8 nov 2010

LIBROS QUE MARCAN UNHA VIDA
Marcos Valcárcel

Como todos os nenos da miña época, a miña vida como lector empezou cos tebeos: Hazañas Bélicas, Zarpa de Acero, Truenos e Jabatos. O meu preferido era Crispín.
Ó mesmo tempo empecei a ler os libros de Mitoloxía e desde estes pasei ós clásicos gregos e latinos como A Ilíada, A Odisea, Virxilio, Sófocles, Aristófanes.
O volume que máis me marcou foi A Divina Comedia de Dante, porque me ofrecía unha ordenación do mundo material e espiritual. Devorei as poesías de Quevedo e o teatro de Shakespeare.
Con todo o entusiasmo romántico namoreime de Carlota no Werther de Goethe e pasei medo con Drácula, Frankestein, o Doutor Jekyll e Mr. Hyde, e cos relatos de Lovecraft.
Despois veu a novela negra, a ciencia ficción e a literatura de viaxes e aventura.
A miña xeración leu moita narrativa sudamericana: Gabriel García Márquez, Julio Cortázar, José Donoso, Manuel Puig, Ernesto Sábato, Borges, Carpentier, etc.
Sempre tiven entre os meus favoritos a Mario Vargas Llosa e novelas como La ciudad y los perros e La fiesta del Chivo son obras mestras imprescindibles.
Tamén eu agasallei a unha moza, cando tiña 16 anos, cun exemplar de Los versos del capitán, de Pablo Neruda, na fermosa edición de Losada de Buenos Aires. A poesía non é de quen a escribe, senón de quen a necesita, dicía Mássimo Ruppola na película El cartero y Pablo Neruda.
Ata hai uns meses todas as noites ía para a cama cun libro de poesía nas mans. Os meus gustos son eclécticos: a lírica arábigo andaluza, os haikus xaponeses, os románticos ingleses e alemáns, Cavafis, Gioconda Belli, Walt Whitman, etc.
Nas letras españolas, nomes da Xeración do 27 e dos 50 como Alberti, García Lorca, Aleixandre, Cernuda, Gil de Biedma, os Goytisolo, Ángel González, Jose Angel Valente, Antonio Gamoneda, Francisco Brines, José Hierro, etc. En catalán, Salvador Espriu, e Salvat-Papasseit. E os portugueses Antero de Quental, Fernando Pessoa, Florbela Espanca e Miguel Torga.
Hai milleiros de libros na miña biblioteca. Uns, ordenados por seccións como Literatura Norteamericana, desde Steinbeck ata Nabokov e Auster. Outros están colocados por certas afinidades, por exemplo os de Torrente Ballester e dona Emilia Pardo Bazán están ó carón de Julio Camba e de Fernández Flórez.
Centos deles poderían ser recomendados. Entre os que máis me impactaron están Crimen y castigo, de Dostoyevsky (gañei un concurso da Coca-Cola cunha entrevista ficticia co escritor ruso); as Cartas dos nenos da escola de Barbiana, que me descubriron o carácter de clase da escola tradicional; O caderno gris, de Josep Pla, ou Una pena en observación, de C.S. Lewis, unha fonda esculca sobre a dor ante a perda dun ser querido.
Na Literatura Galega descubrín os mestres do Rexurdimento ós catorce anos e despois as marabillas da nosa poesía trobadoresca. Para min son imprescindibles toda a xeración Nós, Blanco Amor, Cunqueiro, Avilés de Taramancos, Manuel Antonio, Pimentel, Antón Tovar, Celso E. Ferreiro, Manuel Maria , Luz Pozo, Novoneira e Fiz Vergara Vilariño.
E libros como Un país de palabras e Deus sentado nun sillón azul, de Carlos Casares; Arraianos e Estirpe, de Méndez Ferrín; Os libros arden mal, de Manuel Rivas; e outros de Víctor Freixanes, Darío Xoán Cabana, Bieito Iglesias, Agustin Fernández Paz, Xabier P. Docampo, Ramiro Fonte, Olga Novo, Rei Ballesteros, X. C. Caneiro, Luís González Tosar, Miro Villar, Modesto Fraga, Claudio Rodríguez Fer, Afonso Pexegueiro, Suso de Toro, Xosé Miranda, Miguel Anxo Fernán Vello, María do Cebreiro, Anxo Angueira e poñamos xa un etc.
Na estantería de ensaio figuran autores de cabeceira como Eduardo Galeano, Octavio Paz, Umberto Eco, Norberto Bobbio, Kapuscinski, Rafael Argullol, e Carlos Gurméndez. Para os amantes da Historia, recomendo a Historia de Galicia, de Ramón Villares, o estudio sobre o BNG de Xosé R. Quintana e a autobiografía de Eric Hobswan. Xa non puiden ler Posguerra, do que teño moi boas referencias: ó seu autor, Tony Judt, enfermo de ELA e falecido hai uns días, vai dedicado este texto.

49 comentarios:

Anónimo dijo...

Pois extrañoue moito,querido amigo, nesta enumeración a ausencia dos clásicos da literatura infantil e xuvenil.Onde os Salgari ou os Verne? por non falar dos máis temperáns contos universais.

Anónimo dijo...

Perdón, saltoume o nome. Son Xabier

Anónimo dijo...

A divina comedia non lle ordena ao mundo a ningúen dispois do renacimento. Dise que era unha ordeación do mundo, pero ata o trecento.

Anónimo dijo...

Marcos, agradecémosche infinitamente a túa colaboración e queremos que saibas que o teu texto xa ocupa un lugar destacado na Biblioteca, bautizada co teu nome.
Temos pensado inaugurar a exposición o vindeiro mércores e sentiriámosnos moi honradas de contar coa túa presenza. Esperamos que poidas e che apeteza asistir.
Unha aperta.
As túas colegas de Humanidades.

Marcos Valcárcel López dijo...

Para os meus compañeiros:
grazas por todo. Procurarei estar o mércores convosco.

Marcos Valcárcel López dijo...

Para anónimo:
quizais para un neno de 13 anos, inserto na educación nacional católica, A Divina Comedia si era unha certa ordenación do mundo.

Marcos Valcárcel López dijo...

Para Xabier:
debín citar os contos universais, había unha colección muy boa de Anaya, en tapas duras.
Lin varias obras de Julio Verne, pero sen demasiado entusiasmo. Con máis paixón lin a Jack London, Mark Twain, o Moby Dick de Melville e sobre todo Capitána Intrépidos de Rudyard Kipling, canto chorei de neno coa pelicula.

Anónimo dijo...

Non dubidaba eu da que entre as túas primeiras lecturas estivesen os clásicos infantís e xuvenís. Só agardaba que o confirmases.

Desde logo, trazas un panorama propio dun bibliófilo coma ti. ¿Poderiamos dicir: dime o que les e direiche quen es? Non o sei.

Moi interesante a túa derradeira referencia a T. Judt de quen estou a ler precisamente estes días "Algo va mal". Eu que non entendo nin papa de economía empezo a capiscar algunhas das súas claves da man de Tony Judt.
Un saúdo. Xabimusic

arume dos piñeiros dijo...

Leamos, logo, un dos poemas de Quevedo que máis estimo, o que, se cadra, escribiu para situacións semellantes as do sábado pasado en compostela.

Na súa honra, amigo Marcos.

BURLA DE LOS QUE CON DONES QUIEREN
GRANJEAR DEL CIELO PRETENSIONES INJUSTAS

Para comprar los hados más propicios,
como si la deidad vendible fuera,
con el toro mejor de la ribera
ofreces cautelosos sacrificios.

Pides felicidades a tus vicios;
para tu nave rica y usurera,
viento tasado, y onda lisonjera,
mereciéndole al golfo precipicios

Porque exceda a la cuenta tu tesoro,
a tu ambición, no a Júpiter engañas,
que él cargó las montañas sobre el oro.

Y cuando l'ara en sangre humosa bañas,
tú miras las entrañas de tu toro,
y Dios está mirando tus entrañas.

MS dijo...

Titular de xornal: "A Feijoo le «gustaría» una visita del Papa «en cada legislatura»"


AL TÚMULO DEL REY FELIPE II EN SEVILLA

«¡Voto a Dios que me espanta esta grandeza
y que diera un doblón por describilla!
Porque ¿a quién no sorprende y maravilla
esta máquina insigne, esta riqueza?

»Por Jesucristo vivo, cada pieza
vale más de un millón, y que es mancilla
que esto no dure un siglo, ¡oh gran Sevilla!,
Roma triunfante en ánimo y nobleza.

»Apostaré que el ánima del muerto,
por gozar este sitio, hoy ha dejado
la gloria donde vive eternamente».

Esto oyó un valentón y dijo: «Es cierto
cuanto dice voacé, seor soldado,
y el que dijere lo contrario miente».

Y luego, in continente,
caló el chapeo, requirió la espada,
miró al soslayo, fuese y no hubo nada.

Anónimo dijo...

A alegoría omnipresencia todo o Poema Sacro, supoño que ainda cos trece anos e naquel contexto ti practicabas a alegoría duramente, xa que a realiade era moi outra pero seguias as concomitancias pola senda escura tras da voz de Dante.

Anónimo dijo...

Prodúceme sana envexa ver a liberdade coa que fixo a escolma das súas lecturas ao longo da vida. O pracer de ler leva implicito o de escoller ( e o de non ler. Pennac dixit). Outros non tivemos esa fortuna e sufrimos tamén neste eido a represión reinante na época. Recordo a xenreira que algúns curas manifestaban contra a literatura como deixa ver o dito que circulaba polo seminario: "¿novelas?, ¡ni verlas!" Xabimusic

Anónimo dijo...

Emilio Salgari, Grande entre los Grandes

xoán ramón díaz dijo...

¿Sabedes unha cousa? ¡Eu non sei o que daría por volver ler como lía daquela!

Balonga dijo...

Teño unha sensación de culpabilidade cos libros que merquei a aínda non lin.
"A conxura dos necios" de John Kennedy Toole, agora en galego,é o meu libro.

Anónimo dijo...

Найти лучшее: microsoft office 2007 sp2 русский обновления 01.09 скачать торрент

Trebi dijo...

Trebi:
Dende o CHOU,leo con Ledicia a MARCOS.
Miña cabeza non esta amueblada nin de lonxe coa sua.
pero heme un consolo casi coincidir con os seus Libros.
Neste momentos axudanme as lecturas a soportar mellor as doenzas.Lendo o que Marcos deixará:POSGUERRA
FORTE APERTA MARCOS

detective crepuscular dijo...

Don Marcos, cuando o ciberespazo se impoña en todas as frontes e triunfe globalmente o libro dixital sobre o de papel, eu confío que a xente se desprenda das suas bibliotecas particulares e a maioría delas veñan parar ao mercat de Sant Antoni dos domingos e este se convirta aínda mais se cabe nunha festa de libros de papel que ninguén quer por vellos e anticuados e porque ocupan moito espazo nas aldeas globais que daquela serán as casas. Xa pode ir propóndolles aos/ás colegas da Carballeira que engrandezan ou deixen un espazo libre na biblioteca que leva o seu nome, porque daquela, por 1 ou 2 euros o libro de papel (a cousa xa non vai dun mangado euros mais ou menos, que a miña economía non acusa a crise: leva moito tempo en ponto ou número morto), o detective farase con todas as bibliotecas desprendidas e enviarallos como un agasallo solidario e crepuscular (home non). E como os regalen, que tamén pode ser, todo o instituto da Carballeira será Biblioteca Don Marcos e Sant Antoni.

Xabi dijo...

Sr. detective, a ver se se recoñece:

"-Vostede cre nesa candidez de que un mundo no que todos lesen, no que todos fosen cultos, sería mellor. Imaxina lugares como Uz nos que en cada casa houbese unha biblioteca, e que en cada taberna houbese un club de lectores. E que cando houbese un crime fose con alto estilo. Que os criminais tivesen a prosodia dun Macbeth ou dun Mersault"

Xabimusic

detective crepuscular dijo...

Señor Xabi:

Resúltanme tan familiares estas palabras, que non sei mui ben de quen poden ser. O primeiro libro que me veu á cabeza foi o Fahrenheit 451. Boteille unha ollada rápida e non dei con tal parágrafo. En calquer caso, ten que ser de alguén mui próximo literariamente e filosóficamente a Camus. Hai algo no seu estilo que chama por Camus. Sexa de quen for, que se me recoñezo no parágrafo? Non, non creo "cándidamente" que un mundo no que houbese mais bibliotecas e todo o mundo lese, tivese que ser por forza moito mellor que o que temos; aínda que, un chisquiño mellor, pode que si. Pero moito menos "cándidamente" creo que o mundo que está por vir, dixitalizado e aldeaglobalizado até os dentes, e do que xa temos contancia explícita no presente impresentábel que padecemos, vaia ser a panacea paradisíaca que algúns visualizan nos seus soños de ouro fácil e mercadotecnia totalitaria (xa saiu a palabriña), e coa que nos queren convencer sen remedio. Por exemplo, a introdución diso que chaman novas tecnoloxías nas aulas paréceme, como así dixen o outro día nunha reunión e seguirei dicendo sen parar, un CRIME INTELECTUAL DE CONSECUENCIAS DEVASTADORAS. Como se pode entender a eliminación dos libros para uns rapaces e rapazas que aínda andan como quen di nas primeiras letras? Que farán o ano que ven cuando teñan que coller o lápiz ou o boli para escreber algo? Recordaránse do que é un lápiz ou un boli? Recordaranse de escreber? Escreberá por eles o portátil minúsculo que ocupa todas as horas de todos os seus días e que os deixará sen vista e pode que sen cerebro? Saíamos hoxe á tarde do instituto e ao pasarmos por diante da sala dos alunos vimos como os castigados de cada día estaban en silencio sepulcral ou sepulcrodixital, cousa que outros anos non acontecía. Eu ocorreuseme comentar: Xa non precisamos de profes de guarda, porque xa están vixilados polos portátiles. Un rapaz ou unha rapaza, un portátil e un problema menos. VIVAN A INDUSTRIA E A SOCIEDADE DO DIVERTIMENTO E ALLEAMENTO. E unha compañeira comentou: Unha xeración perdida, arruinada.

Saudos.

Arturo Belano dijo...

Señor detective: la cita es de Manuel Rivas, de su ùltimo libro "Todo es silencio".
Yo aún no lo leí, pero en este caso he sido más detective que vocé. Lo cual es lógico, porque para dar con la fuente hay que ser un poco digitalizado.
Supongo que en el libro de Rivas el tema del entontecimiento digital debe de aparecer.
¡Cuánta razón tiene en lo que dice nuestro querido Detective Crepuscular!
Hace dos días tuve que sustituir a un profesor en un aula de infantes de 12 años (1º ESO). Estaban tods entretenidos con sus ordenadores. Preguntéles quién estaba haciendo "algo de provecho". Y me entendieron, y fueron sinceros. Sólo uno -de entre quince- levantó la mano: redactaba un texto para la asignatura de Lengua castellana. Los demás jugaban, se hacían fotos con la cámara del portátil, miraban el youtube, chateaban... Entonces les solté un discursillo. Les dije que éso era el mayor engañabobos que se había inventado; que pasarían 4 años (hasta los 16) alienados en el gran entretenimiento divertido, y que cuando acabasen la ESO no sabrían nada de nada; serían carne de cañón para el gran mercado capitalista; pasarían a trabajar como mano de obra sin cualificar, barata, en un empleo miserable. Se me quedaron mirando estupefactos (¡dejaron por unos segundos la pantalla!). Hubo un silencio absoluto. No respondieron. Al cabo de dos segundos volvieron a sus maravillosas pantallas. Y yo me quedé allí enfrente contemplándolos con tristeza hasta que sonó el timbre y nos fuimos todos.
Uma forta aperta.

Xabi dijo...

Era efectivamente outra chiscadela do último M. Rivas (páxina 89) ao tema tan querido da lectura. E unha vez máis aplicada á figura do vello mestre ilustrado, poeta e desterrado, ese personaxe tan querido para o escritor. Pero un mestre que, na súa vellez, se declara optimista e esperanzado: "Agora, na vellez, estou hímnico, celebratorio, panteista, estupendo"

Este optimismo do Basilio Barbeito contrasta co pesimismo que manifestan os nosos contertulios da solaina ao respecto do futuro do ensino.

Eu tamén son un vello mestre (para máis señas, recén xubilado) e vexo con preocupación a loita desigual entre o libro e as TIC. Mais, coma o personaxe de "Todo é silencio", non me resisto a perder a ilusión e a esperanza. Ilusionado, máis non iluso, me proclamo.

Xabimusic

Un pesimista que sabe dijo...

Hoxe en día as bibliotecas utilízanas os xubilidos, os parados e algúns rapaces. Os parados len os xornais en busca de traballo. Os xubilados miran os resultados deportivos, as quinielas, e os sucesos. Os rapaces fan os deberes na biblioteca, con boa luz e calefacción, e é que ademais non todos teñen pisos de 90 m2. Ou ben conéctanse ao wifi gratuito para chatear e imaxinarse novos mundos que nada teñen que ver con este e co que agarda por eles no futuro. E todo o mundo, para tomar en empréstimo cds de música e dvds de películas.

Os libros fican mortos de risa nas estanterías, a non ser que haxa que facer unhas fotocopias para un traballo escolar, aínda que Internet ofreza iso e moito máis, copiando, pegando e fusilando.

detective crepuscular dijo...

Para "Un pesimista que sabe" dun pesimista bébedo de crepúsculos e corroído polo escepticismo.

Escandalízase Fermín Bouza no seu blog da lixeireza (de roupa) e da banalidade da campaña catalana. Da excesiva exaltación orgásmica de papeletas, urnas, candidatos e candidatas. Os que vivimos aquí e afirmamos que xa estamos de volta de escándalos e desafeccións (se iso for posíbel) cuando nos xuntamos a tomar café e a papear un cruasán ou un bocata, facemos broma, rimos a fartar e aínda subimos o ton dos orgasmos (de palabras, polo menos). E iso que non sei se o Fermín sabe que onte entrou en acción Carmen de Mairena ensinando as tetas por duas veces e o seu compañeiro de reparto eleitoral praticando un desnudo integral. A despelotarse todos e todas, que estamos no entroido e se non te despelotas és un ninguén e ninguén che fará caso e serás un merdán condenado á intemperie e non probarás o doce encanto da festa mediática na que vivimos, ou cremos que vivimos. A Nebrera así o confesou, que se quería aparecer ou facerse visíbel na campaña tiña que recorrer aos xemidos e á toalla de ducha. Ironiza hoxe Quim Monzó sobre a propaganda de Ciutadans, que está chea de clamorosas faltas de ortografía: "En front" por ENFRONT ou DAVANT, "als" por DELS, "rebelem" por REBEL.LEM e "volem" por VOLEN. E iso que é só unha frase, e pequena. E creo que en español tamén leva faltas. Menudo bilingüismo pratica esta xente. Fernando (Savater), joder, hazme caso y toma las riendas del partido y encabeza la rebelión ciudadana contra las faltas de ortografía, que esto es un desastre y un despelote; andan con los orgasmos a vueltas y revueltas y no se concentran en la ortografía, que acabaremos como aquel que nos recuerda Monzó y que tecleó VAGINA Wolf por Virginia Wolf. Joder, Fernando, ya es hora de decir BASTA YA! Dragó, Sostres, Mourinho, Cristiano, Orgasmos... Estamos en LA SOCIÉTÉ DU SPECTACLE e todo vale para chamar a atención e foder aos demais. Poucos libros coñezo tan lúcidos como o de Guy Debord, do que xa faláramos naquel foro de Vieiros. Pois ben, amigo UN PESIMISTA QUE SABE, cuando a XERACIÓN PORTÁTIL E SEN PALABRAS (porque llas estamos roubando e OS ESTAMOS DEIXANDO SEN CORRENTE DE PENSAMENTO) organice as campañas do futuro, espero que vostede e mais un servidor vivamos para contalas. E Quim Monzó, que é viciño do barrio e véxoo de tanto en tanto.

P.D. Señor Xabimusic e amigo Belano (que é de vostede, onde se mete, anda entretido cos libros de Vargas Llosa?), xa non valgo nen para detective. Estou acabado e sen portátil. Prométolles que de mañá non pasa a compra do libro de Manuel Rivas. Saudos.

Xabi dijo...

Pois vai ser verdade que estou rodeado, nesta solaina, de pesimistas, apocalípticos e desencantados. ¿Que farei eu, meu deus?

O famoso "malestar docente" asoma entre as uvas, xa pasas, e mostra con toda a forza as súas credenciais.

Sen embargo eu sigo reivindicando o "optimismo pedagóxico" como consubstancial á profesión docente. No perfil profesional que teño en mente; nas marcas do estilo docente que sempre me guiaron, o optimismo, a fe e a confianza na xuventude e no seu futuro figuraron en todo momento como un dos motores que me impulsaron a unha actitude permanente de busca da mellora das condicións da vida nas miñas aulas.

Velaí o problema que eu lle vexo ao pesimismo: que nos paraliza e nos desmoviliza.

Bueno, xa abonda de rollo. E agora, a esperar a chuvascada que me vai caer...

Saude para todos. Xabimusic

detective crepuscular dijo...

Segue a ser válido iso de integrados e apocalípticos? Reflexiona hoxe Antón Patiño sobre O MALESTAR NA CULTURA e revólvese, e nós con el, contra esa receita do políticamente incorrecto da que a Aguirre é firme defensora e que ven recollida nesa frase dos "bocadillos coa Divina Comedia" (a direita sempre aproveita estas cousas para levar a auga política ao seu rego). Que tampouco é tan novo como se pensa e que se ollamos para dentro de nós xa o Suso de Toro praticara doutro xeito e non como estes malandros do Dragó ou Sostres nos tempos de POLAROID e da APOTEOSE DO CHURRASCO e dos MANIFESTOS KAMIKAZES(1986): ¡FAGAMOS CROQUETAS COA MOMIA DE CASTELAO! O que pasa é que agora fan croquetas e bocadillos industriais con todo e contra todos, que non hai mais que ver o que temos diante dos ollos. Remata hoxe o seu artigo Imma Monsó (¿EN QUÉ PIENSAS, COBAYA?) desta maneira: "O problema non son os avances tecnolóxicos, senón o uso que facemos deles." Pois iso mesmo, o uso "malvado" que están facendo das novas tecnoloxías e como están levando aos rapaces e rapazas ao MATADEIRO DIXITAL para té-los embobados e entretidos na pantalla e non molesten, privándoos do "proceso/vieiro/ruta dos sentidos" (Patiño) e converténdoos en CONSUMIDORES PASIVOS DE IMAXES para maior gloria económica dos que fan NEGOCIO e enchen o peto (das ánimas e das desánimas) a conta de tanta boa vontade para o martirio xeracional. Por non falar da sabatina intempestiva de Gregorio Morán, POR QUÉ NO IRÉ A VOTAR. Para vomitar de noxo despois de ler unha análise tan selvaxe como esta. "Tempos curiosos estes, onde a realidade é demagóxica e a ficción auténtica." Enric Juliana, nada suspeitoso de extremismo, remata así o seu NOTICIA DE CATALUNYA: "O mundo reorganízase, Europa estala, a moeda única está no aire, España aínda non sabe o que lle espera e o estamento político catalán entrégase á parodis. Isto tocou fondo." Eu non son nada elitista, como é ben sabido, pero non esquezamos que o acto da cabeza de lista pola CORI, Carmen de Mairena, e do seu acólito foi Universitat Pompeu Fabra. Que me parece mui ben, quede claro. Así estamos, amigos e amigas, pior que apocalípticos: APOCALIPTICRÍTICOS. O meu APOCALIPTICRITICISMO vai dirixido contra as autoridades políticas e académicas que están desfacéndoo todo e fomentando o divertimento alienante e onde mesmo o seu "optimismo pedagóxico", señor Xabimusic, o están convertendo nunha reliquia do pasado. Queren ocultar o fracaso escolar con filigranas dixitais e o que están é enterrando a posibilidade de pensar e crear e criticar, e por que non, divertirse pensando e creando e criticando. Se eu douno todo polos alunos, como vostede, señor Xabi. Fíxese se o dou todo que o outro día deixeilles dous bolis bic, dos de sempre, que son dos que gosto eu, a dous alunos, e alegreime que non mos devolveran e que lle serviran de algo. ATÉ OS BOLÍGRAFOS DOU EU POLOS MEUS ALUNOS. "A carón dos Shakespeare, Dante, Samuel Beckett, Cunqueiro, Novoneyra e Lois Pereiro..." (Patiño)

Xabi dijo...

A conto da historia dos dous bolígrafos que nos relata o Sr. detective, venme á memoria outra similar acontecida precisamente na biblioteca Marcos Valcarcel, cando eu exercía de bibliotecario.Estudando as medidas a tomar ante os casos dos alumnos e alumnas morosos, unha compañeira fíxome un comentario que au asumín daquela coma un credo: "Ao alumno que non devolva un libro, regalámoslle outro"
Tal era a escaseza de préstamos que realizabamos...

Saudiña. Xabimusic

ms dijo...

Volvendo ao tema electoral mencionado polo detective, paréceme que estas eleccións catalanas van ser un calco das españolas de aquí a un ano. A dereita (CIU) sábese gañadora e, xa que logo, chégalle con facer vagas promesas de mellora económica, sen explicar cales son as medidas de axuste que tomarán.

Isto é xusto o que está a facer Rajoil, que pide adianto de eleccións día si e día tamén, mais non se arrisca a explicarlle aos cidadáns a súa axenda económica.

Eu non sei o que pensará vostede, detective, pero a min non me gusta ser gobernado por toda esta colla ou camándula da burguesía catalana con torre (ergo chalet) na Cerdanya, por este fato de botiguers ou tendeiros con palco no Liceu.

Amólame o sorriso de Artur Mas, ese señor con cara de vendedor de coches de luxo ou estomatólogo con consulta no passeig da Bonanova. Un sorriso que nos está a dicir: "Parias catalanets, a que vos espera. Vóuvola meter dobrada"

detective crepuscular dijo...

Eu quen menos quero que me governe é a direita, por suposto; pero, neste momento, se che digo a verdade, non quero que me governe ninguén. Non teño por costume recorrer ao espantallo tan socorrido de SON TODOS IGUAIS para non acudir a votar, pero neste caso xa é moita a fartadela e non quero nen ouvir falar de campañas nen votacións. E como eu supoño que está a metade da povoación con direito a voto. Tes razón no que dis de CiU, e xa veremos como acaba o pasteleo poseleitoral. Fálase da posibilidade dunha Sociovergència ou SoCiUvergència (que é do que gostaría o empresariado catalán); Puigcercós non pára de botarlle chiscadelas a CiU para ver se lle perdoan o do tripartito e o sentan á mesa (onte, triste desvergoña que xa non nos estraña, no propio Palau, Puigcercós evitou falar de Millet e da financiación irregular de Convergència, e o mais aplaudido seica foi o apuñalado Carod, que non estaba presente: non hai quen os entenda); esperemos que non cheguen a acordos co PP, que é o que lle pide o corpo a Duran, porque entón xa é para darse de baixa e desaparecer do mapa... Bueno, desaparecidos do mapa os votantes xa o estamos desde hai tempo porque, non nos enganemos, estas son unha eleicións para que vexamos unha vez mais como a CLASE POLÍTICA se ri dos parvos vasalos que aínda confían en que meter unha papeleta na urna conduce ao paraiso social. "Unha festa para perpetuarse a si mesma" (G.Morán). E dedicada a Fermín Bouza, que no seu blog predica contra a abstención (como se ve que non vive aquí) e que nos imos inteirar do que vale un peine (supoño que de Duran, que non o necesita, e como se non o soubéramos), aí vai a sabatina de Gregorio Morán. Se non a liches, que a disfrutes, amigo ms. E se te defraudei co meu comentario, síntoo moito, pero o meu estado de ánimo político non me dá para aturar semellante "ficción" de tan ínfima e infame categoría.

d.c. dijo...

Vai un cacho nada mais porque todo non o admite.

Por qué no iré a votar
Gregorio Morán - 20/11/2010

Tendría ejemplos para llenar artículos sobre la reiterada incompetencia profesional y la descriptible desvergüenza del señor Montilla, del señor Mas, y no digamos de los actores secundarios que encabezan los demás partidos, pero me basta la evidencia de su campaña. El caso Palau de la Música no se toca. El de Santa Coloma de Gramenet tampoco. Sería de mal gusto citarlos en un momento tan trascendental para la patria. La cosa tiene su mérito, porque no es fácil que durante días enteros haya centenares de tipos hablando de cosas que a la gente le interesan un comino.

El autismo político en Catalunya causa pasmo, porque la sociedad sobrevive con un desdén absoluto hacia la ficción del relato canónico. Incluso me atrevería a añadir que tiene un valor especial el que no esté atontolinada ante esta efervescencia electoral, y que siga haciendo sus cosas.

En Catalunya conviven dos mundos, el subvencionado y el real. Y es una suerte y un elogio que logren coexistir los dos mundos, porque hay otras sociedades donde no ocurre eso. En Asturias, por citar algo que conozco bien, lo subvencionado es lo real y apenas si hay otra realidad que la subvencionada. Aquí la principal tarea de cierta inteligencia cultural y mediática está en parecer que no cobran del erario. "Sólo los gastos". Hemos pasado de "hacer país" a vivir de él. ¿Que las bases sociológicas sobre las que se está sustentando la patria renacida se reducen al 20 por ciento? Mejor, porque se cumplirán dos principios del más sano nacionalismo; el pinyol de las esencias siempre es minoritario. Y por añadidura, tocamos a más. Vaya chiste que me ha salido: ¡tocamos a Mas! Un hallazgo polisémico, que dirían los pedantes.

Yo pertenezco, o quizá pertenecía, a una generación para la que el hecho de que un currante en paro, que se llamara Manolo Torres, que tuviera 37 años, casado y con dos hijos, que viviera, es un decir, en l´Hospitalet, que se viera desalojado de su piso protegido de Adigsa, y que se ahorcara a una hora tan taurina como las cinco de la tarde, hace una semana, casi abriendo la campaña electoral, le parecería un agravio intolerable. Una conmoción de la sociedad real sobre la sociedad de la ficción. Y sin embargo, estoy convencido de que para los extras con frase decir algo así resulta demagogia. Tiempos curiosos estos, donde la realidad es demagógica y la ficción auténtica.

Cada uno, llegados a este punto, debería tener el valor de decir qué va a votar. Si hacemos opinión y no trampas, habremos de asumirlo y dejarnos de mostrar nuestro ángulo de Pinochos narcisistas. Los derechos de ciudadanía, o lo que es lo mismo, nuestra capacidad para protestar e incluso para rebelarnos, no nos lo conceden las urnas, ni el que metamos un papel por una ranura, independientemente del orgasmo que produzca. El derecho a la ciudadanía lo concede el pago de impuestos. Quien paga adopta la condición de ciudadano de pleno derecho. Por eso mismo quiero decir que las próximas elecciones del 28 de noviembre las interpreto como una fiesta que se ha montado la clase política catalana para perpetuarse a sí misma. Si tuviera alguna confianza en este sistema votaría en blanco, pero como creo que les da absolutamente igual, no iré a votar. Nunca me han gustado las fiestas, y menos las que pago y no disfruto. Lo de menos es que me hayan invitado. El servicio, que lo pongan ellos.

ms dijo...

Moi interesante o artigo que citas, d.c. Eu aquí vexo unha forte "desafección" da xente do común cara o estamento político catalán. Sobre todo da xente que malvive en Barcelona e nas cidades de arredor.

Pasaba con CIU e volveu pasar co tripartito: tanto o poder político subvencionador coma os medios de comunicación están ocupados por unha elite ou casta que non escoita a voz da cidadanía nin a representa. Que porcentaxe da poboación votou o Estatut? Por que a xente non reacciona diante da corrupción ? (Recordemos: CIU - Palau de la Música Catalana; PSC - Sta. Coloma de Gramenet).

De CIU (un partido nacionalista-chauvinista-conservador) isto era de esperar: abonda con mirar os apelidos dos aspirantes a deputados nas súas listas electorais para se decatar de a quen representan

O que non era de esperar é a forma en que a esquerda gobernou Cataluña despois do pujolismo, sobre todo en tempos de crise.

Con estes antecdentes, tampouco eu creo que vaia votar nestas eleccións.

detective crepuscular dijo...

Amigo ms, se onte viches ou escoitaches o debate dos seis candidatos en TV3 ou Catalunya Ràdio, pudeches comprobar como se limitaron a repetir as frases feitas da preprecampaña e da precampaña e que como é de supor seguirán repetindo na poscampaña e na posposcampaña, sen aportaren nada novo nen esperanzador. Sobre a crise, nada de nada, porque saben que depende en gran medida de estancias económicas moito mais elevadas que as dun simple governo autonómico. En todo caso, a solución ao paro, e permítanme as xentes da Solaina unha CRUELDADE SEN NOME, podo apontarlla eu, e ben seguro que eles, na sua condición de entes afastados do sofrimento alleo, non terán problema en compartir: DEIXAR QUE OS PARADOS CASADOS (OU NON) E CON DOUS FILLOS (OU NON), COMO O DE HOSPITALET, SE AFORQUEN LIBREMENTE E DESESPERADAMENTE NA VÍA PÚBLICA PARA CONSTERNACIÓN DA FAMILIA E DALGÚNS VICIÑOS E DE NINGUÉN MAIS. E SE NON SE DECIDEN A FACELO POLO QUE DIRÁN OS DEMAIS E POLO TRATAMENTO QUE FARÁN DA TRAXEDIA OS MEDIOS, CONVENCELOS E MESMO INCITALOS A QUE O FAGAN CON MENSAXES SUBLIMINAIS SE FOR PRECISO, QUE SOBRAN PARADOS NO MUNDO E NON HAI ONDE COLOCALOS. Por buscar duas voces moderadas, di Joan Subirats en El País de Catalunya: "Sórprende que solo Herrera y Rivera hablaran de transparencia y corrupción." A explicación é ben fácil: Iniciativa e Ciutadans son os que teñen menos representación parlamentaria e tócalles falar do que os outros calan por prudencia; se tiveran mais, farían como os outros e calarían, porque a roupa suxa non convén pó-la a clareo e a chamada do honor obriga a manter a lei do silencio. Tamén di: Twitter estaba increíblemente activo, y en muchos casos con bastante más calado y sentido crítico que el que pusieron encima de la mesa unos candidatos que aparecieron encorsetados y previsibles." Pero concedásmoslle unha faisca de esperanza ao domingo e rematemos como remata o seu artigo Antoni Puigverd: "Buscando desesperadamente llamar la atención, la mayoría de los partidos catalanes han dejado a Catalunya a la altura del betún. A pesar de todos los pesares, yo sí iré a votar. El vacío no existe en democracia. Iré a votar aunque sea para no ceder a la amargura. No quiero creer que la caricatura catalana es irreversible. No quiero creer que el mal de nuestra democracia es incurable." Non me fagas moito caso nen perdas a esperanza, amigo ms.

Balonga dijo...

Gregorio Morán é ceibe de dicir o que queira e de calalo tamén. Non lle aran por aí:Pedro Almodóvar, Antonio Banderas, Pilar Bardem, Juan Diego Botto, Juan Echanove, Almudena Grandes, Miguel Ríos, Manuel Rivas, Joaquín Sabina, Aitana Sánchez-Gijón, Luis Antonio de Villena, Charo López, Luis García Montero... i així fins a completar una llista de 55. Tots han firmat un manifest titulat Si jo visqués a Catalunya votaria Joan Herrera.


Els pèrits d'Hisenda confirmen que CDC i Millet es van repartir comissions de Ferrovial

La constructora hauria pagat per rebre l'adjudicació d'obra pública en els governs de CiU i se les haurien repartit el partit de Jordi Pujol i Artur Mas i els màxims responsables del Palau de la Música
Segueixen augmentant els indicis que demostrarien que CDC va aprofitar-se del Palau de la Música per finançar-se de manera irregular.
De l'entramat, però, també va beneficiar-se'n Fèlix Millet, president de la institució cultural durant tres dècades, que s'hauria embutxacat sucoses comissions. Els pèrits d'Hisenda que han elaborat l'informe sobre el cas Palau han declarat que Fèlix Millet i CDC van repartir-se presumptes comissions pagades per la constructora Ferrovial. Mentre que CDC i la seva fundació, la Trias Fargas -actual CatDem-, s'haurien quedat el 62,5% de les comissions, el Palau de la Música, és a dir, Millet, hauria rebut el 37,5% restant.

Es calcula que la constructora hauria pagat 11 milions d'euros al Palau de la Música, una quantitat considerada excessiva pels pèrits de l'Agència Tributària per considerar-la un simple mecenatge. Segons la declaració dels pèrits, Ferrovial va pagar comissions del 4% per l'adjudicació d'obra pública en els governs de CiU, en concret en projectes de tanta envergadura com la construcció de la Línia 9 del Metro o la Ciutat de la Justícia. El 2,5% hauria anat a parar a la formació que actualment encapçala Artur Mas i l'1,5% als responsables de l'espoli del Palau de la Música.

La part que hauria acabat a Convergència anava a nom d'un tal "Daniel", que segons l'informe dels pèrits és Daniel Osácar, el responsable de finances del partit. La declaració dels treballadors d'Hisenda també ha servit per certificar que hi ha una clara vinculació entre els pagaments de Ferrovial i les factures que el Palau va fer a les empreses de bustiades electorals New Letter, Letter Graphic i Hispart. Aquestes companyies no haurien realitzat cap servei per a l'entitat cultural, però sí que van treballar per a diverses campanyes electorals de CIU.

Els pèrits han reconegut que no han confirmat si els treballs que les empreses van facturar al Palau eren injustificats, però han subratllat que els pagaments que van rebre del Palau eren immediats als ingressos de Ferrovial. Finalment, l'informe d'Hisenda estableix que l'extresorer de CDC Carles Torrent, ja desaparegut, va rebre 1,7 milions d´euros del Palau de la Música, dels quals 570.000 haurien acabat a mans de Daniel Osácar.

Nótula: Ofrezo desculpas pola longa entrada, será unha escepción polas eleccións.

Balonga dijo...

Gregorio Morán é ceibe de dicir o que queira e de calalo tamén. Non aran por aí:
Pedro Almodóvar, Antonio Banderas, Pilar Bardem, Juan Diego Botto, Juan Echanove, Almudena Grandes, Miguel Ríos, Manuel Rivas, Joaquín Sabina, Aitana Sánchez-Gijón, Luis Antonio de Villena, Charo López, Luis García Montero... i així fins a completar una llista de 55. Tots han firmat un manifest titulat Si jo visqués a Catalunya votaria Joan Herrera.

Els pèrits d'Hisenda confirmen que CDC i Millet es van repartir comissions de Ferrovial
La constructora hauria pagat per rebre l'adjudicació d'obra pública en els governs de CiU i se les haurien repartit el partit de Jordi Pujol i Artur Mas i els màxims responsables del Palau de la Música
Segueixen augmentant els indicis que demostrarien que CDC va aprofitar-se del Palau de la Música per finançar-se de manera irregular. De l'entramat, però, també va beneficiar-se'n Fèlix Millet, president de la institució cultural durant tres dècades, que s'hauria embutxacat sucoses comissions. Els pèrits d'Hisenda que han elaborat l'informe sobre el cas Palau han declarat que Fèlix Millet i CDC van repartir-se presumptes comissions pagades per la constructora Ferrovial. Mentre que CDC i la seva fundació, la Trias Fargas -actual CatDem-, s'haurien quedat el 62,5% de les comissions, el Palau de la Música, és a dir, Millet, hauria rebut el 37,5% restant.

Es calcula que la constructora hauria pagat 11 milions d'euros al Palau de la Música, una quantitat considerada excessiva pels pèrits de l'Agència Tributària per considerar-la un simple mecenatge. Segons la declaració dels pèrits, Ferrovial va pagar comissions del 4% per l'adjudicació d'obra pública en els governs de CiU, en concret en projectes de tanta envergadura com la construcció de la Línia 9 del Metro o la Ciutat de la Justícia. El 2,5% hauria anat a parar a la formació que actualment encapçala Artur Mas i l'1,5% als responsables de l'espoli del Palau de la Música.

La part que hauria acabat a Convergència anava a nom d'un tal "Daniel", que segons l'informe dels pèrits és Daniel Osácar, el responsable de finances del partit. La declaració dels treballadors d'Hisenda també ha servit per certificar que hi ha una clara vinculació entre els pagaments de Ferrovial i les factures que el Palau va fer a les empreses de bustiades electorals New Letter, Letter Graphic i Hispart. Aquestes companyies no haurien realitzat cap servei per a l'entitat cultural, però sí que van treballar per a diverses campanyes electorals de CIU.

Els pèrits han reconegut que no han confirmat si els treballs que les empreses van facturar al Palau eren injustificats, però han subratllat que els pagaments que van rebre del Palau eren immediats als ingressos de Ferrovial. Finalment, l'informe d'Hisenda estableix que l'extresorer de CDC Carles Torrent, ja desaparegut, va rebre 1,7 milions d´euros del Palau de la Música, dels quals 570.000 haurien acabat a mans de Daniel Osácar.

Balonga dijo...

Gregorio Morán é ceibe de dicir o que queira e de calalo tamén. Non aran por aí:
Pedro Almodóvar, Antonio Banderas, Pilar Bardem, Juan Diego Botto, Juan Echanove, Almudena Grandes, Miguel Ríos, Manuel Rivas, Joaquín Sabina, Aitana Sánchez-Gijón, Luis Antonio de Villena, Charo López, Luis García Montero... i així fins a completar una llista de 55. Tots han firmat un manifest titulat Si jo visqués a Catalunya votaria Joan Herrera.

Els pèrits d'Hisenda confirmen que CDC i Millet es van repartir comissions de Ferrovial
La constructora hauria pagat per rebre l'adjudicació d'obra pública en els governs de CiU i se les haurien repartit el partit de Jordi Pujol i Artur Mas i els màxims responsables del Palau de la Música
Segueixen augmentant els indicis que demostrarien que CDC va aprofitar-se del Palau de la Música per finançar-se de manera irregular. De l'entramat, però, també va beneficiar-se'n Fèlix Millet, president de la institució cultural durant tres dècades, que s'hauria embutxacat sucoses comissions. Els pèrits d'Hisenda que han elaborat l'informe sobre el cas Palau han declarat que Fèlix Millet i CDC van repartir-se presumptes comissions pagades per la constructora Ferrovial. Mentre que CDC i la seva fundació, la Trias Fargas -actual CatDem-, s'haurien quedat el 62,5% de les comissions, el Palau de la Música, és a dir, Millet, hauria rebut el 37,5% restant.

Es calcula que la constructora hauria pagat 11 milions d'euros al Palau de la Música, una quantitat considerada excessiva pels pèrits de l'Agència Tributària per considerar-la un simple mecenatge. Segons la declaració dels pèrits, Ferrovial va pagar comissions del 4% per l'adjudicació d'obra pública en els governs de CiU, en concret en projectes de tanta envergadura com la construcció de la Línia 9 del Metro o la Ciutat de la Justícia. El 2,5% hauria anat a parar a la formació que actualment encapçala Artur Mas i l'1,5% als responsables de l'espoli del Palau de la Música.

La part que hauria acabat a Convergència anava a nom d'un tal "Daniel", que segons l'informe dels pèrits és Daniel Osácar, el responsable de finances del partit. La declaració dels treballadors d'Hisenda també ha servit per certificar que hi ha una clara vinculació entre els pagaments de Ferrovial i les factures que el Palau va fer a les empreses de bustiades electorals New Letter, Letter Graphic i Hispart. Aquestes companyies no haurien realitzat cap servei per a l'entitat cultural, però sí que van treballar per a diverses campanyes electorals de CIU.

Els pèrits han reconegut que no han confirmat si els treballs que les empreses van facturar al Palau eren injustificats, però han subratllat que els pagaments que van rebre del Palau eren immediats als ingressos de Ferrovial. Finalment, l'informe d'Hisenda estableix que l'extresorer de CDC Carles Torrent, ja desaparegut, va rebre 1,7 milions d´euros del Palau de la Música, dels quals 570.000 haurien acabat a mans de Daniel Osácar.

Balonga dijo...

Ofrezo desculpas por esta multiplicación. Non os podo borrar, se alguen dos Amigos de Marcos tivera tempo para borralos, teria o meu agradecemento. Non tornará pasar. Foi unha excepción, polo ardor electoral.

Perla dijo...

Sr. Detective: Hoxe en día non é cuestionable que as novas tecnoloxías teñan que estar integradas no sistema educativo. A escola non pode , nen debe, permanecer allea a un fenómeno que vai adquirindo, a grandes velocidades, presenza en todos os ámbitos.
Cousa diferente é o modo en que funcionen e o uso que se lle dea. Por sorte os pais e nais , nesa tarefa, contamos con vostedes os docentes que , co seu papel de orientar , dirixir e motivar ( de ser coa ilusión e optimismo que mostra o Sr.Xabimusic máis ca mellor )ó alumnado no emprego do ordenador na aula, estes deixarán de ser só un pasatempo e axudarán a mellorar, e moito, o rendemento académico.
Négome a pensar que avance tecnolóxico e xeración perdida se poidan relacionar.Os hoxe idiotizados co ordenador , seguro que antes tiñan outro tipo de enganche pero grandes lectores , dende logo, non eran.
E como exemplo de relación mal establecida , ainda que pouco teña que ver co falado, a que hoxe fixo o representante dun sindicato do ensino, quen, sen rubor, afirmaba que a proporción entre nais traballadoras e fillos violentos ía en aumento,sobre todo na provincia de Ourense. Xa ninguén se atreverá a porlle o rabo as cereixas...

detective crepuscular dijo...

Nestes momentos están a falar en Catalunya Ràdio do caso do home suicidado en Hospitalet. Falou a muller do suicidado, gravemente enferma e desesperada, e contou que o fixera polo medo a que o deixaran sen casa e sen filla, porque traballo xa non o tiña. Nestes momentos, un lémbrase da árvore xenealóxica dos responsábeis desta sociedade tan inxusta e selvaxe.

Certamente, "Gregorio Morán é ceibe de dicir o que queira e de calalo tamén" (Balonga). Como todos nós, mesmo arriscándonos a equivocarnos, que diso se trata: arriscarse a opinar sen rede. Eu de Gregorio Morán, hai sabatinas das que gosto mais e das que gosto menos, pero sempre que chega o sábado penso: sobre que escreberá hoxe G.M.? Sempre é unha opinión fortemente crítica e susceptíbel de argumentarios de distinto signo; que non nos deixa conformes con nós mesmos e que nos aparta por un momento dos biosbardos ilusorios nos que tan felizmente e habitualmente vexetamos ou pacemos. Hoxe ven esta carta ao director: "Acabo de llegir l'article de Gregorio Morán "Por qué no iré a votar" (20/XI/2010). El comparteixo en un percentatge molt gran, però discrepo del final. Crec fermament que s'ha d'anar a votar, i en el seu cas, entenc que cal votar en blanc, davant la poca gràcia que li fa cap opció. En tot cas, el que s'hauria d'haver establert és que els vots en blanc comptessin com els altres i es visualitzessin en escons buits... Cal anar a votar, ni que sigui en blanc" (Pere Albós Tormo). E dicer, compartilo nunha porcentaxe elevada e discrepar do final. Ou discrepar de principio a fin. OPCIÓNS. Como a de Enric Juliana, HAY QUE IR A VOTAR COMO MONTANELLI: "Viene una época dura. Un tiempo de males mayores. ¿Hay que taparse la nariz? Cuidado con el melodrama. Hay asuntos feos en Catalunya - algunos de ellos aún pendientes de investigación y juicio-, pero la política de este país no es la más corrupta de España. Con toda rotundidad puede afirmarse que no lo es. Hay que atender a Montanelli en su sentido más profundo. Hoy, en medio de una crisis implacable, el mal mayor es la cronificación de la Catalunya-carnaval. Hay gente esperando que el próximo Parlament sea un cabaret. Doy fe." Pois iso, opinar e respeitar e non criminalizar aos que, neste caso, defendemos, sen ánimo de proselitismos, a ABSTENCIÓN ACTIVA E CRÍTICA. Porque si, porque non peta, porque xa o temos explicado un cento de veces. Aínda admitindo que teño simpatía polas persoas que apoian a Joan Herrera, a quen entrevistaron onte en TV3 e recoñezo que me parece dos mais fiábeis. Pero non, o meu NON VOTO xa está decidido e madurado.

detective crepuscular dijo...

Sr./Sra. Perla:

As novas tecnoloxías levan tempo implantadas no sistema educativo e a ninguén lle parece mal; de feito, os alunos e alunas domínanas como queren. Nen a min, que se non fora por este invento non estaría agora aquí dándolle ás teclas. Outra cousa é o portátil de 300 € e pantalla de pequenas dimensións por habitante "áulico" (pertencente ás aulas) co que os rapaces e rapazas teñen que conviver case todas as horas do día. Iso é o que a min non me parece ben, e contra o que me revolto. E moito menos da maneira que se fixo: a presa e correndo, porque así o mandan as autoridades e os vasalos a calar e a obedecer. No meu centro, a finais de maio, díxosenos textualísimamente e testicularísimamente: deixai os programas e esquecei o que vos falta por dar, e poñámonos todos a unha a praticar cos portátiles, que en setembro xa non haberá libros en primeiro e segundo da ESO e comeza o imperio da máquina con pantalla. Nen che conto. E iso que eu este ano libreime e tócame ver as pantallas desde a barreira. EN SETEMBRO XA NON HABERÁ LIBROS: frase criminal onde as haxa. Para min, a clave está "no modo en que funcionen e o uso que se lle dea", como mui ben di vostede mesmo. Non un uso exclusivo e excluínte, por suposto. O curso pasado vin un aluno de primeiro da ESO cun libro mais gordo que el, achegueime e pergunteille por curiosidade que é o que andaba a ler. Cuando mo ensinou e comprovei que se trataba de O QUIXOTE, pareceume excelente e feliciteino. Pergunteille se o entendía, díxome que si e deixoume "quixotesco", como diría Don Marcos. Xa lle perguntarei se o acabou ou non, porque do que estou certo é que este ano, apantallado como anda todo o día, non creo que teña tempo para emprender semellantes avanturas librescas. Daí á xeración perdida (tampouco o tomemos á tremenda) non hai mais que un paso. Dicía o outro día Justo Navarro a conta de Faulkner: "Hoy, cuando predomina la lógica del videoclip, es difícil leerle." Non pasa nada con non ler a Faulkner, un escritor que eu considero imprescindíbel e non sei se Don Marcos o citou no seu catálogo de preferencias, pero seguro que quen o leu seguro pensa que é unha pena que outros non o podan ler. En fin, habería que falar da VIDEOIDEOLOXÍA que encerra o cacharriño e do ENTUSIASMO PATOLÓXICO (un entusiasmo que xa temos visto moitas veces) co que moitos se agarran ao invento, como se non houbera mais futuro que o que deparan estas pantallas feiticeiras. COMO SE O FUTURO FORA SÓ IMAXE E NADA MAIS.

Saudos.

Perla dijo...

Os papeis tradicionais mudan a présa Sr. Detective e a innovación, a experimentación e os cambios, ás veces, resultan obrigados. Con todo sendo como vostede conta, a posta en marcha deste proxecto fáiseme un poco precipitada. Claro que eu vexo isto dende fóra e descoñezo moitos aspectos.
Primeiro, contan xa con libros de texto en formato dixital ou elaboran vostedes os materiais e contidos para traballar sen ningún tipo de libro?
Todo o profesorado implicado ten , neste momento, coñecementos informáticos e técnicos ( que lle han cumprir )suficientes?
Onde empeza e onde remata este proxecto? Terá continuidade na universidade?
As editoriais como respiran neste asunto?
Mire, eu sonlle das que pensa que do mesmo modo que a televisión non eliminou á radio, o libro electrónico nunca desbancará o de papel. Haberá , eso si, a opción de mercalo dos dous xeitos, que tampouco está mal, máis tendo en conta que somos moitos os que coma vostede e coma min disfrutamos tendo un libro na man.
Reciba , tamén, os meus saúdos.

detective crepuscular dijo...

Eu, por se acaso, o domingo penso pasar polo colexio eleitoral para ver se as papeletas son simplesmente papeletas ou videopapeletas. Como sexan videopornopapeletas, estou disposto a reconsiderar o da abstención e renderme ao encanto das urnas. Unha experiencia eleitoral tan gozosa non se ten ten todos os días. Non hai mais que ver o subidón calórico do amigo Balonga ou "ardor electoral", segundo el, que as mensaxes se lle multiplican por 3 sómente de pensalo. Pois eu non quero ser menos que o amigo Balonga. Facía coña onte Quim Monzó en LA CORI SE HA CABREADO do videorgasmo con que o partido de Ariel Santamaría e Carmen de Mairena entraban de verdade en campaña (aquí se non hai video non hai campaña) denunciando o intrusismo ou intromisión dos demais partidos nun terreo tan "escorregadizo". Dicía o noso home coñón: "Si resulta que algunos de esos otros partidos se dedican a invadir su territorio y a recurrir a sus mismos métodos majaderos, es lógico que se molesten. La ordinariez era cosa exclusivamente suya. Tengan a bien respetársela, por favor... <<¡Estoy fingiendo. Montilla; no me jodas!>>. Luego aparece el eslogan y el logo de la CORI. Es una clara parodia del vídeo del PSC de la semana pasada." No chiste de onte do Roto víase un burro que dicía algo así: Daime cuartos e eu tamén consigo votos. Eu creo que tiña que ter dito: Daime un video e eu tamén aparezo en campaña.

P.D. Sra. Perla, vexo que coincidimos no fundamental. Volvendo ao asunto, permítame unha broma ou un chiste mau. En galego temos unha palabra que podía servir perfeitamente para os adictos á pantalla: ESPANTALLOS. E cuando vexamos que o rapaz ou rapazan levan toda a tarde metidos na pantalla, non estaría mal espantalos desta maneira: Sai daí, ESPANTALLO, que aínda cje van saír raíces virtuais. A vostede que lle parece? Que conste que é unha broma.

Balonga dijo...

Ben certo, detective, que todo é no eido das ideas, nada persoal cun compañeiro do faladoiro, ao que lle recoñezo a xeira que leva escribindo para todos os lectores das Uvas. Porén, cavilo que agora dúas realidades, quedaron reflectidos dun xeito máis plural. A saber:
Unha. Aínda que só sexa unha democracia formal, é o mellor que hai polo de agora, pois a Revolta non se albisca á revolta do camiño.
Dúas (femenino que non ten o castelán). Convegència recibíu un 3%, uns 600.000€ do erario público,cada ano no tempo coñecido (2002 ao 2008). No tempo descoñecido, descoñecémolo.E foi porque a esquerda gobernante lle apertou as caravillas e así amosounos a todos, que tampouco Catalunya é o Paraiso Terreal.

Así pois, amigo detective, fagamos un brinde, porque o domingo gane o pobo e o luns gane o mellor. De todos os xeitos a Liga e a Champions serán pro Celta.

Boandanza

detective crepuscular dijo...

Onte, mentras Pasqual Maragall presentaba un libro de fotografías feitas co seu móvil, o seu irmao, Ernest Maragall, o conseller d´Educació, despedíase deixándonos, como última vinganza, o regaliño envenenado da Axencia de Avaliación e os decretos de autonomía e de dirección de centros. Case nada. Para que nos quede ben claro que as escolas e institutos son empresas privadas e que tanto produces tanto vales. Ler as competencias da nova entidade dá medo. Ernest Maragall debe ser a persoa mais rexeitada polo profesorado e non ten nada de esquerdas. Lévase mui ben cos capitostes de CiU e hai profesores que opinan que o mellor (pode que o único bon) da derrota do tripartito o domingo é a desaparición deste conselleiro de triste memoria. O certo é que lle deixa as cousas da educación a CiU mellor do que CiU chegou a soñar nunca. Así e todo, eu non quero que gañe a direita, aínda que a esquerda teña pouco de esquerdas e a vinganza de Ernest Maragall contra o ensino público sexa daquelas que doen de verdade. Palau, Pretòria, quedarán en nada, porque os uns e os outros teñen fondos reservados de corrupción que agachar e non pasan dos xestos insinuantes propios de toda campaña. Así que, amigo Balonga, veña ese brinde polo triunfo do povo (bueno, da metade do povo, porque dicen os agoiros que a outra metade non querer saber) e o luns, como perda o fantasma do Mourinho e da tropa merengue, dígolle que boto a casa pola xanela e descorcho un Recaredo, cava do que onte me falaron mui ben e do que eu non tiña noticia. Mañá sen falta vou ao "colmado" da cantonada, que o que non teñan aí de bebida non o teñen en nengures e pido un Recaredo para celebrar o 3-1 que lle imos espetar ás hostes do imperio branco.


ERNEST MARAGALL APRUEBA EN SU DESPEDIDA LA AGENCIA QUE EVALUARÁ A MAESTROS Y ESCUELAS
S. T. - Barcelona - 24/11/2010

El Gobierno catalán celebró ayer su última reunión... Y despidió la legislatura aprobando la Agencia de Evaluación y Prospectiva de la Educación, que se encargará de evaluar el sistema educativo: a los alumnos, a los propios maestros y profesores no universitarios, y a los centros educativos. La aprobación de la agencia se produjo a propuesta del consejero de Educación, Ernest Maragall.

El nacimiento de esta agencia de evaluación es la tercera pata de una serie de medidas que se empezó a adoptar a mitad de año con el decreto de autonomía de las escuelas e institutos, siguió hace tres semanas con otra norma que da más poder de decisión a los directores escolares, y se completa ahora con la aprobada ayer.
Etc, etc.

ms dijo...

Sección "GALICIA DO REVÉS":

- ENTREGA DEL PREMIO FERNÁNDEZ LATORRE: El presidente de ‘La Voz’ acusa a la prensa de vivir de “ayudas públicas”

- [En el acto Méndez Ferrín] criticó que existan periódicos “claramente hostiles” al gallego, expresó su agradecimiento por recibir el premio de La Voz de Galicia (...)

- O IGEA rexeita o monolingüismo: "O castelán non é estranxeiro". O informe, porén, non só se detén nos xogos dos populares: "A reflexión ten que atinxir a todas as forzas políticas. Aos socialistas reclamámoslles unha posición máis compacta e coherente, mentres que ao BNG, a revisión profunda das súas teses e a actualización do seu discurso de proposta para o galego".

- El Igape tiene 42 directivos para 91 puestos de base. Muchos capitanes para tan pocos soldados. El modelo laboral del Igape, que depende de la Consellería de Economía, cuenta con 91 personas en plantilla frente a 42 puestos directivos y de libre designación, un desequilibrio que no es nuevo -se gestó en la Xunta de Fraga y se mantuvo con el bipartito- pero que el actual Gobierno ha optado por no tocar.

Xabi dijo...

Volvendo ao tema inicial sobre o falso (¿?) dilema entre o libros e as TIC, que moitos xa centran entre o libro-papel e o libro-electrónico, quería comentarlles a lectura dun que me traigo entre mans cun tíduo ben suxestivo ao respecto: "Nadie acabará con los libros" de Umberto Eco e máis J-C Carrière. Realmente trátase dun diálogo entre os dous nos que tocan numerosos temas e aspectos pero no que sobrevoa este novo debate entre os dous formatos do libro.
Moi recomendable para superar postura radicais e pechadas.

Saudiña para todo@s.

Xabimusic

ms dijo...

Chega a triste nova do pasamento de don Francisco Fernández del Riego, un enorme galeguista de acción e que ademais sempre foi coherente coas súas ideas.

detective crepuscular dijo...

Cuando hoxe á mañá fun comprar a prensa, antes que o remate da campaña, que o Babelia, que o Manuel Rivas ou que Gregorio Morán, abrín a Vanguardia pola páxina onde escrebe os sábados a escritora catalana e en catalán Imma Monsó, que é difícil que me defraude. E non me defraudou, claro. Fala en O REGRESO DA FILOSOFÍA da proposta do ministro de Educación francés de adiantar o ensino da filosofía nos institutos (que xa manda carallo que sexa un ministro de Sarkozy quen o propoña). O que non sei é se con ou sen portátil. "No deja de asombrarme que (aunque sea en el país vecino) tal disciplina siga considerándose imprescindible para la formación de unas criaturas que viven en un escenario CADA VEZ MENOS PROPICIO A LA REFLEXIÓN CRÍTICA DE ALTURA" (Imma Monsó). É ben curioso e alentador que hoxe, que estamos no que deron en chamar xornada de reflexión, alguén aproveite a sua coluna para falar de disciplina filosófica, formación e REFLEXIÓN CRÍTICA nos institutos, que boa falta fan e mais vendo por onde van os ventos afuracanados que non deixan títere con cabeza pero si con portátil. "Estamos en un momento en que las religiones están abriendo la puerta a los integrismos que ofrecen respuestas rápidas, contundentes y fáciles, lo que, además de constituir un serio peligro, ni nos basta ni nos satisface. Tampoco nos satisface lo que hay al otro lado: el todo vale del racionalismo barato, el todo a cien del materialismo simplificador. Será que nos sentimos atrapados entre ambos." Pero é que a alguén lle interesa reflexionar críticamente e combater as relixións e o capitalismo selvaxe, se traemos ao Papa para que nos dea un varapau doutrinal e aceitamos resignados entregar os aforros que non temos para salvar os bancos e a clase financieira? "Vuelve, porque vivir sin ella es de una fealdad irresistible... Por eso siempre me alegra constatar que el amor a la filosofía se manifieste, como si de verdad supiéramos que sólo cierta manera de usar la cabeza puede ayudarnos a luchar contra los tópicos que todo lo inundan, contra los mercaderes de certezas absolutas que todo lo manejan y contra la barbarie que todo lo puede. Lástima que aunque siempre vuelva, nunca se quede." Un artigo e unhas palabras que parecen doutra época sendo como son desta e de todas as épocas.

P.D. Xornada de reflexión: todos unidos na converxencia eleitoral dunha Catalunya mellor nunha clase política orgullosa de contemplarse no espello da sua propia incapacidade e de representarse a si mesma para que o espectáculo oferecido e por oferecer sexa completo. Hai que reflexionar.

detective crepuscular dijo...

Bromeaba o sábado Manuel Rivas que se ía botar a perder e pór cego de opio do povo. Pois, vendo o que hai, poñámonos cegos de opio do povo. Escrebía tamén o sábado Arume dos Piñeiros no seu blog que "Nestes tempos de crise, nada sería mais tremendo que a xente prefira a Mourinho antes que a Guardiola." Eu gostei da frase e así llo fixen saber, engadindo que "en tempos de crise e sempre". Logo un Anónimo rubricaba con moito tino: "E non será, digo eu, que a crise consiste precisamente niso, en que a xente prefire a Mourinho antes que a Guardiola?" A frase ten mais miga da que parece e hoxe xogouse mais que un partido de futebol. Botaba eu man do tan sobado conto brevísimo do xenial Monterroso e escrebía tamén no sábdo no do Arume: "Cuando acordou, a canteira do Barça aínda estaba alí." O Barça comezou o partido con 8 da canteira. Iso é o que non pode aturar o fantoche do Mourinho, que só sabe armar equipos de mercenarios (xa sei, xa sei que son todos uns mercenarios e que viven como reis) a conta do talonario dos Florentinos que acha no camiño. Despois da exibición de futebol que vimos no Camp Nou e do correctivo histórico que recebeu o equipo do invencíbel e marrulleiro Mourinho, permitídeme unha frivolidade líquida. Prometín brindar con cava Recaredo e aí vai un grolo desta delicia de brut nature pola canteira e contra o talonario e os Florentinos e Valdanos (que tipo mais escuro e pretencioso e palabreiro de cartón pedra) que preferen o Mourinho antes que o Guardiola. E por Don Marcos, que hoxe debeu disfrutar da poesía balompédica do pedrera do Barça. E por todos vós. E que aprendan a saber perder, ostia!

d.c. dijo...

Aquí se non veño eu a falabaratear un pouco non ven ninguén. Pois vale. Aquí seguimos boiando na nube do 5-0 e cústanos ou non queremos aterrar. Así que nada de análises pos-eleitorais, nen de crises, nen de privatizacións zapateriles. Se queredes "tastar" o estado de ánimo futboleiro do que andamos imbuidos, non tendes mais que ler o artigo de Pep Riera no Avui. O partido da nosa vida (un mais), o mellor partido que se viu nunca, unha obra de arte inesquecíbel. E por fin a mofa do Mourinho, que xa tardaba. Acabou caíndolle a cuspidela na cara, como lle advertira o Preciado. Unha cuspidela que estaba esperando moita xente e da que por fin pudo disfrutar. Ao Camp Nou xa lle chaman o CAMP MOU. E non aprenden...


"El futbol també és això, la transmissió de la memòria emocional. I mentre situem el 5-0 en el mapa de la nostra vida, tampoc no podem evitar jugar a situar-lo en el llibre de la història del Barça. I, per què no, en el de la història del futbol. Jo mateix, endut encara per l'emoció del moment, vaig escriure que el Barça és «l'equip que expressa el millor futbol que segurament s'ha vist en la història d'aquest esport». Ja en fred, no em penedeixo gens d'haver-ho escrit. És més, ara hi trauria el «segurament» i tan sols ho matisaria dient «almenys des que jo tinc memòria», la que es remunta a principi dels setanta, amb el Barça del 0-5 i l'Holanda del mundial d'Alemanya. Aquestes coses no seran mai unànimes perquè no hi ha una unitat de mesura de la qualitat futbolística que sigui d'acceptació universal. Però ningú pot qüestionar que plantejar-se si el partit de dilluns va ser el millor del Barça en la seva història i potser de qualsevol equip en la història del futbol no és cap bestiesa, ni molt menys. És una qüestió global, i molta gent es mulla en aquesta discussió, que és de les que de veritat fan bé al futbol. És commovedor, per exemple, llegir des d'aquí el paràgraf inicial d'un article del columnista del diari argentí La Nación Juan Pablo Varsky sobre el partit de dilluns: «La perfecció existeix. Ho ha demostrat el Barcelona, el millor equip que he vist en la meva vida. Ja juga per a la història. Passarà molt de temps abans que tornem a veure un equip com aquest. Gaudim-lo, mentre duri.» O el titular de la portada de L'Equipe d'ahir (el segon dia consecutiu que el prestigiós diari francès obria la portada amb el Barça): Du jamais vu! (Mai vist!). I el resultat de l'enquesta que el mateix diari tenia activada en la versió digital. A la pregunta de si aquest Barça era el millor equip de la història del futbol, a les 6 de la tarda un setanta per cent dels més de vint-i-cinc mil que havien respost deien que sí...

«Quanta, quanta felicitat.»" (Pep Riera)