26 jun 2008

en poleiro alleo
Dous artigos de "A Nosa Terra" quizais de interese para o debate

Damián Villalaín intervén na polémica "Galicia e Galiza"

e Belén Regueira opina sobre Eurovisión, Erasmus, euroescepticismo, Eurocopa, etc.

25 comentarios:

Anónimo dijo...

Logo Galiza é Galicia como a (pérfida) Albión é a Grande Bretaña ou Híspalis é Sevilla, ou COnstantinopla é Istambul, ou...

Anónimo dijo...

Cito do artigo de Villalaín:

"Dado que este de “Galicia” é un deses raros casos en que o uso oficial coincide plenamente co popular, tamén resultou previsible a indignada impugnación do ditame académico por parte de grupos que fan da aversión polo real pouco menos que un estilo de vida."

Pero home, qué BEN que haxa alguén que nos recorde, de cando en vez, que algúns facemos da "aversión polo real" "un estilo de vida". Qué BEN, si señor, que alguén poña no seu sitio aos que queren seguir empregando na comunicación institucional a forma GALIZA. As metáforas funcionan.

ELES = O POBO = O REAL = A GALICIA EN POSITIVO = A GALICIA DE TODOS = A GALICIA ESPAÑOLA (claro!)

NÓS = NON ELEGANTES = ALONXADOS DO POBO = NON REAIS = A GALIZA DO NON = A GALIZA DOS NACIONALISTAS = A GALIZA A SECAS

Anónimo dijo...

Barbara, celaren, darii, ferio

Anónimo dijo...

Para Villalaín a Galiza dos nacionalistas non é Galiza nin Galicia senón un pais situado en ALfa-Centauro, unha invención nacionalista que nada ten que ver coa realidade. Fantasía, pura fantasía, e para gobernar o pais o que compre é ser realista e optimista. Os nacionalistas sobran en Galiza-Galicia, cos socialistas no goberno e os populares na oposición temos dabondo. Viva España, e sobre os demais, o seu idioma nacional!.
Os nacionalistas galegos sobran parece dicir Villalaín.
Logo extrañanse e escandalizanse cando o BNG dí que non descarta pactos co PP.

Anónimo dijo...

Os que se escandalizan son os propios do BNG. Para min, xa tardaba.

Anónimo dijo...

Quén se "escandaliza" dos potenciáis pactos BNG-PP?.

Moita máis xente da que creen os políticos, oscila no seu voto entre o PP e o BNG. Como hai moitísima que oscila entre PSOE-PP, por moi extravagante que lles podia parecer a algús. Moitas menos oscilan entre BNG-PSOE.

Anónimo dijo...

No PP tamén hai galeguistas, ou mais que no PSOE.

Anónimo dijo...

Eu coñezo un galeguista que está afiliado o PSOE. Perdón, é que me chaman por teléfono...............

Era este amigo do que lles falaba antes, para dicirme que se dera de baixa do PSOE

Anónimo dijo...

O verdadeiramente escandaloso, sr arume, é o reducionismo que fai o sr Villalaín: "grupos que fan da aversión polo real pouco menos que un estilo de vida".

Está claro: este señor ponnos fóra da realidade. Somos extra-vagantes. Vagamos fóra da historia... da historia que o PSOE galego asume para Galicia.

Anónimo dijo...

O bo criterio é particular, privado para as xentes de ben que polo que se ve exclue como na era Aznar aos nacionalistas.
España vai romper, inevitabelmente, boeno,poden evitalo coas armas.
Os españois din que ETA ten que rendirse, que nada obterán.
De seguido dinlle tamén que non a Ibarretxe que nada, que tampouco, que nada obterá.
Resulta entón que os partidos nacionalistas son legais, pero non as súas ambicións políticas democraticas como constituirse nun estado independente.
Os españois usan a constitución como arma para reprimir as diferencias nacionais, ameazan coa violencia legal, que os nacionalistas perciben como inxusta. Compre pois camiñar cara outro tipo de xustiza que non teña o apelido de española.

Anónimo dijo...

Agradezo os artigos do sr. Villalaín. Agradézoos inmenso.

Cada vez que leo un, reafírmome na miña fe en Nuestro Señor e na Virxe do Viso.

Evidentemente, recurro a Eles, sobre todo á segunda, cando me encontro nunha situación (mentalmente) absurda.

E nunca me fallaron. Abofé que non.

Anónimo dijo...

E continúo a encontrar de menos o sr. Apicultor. Cáeme ben, o señor. Non sei, é como se fose primo segundo meu e o atopase casualmente en Via Laietana, en Barcelona.

Non estará encebolado coa Rihanna e/ou coa Charlize, Apy???
mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm

Isto chéirame a can...

P.D.: A Catherine Bell, e a Love-Hewitt tamén non teñen dúbida ningunha.
A Elisabeth Hurley...

Anónimo dijo...

Qué bonita é a Love-Hewitt, a moza esa que ve a toda a hora a Santa Compaña... Con esa cariña delgada, tan celto-atlántico-europea!

Anónimo dijo...

As celto-indoeuropeas teñen os pómulos avultados, non si?

Anónimo dijo...

O que hai tempo que non ven por aquí é o meu compatriota Jimy de Rairo: ubi est?

Anónimo dijo...

O Jimy de Rairo retirárase unha tempada que alongou, aparece segundo me dixo de cando en vez por aquí pero clandestinamente.

Anónimo dijo...

Entón habería que chamarlle Jimy O Raro.

Anónimo dijo...

[Eu tamén boto de menos ao Jimy de Rairo]

Miren que noticia máis "maja". Dan ganas de pasarse á oposición, eh?

Xunta.es colga o BNG tras dous anos de ausencia
A páxina institucional volve editar comunicados de prensa das cinco consellerías nacionalistas
REDACCIÓN . SANTIAGO

O pasado 19-X cumpríronse tres anos de Xunta bipartita de socialistas e nacionalistas pero non tres anos de paz e acordo absolutos como o demostra o exemplo dos practicamente dous anos de ausencia das notas de prensa das consellerías do BNG na páxina institucional do goberno galego xunta.es

Anónimo dijo...

A min caíame ben, era moi ocurrente e cismón. Pero que é iso da clandestinidade???

Anónimo dijo...

Especie caracterizada por entrar con nik distinto do habitual para garantir que podas dicir o que che pete sen quedar mal con ninguén.
Hai varios clandestinos, e algunha clandestina, localizados. A especie atópase en franca recuperación. Non confundir con estoutra

Anónimo dijo...

Extraordinario artigo de Jorge Volpi. Perder los papeles, EL PAÍS, 27/6/2008
A fines de los noventa, mientras preparaba mi doctorado en Salamanca, descubrí que era latinoamericano. Durante los 30 años que viví en México jamás reparé en esa condición: sólo el contraste con mis anfitriones españoles, más directos y claros que mis compañeros costarricenses, venezolanos y colombianos, me hizo sentir parte de la comunidad bolivariana. La identidad, comprendí entonces, es mutable y se construye en perpetuo contraste con los otros.
Los socialistas se han rendido en la batalla ideológica sobre la inmigración.
Aun así, frente a los conflictos que desgarraban a otros países europeos, en esa época España lucía como un paraíso para los inmigrantes, en especial para los pocos que, como yo, disfrutaban de un visado. Salvo un par de ocasiones en que, con más torpeza geográfica que discriminatoria, fui llamado sudaca, siempre me sentí bien acogido, en casa.

Más o menos en esa época el presidente del Gobierno español proclamó: "España va bien", y de la noche a la mañana miles de ciudadanos de países que no iban tan bien giraron sus brújulas hacia esa nación cuyos habitantes tanto se enorgullecían de su hospitalidad hacia los extranjeros, acaso porque aún no se topaban con ellos en cada esquina.

Han pasado diez años desde entonces y España ha dejado de ser aquel reducto. Sus grandes ciudades se han poblado de restaurantes mexicanos, peruanos y argentinos -por no hablar de marroquíes-, símbolos de los cientos de miles de latinoamericanos que ahora viven y trabajan, con o sin papeles, en sus tierras.

Como era natural que sucediera, el racismo y la discriminación han aumentado ante este flujo repentino, pero no de manera alarmante. Incluso, adelantándose a su tiempo y despertando la ira de la derecha europea, el primer Gobierno de José Luis Rodríguez Zapatero decretó una amplia regularización de indocumentados -para usar el término de los mexicanos en Estados Unidos- aunque, como me hizo ver José María Ridao hace poco, en términos económicos se tratase más bien de una regularización de empleos.

De forma predecible, la derecha no tardó en aprovechar el descontento o la simple molestia de ciertos sectores de la población -los parados o quienes de pronto se fijaban en el acento o el color de la piel en las filas de los servicios sociales- para obtener un beneficio electoral. Sin papeles y extranjeros ilegales comenzaron a llenar las primeras planas gracias a políticos sin escrúpulos que confiaban en ganar votos recogiendo -o de plano inspirando- el miedo de sus electores.

Menos previsible ha sido la forma cómo el actual Gobierno socialista ha reculado frente asus posiciones anteriores y, en vez de priorizar la defensa de los derechos humanos -uno de sus principios esenciales-, ha preferido congraciarse con la derecha europea.

Hay que repetirlo con claridad: el nacionalismo es -siempre ha sido- una fuente de discriminación basada en el más puro azar. Uno no puede decidir dónde nacer -el jus soli- o de dónde son sus padres -el jus sanguini-, de modo que el acta de nacimiento, el pasaporte y el DNI son instrumentos que el poder impone a los individuos de forma arbitraria: el biopoder denunciado por Foucault.

¿Qué diferencia a un niño nacido en Albacete de padres españoles de uno nacido en Madrid de padres ecuatorianos, aun si éstos son ilegales? Nada, excepto que uno de ellos puede ser enviado a un lugar que ni siquiera conoce y el otro no. ¿Y a un adulto peruano y uno español, ambos con empleos legales en Madrid? Nada excepto que, sin haber cometido delito alguno, uno puede ser internado durante semanas en una cárcel -desterremos el eufemismo un centro de detención- o expulsado del hogar que ha elegido libremente -repatriado- y otro no. Ambos trabajan, ambos pagan impuestos, ambos se ganan la vida. ¿Por qué esta injusticia? Porque a uno le hace falta un papel: eso es todo.

Mi amigo Nacho Padilla, también alumno de Salamanca, escribió un magnífico cuento para niños, Los papeles del dragón típico. Un día el dragón de los cuentos extravía sus papeles -aquellos que lo acreditan como dragón- y a partir de entonces ninguna princesa acepta ser raptada por él y ningún príncipe quiere combatirlo. Poco a poco deja de ser relevante y al final se desvanece. Carecer de papeles significa dejar de existir. O, en nuestro mundo, dejar de ser visto como humano.

La nueva directiva europea sobre inmigración, como las que existen en otros países -incluido, dolorosa y patéticamente, el mío, México-, legitima la discriminación de Estado. Todos odiamos las comparaciones con el nazismo, pero ello no impide denunciar la lógica fascista de este tipo de ordenamientos. Ahora nos parece monstruoso que se haya discriminado a los judíos a causa de su "raza": un concepto inventado por el poder para legitimar la persecución. ¿No es igual de atroz discriminar a alguien por su "nacionalidad", otro concepto igualmente arbitrario?

En su artículo 13, la Declaración Universal de los Derechos del Hombre establece: "1. Toda persona tiene derecho a circular libremente y a elegir su residencia en el territorio de un Estado". Uno tiene derecho a vivir y trabajar legalmente en cualquier parte: interpretar este precepto de otra forma significa acotar, impunemente, la igualdad entre los seres humanos. Duele oír que los socialistas españoles hablen de regular la "inmigración legal" y rechazar la "inmigración ilegal", porque en esta última sólo cabrían quienes han sido arrancados de su país contra su voluntad y, aun en ese caso, la ilegalidad sólo afecta a los tratantes, no a las víctimas.

Basta de hipocresías: la derecha ha ganado la partida desde el momento en que incluso la izquierda teme defender a seres humanos que sólo persiguen un mejor nivel de vida y cuyo único delito es no haber nacido en el lugar correcto. Hace unos meses viajé de México, donde ahora resido, a Barcelona, una ciudad tan importante en mi mundo imaginario como Salamanca. Por primera vez el guardia fronterizo me exigió mi boleto de regreso y me llenó de improperios al no poder mostrárselo. He vivido casi cinco años en España y no tengo dudas: también es mi país aunque no tenga -y quizás nunca vaya a tener- papeles para demostrarlo. De tenerlos, hubiese votado por los socialistas. Y ahora me sentiría doblemente dolido al constatar su olvido y su traición.

Anónimo dijo...

Supoño que traerá ronsel dabondo como para haber debate considerable. De momento, póñoo aquí por falta de sitio mellor: A LITERATURA, FÓRA DO BAC. Ver a páxina 2, Artigo 3º, apartado 8.

Anónimo dijo...

Amigo Saavedra: non sei ler esa farragosa prosa administrativa ou xa non son quen de gastar o tempo en lela. Dou por completamente verosímil o seu temor, porque a literatura foi retirada do bacharelato ao ser integrada coa lingua como materia. O que pareceu o colmo da modernez resulta ser unha forma antiga de comprender a lingua como unha materia ligada á literatura, cando esta non é máis ca unha expresión particular e especial da lingua e porén precisada dun estudio aparte e senlleiro. Pero, en fin, agardo nunha destas constantes reviravoltas que dá o tempo e, sobre todo, dan as consellerías de educación do mundo mundial que poidamos decidir vostede, amigo Saavedra, e mais eu as directrices desa materia en Bacharelato. Xa nos vamos postular para conselleiros. Ofrécense, pois, os nosos servicios.

Anónimo dijo...

A cousa élle simple: despois de, en efecto, liquidar a arte literaria como materia escolar autónoma e obrigatoria, agora procédese a liquidala como materia optativa. Hai quen, para non sei se paliativo ou subterfuxio do anterior, seica propón ocupar substancialmente a carga horaria das materias de Lingua e Literatura en lecturas e segunda; preterindo, obviamente, a gramática e arredores.

Tocante ao anterior, nunca escoitei argumento demorado a prol nin tiven opción de discutilo con certa solvencia. Agora, tocante á caída da literatura no currículo do BAC (tres materias, nada menos, a saber: Literatura Universal Contemporánea, Literatura Galega do século XX, Literaturas Hispánicas), na Consellaría dan como base o de que o seu contido interfire con outras disciplinas, suponse que as mixtas aludidas máis arriba. Obviamente, tal simpleza (ignoro se pretexto ou expresión convencida, deduzan vdes. cal hipótese resulta peor) pode resultar difícil de encarar desde o rigor; pero a cousa non parece tampouco espertar moita paixón nin padecemento.

Anónimo dijo...

O español en perigo
MIGUEL ANXO FERNÁN VELLO

Crónica dun día calquera. Vexamos. O cidadán galego, de mañá cedo, entra nun bar e pide un "café con leite". "Con leche?", dille o camareiro. Con "leche". Na barra do bar hai catro xornais a disposición do público: todos eles en español. Aos poucos entra unha nai cos seus dous nenos: pide colacao e "dos tostadas" e os nenos chacotean na lingua de Manolito Gafotas. En todo o local, situado nunha cidade próxima á Coruña, todos os clientes, sen excepción, falan en español; iso si, con indisimulado acento galego. O cidadán, en fin, sae á rúa e topa cun bo fato de cativiños que van ao colexio levados pola súa mestra. "Andadme con coidado, niños". E os nenos, algúns ledos, outros aparvadiños, falan entre si na aínda, sonámbula para eles, lingua cervantina. O noso amigo, o cidadán, ten que realizar unha operación bancaria e, antes de ir ao seu traballo, diríxese a un banco situado nas inmediacións. El fala na lingua dos "avós que temos mortos", que dixera Celso Emilio, e os oficinistas e empregados da entidade bancaria galega aténdeno no español de sempre, no español de todos os días. E por se fora pouco escríbenlle o seu nome, Xosé -que é o nome oficial-, cunha J sen volta atrás. "Perdone, pensé que estaba mal escrito. Mil perdones". O cidadán, coa cabeza algo vencida -afeito xa á "tristura aceda" da que falaba o poeta de Celanova-, encamíñase agora ao seu "choio", un comercio de roupa que loce nome dunha coñecida multinacional da moda. Alí sabe que non debe empregar o idioma no que pensa, aínda cando algún cliente -é ben rariño que así sexa- dea en utilizalo. Na hora do xantar trasládase o noso amigo a un "mesón" próximo e pide unha ración de raxo con patacas. "Rajo con patatas", corrixe a camareira loira con acento bergantiñán. A televisión, vía satélite, é puro estrondo no lugar: Sánchez Dragó canta a "materia gris" dunha tal Esperanza a ritmo de "rap". A clientela ri, todos rin, "pónganos otra de rajo", "¿me da al botón de la máquina del tabaco?" (...) "Por favor, a conta". "¿La cuenta?".