23 jun 2008

en poleiro alleo
Galeguistas de Marx

Ferrín escribe hoxe no Faro dos últimos libros sobre Xohán Xesús González e sobre Benigno Álvarez.
Publicado por en
Etiquetas: , ,

36 comentarios:

Anónimo dijo...

Marchando unha de mitoloxía ferriniá!

lun jun 23, 06:47:00 p. m.
Anónimo dijo...

Está escrito: Se González, Benigno, Castelao e tutti quanti vivisen, serían da UPG (da auténtica ou da UPG-liña proletaria, claro está). Iso lémbrame o lema montonero: "Si Evita viviera, sería montonera". Os dous libros que Ferrín tanto admira son, na miña opinión, novas pezas de erudición detallista (e nin iso) para seguir cultivando os mitos nacional-populares. O de sempre. Que aburrimento.

lun jun 23, 09:09:00 p. m.
Anónimo dijo...

O peso fundamental da resistencia ao franquismo foi levado polo PCG. Mesmo cando a UPG tiña certa presencia en medios pequenoburgueses, os represaliados, detidos e expedentados foron, nun 90 por 10, comunistas, tanto nas universidades como nas fábricas. O resto son contos; contos de Ferrín.

lun jun 23, 10:11:00 p. m.
Anónimo dijo...

O nacionalismo galego ten unha febril necesidade de lexitimarse no pasado, sobre todo no pasado republicano e despois na resistencia antifranquista. De aí a esaxeración, a mitificación, o anacronismo, a procura desesperada dunhas orixes que chega até a reivindicación dunha xinea monárquica propia. Nada novo, por outra banda. Un totum revolutum no que colle desde o reino suevo, o rei Garcia ou Pardo de Cela, até as folgas obreiras de Ferrol e Vigo do 72, pasando por Benigno Álverez, Foucellas e quen faga falta. Porque cando a nación está en marcha non hai quen a pare.

lun jun 23, 10:48:00 p. m.
Anónimo dijo...

e así seguiremos ata a independencia total

mar jun 24, 12:24:00 a. m.
Anónimo dijo...

Meus caros amigos, non sei se todo o que din será certo maís diso non fica nada, todo está perdido. Somentes a UPG segue viva. O seu proxecto chegou a conectar con importantes sectores da sociedade e a cousa non rematou...

mar jun 24, 12:40:00 a. m.
Anónimo dijo...

Que sería de vós, de nós, de todos nós, de Galicia enteira, da sua cultura literaria, da sua política, sen Ferrín. Que sería de vós, de nós... sen os contos de Ferrín. Os contos de Ferrín, o mellor antídoto contra o aburrimento. Nunca saberemos xulgar en todo o seu valor os contos de Ferrín. Isildur, o aburrimento, o mortal aburrimento sería se nos faltasen os contos de Ferrín. Pero como xa están en recollidos en libros e artigos que perdurarán no imaxinario galego, nunca nos faltarán e o aburrimento está conxurado. Síntoo polos que non vedes as cousas así.

mar jun 24, 11:39:00 a. m.
Anónimo dijo...

Camarada Dimitrov:
Non dubido para nada a súa afirmación, pero o que tamén é certo, e algunhos vivímolo en primeira persoa en época das Comisións Labregas, é que os restos que quedaron da resistencia en Galicia, unha das cousas que daban a entender con nitidez era que o "Partido" os abandoara, deixándoos á sua sorte cando se lles prometera infraestructura para unha digna retirada, apoio para salvala vida namáis, que lles foi negado; é entón cando a UPG ven a ocupar certamente ese espacio que deixou valeiro o "Partido", espacio que por outra parte xa valeirara nos acontecementos do 36, pondo ó sevicio da cafernaxe feixista, formando parte dos somaténs que facían as "claudias", a varias células e militantes que tiña nésta provincia. Pouca credibilidade terían entón por esta terra tal fato de traidores. Asímesmo foi ben curioso xa na transición ver o trasvase de antigos representantes dos órganos de Falanxe Española y de las JONS, cara o reconstituido PCG Eurocomunista de D. Santiago Carrillo.
Foi unha lástima que foran morrendo sen seren resarcidos todas estas testemuñas que eu coñecín da memoria histórica oral e nunca escrita, desfaríanse moitos mitos.

mar jun 24, 11:55:00 a. m.
Anónimo dijo...

Totalmente de acordo: Os contos de Ferrín sácannos do aburrimento e son dunha grande calidade literaria. Eu son o primeiro seguedor de Ferrín como escritor de ficción, aínda que prefira nel o relato breve á novela. Ora ben, Ferrín é un moi bo escritor de ficción, e un intelectual cunha grande traxectoria de servizo ao país. Mais non é nin o oráculo de Delfos, nin a pruma que todo o sabe, nin a consciencia crítica inmorredoira do país, nin nada que se lle pareza. É un escritor que opina. E aí a súa palabra ten tanto valor coma a de moitos outros. Entendámonos: Ferrín non é Habermas. Ninguén é Habermas en Galiza entre a opinión publicada, está claro. Pero non o busquemos nos escritores de ficción. Polo menos, nos que a cotío escreben nos xornais.

mar jun 24, 01:10:00 p. m.
Anónimo dijo...

si, Blanco Valdés é Habermas

si, Barreiro Rivas é Habermas

si, Pilar García Negro é Habermas

todos somos Habermas, ninguén é Habermas e mentres a UE vira fascista co voto a prol do PSOE e a cumplicidade do BNG e aquí paz e logo gloria

mar jun 24, 01:54:00 p. m.
Anónimo dijo...

Ferrín non é Habermas.

Blanco Valdés non é Habermas.

Barreiro Rivas non é Habermas.

Pilar García Negro non é Habermas.

mar jun 24, 02:10:00 p. m.
Anónimo dijo...

disolución da UE xa!

Camilo Nogueira é Berlusconi!

mar jun 24, 02:20:00 p. m.
Anónimo dijo...

Anónimo é estúpido!

mar jun 24, 02:22:00 p. m.
Anónimo dijo...

Arxides, acabo de ler o fato de disparates que escribiches e quedo pampo. A ver se che contesto despois, pero, a verdade, non sei por onde comezar. Ben se nota que te durmiron con todos os contos e cres todos os contos. Pero infórmate, fillo, le algún manual de Secundaria.

mar jun 24, 02:42:00 p. m.
Anónimo dijo...

A Arxides pásalle como naquel poema de Alberti (ou era de León Felipe?).

mar jun 24, 03:30:00 p. m.
Anónimo dijo...

Camarada Dimitrov:
Observo que debeu de ter pouco vagar para ler con atención o que lle expoño, sen dubidar, por suposto da súa integridade, que en todolos nichos queda algunha. Pero do que fago mención ainda quedan probas oráis, afortunadamente, e cando recalco o de orais, fago mención expresa a unha certa desmitificación non escrita nos libros, antes porque quen escribiu a historia foron os vencedores e acomodaron o conto para refacela, e outros, porque a escribiron dende cómodas butacas alonxadas do frente e da resistencia, quizais xustificando dende a poltrona, do que foi un exilio dourado, a súa falta de valentía, ou se quere, a súa cobardía.
Atentamente quedo ó seu dispor, por se lle cumpriran dados concretos, apelidos e nomes, delatores e asesinos, que xa son horas de contar sen que ninguén se asuste, de onde veñen algunhas cómodas fortunas, hoxe herdadas, outrahora esquilmadas.

mar jun 24, 07:23:00 p. m.
Anónimo dijo...

Hai certos datos que como dice alguén arriba, Ferrín trata de relacionar cando realmente chirrían.
Nin Bautista Alvarez nin por suposto Xohán Xesús González, se sentiron nunca galeguistas, e o Bautista presumía de ser un comunista galego, o contrario que Ferrín que dicía que era un galego comunista.

mar jun 24, 10:20:00 p. m.
Anónimo dijo...

"é entón cando a UPG ven a ocupar certamente ese espacio que deixou valeiro o "Partido", espacio que por outra parte xa valeirara nos acontecementos do 36, pondo ó sevicio da cafernaxe feixista, formando parte dos somaténs que facían as "claudias", a varias células e militantes que tiña nésta provincia."

Ou sexa que a UPG ocupou o espacio que deizou valeiro o partido, e ademais, dende o 36. Debía vostede publicar eses datos que atesoura. Sería unha auténtica revolución historiográfica. Mire, señor: nunca a UPG tivo nas fábricas máis do que lle emprestou "Galicia Socialista", de Camilo Nogueira: un par de cadros medios, en Citroen. Non descubro ningún continente ao lembrar que a hexemonía de COOO obreiras no movemento obreiro galego foi, ata a democracia, absoluta. Comisións Labregas era o cura do non sei donde e moita vontade pequenoburguesa; o campo, en Galicia, non era de ninguén. Polo demais, non contesto a difamacións; xa contestan os historiadores.

mar jun 24, 10:24:00 p. m.
Anónimo dijo...

Leo que se me está a mentar en vano. Eu son Habermas-G, que queren de min?

mié jun 25, 12:29:00 a. m.
Anónimo dijo...

A ver máis-g. Hoxe puxéronme a parir outra vez a Isabel, concelleira de cultura. Un home bó magoado. Díxome que se negara a financiarlles unha concentración de moteros por ser "machista", ou demasiado masculina, ou algo parecido.

Paréceme unha enfermidade.

mié jun 25, 01:36:00 a. m.
Anónimo dijo...

Segue a ler mal camarada Dimitrov, o que pasa é que agora xa comezo a dubidar da súa boa fé. A UPG-ANPG, ocupa o espacio cando o ocupa, non cando vostede quere que o ocupe de xeito rutilante, vaciando de contido o dato: "membros do Partido Comunista da provincia de Ourense, dempois do golpe militar, formaron parte, supoño que por cobardía, ou mesmo para salvalo pelexo, de somaténs ó servicio da cafernaxe feixista, participando nas claudias, delatando e asesinando a antigos camaradas". Esta traición supuxo durante moito tempo un importante lastre para un grupo de subrevivintes honestos, da causa común da Fronte Popular. De feito os emblemas comunistas da UPG (a fouce e o martelo), ocasionaban non poucos atrancos na pretendida inclusión social a través da base social da ANPG, pero isto foille moito mais tarde, entretanto foi cando a xente da resistencia seguía a combater nos montes sen referencia de ningún tipo, abandoados á súa sorte, e suplicando a prometida axuda do "Partido" para unha digna retirada, axuda que lle foi negada, pero recibiron a colaboración do pobo, e así o puderon contar. Se ben é certo que CCOO foi o sindicato hexemónico no tempo a que vostede fai alusión hai que preguntarse se non era porque andaban protexidos por un sector da igrexa católica, mentres outros non podían nen asomala cabeza baixo ameaza de pena capital, como sí ven recollido nos libros ós que vostede fai alusión, xusto onde dí que Franco aplicou a pena de morte áta rentes da súa morte (1975). Tamén me dá que pensar que non diga ren dos afiliados ourensanos procedentes do Frente de Juventudes, con sede daquela na actual Casa da Xuventude.

mié jun 25, 01:03:00 p. m.
Anónimo dijo...

Manuel Sacristán foi da sección xuvenil da Falanxe, e o mesmo G. Bueno e J. Pradera. Ser da OJE era algo normal, no franquismo. Eu mesmo, sen ir máis lonxe, frecuentaba o seu local para xogar ao futbolín. En canto a que CCOO era hexemónico por gozar da protección dun sector da Igrexa católica, pregúntelle vostede a Xaniño, Becariza, Tito, Baldino, Isidro, etc, etc, de que protección gozaron cando foron expulsados das fábricas, detidos, torurados e encarcerados. En canto aos outros partidos, se no levantaban a cabeza é porque, ou non existían, ou facían a revolución nos faiados.

mié jun 25, 02:43:00 p. m.
Anónimo dijo...

Falarlle de Sacristán a Arxides é como falarlle de Newton a un toxo bravo.

mié jun 25, 02:54:00 p. m.
Anónimo dijo...

Ser da OJE era normal no franquismo, pero tampouco convén relativizalo tanto. Non todos eramos tan normais. Eu teño a gala non pisar nin un só daqueles locais. Nin participar, obviamente, en nada que cheirase a rancia soldadesca falanxista.

mié jun 25, 04:07:00 p. m.
Anónimo dijo...

Non creo que a cousa sexa para estar orgulloso, sr. Arume. Posiblemente vostede sexa menor de54 anos. A esa idade xa non existía. practicamente, a OJE. 4 anos antes era, con algún illote de scoultismo, o único asociacionismo xuvenil que había. Eu só xogaba ao futbolín nos locais da OJE (meu pai, que era franquista, tíñame prohinido calque contacto co falanxismo), nunca fun membro nin fun a ningún campamento. Pero non o teño a gala. Foi, simplemente, unha casualidade. Ademais, estou seguro de que ter ido a un campamento non impremiu carácter, como a Igrexa, ou o PC, ao que si pertencín e si o teño a gala. Xa se sabe que todo o mundo ten unha temporada de gloria, anque só sexan 15 minutos.

mié jun 25, 04:20:00 p. m.
Anónimo dijo...

VIDA E MORTE DUN COMUNISTA (Carlos Fernández - Culturas - Suplemento La Voz de Galicia. 14/06/2008)

Unha das maiores persecucións dos franquistas na Guerra Civil en Galicia contra unha persoa e a súa familia foi a de Benigno Álvarez, veterinario de Maceda e xefe do Partido Comunista en Ourense. Fuxido polos montes tras o alzamento contra a República en xullo do 36, posto prezo a súa cabeza por unha coñecida aristócrata ourensana, foi atopado morto (estaba enfermo do peito) polos feixistas, que se atribuíron o que non fixeran e pasearon o cadáver como botín de guerra polos pobos da provincia.

O seu irmán Demetrio foi fusilado, tras consello de guerra sumarísimo no mesmo ano 36, mentres que outros irmáns, Xosé e Pedro (que tiña 18 anos), fuxiron a Portugal e parece que foron devoltos e asasinados preto de Tui.

A dona de Benigno, Enriqueta, foi detida e torturada na cadea, onde tivo unha filla, Loliña, cuxo estremecedor testemuño recolle o autor nos apéndices. Tamén Maruxa, outra irmán de Benigno, foi internada na cadea do mosteiro de San Rosendo (Celanova).

Todo este drama nárrao de xeito apaixonado, mais veraz e ben documentado, o historiador e mestre Santiago Prol, autor doutras investigacións salientables.

Prol, ademais, non se limita aos derradeiros anos da vida de Benigno senón que fai un percorrido pola súa carreira política, comezada no Partido Republicano Radical Socialista e finalizada no Partido Comunista, integrado na coalición do Frente Popular que concurriú as eleccións de febreiro do 1936.

Un libro, pois, de gran mérito ademais de básico para a recuperación dunha figura histórica dos tempos da República e da Guerra Civil en Galicia e que permanecía esquecida incomprensiblemente.

mié jun 25, 04:56:00 p. m.
Anónimo dijo...

Este Carlos Fdez. supoño que é o ex militar e historiador afeccionado (como tal, non é gran cousa). Supoño que non é o filósofo Carlos Fdez., quen si é moita cousa. Algunha xente ás veces confúndeos, pero non teñen nada que ver.

mié jun 25, 05:05:00 p. m.
Anónimo dijo...

O do allo, naturellement, é historiador profesional, con carné. E se non ten carné, encárgase de repartilos.

mié jun 25, 06:23:00 p. m.
Anónimo dijo...

Sres: Non fai falla acrarar nada máis, xa o deixaron vostedes fetén, áta o anónimo do toxo bravo, que por certo, é certo, sobrevivo perfectamente demonizado e asilvestrado tamén. Qué se pode dicir de Benigno?, eu xa o dixen, quedan nichos con dignidade, e coma él máis, pero foi él concretamente quen falaba, xunto con outros fuxidos, do asunto sobre o que eu disertaba, a delación e a traición de militantes, primeiro reconvertidos á Falanxe, e coa transición novamente reconstituidos por factores ambientáis presumiblemente. Sobre o asunto dos militantes do Frente de Juventudes, eu que tiven a inmensa convicción de non perteñecer nunca, que para eso me prepararon na casa, porque tiñan memoria, e non querían ver a un neto disfrazado de asesino, tamén podemos falar, e tamén podemos contar a humillación á que nos someteron tantas veces ataviados de flechas y arqueros, estando de campamentos, actuando impunemente e con bromas salvaxes, algún pedófilo. Dempois moitos déles moita gracia me fixeron cando te acompañaban en manifestacións coa faciana sonrinte e hipócrita, ah! eso sí, coa carteira máis chea que teremos nunca na nosa casa. É que non servimos para andar con cartos no peto, danos por repartilos e nós quedar sen éles...

mié jun 25, 07:59:00 p. m.
Anónimo dijo...

Cómo se compadece unha cousa coa outra:

"Sobre o asunto dos militantes do Frente de Juventudes, eu que tiven a inmensa convicción de non perteñecer nunca..."

e

"... tamén podemos contar a humillación á que nos someteron tantas veces ataviados de flechas y arqueros, estando de campamentos..."

mié jun 25, 08:48:00 p. m.
Anónimo dijo...

Aparte dos campamentos que orgañizaba o Frente de Juventudes, facíanse outros con deportistas e xente das aldeas como premio, por exemplo, polas notas do curso. Indefectiblemente compartíamos as instalacións do "Virxe do Loreto" en Porto do Son. E foi alí onde coñecín os comportamentos dos que fago mención, non sei se lle queda claro, porque para decir coa contundencia coa que eu digo e as cousas que digo, hai que vivilas, e mirarlle á faciana de frente éstes persoeiros, para ver se son quens de negalo. Saude ós camaradas.

jue jun 26, 11:49:00 a. m.
Anónimo dijo...

Camarada Dimitrov e acólitos, danme medo co seu silencio...
...histórico, por suposto.

vie jun 27, 07:20:00 p. m.
Anónimo dijo...

Medela, estaba Usted advertido; he realizado las pertinentes averiguaciones, y a día de hoy puedo asegurarle, con pruebas irrefutables, y sin que haiga lugar a dudas que V.I. formó parte de las huestes de Falange en sus años mozos, primero con mucho disgusto como flecha, pues su padre lo había enviado de campamentos para endosarle un poco de disciplina, una forma de poner a tratamiento su incipiente hippysmo, pero despues bien que le coghió el gusto y ascendió a arquero por concurso de méritos. Tenga mucho cuidado, está retratado en imágenes, y sus enemigos, que dada su privilegiada posición en el polit-burau, cada vez son más, podiesen o podieren aprovecharlo para contraatacarlo.
Siempre suyo: Eleuterio Inciso Contuso (Abogado de lo criminal y lo canino)

vie jun 27, 08:07:00 p. m.
Anónimo dijo...

Eeeeeeeeeeeeeeeei!
Pare o carro!!!!!!!!!!!!!!!!!
Na OJE, non na Falange.
É certo. Do 74 ao 77, Porto do Son. Flecha e arquero.

Despois, non sei como é que se chamaba aquelo, ata o 82, en que terminei de instrutor nas Sinas, Vilaxoán.

Teño fotografía; se quixeren publícoas aquí.

Tamén nunca votei PP nin PSOE.

Espero que o tribunal do pobo en armas saiba comprender...

Ouviu, avogado, quen llo dixo??

vie jun 27, 08:16:00 p. m.
Anónimo dijo...

Don Marcos, faga algunha cousa.

Aquí haille infiltrados do CNI.-

vie jun 27, 08:17:00 p. m.
Anónimo dijo...

Non é por nada, mais hai que ter ben mala uva para acusar unha persoa de ter pertencido á OJE cando neno.
Como se ese fose un crime imperdoábel.
Isto lémbrame Stalin. José Antonio Primo de Rivera, de ter vivido, non o tería feito mellor. Ben seguro.
Até logo, vou pasear.

P.D. Lamento imenso non encontrar algunha fotografía da OJE. Así que a atope, cólgoa; prométoo.
(O meu criminal pasado...)

vie jun 27, 08:53:00 p. m.

Publicar un comentario

Suscribirse a: Enviar comentarios (Atom)