Máis sobre os ollos e o amor (na literatura popular)

Pan por Pan mércores 4 xullo. Imaxe de J.L. Gerome.

É tan inmensa e vizosa a nosa poesía popular que encontramos nela todos os temas, actitudes e rexistros. Tamén, como estamos vendo, sobre o amor e os ollos.

Estes son a imaxe que mellor representa a amada: “Olliños que ben me queren/ nesta terra non están;/ pasano a Pontesampaio/ sabe Dios cando virán”.

Pero os ollos, aínda os propios, son tamén os culpables do castigo do amor, por eles entran os desexos e as paixóns: “Os meus ollos ten a culpa,/ a eles m’ hei de volver,/ que fun tomar amores/ a donde non deben ser”.

O mesmo laio do trobador medieval García de Guilhade: “Os olhos verdes que eu vi/ me fazen ora andar assí”.

Os ollos permiten ver a amada e non outra cousa é o que quere, por riba de todo, o mozo das nosas cantigas populares: “Quérote tanto, meniña,/ quérote tanto, rapaza,/ que o día que non te vexo/ eu non sei o que me pasa”.

(P.S.: a maioría das coplas que uso nestes miniartigos están sacadas da excepcional escolma de DOMINGO BLANCO, A poesía popular en Galicia, 2 vols., Xerais, 1992, que recolle case catro mil breves cantigas galegas)