contra os disidentes nacionalistas. Indudabelmente estase a abrir unha crise no estado. A autoidentificación do nacionalismo español define un novo escenario político no que semella que vai haber moita "caña".
Señor Marcos paréceme que se equivocou de chiv expiatorio.
Velaí o que eu dicía sobre o asunto. Cada un fala da feira según lle vai. Os feitos, como xa sabiamos por outra parte, non son nunca obxectivos. Polo tanto, todo o mundo é libérrimo de facer interpretacións e de magnificar todo, dun lado e do outro. Pero supoño que será lícito tamén contemporizar, moderar ou calquera actitude distinta. Todas as opcións son interesantes, como por outra parte o editorial de vieiros amosa, con varias de cal e outras tantas de ares. Mesmo vale o escándalo, a soflama, a pasividade ou a búsqueda irrenunciable do termo medio. Cada quen poderá criticar as interpretacións do outro e así ata o infinito e máis alá.
Leituga 1: que outra alternativa se lle deixa ao independentismo Basco, cando se lle pechan as portas para a acción política ilegalizando os seus partidos e metendo na cadea aos seus representantes elexidos por eles no sistema político vixente?
Que non condean a violencia política? Tampouco eu e non son de ETA, son independentista galega.
Que foi Barak ou Dayan, está claro que par os Israelitas uns Heroes non así para outros,que os consideran uns terroristas.Éche ben sabido, sobre todo polos historiadores,(e aquí na Solaina hai algúns)que a historia é escrita polos vencedores(eles sempre estarán nese bando.)Por que Europa ve con bos ollos a independencia de Kosovo e non a de Euskal Herría ou Galiza ou Catalunya? Pura hipocrisía. So depende dos apoios que poidan lograr,ou circunstancias puntuais. Calquera pobo ten dereito a elexir o seu futuro.
Outra reflexión sobre un tema que está a aproveitar electoralmente a dereita.
Conmoción
Xosé Manuel Pereiro
http://www.xornal.com/article.php3?sid=20080216084205
Sábado, 16 de febrero de 2008
Un amigo que veu de Madrid contábame que a xente nos bares miraba para as teles e comentaban que a onde vamos a parar “si hasta los gallegos se ponen así”. E sen necesidade de ter amigos viaxados, as cartas ó director están cheas de sintaxe alarmada. Unha, dunha señora desas que reforza o nome cos títulos académicos, escribía horrorizada desde fóra preguntándose que pasaba coa xuventude da súa querida Galicia. Polo de María San Gil. Ese cuarto de hora de tensión e berros que están a conmover ó mundo.
Desde logo, non nos podemos queixar. Non hai demasiado, de cousas como aquelas tractoradas que paralizaron Galicia enteira durante dous días, nos medios que irradian (o verbo está escollido adrede) desde Madrid daban apenas dez liñas escondidas entre as folgas en Corea ou unhas imaxes mesturadas coas dunha cadela que criaba uns gatiños. Agora, nin gatos en folga dándolle de mamar a coreanos nos apean das portadas irradiadas. E non é porque aquí sexamos especialmente remisos á hora de berrarlle á xente ou mirados para abanear personalidades. Así, de memoria, teño presenciado agresións verbais a Beiras en Malpica, a Zapatero en Santiago e a Fraga nun par de visitas a facultades. E pola tele, vin abroncado a Felipe González e a Jordi Pujol (ben veces). Pasando das palabras ós feitos, eu vinme entre gardas civís e manifestantes, esmagado contra o coche de Alfonso Guerra cando os traballadores de Sidegasa o sorprenderan no aeroporto de Alvedro. Tamén recordo o empuxón ó alcalde de Ribeira, Torres Colomer en Aguiño, no tempo do Prestige, e cando efectivamente lle zoscaron a Santiago Carrillo nunha librería ou a José Bono nunha manifestación, ós dous en Madrid. As únicas sancións que lembro deses casos foron uns expedientes disciplinarios a mandos policiais por non andar máis espelidos no do zarandeo ó daquela vicepresidente de Felipe, e os dez anos de prisión que lle pedían os avogados do PP ós axentes que detiveron con pouco criterio a quen lles pareceu que sacudiran ó ministro socio-manchego.
Por si se perderon entre tanta batalla, aclaro que considero que protestar pola presenza de alguén é un dereito democrático, que non deixar falar está mal e é de pouca educación, e que andar a golpes é unha actividade que debe ser sancionada xudicialmente, pouco ou moito dependendo. Polo que sei do atestado policial (e había case a metade de policías que de manifestantes, ou sexa que atestado debe haber abondo), independentemente das intencións que trouxeran da casa os protestantes, María San Gil non sufriu máis agresións que as verbais. Ou sexa que a materia xudicial será cualificar e cuantificar a controversia física entre os manifestantes e os de seguridade.
Desculpo á señora da carta horrorizada, por moito que non teña presente que nos seus tempos aquí a xuventude divertíase batallando a pedradas, e onde ela vive agora, hai mozos que aterrorizan inmigrantes, e non precisamente con pancartas. E sei que os medios de por aí nin entenden o que aquí pasa, nin lles preocupa entendelo, e limítanse a aplicar clichés de eficacia probada noutros sitios. Incluso vexo lóxico, aínda que non ético, que partidos políticos que si saben como son as cousas aquí aproveiten e se apunten a calquera bombardeo de demagoxia. Pero entendendo todo e a todos, do sentido común deberíase ocupar alguén.
Parece que Pereiro le As uvas na solaina.
Outro problema derivado é querer idenfificar a todos polo un, craso erro da parafernalia da dereita española, dos medios da capital do Reino e a connivencia do PSOE, que non do socialismo. Non todos os nacionalistas (galegos) son uns marrulleiros, e poucos nacionalistas (galegos) son independentistas. Craso erro. Pero xa sabemos como funciona o nacionalismo (español), que é que nacionalismos hainos de moitos tipos.
Lástima que caigamos unha e outra vez no mesmo erro, de comezar a criticar antes de saber como exactamente ocorreron as cousas. Pásanos a todos (ou case todos) can cada unha das novas con que nos (des)informan os medios.
Se houbo agresións, non as lexitimo nin as comparto. Pero desde logo que se hai liberdade de expresión para que quere dar un mítin (que non conferencia) tamén a hai para quen non está dacordo. Ademais de non falar da utilización dos cartos de todos para o beneficio dalgúns.
Non serei eu efectivamente quen diga que lle gusta como actúan colectivos como Agir, Briga, AMI, NÓS-Unidade Popular, Resistencia Galega e outros que pululan polos rincóns da sociedade galega. Que se hai que actúar contra eles, se faga, pero con criterio, contra os individuos e non contra as ideas, pero con criterio. Non deixarse influenciar pola dereita española, representada por partidos, xornais e parte da curia eclesiástica.
Así mesmo, chamo á critica a toda actuación do mesmo signo, aínda que con diferentes actores. Ás veces incluso resulta que a propia "increpada" foi nun pasado increpadora... (en compaña de Rosa Díez, daquelas do PSOE e agora en UPyD). Ás hemerotecas son moi tozudas en demostrar os feitos.
Un exemplo, fai unas dúas semanas pasaron por València representantes de ERC, incluido o deputado Joan Tardá, para presentar un libro. Un centenar de individuos lograron modificar cos seus berros o lugar da presentación. Lástima que aquelo estivo ben visto, porque segundo parecía, eses cataláns eran uns "provocadores".
fakirín
Depois de ler todos os comentarios, sen duvida, quedome co bom sentido e expresao de o periodista Pereiro, que resume tudo o dito. Os meus maiores respeitos a
Maria San Gil, mas, quuanto lucro tiran tantos do tema do terrorismo. Nao é para tanto, está mal, mas quando te agredem vinte ou trinta pessoas e ti levas vinte amigo, cuatro garda-costas, ha oito policias de fatos civis, e mais ainda de fatos policiais etc. o teu perigo, nao é tanto, nao creio que poidan chegar a fazer-te dano. Esta feira dos medios de comuniçao, iste exagero, fai perder o sentido, e o pior e que se dizes isto es sospeitoso de apoiar a luita armada, colaborador de eta etc. Pereiro di algumas agresioes cochecidas, e eu recordo quando a Zapatero no dia Nacional que depois da morte de dos gardas civis ia pôr unha coroa quando soava o himno os mortos, num facto solemne e gentes de boa sona e "educadas" insultabam-no, berrabam-lhe de tudo, e por nao dizer outras. Estes jovems estiveram muito mal em coisas mas têm direito de expresao, e em todo caso, era para codenar e remate, a alguman gente tem interese em que acha isso que nao ha. muitos anos o Bloque teve que carregar co apoio a eta e tinham que sair correndo os dirigentes a denunciar os primeiros para que nao houvera duvidas, e como si fora na idade media coa inquisiciao tinham que demostrar a sua inocencia nao se lhe presupunha.
A cadea dous deles ?, nao concordo, nem acredito. So ha delito de ameaças quuando o que as fai pode realmente chegar a cumprir esas ameaças, doutrina do Supremo no caso de Juana Chaos. Nao é ameaza dizer que eta te mate, quando nao tens forza ou capacidade de que das tuas palavras tire-se uma açao . Iso sim é o mais porco e covarde que uma pessoa pode dizer, os que disseram iso sao uns covardes. Além disso foram berrar-lhe a uma pessoa que tem a imagem doce ou da democracia do PP e que e repeitada e coidada pelos medios de comunicaçao, e se calhar intelixencia pouca.
O que mais medo me da, e remato, nao sao os que gritaram, se nao os que trocam verdades e fazem do simples exagero interesado.
Perdón pola frivolité, pero se miran ben non parece tanta.
El mítico gol de Marcelino a la URSS fue gracias a un centro de Pereda
En este reportaje hemos recogido las secuencias más relevantes del encuentro para que sirvan de documento perdurable", proclamaba con su tono ampuloso el locutor del No-Do al presentar el resumen de la final de la Eurocopa de 1964, la única gran victoria a escala internacional de la selección española de fútbol en categoría absoluta: España ganó a la URSS por 2-1.
Sucedió el 21 de junio de 1964, en el estadio Santiago Bernabeu, ante 120.000 espectadores y con la presencia del dictador Franco y su esposa en la primera fila del palco. España se impuso tras marcar Pereda (5) y empatar Jusainov (8). El tercer tanto, el decisivo, el histórico, llegó gracias a un prodigioso remate de cabeza de Marcelino (84) que pasó a formar parte del relicario franquista del deporte español junto al gol de Zarra en el Mundial de 1950.
Hasta aquí la historia oficial. Pero el reportaje del No-Do, el documento perdurable,divulgó una manipulación que ya no se sostiene. Según la película oficial, las únicas imágenes que existían, el gol de Marcelino llegó como consecuencia de un preciso centro de Amancio, con el 7 a la espalda, pegadito a la banda derecha. Tras un cambio de plano un tanto brusco, aparece Marcelino. El delantero zaragocista se avanza a su marcador y de cabeza desvía a las mallas un balón que le llega a media altura. En su narración, a diferencia del gol anterior de Pereda, el locutor del No-Do no identificó a los autores de la jugada y sólo comentó: "El genio de España, que es capaz de desconcertar al más templado, va a marcar el tanto triunfal a los 39 minutos del segundo tiempo".
Pero aquí hay trampa. Las imágenes que muchos guardaron en su retina estaban manipuladas.
Posiblemente por un error técnico, quizá porque no se filmó la jugada completa. Pero lo cierto es que quien colocó el balón en el corazón del área soviética no fue el madridista Amancio, sino el azulgrana Pereda, auténtico héroe del partido. "¡Pues claro que fui yo!", exclama Pereda. "Le hice el rabo de vaca al defensa, que es ese regate en que vas hacia tu portería..., y cuando vino el defensa por detrás de mí le recorté y centré. Un centro malísimo, por cierto, que Marcelino hizo bueno".
Pereda siempre ha explicado así la jugada, a pesar de que el No-Do modificó la realidad de una manera burda. "Alguna vez me han comentado que si fue Amancio..., pero creo que la gente tiene claro que centré yo. El 7 es Amancio y yo llevaba el 8. Los del No-Do empalmaron con otro centro, ignoro el motivo".
La imagen real de la jugada completa ha aparecido en una copia de la retransmisión de televisión (TVE no la conservó) y no deja lugar a dudas. Pereda pega un regate de película en el extremo derecho y Marcelino bate a Yashin, la Araña Negra, el único portero que ha conquistado el Balón de Oro. El burgalés del Barça marcó el primer tanto de la final y dio el pase del segundo. "Y además me hicieron un penalti y me anularon un gol legal, aún no sé qué pitó el árbitro. Era un inglés grandote (Arthur Holland) y le fui a protestar. Me paró con una mano y me tiró al suelo", recuerda. Pereda fue el héroe de la final, por encima incluso del manipulado gol de Marcelino. El No-Do cerró así su crónica: "España ya tiene en sus manos el Campeonato de Europa, es el espaldarazo que reconoce nuestros valores deportivos ante cien millones de europeos que han contemplado el encuentro en televisión". Y que tuvieron la fortuna de ver la jugada completa. Porque el documento perdurable ciertamente ahí sigue. Pero manipulado.
XOSE CARLOS CANEIRO, hoxe en LA VOZ DE G.
el equilibrista :
Tres días de invierno
Fecha de publicación:
Sábado 16 de febrero de 2008
Valoración de la noticia 1 , 2 , 3 , 4 , 5 , () Envíando datos... Espere, por favor. Gracias. - + Enviar Imprimir Volver En cualquier país civilizado no ocurriría, pero España en campaña electoral es otra cosa. Han tenido que pasar tres días para que se detenga a alguien. Tres días de invierno. Y uno se pregunta cuál es el tamaño de nuestra democracia: pequeñito. Porque no hay nada que me reviente más que alguien coarte mi libertad, o la libertad de los otros. De María San Gil o de quien sea. Todos tenemos derecho a hablar, opinar, gritar incluso. Pero el verbo agredir es feo, y canalla. Cuando alguien agrede está cometiendo un delito. Y los delitos es preciso perseguirlos hasta dejar a los delincuentes frente a la Justicia. Eso es lo que sucedería en cualquier lugar civilizado del mundo, pero España, reitero, es diferente. Todo en este caso despierta recelos. En primer lugar que sea una facultad quien tenga que denunciar los hechos que todos conocimos: grabados y difundidos. En segundo lugar, que la policía no actúe en ese preciso momento, que para eso está. Y tercero, que transcurra un triduo para que los agresores estén a disposición judicial. La libertad ha costado tanto que tenemos que defenderla con uñas y dientes. La libertad, sobre todo, de aquellos con los que discrepamos. Eso es la democracia: el poder del pueblo y el albedrío de decir o pensar sin ataduras. Fuera de ahí está el oprobio. Si este Estado no garantiza la posibilidad de que alguien pueda hablar en una universidad, o donde le plazca, la democracia está perdida. Y si la perdemos, no bastarán tres días (de invierno) para volver a encontrarla.
Marcos Valcarcel sitúase com este comentario, posiçons como a sua som as que contribuem a expulsom e encarcelamento dos jovens universitarios mais comprometidos. Os Jovens universitarios comprometidos ja sabemos da hostilidade dos novos culturetas como Caneiro e Marcos Valcarcel.
Mais novas
Hostís
Ese uso despectivo de "Novos culturetas" por parte do penúltimo anónimo é moi expresivo e definitorio: a min lémbrame, non sei por qué, outros discursos de odio á cultura, de Goebbels ó Millán Astray de "Viva la muerte!".
O comentario de Marcos Valcárcel pode ser máis ou menos acertado (coma o de todos), pero co seu, anónimo, vostede fai patente a súa intolerancia e ignorancia.
Non sei se é vostede novo; dubido que sexa universitario.
Goebbels, intolerancia, ignorancia...típicos tópicos
O SORRISO DO DEMO
http://www.publico.es/resources/archivos/2008/2/12/1202830524838san-gil-detdn.jpg UNHA IMAXE VALE MÁIS QUE MIL PALABRAS
EN ARROUTADAS
Bo artigo de Xavier Cordal. Triste o de Marcos Valcarcel.
Aínda que sexa unha resposta tardía non podo deixar pasar que aos estudantes que se manifestaron contra a San gil se lles chame lumpen e energúmenos, pois son, de toda a xuventude os que teñen máis conciencia de clase e os máis comprometidos, de lumpen nada señor leituga, lumpen son os mercednarios que defenden a San Gil e as mociñas que están todo o día a pensar como consumir, os pasotas...
Non estou de acordo, señorita Amieira. Fíxese vostede que, de dar por boa a súa catalogación do que é ou non é lumpen, acabaríamos todos metidos nesa pouco apetecible categoría. Todos, menos eses estudantes que, segundo vostede, rebordan conciencia de clase (de cal?) e compromiso. Eu estou de acordo en que raras somos todas, pero lumpen non.
Un pouco excesiva a premura represiva deste Caneiro, expeditivo que é o rapaz. A min dame a impresión de que Caneiro fala moito por falar e que non ten moito tino, pero é unha opinión.
Non lin todo o fio pero se Leituga lle chamou lumpen a estes rapaces, foíselle a olla, porque sería dende logo un lumpen cos estudos universitarios, farta contradicción segundo o termo sociolóxico que define "lumpen".
Parecem que tamén se lle foi a olla a Marcos Vlacarcel so precipitarse, el que sempre foi tan comedido, berrando, energúmenos!. Parece que o tempo está a deslixitimar tanta pasión.
Perdoade as maiúsculas, pero estou farta de discusións sobre quen foi antes, se o ovo ou a pita, quen agrediu antes, os manifestantes ou os matóns. Porque o sermolo de todo este sarao é:
QUE SE LLE PERDEU Á DECANA PARA CONVIDAR A UNHA CONTROVERTIDA CANDIDATA POLÍTICA A FACER CAMPAÑA EN PLENO PERIODO PRE-ELECTORAL, POÑENDO AO SEU DISPOR MEDIOS E INSTITUCIÓNS PÚBLICAS? A universidade que pagamos entre todos non debería ter, cando menos, aparencia de neutralidade fronte ás eleccións estatais?
Agora o entendo todo. O problema foi invitar a unha "controvertida candidata". Ten razón. Só se pode invitar a dar unha coferencia a un candidato/a que non sexa controvertido/a.
Mais eu póñome a buscar un candidato/a así e non o acho. Serán cousas miñas.
Son.
Este fío non debe morrer. É o pano dos mocos dos que non teñen blo, o muro das lamentacións dos irreversiblemente heterodoxos, o báculo dos rebeldes con causa, a folla en branco dos lletraferits, o taboleiro de anuncios dos insomnes, a táboa de salvación dos non integrados, o látego dos inconformistas, a carabina de Ambrosio mangada nun pao de toxo dos benegueiros "malgré tout", a canle de expresión poética dos que non teñen nome (nin apelidos), o pantrigo dos contestóns, a cocacola eterna dos que sempre teñen sede de saber...
Estimado anónimo: Aínda ben que queda algún sitio así... Paréceme marabilloso que haxa algún sitio que exprese a diversidade do mundo.
A extraordinaria e fecunda diversidade dos homes, das terras e dos espíritos.
A pesar da globalización.
Paréceme excelente a súa intervención.
Cumprimentos.-
P.D. Podo escribirlle desde Karakalpakstan???
Fio trascendental, as Uvas da Solaina, xa non será a mesma.
Fio trascendental, as Uvas da Solaina, xa non será a mesma.
Caro senhor: Fio trascendental...
Não percebo.
Desculpe.
Non o tome ao pe da letra Medela. Ao fin o eterno é o que mais dura.
Venerable Señor Apicultor, fai vostede consciente ou inconscientemente unha interpretación parcial das miñas palabras. O que eu quero subliñar non é o carácter controvertido da conferenciante en cuestión, senón o feito de lle ofrecer púlpito e micrófonos, a 3 semanas dunhas eleccións, a unha representante activa dun partido político (sexa cal sexa). Tanto conto sobre a necesidade de imparcialidade dos medios públicos, referido á TV e á Radio, pero despois non hai ningún control sobre a axuda e publicidade que certos grupos políticos reciben doutras institución con cargo ás arcas de todos. Esta pregunta teríaa feito con ou sen incidentes como os que tiveron lugar. E para que quede claro eu rexeito calquer forma de violencia, que para min invalida as ideas que con ela se pretendan defender.
Querida señorita Lourixe:
Nestes días, en todas as universidades galegas e españolas, están a desenvolverse conferencias de candidatos de todos os partidos. En todas as facultades. Por parte de todos os partidos. Con todos os candidatos.
Non lle vexo eu ningún problema.
Eu tampouco vexo ningún problema en que se debata de política, mesmo durante época electoral, na universidade. Sempre se fixo e se fará, por parte de todos os partidos.
Unha cousa é a protesta ruidosa e máis ou menos cachonda (téñoas visto de todos os colores), e outra é ir a provocar. Non esquezamos que a señora San Gil trouxo gardaespaldas porque está ameazada por ETA, como moita xente no País Vasco.
Por outra banda, penso que o asunto se magnificou, supoño que interesadamente, pola prensa. A razón: mallar no nacionalismo. Vivo fóra de Galicia e poido dicir que máis dunha persoa que viu o que pasou na televisión me preguntou ao día seguinte se aquilo o fixeran os do BNG.
QUe sexa unha practica habitual o que denuncia Lourixe, non quer dicir que os estudantes non teñan o derito a se manifestar por tales practicas.
Mesmo teñen todo o dereito a se manifestar concretamente pola presencia desa señora.
Sobre o acontecido, non quero repetir, así que so digo, que a legalidade estivo alterada en varios aspectos. Na universidade non se poden portar armas. Ningun maton ten dereito a empuxar a ningunha persoa porque berre.
O problema é que a versión dos feitos interpretouse inmediatamente segundo o arquetipo de sucesos fabricado durante tantos anos de acosos ao nacionalismo por parte dos medios.
A señorita Lourixe estivo no meollo dos aconteciemntos. Déducese que foi a autora do post que comeza con...Venerabel Marcos de Auria. Agora aplícallo ao Apicultor.
Ó final vai resultar que os acosados foron os acosadores. Deben pensar que somos parvos... Como se fose a primeira vez que suceden estes boicots (mesmo coas mesmas persoas, segundo informacións moi directas: boicoteo a unha conferencia sobre Israel).
E o feito en si xa é grave, non só porque saia perxudicado o BNG.
Outra teoría posible, na liña do último apuntameto Anónimo: velo como unha resposta espontánea? a "tantos anos de acoso ao nacionalismo por parte dos medios". Pero, se se refire ó nacionalismo actuante durante tantos anos, non quedamos en que o BNG non ten nada que ver con isto?
O BNG rexeitou e condenou oficialmente o acoso a San Gil. Non se esqueza.
Marcos, e os demais: unha parente política -profesional da sanidade, menos de cincuenta anos- aseguroulle á miña muller que nos sucesos de Económicas estaba envolta xente vinculada ao BNG.
Moita sociedade le escasamente e en moitas cousas dá en falar de memoria. As cousas son así, e traen cola.
Non mellora a cousa un columnista que se entende informado e lle chama a Anxo Quintana jefe de los antisemitas gallegos. Iso tamén.
POIS AMIGO XMG, MOITO PEOR PARA O BNG. SE ASÍ FOSE. TERÁN QUE TOMAR MEDIDADas tamén, non?
Medidos imos todos non só o bng.
O que creo que quixo dicir Saavedra é que, como consecuencia da "acción patriótica" dos descerebrados acosadores, hai xente pode chegar a pensar que o BNG foi o responsable dos feitos.
E, xaora, non foi así. Aínda que tampouco se podería descartar que algún afiliado despistado e co chip cambiado puidese estar alí. Pero o BNG, afortunadamente, non está por esas. Creo.
Pois segundo informacións dun bedel da facultade alí estaba algún militante de Galiza Nova. Non sei en que grado de implicación, ou se mesmo implicado. Supoño que no BNG estarán tremando por si deteñen alguns dos seus alevíns. Sería un bo pao do PP.
Non me parece plausible que houbese alí ninguén do BNG.
Para outra coñecida miña -setenta e pico anos, madrileña- PNV é ETA. Supoño que agora me fixen entender: sobra quen estea pouco informado, quen poida e queira aproveitar esa falta de información.
Sen saír deste país, probablemente centos de milleiros están mediatizados por ela.
¿"kaleborrokiña ?
Publicar un comentario