Tintxu, en lembranza
Entereime hoxe, no café, lendo unha breve nota de El Correo Gallego. Vexo agora que Brétemas e X. M. Pereiro xa se fixeron eco da triste nova: a súa morte o pasado venres. "Tintxu" era o xornalista Agustín Díaz Blanco, a quen todos lembramos con agarimo e agradecemento: nese todos/as vai cando menos todos os que fixemos algo de cultura, política e galeguismo na Compostela dos anos 70 e 80. Porque el estaba sempre alí, informando, dende o compromiso e a máis radical galeguidade.
Foi concelleiro de Unidade Galega en Santiago e lémbroo arredor de Camilo Nogueira e o nacionalismo de esquerda en máis dunha ocasión. Pero agora lembro sobre todo as súas primeiras crónicas culturais no suplemento que sacaba El Ideal Gallego a mediados dos 70, nas páxinas de O Facho: alí asinaba Tintxu e esas crónicas debo gardalas nalgunha caixa do meu arquivo, ó carón dos debuxos que alí facía Siro López e dalgunhas das primeiras entregas de Manuel Rivas.
Polo blog de X.M. Pereiro, entérome ademais de que era o pai dunha das nosas contertulias, a quen dende aquí só lle podo mandar unha forte aperta e o pésame meu e creo que de todos os amigos/as destas Uvas.
Entradas
11 comentarios:
O meu máis sentido pésame nestes duros momentos a toda a familia, en especial á sempre querida Lourixe, e tamén a todos os seus amigos, que me consta que eran e son moitos.
Non o coñecín, pero súmome tamén ao pésame á nosa querida Lourixe. Unha aperta ben fonda.
Dou o pésame á foreira Lourixe.
Amiga Lourixe. Unha aperta, de corazón. Este mundo dista moito de ser perfecto.
Lourixe, o meu máis sentido pésame. Tratei a teu pai en Santiago na época que cita Marcos. Con el o mundo era un pouco máis bonito. Ánimo.
Tamén eu che expreso o meu máis sentido pésame pola pasamento. Non tratei a teu pai pero daquela en Compostela coñeciámonos todos.
Pregunto, por si fora unha imaxinación miña: Nos anos setenta levaba unha boina negra e andaba a miúdo en bici pola cidade vella.
Confirmádemo.
Grazas a todos polas mensaxes de aprezo. Teño o consolo de que marchou sen sufrir e o funeral foi precioso, emotivo, optimista e cariñoso. A despedida que lle tería gustado.
Nunca vin ao meu pai con boina (tíñalles tanto aprezo como ás garavatas) e a bici mercouna nos 80, así que Xaime debe de se equivocar. Hai varias persoas de Santiago que tiñan certo parecido físico con el, moita xente o ten confundido con Antón Santamarina.
Os primeiros anos, logo do entresollado na República de El Salvador, a redacción d' A Nosa Terra estivo nun primeiro piso da Rúa da Troia. Un local do baixo estaba ocupado pola delegación de El Ideal Gallego e aínda houbera certa anécdota: sobre o artístico e metálico rótulo El Ideal Gallego. Diario Regional instalamos nós outro indicando A Nosa Terra. Semanario Nacional; dera pé a comentario de benvida nas páxinas do xornal veciño, benévolo, discreto e intencionado: obra supoño que do Benxamín, o delegado.
O caso é que o Agustín Díaz traballaba para o Ideal, e había conseguinte roce e trato. Era home serio, mesmo adusto, e naquel xorne debían ter parte de razón tanto a distencia crítica coma a política, sendo el home de partido e tamén concelleiro; posiblemente, con todo, gustaría de ver proclamada nacional tamén a empresa para a que daquela traballaba.
Marchei de Compostela, perdeuse roce pero non lembranza. Nos últimos anos, afíxenme a ler no Irimia crónicas políticas cuxa foto encabezatoria me indicou quen era Tintxu. Souben antonte que marchou, onte quen e cuxa é a Lourixe. Advirto con isto como xermola certa semente botada en terra libre; aquilo di que o Agustín era sete anos máis vello ca un, ben deles con vinte e poucos, ben menos trinta despois.
En paz descanse el, consolo teña ela. Muda o teor do contorno.
O da boina xa que non pode ser, non será, pero o da bici, debeu ser logo aló polos oitenta, no século pasado en todo caso.
Sinto moito.
Coñecino cando traballaba no Ideal e en TVE-Galicia. Líao tamén de cando en vez en "Encrucillada". Nunca tivemos moito trato, pero sempre nos tratamos ben. Saíulle unha filla marabillosa.
Síntoo moito, Lourixe. Unha aperta e un bico.
Publicar un comentario