Os parabéns da semana
(Imaxe de Peter Zokosy)
A Agustín Fernández Paz, por eses 65.000 exemplares de Cartas de inverno (nova comentada en Brétemas).
Ás forzas de seguridade por explicitar o seu compromiso coa lingua galega na xuntanza do pasado venres: En galego, con toda seguridade, campaña promovida pola Asociacións de Funcionarios de Normalización Lingüística.
A Méndez Ferrín e a Manuel Rivas, por reivindicar a memoria de Casares Quiroga e reclamar que se anule a impudicia do nome falanxista dun hospital coruñés (nova comentada en Arumes). A Manuel Rivas, ademais, por conseguir o merecido premio dos Libreiros de Madrid do ano 2006 pola súa novela Os libros arden mal.
Ó concello da Coruña que inaugurará nesa cidade, o próximo día 27, un Parque co nome do escritor Carlos Casares.
Ó poeta Darío Xohán Cabana, por ofrecernos un poemario tan auténtico, tan no seu estilo, como Cabalgada na brétema (Galaxia).
A Francisco Xosé Fernández Naval, gañador, segundo conta a prensa hoxe, do Premio Cidade de Ourense de Poesía, co seu poemario Miño.
E a Xavier Puente Docampo , grazas cinéfilas (xa sabe el por qué).
Poden engadir vostedes, se o desexan e lles parece pertinente, máis parabéns.
Entradas
31 comentarios:
A quen nunca quedou sen palabras/
dígovolo eu,
quen só sabe axudarse a si mesmo/
e con palabras
A este non se lle pode axudar/
Nin polo camiño curto
nin polo longo
Facer sostibel a única frase/
Aguantar no ding-dong das palabras/
Ninguén escriba esta frase
que non a firme
Felicitación a Alfonso Eiré por ser premiado polos amigos cos que toma as tazas. Todo queda en casa.
E carecerá, por ventura, o Pucheiro de mérito ningún? Non hai, seica, como significarse en certo sentido para que che neguen o pan e o sal.
O primeiro premio foi para Bautista Álvarez, o segundo para Pucheiro. Creo que o que é criticable é a endogamia do premio: todo, en efecto, queda en casa. Criticable a endogamia, non Pucheiro, que méritos terá.
Alén do caso concreto, o tema podería dar para falar dos premios e da súa credibilidade.
Quen se anima a empezar?
Os premios non son patentes de calidade. Sobran rumores sobre as razóns polas que se outorgan, e entre elas está o puro mérito artístico como unha mais, en todo caso.
Hai premios con perfil; e non diría eu que son poucos. De referírmonos a iso, sobra onde empezar a fedellar sen empezar co premio Manuel María e a distinción ao Alfonso Eiré por parte dos amigos, seica, cos que toma as tazas.
Con respecto a este, léanse en todo caso as razóns da entidade outorgante para considerar o tipo de motivacións esgrimidas. En orde máis xeral, patente e notoria de cousas, se cadra é ben considerar o Nobel, Pulitzer (se hai datos), Planeta ou, ao mellor, cousa máis nacional e cercana.
En Vieiros enmendaron a plana:
"Por erro, en Vieiros anunciamos este domingo que Afonso Eiré, recibira o premio, cando en realidade foi o encargado de recoller o galardón en representación da publicación que dirixe."
Para os ignorantes: por que o de Pucheiro?
Lamentablemente, os feitos semellan indicar que os Premios Manuel María á Dignidade Nacional (ou algo así) non nacen cunha vocación "ecuménica" e integradora, senón que esta circunscribese aos reducidos límites dun grupo de militantes nacionalistas "de toda la vida".
Non é que Bautista Álvarez ou ANT (ou Pucheiro), gañadores da primeira e da segunda edición do premio, teñan ou non méritos para recibilo, que seguramente os teñen.
O problema é que os criteiros que se utilizan son na práctica tan estreitos e limitados que, certamente, a sensación que dá é que os premiados se premian a si mesmos.
Na miña opinión, non este un bo xeito de prestixiar un premio (e a figura que o representa).
Mais é unha simple opinión.
Ah, amigo González, o tema é de actualidade, e a actualidade pode comentarse, digo eu. Cadrou falar deste caso, e coido que ninguén debe estar molesto por iso, porque a opinión pública (e isto, dun xeito raro, tamén o é) é a esenza da democracia: todo pode e debe ser sometido a escrutinio e eventual crítica, digo eu.
Pois iso é o que fago eu, AP-C, comentar os comentarios.
Ben poderei facelo, aínda que non critique ao Bloque, ¿ou?
Os criterios do Premio (bases)encóntranse aquí:
http://www.amesanl.org/noticias/noticia_tipo.asp?IDNOTICIA=623
Obviamente, é unha convocatoria de parte e con perfil. Non vai o PP, por exemplo, falar de "dignidade nacional" galega, claro, da outra fala todos os días.
A min paréceme que os galardoados nesta primeira edición responden perfectamente ao establecido, e que superan sobradamente os requisitos.
Eu diría que, para avaliar a traxectoria do premio, habería que agardar a que a tivese: adiantar o primeiro ano que e como vai ser para sempre parécese a aquilo de pór a venda antes cá ferida.
E non mo tome a mal, estimado contertulio, que vde., polo menos, non compara a convocantes e premiados cun grupo de alegres e despreocupados esmorgueiros; nin penso que tivese tal intención.
Porque hai discursos transparentes.
Xa, amigo González, pero non me negará que ese "perfil" é moi de andar por casa. E se o termo "dignidade" só se aplica aos da casa, pois...
Con todo, ten toda a razón cando di que hai que agardar. Mais non empezaron ben, na miña opinión. O vindeiro ano será a proba do nove.
Mire, hom, de "dignidade nacional" galega e cousas semellantes, a verdade é que os que falan, máis ben, son os nacionalistas. Non o digo con afán exclusivista, constato un feito supoño que pouco discutible.
Por outra banda, se, para empezar, se lle outorga tal premio a alguén que non fose nacionalista... ao mellor quedaba ben en termos do politicamente correcto, pero probablemente se incorrese en notoria inxustiza.
Se se realiza ollada retrospectiva de, digamos, vinte anos sobre o conxunto do país, encontrariamos escasísima nómina de nacionalistas galardoados, para o caso, co que sexa. Desde logo, porcentualmente, moito menos do que a tendencia representa no país en termos demoelectorais, non digamos xa canto a méritos sociais ou culturais asumidos.
Teñamos, logo, algunha altura de miras neste e algún outro, raro e similar posible caso. Non vaia parecer que se pretende excluílos ata daquilo que corresponde máis ao seu perfil.
E concretando: ún, Díaz Pardo non vai recibir tampouco todas as homenaxes que se rendan no país; dous, Francisco Vázquez queda excluído, diría eu que incluso por vontade propia; tres, Bautista non son ten os méritos, tamén vai tendo os anos: non pretenderán que a cousa se limite a recoñecemento póstumo, ¿ou?
E teñan boa noite, mañá falaremos.
Paréceme un exceso de soberbia o (auto)uso do termo "dignidade nacional", sinceramente llo digo.
E se é parcialmente certo que hai escasos nacionalistas galardoados, creo que a solución non é crear uns premios "propios" para compensalo.
Hoxe por hoxe, non sei se os que convocan un premio destas características llo darían a Ferrín, Beiras ou Nogueira, por exemplo.
En fin, creo que a dignidade (nacional ou do que sexa) non é patrimonio exclusivo dun (sub)sector do nacionalismo.
Cando sae a palabra "dignidade" sempre lembro Cantando debaixo da chuvia: cando Gene Kelly repite tres veces dignidade, mentres contemplamos a súa carreira ruinosa e fracasada en Hollywood.
Gene Kelly! Canta simpatía!
Eu parabenizo (se é que se pode dicir así) a Pucheiro e a A Nosa Terra polo premio á "Dignidade Nacional".
Pero, dito isto, concordo coas obxeccións do señor AP-C. Ese premio, se segue así, vai camiño do cachondeo. E, o que é peor, do innecesario e do irrelevante. Vai ser, en versión nacionalista, o Premio Juan Palomo, yo me lo guiso, yo me lo como. Ou, en plan Tarantino, chegou a hora de que nos felacionemos todos un pouco mutuamente, que xa imos tendo anos.
Conclusión: noraboa, pero iso non val pra nada.
Co seu permiso, eu voulle conceder o beneficio do tempo.
Haber se volvese anónimo e nolo conta, iso de Pucheiro, que ven a ser, de onde procede, mote familiar, profesional...?
E, por certo, o que non sei se val pra muito, arestora, é a Medalla Castelao, após dezaseis anos de sufrimento. E non parece que Touriño, en dous anos, se aplicase ao conto.
Se abrimos a veda dos galardóns...
Tiña entendido que se reduciu considerablemente o número de galardoados de cada ano coa medalla Castelao. Pero estarei trabucado.
As medallas Castelao pasaron á historia dende o Prestige e os abusos do goberno Fraga. Era moi simpática a parodia que facían en "Corre Carmela que chove": veñan cen medallas Castelao! Por certo, ó creador da parodia, o amigo Siro López, tamén remataron por darlla.
Do Premio Dignidade é obvio o que sucede: entidades que non levan premios fóra do círculo ou case non levan (ANT si levou algúns) crean un premio propio para autopremiarse. Supoño que se senten marxinados da atención doutras entidades. Pero é unha concepción cultural que invoca a automarxinación eo gueto, non a integración. E "Dignidade" é unha palabra tan polisémica como se queira. Como Manuel María "Poeta Nacional": non creo que ó propio Manuel, que coñecín e tratei algo, lle gustase tal hipérbole e o seu uso partidista. E logo non son poetas nacionais Uxío Novoneyra, Luís Pimentel ou Celso Emilio Ferreiro? Ou moitos outros vivos.
E no dos premios, vexo que non entran no debate a fondo. Se queren, aí vai a miña experiencia. Estaría nuns 10 ou 12 premios, case todos literarios ou culturais. Algúns, humildes pero serios, moi dignos: así nas varias convocatorias do de Contos da Casa da Xuventude de Ourense, lembro grandes debates con M.Outeiriño, C. Franco ou X.R. Gutiérrez Izquierdo, que falan da seriedade do mesmo. Nalgúns outros (un de novela, p.ex.) tiven a impresión de que só a metade dos membros do xurado leramos as novelas a concurso (ou menos da metade). E algún houbo tamén onde me sentín teledirixido cara un veredicto tomado xa previamente...
Vexo que escribimos ó mesmo tempo a última mensaxe APC e eu mesmo: é certo, reduciuse o número de galardoados da medalla Castelao e foi un acerto, sen dúbida. Un premio compartido por 15 ou 20 persoas perde transcendencia, cando menos no momento da entrega.
A min tamén me interesaba tratar sobre premios e xurados. A noción que teño sobre a cuestión tende a coincidir co que o anfitrión sintetiza; así e todo, supoño que a non excesiva dotación dos concursos nacionais, xunto coa menor transcendencia dos dereitos de autor neste ámbito, propicia que a cousa sexa substancialmente distinta do que ocorre cos grandes premios españois, por exemplo. Diga máis quen máis saiba e queira dicilo.
Outra cousa: sen dúbida, o ano pasado deron menos medallas Castelao. O problema é que, en efecto, a distinción xa distingue pouco e iso vén de antes do 2003, aínda que o de Álvarez Cascos redondeouno. Daquela: hai que facer algo, non seguir arrastrando o nome de quen non merece tal trato; a institución de autogoberno, no capítulo das honras, ten deberes pendentes e non se aplica.
Tocante ao Manuel María: a min tamén me parece, desde o empezo, que a denominación "Poeta Nacional" é hiperbólica e desenfocada; a persoa merece moita homenaxe, pero debe ser proporcionada. Con todo, pode ben darlle nome a un premio, sen demérito. E para falar de ghettos (apuntando ao vello estigma do sectarismo), desde o meu punto de vista hai que permitir certo percorrido.
Poñamos as cousas no seu lugar: o galardón integrador e máis transcendente do país, por moitos e acreditados motivos, é o Pedrón de Ouro. Xa o hai, e ningún é comparable a el neste momento. Deixemos, logo, que outras iniciativas, callando ou esvaecendo, acaden o seu lugar.
Creo intuír o caso no que Valcárcel se sentiu "teledirixido". Pero dise o pecado e non o pecador. Daquela, non lle imos pedir que sinale co dedo a ninguén.
En relación coas distincións institucionais outorgadas polo goberno galego, talvez non sobrará puntualizar o seguinte:
De momento só houbo un ano, o pasado 2006, en que o goberno actual tivese capacidade decisoria. E as decisións tomadas creo que son de certo calado: a primeira é a redución a tres das Medallas Castelao, que o ano pasado reaceron en Avelino Pousa Antelo, Olga Gallego e Angel Carracedo.
A segunda medida foi a supresión das medallas de prata e das medallas de bronce de Galicia. Toda esa chatarrada quedou reducida a un só galardón: a Medalla de Ouro de Galicia, que o ano pasado lle foi concedida á Real Academia Galega no ano do seu centenario.
Cónstame de maneira inequívoca que estas propostas de restruturación do medalleiro saíron da parte socialista do goberno. O cal é lóxico, pois é a Consellería da Presidencia quen ten as competencias nesa materia. Isto non quita que esta proposta, igual que os nomes dos candidatos a recibiren as medallas, fosen consensuadas cos nacionalistas.
Creo que non está nada mal e que é un cambio importante, tendente a dignificar estas distincións institucionais.
Esa é, en efecto, a historia que eu coñezo; a real. Pero considero ben axustada a expresión do anfitrión máis arriba rexistrada: "As medallas Castelao pasaron á historia".
Pode a chatarrada reciclarse? É posible reconferirlle á Medalla Castelao o prestixio e alcance desgrazadamente perdidos?
Desde o meu particular punto de vista, hai cousas que non se borran. As condecoracións da Xunta de Galicia deberían ser a distinción máis prezada do país, e arestora dificilemente poden selo: sería concibible, por exemplo, unha reunión plenaria ou conmemorativa de todos os posuidores dunha das medallas de primeira orde? Sería desexable?
Sería percepción puramente persoal, pero coido que se debería sopesar a hipótese de cambiar a distinción, o seu formato e, seguramente, o nome. Dígoo con ben pesar, porque dificilmente haberá outro mellor.
Insisto: considéroo un deber pendente, e en dous anos só se viu o aceno do 2006, bo como transición. Serei só a pensalo, pero seguirá aí unha evidencia: Fraga trivializou a excelencia dalgún tempo.
Todo se andará, González. Supoño que este ano, xa en breve, o goberno outorgará as medallas Castelao e de Ouro de Galicia baixo os mesmos criterios que o ano pasado. E a escenificación da entrega será tamén similar. Tan distinta, por certo, da que dirixía Fraga. Non me sexa vostede Sarille: non todo está perdido. E as medallas, a pouco que a cousa se manteña así, ganarán en dignidade, en importancia e en prestixio.
Sarille eu somos do mesmo barrio e case dunha idade. Noutro fío (se cadra en ausencia súa, Leituga) toco ese, outros temas e avalío o papel que el notoriamente asume desde o comezo da lexislatura. Cada un, en todo caso, é responsable da súa cara.
Eu non sei se foi aposta ou non, considerarei calquera tese que se expoña: pero a trivialización da medalla e abuso da figura son cousa máis ca notoria. Supoño que todos poderiamos estar ben dispostos para o esquezo e recomezo; acontece que as postas a cero adoitan ser concepto virtual, e máis cando nin se produce nin se vai producir (exclúan calquera proposta subliminal de parte miña) retirada de distincións outorgadas.
Gañarán en importancia e prestixio? En dez ou vinte anos? Un cambio de goberno, no sentido que sexa, ¿propiciaría nova mudanza na política de galardóns?
O lóxico e razoable sería unha auténtica posta a cero, onde amplísimo consenso político e social trouxese dignidade, seriedade e estabilidade, por suposto que non exenta de posible polémica. Pero seguramente o PP non admitirá ningún tipo de censura implícita a Fraga.
Todo pesado, cerrar capítulo paréceme máis simple; e despois buscar consenso de futuro. Sen acenos de afastamento, se queren; aínda que polas ganas...
eu parabenízome a min mesmo, qué caramba
Publicar un comentario