O atraso político de Galicia, de X.L. Méndez Ferrín (FV. 15-9-08)
Nos parlamentos autónomos de Cataluña e de Euskadi están presentes non sei se cinco ou seis formacións políticas. E isto ocorre en dúas das que oficialmente son chamadas "nacionalidades históricas" e que na práctica real, oral e escrita, ninguén chama así. Nas cámaras autonómicas definidas como rexionais, digamos Navarra ou Madrid, tamén hai pluralismo parlamentario. Pola contra, no Hórreo de Compostela non sentan máis ca tres partidos políticos, como é ben sabido: dous formando goberno de coalición e un na oposición. É a isto o que lle chamamos "o atraso económico de Galicia" modificando unha migalla un título famoso e fundacional de Xosé Manuel Beiras. (...)
O artigo completo
Entradas
Hace 5 días
19 comentarios:
Entre o deber ser e o ser hai unha longa distancia, as veces unha quebra.
Un movemento político a esquerda do BNG sería moi saludabel para o pais, mais hai recoñecer que os problemas internos, derivados do atraso ideolóxico de Galicia, veñen abortando calquera itento respetabel de presentarse en público.
Podías explicar que queres dicir co de "atraso ideolóxico de Galicia"?
Estouno explicando nun texto que ainda non rematei. Se ten interés fágame chegar a súa dirección e remitireillo.
Dígame onde e cando o vai publicar.
Primeiro teño que rematalo, anónimo, e se lle digo onde e cando desaparecería Jimy de Rairo, cousa que non desexo.
Bla bla bla.
É vostede un maleducado anónimo. Adeus e que lle vaia ben.
Curiosa noticia:
A Coordinadora de Crentes Galegos e Galegas vai presentar este martes oficialmente o Manifesto pola Laicidade, elaborado de forma participativa polos diferentes colectivos que agrupa a plataforma estatal Redes Cristiás. O obxectivo é comezar unha campaña de recollida de adhesións individuais e colectivas que se estenderá deica o vindeiro 31 de decembro para posteriormente entregalas a representantes institucionais, entre estes ao presidente da Xunta e aos grupos parlamentarios...
O atraso político de Galicia apréciase, sobre todo, no uso clientelar que se fai do gasto por parte dos concellos. Aínda existe unha concepción da política como concesión de favores polos servizos prestados.
Foron os concellos os que malgastaron cartos a tutiplén durante estes anos, e tamén os que fomentaron a desfeita urbanística. Tiña que haber un proceso de redución de concellos, que nin sequera se coordinan entre si e as deputacións non fan ese traballo.
E non podería poñer aquí algo dese ensaio, señor Jimy, aínda que non o teña rematado? Algunhas liñas significativas, digo eu.
Non son o anterior maleducado.
Velaí o verdadeiro atraso:
XOSÉ LOIS GARCÍA
ecos da berenguela
Decadencia do hábitat rural
Nos meus días nugalleiros de verán reflexionei sobre a desfeita de tantos hábitats desteitados e esborrallados que eu observei na miña parroquia de Merlán. O abandono multiplica a desorde desas ortigas e silveiras que depredan o nobre granito que deu quecemento a múltiples xeracións que ordenaron o medio rural e mantiveron viva a identidade galega. A fuxida de quen os habitou para outros espazos máis centralizados, incoherentes e de plena dependencia e subordinación, que operan nas cidades e nas pequenas e medianas vilas. A idiosincrasia dese microcosmos aldeán pode chegar a desaparecer física e culturalmente. E se facemos uso da memoria lembraremos que o punto álxido da vida labrega, artellada á medida de múltiples necesidades, respondeu a unha dinámica funcional que ese particular mundo rural esixía.
As paredes desas casas abandonadas teñen unha linguaxe fúnebre e tan reveladora que nos impoñen unha reflexión moi particular e inmediata para facer balance do que representou para Galiza esa conxuntura identitaria que agora se derruba. As aldeas comezaron a desarticularse economicamente desde hai séculos. Sobre esa economía rural, tan particular, non se protexeu xuridicamente, para manter unha tipoloxía ordenada e dentro duns parámetros consistentes onde a produción agrícola estivese dentro dunha orde dinámica, capaz de crear riquezas para quen as producía. Mais o problema desa decadencia rural débese a excesos intolerábeis que a propia administración percibiu e nunca alertou do desastre. Digamos que ás administracións sempre lles interesou cobrar rendas, foros, impostos e consumos sen dar nada a cambio, nin un simplísimo consello ou orientación e cambio progresista.
Neste sentido, o vello problema que os nosos ilustrados do século XVIII tanta énfase puxeron nesas denuncias tan desoídas como represaliadas ante os motíns e as revoltas que os nosos labregos mantiveron ante os que lles negaban a súa emancipación. E isto xerou emigración: principio deshonesto da nosa gran desfeita, unha especie de seguridade social que os propios sen terra asumiron irremediablemente. E todo isto podémolo contemplar moito antes dese século, mesmo nos albores da "doma y castración de Galicia y bajo el rigor del castigo, sin libertad y en pobreza", tal e como dixo o cronista Zurita.
A emigración foi a sangría e a alienación que proclamou desarraigo e evitou unha revolución campesiña que noutros territorios como Cataluña se tiñan dado e con pretextos menos explícitos dos que se xustificaban en Galiza. A emigración desde finais do século XIX até a década dos setenta do século pasado tiña como dato de urxencia a de ingresar diñeiro nas arcas do Estado e desintegrar Galiza como comunidade articulada con atributos propios como o idioma que non deixaba de ser un estorbo ás ideas españolistas. Así que se creou outra doma aparentemente sen violencia, mantendo o mundo rural na máis desesperada pobreza.
É innegábel que as carencias e os abusos foron dous elementos que imperaron na discriminación dos que máis achegaron ao noso país. Nas vilas e nas cidades, que se nutriron da rapina aldeán, articulouse ese tecido caciquil e de castas que converteu a vida do rural nun asoballo ilimitado.
As secuelas do pasado teñen impacto nese abandono que frecuentemente vemos neses entes de poboación, como son as aldeas, con casas esborralladas que manifestan o caos da vida e das tradicións labregas. A falta de proxectos conquistaron ruína e éxodo emerxente. A carencia de tecnoloxías no agro foi unha cuestión que ignoraron os caciques provincianos, subordinados aos intereses de Madrid, e deste xeito perdéronse enerxías e batallas pero aínda non a dignidade que exhibimos.
O problema está en que non mudou nada: as políticas actuais procuran o efecto mediático antes que a eficacia. Quen quedou no rural na monoproducción de leite, madeira ou pedra está vendido ás multinacionais, sen que as autoridades se preocupen por intervir e regular o mercado das mateiras primas. Como competir con produtos foráneos que non cumplen os mesmos estándares de calidade (ás veces mesmo de extracción ilegal) e irrompen no mercado a prezos ridículos?
O Goberno-Espectáculo. Non ten que gobernar (eso é imposible), ten que entreter.
Dentro de pouco, veremos as acciós de goberno como quen ve unha película: sin ningunha conexión coa realidade. E as elecciós serán unha especie de "entrega de oscars".
Eu penso que as políticas actuais buscan, de certo, o efecto mediático, pero tamén, dentro do posible, a eficacia. Outra cousa diferente é que a eficacia non depende exclusivamente dos gobernos, senón tamén da receptividade da propia sociedade. E aí hai moita leña que curtar.
Eu tamén estou interesado nesa nova categoría -aínda que de momento mera etiqueta- de "atraso ideolóxico de Galicia". Sen dúbida que podería dar excelentes resultados un ensaio que o teña por obxectivo.
Daquela, tamén animo a Jimy de Rairo a que nos ofreza aquí unha síntese das súas argumentacións sobre o particular.
E se non fose como explica Xosé Lois García? E se fose todo ao revés?
Cando remate, e como sairá nun medio de difusión escaso e restrinxido, tentarei a incursión no xenero do microensaio e colgarei unha versión aquí.
O artigo de Garcia sinala uns elementos importantes na construcción da identidade galega, o caciquismo e a emigración. O caciquismo como solución a alienante distancia entre a poboación e a administración, e a emigración como falsa solución a longo prazo a economia galega, e fonte de ansiedade e patoloxias, un mal, por moito que tenten revisar este fenomeno social algúns historiadores. Previamente hai outros elementos e posteriormente outros sinais comprensibes dende unha dialectica entre a pre-modernidade, a modernidade e a postmodernidade.
Arume, delle a vosta vostede e contenos a súa visión, non semella un musical? Fred Aster e Ginger Rogers en axeis piruetas polo agro galego, cantando baixo o orballo un americano en Lalín.
O PATIO TOLO
VIGO.- Margarita Leis de la Calle, Marga, ha hecho de la picaresca una
virtud, un salvavidas escolar para sus dos hijos, Pedro, de nueve años
(4º de Primaria) y Ana, de 15 (2º de ESO), sumergidos en la
normalización lingüística gallega.
No se ahogan porque Margarita, como otros muchos padres, le ha tomado
la medida a la Xunta y practica un método casero con el que combate la
eliminación del castellano en las escuelas.
El procedimiento requiere un esfuerzo económico de los padres y uno de
aprendizaje de los chicos. También es necesaria la complicidad de los
profesores, que saben que muchos de sus alumnos aparentan que
escuchan; y del centro, que se debate entre las instrucciones
impuestas por la Consejería de Educación y la actitud de los padres,
favorable al castellano.
El proceso resulta más fácil de entender en boca de Marga Leis. «La
Xunta reparte cada año, a través de los colegios, los cheques
escolares, con los que compramos los materiales en gallego. Pero
nuestros hijos no se enteran con esos libros. Así que, de nuestro
bolsillo, encargamos fuera de la región las versiones en castellano
que más se les parecen. Los profesores, reconvertidos al gallego, lo
explican más o menos en clase, y luego en casa, con el libro en
castellano, los niños aprenden el tema con detalle. Al día siguiente
vuelven al cole con el milagro de saberlo casi por un don
sobrenatural».
En Galicia, este proceso irracional de aprendizaje resulta coherente.
Es más, sin él, miles de niños no conseguirían superar el curso.
«Agudizamos el ingenio para evitar la imposición lingüística», asegura
Margarita.
Testigos de esta práctica son los inspectores de la Consejería de
Educación, apostados en ocasiones en las puertas de los colegios.
Sonsacan a los escolares el idioma en que su profesor ha impartido las
clases. Otras veces el interrogatorio se produce dentro de la clase,
después de haber solicitado al maestro su salida del aula. Las
pesquisas acarrean la amonestación y la sanción, hasta la pérdida de
la ayuda económica -si se trata de un colegio concertado- y la
retirada de licencia.
El viernes pasado, Margarita Leis dio un paso más en la defensa de los
derechos lingüísticos en las escuelas gallegas. Envió a su hijo,
Pedro, con los libros en castellano a la escuela, un centro concertado
gestionado por religiosas. La profesora devolvió al chico a su casa
con la mochila llena. «Dile a tu madre que se ha equivocado al comprar
los libros».
Hoy, lunes, Pedro volverá a clase con la misma mochila y una carta que
recoge el Dictamen 366/07 del Consejo Consultivo de Galicia. Establece
que el artículo 13 del decreto que regula el uso y la promoción del
gallego en el sistema educativo deja un resquicio legal para que los
alumnos puedan usar material escolar que no sea en ese idioma. Su
madre no las tiene todas consigo. Si el colegio lo acepta habrá ganado
temporalmente una batalla, la misma que otros padres están planteando
en un principio de curso que promete conflicto.
Margarita Leis es una madre con carácter que ha decidido unirse a
otras y salir a la calle para recabar firmas en defensa del castellano
en la escuela. Ahora es activista de la plataforma Galicia Bilingüe,
un movimiento independiente que reclama igualdad de derechos
lingüísticos. Alguien ha escrito en la puerta de su casa Eiqui vive
unha faszista. «En algunos actos, los nacionalistas han llegado a
insultarme, a decirme obscenidades irrepetibles, y a escupirme. He
tratado de evitar que mis hijos se enterasen, pero son listos y saben
lo que pasa. Como madre siento vulnerados mis derechos y los de mis
hijos porque no tenemos poder sobre su educación. Somos los paganinis
del escenario político».
A Margarita Leis le escandaliza que la Xunta haya invertido «un millón
de euros en publicidad para promocionar el gallego, con la crisis que
tenemos. Todos hablamos gallego... pero no ese gallego lusista que
están imponiendo, que ni mi abuela entiende».
Percibe la discriminación lingüística incluso en situaciones
cotidianas. «En la playa de Panxon [Pontevedra] se difunden el estado
del mar, la temperatura, los peligros de oleaje, sólo en gallego, a
una gente que, al cien por cien, habla castellano. Estoy cansada de ir
a la Oficina de Turismo para poner denuncias, pero no se dan por
aludidos».
Para Margarita, las consecuencias de la imposición lingüística del
gallego no tardarán mucho en llegar. «Aquellos que tienen profesiones
liberales tratarán de irse de aquí y los nacionalistas lograrán lo que
quieren, una sociedad sectaria. Su objetivo es que te sientas mal por
hablar castellano, cuando escolarizas a tu hijo o te diriges a un
funcionario».
Se ha dado el plazo de un año para marchase de Galicia si no cambia la
situación. «Hemos mirado pisos y colegios en Salamanca. Allí
volveríamos a empezar».
El último interrogante lo plantea como un desafío: «¿Dónde está la
Alta Inspección del Ministerio de Educación?»
Chegou por correo electrónico da uvigo. Procede do diario EL MUNDO. Non se pode cair máis no ridículo.
Publicar un comentario