Guy Môquet, o heroe comunista que eloxia Sarkozy
Dedicáronlle estes días varios artigos, como este en El País.
En La Vanguardia falan hoxe da "memoria roubada" pola instrumentalización política da figura do xove comunista por Sarkozy. Nesa liña publicáronse textos tamén en Libération.
Que pasaría en España se Rajoy reivindicase a memoria de Julián Grimau? Hai manipulación en Francia ou hai que aplaudir cando a dereita se fixa nos mitos da memoria da Resistencia e da esquerda?
Sarkozy e o ‘caso Guy Môquet
Andoliña 25 maio
Pois vaia barullo está a montar Sarkozy, trala súa vitoria electoral en Francia. Primeiro, incorporando como ministros persoas procedentes da esquerda e utilizando como referentes símbolos do pacifismo e do antifascismo como Jaurés e Blum. E agora, instando ós profesores de historia a usar nas aulas a carta de despedida de Guy Môquet, un mozo comunista de dezasete anos fusilado polos nazis. Sarkozy non é nada parvo: xa logrou descolocar os analistas e a opinión pública.Para algúns é un simple oportunista que que cre que é un novo De Gaulle e que está a utilizar o consenso antifascista da historia francesa como un novo mito mobilizador en clave nacionalista. Para outros, é digno de aplauso este recoñecemento da tradición da esquerda. O debate está na prensa francesa. Tamén no meu blog (As uvas na solaina) : alguén lembrou os comezos de Aznar con gabanzas a Manuel Azaña (seica inspirado por Jiménez Losantos!!) e fotografías buscadas con Alberti. Din estes que co tempo Sarkozy amosará a súa verdadeira faciana. Quizais. Pero eu non imaxino a Rajoy reivindicando a memoria de Julián Grimau ou de Durruti: de verdade que non.
Entradas
25 comentarios:
Olla meu irmao honrado o que acontece con Daniel, os que o tiñan desterrado agora falan ben del...
Para Leituga 1, este artigo de Félix de Azúa sobre este asunto: http://blogs.elboomeran.com/azua/2007/05/el_tema_del_tra.html
A ver, Arume, ho, non nos sexa vago e poña ben o ligame para que podamos acceder directamente desde aquí mesmo.
Así, ho, así:
Artigo Félix de Azúa
Azúas para cómodos
Tirado dun blog francés que ten o título "Sarkozy ne passera pas", onde se aventuran algunhas interpretacións:
Jaurès , Blum , Guy Moquet ....
Par michel, jeudi 17 mai 2007 à 08:21 ::
Politique sarkozienne :: #73 :: rss
To be continued
Guy Moquet vient de rejoindre Jaurès et Blum dans les discours du pouvoir.
Plusieurs interprétations possibles pour l'utilisation par Sarkozy de ces classiques de gauche .
On écrit mes discours
La première serait l'insertion dans les discours par celui qui les écrit pour Sarkozy , Henri Guaino , de notions montrant à quel point le "chef de clan" Sarkozy a l'esprit ouvert , en tout cas dans ses discours .
Ceux-ci allant de la récupération des voix du Front National ( "on n'a pas assez pris en compte vos idées" ) , a des accents féministes et tiers-mondistes ( Nationalité Française à toutes les femmes martyrisées de par le monde ) jusqu'à des figures tutélaires comme Jaurès ( socialiste chrétien et pacifiste ) Blum ( exercice du pouvoir social et figure du refus à Pétain ) et Guy Moquet ( FTP de 17 ans ) .
Finalement il ne manque dans ses discours que des références à sa propre famille de pensée !
On me décrit comme le chef
La deuxième interprétation serait la suivante , et c'est la que pourrait se dessiner l'analyse des discours et des actes de Sarkozy .
Sarkozy semble ne vouloir se mesurer qu'à l'Histoire , ses adversaires actuels n'existent pas pour lui et dans sa propre famille politique il n'y a que lui .
On dessine l'image du chef qui se fait tout seul , qui n'a que des serviteurs ( sens originel du mot ministre ) et qui convie le peuple à le voir agir .
En ce sens il rejoint le symbole du pouvoir absolu que fut Louis XIV , qui invitait voire obligeait tout le monde à le voir se lever et vivre .
Vers la fin du règne de celui-ci , des billets quotidiens trés précis sur son état de santé furent diffusés et son agonie fut quasiment suivie en direct par les français de l'époque .
Analysons notre ego de chef
Troisième interprétation :
Sarkozy est dans une pensée magique qui lui fait considérer ces personnages historiques comme des icones , des totems .
Citer leur nom permet de se les approprier , en tout cas de s'en protéger .
Donc , en fonction des citations de Sarkozy , on pourra suivre l'évolution de ses préoccupations :
Jaurès le pacifiste
Blum l'homme de pouvoir
Mai 68 La contestation dans la rue
Guy Moquet La résistance en armes et passée par les armes
Nul doute que cette liste ne s'allonge au gré des humeurs du chef .
Envoi
Face à cette personnalité chancelante , inquiète et toujours soupconneuse , la consommation de symboles sera effrénée , l'hyperactivité soutenue .
Quand ce déséquilibre rencontre le besoin d'ordre et de sécurité , il faut s'attendre à des solutions simplistes ( et orientées ) face à des problèmes complexes .
Tout cela habillé du discours lénifiant des laudateurs .
Comme ce matin M. Lellouche ( le bien nommé ) établissant un parallèle entre le gamin de Sarkozy regardant le cordon de grand Croix de la Légion d'honneur et le sens de l'action politique ( style si on fait cela c'est pour ce gamin ) .
Pense t'il déjà à la succession du roi Sarkozy ?
Voila en tout cas un discours qui ira droit au coeur de celui-ci !
Velaí completa a carta de despedida de Guy Moquet (a tradución, demasiado literal, non é miña) que se vai ler ao comezo de curso en todos os institutos franceses:
Mi querida mamá,
mi hermanito adorado,
mi querido papá,
¡Voy a morir! Lo que os pido, en particular a ti, mamita, es que seáis valientes. Yo lo soy y quiero serlo igual que lo han sido los que han pasado antes que yo. Cierto, hubiese querido vivir. Pero lo que deseo de todo corazón es que mi muerte sirva para algo. No tuve tiempo de besar a Jean. Ya no besaré más a mis dos hermanos Roger y Rino. En cuanto al verdadero ya no podré hacerlo desgraciadamente. Espero que te sean enviadas todas mis cosas, ellas podrán servirle a Serge, que espero esté orgulloso de llevarlas algún día. A ti, papá, si te he dado, al igual que a mamá, dolores de cabeza, te saludo por última vez. Que sepas que he intentado seguir el camino que me trazaste.
Un último adiós a todos mis amigos, a mi hermano que tanto quiero. Que estudie mucho para que se convierta en un hombre.
17 años y 1/2, mi vida ha sido corta, no tengo ningún reproche, sólo el de abandonaros. Moriré con Tintin, Michels. Mamá, lo que te pido, lo que quiero que me prometas, es que serás valiente y te sobrepondrás a tus penas.
No puedo escribir nada más. Os dejo a todos, todas, mamá, Serge, papá, queriéndoos con todo mi corazón de niño. ¡Ánimo!
Vuestro Guy que os quiere
Guy
Últimos pensamientos: los que se quedan, siéntanse dignos de los 27 que vamos a morir".
A min o negocio que agora fai Nicolás Sarkozy co asunto de Guy Moquet, ou co da inclusión de ministros socialistas e mulleres de orixe magrebi no goberno da República, lémbrame moito, moito, moito, pero que moito, ao que no seu dúa facía José María Aznar ca memoria de Manuel Azaña ou aquilo "del Movimiento Nacional de Liberación Vasco". Dito doutro xeito, dadelle tempo a Sarkozy, (como no seu momento se lle deu a Aznar), e xa, xa veredes a verdadeira faciana da besta.
Por certo, lido o artigo de Azúa, so vos podo dicir que, na miña obpinión, é moi de Azúa: plumbeo.
Home, obviamente endexamais... por que? Porque Moquet é un resistente francés contra o invasor nazi,... ó outro é unha situación producto dunha guerra incivil, e nos temas guerracivilistas ....
Lamento disentir sobre Azúa. Pode resultar irritante, prepotente, un pouco chulo, e ata pedante, por que non, pero escribe de puta madre.
a amnesia da maioría facilita perversións da memoria como a de Sarkozy
O artigo de Azua ten unha grande fondura demagóxica. A clave agora xa non reside nas distintas alternativas politicas para acadar uns obxectivos. Senón "na posibilidade real de facer algo que pague a pena". Non dubido que moitos alemáns afiliaronse ao partido nazi con estas intencións, un partido nazi que se nutriu tamén de moitos militantes de esquerda, desencantados dos seus lideres e da imposibilidade de facer algo que pague a pena.
Pero que paga a pena?
O ben xeral?, que é eso, a min non me presentaron nunca a ese señor, o señor Ben xeral, e desconfio moito da súa existencia. Tampouco me presentaron a señora Xustiza, o que coñezo son situacións de inxusticia que evitar, que erradicar.
Alguén dubida por aquí que se trata dunha nova forma de propaganda da dereita?, para deixar de ser temida polas bases da esquerda e animalas a dar o salto?
Alguén dubida do españolismo de Azua, e de que un dialogo en pe de igualdade, español galego, sería inconsetido para el?
O poder é moi doce, e os que o teñen e vez da carnaza habitual colocan agora unha pequena porción do que eles disfrutan. Aprenden!, pero non son tontos.
Jimy de Rairo
Señor de Rairo: non entendo como non pode crer vostede en abstracións como O Ben Xeral e A Xustiza e si, en cambio, en outras abstracións como Galicia e España en canto suxeitos que teñen pendente un diálogo, quen sabe se diante dunhas copas, en pé de igualdade. E peróneme que llo diga, pero vexo impropio dunha persoa da súa intelixencia e da súa formación apoñerlle a Azúa o epíteto de "españolista" como escudo descalificatorio das súas divagacións.
Polo demais, subscribo o dito porlo señor Arume sobre a escritura de Feñix de Azúa, que a min sempre me resulta estimulante, para ben ou para mal.
O fondo da cuestión déixoo para outro momento, que agora ando con algo de sono.
A pregunta é: está disposto Sarkozy a aprofundar na vía aberta por Chirac, recoñecendo que a Francia de Vichy e a ocupación alemá desfrutaron do consentimento e da colaboura de milleiros, se non de millóns, de franceses? E, por tanto, que ese periodo foi tamén en certo xeito unha guerra civil? Pois Moquet, a fin de contas, é reivindicado diante todo como un resistente fronte a unha invasión estranxeira. O consenso antifascista que axe como fundamento de lexitimación da República francesa non se toca.
E si, resulta difícil imaxinar a Rajoy reivindicando a Puig Antich ou a Durruti. Aznar non pasou de reivindicar timidamente a Azaña, e de facerse fotos con Alberti.
Esas abstracións como o ben xeral ou a vontade xeral, comprenderá leituga que non poden ter moito crédito cando son apeladas para as cousas mais distintas e incluso contradictorias. Non dubido de que Hitler tiña unha idea da Xustiza. A idea de xuxtiza dun conservador ou un tradicionalista é distinta da dun liberal ou un comunista. O mesmo sucede cos outros conceptos. POr esto digo que resulta demagóxico o artigo de Azua, porque o groso do seu argumento descansa nese "facer algo que pague a pena", un argumento formalmente inconsistente e semanticamente baleiro. Apela a algo completamente contradictorio, a unha pragmatica sen referencia real.
O calificativo de españolista, ten mala prensa, quizais porque se utilizou en exceso. Pero en principio españolista pode equivaler noutra clave nacional a galeguista. A diferencia é que galeguista entendemolo como afirmación dunha cultura, e mesmo como defensa. En cambio españolista, debido ao uso que se lle deu ten unha connotación aparte de autoafirmativa, expansionista, asoballadora de outras culturas.
Téño leido de Azua artigos cargados de beleño contra os nacionalismos, no vexo que esté por un entendemento en pe de igualdade entre todas as nacións do estado, sinceramente non o vexo. Se non é así rectificaría o meu calificativo sen dúbida algunha. Porque o que entendo por españolista e aquela actitude politica que se asenta na preeminencia da españolidade sobre as demais nacionalidaes do estado.
Felix de Azua pode escribir ben, tamén escribia ben Celine, ou J. de Maistre, mesmo Salazar, ou imaxinense que Franco escribira de "puta madre" como din mais arriba respecto de Azua. Temos que discriminar. Eu por exemplo so creo na xustiza cando parte da imparcialidade, sen esta concreción para min queda completamente oca e ao servicio das causas mais espureas, o mesmo que o "ben xeral" se non vai asociado ao incremento da igualdade e así todos eses conceptos.
Jimy de Rairo
Sería extraordinariamente bo que a dereita española reivindicase figuras da esquerda, que condease nidia e claramente o alzamento franquista e recoñecese a necesidade dunha compensación as victimas. Sería unha dereita coa que habería que sentarse a dialogar de dereitos, individuais e colectivos, de autodeterminación, de confederalismo, de cooficialidade, de capitalidades, sería o comenzo dunha grande amizade.
Pero nada o fai sospeitar.Así que o peso de salvar ao estado recaerá no Psoe e na Monarquía. Mentres unha parte da dereita se civiliza, se ilustra, moderniza e postmoderniza e a outra se vai a escuridade dos tobos de Valladolid, do bairro de Salamanca e a algúns arrabaldos das cidades.
Jimy de Rairo
O dito, dadelle tempo a Sarkozy e veredes o que da de sí. Por certo, na miña opinión, usar ao rapaz comunista para defender e reforzar l'identité de la France, non ten nada de progresista, nin de resistente anticapitalista nin de antifascista. Se non me lembro mal, Sarko estivo no goberno de Charles Pasqua, aquel que no 98 fletaba avións para expulsar de Francia aos inmigrantes ilegais co conto da defensa desa identidade.
Sobre Azúa, sigo a decir o mesmo, plumbeo. E aclaro, é certo que escribe ben, pero a min o que di deixame frio. Por outra banda, ¿por que non é consecuente co que pensa e fai algo? ¿por que non ingresa dunha vez por todas na FAES?
A tímida reivindicación de Azaña por Aznar foi aconsellada polo xornalista - é un dicir - Jiménez Losantos, que viña de publicar unha obra sobre o Presidente da II República. A ese libro, pouco despois de lle concederen o premio "Espejo de España", descubriuselle que contiña páxinas enteiras literalmente plaxiadas do libro de memorias de Cipriano Rivas Cherif, o cuñado de Azaña. É que non está soa Ana Rosa Quintana...
Descoñecía ese dato: pobre Azaña!!! Debería existir unha lei que prohibise que, despois de morto,certos tipiños escribisen sobre ti. (Como defensa propia ante a ignominia futura)
Plúmbeo: RAE: "Que resulta aburrido por su pesadez". Esa era a miña concepción de plúmbeo: desde ese punto de vista, nada máis lonxe de Azúa.
Polo demáis, Azúa forma parte da orixe de Ciutadans per Catalunya. Non sei se agora segue (algo escoitei sobre discrepancias), pero que non sexa nacionalista non o leva ao seno da FAES. Que triste país se non temos máis que dúas saídas.
Abundando un pouco no dito por Isildur.
En efecto, ese "consenso antifascista" é un dos elementos nucleares do imaxinario republicano da Franza após a II Guerra Mundial.
Consenso antifascista que, ao tempo, é tamén e sobre todo consenso nacionalista, por canto presenta a nación unida (a Franza eterna) fronte ao invasor por riba das súas diferencias internas.
Ese era o tradicional discurso lexitimador que se puxo a andar con De Gaulle e que foi asumido daquela, e con total entusiasmo, por todas as forzas políticas francesas.
E este é o discurso que pretende revitalizar o novo presidente francés: baixo un liderato forte a nación francesa unida é capaz de encarar o seu futuro como encarou unida o seu pasado fronte ao invasor nazi.
Agora ben, dende hai xa un par de décadas este consenso empezou a ser dinamitado por non poucos historiadores e ensaístas franceses e a cuestionarse na opinión pública: a "anomalía" de Vichy estaba aí por moito que se tratase de mirar para outro lado, era "un pasado que non pasaba" (por usar a célebre expresión do historiador Henry Rousso).
Así, fóronse revelando complicidades, enfrontamentos e "traizóns" nunha Franza xa non tan gloriosa nin unida, senón colaboracionista, acomodaticia, entreguista ao invasor. O que, dalgún xeito, implicaba tamén unha sorte de "guerra civil" interna.
Con todos os substanciais cambios que se queiran respecto da tradición gaullista (en política exterior, por exemplo) e facendo gala dun pragmatismo abraiante, Sarkozy, non obstante, supón unha nova aposta polo mito da Franza unidada e grandiosa.
E el é, quere ser, o novo De Gaulle. Enténdase: un novo De Gaulle moderno nunhas cousas e postmoderno noutras, se se me permite a expresión.
Veremos que dá de si este experimento.
Pero eu creo, amigo APC, que todos os presidentes das repúblicas francesas de postguerra queren ser De Gaulle, ou non recordan o aceno de moeda napoléonica de Miterrand? Ou é que en Francia todos queren ser Napoleón (o I e o III)?
A "grandeur" é o que ten, amigo Arume.
Pero dame a sensación de que o proxecto de Sarkozy é moito máis ambicioso -polo seu pragmatismo sen escrúpulos- que o dos seus predecesores, incluído o da esfinxe Miterrand: un tipo tamén ben antipático, por certo.
E quizá por ser capaz de transmitir esa ambición, foi polo que recibiu o apoio popular.
Nunca votaría eu a alguén como Sarkozy, (non son de dereitas, nin intelectual, nin conservador, nin néoréac nin tantas cousas máis) pero penso que polo de agora demostrou que foi un bo candidato, xa veremos o que da de si como presidente,....
Prezado Arume dos Piñeiros, efectivamente, a min Feliz Azúa paréceme un escritor plúmbeo. Ou sexa, querido amigo: pesado, inaguantable, coñazo, roio, insoportable, pedorro... (case que tanto como Suso de Toro, o que xa é dicir). Iso non significa que Azúa non domine a linguaxe, ollo!. Gombrowicz, Cunqueiro ou Gunter Grass (sen que isto signifique que eu pense que Azúa lles chegue as solas dos zapatos), prodúcenme o mesmo noxo cando os leo, máis é obvio que son grandes escritores. Pero que lle queres, é a grandeza da Literatura, o que a uns lles gusta a outros desgústalle.
As veces eu comparo a Literatura co fútbol, ti es do Madrid e eu son do Barça, e non pasa nada (ou non debera de pasar nada) porque ti creas que os teus xogan/escriben mellor cos meus, e ao revés. En suma, a ti parece que e gusta o que a min me parece un rollo (é un supor), e a min, (imaxina), gustanme os best-seller e as telenovelas (isto último é certo). ¿E que? ¿por que teño que apertar o cu e dicir que Azúa, Sarille, Reixa ou X.L Barreiro son cojonudos cando en realidade tocanme o moco (é un xeito de falar, xa que quero dicir que me deixan frío)? Sería de parvos ¿non si? E mais habendo tanto escritor onde escoller e tanta literatura na que perderse. En fin, xa coincidiremos noutra ocasión. Saúdos.
Publicar un comentario