Seguro que esta a máis dun lle fai pensar no de acender un cigarro... é curioso que dúas cousas que frecuentemente estean tan relacionadas entre si (xa sabeís o cigarrito despois de...) en realidade sexan tan incompatibles :[Trebi.
FumadoresJavier G. Méndez
Xornal de Galicia, 2009-04-22.
Mientras escribo estas líneas, tengo delante un paralelepípedo con una seriar advertencia de las autoridades sanitarias en una de sus caras: "fumar puede matar". Enciendo un cigarrillo y otro más, mientras pienso, como Serrat, que un día de estos he de plantearme muy seriamente dejar de fumar, aunque todavía no me entre esa tos al levantarme. Pero luego el humo se esparce por la habitación como una bandera contra la hipocresía; me quema en el interior a lo bonzo; se esparce por el medio ambiente, como una de aquellas señales indias que veíamos en las películas del oeste, ¿recuerdas?, y me entra el absurdo orgullo de pertenecer a la raza perseguida, discriminada, bombardeada por malos augurios escritos y ordeñada a impuestos, a la que llaman despreciativamente fumadores.
Trinidad Jiménez, la nueva ministra de la cosa, ya ha avisado de que nos vamos a enterar de lo que vale un peine, macho, como si no se estuviesen enterando ya nuestros bolsillos, atracados vilmente por la haciendas públicas. Ha anunciado una nueva línea otoño/invierno de cajetillas, tétricos y diminutos ataúdes disuasorios en los que van a aparecer panorámicas de nuestros pulmones ahumados, como si fuesen talmente salmones de esos noruegos, oye, y retratos de colegas en estados terminales, entubados hasta las orejas, a ver si de una puñetera vez nos entra el acojono.
Lo curioso de esta obsesión de los Papás Estado por sacarnos del vicio, culo, nenes, es que todas sus medidas de buenos samaritanos llevan siempre añadidas una subida de impuestos indirectos. O sea, esto del tabaco, es el único negocio, en el que por cierto participa el estado, en el que va disminuyendo lentamente el consumo pero se mantienen siempre los beneficios. La misma cantidad de euros que hoy puedan dejar en las arcas públicas cien fumadores, cien suicidas potenciales, vamos, la dejan mañana los noventa que todavía sigan echando humo. Que baja todavía un poco más la demanda, pues subo todavía un poco más el precio de la dosis, a ver si me entiendes, de tal forma que esa red de "camellos" del estado, estancos, locales con maquinas expendedoras, sitios así, sigan recaudando lo mismo para el cártel.
Si el precio del tabaco fuese un elemento disuasorio, de buena fe, descendería proporcionalmente al número de ex fumadores.
Entradas
32 comentarios:
É xa un tema tan recurrente e tan falto, a estas alturas, de interés que eu penso que só quen non sabe de que falar ou ten moi pouca imaxinación pode seguir con esas andrómenas.
De todos os xeitos, se a vostede lle sirve como terapia para a súa tranquilidade interior, ese desafogo sáelle barato.
Si eu fora ministro do ramo, ordeaba que os pitos tuveran calquera forma xeométrica, menos a cilíndrica que teñen. Eliminábase así a compoñente de erecto símbolo fálico que faría que moitos deixaran tamén de fumar.
Piada:
-Oes, non sei coma deixar de fumar
-Probaches a mascar chicle?
-Sí, pero non o din encendido.
Piada2:
-Teño que deixar de fumar, é moi caro.
-Fuma en pipa, sae máis a conta!.
-Sí, ho. Calquera che da un pito, pero unha pipa...
Para deixar de fumar só hai que cravar os ollos nos ollos do espello e botar un desafío. ¿Podes ti ou podo eu, cona? E xa está.
(Se pode o do espello, vas fodido. Pero abofé que unha persoa lle gaña a unha imaxe invertida.
Viva a tolerancia da Liga Antitabaco!!!
Vaia, non vexo que ninguén decretase campaña de avergoñamento público. De todos modos, eu apoio a Liga Anticancro, de adscrición voluntaria.
ESto foivos verdade. À sèrio.
En portugal vendéronlle unha caixiña de tabaco a un home que ficou consternado ó ler: " fumar provaca impotencia...etc..". Mirou circunspecto ó expendedor e alternou a mirada con outras caixiñas expostas. Despois dun momento de reflexión devolveu a caixiña decindo: esta non a quero, déme vostede esa outra. Señalaba unha que puña: "fumar mata".
Contáronmo en 2004 en Lisboa.
Celtas con filtro! Puagh!
A quen se lle ocorre!
A mín o conto contáronmo así:
Ao fulano déronlle o paquete que puña "fumar provoca impotencia" e devolvéullo ao empregado do estanco, decindo: "A mín dame do do cáncer".
Poñer unha foto de Celtas con filtro é moito máis cruel, moito máis sañudo, que poñer outra desas fotos novas que seica van vir nos paquetes para escarnio de fumadores, viciosos, viciosos todos, mea culpa.
A xente impórtalle pouco ver a fotografía de unhos pulmós podres, si non son os de eles mesmos.
Non importa que o tabaco faga mal si (pensamos que) sirve para ligar. Estamos programados xenéticamente para enxendrar fillos aínda a costa da nosa saude, da nosa propia vida. Cousas do Darwin, a natureza esciolle conductas que perpetue a especie, aínda que foda ao individuo.JEJEJEJ.
Eu non fumo. Pero no é o único aspecto no que son un "becho raro". Eu son mutante.
O cigarro é unha espada, un arma coa que enfrentarse a tantos fantasmas. Fundamentalmente ao fantasma do pai, da nai, do profesor, do cura que che prohibía fumar.
O cigarro eleva a autoestima de quen o fuma, porque é o seu esclavo: agora encéndote, agora chúpote, agora esgrímote, agora esgámote. O cigarro é o teu esclavo indivudualmente, pero o amo colectivamente.
O cigarro,individualmente considerado, é pequeniño e barato. A sua compra ou consumo aislados é "de baixa implicación". É o xeito máis eficaz de xenerar adición, pois "por un máis non vai pasar nada".
O cigarro é el mesmo un fantasma que amenaza ao fumador con enormes desgracias si o deixa. Faise máis forte e con máis capacidade de asustar precisamente ao facerlle caso. O truco está en non asustarse cando, temendo o abandono, berra e blasfema coma as serpentes da mitoloxía galega.
O cigarro é un catalizador de unha clase especial de reacciós químicas chamadas "relaciós humanas". Moitas de elas, nunca terían ligar, perdón, lugar, sin ese elemento.A diferencia da maioría dos catalizadores, sin embargo, non queda libre despóis da "reacción". Máis ben ao contrario, jejeje.
O cigarro non é o mesmo desde que ven feito, en paquetes. Aos nosos avós, o que realmente lle gustaba era lialo. Fumalo era unha especie de "subproducto", unha "Itaca" que sólo se valoraba por estar ao fin do camiño, que era o verdadeiramente importante. Como a moita xente, entre a que me conto, lle pasa có sexo.
O cigarro, tan aclamado, non vale nada sin o prosaico e esquecido mixto que o acende. É triste e inxusta a "invisibilidade" dos mixtos, coa excepción de algunha película de vaqueiros na que os protagonista os acencía coa barba de tres días.
O cigarro sen filtro,o verdadeiro, é imposible de fumar enteiro. Hai unha lonxitude mínima residual imprescindible para non queimar os fuciños. A lonxitude do cigarro está cuantizada, e depende da temperatura da ignición. No me extrañaría un carallo que o producto de ambas, medidas en algún tipo de unidades fundamentáis, fora a constante de Planck.
SI non lembro mal, os vellos da aldea prefrerían os cigarros sin filtro porque, si se quedaban dormidos fumándoos, apagábanse ao non chupalos. Os de filtro seguían ardendo, e podían prenderlle lume ao monte.
Xa vos contéi o caso de aquel ao que lle pediron un cigarro e dixo: "Toma home toma. Andas gastando os cartos en tonterías, e logo non tes pra fumar".
Mira que a min este tema xa me parecía completamente esgotado e vai o Xoan da Cova, ese xenio particular das uvas, e atopa algo máis que contar. Claro que vostede, don Xoan, é un presocrático (dito coa máxima admiración) do século XXI.
Mester XdC, por favor, escriba un libro de miniensaios como este. O mundo habíallo agradecer. Eu tamén. Graciñas por existir.
Quixen dicir "mestre" e non mester, claro.
DKv, como non cho contara precisamente eu.
Hai piadas de antropólogos que se contan cuspidiñas situadas en Bolivia e o Caurel. Pero esta trouxena eu de Lisboa. Anque volvemos a mesma, eu son dos que pensa que a mesma idea xurde en varios lugares a vez.
É certo que se liga moito entre fumadores, máxime aghora que están castighados a sáir fora e encontrarse en lugares pequenos e inverosímiles.
Tamén os que somos cinófilos temos moito adiantado. En París era socorrido sair a rúa con un cadelo para entablar conversación inmediata con outros paseadores de cans. Se andades faltos, xa sabedes. O pito é barato, barato, e o can prétovolo eu sen compromiso ninghun.
Como din no meu pueblo, no meu pueblo onde acontece caxeque todo: "cando lle calca ó alpiste", o Dacova está máis mellor.
"Calcarlle ó alpiste".
Os criadores de visóns gaséanos para non estragar nin un centímetro da súa fermosa pel asasinándoos de calquera outra maneira. Os meixóns mátanse cunha infusión de tabaco. O tabaco, pois, pode documentarse sen risco de erro, alomenos en dúas actividades infames. As torturas perpetradas contra homes inocentes en sotos noxentos, cando se lles aplicaban as puntas incandescentes dos cigarros a diversas partes da súa pel, e no asasinato masivo de meixóns para logo servilos a prezos inconcibibles nos restaurantes máis chics.
Da miseria humana non se libra nin aquilo que poida parecer máis irrelevante.
Todas vítimas da barbarie. Creo que vou pasar o resto da miña vida empeñado nunha recopilación da maldade gratuíta inherente ó xénero humano.
Meus, como se di agora, non sei por que carallo.
Contóume meu abó que, na guerra, dous homes disparaban ao enemigo mentras compartían un pito, fumándoo alternativamente. Un de eles, que en ese momento non tiña o pito, recibíu un balazo mortal. O outro rematóu tranquilamente o cigarro, xa para él sólo (ou solo?).
Cantos cigarros se poden fumar con CEN celtas sin filtro, sabendo que coas "pavas" de DEZ cigarros se pode volver liar OUTRO cigarro?
Desde logo dkv, es ben sensible as "histórias", os contos, e polo tanto a literatura.
Nós que fumamos de pequenos as pavas, en francia "mégot", sabemos o profundamente amargas que son. Concentran unha outa cantidade de tóxicos, daquelas nin reparábamos. Por eso os bons fumadores de puros só fuman dous tercios e rexeitan o tercio final.
Claro que de pequenos eramos tan probes que nós ata reciclabamos os chicles do chau. Ata que nos pillaron os pais, e daquela non había teléfono do menor.
Respóndolle a XDC con 11 cigarros.
Engado que nos anos 85 e 86 publicouse a revista CACUMEN de xogos, enxeño, humor e cavilacións.
Morreu da súa boa morte. Non estabamos para enredar. Que mágoa!.
Balonga, eu mercara e leera daquela TODOS os exemplares de esa revista, hasta que desaparecéu. Tenme dito o Lobo Neghro que conserva algunha que eu lle dera, extremo que xa non lembro.
COmpráballa no "Chicho" revistería (xa desaparecida) a carón do Restaurante Sanmiguel de Ourense. Decíame o tal Chicho: "Buf, non sei como podes leer eso!".
Si, eu conservo unhas cantas revistas cacumen que me pasara o dkv.
Hai que decir que o dkv foi o primeiro liberador de libros e revistas que coñecín, antes de que existise tal denominación. Dacova lé moitísimo e non "atesoura" nada.
Quero decir que non atesoura libros e revistas, non é fetichista, pero si coñecementos.
Antes de mais, que XDC atesoura coñecementos,e cunha ollada propia, é algo co que concordamos tamén.
Ben, quizabes porque nunca fumei, conservei as revistas de Cacumen e o que máis me gustou sempre foi o Desaparecer da Terra un personaxe, pasando de 15 a 14 ou ao revés. Fixen fotocopias e levábao sempre comigo, para amosarllo a calquera. Un xeito de enredar como se levara o tangran.
Ah. Eses famosos dibuxos cortados nunha tira inferior e duas superiores que, ao intercambialas, fan desaparecer a un personaxe. Tamén pode aparecer no xeito de dous circos concéntricos que, ao xirar entre sí fan desaparecer ao personaxe. SOn moi curiosas. Para volver tolo a calquera, ajjajajaaj.
SI non lembro mal, aparecían tamén en "Ruedas, Vida..." de Martin Gardner.
Aiquí hai un:PREMER.
Non seu qué pasa que o enlace non vai. Aiquí hai máis:PREMER.
Aiquí, onde dí "misteriosa desaparición", explícao:PREMER.
Prodixiosa memoria XDC, pois en efecto son os 15/14 trasnos dos que falo, moi ben atopados e explicados no premer de internet.Máxico!
Curmans deste enxeños son os crebacabezas, que atesouran tamén moito talento. Devezo por dous:
O pau (paiño)-ollal, un pau duns 10cm. cun barazo circular na punta de 6 ou 7 cm.de diamentro que se mete aquel, no ollal dunha camisa. Despois trátase de sacalo.
O Bozo-Bozo, un pequeno pau dentado, cunha hélice viradora na punta. Con outro paiño (coma un escarvadentes), prémese a zona dentada e a hélice vira a dereita ou a esquerda segundo queiramos, transformando o movemento vibratorio en movemento circular.Máxico tamén.
Co dominio do xeito de vida americano, poucos se mercarian e polo tanto dexarianse de facer, pois non é moi doado atopalos. Que mágoa!.
Publicar un comentario