.jpg)
Homenaxe a Anxo Guerreiro
Andoliña 17 abril
O sábado, na simbólica data do 14 de abril, rendéuselle unha homenaxe a Ánxel Guerreiro Carreiras, Xeluco no mundo político. Non puiden estar alí e aproveito este recuncho para mandar a miña adhesión a este acto que convocaba a Fundación 10 de Marzo. Seica o encontro foi un éxito e alégrome polo homenaxeado: merecíao, polo seu papel como deputado autonómico en dúas lexislaturas (1981-1985 e 1997-2001), como única voz do PCG na Cámara, e polo seu labor nos debates do actual Estatuto de Autonomía e aínda arredor do proxecto da Comisión dos 16; por alí andaba tamén, no debate estatutario, Xosé Luís Barreiro, no seu caso en nome do Partido Popular de Galicia.
Só tratei a Xeluco ocasionalmente, na campaña conxunta que fixeran Esquerda Unida e Esquerda Galega. Por iso podo falar con liberdade. E daquela pareceume unha persoa afable e traballadora, tamén comprometida coa causa da esquerda. É certo que a andaina do PCG e de EU nestes anos estivo chea de crises, pero o mesmo sucedeu en Cataluña e noutras zonas. E sería inxusto querer facer responsable de todo iso a Xeluco: foron moitos máis os que deixaron ese barco, con toda lexitimidade, ademais. Uns cantos deles están gobernándonos hoxe.
Só tratei a Xeluco ocasionalmente, na campaña conxunta que fixeran Esquerda Unida e Esquerda Galega. Por iso podo falar con liberdade. E daquela pareceume unha persoa afable e traballadora, tamén comprometida coa causa da esquerda. É certo que a andaina do PCG e de EU nestes anos estivo chea de crises, pero o mesmo sucedeu en Cataluña e noutras zonas. E sería inxusto querer facer responsable de todo iso a Xeluco: foron moitos máis os que deixaron ese barco, con toda lexitimidade, ademais. Uns cantos deles están gobernándonos hoxe.
Entradas
65 comentarios:
Anxo Guerreiro é un tipo caralludo.
Se houbese despotismo ilustrado, debería estar no Parlamento. Se houbese "designación real", tamén. Se houbese un pouco de sentidiño, tamén. Eu se fose do PSOE regaláballe un escano. Pola cara. Sen pacto. Sen cesións. Polo moito que fixo.Que carallo.
Viva a memoria -ocultada pola Consellería de Cultura- do Partido Comunista de Galicia.
Anxo Guerreiro un tipo caralludo? No persoal talvez. Con talento político? Ilustrado?.... Nunca tiven a Geluco por alguén con moitas luces. Non hai máis que ler as súas análises, ou as súas intervencións nos debates de Localia: ás veces dá pena.
Supoño que falades dalguén ficticio. Anxo Guerreiro é na miña opinión un exemplo de politico mediocre -intelectual e estratexicamente-, de apparatchik clásico amarrado ao carghiño e que ostentou o récord de ficar vinte anos no mesmo posto, cando baixo o seu mandato o PCG e EU pasou vinte anos de extraparlamentaria, e no 97 se prestou a unha manobra para acabar con Anguita e asegurar a súa pensión con dous mandatos no Parlamento. Que falen, xa que etxeokeai mentou a aldraxada memoria do PCG por parte do nacionalismo (por certo, tampouco a memoria do PCG ou Alonso Montero fan honra aos comunistas que non eran do PCE-PCG; ou é que Paco Rodríguez non é comunista?? e mellor estalinista, por certo, que os mestres), os varios purgados por Anxo por denunciar que había xente nese partido que non vivía para a política, senón que vivía da política. Anxo Guerreiro é un perfecto exemplo: no 86 era tarde para se adicar á súa profesión, e había que ficar no machito chovese ou tronase.
Anxo Guerreiro é, na súa historia de medos e limitacións, un perfecto exemplo de por que o PCG-EU foi incapaz de acadar en Galiza unha implantación semellante á conseguida na Cataluña, en Euscadi ou en Valencia. Algún día a historia o deixará claro. Non sei se é merecente dunha homenaxe, supoño que si, xa que aquí a todo o mundo se lle homenaxea. Dende logo, non é Santiago Álvarez. Aí ten razón Alonso Montero: Guerreiro é un cuco. Listo no caneo curto, na manobra de comité central e na purga de curto radio. Absolutamente carente de visión política de medio e longo prazo (lembremos aquela histórica equivocación da coalición do 97... que tan ben lle foi ao BNG, por certo!), intelectualmente limitado -non é Ribó, nin Saura...-, e un exemplo dunha xeración que, logo de facer a transición, non tivo outro oficio que a política, custase o que custase. Eu se fose votante ou simpatizante de EU tería claro que non iría a esa homenaxe.
Carafio, amigo Isildur, non quixera estar eu baixo a súa escrutadora lupa e ser obxecto da súa demoledora prosa.
E non digo que non teña parte de razón, eh.
Mais eu, con todo, iría á homenaxe de Anxo Guerreiro.
Porque se nos pomos en plan moi esixente, ninguén, absolutamente ninguén merecería unha homenaxe: todos teñen -temos- algún cadáver no armario... ou varios.
Home, amigo a.p.-c, posto dende ese ángulo, si. Talvez non podo evitar ser con Geluco un pouco ácido de máis. O que pasa é que o que admiro nos políticos que considero admirábeis son cualidades como a intelixencia, o instinto, o talento previsor, o saber estar, independentemente de que concorde con eles ou non (p. ex., é difícil negar que Pujol foi e é un grande político, poñamos por caso). De aí que pense que un líder politicamente tan nefasto -non falo dos tempos da guerra civil, da guerrilla, da resistencia, en fin, circunstancias que en parte poden xustificar cadavres no armario- para o seu propio partido, e que tampouco non contribuíu en exceso á construción do autogoberno en Galiza (non falo do PCG histórico dos 60 e 70), teña que ser lembrado de maneira tan ditirámbica e acrítica. Non creo que o PP lle faga moitas homenaxes a Hernández Mancha cando este se xubile, por poñer un parangón.
Pero vaia, fóra diso, que lle vaia moi ben a Geluco.
Carallo que dixen!!!
Isilduro: non nego o que vostede di sobre o Geluco político, pero un home non fai un partido. En Galicia, o PCG nunca tivo o nivel de implantación do que gozou historicamente en comunidades industrializadas como Madrid, Asturias ou Cataluña (PSUC). Ademais, os mellores cadors do PCG liscaraon para casa ás primeiras de cambio, despois das primeiras elecións ás que concurriron en Galicia, despois do desencanto de ver que o partido non obtivera case ningún respaldo. Outros, Touriños e Vilariños, pasáronse ao sol que máis quentaba.
A culpa non é tanto de Geluco (un tipo, cando menos, COHERENTE coas súas ideas) como do feito de que a cativa cota de voto que os galegos sempre estiveron dispostos a darlle ás esquerdas levárono case todo a sucursal do PSOE e as marcas nacionalistas.
Eu si que militei no seu día en EU. E eu si que fiquei admirado da COHERENCIA estomacal e alimenticia de Geluco.
Eu diríavos que, en liñas xeráis, isildur ten razón nas súas apreciacións. Un apparatchik, ou coma diría a miña aboa (labrega, anafabeta, mais co sentidiño común e a sabedoría das xentes do mundo real), un buscavidas metido a político. Ou, se queredes que non sexa tan dura, un político buscavidas. Da mesma caste que Camilo Noguerira. ¿Coma explicar senón que se mantivese durante 20 anos ao fronte dunha mesma organización derrota tras derrota ata a disolución final?. Non, se é que agora aínda teremos que darlle as grazas por esnaquizar a unha parte da esquerda deste país.
E por certo, ¿quen o homenaxea? ¿acaso non vos preguntades se o fan porque algo lle deben? ¿ou é que "os vellos", os eternos desde fai dúas décadas na fundación 10 de marzo xa se xubilaron e deixaron que entrase xente nova na organización?. Non sei se ti irías ao evento Marcos, pero se así fose e o visess, pregaríate lle dixeses da miña banda "que te vaya bonito Geluco". Eu pola miña banda só agardo a que pase un tempo, o suficente como para que se plasme na Historia de Galicia a importancia do seu "legado" político, intelectual e moral. Seguro que é inmenso, glorioso, inmortal. Non sei, quizais entón recoñeza que estiven fronte a un Castelao, a un Casares Quiroga, a un Otero Pedrayo, e non o souben ver, mais ata ese momento esta é a minha impresion da personaxe: patético.
Está visto que non hai como empezar forte para que saian cousas... que eu non sabía...
E ademais nunha liña de afabilidade, etc.
¿Por que non facemos unha cea para festexar o 1º aniversario e pico exacto deste blog?
Un venres. Nos viños d'Ourense.
Sería algo así como unha cita a cegas...
De acordo en liñas xerais co exposto por Adrián Solovio, que vén cadrar co que me teñen manifestado varios exmilitantes de EU. Un par de matizacións, con todo. Unha, é certo que Guerreiro fixo parte da Comisión dos 16 e que tivo algunha intervención -eu coido que reducida- no proceso estatutario, como o tivo o PCG que, a fin de contas, apostou por el cando outros non o fixeron. Ben. Talvez non foi mal parlamentario entre 1981 e 1985. De acordo tamén. Mais dende aquela, estragou todo o capital que puidese ter. Debería ter demitido do seu poleiro na organización á primeira derrota electoral, ou cando menos á segunda. Pero hai grandes diferenzas, e aí disinto, con Camilo Nogueira. Este derradeiro tiña onde caer morto fóra da política, o que non era o caso de Geluco. Camilo ten unha maior solidez teórica e intelectual, e penso que un senso da ética política moi marcado (outra cousa é se sempre acertou estratexicamente dende 1989, ou se o seu sentido do humor e amenidade oratoria son mellorábeis, ou se a súa interpretación da historia da Galiza é máis que matizábel), e non sempre colleitou derrotas. Doutra banda, na Fundación 10 de Marzo hai de todo, e non creo que o seu actual responsábel sexa nin moi geluquista nin ningún bandullo agradecido a Geluco. Supoño que optaron por aparcar disensións anteriores e homenaxear aos seus líderes pasados.
E non coincido con M. Swann no ponto que fai culpábeis aos electores de non saber ver o grande xenio que se perdían non votando a Geluco. Camiño sempre errado en política, ese. Home, xa postos, tamén erraron non votando a Ferrín, a Nós-UP, ao CDS e mais a Marfany. Algo farían mal os anteriores para teren tan poucos votos, tamén.
Das historias internas no PCG e EU e do papel xogado por Anxo Guerreiro (Geluco, non Xeluco) non podo dicir nada porque descoñezo todo, mais creo que a súa proxección pública e o traballo desenvolvido non foi malo. Como deputado amosouse sólido e traballador. Hoxe os seus artigos políticos que publica en La Voz resúltanme interesantes e bastante atinados. Lamento, eso si, que un home que desenvolvía a súa actividade política en galego, hoxe escriba en castelán na prensa galega. Xa sei que está no dereito de escribir no que lle pete, pero non podo evitar consideralo unha mágoa e unha incoherencia coas posicions que eran esperábeis que seguise a manter. Comportamentos como o seu non axudan precisamente ao galego, quizais sexa unha mostra máis do pouco compromiso co galego (tratado estes días noutro fío) que existe nos partidos estatais, que, si se me permite, eu chamo españois.
Non me entendeu, isildur. O que eu quixen dicir é que, en Galicia, o voto á esquerda sempre foi minoritario, xa antes da ditadura, e que esa escasa cota de voto de esquerda tivo todos estes anos moitos competidores: o PSOE e os dous ou tres ou catro partidos nacionalistas de esquerdas. Nesas condicións até o propio Carlos Marx o tería difícil á hora de proxectar o partido no futuro. Ademais, como xa apuntei, os mellores cadros liscaron do partido antes de 1980.
Canto á mención que fai Adrán Solovio de Camilo Nogueira, dicirlle o seguinte:
1.- A Camilo Nogueira non o podemos acusar, como fai vostede, de "esnaquizar a unha parte da esquerda deste país." Esa é a "consigna" ou ladaíña (mente, a ver se algo queda) que levamos escoitados unha chea de anos de certo sector do nacionalismo: "traidor", "autonomista", etc, etc. Foi o BNG no seu conxunto o que co tempo se foi achegando aos postulados de Camilo Nogueira. Mira ti: o brando, autonomista, europeísta Nogueira.
2.-Camilo Noguera soubo (e sabe) retirarse, non coma outros que levan aí trinta anos sen se retirar, moi ben instalados á sombra dos que sacaron votos até debaixo das pedras.
3.- Ética e coherencia coas ideas, a salvo de compoñendas.
Non sei, quizáis as miñas apreciacións sobre Camilo Nogueira non sexan moi acertadas aos ollos dalgúns. Pero, caraaaaiii, iso de que "tiña donde caerse morto" e non coma o outro, pareceme un pouco forte de máis. Porque sitúa o dialogo na vella lóxica de: Geluco, pobre, ignorante, sen estudios, mal analista político, escribe en castelán, merece todo o que dicimos del; Camilo, inxeniero, abogado, polígrafo universal en galego da cultura mundial, bueeeeno, xa saaaabes, en fin, non é o mesmo... Vamos, unha lóxica que casa con aquilo de que o pobre e borrachón e o señorito que grazas ten. Sinceiramente, prefiro non seguir por ai.
Por outra banda, se Camilo é disputado europeo, o é, que que eu saiba, polo BNG, e non por EG, que sempre foi de derrota en derrota ata a integración no BNG e daí o noso Camilo a Europa (sen dimisións, nen presentarlle contas a ninguén). Tamén é loable nel, como cando considerou que lle chegou o momento da retirada (¿considerouno algunha vez?),fixoó de xeito xeneroso, recoñecendo os seus erros e dando paso. É certo, foi unha marcha exemplar, leal, intelectual, elegante, propia dis tipos lidos e escribidos. Podo asegurarvos que il xamais volveu a manifestar unha vontade real por ocupar cargos de dirección. ¡Que va! ¡ Foronno a buscar a casa esos pesados do BNG, que son incapaces de deixalo en paz ! É certo, a súa retirada a tempo foi unha vitoria ;-)
Da súa produción impresa ou da súa conceición da historia de Galiza-Galicia, pesno que non paga falar. Na miña obpinión, nin da para moito nin senta cátedra. O que lle tiñan que dicir sobre isto, xa llo dixeron, e penso que ben dito. Outra cousa é que non se dese por enterado.
Interesantísimas aportacións. Felicítoos.
Ben, certo é que CAmilo voltou ao BNG. Que no seu caso foi voltar á "casa nai" unha vez que aquel no fondo comezou a actuar politicamente coma EG. Foi o triunfo case póstumo.
De todos os xeitos, unha apreciación. Non sei se Geluco é moi espelido (eu a verdade non atopo atinados os seus artigos, pero tamén é verdade que na Voz non hai tantísimo onde escoller), pero nin é pobre nin sen estudos. É licenciado universitario, en Química, coido. Xamais exerceu de químico nin de nada relacionado coa súa especialidade. Sempre foi home de aparello. Xa sei que iso pode soar a elitista, pero sempre sentin desconfianza cara aos que non teñen outro remedio que viviren da política (p. ex., Blanquito, un Geluco que se colocou na boa escapada no seu intre, pero de cuxo pasado no Consello da Xuventude ninguén fala), ou que "non saben facer outra cousa", como reza o marabilloso documental sobre Chirac que onte emitiu Canal + e que, por certo, recomendo encarecidamente a todo o mundo. Unha auténtica alfaia de ironía fina.
Quero dicir algo sobre este vizoso debate que eu abrín con ese post:
1. A miña consideración favorable de A. Guerreiro, non sei se se viu así, era máis persoal que política.
2. Non se lle poden botar todas as culpas dos "desastres do PCG" a Guerreiro: sería simplificador, creo.
3. Como sucede sempre, falan peor de AG, e de calquera líder, os que o coñecen dende a militancia interna, non dende fóra: vexo ademais que hai lectores no blog próximos -hoxe ou no pasado- ás filas guerreiristas, o que me alegra: creo que o blog ten unha pluralidade nos debates moi ampla (dende nacionalistas a socialistas, pasando por eurocomunistas e militantes de esquerda de todas as familias; espero que haxa lectores tamén da dereita, aínda que vexo que opinan pouco).
E 4. Totalmente de acordo co que di M.Swan de Camilo Nogueira, a quen sempre defendín en público e en privado (sen que iso signifique fidelidade absoluta ás súas teses ou posicións políticas). Pero preferiría opinar noutra ocasión do que Camilo significou na historia da esquerda e do nacionalismo neste país.
11:09 AM
Amigo Valcárcel: había tempo que non escoitaba nin lía, no noso país (seica fóra é termo máís frecuente, tampouco moito), o termo de eurocomunista.
A min gustarame moito o termo eurocomunista. Un querido amigo, ironicamente, chamábame "eurocomunista de esquerdas". Tempos!
Pois ese de ecosocialista, que parece un producto para o lavado.
Espero con interese o anunciado coloquio-debate sobre o Camilo Nogueira. Tocante a Guerreiro, o meu mellor contributo é a lectura completa do fío -acáboa de concluír- e agradecemento por tan completa síntese-lembranza de toda unha traxectoria.
Que a min, por certo, en absoluto me abraia pero tampouco non me parece instrascendente.
Quizais o amigo Leituga 1 estivo na homenaxe a Anxo Guerreiro. Se foi así, agardamos espreitantes a súa crónica.
Non estiven na homenaxe, pero non por falta de ganas, senón por outros compromisos adquiridos. Estou un pouco sorprendido dalgunhas cousas que leo nesta entrada. E teño o pálpito de que, contra o que lle parece ao señor Valcárvel, non fala "dende dentro" ningún dos amables contertulios. Dende dentro do PCG, polo menos. Pois, de ser así, ninguén podería falar tan frivolamente de Geluco como dun "buscavidas" ou dun "aparatchik". Anxo Guerreiro, "Geluco", foi sobre todo un home entregado dende moi novo á causa da democracia e do socialismo. É licenciado en Químicas, pero viviu sempre con catro cadelas, as que ganaba dando unhas poucas clases particulares, xa que lle dedicaba todo o tempo á loita antifranquista e ao Partido Comunista. Estou falando dos anos 60 e 70, antes da chegada da democracia, porque hai quizais que recordarlles aos noso amigos gelucólogos que a vida política en Galicia non se iniciou co primeiro Parlamento Galego. Todas as críticas políticas son admisibles, pero dicir que Geluco é unha especie de tipo sen ideais nin escrúpulos (un "buscavidas") é sinxelamente unha lixeireza e unha falsidade. Se tal fose, non tería gastado a súa vida e a súa intelixencia -que é moita- no que o fixo, arriscándose ao cárcere, á vixiancia policial, á tortura... trances todos eles polos que tivo que pasar Guerreiro. Xa digo que en política todo é opinable, pero tamén creo que xentes como Geluco merecen un respeto, ou polo menos que se coñeza a súa traxectoria antes de falar dela e se valore a súa contribución, case nunca recoñecida, ao réxime de liberdades do que hoxe disfrutamos. E tamén ao Estatuto de Autonomía vixente, no que están por todas partes as pegadas de dous grupos que daquela non tiñan representación parlamentaria, pero si capacidade, influencia e sentido da situación histórica: o "piñeirismo" galaxiano e o vello PCG dirixido por Anxo Guerreiro, Geluco.
Todo o mundo é merecente dun respecto, amigo Leituga 1. E talvez a primeira parte da biografía política de Geluco faga esquecer a segunda. De todos os xeitos, tanto incienso de homenaxes ás veces é enganoso e núblanos a vista. E dende dentro do PCG ou de EU non sempre é a visión tan benevolente. Pero vaia, non vaiamos dar a nota. Viva Geluco, bo e xeneroso, grande talento político!
A TORRE VIXÍA
Firma: XOSÉ LUÍS BARREIRO RIVAS
El SÁBADO por la mañana pasé dos horas deliciosas en el Teatro Principal de Santiago, donde la Fundación 10 de Marzo le rendía a Geluco un homenaje sincero y merecido. Geluco es, para los cincuentones, Anxo Guerreiro, el que fuera secretario general del Partido Comunista de Galicia, y el que ahora desgrana un análisis político profundo e inteligente, madurado en mil batallas ganadas o perdidas.
Lo que dominaba en el Teatro Principal era lo que antes se llamaba «rojerío». Había rojos inmarcesibles y ejemplares, como el propio Guerreiro. Pero también había rojos descoloridos, rojos reconvertidos, rojos nostálgicos, rojos de pura fachada y cuatro nacionalistas. Y también estaba yo, que, por tener la cabeza liberal y el corazón colorado, siempre me encuentro muy a gusto con los que tienen libre el corazón y el cerebro bermejo.
En los discursos hubo algo de todo, desde el agradecimiento de una clase política actualmente triunfante, que se formó a la sombra del admirado Geluco, hasta la nostalgia de los que echan de menos aquellos años del tardofranquismo que nos convirtieron a todos en héroes de la democracia. También se dejó ver la generación que intenta, desde EU, una continuidad imposible. E incluso hubo sitio para esos ingenuos revolucionarios que -por no leer la lección de la historia- se llegan a identificar con la causa necesaria de sucesos inexorables. Pero a mí me gustaron especialmente las intervenciones de Xan Facal, brillantísimo y tierno a la vez; de Nogueira, con justa perspectiva de los hechos; y de Pérez Touriño, que supo conectar su posición institucional con su vieja historia, sin robarle a Geluco y a Victoria ningún protagonismo. Claro que el que mejor estuvo fue Guerreiro, al que ni siquiera la emoción le impidió ser preciso, humilde e inteligente como siempre, con un diagnóstico sobre la situación actual que hace patente su condición de líder indiscutible.
Conocí a Geluco en 1980, cuando representábamos al PCE y AP -¡tiempos aquellos!- en los Pactos del Hostal. Y gané su amistad en el Parlamento plural y dialogante de 1981, cuando él era portavoz de los comunistas y yo de los populares. Desde entonces recuerdo con admiración y cariño su brillante dialéctica, que, a pesar de la enorme distancia que nos separaba, generó hermosas tardes parlamentarias en Gelmírez y Fonseca. Por eso quiero unir mi homenaje al que le dieron sus correligionarios, para significar que el que siempre fue un político inteligente, honrado y generoso, se ha convertido ahora en fuente de lucidez y consenso, como si le hubiésemos robado al PCE una parte de su historia para convertirla en patrimonio ejemplar de todos los gallegos.
Vouno contradicir inicialmente, Leituga, e xa logo explico o adverbio.
No Estatuto vixente si que está, resulta obvio, a pegada non dos "galaxios" (prometo evitar o termo sempre que dea), senón daquel grupo que eles lideraban -pero sen dúbida non exclusivizan- chamado Realidade Galega; a esa panca de intervención, apoiándose no que Cataluña e Euskadi fixeron por todos nós, tamén ás mobilizacións contra a "aldraxe", debémoslle seguramente ter unha autonomía do 151 e non do 143. Xusto é recoñecelo, e que o diga un antigo e non arrepentido opositor, eu.
Pola contra non atopo, mentres que vde. ou outro non mo demostre, a tal pegada do PCG e Geluco na textualidade estatutaria. Si que é notoria a súa importancia no proceso propagandístico-concienciador, dado que -se non galeguista, iso é outro debate- o partido optou claramente pola autonomía como proxecto estratéxico; liña e discurso dos que, por certo, se beneficiaría despois un PSOE non moi lucido en tal aspecto: a achega dos ex-PCs e os ex-PSGs debeu ser ben relevante.
Noutra orde de cousas: sempre me gusta ler a Barreiro. A homenaxe debe ser sentida, aínda que todo este panexírico seméllame algo falto de proporción; seguramente é lóxico ou inevitable. Con todo, debo reiterarme: Geluco é figura singular, inconfundible, de transcendencia certa pero non moi grande. Para min.
Penso que o PCG tivo un papel moi relevante non só no que González chama "proceso propagandístico-concienciador" a prol dun Estatuto de primeira (a aldraxe e todo iso), senón tamén no propio proceso negociador que daría lugar aos denominados Pactos do Hostal [dos Reis Católicos], asinados o 29 de setembro de 1980, e dos que sairía o actual Estatuto de Autonomía en vigor.
O PCG mobilizou un activo grupo de expertos para as deliberacións internas. Teño no meu poder, por causas que non veñen ao caso, unha foto dos debates na que se ven, polo PCG, a Touriño e a Ramón Máiz.
Do primeiro non vou falar, pero o segundo é recoñecido como un gran especialista, entre outros temas, en autonomías e federalismo, e dalgún xeito a súa pegada deixaríase sentir. Seica os debates con Meilán Gil foron gorentosos: ex profesor e alumno que obtivera matrícula, man a man. Mágoa que non haxa gravacións en vídeo.
No aspecto concienciador-mobilizador non me refería en exclusiva ao período preautonómico, senón á actividade política do PC, como mínimo e que eu teña memoria estrita, desde o 1974.
Tmpouco non poño en dúbida a participación no proceso de debate nin a achega dos expertos que o partido levou á comisión. Ora ben, no texto propiamente dito non atopo eu o seu selo, se ninguén mo amosa. Cousa diferente, e ben diferente, do que percibo con respecto á Realidade Galega.
Por certo: de indicar instancias valiosas no proceso de elaboración estatutaria -e representantes de minoría electoral e social- non sería xusto deixar sen nomear a Camilo Nogueira e o POG.
Hoxe un abrazafarolas de orixe coruñesa, permanentemente abrazado á farola que máis alumee, suminístralle ao señor Guerreiro a extrema unción xornalística, desde unha coñecida cabeceira conservadora da capital xuntoira. Eso si, con responso e pedindo pola alma do finado.
Habería que pedirlle a este sumo pontícipe, outrora monaguillo daquel grande bispo Paco Velázquez, que vaia facendo pola súa alma, e que se dedique menos a perdoar as dos demáis.
Camilo Nogueira participou -e destacadamente- na elaboración do Estatuto dos 16, así chamadado.
Mais o POG, e con el Nogueira, non estivera nos Pactos do Hostal por vontade propia, amigo González. Así que malamente puido participar nas conversas e facer as súas aportacións ao actual Estatuto. En todo caso, só na medida en que, en certos aspectos, o Estatuto dos 16 serviu como punto de partida para o actual. Nada máis.
Díganos, amigo González, que entende por "selo" do PCG. Quizais así se lle poida amosar. Mais non pida, aquí, finas disquisicións de xurista.
Tocante ao primeiro (Estatuto dos 16 vs. Estatuto do Hostal), nada que obxectar. Unicamente indico a achega de Nogueira e o POG no proceso de elaboración estatutaria.
Con respecto ao segundo, non pido nada nin, obviamente, caracterizo selos. Disque no Estatuto vixente -na súa textualidade, supoño- andan o de Galaxia e o do PCG. Percibo o primeiro, non distingo ben o segundo.
E limítome a falar, como se adoita aquí. Sen esixencias.
Hoxe estamos un pouco espesos e non os entendemos, amigo González.
Se di que no actual estatuto no atopa o "selo" do PCG, é lexítimo supoñer que ten unha idea aproximada dos contidos de tal "selo".
Polo tanto, estaría ben que nos dixera que trazos, segundo vostede, deberían caracterizar ese selo.
Só así, na medida das nosas posibilidades, veriamos o xeito de amosar se hai ou non o devandito selo.
Casualmente teño no meu poder copia de todos os textos presentados á Comisión dos 16. Quizais lle podería botar unha ollada e tiralo de dúbidas, alomenos en parte.
Saúdos.
Non dispoño de documentación probatoria que amosar, pero creo recordar que o proxecto de Estatuto de Autonomía elaborado polo PCG, con Touriño, Maiz, Alvarez Corbacho e tamén Geluco na súa redación, achegou un modelo (aceptado) de estruturación do texto e mesmo deu resolto cuestións nas que andaban empantanados os negociadores. Falo de memoria.
Ben, falar de selos -metáfora que leva implícita certa abstracción- pode resultar cuestión algo esvaradía. Así e todo, a intervención última do Leituga dáme pé para certa concreción.
Eu non pretendo que a proposta global do PCG fose desbotada sen aceptación de achega ningunha. Que a estrutura final do texto proceda dela é aspecto que non negarei: ignóroo absolutamente e non teño por que dubidar do que se me di; que a mediación dos seus negociadores resolvese algún aspecto espiñento ou canellón estreito tampouco non me parece insensato.
Ora ben, un selo relevante de procedencia PCG debería afectar, supoño, a aspectos fundamentais canto a marco ou políticas sociais, económicas; é un exemplo e un dicir. Boa verdade é que, probablemente, neses aspectos o Estatuto é suficientemente escaso como para que sexa difícil distinguir influencias; non por nada se quere reformar agora.
A achega de RG si que parece relevante e notoria en aspectos simbólicos, de estatus, de lingua, cultura... Non me parece, en principio, comparable coa outra, e é bastante lóxico: á fin e ao cabo, o perfil da comisión elaboradora -o electoral do país, no fondo- non era precisamente de esquerda. A iso, no fondo, me refería eu dalgunha maneira.
Arrecarafio, se viran o caos monumental e documental que me arrodea, fuxirían despavoridos.
Andei a procura dos textos presentados á Comisión dos 16 (entre eles o do PCG), mais esta primeiro intento foi valdeiro.
Con todo, podo facer un segundo e máis sistemático intento, e daquela os atopo de seguro. Só falta que o amigo González mo indique para poñerme mans á obra... desbrozadora.
Non busque nada, AP-C, hai cousas de maior interese e proveito. Déixeo para cando realice un traballo de investigación ad hoc e escriba o libro. Falta no país -entre outras tantas cousas- achega rigorosa sobre a cuestión estatutaria. E probablemente o pagamos, coma tantas outras cousas.
Subscribo o anterior. E alento a AP-C a escribir ese libro, sobre o que é doado intuír que ten compilado moito material.
Con todo, un apontamento máis: Un político pasa á Historia, polo xeral, polo derradeiro que fai, e non sempre se adoitan lembrar as cousas que fixo nun comezo. Cos políticos que protagonizaron a Transición, soe ser á inversa: lémbraselles a súa traxectoria heroica etc. para despois xustificar erros estratéxicos, comportamentos de apparatchik -si, amigo Leituga 1, de apparatchik: non creo que ningún que coñecese EU nos últimos anos 80 ou nos 90 disinta desa afirmación-, agarradas ao machito e laminación de novos valores en aras da supervivencia política. Das rendas da Transición ou do 68 tampouco non se pode vivir eternamente. NIn na política nin noutros ámbitos. E síntoo moito se hai quen se sinta molesto.
Pero, amigos, que lles fixeron o PCE/G e Piñeiro?
Amigo Isildur: EU (en caída libre) ten máis votos aínda que varios partidos nacionalistas e, sen embargo, menos escaños. Pode haber o que vostede queira, pero a representatividade dunha forza de esquerda coma EU non é real na vida política.
EU debe de ser o único partido con aparatchik: os demáis co de aparato ou aparello xa teñen bastante. E que llo pregunten ao BNG: un tal Rodríguez, que por certo a mín me cae bastante ben, debe ser das novas camadas emerxentes e autónomas.
Algo hai publicado sobre o particular, amigo González. Pero é ben certo que falta moito, moito.
Non me molesto co que di, Isildur. Pero non o considero xusto nin certo no que respecta a Guerreiro. Aínda así, deixando aparte o xuízo que cada un de nós faga sobre a súa traxectoria, creo que seríamos un pouco ruíns racaneándolle unha homenaxe.
Recollendo o exemplo que saca a colación o señor Arume, eu nunca me sentirei molesto porque lle fagan -e faranllos, se non llos fixeron xa- homenaxes a Paco Rodríguez, a Bautista Álvarez, a Lois Diéguez e a López Suevos. Ou a Alonso Montero, Paco Vázquez, Portomeñe ou Alfonso Philipot. Non asistirei a ningún, pero me parecerá lóxico e xusto que os seus correlixionarios -un certo país, sempre- llos faga.
A ver, ¿en que quedamos?
¿Somos bos e xenerosos ou féridos e duros?
Totalmente de acordo, amigo Leituga 1. Todo o mundo ten dereito a ser homenaxeado polos seus amigos/correlixionarios/etc. E en absoluto deixa de haber apparatchik noutros partidos, amigo González (vostede cita un caso ben notorio: pero hai unha diferenza, e é que, aínda que moitos non gostemos da súa maneira de entender moitas cousas, non se pode dicir que a súa xestión fose un fracaso político en termos, cando menos, electorais). Ora ben, se se fai unha homenaxe pública e o homenaxeado acepta que esa homenaxe sexa pública, daquela os motivos tamén se converten en públicos.
Canto á reflexión sobre os políticos da Transición etc. só quería ser xenérica.
E que fique claro: nin me purgaron de EU (que eu diferencio de IU: esta derradeira ten un problema de representatividade; pero EU é inexistente), nin teño ningunha conta pendente co Sr. Guerreiro. De cando en vez, hai que provocar para que os debates se avivezan. Se non acabamos todos dándonos incienso mutuamente. Algo moi propio do mundo político-cultural galeguista. E si, seríamos todos bos e xenerosos, pero como dixo unha vez Anthnoy Hopkins os papeis atraentes para un actor son os de máo.
Estou substancialmente dacordo co de Isildur nesta última achega. Puntualizo dúas cousas. Primeira, o tema da seica escasa representación parlamentaria de IU en función do número total de votos é revesgada: non vaiamos por aí insinuar que se cambien as regras do xogo electoral para os nacionalistas, como sosteñen por aí abertamente máis de dous, de tres, de catro e por nada inocuos nin irrelevantes medios; segunda, o comentario que indebidamente se me atribúe pertence ao apreciado contertulio Arume dos Piñeiros, co cal non coincido en continente e a miúdo tampouco en contido, se non se me leva a mal a arriscada metonimia ou abstracción.
Por outra banda, penso que non lle gardo xenreira ao PCG e supoño que se nota. Noutro tempo intercambiamos máis dunha palabra subida de ton, pero, que eu lembre, iso debeu acabar cando a campaña das muncipais no 79, en Santiago, polo barrio de Conxo. Non sei se o Leituga andaría por alí.
E logo, as regras de xogo electoral están ben? Ou é que hai que cambialas pero sen que vaian para (contra) os nacionalistas? Racionalizamos o discurso para todos ou buscamos o que nos convén?
E non se preocupe pola indebida e inverosímil atribución, amigo González: ás veces podemos coincidir e non pasa nada. Pero abofé que o pasamos ben discutindo. Ou non?
Discutir é bo e san, e da discusión a miúdo sae luz (xa sei que esta non é miña) ou, polo menos, toxina.
Canto ás regras do xogo electoral, propón vde. outra volta mundo esteso: desde a pertinencia da lei d'Hondt ata a neutralización da besta nacionalista, nada menos, segundo intencìóns ou prioridades.
Malo será que o amo non saque o tema algunha vez, mediante andoliña ou artefacto diferente.
Recordemos tamén que unha lei electoral de Fraga que primaba aos grandes partidos, aló a principios dos anos 90, púxolle moi difícil a partidos coma EU entrar no Parlamento.
A miña visión do papel que xogou "Realidade Galega" (os demais eran a irrealidade galega?) na xestación do Estatuto actual é positiva no sentido de que fixeron un pouco de presión nos ucedeos nativos, mais tamén presionaron, e moito, desde fóra, os nacionalistas.
Non nos esquezamos, por outra banda que o Estatudo galego actual é inferior do que tiveron os cataláns e aínda teñen os vascos. E que tanto o PCG coma o PSOE coma os "galeguistas" pedían o estado federal en 1977.
No da presión "desde fóra", Swann, encóntrome eu en visión retrospectiva. A miña militancia non autonomista e, xa digo, sen arrepentimento.
É asunto para falar longamente, amigo González.
Mais eu opino que o anti-autonomismo foi un erro estratéxico de considerables dimensións.
Eu, coma vostede, tamén entoaba, irrealmente, o matra "EStatuto nunca máis, Bases Constitucionais". E diso, non doutra cousa, arrepíntome.
Supoño que xa o dixen máis veces, pero vou repetirme.
A democracia chegou demasiado tarde... ou demasiado cedo? para o nacionalismo galego.
Porque, cando morre Franco, que idade tiñan os líderes nacionalistas? Beiras e Camilo andaban arredor dos 40, creo. Francisco Rodríguez, que xa mandaba na UPG, tiña 30 anos. E Suevos? Por aí. O resto eramos pipiolos, de 17-18 anos, e algúns cadros medios con moita responsbilidade. Demasiado cedo para moitas cousas.
Outro problema: a procedencia da extrema-esquerda (MCE,PC-ML) dalgúns dos líderes do nacionalismo radical. Tampouco axudou a buscar sentidiño...
Máis alá dos sentimentos, militancia asumida e outras cuestións que tocan o subxectivo:
Son da idea de que a existencia dun nacionalismo progresista, que suxería o "máis alá", combativo e que presentaba os ignotos conceptos de nación e autodeterminación non foi en absoluto inútil para o país nin para a causa do autogoberno. Non creo, tampouco, que a súa existencia e persistencia fose intranscendente no proceso estatutario. Non me arrepinto en absoluto, non; non sinto ningún tipo de vergoña, madia leva, por ter formado parte daquel continxente, sen o que non se entendería o alargamento político, social e electoral do que actualmente é o BNG.
Aclarado isto: persoalmente nunca percibín os galeguistas históricos como inimigos nin axentes do españolismo. Tampouco daquela; dalgún modo, e non inconscientemente, entendía eu que os diferentes galeguistas desempeñabamos papeis distintos. Á marxe da competencia e certos encontronazos.
Obviamente, o nacionalismo pagou o feito de non se ter integrado no proceso de construción estatutaria; como tamén outras disociacións con respecto a opcións e posicións asumidas, ou polo menos non rexeitadas, pola maioría da sociedade. Iso tamén o hai que asumir.
Por certo, Marcos, supoño que te refires a aquel tempo: un 1975 no que eu fixen os 21 anos, ou o 77 da reforma política. Quen eran eses mocos e MLs xa líderes do nacionalismo? Agora non me decato de quen falas.
Supoño que Valcárcel se refire a hipertrofia dos esquemas marxista-leninistas (isto é, "anti-sistema") que sobardaban os propiamente nacionalistas.
Mais xa digo, o asunto daría para falar moi de vagar.
Si, ía na liña que apunta APC. Creo lembrar dalgún dirixente que viña do MCE, pero non lembro quen. Oíra tamén que Paco Rodríguez viña, dos tempos de Madrid, do PCE-ML: non sei se iso é certo ou non. Pero a pegada ML naqueles anos é indiscutible, aínda que a algúns non lles guste: e mesmo do maoísmo. Eu lembro facer programas e papeis fundamentais de ERGA, no meu propio piso, coas Obras Selectas de Mao e Stalin riba da mesa e un especial de Cuadernos de Pedagogía, creo, sobre a Educación en China. E logo, de onde ven o lema Ensino Nacional, Popular, Científico e Democrático?
O nome de Asemblea Nacional-Popular Galega tamén tiña a súa inequívoca impronta maoísta (de "maoísmo implícito", para sermos máis exactos, segundo a afortunada expresión de Alberto Romasanta).
Non sei se a algúns non lles gusta. Pero, especificamente, a UPG nalgún momento declarouse "marxista-leninista pensamento Mao-Tse-Tung", se non lembro mal; a pegada maoísta é notoria, fose fachada, adhesión admirativa ou houbese outro pouso.
O que pasa é que eu, para aquel tempo, non lembro que ninguén pasase do MC para o lado noso; ao revés si. E o dato do Paco Rodríguez, para min, é dato completamente novo. Por iso preguntaba.
A UPG aínda hoxe, nos seus Estatutos, afirma ter as súas bases ideolóxicas en Marx, Engels, Lenin e mais o pensamento de Castelao. Non é literal, pero é fundamentalmente exacto.
En relación coa política nacionalista naqueles intres da transición, non creo que a cuestión teña que dirimirse en termos de "arrepentimiento" persoal, amigo González. Postos nesa tesitura, o natural é que un intente ser o máis fiel posible a si mesmo e se reafirme na asunción do seu pasado. Eu tampouco me arrepinto en absoluto de ter militado no Partido Comunista, aínda que agora, en conxunto, o balanzo histórico do comunismo me pareza negativo.
Creo que xa comentei aquí algunha vez algo que di o señor AP-C: eu tamén estou de acordo en que a política do nacionalismo durante a transición e o proceso estatutario foi un erro histórico con moitas e duradeiras consecuencias para o nacionalismo galego. Nunca pensara no que di o señor Valcárcel sobre a xuventude dos dirixentes nacionalistas daquel momento, que eu vía xa coma homes feitos. Pero ten razón. Se me poño a lembrar as barbaridades que eu fixen aos trinta anos, mesmo me empeza a entrar pola alma adentro unha especie de solidariedade emotivo-biográfica con Paco Rodríguez.
É indiscutible a relativa mocidade dos dirixentes (nos anos setenta, só Bautista Álvarez tiña "unha certa idade") e a mocidade efectiva da maioría dos militantes. Ora ben, iso aconteceu para o mal dunha certa inmadurez (acrecentada pola falta de experiencia política e a mutua incomprensión cos galeguistas históricos) e o ben do entusiasmo e perfil novidoso: nada había no país coma nós.
O primeiro malo afastábanos, certamente, do perfil sociolóxico das maiorías nacionais (caciquismo e clientalismo incluído, que cómpre dicilo todo). O segundo bo foi, sen dúbida, activo fundamental nos sucesivos procesos de implantación e expansión, entre o 1974 e o 1981 o primeiro (grosso modo), desde o 1985 a -aínda- o 1997 o segundo.
Eu reitérome: considero que a liña, perfil e actividade do nacionalismo naquel tempo foron bos para o país e os seus procesos de construción política; tamén é certo que o disociaron das maiorías nacionais, refractarias a "radicalismos" e tamén -que todo hai que dicilo- marcadas de maneira relevante por caciquismo e clientelismos varios.
Eu non avalo todo o realizado daquela, ben lonxe diso. Pero quedo tamén ben lonxe de sentir vergoña ou arrepentimento por estar alí.
Por certo, debo acusar e recoñecer aquí, na miña persoa e uso lingüístico, un erro de abuso terminolóxico: tan nacionalista era -e o anfitrión non me deixará mentir- a organización política (de sucesivo nome diverso) dirixida por Camilo Nogueira coma a acreditada pola marca Bloque.
Notoriamente, a primeira non foi antiautonomista, a segunda si. Malia o resultado electoral do 1985 (EG, 3; BNG, 1), penso que a segunda sempre foi socialmente maioritaria. E, xaora, o BNG actual é, obxectivamente, conxunción de ambas.
Buscarei a maneira de non volver incorrer no abuso.
Eu -seguro que me expliquei mal anteriormente- non renego nin me arrepinto da miña militancia xuvenil no nacionalismo. Por suposto que non. Entre outros motivos porque sería negar unha parte da miña traxectoria.
Só dixen que me "arrepentía" -e usei esta palabra porque non atopei outra máis precisa no intre de escribir- de ter avalado acriticamente algunhas estratexias erróneas, sobre todo a antiautonomista.
Por outra banda, tampouco dixen que, a pesar de todos os pesares, o labor do nacionalismo antiautonomista fose infrutuoso daquela. Tivo, certamente, os seus froitos. Mais se algunhas cousas se fixeran e se pensaran doutro xeito, os froitos habían ser moito maiores.
Meu sr. AP-C, tal e como vostede nolo explica, non queda máis ca inclinarse.
Non convén inclinarse moito, amigo González, non vaia ser que o lumbago (como se di en galego?) nos xogue unha mala pasada.
Lumbago ou lumbalxia, AP-C, son aceptados polo dicionario. Máis tradicional (algún diría "auténtico") é, segundo saberá, dor de cadrís.
En todo caso, ben sabemos o que é. E eu sigo no que dicía: difícil non estar dacordo coas súas ponderadas palabras.
Esta debe de ser unha das entradas con máis comentarios, ou non, amigo Valcárcel? Quen llo ía dicir a Anxo Guerreiro!
Pois que llo diga o amigo Valcárcel; é unha idea.
E desculpen pola miña impertinencia saíndo a calquera quite. Hoxe asemella estar eu demasiado lareto; e ao mellor era iso o que quería dicir vde., Arume, co do ripio. Se é así, insista, que un ás veces nin se decata.
Non, por favor, non. O do ripio veu polo de Marisol López. Non por outra cousa. E si: vou ser precisamente eu o que lle diga que está lareto. Mamma mia, se eu falo debaixo da auga!
Pois eu son de poucas palabras ditas e bastantes escritas (aquí). El será unha nova enfermidade postmoderna?
Pois tanto, amigo Arume, que xa estamos nas 65 entradas e o post xa saltou de páxina. E, dado que a maioría nin somos nin fumos militantes do PCE, é obvio que o tema non é intrascendente e a todos/as nos preocupa coñecer as claves da historia inmediata (e arredada) deste país.
Publicar un comentario