Imitación á vida (Douglas Sirk)

Revisitada onte, despois de moitos, moitos anos (en 1982-1983 TVE programou un completísimo ciclo Douglas Sirk, lembran?: Escrito sobre o vento; Só o ceo o sabe; Os pilares da sociedade; Orgullo de raza; Himno de batalla..., así ata un mínimo de 15 películas.

Segue sendo unha obra mestra (na imaxe Lana Turner e Juanita Moore). Para min, inconmensurable. Unha auténtica lección de cine do primeiro ó último plano. Só a escena do enterro de JuanitaMoore, a criada negra, xa xustifica per se toda a película: dan ganas ata de morrer se a un lle fan unha cirimonia tan emocionante e emocionada coma esa.

Obra cumio do melodrama como xénero. Sen ningunha dúbida. Houbo un tempo, xa saben, en que a obra de D. Sirk era mal vista dende certa progresía, como un cine demasiado convencional e comercial. Queda algo coa forza expresiva, e tamén coa mensaxe antiracismo, de Imitación á vida (1958), a case cincuenta anos de distancia (o meu ano natal, mira ti).

Á miña filla tamén lle encantou e protesta, con razón, porque hoxe estas películas xa non se poden ver nas televisións, hai que buscalas en DVD: é o que saímos perdendo...