A mirada azul
Xa falamos aquí algunha vez de A gata sobre o tellado de zinc de Tennessee Williams, para min autor de culto. E hai quince días quixen revisar unha escena da versión fílmica dirixida por Richard Brooks e interpretada por Paul Newman e Liz Taylor. Era a escena da foto, un dos diálogos iniciais onde Paul amosa todo o seu desprezo contido cara a súa muller e cara o mundo. A miña intención era ver só dez minutos, porque vin a película varias veces. Pero non puiden resistirme: cando me decatei, xa a vira enteira outra vez. Adeus á mirada azul.
Entradas
22 comentarios:
Era, é e será sempre un pracer único mirar a Paul Newman, celebrar a súa belleza, o seu ollar, a súa elegancia, a súa fotoxenia admirable.
Por todas as persoas que conversaron algunha vez conmigo sobre a súa admiración polo que representaba Paul Newman (un eterno masculino, tal vez?) corra hoxe unha bágoa.
E hai algunha explicación para a elegancia. Pero agardo a que a xente ouse ofrecer a súa. ;)
A elegancia emana do interior.
Vin onte Ausencia de malicia, ano 1981, 56 anos para Paul Newman. Non hai palabras. Camisas de cadros axustadas, cunha camiseta por debaixo. Nikis dunha soa cor. Traxes de raias cunha corbata, tamén dunha soa cor (importante este detalle minimalista en plenos 80). Sudadeiras grises tamén axustadas. Vaqueiros case sempre. Unha cazadora beige, ás veces collida polos dedos sobre as súas costas. Un recital de belleza e elegancia.
E unha cousa que a min particularmente me chama a atención: escasa musculatura (a imprescindible) e ausencia complea de bandullo.
En Pulp fiction de Quitin Tarantino ver ó Travolta con "bandullo", como se non pasara nada, devolveume a autoestima. Hai unha edade na que estar como Paul Newman é moi excepcional e polo tanto "aberrante". Querer parecerse ós modelos ofertados por esta sociedade xenera frustración e sufrimento. A menos que vostede o disfrute estéticamente e nin se lle ocurra porse a facer réxime e pasar por a dor dos traballos-forzados (deporte).
Que magnífico estuvo na película "El golpe", tamén o Redford, pero el insuperable.
Un precioso ollar, sen dúbida, e un nariz perfecto.
Aí vai a do golpe:PREMER.
A:Os que aspiramos a ter bandullo somos unhos magnificos actores.
B: Os que aspiramos a ser magnificos actores temos bandullo.
C: Todos somos frades e antes cociñeiros.
D: Como todos os frades teñen bandullo
E: Paul Newman só houbo un, e Travoltas moitos
Por onde anda o traductor de Delapierrano?. Estes de Lugo acaban con nós.
Xoan, vostede, xa me entende......, non precisa tradu(c)tor.
Estou "ilustrando" ó Dacova na milenaria arte do Xexún. A ver si o convenzo.
Todo escomenzou porque nos topamos con unhes veciños seus musulmáns que acababan de sair do Ramadán.
E lle expliquei que todos os grandes iniciados, e homes espirituais pasaron unha longa etapa de xexún.
É magnífico para depurarse. Aínda así eu comprobo que a naturaleza dotoume de bandullo como reserva. Noutras persoas de sexo femia acontécelles nas pernas, nos cadrís....e a algúns, na chepa.
Fai anos lín un libriño de Ioga e recomendaba, sí, axunar un día á semana. A verdade, nunca practiquéi ningunha das "asanas" que ensinaba, nin puxen en práctica o do xexún. Igual o fago dende agora. Máis que nada por aforrar algo de cartos, que a cousa está moi "achuchá".
De eses amigos "muslims" cós que nos atopamos hoxe, Lobo , podio decirlle que estes días atrás andaban todos escarallados. Hoxe, sin embargo, todos e todas moi sorrintes, contentos de que rematara o Ramadán.
Os teus amighos muslíms, Dacova, pertenecen a un grupo místico musulmán chamados "Maurides". Nado no Sénégal, é unha secta de comerciantes pero con fortes e arraigados principiso morais. A mín cáenme ben por eso. Son xente coas que se pode facer trato. Son ben millores ca os que profesan a ideoloxía "esa" dos bancos e do consumo que nos levou a esta crise.
E con un pouco de sorte, a queda do capitalismo.
Por eso lle decía a Medela 1º, o Grande, que os ghaleghinhos dos que ele falaba como aforradores en comida, en realidade fan xexún spiritual-depurativo. Se de paso aforran, mellor. Seghuro que a taxa de cancro de cólon neles é de cero vírgula patatero...
Non me veñas aghora con que xa sabías quenes eran os Maurides, porque non te creo. Non das asumido que hai cousas que non sabes, rediola.
Aghora vas a internete e deslúmbrasnos con algho.
Conta, conta, eso de que a merda química que comemos almacénase na grasa, e que si eliminamos a grasa, etc. etc
E agora que fala de comer terra, creo que era en "Cien años de soledad" onde unha rapaciña comía terra cando se puña nervosa, ou algo así. Curiosamente, coñecín a unha nena que comía terra ás escondidas. Cando os pais a pillaban facéndoo, decíalles que unha voz interior llo mandaba facer. Qué opina de eso, vostede que é psicólogo?.
Non quero enrollarme, pero esa nena sufría un trastorno psicótico, podía ser unha esquizophrenia.
O de que os lobos comen terra (durante periodos especiais de tempo) é dito popular.
En Haïti é tan espantosa a fame que se fan unhas galletas de "arcilla" e se venden e se venden no mercado.
Nun libro publicado recentemente sobre "a fame", dinse cousas espantosas, desde salar xente en algún pobo cercado po-los romanos, ata o de meterlle cal escascarillado das paredes ó estómago para enganar a fame "mordaz" e poder dormir algo (en españa).
O xexún é outra cousa, alén dunha disciplina importantísima, un método de introspección revolucionario, e de descanso para o corpo. Estou seghuro de que se alonga a vida.
Xa comentei hai tempo por este lares o da bucarofaxia.
Arume, eu son novo nestes lares e non teño vaghare para ler todo; está a miña filla sen casar porque non teño vaghare....imaxínese...
Bueno, non me decato do seu comentario ( teño un ano de militancia no blogue, a culpa é do dacova que falou de mín sen deber, e mire).
Bonito término, bucarofaxia.
Eu só coñezo a coprofilia nos monos para recuperar vitaminas ou principios vitais esenciais que se sintetizan no intestino.
Bucarofaxia?. Supoño que aludirá a comer terra.
Hai unha frase da noticia da morte de Pol Niúman coa que non estou dacordo: a que di "adiós a mirada azul". Sen descubrir nada vergoñento, nin tendencias de carácter homosexual, que as peras son peras e as mazás mazás, sempre queda a ollada azuloscurocasinegro do señor Medela mentras aproxima a sua mán a minha e di nun susurro que me fai tremer: "Chesi, le este contiño de Beatriz de Olay" e quen carallo se resiste, ¿eh?
jajajajajajajajajajajajajajajajaja
Don Chesi???
Súa Santidade, polo menos!!!!!!!!!
jajajajajajajajajajajajajaja
Non sei,non sei, se o de "mirada azul" se referirá a "mirada triste".
Lembrán "Canción triste de Hill Street" (Blues de Hill Street)?. O título foi un erro de traducción. O título orixinal referíase a "Os azúis (polo color da "farda") de Hill Street".XD.
Publicar un comentario