Incomunicación

andoliña 8-11-08

Ilustración de E. F. Granell

En todas as épocas houbo diferenzas entre xeracións e tamén desconfianzas mutuas. Xa saben do filósofo grego que se queixaba, hai moitos séculos, da vida ousada e desordenada dos mozos do seu tempo. É normal que mozos e adultos e vellos lean libros distintos, escoiten música moi diversa ou sigan programas de televisión e películas moi dispares entre si. Sempre foi así e iso non vai cambiar polo de agora.
O que quizais non pasou nunca, non deste xeito dende logo, é que se chegase a formas de comunicación tan arredadas que fosen incomprensibles entre si. Onte vin, nunha reportaxe televisiva, como interpelaban a persoas da rúa para que descifrasen este enigma: ktaptccr oi, unha simple mensaxe de móbil como as que usan os nosos fillos acotío. De trinta anos para enriba ninguén era capaz de ler aí nada. Por baixo desa idade, en cambio, a comprensión era doada e absoluta: a mensaxe preguntaba ¿Que te apetece hacer hoy?
Deixemos agora as regras de ortografía, condenadas ó esquecemento co novo sistema. O certo é que mozos e adultos están hoxe ben incomunicados en moitos aspectos: quizais a linguaxe do móbil non fai máis que referendar, con contundencia, esta realidade.