31 dic 2007










Unha fascinante historia das nenas, por Apicultor

Un dos xéneros ensaísticos máis en voga nos últimos anos son os libros nos que se explica aspectos do pasado e do presente, das ciencias e da cultura, a nenos e nenas cunha linguaxe clara e sinxela. Son dúcias de libros os que posúen esta condición. Hainos mellores e peores, dependendo da capacidade narrativa e expositiva do autor. Hainos, tamén, extraordinarios.

Hoxe quero recomendárlles un excelente libro deste xénero. Agasallouno hai poucos días a historiadora (alemana de berce e galega de adopción) Henrike Fesefeldt a miña filla pequena, que o está devorando sen pausa. Henrike, toda amabilidade e simpatía, é a muller do historiador, e catedrático da universidade compostelá, Xosé Manuel Núñez Seixas, e, sobre todo, nai de dúas preciosas nenas. E fíxolle este regalo porque a autora do libro é a súa tía Wiebke von Thadden.

Nacida en 1931 en Tubingia, Wiebke von Thadden traballa como escritora free-lance e estudou historia e filoloxía latina en Göttingen. É tamén autora de varias novelas históricas. A obra en cuestión titúlase Una hija no es un hijo. La historia de las niñas desde la Antigüedad hasta nuestros días (Barcelona, Muchnick editores, 2001). En pouco máis de douscentas páxinas, a escritora establece un fluído diálogo coa súa neta Rebeca, no que lle vai relatando a condición da infancia ao longo da historia, e dentro dela o papel das nenas e das adolescentes nas distintas sociedades.

Un libro cheo de sensibilidade feminista (e feminina) e de coñecementos exactos, instrutivo e ameno, humanista e universal. Se teñen unha rapaza de máis de once ou doce anos a quen llo agasallar, sería unha boa idea. De paso, tamén o poden ler todos vostedes con total proveito e aprendendo moitas cousas, como vou facendo eu cando o libro queda libre.

56 comentarios:

Marcos Valcárcel López dijo...

O libro que comenta APICULTOR está publicado no 2001 en castelán, en Muchnick, e no mesmo ano en catalán, Ed. Empuries. Quizais sería bo (Bragado e editores, atentos) que alguén o traducise para ter unha versión galega.

Marcos Valcárcel López dijo...

(Nota: puxen a portada en chinés (?), porque é a única que encontrei en Google ben reproducible)

Anónimo dijo...

Pero quén lle dixo a vostede que este ano me vou meter có chino???

Anónimo dijo...

Pero iso parece coreano ;)

Anónimo dijo...

Efectivamente, non é chinés. É coreano.
E esa normativa (han - gul) está en desuso, en favor doutra chamada de caracteres mixtos (alfabeto de Sejong), hoxe oficiosa en Corea do Sul.
Cumprimentos.-

Anónimo dijo...

Grazas pola recomendación, apicultor. Verei de ler o libro. E, dende logo, sería desexábel que se traducise ao galego.

Anónimo dijo...

Moitas grazas, Apicultor, polo seu contributo e suxestión para un pai que está no caso. Abusando do seu tempo, faríalle unha pregunta: pola linguaxe utilizada no libro, ¿a unha nena de doce anos -nivel lingüísticl alto, non alá moito costume de ler- conviría darllo para ler ou sería mellor darllo e lerllo un?

Agradecerei calquera pista. De calquera maneira, grazas polas xa dadas.

Marcos Valcárcel López dijo...

Quedo abraiado, asustado, apampado, anicado, alucinado... dos seus coñecementos, mesmo en coreano (que burriños somos os demais, de certo!!, sen ironías claro).

Anónimo dijo...

Deseguro que fixeron tae-kwon-do e recoñecen os caracteres dos nomes técnicos dos golpes, e dos anagramas no correspondente "merchandising". XDDDD

Anónimo dijo...

Aiquí teñen unha páxina de ALFABETOS. Pinchen no de coreano. Non se esquezan xa máis deses caracteres.

Anónimo dijo...

na ri mi nga deu ma nga ni di

Joer.

Qué título máis raro pra un libro.

Nada, nada. Voulle facer unha copia ampliada a ese silabario de coreano. Hai suficientes sílabas pra escribir en galego mediante "codificacion coreana". A clave non a reventan nin os criptólogos do Pentágono.

Anónimo dijo...

jajajajaj
Grazas, sr. Da Coba, polo vínculo a alfabetos.
A este paso, terminamos todos na CIA, sección Pacífico Oriental.
Podíase chegar a traducir os caracteres da capa???
Ben seguro que en Pyonyang está agora mesmo un estudioso aprendendo galego co inefable Gaioso.
Saúdos e feliz ano.

Anónimo dijo...

Eu non teño idea nin de chinés nin de coreano, pero cando vexo caracteres que parecen chineses pero con rasgos redondeados inmediatamente penso en coreanos. En Nova Iork, rúas enteiras, cos mellores e máis selectos restaurantes da cidade, por certo, son propiedade de coreanos. E están cheas de estes rótulos. Agora ben: non teño nin idea do que din.

Anónimo dijo...

Os caracteres comúns a tódos eses rótulos significan "restaurante". XDDDD.

Anónimo dijo...

Haberá que lér o libro. Tén toda a pinta de lerse "dun fiato" (dun respiro), como dín os italianos.


Non séi se "fiato" terá relación etimolóxica con "flato". Igual hasta existe, nalgunha língua: "Eso fágoo eu dun peido!"

Anónimo dijo...

Para Saavedra:

Se a nena ten doce anos e un nivel lingüístico alto pode lelo sen problemas, sempre e cando teña un certo interese polo tema. Tamén o pode ler -ou lerllo- un adulto, por suposto. E se non o le agora, sempre o pode ler cando teña trece, catorce ou quince anos. Que nunca é tarde se a dita é boa. Mágoa que o libro non teña ningunha ilustración.

Outros libros que lle recomendo para os doce/quince anos -estes si ilustrados- son os de Ulrich Janssen e Ulla Steuernagel, Una universidad para los niños. Ocho científicos explican a los niños los grandes enigmas del mundo, Barcelona. Crítica, Colección Ares y Mares, 2004; e idem., segundo curso, 2004. Neles respóndense a vinte preguntas do tipo: por que se extinguiron os dinosauros? Por que temos que morrer? Por que vimos do mono? Por que están desnudas as estatutas gregas? Por que soñamos? etcétera.

Anónimo dijo...

Ese, e mailas réplicas, xa os teñen. Grazas así e todo, Apicultor, e persevere; na recensión e a recomendación. Heillo seguir a agradecer.

Anónimo dijo...

Tén razón, Medela. Está bén a páxina dos alfabetos. Enlazo a páxina principal pra que lean sobre o galego. Pinchar

Anónimo dijo...

Estimado Da Coba, flato vén do latín "flatus" ['o vento', e por extensión, sopro, respiración, alento, bafo].
O italiano fiato, tanto sustantivo como forma verbal de "sfiatàre" [expirar] ou mesmo "fiutàre" [aspirar] teñen a mesma etimoloxía.
Peido vén de "peditum", e aínda que a súa etimoloxía é confusa, (é dicir, a identificación do lexema indo, pre indo, ou paleo europeo, ou vai ti saber qué) penso que é unha palabra das chamadas onomatopeicas.
Cumprimentos neste deprimente primeiro d'ano. E iso que non saín.

Anónimo dijo...

Por que temos que morrer?
Por que soñamos?

Anónimo dijo...

A min a pregunta que máis me inquieta é a de por qué facemos o mono..., quixen dicir por qué vimos do mono (con perdón).

Anónimo dijo...

Este Julio Medela é un luxo pró blog.

(Inffflar, ffflotar, fffluir, (infffluir?),...estóulle dando voltas...á onomatopeia -sinestesia do ffff....)

Eu prefiro á xente que fai o mono e non á que fai a mona (Mesmo si é por ter unha boa mona, de anís "el mono").
A mín góstame a expresión galega "non me andes con monadas".
Na escola riamos moito có prefixo "mono-"

Anónimo dijo...

Peter Pan (Por qué temos que morrer):

Hai quen dí que é castigo porque alguén mordéu unha mazá, pero eso non explica por qué morren os animáis.Boeno sí: tamén a morderon, hasta os que comen só carne.Neses casos é normal que morran coa fame comendo mazás.

Hai quen dí que é porque senón non caberíamos todos. Cando había moita menos xente no mundo vivían mil anos coma Matusalén. Pode tér súa lóxica.

Hai que dí que morremos aiquí prá pasar a outra fase. Unha boa versión, correxida e mellorada de nós mesmos. A de aiquí é só unha "proba de imprenta". Eso explicaría moitas cousas. Tén xeito.

Logo hai quen explicóu que morremos pra ser inmortáis. Leínllo a un tal J.I.Cousteau fai moitos anos, pero non lle entendín nada...

De tódolos xeitos, non se empeñe. A pregunta do ano xa foi escollida i é: Por que no te callas?

Anónimo dijo...

Estimado señor Da Coba: Botei toda a tarde a fozar (a remexer) en vellos apuntamentos... E vostede saime agora co grupo "FL" vinculándoo coa posibilidade dunha orixe onomatopeica.
Desculpe o señor: Non será vostede a reencarnación de Fritz Krüger, Corominas ou Joseph Piël????
Non hai que poida con vostede...
jajajajajaja!!!!
Non me estraña que o persoal estea a preguntar, a indagar sobre quen se agacha detrás do seu pseudónimo.
De todo o modo, a expresión "hacer el mono", "hacer el indio", e outras parecidas, son de indudábel orixe castelá, importadas.
A nosa expresión patrimonial é (lembremos o que nos dicían os avós):
"PINTAR A CANA VERDE".
Non é infrecuente vermos a persoas de certa idade, encargados dos netos, berrarlle:
"Jonathan, qué, toda la tarde por aí a pintar la cana verde"
{Verídico. Escoitado por un servidor no parque de San Lázaro}

Anónimo dijo...

Vaia! Agora séi por qué aquel grupo musical que tiña o Atanes fai anos se chamaba "Cana Verde" !
Nunha actuación no Vanessa, debía ser o 84, presentóu o nome do grupo e alguén berróu desde o público:" Cómo dixeches? Cona verde?" Resposta él :"CANA verde. As conas son blancas e negras" XDDD.

Fai moitos anos lín unha teoría que ligaba a orixe da língua nos movementos subconscentes que facemos coa língua (órgano) ó realizar determinadas actividades. Un exemplo podería ser sacar a língua pra dibuxar, como fan os nenos. O exemplo non é moi bó, porque dibuxar ou escribir on é unha actividade moi "natural". O caso é que nunca máis volvín oir falar desa idea. Sería curioso poder rexistrar eses movementos da língua con algun sensor especial: qué fai a nosa língua dentro da boca cando camiñamos, lanzamos unha pedra, trepamos, etc...É como soa o aire que sáe ó respirar.

Anónimo dijo...

Pró Medela: Non sería mellor poñer ha, ha, ha, que ja, ja, ja?

Anónimo dijo...

Carafio coas onomatopeias en galego. XDD.
Téñome que fixar nos cómics portugueses, a ver cómo poñen o bocadillo cando come alguén: nham,nham,nham...?

E cando algo da asco, hai que poñer Puah! e non Puaj! ?

Lembro aquel chiste de Mafalda, xogando ós vaqueiros con pistolas de pau, todos decindo "Bang!" , e vai o Manolito e dí "Pum!" ,provocando o asombro dos outros.

Anónimo dijo...

O señor Anónimo, na súa fina e certeira observación, dá co pau no avesporeiro.
Infelizmente, o idioma galego nunca contou con instrumentos abondos para poder reflectir na lingua escrita sons alleos (como o "iota" -{j}) ou propios, como a chamada "geada". Para o iota hai intentos, calcados do português standart, idioma para o cal o iota é tamén absolutamente estraño. Para a geada, ese híbrido 'GH'. Para as vocais semiabertas ou semipechadas, típicas do galego, nin sequera foi adoptado o acento circunflexo. Por iso sempre será un problema a presenza do iota no galego, e non serán infrecuentes casos como este escoitado por un servidor, non hai demasiado tempo:
"Me justa el gamón".
Onde é que está o problema? En que o son da iota castelá non é indoeuropeo. Non hai língua ningunha no sistema lingüístico que vai de Fisterra a Rajashtan (excepto, claro, o castelán) que posúa ese fonema, de orixe semítico-camítica, é dicir, africana e árabe.
Respectivamente ás vocais, todos sabemos o penoso que é escoitar o persoal galego falante e pensante en todos os estratos da consciencia, inconsciencia, preconsciencia e superconsciencia, ao tentar “meter” co calzador o complexo sistema galaico de vocais (cunha abertura e nasalidade propia) entre as consoantes castelás.
En fin, unha lástima.
Grazas por sacar o tema, señor Anónimo.
Saúdos.

Anónimo dijo...

Che , Che, Che ! Ich amusiere mich sehr! Ach ! Die Biene! Hilfe!

Anónimo dijo...

Cº. pr'o engazo...
O catalán non llo entendo!!!
Cumprimentos.-

Anónimo dijo...

Estimado sr. do Avesporeiro: Alégrome inmenso que vostede o pasase tan ben ata a irrupción inesperada da avéspora, mais, por favor, lembre que na palabra
"amusiere" cómpre obrigatoriamente o uso de diérese {¨}, por riba do U.
A diversión non exclúe as formas.
Un respectuoso saúdo.

Anónimo dijo...

Sen acritude, señor do Avesporeiro.

Evidentemente.

Anónimo dijo...

Graciñas Sr. Julio Medela, por poñer os puntos nos "ues" e defender ás minorías discriminadas coma mín.

Anónimo dijo...

Por favor, sr. do Avesporeiro, quen son eu para defender as minorías discriminadas...
E gústanme inmesamente as súas intervencións, cunha fina ironía, sen caer nas viscosas redes da retranca.
E os dardos que vostede lanza, non teñen "curare", que paraliza o diafragma, o que sempre é de agradecer, sobre todo para os que tentamos entrar na ecuación de deberes/dereitos, mesmo desde as "hirsutas" terras de Lobeira, como dicía don Álvaro Cunqueiro.
Saúdos agarimosos e respectuosos cumprimentos.-

Anónimo dijo...

E, por certo, trabuquéime . Porque "avespa" dise "Wespe", máis parecido ó galego. (Biene é abella). XDD.

Anónimo dijo...

Estimado sr. Da Coba:
Vostede me disculpará, mais sería tan amábel de me indicar como é que podo consultar ese documento que vostede referenciaba nunha súa mensaxe anterior???

"Fai moitos anos lín unha teoría que ligaba a orixe da língua nos movementos subconscentes que facemos coa língua (órgano) ó realizar determinadas actividades..."

E que me interesa moitísimo.
Andei e andei á procura dalgunha cousa parecida, mais non tiven éxito.
Moitas grazas e cumprimentos.-

Anónimo dijo...

Coa miña memoria e Google funcionando xuntos , creo que era "Historia y orígen del lenguaje" de A.S. Diamond. Alianza editorial 1974. Eu líno a fináis dos setenta.
O libro trataba de moitas teorías diferentes, non necesarimente excluíntes entre sí, claro...

Anónimo dijo...

Enlazo esta referencia do libro.

Pinchar

Anónimo dijo...

Cando vaia á aldea miraréi nunhas caixas de libros vellos. Se aparece, agasállollo. Pero non lle prometo nada, amigo Medela...

Anónimo dijo...

O nome do autor anterior levóume, entre outros, a este enlace que posiblemente lle interese, amigo J.Medela:

Pinchar

Anónimo dijo...

Pode conprobar que o que decía eu corresponderíase có que no artigo anterior chamase "Ta-ta theory", amigo J. MEdela.

Anónimo dijo...

O nome do autor, Richard Paget, lévao a máis enlaces, p. ex.

ESTE

(Espero que non lles moleste ós restantes contertulios o uso monopolizado que estamos facendo do fío, J.Medela.)

Anónimo dijo...

Moitas grazas, estimado señor Da Coba; xa localicei, grazas á súa información, o libro na biblioteca da Universidade de Vigo.
Teño inmensa vontade de o ler. Fico abraiado polo seu enciclopédico saber.
Vou mirar de comprar o libro neses portais cibernéticos de libros en segunda man. Chomsky paréceme aborrecido, alén de incomprensíbel para min.
Grazas por me tratar de amigo nas súas intervencións. Se vostede mo permite, farei o mesmo.
Temos pendente a exhibición pública do NO - DO do Ourense de 1971.
Cumprimentos nesta tarde xélida e chuviosa, tan "celto - atlántica".

Anónimo dijo...

Eu xa merquéi pra estas tardes celto-altlánticas un libro de "Contos Celtas", da Ed. Tris-Tram. Se non chovera, o sitio ideal pra lelo era debaixo dun carballo ,no Viso de Lobeira. (Ou subido no carballo, estilo Huckelberry Finn). (Cantos libros lín eu así, sentado nunha galla cós pes colgando, e os covelos pousados noutra paralela).

Anónimo dijo...

Enciclopédica ignorancia, Sr, Medela. Pero, como decía o poeta:

-Ignorancia será, mas ignorancia enamorada.

Anónimo dijo...

Desculpen que tercie na súa conversa para agredecer, da Coba, no nome doutros que vde. mercase un libro da pequena, moi meritoria e luguesa Editorial Tris-Tram.

Tal empresa está directamente relacionada cunha libraría, Trama, que é a miña de referencia. Só subministra libros, con información e coñecemento bibliográfico e literario.

Son estas pequenas iniciativas que, con moito traballo e non pouco risco, seguen a impedir que o país enteiro se convirta nunha grande sucursal ou franquía. Nelas radica o motivo de que eu defenda aquí algunha veces -e a miúdo, diría que en solitario- un apoio público para as pequenas librarías, as pequenas editoriais, as pequenas empresas...

E agradezo a ocasión de poder dicilo.

Anónimo dijo...

Vaia, non sabía que era luguesa. Pois xa teño mercado algún máis. Por certo, tamén merquéi onte un pequeno libro sobor da muralla de Lugo, editado polo concello lugués, moi baratiño (3.5 Euros), pero moi ben feito. Nin que decir tén que posiblemente nunca me interesara especialmente de non ter lido "Entre hortas e portas".

Anónimo dijo...

Por certo, eses contos fixeron que conciliase moi ben o sono, léndoos na cama onte á noite . Os médicos tiñan que pensar en recetalos contra o insomnio, no canto das pilulas de Morfeo .

Anónimo dijo...

Tris-Tram publicou moitos libros de contos, con tradución feita ad hoc: do Rei Artur, de New York, de Hoffmann, de detectives...

Satisfacción me produce, da Coba, ese efecto da miña serie sobre vde. Oxalá tal virtualidade, de ser merecida, chegue a máis lectores.

Anónimo dijo...

Sr. das hirsutas terras de Lobeira: Sen que medie pola miña parte nen chisco de retranca, acritude, ironía, nen cousa que lle semelle, teño que manifestarlle que eu si que me sinto discriminada. Non me cadra que sendo vostede persoa de tantos e tan variados saberes( por certo moito me están servindo), que decir das súas leccións maxistrais en asuntos filolóxicos, non se queda atrás no exquisito do seu trato, sempre regalándonos con abondosos e agarimosos cumprimentos,pois como digo non entendo a súa falta de benevolencia cara min e a miña evolución fonética e me faga responsable de expresións tales coma :" Me justa el gamón".Merezo desagravio.

Anónimo dijo...

Cara sra. JJJ Castelá:
Antes de máis, pido disculpas. Lamento inmenso ter sido malinterpretado. A culpa, a responsabilidade, a causa e consecuencia disto son evidentemente miñas. Por máis que sentise hai tempo admiración e sana envexa polo que se debatía neste cibernético foro, nunca debín de ter entrado nel. E sabe a señora por que llo digo??? Porque non puiden resistir a constante e firme insistencia do meu mánager, Alfonso Vázquez – Monjardín Blanco, que estaba todos os días a falarme insistentemente dun marabilloso e nomeado portal na rede en que se trataban temas que abalaban as lembranzas (e sentimentos) de moitos ourensáns bos e xenerosos.
No que respecta ás “hirsutas” terras de Lobeira, quería dicir que ese termo foi utilizado por primeira vez hai por volta de cincuenta anos por don Álvaro Cunqueiro, o inesquecíbel mindoniense, despois dunha visita efectuada ao solar dos Lorenzo (Don Xaquín – ‘Xocas’) en Lobeira. Hirsutas, evidentemente, é un termo castelán, cunha equivalencia clara na nosa lingua: “Esgrevias”, mesmo admitíndose o seu uso libre e “licencioso” tendo en conta a suprema autoridade galeguista de quen proviña.
*No que respecta á ironía, retranca, ou similar, a señora me vai permitir que disculpe (sen xustificar) este comportamento, sobre todo tendo en conta a miña orixe social e desenvolvemento cultural, que me condicionaron e obrigaron a adquirir e utilizar este tipo de comportamentos como medio de autodefensa. Remito a señora á socioloxía, psicoloxía ou mesmo á psiquiatría galegas para explicar comportamentos–tipo como o meu.
*No que respecta aos meus coñecementos filolóxicos, pido respectuosamente á miña intelixente interlocutora que non faga mofa de min. Estes coñecementos están ao alcance de calquera persoa que se pregunte por que O Cristal (Celanova) refire necesariamente á Virxe encapsulada nunha hornacina de vidro e secularmente venerada nese santuario e por que na documentación mediévica aparece ese lugar denominado como “Villam Wistriari”, sendo o último compoñente nome de posesor alto medieval de orixe xermánica.
*No que respecta ao adxectivo ‘exquisito’, quería lembrar á simpática señora que tal denominación alude á estraña ou bizarra calidade dunha cousa ou persoa. De aí as graciosas situacións que se producen en Portugal cando algún galego, ben intencionado, mais de escasa bagaxe lingüística, responde ao empregado do restaurante: “Este bacallau está exquisito”, expresión que en português quere dicir que o sabor do bacallau é estraño, raro, incomún. Pregunte a señora a persoas versadas en lingüística e verá que teño razón.
*No que respecta á falta de benevolencia cara a vostede: Mesmo me sinto mal por escoitar esa declaración de principios. Xúrolle polos meus devanceiros da Terra Chá, de Betanzos, de Cambre, de Vilagarcía de Arousa, de Palas de Rei, de Lobeira e alá na noite dos tempos, de Guimarães, Barcelos e Fafe, que nunca tiven a máis mínima intención de faltar ao respecto á señora nin a ninguén, evidentemente. Cando refiro ese tipo de oracións, tales como esa que á señora tanto ofendeu, quero dicir que, ao fío de debates que xa teñen aparecido neste portal, parécenme unha solemne parvada datos que aparecen nos medios de comunicación como os que indican que o sesenta por cento dos galegos utilizan a lingua de seu e o corenta restante, o castelán. Quero dicir, que frases como “Me justa el gamón”, “Vas caer”, “Vos llueve”, “No di cogido el carrito”, “Y luego”, “Te va buena”, etc, denuncian a existencia dunha esquisita (estraña, rara, ridícula) especie idiomática que en modo ningún pode ser denominada lingua castelá. E iso é o que eu quería denunciar. Porque moitos dos nosos compatriotas están convictos de que fluctúan entre o castelán e o galego, cando na realidade pendulan entre o castrapo e un galego inzado de castelanismos.
E como sei que este tipo de temas son ben delicados (“brandos” é o calificativo correcto) convido a señora á miña casa de Lobeira, Allariz, Ourense, ou onde ela ordene, para tomarmos xuntos unha boa merenda, por de diante dun xerro de viño, un prato de xamón e dúas horas de tranquilidade. Din que non hai inimizade que se resista a un tratamento deste tipo. E comprendo que a señora se sinta agraviada. Pido públicas e privadas disculpas e reitero o meu convite.
Cumprimentos.-

Anónimo dijo...

E continúo sen comprender, cara JJJ, como pode ser que cando fala un madrileño cun de Lobeira, en Porto do Son, o único que ten a posibilidade de ser maleducado, por falar na súa lingua, no seu país, é precisamente o de Lobeira.
Claro, como hai que ser educados...
Cumprimentos.-

Anónimo dijo...

Velaí que axiña se pode pasar de de ofendida a ofensora sen que medie intención de tal cousa. Mire Sr.Medela, eu só son un sinxelo fonema de máis que incertas orixes , polo que no me bote en cara as súas que iso se que me manca, ademais cando un debate nun foro público o lóxico é que surxan opinións de todo tipo , que, sempre que sexan feitas con respecto, non fan máis que enriquecer o debate .Mágoa sería que vostede veña agora arrepentíndose de entrar aquí por unhas ,en mala hora verquidas , queixas miñas. Faga caso do seu mánager Sr. Monxardín a quen moito disfruto lendo, e permaneza nestes lares, non atopará mellor blog e moito contribuirá a súa sapiencia en fácelo ainda mellor.
Imposible resistirme a súa preciada invitación, o lugar tanto me ten, calquera dos seus múltiples fogares de seguro ha ser magnífico, máis para que entre nós poida haber boa amistade sobran merendolas . A falta de tempo e a miña torpeza en tales menesteres impídenme pegarlle un enlace a Youtube para que escoite o tema "Amigos para siempre"( versión Freddy Mercury un dous meus cantantes favoritos xa dende Qween).
Desagraviada,obrigada e todos os cumprimentos que sexa capaz de recibir.

Anónimo dijo...

Cara señorita JJJ: Espero que isto termine nunha boa amizade. Vostede non ten unha incerta orixe: Simplemente apareceu nesa lingua franca chamada castelán, que inventaron entre si, reciprocamente, os euskadúns do norte (Burgos era daquela zona euskara) para se entenderen cos hispanos que daquela falaban dialectos árabes. O mesmo fixeron os celtas da Xermania, moito antes, para trataren cos lapóns, e crearon o alemán.
As súas queixas son ben suxerentes, e destilan humanidade e sensibilidade.
Ben sei que este é o mellor blog do país. Pode crer que hai tempo que o sei.
O meu mánager non é insigne profesor - investigador. Élle un tío carnal del, que reside en Allariz.
Encontrei simpático o comentario de pasar de ofensora a ofendida. É unha actitude ben galega... jajajaja
Continúa en pé o convite para a merenda, e celebro que vostede se sinta desagraviada.
Cara señorita JJJ, con os meus cumprimentos.-

Anónimo dijo...

Coido que o Monxardín do que fala Medela e JJJ castelá non é o Monxardín que escribe na prensa, senón o tío deste último.

Anónimo dijo...

Bó tipo, por certo. Habitual do "Centro Social" da rúa do POrtelo, en Allariz, o do Gustavo. Inda paséi un par de boas xuergas con él e a súa muller.XDD.