Paseo a Outariz, de Afonso Vázquez-Monxardín (La Región, 15 marzo. Fotos: Pepe Trebolle)

O outro día fun dando unha volta deica Outariz. Ida polo lado de Canedo, cruce da nova pasarela e volta pola parte de Reza. De paso que andaba polo paseo do Colesterol ou das Ninfas, ía bendicindo a sorte e a sabedoría de termos volto nesta xeración os ollos ao río, aos ríos (aí están tamén o Loña, o Barbaña, o dos Ponxos... ), de termos redescuberto as nosas posibilidades de lecer termal. (Non quedan lonxe os anos en que baixaban os soldados máis señoritos do rexemento Zamora número 8, do cuartel de San Francisco, a bañárense nos baños do Outeiro onde eu teño ido tamén copando clases no Colexio Universitario para disfrutar das bañeiras de mármore dunha peza e das inmensas toallas brancas, moi zurzidas, que arrecendían a xabón Lagarto.Paseos das beiras dos ríos. Milleiros de persoas que pasean lonxe da Rúa do Paseo. Xubiladas remozadas que poñen a gorra ao revés, atan a chaqueta á cintura e moven os brazos rápidas como nos campeonatos da tele. Ciclistas equipados como para o Tour de France, arfando. Xubilados vellotes que pousan no banco e charlan, non máis alá do Tinteiro. Deportistas do footing que pasan bafexando -seica saúdablemente- mentres ti pasmas vendo cormoráns pousados nun penedo no medio do río...Mozos e mozas collidos da man que se miran con ollos de ollomol ao tempo que asentan os seus reais na beira do río, alí por Reza, coa cidade ao lonxe... Pais derreados agarrando pequenas triciclos de ditadores aínda minúsculos... Outra vez o mesmo ciclista que volve pasar veloz... Auguistas chupóns de poza termal -non me movo de onda o chorro en toda a tarde- e outros máis repectosos coa alternancia bañística. Iguanas humanas que se torran ao sol do mes descoñecedoras de que o sol de marzo queima a dama no palacio...Millóns de horas de palique comunicación e benestar dos paseantes... Presumindo de cidade. Cando vén alguén de fóra e o queremos agasallar, imos con el ata a Chavasqueira e Outariz. E todos abren a boca e nós sentímonos orgullosos. ¿Que non temos mar? ¿Para que? A cincuenta minutos. Aquí temos fontes termais, paseos de veciños e amigos. Parada e caña -ou auga a un euro a botella- nas terrazas de Outariz. Tren chuchú como alterntiva ao excesivo desgaste da sola. Ademáis con isto do cambio climático, acabamos por descubrir que non eramos as humidas, chuviosas e neboentas Illas Casitérides onde os gregos buscaban estaño, senón unhas máis das illas Canarias. Que guapos saímos o outro día na tele, no programa ’Ciudades para el síglo XXI’. Cando sexa maior quero vivir en Ourense.