do que fala hoxe todo o mundo...
A opinión de Juan Cruz no seu blog
Creo que el Rey reaccionó como cualquiera que quiere escuchar el argumento de otro mientras un tercero perifonea, y pienso, también, que este incidente diplomático, que tiene un calado distinto a la nata que se ve, se disolverá pronto, bastante pronto. No es que yo me las dé de pitoniso, pero me parece que países tan grandes y tan condenados a entenderse no pueden distanciarse sólo porque alguien le pida a otro que escuche un rato, hombre. Acostumbrado a cantar, y cuando se canta no se escucha, Chavez quiso ser el único vocalista, y el Rey se cansó. ¿Que ha sido espectacular la salida? Alguna vez tendría que ser, ¿o por ser monarca no se tiene sangre en el cuerpo?
Por qué no te callas. Me quedo con la frase. Dará que hablar, pero será declara de utilidad pública.
PAN POR PAN martes 13 novembro
"Por qué no te callas?". Hoxe quería escribir doutra cousa, pero véxome obrigado a cambiar o tema: todo o mundo fala do mesmo, El-Rei e Chávez. E non quero fuxir de amosar a miña opinión neste caso. Esta: non fai falla ser monárquico para darlle a razón a El-Rei na súa reacción tan humana como visceral. Primeiro por educación: cando unha persoa está falando, na súa quenda, as demais deben escoitar, tamén un líder populista, aínda que estea convencido de posuír a verdade absoluta. En segundo lugar, non era de Aznar do que tocaba falar e o expresidente español non estaba alí para defenderse. Se El-Rei non dixese nada, tamén estaría ben: Chávez quedaría como gobernante maleducado e Zapatero aguantando a chaparrada. Pero o incidente non sairía nos telexornais. Que Aznar felicite a Zapatero pola defensa institucional que fixo este: esa si que foi unha gran noticia, insólita.
Entradas
Hace 5 días
172 comentarios:
Non me sorprendeu nada, pois é a súa tónica habitual nos últimos anos, pero a miserable resposta do PP, de Rajoy e Elgorriaga, botándolle a culpa do incidente a Zapatero, merecería figurar na Historia Universal da Infamia, onde o PP ten, para el soíño, un capítulo ben groso.
Aznar, por primeira vez na súa vida, tivo un detalle honroso: chamar e dar as grazas a Zapatero e a El-Rei.
Juan Cruz ten neste momento 382 entradas neste comentario que acabo de colgar. Quizais moitos sexan venezolanos, residentes no noso país ou non, pero o tema sen dúbida interesa. O debate é demasiado longo para seguilo, pero hai de todo: dende invocacións épicas contra o colonialismo español ata reflexións moito máis serias e meditadas. Algúns apuntan tamén que o populista Chávez é o principal subministrados do petróleo que precisan os EEUU nos seus exércitos para bombardear Iraq: esa mesma guerra de Iraq que tamén apoiaba Aznar, curioso paradoxo, non?
O rei non tiña qeu estar entre os políticos. TIña que inaugurar a reunión cun discurso "hispanista" propio e rematar cun discurso feito polos dirixentes do país anfitrión, neste caso Chile". Tal e como fai a raíña de inglaterra no parlamento lendo cousas laboristas ou conservadoras.
Ningún trato cos políticos máis alá do protocolario... e menos meterse en discusións.
¿Fixo ben? Vale. E un home e o outro mona venezolano chegáballe aos pinreles, pero debeuno tratar de vostede. "Se quiere Vd. callar", sería máis impositivo...
Pola banda do Daniel Ortega, neocatólico de misa diaria e gran facenda, outro que tal baila.
En fin, quedémonos para tratar con occidente: Arxentina, Chile, Uruguai, México, Brasil... e o resto, pouco a pouco. Son outra cousa.
Impecábel Zapatero, respondeu o que tiña que dicir en tal foro e situación e ademais con moita tranquilidade e sen perder as formas, amosou o “talante ZP” que lle din os seus seareiros.
A intervención do Borbón sobraba no meu entender, xa falaba o presidente Zapatero, que con moita educación superou con facilidade as interrupcións do venezolano. Asemade o ton imperativo e o feito de atualo non é correcto.
Improcedentes as interrupcións de Chávez. Logo do que dixo tiña que esperar que dende a delegación española saísen pedindo respecto polo Ánsar.
Indo ao fondo das declaracións de Chávez acho que leva bastante razón, aínda que detesto a súa verba populista. Un presidente dun estado non pode andar a largar como larga el, paréceme sinxelamente impresentábel. Para dicir esas cousas están outros. Dende logo non é o estilo de presidente que a min me gusta. Cuestión distinta é se a un presidente se lle xulga polo estilo, creo que non, e que caer neso sería unha frivolidade. A Chávez como a calquera hai que valoralo e xulgalo por cousas máis consistentes.
O incidente quedará no que é: unha anécdota sobrevalorada polos medios.
No fondo, eu creo que hai dúas cousas: a primeira, e a máis importante, a convivencia non sempre fácil entre a socialdemocracia e a esquerda máis "ortodoxa", que en Latinoamérica incorpora características que dende unha visión europea é difícil tomar en serio. O futuro próximo de Latinoamérica vai depender moito de quen faga acopio dos maiores éxitos. E aí levan as de perder os socialdemócratas, pois as súas reformas, aínda que máis sólidas e productivas, son sempre máis lentas e menos espectaculares que as da esquerda "comme il faut".
A segunda cuestión é de "estilo", pero non por iso é menor. Non son factibles unhas relacións internacionais baseadas no insulto continuado aos mandatarios estranxeiros que non che gustan. Un presidente tan "electo" como Chaves debería saber, despois de tantos anos no poder, que os xefes de goberno ou de Estado non son persoas correntes, senón representantes de países que forman parte da comunidade internacional. Ou sexa, veciños. O "estilo" de Chávez, consistente en chamarlle "fascista" e "asasino" a todo cristo, afalaga os instintos máis puerís da esquerda antiliberal, pero non lle vai facer ganar amigos nin socios entre países que poderían brindarlle certo apoio, como España.
Querido amigo:
Poderiamos xulgar a Chávez, por exemplo, de ser un militar golpista. Ten consistencia?.
Poderíamo-lo xulgar por tentar cambiar xa vai por tres veces a constitución venezolana para unificar na súa persoa se-lo Presidente e amaís Xefe de Estado vitalicio. Ten consistencia?.
Poderiamos valorar si proibir as emisión de TV e radio privadas e someter a censura previa os diarios escritos, tamén tería consistencia.
Tamén, e habería máis, que sendo un país rico, que tendo petróleo a esgalla, mantén unha inflacción do 30%, un 70% de pobres e unha inseguridade no tráfico mercantil de dificil amaño ca corrupción administrativa propia dun pais africano pobre.
O que estou de acordo contigo que non se lle debe xulgar por ser un baballocas, nin por axudar a manter as reservas federales de petróleo dos E.E.U.U., canto éstes o precisan.
Un saúdo, Xaime
Onte non vía donde meter o que me pasou pola cabeza... Vaí ahora:
Por qué no te callas tú?/Penso que pensaría a Raiña(DªSofia),tratando de evitar o comentario:Pronto solo haberá dos Reís : A Raiña de Inglaterra e..o Rey de Copas
Estimado Xaime
Non coñezo tan polo miúdo a situación de Venezuela como para contestar aos seus interrogantes, que semella que levan moito de afirmación. O do golpismo evidentemente non o podo aprobar, cando menos na perspectiva do que é unha sociedade democrática como son as nosas por máis eivas que teñan, non sei o que pensaría a este respecto de vivir en Venezuela. As modificacións constitucionais polo que sei están a ter un apoio popular moi maioritario, e isto con independencia do que poida opinar eu. Coido que ninguén lle pode negar a un pobo o dereito a elixir un determinado camiño. Se se equivocar cando menos ninguén o fará por eles, é a súa soberanía. O da inflación e o dos pobres non penso que se lle poida endosar a Chaves, asegúrolle, deso si que teño datos, que as políticas sociais e a atención as clases máis desfavorecidas son unha realidade e son a base do éxito do proceso venezolano e do apoio popular.
Non hai moito un parente meu que leva moitos anos de emigrante en Venezuela contábame que o goberno chavista era o primeiro que se preocupaba dos pobres. Comedores escolares, atención sanitaria, etc. Eran comentarios dun home que leva en Venezuela dende finais dos anos 50, e que viu xa unha chea de gobernos naquel país, dende a ditadura de Pérez Giménez e a súa queda até os diversos de Adecos e Copeis, home hoxe xubilado, xa moi maior, e cunha chea de diñeiro, aquí e alá, en bolívares e en euros, e que os seus comentarios non proceden de ningún tipo de resentimento.
O da televisión á que se lle acabou a concesión moito habería que dicir, os apoios que tal medio deparou aos golpistas do 2002 non penso que a fagan merecedora da renovación da concesión.
Incríbel defensa da monarquía (¿de verdade son vostedes aqueles que eran antes de rozar (aquí non sei se poñer os 50 ou votarlle a culpa a que rozan ó poder, ou a que abusaron do viño e da nostalxia nos magostos......
El-rei simplemente xa non tiña que estar, fixo o seu traballo, os obxectivos están cumpridos e, independentemente de que compre recoñecelo e recompensalo e pagalo como merece (e como se faría en calquera outra organización), non ten sitio nunha sociedade democrática
Nunca me gustou a xente que manda calar a outra, e menos nese ton paternalista de "Irmán maior" dunha familia orfa de pai. Deuda o ton real do seu talante, excesivamente nervioso (¿Tal vez por que algún empece a criticarlle despois de sentirse por riba do ben e do mal?), El-Rei deu a entender que entende que pode quitarlle a palabra a calquera, que pensa que fala con súbditos ... El-Rei está cada vez mais fora de sitio e é incapaz de controlarse, ese foi o que realmente pasou, perdeu a calma (parecía un Hooligan) ...mala cousa nun rei... Quizá xa chegou o momento de considerar unha renovación e modificación conceptual da Xefatura do Estado; poderiamos telo feito aproveitando a lei de Memoria Histórica (persoalmente penso que sería mais apropiado que o recoñecementos dos netísimos...)
Sexamos serios.
Que, baixo determinadas condicións de coerción e bombardeo propagandístico propugnados e/ou avalados por un goberno e o partido e grupos que o sosteñen, se faga mención á "libre soberanía do pobo", como se esta fose de seu algo natural e nunca mediado por tales instancias, para elixir un camiño que non conduce precisamente a máis democracia, senón a menos democracia e, eventualmente, a perpetuar no poder a un caudillo en concreto; que se faga mención a isto, digo, é unha falacia.
Outra cousa diferente é que ese goberno se preocupe, ou se deixe de preocupar, polos "pobres" e que desenvolvan políticas sociais nese sentido. Cómpre aclarar que "preocuparse polos pobres" non significa nada en si mesmo. Todo depende da orientación concreta que teña esa preocupación. Unha preocupación meramente asistencial e/ou de caridade que "xoga" coas necesidades máis urxentes do pobo pero que se nega ir alén? Unha preocupación que se traduce en medidas xerais, lexislativas, xurídicas e económicas, para erradicar esa pobreza? Houbo ditaduras que se preocuparon polos "pobres": velaí, sen saírmonos de latinoamérica, o peronismo, por exemplo.
Contrasta a información de La Voz coa de El País, onte ou antonte. Excelente artigo de M. Anxo Murado revelando as claves que explican a discreta retirada do primeiro plano da cume e a mala acollida do rei en América Latina. E é que, así como hai algún tempo España podía ser esa famoso "ponte" entre os dous continentes, agora percíbesella simplemente coma un acreedor. Chávez é un demagogo, pero Juan Carlos non debía estar presente na reunión de Chile. E de estar, tocáballe achantar e falar cando lle correspondese e lle preguntasen, en ningún caso sairse de ton. Polo ben de todos; polo seu, en primeiro lugar. Non creo que á monarquía lle interese moito "estar no candelabro", anque sexa para gañar puntos ante o “home de a pé” e xornalistas “riquiños” que aplauden que, por unha vez, “defendan a España” (a Aznar, recordemos), despóis de que todos pidan a súa “desmembración”.
Non se trata de defender a monarquía -que eu non a defendo-, senón de non confundir as apetencias persoais coa orientación xeral da gobernación dun Estado. Gústennos ou non os seus resultados, a cidadanía elixe periodicamente aos lexisladores, quen, a continuación, elixen os gobernantes, todo mediante un proceso xuridicamente pautado e establecido.
Se dese proceso se deriva unha abrumadora maioría política que non cuestiona a monarquía parlamentaria, como é posible facer unha "renovación e modificación conceptual da Xefatura do Estado"? E máis disparatado política e xuridicamente é pensar que iso sería factible coa lei chamada da Memoria Histórica. A categoría xurídica desta non é nin remotamente a dunha reforma constitucional, senón que é unha norma de rango inferior e subornidado ao actual texto constitucional. Polo tanto, dicir tal cousa é un brinde ao sol inútil.
Se queremos que desaparaza a monarquía e adveña a república, certamente habería que traballar na concienciación política da cidadanía en tal sentido, establecelo como elemento central do programa político e da acción gubernamental e lexislativa. Que partidos propoñen isto hoxe en serio? Ningún realmente relevante. Quizais só Izquierda Unida, pero esta non pinta nada á hora da conformación dunha maioría parlamentar suficiente a prol dunha reforma constitucional que elimine a monarquía.
Así son as cousas. Todo o demais é un brinde ao sol que queda bonito á hora de tomar un café, pero inútil politicamente. Hoxe por hoxe.
"¿Por qué no te callas?".
"¿Por qué no te callas tú, rey?".
E igual seguimos coa retórica uns días. Borroso queda o aspecto máis substantivo do Cume, incluíndo a tensión co empresariado español que forma algún bloque onde xunto a Chávez está, por exemplo, Kirchner. Imponse, de novo, o pretexto para discutir a Chávez contrapoñendo eventualmente algún modelo alternativo posible.
Ben, o que eu podo dicir algo superficialmente é que a chamada socialdemocracia ten pendente de demostración a súa eficacia, en América Latina, para reducir a desigualdade social. Exclúo da socialdemocracia, xaora e malia a súa opción partidaria, un Allende que tentou aplicar políticas máis de choque e máis de esquerda; inclúo un Carlos Andrés Pérez que ao mellor algún outro desexa ponderar.
Se cadra leva razón o Leituga ao dicir que "os outros" teñan máis doado o éxito inmediato. Acontece que Chávez -con maior ou menor acerto na xestión e previsión- usou os casrtos do petróleo para mellorar aspectos substantivos do benestar maioritario. Resulta lóxico que porentaxes moi relevantes da poboación venezolana consideren que iso é dar trigo; e comparen.
Acontece, así mesmo, que Chávez ten modos cuxa estética retrae. Sucede, tamén, que a lóxica das súas reformas políticas debe demostrarse democraticamente irreprochable, sexan ou non maioritariamente apoiadas. Non abonda, en efecto, con enfrontarse aos USA e a Bush para acadar patente de progresismo político; por moi atractivo que tal aspecto resulte, feito innegable que avalan moitos millóns de persoas.
Ningún gobernante se ten que preocupar dos pobres.Ténse que ocupar do pobo,e crear as condiciós necesarias pra que os pobres podian deixar de ser pobres por sí mesmos,coma persoas dignas ,e sin gobernantes paternalistas que lles "dén peixes".Que sempre empezan por roubar a unhos pra darlle a outros pra rematar esclavizando a todos menos á minoría peteñecente a unha certa Nomenklatura que lle é afín.
A reacción do rei tampouco me parece do máis afortunada.Pudéronlle as visceras.i eso rematará por pasarlle factura en termos de credibilidade coma Home de Estado.Zapatero estuvo máis no seu sitio.
En efecto. E entre esas condicións, dúas moi decisivas: sanidade e educación. Véxase o criterio de gasto no actual goberno venezolano.
Non entendo por que se di que Juan Carlos I non debía estar nunha reunión que é de xefes de goberno e de xefes de Estado. Ese é o formato, dende o seu inicio, dos Cumes Latinoamericanos. Se vai a presidente da República de Chile ou o Presidente da República Bolivariana Revolusionaria de Venezuela, ¿por que non vai ir o Xefe do estado español? A súa ausencia ta se podería ver coma un desprezo. E, por suposto, a España sempre lle resultou conveniente que o Rei asistise a eses cumes, pois ten en Lationamérica un prestixio importante e gran capacidade para actuar como "relacións públicas" dos intereses españois (léase implantación empresarial) nesas latitudes.
Agora parece que cambian as cousas e hai unha certa rebelión contra a presencia e actuación das empresas españolas alá. O que non sei é se esa nova actitude crítica ten fundamentos sólidos ou se é un máis dos innumerables froitos do autoengaño, o populismo e a demagoxia que tanto se estilan por aqueles pagos.
En todo caso, a diplomacia española saberá que facer coa comparecencia do Rei nesas reunións.
A ver se mentres pensan cal é a mellor opción teñen algo de tempo para mellorar a seguridade da biblioteca do Palacio de Santa Cruz...
¿Educación? Comedura de coco ideolóxica,mellor dito.
¿Sanidade? Un cachondeo.A ver o que tarda en reventar o tinglado.
Poden darlle as voltas que queiran e intentar focalizar o problema en Chávez ( supoño que para ninguén e unha novidade que o Sr Chávez e quen é e como é)
Se nos centramos á actitude do rei, este equivocouse en todos os parámetros, equivocouse coa persoa (mais alá d ir ó fácil) , errou no lugar e, moi especialmente, o fixo nun momento especialmente inapropiado... O que chama a atención e a obsesión de case todos os columnistas en nómina en escusalo(outro error esa sobre-protección..)
Sr Apicultor non debería de tomar as cousas ó pe da letra, como non o fai o Sr Cloney, sen ser catedráticos en Dereito ata os anónimos sabemos que a reforma dunha lei non pode mudar a Constitución, pero persoalmente penso que é chegado o momento de someter o titulo constitucional da Monarquía a referendo (claro que iso supón asumir mas riscos que legalizar outras cousas....) quizá por iso non o fará ningún goberno, simplemente polo medo a perder o poder ( gobernar en función deses medos tampouco aparece nos programas electorais ¿non si?). veremos que pasa, pero iso de xogar conservador, coincidindo co artigo de Cesar Molinas, pode darlle un susto a Zapatero ( e sería unha magoa porque cáeme ben) ; estes debería de ter coidado ó mellor non lle saen as contas... e de saírlle será probablemente o presidente de goberno que peor resultado acade nunhas segundas eleccións.... (obviamente, de ser así, a culpa será dos demais e, especialmente, dos cidadáns .....)
Non sei que lle estraña señor leituga, chegados a este punto ¿Por que a percepción das multinacionais, especialmente eléctricas ou bancarias, españolas debería de ser diferente das multinacionais americanas?
Radio Nacional de Venezuela
Xa sabedes o que lle dixo Xahvé a Moisés cando lle axudóu a organizar a "larga marcha": Escolle de entre os máis intelixentes ós homes "de dez homes",homes "de cen homes" e homes "de mil homes".
Venezuela está (des)gobernada por un fulano de mandar tropa.De dez homes,aproximadamente.("¡Tú,me hases sien flesiones!).E metéuselle UNHA idea na cabeza.Un corcho nunha garrafa vacía.Imposible de sacar.
Outra cousa que me "xode" bastante é que el-rei vai á "Pequena Venice" a defender intereses de grandes corporaciós,pero a xentiña española que leva varios anos fuxindo dalá tras serlles roubadas e ocupadas casas e fincas,importóulles e impórtalles un bledo.Pra eso rixe a "non inxerencia en asuntos internos".
Sr. Anómino:
Paréceme moi ben que vostede diga que "persoalmente penso que é chegado o momento de someter o titulo constitucional da Monarquía a referendo".
Pero se a continuación di que "quizá por iso [por non asumir riscos] non o fará ningún goberno, simplemente polo medo a perder o poder", espero que nos explique como se pode conseguir esa cadratura do círculo que vostede propón (quizais haxa algunha argumentación filosófico-teolóxica que se me escapa).
E pode usar o nick habitual, home, que non pasa nada.
Eu xa puxen o king politono para que me avise cando remato a clase.
Fago miñas as sempre sabias palabras de Xoán da Coba:
"Ningún gobernante se ten que preocupar dos pobres. Ténse que ocupar do pobo, e crear as condiciós necesarias pra que os pobres podian deixar de ser pobres por sí mesmos, coma persoas dignas, e sin gobernantes paternalistas que lles "dén peixes". Que sempre empezan por roubar a unhos pra darlle a outros pra rematar esclavizando a todos menos á minoría peteñecente a unha certa Nomenklatura que lle é afín".
E logo, Arume, quen quere que o avise?
Xa me dirán qué xeito de sacar da pobreza ós marxináis: pagarlles por ir de excursión a Caracas,bocadillos e licor incluido,pra glorificar ó presidente.¡Que expectativas de futuro lles ofrece!.
A vostedes non lles pasa que teñen a duración dunha hora de clase metida na cabeza,sen necesidade de consultar o reló?
Perdín o nick fai tempo. Espero ser quen de recuperalo e, se podo, será un dos primeiros en sabelo.
Non hai cuadratura, simplemente hai xestión da estratexia e a capacidade de escoller entre aqueles lugares: 1.- lugares de división e dispersión, 2.- lugares lixeiros, 3.- Lugares que poden ser disputados, 4.- lugares de reunión, 5.- lugares cheos 6.- lugares con varias saídas, 7.- lugares graves e importantes 8.- Lugares arruinados e destruídos e 9.- Lugares de morte...escolla vostede que tipo de lugar é o espazo do medo e da confusión de mensaxes na acción de goberno...
A mín góstanme moito os lugares número 7,Anónimo.Lugares nos que ún desexa quitar os zapatos i entrar descalzo pra que correntes telúricas estranas entren polos pés hasta os miolos.
Xa sabía eu que tña que haber algún argumento filosófico-teolóxico que se me esapaba!
... escapaba (of course).
Alguén se parou a pensar que pinta España e o rei nun foro de paises latinoamericanos. Cando poderan comezar a camiñar sos sen seren tutelados por ninguén.
Teño a opinión de que sempre é mellor unha educación ca ningunha; o que aprende a ler pode chegar a letra diferente daquela na que aprendeu. Unha escola autoritaria é mal modelo, preferible con todo -como paso- á indixencia inletectual da rúa.
Sanidade: déanme o home vivo, agora. Despois falaremos do sistema.
Ese asunto do referendum sobre Monarquía ou República é unha teima moi minoritaria que forma parte da inveterada tendencia hispánica a inventar problemas que non existen, ou a magnificar "solucións" que, en principio, o único que traerían serían unha inestabilidade e unha confrontación completamente innecesarias. Puro arbitrismo.
Pero, ademais, é unha teima equivocada, pois parte do suposto falso de que Xoán Carlos I só está aí por causa dunha "imposición" de Franco e carente, por tanto, de lexitimidade democrática.
O carácter "imposto" da Monarquía sería tal se polo medio non tivese transcorrido en España un proceso constituínte mediante o cal unhas Cortes elixidas democraticamente elaboraron unha Constitución que despois foi aprobada maioritariamente polos 15 millóns largos de cidadáns que, con toda liberdade, depositamos nas urnas a nosa papeleta co "SI", eu entre eles.
A lexitimidade da Monarquía vén de aí, non de Franco, e é plenamente democrática. Tan democrática como calquera outro punto da Constitución, dende a organización territorial e o dereito ao autogoberno de nacionalidades e rexións ata a orientación social dos dereitos cidadáns.
Estou conforme coa última parte da mensaxe do Leituga: o referendo constitucional limpou o defecto de orixe, e iso ten pleno efecto aínda que o primeiro puidese condicionar parcialmente o segundo.
Estou conforme, tamén, en que un hipotético referendo sobre a forma de estado é vivido, como urxencia, por moi poucos; como eventualidade próxima, por unha minoría.
Non así en que o debate monarquía/república sexa socioloxicamente irrisorio; está moito máis presente ca hai cinco anos. E é lóxico: ímonos distanciando da transicións, cohortes crecentes de votantes ven ben lonxe, no mellor dos casos, a "débeda ao Rei".
Lembro, polo 2003, aquelas grandes manifestacións contra a guerra. Nunha delas, unha das bandeiras españolas republicanas era portada, en cortexo, por un dos máis coñecidos -supoño que tamén, aínda, influíntes- liberados da UGT. Era en Lugo, e non me parece nada trivial.
Está moi ben que consideremos ao rei lexitimado polo sí á Constitución (aínda que fora ao final dun proceso democrático complexo e moi condicionado polo que se chamou o franquismo sociolóxico,(o ex presidente Suárez dicíao na entrevista censurada) e que esa lexitimación se manteña no tempo ao longo de xeneracións. Pero se eso vale, tamén valera que Chávez, mediante un procedemento democrático se perpetue como presidente da república venezolana. O que val para uns tería que valer, tamén, para os outros. A non ser que pensen que a realeza ven de Deus e está por riba do ben e do mal.
Está moi ben esta derradeira reflexión,Anónimo.Poderían verse esas semellanzas desde o punto de vista formal.Pero desde o punto de vista social,as situaciós evocadas en ambos países i épocas non se parecen en nada.
Dase a circunstancia de que eu coñecín Venezuela e pódolle asegurar que cando un baixa do avión en Maiquetía e olla para a inmensidade de ranchitos (chabolas) que rodean os cerros da cidade (o mesmo en Caracas),o primeiro que sinte é medo, despois un estado como de depresión ao contemplar tanta miseria e indignidade.Por último a sensación de que eso esta destinado a rebentar por algún sitio. Quizais Chávez sexa un mal menor.
din que a Chavez lle fallan as formas.
O estado español leva 500 años fallando nas formas, no contido..............................................
Por que nos xornais e na telen non poñen o contido enteiro do discurso,
porq non coñecemos o q Chavez estaba a dicir, ademáis do q aznar é un faSCISTA( Q O PENSAMOS MOITA XENTE)?
COMO DI O MEU AMIGO RREBUMBIO:
o domingo pasado todos nos levantamos coa noticia do "por qué no te callas" de don jun carlos hacia Chávez. Seguramente as formas de chávez non foron as máis correctas (manda carallo ter que falar de formas correctas e que o estado español exija respeto as antigas colonias do reino, cando máis ben debería pedir perdón e todo o robado e aniquilado durante siglos). Chávez, Ortega e compañía estaban a queixarse lexítimamente entre otras cousas do colonialismo capitalista que mafias como Repsol, Banco santander, Telefónica, e compañía están a exercer nestes países. O "paraleleismo" venme a cabeza porque se o señor villar mir a través de Ferroatlántica é capaz de cometer estos atropellos e quedar completamente impune, que non serán capar de facer estas empresas colonialistas en centroaérica e sudamérica?
iNTERESANTE ESTE APUNTE!
por motivos profesionais levo unhas semanas colgada a rede 10 horas diarias,
explorando os mundos de software libre, ubuntu e outros increíbles mundos.
cando chego a casa, cansadiña e sobresaturada da información engolida a diario,
chego a comprender que:
canto máis leo, canta máis información engulo,
máis perdida e desinformada me atopo.
xa non entendo nada deste noso mundo.
uff, e o q queda.
un saúdo
Algúns apuntan tamén que o populista Chávez é o principal subministrados do petróleo que precisan os EEUU nos seus exércitos para bombardear Iraq: esa mesma guerra de Iraq que tamén apoiaba Aznar, curioso paradoxo, non?
Moita xente pode pensar que Aznar é un fascista.Tamén poden pensar que é un lorito real.As opiniós son coma os cús.Pero o que foi foi un político de dereitas nunha democracia.E non fixo movementos contra a propia democracia.Non séi se nas ideas é algo parecido a un fascista.Non o creo.En todo caso,o que me importan son as obras.E penso que lle pode dar lecciós de democracia a Chávez.
O problema non é se lle dá leccións de democracia a Chávez. O problema é se conspira na sombra (como dicía o Zeca Afonso) para depoñelo mediante un golpe de estado.
Si vostede ten relación con Venezuela sabe que aquel pretendido "golpe de estado" non foi nin remotamente o que entendemos habitualmente por tal.Foi un valeiro de poder debido a circunstanzas técnicas nas que tiveron moita culpa os seus propios diputados.Pero a enorme tradición democrática do país salvóu os papéis.Tradición democrática que está a piques de irse ó traste.
A escasa preparación dese señor estáo facendo rodearse de "amistades moi perigosas".Ó final,coma con Franco,os malos serán os seus ministros.
Curiosa definición do que foi a todas luces un golpe de estado (polo libro). Con gobernos , como o español, prestos a recoñecer aos novos gobernantes.
O demócrata pobo venezolano reclamóu a Chávez,i el o que fixo foi escomenzar unha caza de bruxas e ver pantasmas e subversión por todas partes.E perseguir e coaccionar.Non tardará en haber "desaparecidos" en masa,máxime na maneira en que está facilitando a armas a moita xente dos ranchitos,que lle son afíns.
Sr leituga1, o mesmo PSOE (especialmente o Presidente da Comisión Constitucional do Congreso) deu sobradas razóns, na explicación de porque agora se podía e se debía facer unha revisión que de pe a Lei da memoria Histórica, que xustifican a necesidade de revisar e lexitimar o titulo II (os seus argumentos institucionalistas son moi similares os que utiliza o Sr Acebes para invalidar aquela..)
o que si é puro arbitismo é o que se esconde detrás de afirmacións do tipo "inventar problemas que non existen, ou a magnificar "solucións" que, en principio, o único que traerían serían unha inestabilidade e unha confrontación completamente innecesarias"
Moito lle agradecería ao señor Anónimo penúltimo que puxese aquí esa explicación do Presidente da Comisión Constitucional do Congreso na que, ao abeiro da Lei chamada da Memoria Histórica, disque xustifica a necesidade de revisar o título II da Constitución.
Moitas grazas de antemán.
Únome á súa petición, señor Apicultor. E agardo que o Anónimo antepenúltimo acepte o resultado deste pequeno referendum no que de momento xa hai dous votos a favor por ningún en contra.
Respecto ao que di outro Anónimo que intenta equiparar a Monarquía parlamentaria coa perpetuación na xefatura do estado venezolano que pretende Chávez coa súa tan debatida reforma constitucional, aconséllolle que lea o artigo que hoxe publica en "El País" o señor Peces Barba. Explica moi ben o xa mil veces explicado: a Monarquía non é na Constitución Española un poder do Estado, senón tan só a súa representación, nin ten prerrogativa ningunha (dereito a veto lexislativo, por exemplo). Non é isto dende logo o que propón Chaves para si mesmo na súa proposta de reforma constitucional.
En relación co que comentaba o señor González sobre o agromar recente do debate sobre monarquía ou república, penso que é máis o ruído que as noces. Eu atribúollo a unha coalición de intereses de forzas que, en principio, non teñen nada que ver: por unha banda ERC, que ten dende hai catro anos unha presencia política e mediática moito maior da que tiña hai uns anos. Por outra, o vello resquemor da dereita postfranquista contra o Rei, avivado aínda máis cando a voda do Príncipe Felipe coa "plebeia" Letizia.
Curioso comprobar na prensa e nas radios "nacionais" como os "corre-ve-y-cuéntame-que-pasó" que antonte admiraban a Chavez agora din que é un ditador. Tamén están en xogo os cartiños de importantes empresas hespañolas, algunha das cales adoitaba ter a súa sede en Galicia.
Chavez foi un golpista no seu día. Pouco ten que criticar aos que propiciaron un golpe contra el.
Teño a impresión de que Juan Carlos Primeiro de Si Mesmo aproveitou a ocasión para dar un "golpe" de efecto e recuperar así a popularidade entre as súas "bases" (que non o elixiron). Se non, que alguén me explique o de "¿Por qué no te callas?", sabendo como sabía que o estaban a gravar e que tiña o turno de palabra Zapatero.
O señor RRebumbio, amigo á súa vez de Bágoas Insomnes, pronuncia un dos tópicos máis recorrentes que se adoitan escoitar: "... debería pedir perdón e todo o robado e aniquilado durante siglos" (sic.).
Entramos aquí na cuestión de se os "desmáns" (subsitúase por termo análogo) cometidos polos antepasados deben ser considerados como un pecado orixinal que debe pesar como unha lousa imperecedeira nas seguintes xeracións, quen, polo tanto, estarían permanentemente obrigadas a pedir perdón e facendo acto de contrición per secula seculorum.
Desde o meu punto de vista, tal idea constitúe unha das falacias argumentativas máis torpes e perigosas que xurden desde os países de pasado colonial e que é aceptada acriticamente por certo esquerdismo occidental.
Seguiremos falando disto se acaso se terza.
A chave(z) do asunto: Jaimito e Elenita han convenido el cese temporal de la convivencia. Quen redactará os comunicados?
Sei que a irrupción de ERC vitalizou a expresión corrente do republicanismo. Ese partido ten, para o meu gusto, defectos diversos; non está entre eles, porén, o de facer explícitos aspectos ideolóxico-políticos contraditorios co sistema. Penso así e todo que o reaparecer -como cousa realizable- da hipótese republicana non se limita a aspecto tan conxuntural. Desde logo, non teño evidencia que achegar, e no que digo hai algo de intuición con outro pouco de orella. O tempo dirá se a monarquía española está forte coma un penedo ou se -coma di certo coñecido meu, empresario- Felipe non chegará a reinar.
Tocante ao outro aspecto: ata onde me consta e eu lin, Chávez foi secuestrado, unha xunta autoerixida tomou o poder e un continxente militar dirixido polo xeneral Baduel (agora disidente) resgatouno a el e a legalidade política en Venezuela. Baleiro de poder hóuboo, desde logo. Pero... é tal situación caracterizable como "circunstancias técnicas"?
E o Marichalar vai seguir sendo duque consorte de Lugo?
Se é certo que os pasados imperiais en América Latina non póden ser vistos permanentemente dende un ángulo negativo ,tampouco resulta moi crible o ángulo positivo (apelacións ao noso pasado común, cultura,etc.) que se pretende.
Que pinta España nunha reunión de paises latinoamericanos?. Non terían que comezar a resolver os seus problemas sen a presencia incómoda da antiga metrópoli (retóricas aparte)?.
Se hai empresas Españolas con intereses alí, que se defendan elas soas mediante negociacións transparentes e democráticas!
A época da United Fruit Company xa pasou.
Se a monarquía non é ,na Constitución Española ,un poder do Estado, senón tan só a súa representación, nin ten prerrogativa ningunha, xa me dirá vde que pinta en Chile facendo calar a un presidente dunha república americana por moi maleducado que este sexa.
Nos cumios iberoamericanos sempre participou o rei e sempre participou España e creo que tamén Portugal. Creo que ademáis teñen ofrecida a posibilidade de entrar Timor Oriental e Filipinas nesa mesma comunidade, semellante á Commonwealth. Pode non gustarnos, pero así a aceptaron todos os membros (seica por unanimidade). Agora poden facer a proposta de eliminar a España ou o que queiran e tamén poden decidir que o presidente do país non vaia e si os presidentes do goberno. Pero polo de agora esas son as reglas do xogo coas que todo o mundo, que eu saiba, está de acordo. Poden cambiarse. O que se diga dentro dese cumio, con este status, é outra cousa.
"... debería pedir perdón e todo o robado e aniquilado durante siglos" (sic.).
Don Apicultor, seguro que rr e bágoas insomnes se refiren as oligarquías nacionalistas catalana e vasca para con Galicia, por exemplo.
Deberían entrar tamén Goa, Damao e Diu ,Macao, o arquipélago de Guam, os territorios usurpados a México no tratado Guadalupe-Hidalgo, Puerto Rico, A Florida e todas as colonias españolas e portuguesas de Africa.... ese si sería un cumio como é debido.
E, por suposto, a dama de Elche, que é falsa.
As circunstacias técnicas que imposibilitaron durante un certo tempo a toma de desiciós democráticas foron,entre outras,a falta do quorum legal na asamblea,provocado pola non comparecencia de diputados de Chávez,facendo dexación de funciós en momentos clave pró país,e tomando as de Villadiego por non se sabe que oscuras razós.
Pois as escuras razóns, se cadra, foi que o seu presidente estaba secuestrado; igual non quixeron avalar unha farsa quizá xustificada baixo o pretexto dun feito consumado.
Ou sexa, non quixeron recoñecer un golpe de estado que ao final foi abortado. E o que tomou as de Villadiego foi o empresario que seica quería ser presidente.
Se empezamos a tentar xustificar o putsch que lle acae ben ao que nos interesa e pensamos, obvia e implicitamente estamos a xustificar outros. Non se esqueza, que é camiño ben diáfano.
Por máis voltas que lle dou, non atopo rastro da intervención no meu país das ¿oligarquías? nacionalistas vasca e catalá.
Os puntos de encontro dos galegos en Latinoamérica sonlle nas Casas de Galicia, namentras as dos vascos e cataláns, chámanlle BBVA e La Caixa, vai entendendo Sr. González.
A verdade é que para nada.
Non podo saber se foi un secuestro.Outras versiós falan dunha fuxida.
De tódolos xeitos,debéu ser algo así coma o noso 23-F.Oscuridade.
Da Coba: sabíase onde estaba, quen o retiña e foi visitado. Falou a súa muller, outros expoñentes sociais e constituíuse unha xunta de goberno dirixida non por un político, senón por un alto representante empresarial. Baduel tomou ao asalto -ou cousa parecida- a instalación onde estaba arrestado.
Todo iso non fai, necesariamente, bo a Chávez. Pero é branco e en botella.
Sí pero o que eu quería decir,é que o retiveron por que pretendía fuxir a Cuba.
Sempre según algunhas fontes,claro.
E non se molesten,XMGlz,nin o resto do blog,pero por razós que non veñen ó caso,o tema aféctame,e igual me poño un pouco terco.
Xa mo quixo parecer, Da Coba, e non se apure. Onde un está, está; e en moitos casos, o que lles (nos) toca aos demais é ver e respectar.
Foi certo tamén que o comandante Chávez protagonizou un par de asonadas militares célebres, ou estou equivocado?
Entendo que non está, e que aí labrou unha parte do seu prestixio inicial entre a clase popular e sectores da esquerda venezolana. Porque os seus levantamentos sempre tiveron referencia antioligárquica.
Reitero: isto non o fai necesariamente bo, pero as cousas hai que dicilas; non vaia ser que todos videlas.
Máis ca "referencia anti-oligárquica", eu diría máis ben "retórica anti-oligárquica", Coido que é máis precisa esta última denominación.
Sen dúbida, Apicultor, Chávez ten moita retórica; é característica ben notoria do uso da linguaxe por latinoamericanos. Se hai algo máis alá demóstrao a práctica; como mínimo, a oligarquía económica venezolana non aparenta moi contenta co actual goberno.
De calquera maneira, eu quería significar que as innegables asonadas de Chávez non o asemellan moito a Stroessner, Videla ou Pinochet; non pasaba de aí. Se quere posicionamento máis claro -que non todos sempre o manteñen nesta casa- direille que Chávez parece ter levado esperanza a moitos desesperanzados. Engado que eu, persoalmente, estou á expectativa; penso que está claro.
Após de ler os setenta e oito comentarios que van neste fío observo que entre os que escribimos no mesmo hai unha unanimidade en criticar en maior ou menor medida a intervención do rei (négome a empregar esa forma de El-Rei), en troca na prensa e nos medios en xeral a opinión é a contraria. E non só nos de Madrid, os galegos non son a excepción.
E paréceme que responde máis a unha reacción de españolismo que de monarquismo.
En calquera caso a reacción maioritaria nos medios é a de alabar a saída do Borbón e a pechar filas tras a súa actuación en Santiago del Nuevo Extremo.
Home, Amigo, se quere sacar vostede esa conclusión é moi libre de facelo. Eu máis ben penso que o debate neste blog non vai tanto de refocilarse na anécdota e dirimir quen foi o bo ou o malo, o correcto ou o maleducado. Teño a impresión de que o debate neste fío abordou, a raíz da anécdota, aspectos que trascenden a propia anécdota e, desde logo, moito máis importantes que esta.
O señor Anónimo (mar nov 13, 01:03:00 PM) aínda non debeu ter tempo para atender á peticición que se lle formulou. A ver se mañá...
Abofé señor Leituga 1 que o debate no fío tocou asuntos máis importantes que a anécdota do "por qué no te callas". O que non quita que as opinións publicadas vaian maioritariamente na liña que eu comentaba, o que non deixa de ser un sinal de como o incidente está a interpratarse en clave interna española. Nos medios, prensa, radio, etc. aparece a anécdota en termos Juan Carlos versus Chávez, e por suposto con alineacións a prol do Borbón, cando creo que aquí neste foro podemos coincidir en que ao que respecta á devandita anécdota os dous foron incorrectos. Se ben é evidente que quen gaña por diferenza en incorrección é o presidente venezolano.
Nada máis, o meu comentario anterior só pretendía reflectir o baixo nivel da maioría das informacións e opinións dos medios e como dan no nariz cun non oculto tufillo españoleiro.
Obviamente, os medios aproveitan a ocasión para facer gala do seu monarquismo. Venlles moi ben despois do que choveu e coincide coa condea ós debuxantes de El Jueves e a "separación temporal" curioso eufemismo de Jaime e Elena. Pero tamén houbo reaccións curiosas. Anasagasti, que no plano do discurso é quen máis dano lle pode estar facendo á monarquía con argumentos bastante sensatos, nesta ocasión saiu na súa defensa. E non por monarquismo nin nacionalismo español, a non ser que se lle negue a condición de nacionalista vasco.
Pasáranseme as súas dúas frases sobre a sanidade e a educación,señor XM Glz.Moi bonitas e moi literarias.Eu mesmo as teño dito similares nalgún momento.Pero referíndome a países africanos.A pobreza deses países non ten nada que ver coa "pobreza" de Venezuela.A pobreza de Venezuela é a xente.A pobreza de Venezuela é (ou era) a súa riqueza.Xa lle gostaría a eses africanos que andan quilómetros por un caldeiro de auga poder adentrarse na selva cen metros e voltar cunha piña de plátanos.O malo é se ademáis queres unha ipod.
E xa non escribo máis neste post.A miña dona é filla de galegos nacida e criada en Caracas.Omito falar das súas peripecias e as da súa familia.O outro día fumos a un karaoke.Alguén pedíu "Alma llanera".No correspondente video apareceron imaxes aéreas de Caracas.Púxose a chorar como unha perdida e tívena que levar prá casa.Menuda escea.
Benvidos a Venezuela
Discrepo, amigo Valcárcel, da calificación de "sensatos" que outorga vostede aos argumentos antimonárquicos do señor Anasagasti. En realidade, son moi similares aos que utiliza "El Jueves" habitualmente para satirizar á Monarquía. Que se non dan golpe, que se non traballan... E no que nunha revista satírico-burlesca está ben e resulta apropiado, nun senador e político con algunhas horas de vó paréceme unha titiritada.
Anasagasti criticando ao Rei recórdame aos que o critican a el como político pola súa peculiar "toilette capilar. Barato e fóra de lugar.
Anasagasti, no seu blog, móvese entre o coloquial e o argumento de fondo; probablemente é unha das razóns, así mesmo, do éxito que tivo como protavoz parlamentario. Ten o mérito de falar criticamente sobre a monarquía, desde unha perspectiva antimonárquica, onde outros que seguramente quererían non o fan porque non poden ou non lles convén. A min tamén me gusta lelo.
Isto, por exemplo, é fácil de ler e de entender; o seu ton non ten que ver nin con "El Jueves" nin co floreo cortesán. A min paréceme un mérito, e non barato.
Paréceme que a saída de ton to Borbón estaba preparada de antemán, como preparada estaba a nova da "disolución da convivencia" da súa filla e o Marichalar, xusto cando sae a sentencia de "El jueves".
E por certo, as críticas contra a monarquía poden ser xustas sexa cal sexa o ton que se empregue, e veñan de onde veñan. Outros, por algunha razón descoñecida, calan. Con todo, a maioría dos medios aplauden ao Borbón. Aínda así, nos últimos tempos veño notado que mesmo os que calan ou están a favor xa non consideran a monarquía coma algo intocable. Hai esperanza, pois.
A min non deixa de sorprenderme que haxa nacionalistas galegos que pensen que a forma de estado republicana é, per se, un motivo de "esperanza".
En primeiro lugar, porque unha república pode ser moito máis centralista e uniformista ca unha monarquía parlamentaria. De feito, moitos dos que propugnan hoxe unha república española o fan desde presupostos presidencialistas e para nada compracentes cos nacionalismos periféricos. Os que falan de república federal non son maioría entre os republicanos, e, en todo caso, as ideas do federalismo máis clásico non son aceptadas polos nacionalistas.
En segundo lugar, porque historicamente o nacionalismo galego foi sempre accidentalista verbo das formas de estado. Mesmo o actual nacionalismo (léase BNG) non ten a idea de república como un eixo central e irrenunciable do seu programa.
Poderíase seguir falando... se acaso houbese oportunidade.
P.S.: E, por favor, que non me veña agora o típico "crítico" coa falsidade de acusarme de que defendo a monarquía.
"Mejor no meneallo", "virgencita que me quede como estoy", "ni me opongo ni me dejo de oponer", "en la transición establecimos un pacto que incluía la corona", etc, etc. En fin, que lle contesten outros nacionalistas. Porque habelos hainos por aquí, non?
Era previsible: xa veu o típico...
Agora, de discutir os argumentos... na de na!
Vostede, todo o que eu opine xa o alcuma como "vaia, xa saiu o típico nacionalista". Ponlle a etiqueta e así xa quedan marcados o valor e a orixe de procedencia da mercadoría. Iso non lle impide "saltar" ante unha afirmación que eu fixen un par de intervencións miñas atrás.
Repito os meus desexos: espero que algún día non teñamos que manter borbóns e demais familia. E agora responda vostede: "Monarquía, por que e para que(n)?"
Melendi est Monarchia
Como eu xa respondín bastantes veces á pregunta de Swann, permítome preguntarlle eu a el:
-Señor Swann, ¿sería vostede tan amable de ilustrarnos sobre as vantaxes e beneficios que no actual momento histórico lle reportaría á nosa amada Galicia e á miña amada España a substitución da Monarquía Parlamentaria por unha República?
Podería respostarlle eu que non son naide, N E N G U N H A.
Eu vou dicir que o Apicultor, na mensaxe que comeza "A min non deixa de sorprenderme..." leva considerable razón; de feito, verán que non adoito meterme nestes debates a non ser achegando unha humildísima (e moi falible) toma de temperatura sociolóxica.
E non direi nada máis; porque o semántica profunda do dinástico explícase ben ela soa. E porque teño guerras dabondo.
Ora que, se hai que responder a pregunta que a min non me fixeron, e no contexto que o Apicultor me enseña, fareino ao modo de Becerreá, non sei se un pouco modificado: tan honrado é Xan coma o seu can.
Non entendo ben, e descúlpeme, Saavedra, os ditos de Becerreá. Así que non sei moi ben con quen se queda vostede: se con Xan, co can deste ou con ningún dos dous.
Verbo de Swann, non ten moito sentido polemizar con el, posto que eu nada dixen de "típico nacionalista", senón de "típico crítico". Termos ambos que non son necesaria e obrigatoriamente sinónimos. Como tampouco "saltei" sobre ninguén, posto que tan só me limitei a argumentar a miña perplexidade sobre as "esperanzas" que determinados nacionalistas galegos (que non todos: véxase don Xaime) depositan na fórmula republicana. Algo que, ao meu falible entender, non está nin nunca estivo na axenda política e estratéxica do nacionalismo galego.
Mais, polo de agora, ninguén retrucou os meus argumentos, que, non obstante, poden ser matizados e, se cadra, rebatidos... pero con outros argumentos.
Pois sonlle ben claros, igual có expresado anteriormente en relación coa súa mensaxe.
Primeiro: o dito -presuntamente- de Becerreá aludido é unha variante de "Tanto ten Xan coma Pericán", que igual coñece mellor.
Segundo: de aí se segue o meu escepticismo e desapego con respecto a calquera tipo de fórmula que non implique cambio substancial no modelo de Estado; iso, para empezarmos a falar.
Terceiro, e a esta altura supoño que xa o comprendería: esperanza, ningunha. Nin en Xan nin no seu can. Semánticas de fondo aparte, claro, que diso non falamos.
De todos modos, tamén podemos seguir explicándonos.
-Señor Leituga, ¿sería vostede tan amable de ilustrarnos sobre as vantaxes e beneficios que no actual momento histórico lle reporta á nosa amada Galicia e á miña amada España o mantemento da Monarquía Parlamentaria? Non repita, por favor, o argumento de que a República non figura na "axenda" política de ningún partido porque ese non é un argumento.
Monarquía ou República?.
sexan prudentes!.
O xogar con estas cousas, aos humoristas de El Jueves costoulles 3000 euros a cada un .
E tamén un aviso a navegantes: hai cousas que nin se tocan.
Non é unha cuestión de ventaxas ou desventaxas.É unha cuestión de dignidade humán,coma o maltrato á muller.
Tamén é cuestión estética, aínda que a marcha (en sentido literal)dun membro sobresaliente (en sentido literal) da familia alivia o cartel (ou cártel).
Así, coma vostede, amigo Saavedra, é como debería opinar un nacionalista galego de verdade. Na miña opinión, é o máis congruente con tal punto de vista. Xa o sospeitaba de vostede, pero grazas por confirmalo.
O reino de Galicia sempre está no horizonte de expectativas. Realismo, en fin.
Por haber até llos hai nostálxicos dos oestrimnios, Arume. Pero non creo que ese sexa o caso de Saavedra: nacionalista cabal (dito sexa sen ningunha pinga de ironía).
O que el plantexa -congruentemente ao meu ver- é que, para un nacionalista, é moito máis importante o modelo de Estado que a forma que adopte ese Estado.
De aí provén o accidentalismo do nacionalismo galego histórico. E é que os pais fundadores non tiñan nada de parvos. En troques, agora ten que haber de todo.
Ten graza que vostede, apicultor, non sendo nacionalista, se permita dar leccións aos demais (neste caso a xosé m. gonzález) do que debe pensar "un nacionalista galego de verdade" pois iso é "o máis congruente".
Os demais debemos ser nacionalistas "de mentira" e non congruentes con non se sabe que. Debo de ser un extraterrestres
E logo permítese, noutro fío, darme leccións de tolerancia e de respecto.
Algunhas das últimas respostas que levo lidas deixáronme turulato. Ben que o sinto.
Punto e aparte, e coa música a outra parte.
Marcel Swann
Non sexa tan rosmón, Swann. Que a ninguén lle interesa as súas teimas comigo, home.
Naturalmente que eu non lle dou leccións a ninguén, e menos a Saavedra, xaora.
Outra cousa diferente é que vostede se dea sempre persoalmente por aludido en todo o que eu digo e que sempre remate indignado.
E ben que llo sinto, porque é vostede un bo rapaz. Reflexione un pouco, caramba.
Despois de redactar a miña última mensaxe, leo a última súa. Vaia, agora ademais, segundo este vulto, son "parvo", aínda que mo di moi fina e indirectamente.
E novamente volve a apoiarse nunha terceira persoa (non é a primeira, pero será a última vez que o faga) e, ademais, nos "pais fundadores" dunha cousa na que el non cre, por moito que lese nos libros.
Todo moi irónico, pois este tipo, se de algo se preza, é de estar libre de prexuizos, xulgar todo con obxectividade e nunca ser "previsible". Agora dalle por apuntarse ao "bo" nacionalismo.
Noraboa. E agora que xa se quedou co público, adiante. Siga repartindo doutrina.
He, he, he! deixade que Api e Leitugo sigan a defender á monarquía, que o están a facer moi ben.
E dalle coa mesma cantinela, Swann!
Pero de onde quita agora vostede que eu lle chamei parvo? Como quere que llo diga? EU-NON-ME-REFERÍA-A-VOSTEDE-EN-PARTICULAR. Enténdeo mellor así?
Repase con calma todo o que eu dixen sobre este tema. Dígame onde dixen algo ofensivo de vostede?
Eu expuxen que, na miña opinión, nin o republicanismo nin o monarquismo forman parte do núcleo duro doutrinal do nacionalismo galego. E que iso era lóxico e congruente, e dixen por que me parecía así. Sempre na miña opinión, obviamente.
Con iso non lle estou a chamar a vostede nin incongruente nin extraterrestre nin rabos de gaita, home.
O único que digo é que o substantivo do nacionalismo é o envase e non o líquido que contén, que é o adxectivo. A ver se me entende. Que ese envase (o núcleo duro doutrinal) está feito dun material que propón lograr as máximas cotas de autogoberno e, eventualmente, un Estado propio. Estado propio que, en todo caso, no nacionalismo galego nunca se formulou (agás casos moi minoritarios) como independencia propiamente dita, senón como unha Galicia soberana nunha España federal ou confederal (aínda que con moita indeterminanación a este respecto). Polo tanto, para este o fundamental é o modelo de Estado. Que o Estado poida adoptar unha ou outra forma é algo secundario e adxectivo. Por outra banda, dentro dese envase pódense poñer diferentes licores (e aquí si que entraría todo o demais).
Agora dirame que lle estou dando leccións cando só estou facendo un esforzo para explicarlle a vostede o sentido das miñas palabras. Ademais, polas présas, seguramente puxen algo mal.
Xa lle vale, Swann. Faime facer vostede uns esforzos que non vexo recompensados por ningures pola súa parte. Porque só ve o que os seus prexuízos cara min só queren ver. E iso, día tras día, xa farta e aburre. Reflexione, caramba, reflexione dunha vez, e déixese de tonterías.
Sabe unha cousa, Swann? Que un exemplo de parvo é o señor Anónimo anterior, non vostede. Está máis que claro.
Ala, veña, boa noite a todos, incluso aos parvos.
Aclaro agora unha frase:
Polo tanto, para este [para o nacionalismo galego] o fundamental é o modelo de Estado [federal ou confederación]. Que o Estado poida adoptar unha ou outra forma [monárquica ou republicana] é algo secundario e adxectivo.
Queda outra frase para aclarar, pero agora xa non teño forzas. O dito: boa noite, incluso aos parvos.
Haxa calma.
Non se dan conta que manteñen posturas irreductibles é non chegarán a porse nin siquer no ponto de partida do debate. Escomenzamos a falar si ó que Xoan Carlos fixo no Cumio estivera ben ou non, pero cando aparece o rei, se un se pon de parte del, argumentando que calquera no seu lugar faría o mesmo, non significa que sexa monárquico como algún anónimo permanentemente afirma.
Non dín a miña opinión, e direi que o millor o Rei o que tiña que facer era irse sin máis, e non soltar palabra, en tanto, que debería ser que a ía armar, sobre todo con especímenes como Chavez, pero como tratamos de valorar conductas, o rei fixo o que calquera de nós faríamos cando nos enchen os güevos, pero a él lle pagamos para que aguante.
Por outra banda, si diante do xefe do Estado, se está ofendendo o anterior presidente de Goberno de España, e se soporta e nin se contesta, a bon seguro que no próximo cumio -si o hai- xa se levantaría o velo e sería un lugar que calquera con ganas de dar batalla, vóltara a repetir a lenda negra e a actuación do reino de España nas Américas.
Quen non entenda que ese lugar non é para despotricar, e que lamentablemente non vive no século XXI.
En todo caso, sabían que o 70% da débeda, en forma de axuda exterior que o Estado presenta neste momento é cos paises cos que se sentou no cúmio, e o maís grave é que dese 70% o 100% e incobrable e saíu dos meus impostos
Estimado Arume, se son eu o aludido non sei se quixo entender o da semántica dinástica. Para dinastías, a fundada polos González, do Castro, e os Pérez, de Froián. Ora que, se vde. atopa un renovo de Don García, e este decide encabezar a loita pola independencia, pódese falar do asunto.
Se non, tamén se pode falar de política.
Atopar xa o atopei, pero el non dá arrancado: di que o concesionario de ferraris que ten en Sanxenxo vaille millor.
Lástima.
Eu abordo o debate sobre Monarquía ou República dende un punto de vista exclusivamente pragmático. Entre outras cousas, porque non atopo compoñentes ideolóxicos serios que aplicarlle, dado o carácter de "envase", como di Apicultor, da forma de Estado. Xa dixen aquí algunha vez que nin monarquía nin república implican de seu maiores liberdades públicas nin maior progreso social e que entre os países máis avanzados do mundo se atopan tanto monarquías como repúblicas.
Así pois, o meu accidentalismo é absoluto a este respecto. A monarquía é actualmente boa para España na medida en que lle resulta útil ao conxunto do país. Resultoulle útil para atopar un camiño pouco costoso de saída do franquismo e resultoulle útil para a construción dun longo e inédito periodo de democracia, para a integración en Europa e para o mantemento dunha estabilidade social e política que foi básica para o inmenso cambio experimentado polo país nos últimos trinta anos. Así pois, son criterios de utilidade e de eficiencia os que determinan a miña posición favorable á actual monarquía parlamentaria.
O día que a Monarquía Parlamentaria deixe de ser útil ou o día no que os seus custos sexan superiores aos seus beneficios, daquela será cuestión de empezar a pensar na alternativa republicana.
Hoxe, porén, esa alternativa carece por completo de sentido político. E, de feito, o 99% dos seus partidarios non utilizan argumentos políticos, senón mitificacións de carácter histórico-ideolóxico moi relacionadas cunha idealización mistificada, pouco consistente, do período republicano de 1931-1936, a todas luces moi deficitario dende case todos os puntos de vista en relación co período monárquico-parlamentario 1977-2007.
Outra cousa son os argumentos estéticos que esgrime Arume dos Piñeiros. Eses parécenme bastante máis respetables e mesmo compartibles, tanto pola súa propia natureza como por ser conscientes dela. Agora ben, aínda que haxa zonas de intersección entre estética e política, creo que deben tratarse como esferas de apreciación distintas.
O español non foi o único estado que saíu dunha dictadura no remate do século XX. É máis ,media Europa desfíxose desa pesada carga para evoluír cara organizacións democraticas do estado. Varias nacións naceron nos derradeiros anos. A ningún destes europeos se lle ocurriu restaurar as vellas monarquías. Somentes sucedeu no caso español. Porqué?.Seguramente non porque este sexa un réxime con futuro. Que sexa visto pola cidadanía como a culminación dos seus anhelos de libertade e democrácia .En ningún pobo. En ningunha parte do mundo planeta.
Máis ben sería porque se impuxo sen máis e os partidos democráticos aceptárono como un mal menor.
Pois ben : As cousas están así! .Aceptámolo.
Pero que ninguén intente que renunciemos a que cambien. E sobre todo que non se argumente que pretender un cambio por vías plenamente pacíficas e democráticas significa tensións innecesarias ou abrir vellas feridas ou crear novos enfrentamentos. Estamos debatindo e propoñendo. Non estamos ameazando a ninguén e esperamos que tamén non se nos ameace.
Aínda que soe a retórica, hai moite xente pacífica e domocrática que o único que quere é remar a favor do vento.
Deixando aparte, por certo, a idea dinástica (aínda que tamén François Duvalier, se non lembro mal) e a súa pertinencia lóxica. Ben, de calquera maneira -non vaia haber equívoco- é ben deixar claro que logo de Murguía o nacionalismo tivo compoñente e orientación netamente republicanas; Otero e Castelao poden ser boas citas ao respecto. Entendo que lle vén da súa xinea liberal, xa desde o propio Murguía.
OUtra cousa, arestora, é a política corrente e prioridade estratéxica. Ou sexa, Quintana non adoita ocupar moito tempo niso, pero esoutro día declarouse republicano; igual non leron nada.
Coido que, historicamente, non é así, Saavedra. Non é exacto que "logo de Murguía o nacionalismo tivo compoñente e orientación netamente republicanas".
Por unha banda, as Irmandades da Fala declaráronse explicitamente accidentalistas. Pola outra, non houbo, até os prolegómenos da II República, ningún debate sobre monarquía/república no seo do nacionalismo nin necesidade de decantación.
Ora ben, ante a inminencia desta última, e as posibilidades que abría para lograr o autogoberno, o nacionalismo se foi decantando cara o republicanismo (como, por outra parte, todas as forzas políticas da época de centro, centro-esquerda e esquerda). Pero ese republicanismo foi, para a maioría dos nacionalistas galegos, algo sobre todo instrumental: un medio para conseguir un fin, o autogoberno, nunca algo por si mesmo positivo. De feito, o sector católico-conservador do nacionalismo, con Otero á cabeza, foi o que máis serodiamente asumiu unha "declaración de fe" republicana. Xa en plena guerra civil, e de aí en adiante, Castelao e moitos outros irmáns definiríanse inequivocamente como republicanos (partidarios dunha república federal, non dunha república calquera) fronte á barbarie da ditadura militar.
Finalmente, cómpre dicir que o liberalismo, historicamente visto desde a súa xénese, non foi, en principio, necesariamente incompatible coa monarquía consitucional e, posteriormente, palamentaria. Podíase un ser de "xinea liberal" e estar a prol da forma de Estado monárquica, sempre e cando esta non fose absolutista. Tan só o sector máis radicalmente democrático do liberalismo (minoritario en Europa) se iría asimilando á idea de república. En Europa hai exemplos de abondo de todo isto.
Interesante artigo, e moi documentado, de Laudelino Pellitero en Vieiros.
http://www.vieiros.com/opinions/opinion/243/a-crise-das-formas-1-aznar-vs-chavez
O anterior anónimo é un amigo.
Estou coa interpretación que fixo Apicultor sobre o accidentalismo do galeguismo dos anos 30 e 30. De feito a declaración dos galeguistas ourensáns, 16 en concreto, asinouse o 1 de abril de 1931 (aparece no Heraldo de Galicia), cando se funda o Partido Nazonalista Republicano de Ourense. Data bastante tardía: tanto que había desconfianza entre outros partidos republicanos sobre a sinceridade dese compromiso por parte dos galeguistas.
O punto 1 da declaración dicía: "República Federal Hespañola, que leva consigo a autonomía do Estado galego, baixo a soberanía do Estado español".
Ampliando:
Antes desa tan serodia data, a maioría dos compromisos republicano-galeguistas non eran tan explícitos. Por ex., Otero, Castelao e Cuevillas, estiveron co Pacto de Barrantes, con elementos moderados e agrarios como Portela Valladares e Basilio Álvarez. E alí só se afirmaba:
"Incompatibilidade absoluta coas hexemonías e reximes políticos non remancentes do pobo", forma eufemística de rexeitar a Monarquía. Outros republicanos entenderon o Pacto de Barrantes como unha proposta pouco esixente e case traidora á causa republicana.
Estou dacordo co que din, e recoñezo que a miña mensaxe anterior non era precisa.
Que o liberalismo decimonónico actuou en contexto monárquico é claro; entre os mesmos xirondinos a monarquía non era necesariamente rexeitada. Ora ben, a xinea liberal do galeguismo debeu facer fácil o achegamento a posturas explicitamente republicanas; iso é o que me parece.
Como tamén me parece que xa nas Irmandades pouca sensibilidade monárquica debía haber, principalmente nos seus sectores dirixentes e máis ideoloxizados; á letra do Pacto de Barrantes fáltalle só a palabra. Ora que, sendo época na que o discurso político galeguista tiña estado absolutamente incipiente, ese tipo de formulacións non deixan de ser lóxicas.
Entendo que o nacionalismo galego dificilmente pode ser monárquico por non ter dinastía propia á que acollerse; caso contrario, sería ao mellor cousa diferente. É notorio, tamén, que a fasquía republicana só se fai clara cando se impoñen no campo ideolóxico e político do nacionalismo posicións maioritariamente progresistas, primeiro, e de esquerda despois.
Como tamén o é que, tacticamente, sempre funcionou unha estratexia dilatoria que podemos chamar, se queren, accidentalismo. Eu mesmo, por caso, podo ler e reflectir, pero ben ven que non me ocupo moito diso. En serio.
Ou sexa, que se o Arume atopa o renovo mencionado, que non deixe de avisar; juancarlista non me vou volver, pero leituguista... Se o fixo Garibaldi, why don't you, Bob? Pode valer aínda que sexa un bastardo.
(Desculpen e non fagan caso).
Os monárquicos ourensáns estiveron sempre moi lonxe dos galeguistas e estes arredados daqueles. Nos anos 30 os galeguistas deciden boicotear o periódico monárquico e calvosotelista GALICIA polos ataques que lle facían a Otero Pedrayo. Como curiosidade, mellores relacións con este sector tivo XAVIER PRADO LAMEIRO, que estivo nas primeiras Irmandades, antes de chegar os de Nós, e levábase ben cos calvosotelistas. Xa non entrou no PG e fixo poemas a Franco (pero isto tamén outros galeguistas, é de sobra coñecido).
OUTRA CURIOSIDADE: Monárquicos cos nacionalistas galegos.
Xa saben que en Portugal entenden mal iso do nacionalismo galego. En xeral. Contáronme que os máis receptivos ó respecto, favorables ós dereitos nacionais de Galicia, son os monárquicos portugueses, da ultradereita. Disto sabe algo o Isaac Alonso Estravís, por se queren ampliar o dato.
Que non se sexa monárquico non implica automaticamente que se teña que ser republicano. O accidentalismo no galeguismo foi, non simple táctica ou estratexia dilatoria, senón definición exacta da posición verbo da forma de Estado.
Certamente que na historia do galeguismo non houbo ningún monárquico explícito, coa excepción de Alfredo Brañas e os tradicionalistas da época do rexionalismo.
E verbo do liberalismo decimonónico (por certo, creo que en galego normativo non se acepta o de decimonónico, estou no certo?) non é só que actuase en contexto monárquico. É que tamén hai sector del, moi importante, que integraba figura e funcións do monarca dentro dos presupostos liberais. Velaí os doutrinarios franceses.
Seica non só da ultradereita. Hai tempo, nalgún foro de aquí, publicouse algún documento do Partido Popular Monárquico (PPM), que debe ser algo así coma de dereita ou centro. De feito, nos tempos da AD coaligábase co PPD (agora PSD) e mailo CDS.
Concordo con vostede, Saavedra. Por que non Leituguista?
No nacionalismo nunca houbo un candidato a rei, por suposto. Agora, si que houbo un petit prince que aínda anda por aí. Saberán cal é, non?
A posición con respecto á forma do Estado Español, Apicultor; ata aí, dacordo. Máis longo sería debater o perfil institucional da propia nación galega no imaxinario e corpus incipiente. Tan longo que eu non podo seguir, por obriga inescusable.
Por certo: eu uso decimonónico, e non meu Gran Xerais vello vén.
No imaxinario e corpus incipiente o perfil institucional da propia nación galega estaba de abondo subdesenvolvido no nacionalismo. Mesmo hoxe.
(No caso de que entendamos o mesmo cando nos referimos a tal perfil, claro).
Semella que hoxe Barreiro lle bota un cable á monarquía. Outra decepción para os nacionalistas que lle son siareiros (esa estraña cousa).
No necesito creer que los jueces son los más honrados para aceptar sus sentencias; ni los obispos los más santos para considerarlos mis pastores; ni los funcionarios los más íntegros para aceptar su autoridad; ni el Rey el más sabio para ser el jefe del Estado. Por eso no me inquietan los pequeños conflictos. Y por eso estoy convencido de que vivo en un gran país en el que casi todos damos la talla. También el Rey. Por supuesto.
Por certo tamén. Hoxe Durán i Lleida bota un xerro de auga fría aos que magnifican o papel de Galeuscat:
Os intereses son distintos e hai que situar o alcance de Galeuscat no seu punto, valorala máis sería un espellismo, se un quere darlle unha sobredimensión despois pode chegar á conclusión de que serve para pouco ou non tivo o impacto que se esperaba, eu creo que tivo o que pode ter e que segue estando aí, permitindo encontros e unha colaboración nos xustos límites. En Madrid, os partidos de Galeuscat non coincidimos sempre en votacións, pero se ó BNG lle interesa unha votación e non contravén os meus intereses nós apoiamola e á inversa, agora, se contravén os nosos intereses, non, porque ó BNG lle pagan para defender os intereses de Galicia e ó mellor non nos benefician a nós.
Ningún xerro, Apicultor, verdad de la buena. Galeuscat non é, de momento, nin unha coalición de goberno nin moito menos unha federación política.
O que non quita que, dentro de CiU, non deba ser Duran o máis ardoroso partidario da nin sequera existencia do acordo; que é de mínimos, a miúdo só simbólico, xaora. Accidentalista?
Claro que "verdad de la buena". Non hai outra, e ás veces preténdese vender, aquí entre nós, Galeuscat como unha gran panacea. E pouco máis é que unha reunión anual de amigos na que, non obstante, ninguén convida a ninguén. Cada quen paga o seu plato, tanto o que é máis rico como o que é máis pobre.
E se o Jaume de Mar i Chalar proclama, desde o alto da muralla de Lugo, a independencia de Galicia baixo a súa bandeira, que, amigo Saavedra?
Entendo que se engana, non se vende como panacea ningunha. De feito, os representantes institucionais do BNG adoitan falar en termos ben semellantes aos indicados para Duran. Sería parvo, por outra banda, non facelo: o proceso orzamentario poñería as cousas no seu lugar, e decontado.
O outro termo non llo vou discutir: a min gústame esa reunión anual, e tamén que sexan amigos, aínda que cada un coñeza o valor da vaquiña. Vindrà temps.
E teñan boa noite.
Volvo por un momento, que non lera a importantísima achega do Arume. Que debo, pesarosamente, desbotar como posibilidade efectiva: non podo confiar en la rancia nobleza castellana. Logo pasa coma cos Borbóns e os Pactos de Familia, e botamos dúas e tres xeracións coma quen non fixo nada.
Eu non meto o meu capital a carta así de azarosa.
Para o Sr. Apicultor....
O Sr Anónimo remata de chegar de traballar e leva uns días demasiado complicados para conectarse (non todos podemos ter a súa adicación....) en canto as declaracións nas que O Sr Guerra incluía xustificacións para a lei de memoria histórica que entendo serían facilmente trasladables ao tema obxecto de debate, dicir que o seu o argumento principal era que no momento da transición tívose que optar polo ben maior- a democracia- e iso fixo que se deixaran de lado (por non por en risco dito ben maior) moitos asuntos que deberíanse de ter tratado e que non se abriran moitos debates que eran necesarios e incluso (antes o despois) inevitables, agora, unha vez asentada a democracia é o momento de poder facelo (dicía el) . Será difícil traer esa proba de fe que esixe xa que foron feitas nun programa de TV, pero tentareino.
Fágovos saber, amados súbditos, que, conmovido polas vosas demostracións de lealdade e fervor cara á miña Persoa e cara á Monarquía Galiciana que moi pronto representarei, acepto diante de Deus e da Historia a alta responsabilidade que me conferides e xuro solemnemente, nesta Igrexa de Bonaval onde repousan eternamente os máis ilustres e preclaros fillos da Patria Galega, que serei digno herdeiro do meu devanceiro Don García e que serán os meus días todos entregados á causa santa de Galiza
¡Viva Galiza!
(O Pobo):
-¡Viva Leituga I
-¡Viva O Rei!
Empeza moi ben, S.A.R. (ela) Reituga the first. Por fin, elimina esa cousa rarísima de "El-Rei", que debeu xurdir dunha melopea no Ilga, aló polo 78, cando aínda pervivían por compostela aquelas lixivas que daban por ribeiro.
O Marichalar, tenlle abondo que gobernar na súa casa, como para ocuparse de Nós.
Eu prefiro o Leituga, que como dí o outro, polo menos é un home -supoño-.
Grazas, señor Anónimo.
O que eu deduzo das súas palabras é que Alfonso Guerra non falou explicitamente da monarquía senón dun modo moi xenérico e indeterminado, pero que vostede, levado dun xustificable sentimento pro-republicano, quixo entender que Guerra estaba contra da monarquía.
Sexa como for, unhas declaracións televisivas, realizadas a título persoal, non son proba de ningún tipo. Tería que haber algún documento, declaración ou pronunciamento oficial sobre este particular, ben fose do grupo parlamentario socialista ou do propio partido. E até onde eu alcanzo, non existe tal.
Lamento darlle tan mala noticia, pero é o que hai. Mais perseveremos...
A arrogância colonialista
O presidente Hugo Chávez é descuidado e franco no que fala. Usa, em sua retórica antiimperialista, metáforas quase divertidas, como chamar Bush de diabo. Mas não exagerou ao qualificar o ex-primeiro-ministro espanhol José Maria Aznar de fascista. Aznar, produto típico da Opus Dei, que se reorganiza com novo alento na Espanha, sempre tratou a América Latina com desdém. Em 2002, em Madri, atreveu-se a dar ordens ao presidente Eduardo Duhalde, da Argentina, para que aceitasse e cumprisse as exigências do FMI. Reincidiu na grosseria, ao telefonar a Buenos Aires, logo depois, como um dono de fazenda telefona para seu capataz, a fim de determinar-lhe a assinatura imediata do acordo com o órgão.
Conforme disse o próprio ministro de Relações Exteriores da Espanha, Miguel Angel Moratinos, Aznar deu ordens ao embaixador da Espanha em Caracas para que apoiasse o golpe contra Chávez em 2002. Com o presidente eleito preso pelos golpistas, o embaixador foi o primeiro a cumprimentar o empresário Pedro Carmona, que, também com o entusiasmado aplauso do representante dos Estados Unidos, tomava posse do governo, para ser desalojado do Palácio de Miraflores horas depois.
Não se pode pedir a Chávez que trate bem o ex-primeiro ministro espanhol, embora talvez lhe tivesse sido melhor ignorá-lo no encontro de Santiago. Mas, como comentou, na edição de ontem de El País, o jornalista Peru Egurdide, há um crescente mal-estar na América Latina com a presença econômica espanhola, identificada como "segunda conquista". A Espanha opera hoje serviços como os bancários, de água, energia, telefonia e estradas, que não satisfazem os usuários. Ainda na noite de sexta-feira, em reunião fechada, Lula e Bachelet trataram do assunto com Zapatero, de forma veemente - longe dos jornalistas.
Mas se Chávez, mestiço venezuelano, homem do povo, fugiu à linguagem diplomática, o rei Juan Carlos foi imperial e grosseiro, ao dizer-lhe que se calasse. O rei, criado por Franco, tem deixado a majestade de lado para intervir cada vez mais na política espanhola - conforme o El País critica em seu editorial de ontem. Em razão disso, as reivindicações federalistas dos povos espanhóis (sobretudo dos catalães e dos bascos) se exacerbam e indicam uma tendência para a forma republicana de governo. Pequenos episódios revelam o conflito latente entre os espanhóis e seu rei. Já em 1981, quando do frustrado golpe contra o Parlamento Espanhol, o comportamento de sua majestade deixou dúvidas. Ele levou algumas horas antes de se definir pela legalidade democrática. Para muitos, o golpe chefiado por Millan del Bosch pretendia que todos os poderes fossem conferidos a Juan Carlos, em um franquismo coroado.
Os dirigentes latino-americanos tentarão, diplomaticamente, amenizar a repercussão do estrago, mas o "cala a boca" de Juan Carlos doeu em todos os homens honrados do continente. O rei atuou com intolerável arrogância, como se fossem os tempos de Carlos V ou Filipe II. A linguagem de Zapatero foi de outra natureza: pediu a Chávez que moderasse a linguagem. Como súdito em um regime monárquico, não pôde exigir de Juan Carlos o mesmo comportamento - o que seria lógico no incidente.
Durante os últimos anos de Franco, a oposição republicana espanhola se referia ao príncipe com certo desdém, considerando-o pouco inteligente. Na realidade, ele nada tinha de bobo, mas, sim, de astuto, vencendo outros pretendentes ao trono e assumindo a chefia do Estado. Agora, no entanto, merece que a América Latina lhe devolva, e com razão, a ofensa: é melhor que se cale.
Mauro Santayana.
Texto publicado originalmente no Jornal do Brasil, edição de 12 de novembro de 2007.
Señor Leituga, non me faga iso! Eu que o quería tan ben! Acáelle mellor unha tertulia viva que un trono frío e distante.
Canto aos demais: sempre me causou asombro que o principal argumento contra a república sexa o "aforro": custa menos un rei que outro xefe de Estado. Pola mesma regra é mais barato executar presos que mantelos no cárcere 20 anos. Non é estética, é xustiza. A Santa Constitución que algúns de vostedes votaron pretende defender un principio de igualdade que existe para algúns máis que para outros.
Non sei por que recordei aquela canción: La coctelera agitando, llena de soda y vermú. E iso que eu son republicano ata a medula. Pero con estes antimonárquicos non vamos a ningures: son contraproducentes.
Refírome obviamente ao tal Santayana. Pero vostede, amiga Lourixe, a quen botabamos de menos, escribiu antes.
Grazas Sr Apicultor e rogo que perdoe a miña incapacidade para explicarme, en ningún caso quería eu crearlle un problema a vostede e o sr leituga 1 co sr Guerra ... no foi a milla intención que das miñas verbas se puidera dicir, nin nesta nin en anteriores entradas, que ese destacado membro do PSOE estivera contra nada, simplemente dixen que se o partido do goberno (entre outros co meu voto, estou seguro de que me gardará a confidencia) fora consecuente (nestes temas de revisións lexislativas), igual que puxo enriba da mesa unha lei para a que non se daban condicións de "normalidade" nos anos oitenta e noventa, tamén podería facer o mesmo, simplemente por ser consecuente xa digo, con algunhas outras reformas legais pendentes ás que se lles podería aplicar o mesmo razoamento que á lei de memoria histórica (salvo que se sume vostede o Sr Acebes e defenda que ainda non somos un pobo maduro..o cal coa nosa realidade demográfica...)
En calquera caso non é tanto un sentimento pro-republicano como pro-demócrata en xeral, pero non se desguste comigo que é unha simple opinión; como o vexo moi agresivo con este tema, deduzo que non lle gusta nada que o Sr Chavez veña de nomear "Canciller" ao Sr Marichalar...
Mauro Santayana (1932), jornalista, é colunista da Agência de Notícias "Carta Maior", comentarista de TV e colaborador de diversos jornais nacionais, como "free lancer". Dois anos depois de voltar do exílio, em 1976, foi diretor da sucursal da "Folha de S. Paulo", em Minas, até 1982, quando escrevia uma coluna diária de política. Foi exilado, em 1964, quando estava em missão diplomática no Paraguai, trabalhando com o embaixador Mário Palmério. Nos dez anos de exílio, viveu no Uruguai, México, Cuba. Em Praga, Tchecoslováquia, 1968 – 1970, e em Bonn, Alemanha, 1970 – 1973, foi correspondente do "Jornal do Brasil". Foi chefe de reportagem do "Diário de Minas", 1955 – 1958, (BH), secretário de redação da "Última Hora", 1959, (RJ), comentarista econômico da "Revista Panorama Econômico Latino-Americano", 1965, Cuba, chefe das emissões em português da "Rádio Havana", 1966, comentarista político da "Rádio Praga", 1968 – 1970, e colaborador da "Gazeta Mercantil", 1982 - 1992 . Foi presidente do Bando de Desenvolvimento de Minas Geral, da área Cultural. Em 1968, integrava a Comissão de Estudos Constitucionais do Ministério da Justiça, que elaborava propostas para os constituintes de 1977. A amizade com Tancredo Neves e o trabalho feito pela reconquista da democracia garantiram-lhe uma condecoração do governo mineiro, em cerimônia em Ouro Preto, no dia 21-04-2004.
A inxeción letal costa 80 dólares,aproximadamente.Hai que lle sumar o coste do derradeiro xantar do condenado,á carta,pedindo o que queiran,case sempre caro.Dín que os inocentes condeados erróneamente por delito non cometido,non o queren comer.Os culpables,a fartar.
Esquecín asinar o último comentario
Vaia, semella que o tal Mauro é un dos demócratas de toda a vida... alí onde lle convén, por suposto.
Non, ho, Sr. Anónimo, perda coidado. A min non me causa ningún problema todo o que poida dicir vostede, nin con Guerra nin con calquera outro. E non sei de onde tira que eu me puxen "moi agresivo con este tema". Nesta dedución en concreto non estivo moi acertado, non señor, desde logo que non.
¿Os novos Ansón, neste caso bos e xenerosos, defenden que se esquezan os principios de mérito, igualdade e capacidade, ou ben os principios democráticos, solo para o acceso a Xefatura do Estado ou podemos estender a defensa do nepotismo a outros?
Oiga, señor Anónimo, non sei se aínda non se enterou. Xa dixen moitos post máis arriba que eu non era monárquico. Se tira vostede das miñas palabras a conclusión de que defendo a monarquía, pois teño que dicirlle, outravolta, que tampouco nesta ocasión estivo moi fino na súa dedución.
Por outra banda, permítome indicarlle que non hai oposicións para a Xefatura do Estado, tanto nunha república como nunha monarquía. O que hai, no primeiro caso, é eleccións periódicas (directas nunha república presidencialista, indirectas nunha república parlamentaria). E xa sabe que nisto das eleccións non adoitan contar moito "os principios de mérito, igualdade e capacidade", senón máis ben outros principios, chamémoslles partitocráticos.
E para finalizar, fágolle unha confidencia sobre a que rogo garde discreción. Cando haxa no seu día un referendo monarquía/república, e se aínda ando por aquí, eu votarei a favor da república, sempre e cando non sexa presidencialista e si parlamentaria. E iso que a min me gusta vivir coma un rei, para que o vou negar.
¡¡¡¡¡¡¡Non me diga que non hai esas oposicións.!!!! eu que levaba anos preparándome para elas, menos mal que podo tentar apuntarme a esa partitocracia da que fala (conto co seu voto chegado o caso).
Chegados a este punto, no que defende que e preferíbel a República, o seu entender (cousa por certo que eu xa imaxinaba) xa nos dirá algún día porque se liou tanto a defender a bonanza desta monarquía (deixando a un lado os motivos sentimentais, claro)
Que xa lle dixen que eu non defendín propiamente esta monarquía. Só quixen amosar a debilidade argumentativa dos que neste foro propuñan a república e que, hoxe por hoxe, esta posición só serve para quedar ben e de moderno tomando un café cos amigos, pero que é irrelevante politicamente.
E de motivos sentimentais non diga nada, por favor. Que tal como está o patio non vaia ser que mañá teña unha nube de paparazzi esperándome no portal, porque das súas palabras poden tirar a errónea conclusión de que eu son o responsable da ruptura matrimonial dos duques de Lugo (con permiso da cara do amigo Saavedra).
Boa noite.
Estes últimos posts poñen moi ben de manifesto a maneira de abordar a cuestión monarquía-república por parte dalgunha xente: como unha cuestión meramente ideolóxica, exclusivamente relacionada coa afirmación obvia de que o principio republicano é, en abstracto, máis democrático que o monárquico.
Un asunto de principios que non contempla cuestións que a min me parecen moito máis relevantes: que a república sexa efectivamente democrática (moitas non o son) e, sobre todo, que veña a solucionar un problema. ¿Existe ese problema máis alá da "cuestión de principio"? Eu creo que non. Pero, en calquera caso, poñámonos no suposto de que ese problema existe e que, de súpeto, o país érguese mañá pola mañá cunha preocupación xeralizada pola cuestión Monarquía-República.
Facéndose eco dese sentir popular, os partidos debaten no Parlamento a cuestión. O PSOE, de volta ás súas vellas tradicións e con Alfonso Guerra encabezando a ofensiva, decide presentar unha iniciativa parlamentaria a favor da República. IU súmase inmediatamente. CiU e o PNV atópanse divididos. O BNG e a Chunta Aragonesista observan e esperan. O PP e Coalición Canaria din que non, aínda que no PP hai certa división interna. A COPE larga contra o Rei, pero descalifica a opción republicana, e propón que os Borbóns sexan substituídos por unha nova dinastía. Como a solución republicana esixe unha reforma constitucional, ERC aproveita para pedir que se reformen tamén outras cousas, pois eles queren unha República Catalana, independentemente do que faga España. Ibarretxe vai tirando tamén por aí e esixe que o deixen decidir. Entre os nacionalistas cataláns, o cisma parece imparable, pois Unió Democràtica apela ao sentido común e declárase a favor da Monarquía, mentres que Convergència se ve desgarrada internamente pola polémica, que se mistura coa "cuestión nacional" e co órdago de ERC. Do PSOE chegan tamén sinais de disenso e mesmo de ruptura interna. Vázquez e Bono encabezan unha opción monárquica que conta aproximadamente co favor dun 25 por cento do partido. Asisitimos a unha multiplicación fastuosa do habitual guirigay. O "melón" constitucional aberto polo debate Monarquía-República deriva nunha certa parálise política, con debates interminables, comisións e subcomisións, cambios constantes na composición dos grupos parlamentarios. A división social tamén é perceptible e agudízana uns medios de comunicación fortemente enfrontados por este asunto, que obriga a unha recomposición das trincheiras mediáticas e acaba nunha especie de guerra de todos contra todos. A sangue, porén, non chega ao río, e despois de tres anos de discusións, inestabilidade e manobras sen conto os partidarios da República seguen sen alcanzar un acordo que permita a ansiada maioría parlamentaria que faría posible a reforma republicana da Constitución. Os republicanos deciden entón propoñer o inicio dun proceso constituínte: derogar a Constitución vixente e proceder a elixir Cortes que redacten unha nova Carta Magna que inclúa tamén un complicado procedemento regulador do dereito á autodeterminacion. O bloque republicano inclúe a ERC, a fracción maioritaria do PSOE, IU, algúns grupos escindidos do PP, media Convergéncia, o PNV case ao completo e Labordeta. O bloque monárquico acolle ao PSE (escisión do PSOE), a maioría do PP, Unió Democrática, un grupo de nacionalistas conservadores vascos, Coalición Canaria e diversos centros-dereita rexionais. Nas eleccións xerais, os dous bloques confeccionan candidaturas unitarias. Gana o Bloque Republicano, que obtén 175 deputados por 174 do Bloque Monárquico. Queda un deputado, que é para o Bloque Nacionalista Galego, quen por fin consegue ser decisivo na vida política española. O BNG vota ás veces con uns e ás veces cos outros, pero a situación segue bloqueda -superbloqueada- pois segue sen haber maiorías suficientes para unha reforma constitucional e as pontes entre ambos grupos, quitando o BNG, están rotas.
En fin, non sigo. Creo que se non é vero é ben trovato. Xa me dirán vostedes se cren que merece a pena ser tan consecuente cos "principios"...
Coido que se confundiu de fío.
Aquí tratábase sobre Monarquía-República, non da descripción do Apocalipsis.
Sr Leituga 1, a súa teoría comenza a resquebraxarse...
http://www.lavozdegalicia.es/hemeroteca/2000/11/01/267120.shtml?idioma=galego
Extraordinaria, recreativa e instructiva narración -non exenta de humor do bo- do xénero de política-ficción na que, a partir dunha hipotética conxuntura, se poñen sobre o tapete cuestións nada inverosímiles.
Quen se atreva a constetarlle, terá que deseñar outro escenario verosímil e distinto ao de S.A.R. Leituga I.
Aquí hai moita xente que está pola República pero...sine die e in extremis. Na apocalipse, vamos.
Pois a min pareceume moi simpático o relato ucrónico de Leituga. E, se se pensa ben, nada inverosímil, por outra parte. Que diría Chávez, nesa coxuntura?
COMUNICADO URXENTE
(Desde algún lugar na cidade amurallada)
Sorprendido por unha dobrez que non esperaba, véxome obrigado a -desmentindo versións interesadas- puntualizar a miña xa case inequívoca posición en relación co asunto dinástico e galego.
Certo individuo oportunista -epítome de arribismos- que desde o último dos seus camaleónicos exercicios asina como Apicultor, permitiuse interpretar unha expresión miña (leituguista), que só pretendía definir padrón de comportamento político (auténtica versión galaica do accidentalismo), como apoio á ata o de agora ignorada aspiración dun espurio pretendente. Non ficará no esquezo tal felonía.
En vista dos derradeiros acontecementos, perante o consumado feito autoproclamatorio da falsa Alteza Real que asina Leituga, declárome cimarrón. E deposito a miña esperanza na eventualidade de que Arume, duque dos Piñeiros, encontre algún príncipe italiano, minguado de fortuna e con xorne de condottiero, para arriscar un golpe de man. Queden os demais seguros da miña hostilidade.
[Canto ao príncipe, ía poñer con dos cojones, pero seguro que nos mandaba o Conde Lequio].
O conto da súa falsa maxestade é entretido, por certo. Tan certo coma que El Rei é arcaísmo. Siga cada un a inferencia que queira.
Rompo a promesa que fixen de non escribir máis neste post,pra felicitar a Manuel Herminio Iglesias,do BNG de Ourense e colaborador habitual da Rexión,polo artigo de hoxe,"A deriva de Chávez".
(Pra mín,non é unha "deriva".Teño claro fai tempo qué clase de sátrapa é).
(Top Secret. Altamente Confidencial)
MEMORANDO INTERNO nº 45.875.
Vaticano. Servizos Secretos. Roma, 16 de novembro de 2007.
Constatado o incremento no seo do nacionalismo galego do republicanismo e dos seus corolarios, a impiedade e o ateísmo, o órgano colexiado da Congregación para a Doutrina da Fe, de acorde coas súas funcións definidas no Artigo 48 da Constitución Apostólica sobre a Curia Romana Pastor bonus, decidiu en reunión secreta comisionar ao seu mellor axente secreto (nomes claves: González, Saavedra, Lugués), con licenza para ser licencioso e xesuita de obediencia, para infiltrarse nas tropas nacionalistas e adxacentes coa intención de recadar informacións de primeira man e de personarse nos blogs e foros internáuticos para facer un labor de zapa a prol da Alianza entre o Trono e o Altar.
A súa gran preparación en lingüística, patrística e teodicea, así como o seu persoal sex-appeal, capacítano para desenvolver unha constante e convincente actividade que, enmascarada de accidentalismo verbo das formas de Estado e de moderación política, incline o balanzo político e mediático a favor das teses vaticanistas, que pasan por facer do nacionalismo galego unha forza centrada, centrista e de orde, sostén da monarquía de orixe divina e desta Santa Madre Igrexa, garante da Fe e da Moralidade no Mundo Mundial.
Na Cidade do Vaticano (que non da Cultura), a 16 de novembro de 2007.
Yo ya li dije a Su Santidá que el amigo Saavedra era de fiar, un caballero. Lo conocí en una cosa cultural que hubo allí por la parte de Otero de Rey, algo sobre don Vicente Riesgo, y desde aquella no le quité el ojo dencima. Es galliguista, pero moderado, ¿eh?, un señor. Ahora anda por los blós llevando el mensaje de Cristo a todos esa calamidá del nacionalismo y mismo de mi propio partido, que desde que llegó el ZP va por mal camino. Le voy contar al Santo Padre sus progresos para que le dea una condecoración.
(Extraído do Diario Vaticano -inédito- de Francisco Vázquez, embaixador do Reino de España diante da Santa Sede)
SALVADOR SOUTULLO CAROLO
A VISTA DE PAXARO
Sobre a monarquía española
http://www.galicia-hoxe.com/index_2.php?idMenu=149&idNoticiaOpinion=233495
Parece que non lle van moi ben as cousas á monarquía española. Xa sabedes da miña ideoloxía republicana e vou falar algo do que nestes momentos está a pasar cos Borbóns reinantes no Estado español. Primeiro foi a portada de El Jueves. Logo foi a queima de fotografías de El Rei e a campaña que se desenvolveu en Catalunya baixo o lema "Jo també soc antimonarquic".
Despois foi o "¿por qué no te callas?" a un presidente electo que se presenta a eleccións, a diferenza do Borbón que non se presentou nunca nin ten pensado a unha elección específica para escoller a xefatura do Estado.
E finalmente topámonos coa confirmación por parte da Casa Real de algo que todos intuiamos dende hai moito tempo: que o matrimonio entre a infanta Elena e mais Jaime de Marichalar non funciona e que se separan de feito momentaneamente.
Síntome avergoñado da actitude dalgúns colegas que opinan publicamente e intentan facérmonos pasar por branco o que é negro dicindo barbaridades como que as separacións dos matrimonios son normais e a separación da Infanta Elena fai estar máis preto do pobo a institución.
Eu nunca me meto na vida privada das persoas, nos seus amoríos, nas súas relacións sexuais? pero aquí as cousas son distintas porque a propia teórica razón de existir das monarquías fanas distintas. Vou pedir previamente que ningúen se escandalice e que analicen os lectores o que vou dicir con frialdade.
A monarquía é unha forma de Estado que leva implícito que o xefe do Estado non sexa elixido por un proceso democrático en votacións cada equis tempo; a monarquía ten como forma de escoller o xefe do Estado por "vía vaxinal". Si, falo ben e refírome á vaxina dunha muller. O Príncipe de Asturias, se algún día chega a ser Rei, serao por nacer da vaxina da súa nai.
A monarquía é un sistema para escoller a xefatura do Estado profundamente antidemocrático. E volvendo ó denigrante espectáculo que para min deu El Rei no derradeiro Cumio Iberoamericano quero lembrar que xa antes do cumio, o derradeiro domingo, eu publicaba un artigo que daba claves; naquel momento non pensaba que pasaría de forma tan crúa pero así foi. Teriamos que lembrarlle a El Rei que en Nicaragua foi o FSLN liderado por Daniel Ortega o que levou a democracia ó país, cousa que fixo a pesar de que sabía que ía perder polo desgaste dunha guerra de dez anos pagada polos USA e polos cartos que os USA lle ofrecían á oposición. Eu penso que El Rei para dar leccións a alguén o primeiro que tería que facer é presentarse periodicamente a eleccións.
Interesante achega politolóxica a do amigo Carolo...
Publicar un comentario