Noticia na prensa das homenaxes a Casares

A crónica de Cándida Andaluz en La Voz de Galicia (Ourense):

Do divino e do humano. Da gastronomía, dos seus viaxes, sobre personaxes coñecidos de Ourense o sobre os anónimos máis importantes. Onte cumpriuse cinco anos da morte de Carlos Casares e polo Liceo, pola súa segunda casa, volveron a soar os textos que configuraron Á marxe , o nome onde o autor ourensán publicaba a modo de artigos en La Voz de Galicia o seu xeito de entender o mundo, «de ver a vida e de conducir a realidade», como comentou onte o historiador Marcos Valcárcel, organizador da cita de homenaxe. Ó redor de sesenta textos, elixidos pola súa proximidade con Ourense, foron lidos un por un por máis de cincuenta persoas, ourensáns relacionados dalgún o doutro xeito coa vida cultural e social da capital ourensá. Nos pasillos, antes de comezar as lecturas todos comentaban as súas anécdotas persoais co autor.Falaban de Casares como home. «Cariñoso, con sentido do humor», así o definían. E como autor. «Cercano e sinxelo», dixeron. E o seu irmán, Javier, lembraba, con sentido do humor, as teimas de Carlos coas enfermidades. «hipocondríaco intelectual», chegou a denominalo. Carlos Casares segue vivo. E así se demostrou onte xa que todos os presentes gardaban no seu interior a súa figura. Ben polo seu amor filial, ben pola súa amizade o ben pola súa admiración.

Socio de honra e un referente moral, intelectual e amigo máis que escritor (Opinións de Martínez Pedrayo e Marcos Valcárcel)
Corenta blogs homenaxearon onte na Rede á figura e a obra do autor ourensán

Así o conta Cristina Huete en El País:

Así regresó ayer Casares al Liceo. Un lustro después de su muerte sus amigos se despojaron del luto y se encontraron con él de frente. "Tenía la inteligencia del pequeñito; era avispado, simpático, buena persona y bastante enamoradizo", lo definió de un plumazo Julio Losada, uno de sus padres en la tertulia del Cortijo, que ayer decidió prescindir de valoraciones literarias y sentar al Casares contador de historias a su lado. "Aún le brillaban las pupilas: estaba en su mejor momento", recordó. "Para referirse a él, mi hermano me decía: está ahí tu amigo, o chéspir", sonríe el orensano culto desde la añoranza de la amistad truncada.
Para su hermano Javier, los cinco años de luto también fueron suficientes. "Ahora estoy más relajado y satisfecho de que se le valore en el aspecto humano, como persona conciliadora en todos los ámbitos de su vida", comentó.
Javier sentó al hermano mayor, "a un personaje clave en lo que yo soy, porque me introdujo en el mundo literario y en el político a una edad precoz".
Y comenzaron las confidencias: "Carlos era un hipocondríaco ilustrado que se informaba de todos los síntomas de sus supuestas enfermedades" y lo que hacía después era un relato convincente -sobre todo, para sí mismo- de ellas, desveló, sentando también a la mesa a su mejor amigo "Manuel Rodríguez, el filósofo, su verdadero confidente y la persona a la que encomendaba la lectura de sus escritos antes de darlos por concluidos".

E Galicia Hoxe destaca a receptividade do blogomillo:

A novidade que marca os actos de homenaxe ó ourensán é que este ano, por vez primeira, Marcos Valcárcel -dende o seu blog www.asuvasnasolaina.blogspot.com- quixo lanzar ó blogomillo unha proposta para lembrar o autor de Vento ferido ou Ilustrísima.
"Houbo unha acollida moi boa entre os blogs", afirma Valcárcel que xa levaba 30 páxinas que responderan á iniciativa do medio cento ao que lle enviou a convocatoria. "Casares foi unha figura moi próxima á xente, facíase moi accesible e coa resposta tan positiva que se ve na rede queda claro que existe o consenso de que os libros de Casares seguen vivos", engade Valcárcel. Entre os blogueiros que non deixaron pasar a ocasión para lembrar o ourensán están Vieiros, Chuza, Brétemas, Mendinho, Bouzafría, Fíos Invisibles, Modesto Fraga ou Francisco Castro. Entre as historias que se lembran, a arxentina de Fíos Invisibles conta que Casares estivo en Bos Aires nos anos 80 e tivo algún problema con Cesarsky da Triple A arxentina ou o rapaz de 12 anos André de Rabal que o coñeceu lendo A galiña azul.