O asmático que fumaba puros, de Afonso Vázquez-Monxardín
La Región 27-09-2008
La Región 27-09-2008
Moitas veces, de tanto oír convenccións sociais, tópicos e terreos comúns, tendemos a integralos sen querer, automaticamente, sen pensalo, como íntimas convicións propias. Así nolo ensinou o xenio -e demo- da propaganda moderna que foi Joseph Goebbles. Unha desas matracas asumidas sen máis é o de cualificar o Che Guevara como unha especie de Cristo dos tempos modernos que deu a súa vida pola redención dos pobres. Así, igual que o de Xudea non morreu de todo por que vive na súa Igrexa, a querida presenza do comandante -como cantaría Carlos Puebla- tamén seguiría viva no corazón dos progresistas de todo o mundo. Pois si e non.
O Che que hoxe coñecemos -e glorificado hoxe polo cine capitalista- naceu meses antes da súa morte, hai corenta anos e pico. Daquela, como é sabido, trataba de erguer unha guerra na que tivo o dubidoso honor de acabar sendo o principal morto. A súa figura-mito ten xa unha existencia propia como mercantilizado icón camiseteiro da rebeldía do século XX grazas á foto de Alberto Korda, aceptado en todo o planeta menos no mundo musulmán. Alí, o enfrontamento e revolución ten outro nome máis difícil de pronunciar: Bin Laden.
E o mito Che, resistente e inoxidable, proxectado en nós, sen grises nin sombras, ten cada vez menos que ver coa vida real de don Ernesto Guevara de la Senra e con aquela época que hoxe podemos ver con outros ollos. Nestes corenta anos que pasaron desde a súa atolada aventura boliviana, a percepción da realidade mellorou e as análises que se fan son máis libres e multifocais, unha vez desaparecida a voz dominante do sistema antioccidental. Xa non hai problemas en loar o ecoloxismo capitalista de Al Gore nin en gardar distancias crítica das revolucións que empezan como liberadoras e rematan en tiranías, nin sequera -e cómpre aclarar ben o termo a nivel internacional- en defender a lexítima inxerencia humanitaria por riba dos gobernos locais.
Entradas
86 comentarios:
supoño que será este un artigo polémico...
pero para iso está o blog: para debater e polemizar con respecto e sentidiño.
Un primo do meu pai participou na revolución con Camilo Cienfuegos. No decir dunhes veciños que mandaban o seu fillo a clases con Fidelito, o Camilo era fillo dunhes xastres de Xinzo.
O meu primo ( do meu pai, pero meu na miña cultura), logo de rematar a revolución, no ano 59 estaba implicado con Ochoa; lembrades o carismático Ochoa?, fusilado por Fidel xunto con un dos irmáus Gimáguas e outros, xusto ó comenzar a perestroika. Estaba implicado con Ochoa nun intento de peghar un gholpe para controlar o canal de panamá. Parece que os arrestaron en venezuela, teño que confirmalo , e o estado Cubano os rescatou da morte paghando fortes sumas, saliron no Life. O meu primo foi da policía de Fidel , fillo dun comunista ( meu tío avó) fuxido de España, quero decir que estaba moi implicado no réximen.
Pois no 61, xa se decatou da "movida" e liscou para os Uese-ei onde leva vida de empresario con bon suceso.
Ben, o meu primo, contoume de primeira mau que daquelas eran unhes toliños sin ningún nivel de estratexia (agás Fidel que debe ter un cerebro de zorro descomunal). Contoume que o seu admirado comandante Camilo Cienfuegos, a quen eu admirei nos meus tempos de Ateneo Libertario porque se nos dera por decir que era Anarquista, era un temerario que librou da morte de pura chiripa. Avanzaba nos combates de pé como Rambo disparando indiscriminadamente.
Como Martí, parece que de estratega nada, morreu nunha carga, creo a cabalo e desprotexido....
Parece que o noso Ché era igual. Moi boa vontade e nula capacidade estratéxica. E fixeron moitas própias de rapaces novos con ínfulas de cambio e aventura.
Penso se non estivesen nunha illa que lles tería acontecido.
Fidel e o Ché eran auténticos amigos, anque Fidel se librase posteriormente del daquela mala maneira porque xa era imposible que seguisen xuntos. Penso que o Ché sen o nivel estratéxico monstruoso de Fidel non houbese sobrevivido per-se dentro do proceso de toma de poder. E non soubo sobrevivir. No congo sí porque alí eran máis burros que él.
Pois sinto disentir, Marcos, para mín Monxardín, fai un exercicio de realismo e seriedade como nel é habitual, polo menos dende que o sigo por este medio.
Nin que dicir ten, por tanto, que estou completamente dacordo co autor na análise que fai do Ché, a quen hai que desmiticar e poñelo no seu sitio.
Monxardín, acabei de ler o seu artigo e aghora non concordo de todo en dúas cousas:
1) "coutou por xeracións a posibilidade dunha esquerda moderna e non isurreccional"....pénsolle que estamos a analizar desde a distancia e desde a outra beira do Atlántico e non somos quen de facernos unha ideal cabal da inxusticia e miseria das sociedades do alén. Neses casos a violencia é difícilmente controlable,( ademáis seghún Fidel, "eso es una idea burguesa", vostede, non o duvide é un burgués). Coñecín a un guerrilleiro de O Salvador, ferido e refuxiado no Canadá que ante o horror que vivira, aínda seguía afirmado que a guerra valera a pena porque cambiaran polo menos as diferencias extremas. Neses contextos unha esquerda moderna e non insurreccional é pura trapallada, pero con perdón das súas caras (como vostede dí) a democracia tamén.
2) Según vostede: "sen o papanatismo do exemplo violento e insurreccional do che........", ven vostede a decir, ou eu así o entendo, que abríu a porta a outros movementos armados violentos tipo Tupamaros,etc...cheghando a "desvariar" coas brigadas roxas, banda de Baader Mein Hoff...etc...
Eu pénsolle que a violencia nesas sociedades estaba enquistada e sendo incubada moito antes do ché e de cuba, e tarde ou cedo ía estourar dun xeito ou doutro. E desde logo o fenómeno en europa non ten nada a ver. Incluso no caso italiano pode vostede escomenzar a sospeitar nos servicios secretos anti-comunistas tipo rede gladio, organizaciones mafiosas etc...As brigadas Rojas estaban infiltradísimas e altamente manipuladas, e gustaríame saber que intereses están detrás da morte do mellor home da democracia cristiana, Aldo Moro. A realidade pode que sexa ben máis complexa dos dados que manexemos...e o pobre Ché neste contexto non ten absolutamente nada a ver. Ademáis ,dr. eu pénsolle que o Ernesto, sen o su amigo Fidel, non era quen de facer nin ocurrírselle nada deso. Nin de sobrevivir ó primeiro asalto.
Gustaríame que alguén me recordase o título dunha película que vimos co vicerrectorado de extensión universitaria en ciclos organizados por o profesor Hueso Montón, onde viña a reflexar unha sociedade Arxentina violentísima, non lembro cáles eran os parámetros provocantes, insufrible, incontrolable, sen lóxica aparente, moito antes do golpe e da represión. Mediados do século XX. Algo así como se fose intrínsico, como se emanara da propio asentamento de comunidades novas, apátridas, dispares..a violencia desmedida era "fundacional" nesa nación.
Quedeime con unhas imáxenes fortísimas e a ausencia de explicación e nomes.
Nin ché guevara, nin xesucristo , nin deus que o pare. E pode que se estén xenerando sociedades con unha violencia implícita sen final. Probablemente teñamos que abandonar a razón e abordar o emocional ou a arte para achegármonos a eses fenómenos. Ou outras formas de intelixencia non exploradas. E polo que vou vendo, eiquí, os historiadores son vostedes moi racionales.
SE o lee o chesi, logo lle plantifica unha falacia "ad hóminem". Colleulle vostede can ó Ché. Con certeza.
O filme que procura o amigo Lobo Neghro é un destes tres.
*"La patagonia rebelde", de Héctor Olivera.
*"Operación masacre", de Jorge Cedrón.
*"Juan Moreira", de Leonardo Favio.
Cos os meus cumprimentos, Lobo.-
Máis que burgués, Medela, sonlle un traballador que non debería manchar as mans con graxa. Como vostede. Ademais de que sabe mellor ca min que o proletariado acomodado é a cousa máis reaccionaria do mundo. Vexa os resultados dos barrios en Francia, por exemplo. Así pois, o de burgués, non me parece nada nadiña de insulto. Gracias á burguesía hai arte contemporánea, literatura, cine, etc.
O que diga Fidel da violencia, refanfínflama. Non é exemplo atractivo, como vostede sabe.
O guerrilleiro que dicía que compensara... vivía no Canadá o machiño. Listo eh?
Coñezo algo de Arxentina, Chile, Uruguay, etc. e non creo que fosen sitios como o Vietnam ou o Congo, para andar a tiros. Evidentemente a culpa de todo non é desas guerrillas descerebradas, a política USA, como vostede me esina, ten moito que ver.
Pero a actitude, por exemplo, do MIR chileno, pondo bombas durante Allende, para “acelerar o proceso”, acelerouno de carallo. Pero costa abaixo. Non sei se estaría como as Brigadas Rubias infliltradas ata as cachas ou os sangumiños.
¿Escoitou vostede “soldadito de bolivia, soldadito boliviano” sen sentir arrepíos de simpatía? Logo algo influiu na nosa xeración.
A procedencia social dos membros de “grupos armados” en Europa era tal que a do Che. Nenes de papá cun mundo creado entre os bares universitarios e o fume de haxix. Fillos da burguesía basca. Intelectuais entolecidos en Italia. Histéricos alemáns que separaron aos xudeus no aeroporto de Entebe para que os matasen os palestinos ou que mataban ao presidente dun banco crendo que arranxaban o mundo.
Os fillos dos obreiros máis espabilados daquela, buscaban aproveitar os beneficios do estado social occidental e as oportunidades do sistema para medrar, os menos, entrar na policía e mallar, envexosos, nos barbudos estudantes universitarios.
Da violencia na Arxentina e do cine.
Dicíame un ex-montonero que estaban todos tolos. Que ían ás reunións do último goberno de Isabelita armados (a triple A e eles). Que cando fora o golpe militar aplaudiran porque pensaban que, novamente, o exercito salvador peronista os ía a librar do exterminio na guerra que mantiñan coa AAA. Que logo levaron un nabo como un piano cando viron que o golpe era a AAA para facer as cousas máis simples, brutas e directas.
O peronismo, raíz de males enormes –hainos de extrema dereita e extrema esquerda- non se combate con armas... e menos sendo como eran, os montoneros, peronistas tamén.
É todo complicado. Pero o coño sur nunca foi espazo-guerrilla. Nin teño motivos para pensar que outros estados hispanoamericanos o sexan. ¿Quen pode pensar que son compatibles eleccións en Colombia cunha guerrilla alucinada de tanta coca?
A guerrilla consolidou a dereita. Ou foi absorbida no poder. Como Ortega.
É fácil que os radicais –como Pío Moa, ou Pedro Luaces, ou o ex.PC jimenes losantos- caian da burra e cambien radicalmetne. Os socialdemócratas movémonos pouco.
Aínda que non saiamos nas fotos.
Obviamente quería dicir Lobo neghro onde puxen Medela.
Retiréime do latín e xa non falo máis de falacias ad hominem. A partires de hoxe só empregarei o caló ou a lingua de Oc e pode ser que algúns asubíos canarios con inclusión xestual de corte-de-mangas. Queda dito. E non remato cun amén senon cun así sexa. La ilá ila Alá e me aíllo na miña isba en fervorosa soidade.
Chessi, brincadeira aparte, vostede axudoume a mellorar.
As crises sonlle para eso.
Normal. Fanse vellucos. Teñen praza en propiedade, conducen carro con aire acondicionado e xa restauraron a casa da aldeia. Viaxaron e resulta que aquí non se vive tan mal. Onde estea un bo Ribera del Duero que se quite o ribeiriño humilde. Falarlles de revoluciós é coma facer que os mortos canten gospel.
De bastante mal gusto, alegar que os que non temos admiración polo CHÉ somos vellos e toda esa cantidade de simplezas; pero bueno se esas son as exclusivas razóns polas que se ten que ser revolucionario, adiante, non lle queda nada, amigo anónimo.
Por certo, prefiro Rioxa que Ribera, ainda que o Arume me enfile.
Por que elixir, amigo Delapierre?
kamarada anónimo, comprobo unha vez máis que a comunicación é ben difícil. Eu non admiro ó ché, pero tampouco lle quero mal, sabe?. Míroo como bastante benevolencia.
Eu non arranxei a casa da aldea e soño periódicamente (pesadelo) que se esborralla por a chuva. Tamén soño que aínda non a paghei e véñenma reclamar. Grandes barriadas están abandonadas, e é xeral en todas as aldeas...O aire acondicionado fédeme, como as colonias en xeral...
E a revolución Pendiente.
Algho nos tiña que faltar senon convertímonos en obesos.
Sarkoma de Kaposy acaba de facer historia onte mesmo porque declarou que hai que refundar o capitalismo, e ninguén se enterou porque aínda non nos decatamos da deflagración niste sistema. Agharde e verá.
Comparto, no esencial, o artigo de Monxardín.
E ao señor anónimo, se mo permite, direille que se se sente confortado dos seus problemas con clixés tan pouco consistentes, pois por min adiante. Pero o resentimento nunca foi un bo conselleiro.
Pois o dos mortos que canten gospel vai ser que si: Gospel of the Living Dead.
O señor Monxardín demoniza ao Che. O señor Apicultor vilipendia a Beiras.
Algunha alma caritativa tería que avisalos das súas propias limitacións.
Sóa a leria moi rancia, pero a algúns gústalle resucitar verbos tan tremendos: demonizar, vilipendiar. En fin...
Efectivamente Sr. Anónimo.
Aquí non se lle vive tan mal.
Temos sorte ¿ou vostede querería vivir peor?
Teño praza en propiedade, si señor. Coche con aire acondicionado, si señor. Non restaurei casa na aldea, porque a) non lla teño, b) meto todos os meus aforros en pagar a hipoteca da miña casa de vivir.
E tan contento.
¿Por que falar de revolucións se o que interesa son as xestións progresistas do sistema? Temos moito conseguido -sanidade, educación, cultura, etc.- para xogalo de vez. Tanquilícense todos.
Avmf, tamén ghastas en arte, fiera, lobo!.
Menos do que quixera
Menos do que quixera
Temos moitas necesidades creadas. Por eso os factores psicolóxicos son impostantísimos na percepción e valoración da situación. Así un parado, ou traballador con unhes ingresos cativos no primeir mundo pode estar a sufrir moito máis que un vivindo no límite do terceiro.
A sociedade ésta crea unhas epectativas e unhas imáxenes de consumo que xeneran moita frustración, e por tanto dor. Son moi considerado con esa caste de dor porque a vivín. Aghora tamén veño de saber que se están disparando as obsesións sobre todo nos nenos.
Élle todo moi relativo, e non sirve de consolo o ter unha medicina universal, un ensino para todo o mundo obrigatorio. Non sire de nada nin xiquera saber que temos garantido o papeo se for necesario...esto cohabita coas necesidades creadas que pula e turran de nós. E non sirve de ren a palabrería "consolatriz". O peso da sociedade de consumo é brutal, considero que se alguén se libra é escepcional, máis debido as características de personalidade do individuo ( a veces carneiros testáns ) que as fírgoas do sistema que permitan a algúns o exercicio da fuxida libertaria.
Quero manifestar a miña solidaridade absoluta con o anónimo que se queixa do soldo que perdeu, e que según o Dr. Abelleiro, e quen esto asina, pode ser o mesmo que se queixa do artigo sobre o ché do Dr. Etxe.
Saiba que eu non entendo a vida sen compartir e estou a pensar seriamente nun espazo , no rural, onde moitos recursos son gratis e sustentables, para reconstruir unha micro-sociedade solidaria ( que garantice a individualidade), co mellor de "cada casa"....de cada sistema....
Intelectuais cubanos residentes en Barcelona critican certa irresponsabilidade e fribilidade dos intelectuais eurpeos respecto a revolución cubana.
Eu observo:
1)Que o entusiasmo provocado polas revolocións, francesa, rusa, cubana...é comprensibel naquelas persoas que desexan un mundo mais xusto, vivo, e pleno.
2)pero que este entusiasmo debe ser contrastado. Apelo ao "anxelus novus", non hai moito citado por aqui. O anxo que avanza mirando para atras, observando o desastre e sen poder facer xa nada.
3)Que fai xa moito tempo, que os intelectuais , apenas teñen peso na conformación dos imaxinarios sociais. Que son hoxe os medios de producción capitalistas os que reproducen unha imaxe do che para o consumo masivo, polo que apelar hoxe a esa responsabilidade dos intelectuais, na actualidade é un anacronismo.
4)que toda iconografía, toda mitificación, todo culto a persoa, son contrerevolucionarios, como ven quixo por patente lenin, cando visitou unha aldea ucraniana, onde lle tiñan preparada unha estatua súa para descubrir, o camarada montou en colera, dicíndolles que ese camiño era o oposto a revolución, mais logo de que se foi, a estatua descubriuse, é alí debeu de estar até que os tempos mudaron, agora pode que no lugar encontemos unha lapida de homenaxe aos represaliados polo stalinismo, ou ao paiaso de Macdonalds.
the carpet weavers of
kuyan-bulak honour lenin
1
often and copiously honor has been done
to comrade lenin. there are busts and statues.
cities are called after him, and children.
speeches are amde in many languages
there are meetings and demonstrations
from shanghai to chicago in lenin's honor.
but this is how he was honored by
the carpet weavers of kuyan-bulak
a little township in southern turkestan.
every evening there twenty carpet weavers
shaking with fever rise from their primitive looms
fever is rife: the railway station
is full of the hum of mosquitoes, a thick cloud
that rises from the swamp behind the old camels' graveyard.
but the railway train which
every two weeks brings water and smoke, brings
the news also one day
that the day approaches honoring comrade lenin.
and the people of kuyan-bulak
carpet weavers, poor people
decide that in their township too comrade lenin's
plaster bust shall be put up.
then, as the colleciton is made for the bust
they all stand
shaking with fever and offer
their hard-earned kopeks with trembling hands.
and the red ary man stepa gamalev, who
carefully counts and nimutely watches
sees how ready they are to honor lenin, and he is glad
but he also sees their unsteady hands
and he suddenly proposes
that the money for the bust be used to buy petroleum
to be poured on the swamp behind the camels' graveyard
where the mosquitoes breed that carry
the fever germ.
and so to fight the fever at kuyan-bulak, thus
honoring the dead but
never to be forgotten
comrade lenin.
they resolved to do this. on the day of the ceremony thy carried
their dented buckets filled with black petroleum
one after the other
and poured it over the swamp
so they helped themselves by honoring lenin, an
had understood him well.
2
we have heard how the people of kuyan-bulak
honored lenin. when in the evening
the petroleum had been bought and poured on the swamp
a man rose at that meeting, demanding
that a plaque be affixed on the railway station
recording these events and containing
precise details too of their altered plan, the exchange of
the bust for lenin for a barrel of fever-destroying oil.
and all this in honor of lenin.
and they did this as well
and put up the plaque.
Bertolt Brecht
As miñas simpatías están cos comentarios, moi atinados, de lobo neghro.
As distintas intervencións son moi reveladoras da personalidade de cada un dos participantes non anónimos. Un pasa de todo. Outro, o autor do artigo, ídem, non lle vai a película. Outro séntese aludido-ofendido. Outro, manda recado ou consello "caritativo". para rematar, Lobo e Jimy presentan ideas interesantes sobre este tema.
1) Aprenderei a escribir con correción.
2) Todo o que escriba tan mal é contrarrevolucionario.
3) Walter Benjamin escribía moi ben.
4) Ós intelectuais que escriben tan de puta pena ninguén lle fará nunca caso.
5) Comprarse unha gramática e un dicionario é un acto revolucionario.
Me lo traduzcan, plis.
Penso que "correción" é con dobre c: corección. Ou sexa, que tamén o anónimo é un contrarrevolucionario, non?
O raro sería que as intervencións non foran reveladoras. Aínda que sexa da personalidade inventada para o caso.
É Arume outro estómago agradecido con este capitalismo salvaxe que nos asoballa?
O artigo do Monxardín,e os engadidos posteriores do mesmo autor no post, concordan máis ou menos ao 95% có que penso eu.
Non sei si pra o autor significóu algo o icono do Ché nalgunha altura da sua vida. Pra mín nunca significóu nada . Non é máis que unha actitude persoal. Sempre me repugnóu a adoración de todo tipo de iconos.
Eso sí, a canción do Puebla téñoa cantado en "noites de viño e cordas" como di o XM Glz. Coa mesma "coña" coa que leo o horóscopo.
A estructura é:
lam rem /Mi Mi7 x6
lam /Sol / Fa/ Mi.
A película, vou pasar moito de vela.
O meu estómago, nestes intres da miña vida, ou sexa, luns de finais de setembro, san Miguel por máis señas, aínda lle ten que agradecer á miña nai a fabada de onte, con morcieya, chorizu y tocín del Altu Aller.
Un enlace pra tocar os cataplís:PREMER.
Esta, dedícolla ao Arume, prea que disfrute da última mañá de Setembro, que é mañá:PREMER.
En Ourense está a caer outro mito vivinte : O "Padre Silva". Aparte dos seus problemas coa xustiza, onte saéu na Voz un ex-benposteño dilucidando o que foi en verdade a "Cidade dos Muchachos": unha historia de traballo (non remunerado) de menores.
Non sei por qué asocio unha cousa coa outra, non sei. Algún psicólogo que mo aclare, porfa.
Vostedes imaxinan a un empresario humillando a un traballador decíndolle que grazas a él non pasa fame, polo salario que lle paga, anque sexa escaso?.
Pois ese señor, "Padre Silva", fixo sempre eso mesmo cós rapaces. Coa diferencia de que non lles pagaba: traballaban pola comida. Agora quérese quedar có fruto do traballo deses rapaces. Pero claro, como é "de esquerdas", é inmune ás críticas mediáticas. Coma o Ché, máis ou menos.
Home, tamén están mitificados (tanto ou máis que o Che) Xulio César ou Rommel. E do primeiro calculan un millón de mortos, só nas Galias. O segundo, un santo bendito de Dios, só por conspirar contra Hitler. Claro que é absurdo sopesar a validez dun mito polo seu haber en mortos.
Na Italia de Mussolini (1922-1943) "só" foron axustizadas dez ou doce persoas. Ese número correspondía a calquera día de funcionamento das chekas de Barcelona ou da barbarie falanxista. A PIDE salazarista asasinou arbitrariamente a 700 persoas, as mesmas máis ou menos que a Sikurimi de Enver Hoxha.
?????????????????????????????????
O que sí me parece é que o Che tiña un especial 'regusto' pola morte, unha rara mística da autodestrución, da glorificación pola morte en acto de servizo, compartillada por exemplo con militantes na década de sesenta en ETA, na OAS franco-alxeriana ou mesmo en MONTONEROS ou fanáticos do círculo de Roberto D'Aubuisson, en El Salvador.
Tamén se obviou, nos comentarios, a horrible situación económica e social en latinoamérica, imposible de comprender desde a nosa fartura occidental.
Saúdos, Dacova-
Bueno Dacova, o Padre Silva dá para moito. Poderíache decir moitas cousas contradictorias e non acabar nunca.
Juaco, o denunciante é o seu sobriño CHIVATO, cando ehi funcionaban os "muchachos" sosinhos porque o padre estaba de xira co circo moitos meses por o mundo adiante. Había unha autoxestión en algúns momentos non asfixiados por o cura, él era un auténtico membrillo traballando para a facción do seu pai (quen sempre ghovernou benposta, o cura profesáballe unha admiración enfermiza, cecais haxa moito máis).
Teñen todas as podreas dos católicos e dos burgueses, a hipocresía o afán de lucro, o cinismo.
O cura, hipervalorando "el niño rey de la creación encima de la pirámide", sempre me pareceu un paidófilo, cando non estaban de moda. A idea é aberrante, o neno non pode estar na cúspide da pirámide.
Pero non é todo tan sinxelo. O cura, con todas as taras que teña, que as ten, empezou a actuar cando non había servicios sociais, recolleu orfos e alimentounos, ben ou mal, e deulles estudos, o que pudo; pero lembra aquela sociedade sen recursos, cotrañosa e cerrada. Soupo crear ilusión e xenerar ingresos. Coñezo hoxe homes maiores que choran recordando aquelo e o burato de onde os sacou, a veces aldeas miserentas.
Outra cousa foi o desastre de xestión posterior, caprichoso, dictatorial, inmaduro, caótico....no tocantes a violencia...estaba en todas partes, cantas hostias non nos meteron, e se che conto as palizas alucinantes e salvaxes que eu vín no zorelle..que?...e nos cisneros...non coñezo o caso do seminario....onde vás?..E algún imbécil que saca fotos no concello de Trives e Manzaneda de rapaces traballando cos pais, coas vacas, alpacando, meus alumnos, e vai e fai unha exposición chamándolle "explotación imfantil", perdoa pero eu necesito aparecer de encapuchado e darlle unha soba a ese fotógrafo...
Sempre se traballou...onde vas?, tu non traballaches na aldea?, a moita honra..así es mellor e tes mellores puntos de vista sobre a vida e o valor das cousas..joder que sociedade queredes?. Claro que en benposta traballaban, en todas partes se traballaba....
Teríamos que empezar a dilucidar e peneirar. Queren facer leña do árbol caído. O cura é aberrante pero por ehi non.
Verás a ese tipo, Juaco Silva, o da entrevista, habería que votarlle unha mau, que pasara por un psiquiatra ou psicólogo un ano e despoís que empezase a falar. O mellor válelle un cura, que empezase por pedir perdón, "mea culpa", que lave os seus pecados e depois, con axuda, con un equipo pode empezar a falar. U-los límites?.
Perdón, eu quería falar da psicoloxía das catástrofes e turrástesme por o xenio. Teño que buscar os apuntamentos.
Dacova eu coñezo ese fenómeno desde o ano 1977 en que subía con periodicidade, e sempre se me asemellou a Cuba.
Claro que non había sevicios sociáis e bla bla bla. Pero si me traballan sólo pola comida monto eu unha "empresa" de traballadores infantís tamén. Cando medren, que se busquen a vida como podian. Xa me encargo de que non teñan moitas pretensiós económicas meténdolles a ideoloxía axeitada nas suas cabeciñas.
QUe se parece a Cuba é máis que obvio en varios aspectos. Por eso o puxen.
Eu tamén coñezo a Juaco, e sei que ten problemas personáis có tío e có pai, e que busca venganzas. Pero eso non quita que diga verdades, e outros coma él. Ou que, con todo o seu engolamento, non me pareza unha persoa moi intelixente. I é castrista, por certo.
Escribir con corrección é un acto de covardía.
Ten vostede razón, Lobo.Falar de explotación infantil mirando fotos dos anos 70, con nenos axudando ós pais en tareas do campo, é un erro de "presentismo".
Na aldea había un dito: "O traballo dun neno é pouco, e quen non o colle é un louco". Xa ve como eran as cousas.
Pero o "traballo de empresa" , é outra cousa.
Sempre me chamóu a atención o ben que falaban de Benposta queñes non vivían alí. Ou as que, vivindo, estaban próximas á "nomenklatura" e contaban coas comodidades dos que vivían fora. Siga buscando similitudes.
A min me sorprende que vostede, amigo don Xoan, diga que o Padre Silva era intocable polas súas veleidades esquerdistas. Supoño que eso será así desde Ourense. Para min, desde moi lonxe, esa cousa non parecía nada admirable. Digamos que sempre estivo baixo sospeita. Non fai falta engadir que chamarse Padre era en sí mesmo unha provocación.
E que se convertese en asesor de Chávez (Hugo) dá tamén para pensar.
Volvendo ao artigo de Monxardín. Paréceme moi insustancial. Repite, un tras do outro, todos os topìcazos revisionistas de moda, aplica a súa arma máis depurada: o " sentidiño" de andar por casa ( un señorito arxentino non debería andar mesturado en revolucións) e fai implicacións disparatadas: facelo responsable deTupamaros , Montoneros , Sendero Luminoso , FARC, Baader Mein Hoff, Brigadas Vermellas , FRAP e ETA e moito incluso para o Che.
Anónimo ten razón. Ata as COES fundadas no exército español en 1962 tomaron como emblema oficioso a fotografía de Korda e o himno dos partigiani italianos "O bella ciao", himno compartillado de maneira non oficial coa OJE.
Quero retomar a observación do Dr. Abelleiro. Nun programa da tv. Benposta onde se largan programas da tv. Cubana, nun discurso "simpatiquísimo de Chávez", aparece o padre Silva. De branco inmaculado, é asesor en materia de infancia ó pé da mai de Chavez que ten un alto cargo nesa materia. Manda carallo. Todo esto mezclado con : "china, china, si señor china"....e máis nada, a tenor dunha mina xigantesca que aparecera en china de non sei que material....que pasaba a deixar a Veneziola no 3ºlugar despois de Brasil (pueblo amigo, daquelas).
"Comandante tal...díganos vd. empezó su carrera militar aquí...
-si mi comandante.
-Y que tal las guajiras?.
-Mi comandante estoy felizmente casado y no puedo hablar....
Ja, ja, ja ,ja ( faltoulle decir ó jefe; hai pillín, pillín...)
-Evo, cuéntanos, qué tal ayer por la noche?..
Imaxinade ó Evo caladiño e totalmente engurunñado ó lado de Chaves.
-Si yo me acuesto temprano...
Non sei como sigue....y el padre Silva...imaxinádevos con voz de locutor de circo...e aghora entra en escena o saltimbanqui tal...
Dacova, sigo a pensar que utilizas términos actuais para tempos idos de fai cincuenta e corenta anos. E paréceme que non vale.
Na miña aldea tamén se traballaba por o caldo e por a comida e a ninguén se lle ocurría discutir o tema porque sencillamente non existía alternativa. E analizalo desde hoxe cos términos de explotación, plusvalía, dereitos laborais paréceme absolutamente de perogrullo.........absurdo.
Un rapaz menor ca mín, nestes últimos anos de especulación, afirmou que o seu pai non invertira (anos sesenta-setenta) que si invertira..tata ta, tata ta; e eu desculpabiliceino recordándolle que no noso contexto ese facto non existía. Non, traballábase, aforrábase, e comprábanse unhas leiras para incrementar o capital, non para invertir. Así fixeron todos. Ese é un concepto introducido máis tarde.
Teño por ehí un libro que aínda non lín que fala de "L'épargne", "o aforro", a súa xénese e evolución; porque caro camarada o que a vostede lle pode vir feito ten en realidade unha historia, e para consolidarse tivo que pasar moitas vicisitudes. Polo tanto eso de empresa non lle é tan evidente. Nin de que os rapaces fosen explotados por a comida, discrepo totalmente.
Lembro a primeira película dos "Monthy Python , os cabaleiros da mesa cadrada", en plena edade media unhes pordioseros rebuscando no lixo discutían en términos marxistas con un cabaleiro. Eso provocaba a hilaridade do público. Eu vexo, e xa non duvido, que eso nos acontece moitas veces sen nos decatar. Aplicamos visións actuais ou máis modernas, términos actuais como se non pasara nada, a sociedades anteriores.
A pesar de todo eu abogo por que a finca sexa dos Benposteños, de todos os que estiveron ó pé do tallo nesos duros anos coa tómbola, co circo, coa gasolinera etc...pero non sei como a teñen a nivel legal.
Como din no meu pueblo, no meu pueblo no que acontece caxe que todo: "eu ku che sei"...
Eu deixei fodido a un profesor de psicoloxía que tiven porque vai de listo e me plantifica:
- A qué sé que póster tienes en tu habitación?.
-A ver.
-Uno del Ché Guevara.
-Pois non o póster que tiña era de Einsten ( p. influencia de un tipo de sociedade que hipervalora a ciencia, ademáis era revelador das miñas carencias).
Poucos anos antes tiña fotos tomadas de revistas dos terroristas da banda de Baader Mein Hoff colghadas nos muros.
Falando fai pouco con unha señora que ten fobia social, decateime que eu pasara na miña adolescencia por unha fase desas, e penso agora que admirar a unhes terroristas era un síntoma máis. Estou seghuro. Neste contexto era síntoma de un síndrome con descripción psiquíatrica. Noutro contexto, no Salvador, o mellor non. Adepende.
Alberto Einsten e a banda de Baader Mein Hof. la virgem. hoxe meteríalle a Rumí o místico sufí.
Amigo Lobo Neghro. É ao revés.Eu, fai trinta anos, pensaba en termos de hoxe. É o que ten ser novo: pensas en termos de futuro.
Eu vou comercializar unhos posters do Medela. EN moto.Terán éxito entre as mulleres, si lle hei de facer caso á miña dona. Será o novo icono mediático.A foto, encárgolla a esta rapaza fotógrafa ourensana:PREMER.
Aiquí hai máis fotos de esta artista ourensana, algunhas feitas precisamente na carpa de Benposta:PREMER.
Potentes fotos, si señor.
Felicidades á Alejandra
Unha divertida explicación á crise económica.
Merco póster de mister Medela e merco fotógrafa autora do mesmo. Precio a convir.
Arume, preguntoume -hoxe- unha señora, alá na raia, se había que retirar o diñeiro do banco.
Vd. como lo ve??
Grazas...
P.D. Non é brincadeira. E eu fago caso sempre do que os vellos din.
Chamarme vello e pedir consello vai ser moi duro así de primeiras. Se ten máis de 20000 euros no banco, vaia retirando algo. Non se fíe nin un pelo. E convide aos amigos, que para eso valen. Os cartos, non os amigos.
Amigo Marcos: botámolo de moins ontem no acto do cecegué. Despois vin que ten vostede un artigo no volume que nos agasallaron. Non sei se os enviados especiais de Ourense lle levaron algo, porque os petiscos de ontem eranlle ben ruins. Xa digo que son síntomas alarmantes que xa nin cuiden os pintxos.
Inter nos: había que ver como se lanzaba á xente, mesmo a porta gaiola coma o José Tomás, polas bandexas. Algún visitante destacado das uvas tivo que empregarse a fondo para conseguir un viño: no caos trabucouse e tomou cocacola. Aínda está convalecente: desde o ano 65 que non tomaba bebida analcohólica.
"A xente", non "á xente". Eso creo que foi despois, pero eu non sei nada.
Din os cronistas de sociedade que por alí, ademais de Arume, tamén andaron á caza e captura dun viño Jim Morrison, Leituga 1, Jimy de Rairo, Apicultor e Etxe, convenientemente camuflados entre outros centos de asistentes ávidos de pillar copa e pinchos.
Tamén estiveron no sarao -sen ánimo de exhaustividade e citados ao chou- Antón Baamonde, Anxo Angueira, Antón Pulido, X.M. Soutullo, M. Bragado, Bieito Ledo, X. Alonso Montero, Carme Adán, A. Pousa Antelo, X.R. Barreiro Fdez., Gustavo Adolfo Garrido, A. Monxardín, Camilo Nogueira, Luís Paradelo, Iago Seara, M.A. Candelas, Anxo Lorenzo, X.R. Quintana, Damián Villalaín, Valentín Arias, Carlos Fernández, José Gómez Alén, etc. E os anfitrións, R. Villares, V. Freixanes, A. Bugallo e E. Pérez Touriño, amén dos altos directivos de Caixanova, por suposto.
Ah, e o Draculín de Pontevedra (viuvo de John Balan).
Un dos temas máis comentados nos corrillos foi "La duquesa de Alba insiste en su intención de casarse con Alfonso Díez".
Tamén foi moi comentada a rápida fuxida de boa parte da troupe cultural á hora do partido do Barça. Non fai falta engadir que todos eles eran convictos seguidores do Shajtar Donetsk.
Tamén foi moi comentada a ausencia de mojitos na celebración.
Xa sei, Saavedra, xa sei. Pero como hai ben tempo que non nos visita.
Amigo Arume:
o amigo Afonso chamoume para levarme ó acto do CCG, pero tiña unha cita médica inaprazable.
Xa vin o catálogo, que quedou moi ben.
o aprendiz de cronista apunta estilo: grazas polo exhaustivo da crónica, polo que vexo os amigos das UVAS deberon picotear abondo por alí...
Sei, sei, pero aínda así botóuselle de menos, amigo Marcos. E, aínda que pouco ou nada nos vemos, os amigos mandáronme darlle saúdos. E eu así o fago.
Abondo, abondo, precisamente non tal. Iso si: estaban tan bós coma escasos.
Eu, de pringado, amenizándolle con un teclado o aperitivo a unha morea de madeiros e picoletos que celebraban hoxe o patrón nun edificio público ourensán. Nin tempo de comer tuven.
Xexún forzado.
Dacova: Dixéronme (información clasificada) que Vde. tivo que bisear esta peza.
Será certo, renacentista cabaleiro de Stonehenge???
Non sei, non sei.
ARDOR GUERRERO VIBRA EN NUESTRAS VOCES, Y DE AMOR PATRIO HENCHIDO EL CORAZÓN ETC.
De verdá que a todos eses sedentos e esfameados que van aos saraos culturetas, enviávaos eu a un Gulag a Siberia a -40ºC pra que souberan o que é bo.
Pero hai petiscos bós en Siberia? Eu xa lle estiven, amigo Beria. No mesmo lago Baikal. Cando queira, conto.
Para o aprendiz de cronista e para os de Monforte, que teñen que estar preocupados pola deriva da súa condesa.
Cayetana no descarta un próximo matrimonio con Alfonso Díez, a pesar de sus hijos
MÁBEL GALAZ - Madrid - 03/10/2008
La duquesa de Alba no se rinde en su particular batalla para demostrar a todos, incluidos sus seis hijos, que con su vida va a hacer lo que quiera. Y para demostrarlo, anoche se presentó sin avisar en la iglesia del Cristo de los Gitanos, hermandad sevillana a la que pertenece, acompañada por su novio, Alfonso Díez. De esta manera escenificaba su primera aparición pública tras conocerse hace algo más de un mes que mantienen una relación sentimental.
Cayetana hizo planes de boda con Alfonso a espaldas de sus hijos, y éstos, al enterarse, desplegaron una serie de movimientos para convencer a su madre de que un matrimonio a los 82 años no era la mejor idea. La duquesa cedió inicialmente a las pretensiones de sus hijos. "Se han enfadado mucho conmigo y yo con ellos", dijo. Y añadió: "Pero si son ellos los que más cambian de pareja".
La semana pasada EL PAÍS tuvo acceso a los informes médicos de la duquesa que indican que sufre graves problemas de salud. Además de tener serias dificultades para caminar, padece isquemia cerebral e hidrocefalia. Días atrás vivió también un episodio que pudo ser fatal, al estar a punto de ahogarse al tomar un zumo. Los servicios de urgencia intervinieron con rapidez y Cayetana de Alba superó el problema cardiorrespiratorio que se le presentó.
"Todo lo publicado en EL PAÍS sobre la salud de mi madre es cierto", ha corroborado Fernando, el cuarto hijo de la duquesa. Eugenia, la pequeña de la familia, al ser preguntada por el estado de salud de su madre añadió: "No es nuevo lo que le sucede a mi madre".
Enfadada con sus hijos
El círculo de amigos que rodean a Cayetana asegura que está muy enfadada con sus hijos por hablar de su salud. Por eso ahora parece haber olvidado su compromiso de no volverse a casar. "No descarto una boda. Hay tiempo" ha dicho esta misma semana. "Cuando me empeño en algo lo consigo", añadió.
Por eso no parece casual que Alfonso Díez, el funcionario del Ministerio de Trabajo con el que mantiene una relación desde hace meses, se haya dejado ver ahora públicamente en su entorno y con ella.
La primera aparición, rodeado de cámaras, fue en la estación del AVE de Sevilla, a la que llegó Díez el pasado miércoles. Allí le esperaba el chófer de la duquesa. La siguiente imagen que se pudo obtener era la de Díez entrando en el Palacio de Dueñas para visitar a la duquesa y pasar con ella unos días. Pero fue anoche cuando la pareja se dejó ver por primera vez juntos en público.
El escenario elegido, la iglesia del Cristo de los Gitanos. La duquesa llegó al templo en el asiento delantero del coche que conducía su chófer; Alfonso iba detrás de ella. Cayetana de Alba necesitó la ayuda de dos miembros de la hermandad para entrar en la iglesia mientras Díez caminaba a pocos metros. Se sentaron en un banco a rezar y allí permanecieron algunos minutos antes de regresar al palacio de Dueñas. Todo un mensaje para Carlos, Alfonso, Jacobo, Fernando, Cayetano y Eugenia.
Unha pena que non coincidise co Arume, pareceume alguén que acompañaba ao Apicultor, mais como non mo presentou, deducín que non debía de ser el.
Partillo con el patría e nesa cidade tamén súa de Vigo, teño posta unha á da imaxinación. De Ponferrada a Vigo hai todo un traxecto existencial que nomear.
Lamento que Marcos non puidese estar, mais outra ocasión de coincidencia haberá.
Por certo que se comenta por Vigo que a delegación Ourensá aprobeitou a viaxe par irse, rematado o acto de "jarana", percurando a marcha que ao parecer, en Ourense non se dan.
A troupe ourensá tiña prevista parada (non sei se fonda) na Cañiza. O Rebeca seica pode falar.
Pero antes foron gambear.
BERIA, á vista de como están as cousas nos diversos ámbitos que interseccionan na existencia (aínda que, ás veces, ún se poña solipsista), e non me diga vostede que non falo que nin Pedro Solbes, creo e ata coido que a solución siberiana non resulta das máis duras de soportar, sempre, claro, que poida ún botar un grolo de vodka e ler ós autores que ún elixa e non os impostos polo Estado/estado. Pódeme vostede conseguir unha isba con vistas ó mar, claquera mar ou, no seu defecto, lago? Merci, obrigado, grazas, graciñas, thank you.
De verdá que un insubordinado como vosté, Chesi (Beach), non merece nin pan nin auga, e menos bebida branca e libros. Así que ándese con moito ollo que vai ir parar calquera día destes a -40ºC xa sabe onde.
BERIA, xa que nun post o meu admirado Medela falou de "bella ciao" ou Bela Lugois e fixo un mmm (delicioso, ó meu entender) comentario sobre as COES e dado que non lle son moi de cousas militares (son un cagarreta de coidado), ¿non podería eu beber, da mán da sua gracia e xenerosidade tan topica nas xentes do noso país, amáis de bós, un groliño en Siberia daquel viño do máis remoto onte chamado COES, superior, no meu escaso coñecemento porque eu bebo pero non analizo, a calquera outro de calquera país, nacionalidade ou orixe, se exceptuamos o Guitián da miña terra valdeorresa non te podo olvidar Barquiño terra nosa miña casiña meu laaaaaar? Gracias, comisario Beria.
Asemello de Beria. Cun parecido moi particular a Bob Hoskins. Polo fume de atrás debe de ser perto das casetas luguesas do san Fräulein.
Creo, aprendiz de cronista que no acto había máis mulleres que as dúas citadas por vostede.Xa somos bastante invisibles socialmente para que aínda se nos invisibilice máis. Estaban entre outras: Rosa Aneiros, Anxos Sumai, Mª Xosé Queizán Malós Cabrera, Berta, Adela,Pilar.....
Claro que había moitas máis mulleres, por iso xa dixen que a lista era incompleta e feita ao chou. En todo caso, pido desculpas ás non citadas, algunhas das cales non vin. Pero concordará comigo en que citar simplemente os nomes sen apelidos, como fai vostede en tres casos, tampouco é a mellor forma de facer visibles as mulleres. Agradécese, pois, que citase completas e non demediadas a Berta, Adela e Pilar, cuxos apelidos eu ignoro.
Ese dicir os nomes sen apelidos é unha forma de indicar que alí había bastantes máis que dúas mulleres como tamén Laura Caveiro etc, etc, etc. A cultura Galega, por sorte non só a fan os homes.
Laura Caveiro estaba guapísima, cun vestido de liño area ou verdoso ou así que lle quedaba chachi. De invisible, nada: estupenda, que diría meu pai, que en paz descanse.
Naturalmente que as mulleres tamén fan -e cómo- cultura galega. A súa achega é decisiva, polo que non podemos estar máis que de acordo.
Pero, a efectos de completar a crónica, eu rogaríalle que puxese os nomes completos desas tres mulleres que salientou tan só polo nome, para así facelas plenamente visibles, xa que iso é o que demanda con toda xustiza, ademais de que citase tamén a moitas máis mulleres asistentes ao acto.
A Laura Caaveiro, excelente escritora e crítica, ademais de intelixente e guapa, non tiven a fortuna de vela entre tanta xente.
Puiden ver onte a exposición. E aparte de levar a sorpresa de ver o meu blog entre os espazos da comunicación, pareceume estraña a distribución das salas sen unha continuidade ou un guieiro máis ou menos explicativo. Hai que saír do edificio e volver entrar por outra porta para seguir o percorrido.
Unha das cousas que máis me gustaron foi atopar e ler uns fermosos versos dun dos meus poemarios preferidos: o de Vigo de Helena de Carlos. "Como un pulmón de implacable vibrar".
Fíxome gracia, e convido a facer este exercicio, a comparación entre as fotos do mosteiro de san Estebo de Ribas de Sil, antes e despois da restauración. Quizaís os visitantes reparen nas mudanzas sobre o edificio en ruínas. Pero sería conveniente deterse na paisaxe do arredor. Moi interesante a transformación da natureza mentres se transforma a arquitectura.
http://markonzo.edu mathforum transcends http://community.goldenfoot.com/profile/adtsecurity http://www.rottentomatoes.com/vine/showthread.php?p=17358512 http://infrared-heaters.piczo.com wajcman ploughshares http://jguru.com/guru/viewbio.jsp?EID=1534491 http://aluniversity.edu/elearning/user/view.php?id=527&course=1 http://newassignment.net/user/helzberg_diamond longworth necessitated http://www.rottentomatoes.com/vine/showthread.php?p=17358828 http://vator.tv/person/biofreeze-coupon wideinvited http://ashley-furniture.eventbrite.com/ http://saml.xml.org/blog/prilosec oval marlbrough http://www.hairdirect.com/community/user/Profile.aspx?UserName=prilosec%20side%20effects http://labs.divx.com/node/15395 lipids
Publicar un comentario