Raíces dunha cinefilia afastada
(Andoliña mércores 20 setembro)
Grazas ao milagre do DVD, a miña filla está a descubrir o cine clásico e iso permitiume revisitar nestes días xoias como Vertixe, Rebeca, Eva ao espido, Psicose, Ao leste do Edén, A gata sentada sobre o tellado de zinc, Días de viño e rosas, etc. Marabillas todas elas nas que sempre hai algo novo que descubrir, aínda que se vexan vinte veces: por iso é que lles chamamos clásicos. Obras mestras que elaboraron, sobre todo no cine americano dos anos 40 e 50, a linguaxe desta arte fascinante. Cantas películas de hoxe terán a sorte de pervivir no futuro tan cheas de significados?
Tiven unha etapa cinéfila na miña vida: traballei en varios cine-clubs de Ourense e Compostela (e tamén na Federación Galega e nas asembleas españolas), fixen crítica cinematográfica nos xornais, vin cine de todas as latitudes e épocas (e na Facultade, co profesor Hueso, todas as grandes obras do cine mudo). E acudo ao arquivo da memoria e lembro que todos estes grandes clásicos eu xa os vira con 14 ou 15 anos. Porque a miña cinefilia viña dunha época dourada de TVE: cando a tele emitía acotío ciclos de Hitchcock, John Ford, Henry Fonda, Gary Cooper, Ingrid Bergman, etc. Que sorte tivemos os mozos daquela!
(Na imaxe, Anne Baxter en Eva ao espido, sen dúbida unha das mellores películas sobre o que significa o mundo do cine e do teatro (por dentro) xunto con O crepúsculo dos deuses e a inmortal Gloria Swanson).