Fotos do recital-concerto de Angueira no Liceo (enviadas por Pepe Trebolle)
Graciñas a Trebolle porque permitirá, ós que non puideron asistir, contemplar, só en parte, a beleza monumental do mural dos irmáns Xoán Carlos e Xosé Luís de Dios (na foto inferior, tralo recital, con Angueira, Delfín Caseiro M.V.).
Entradas
17 comentarios:
Este Delfín Caseiro, non pasan os anos por él. Parte do francés que séi débollo a él. Créano ou non.
Como na canción de Victor Manuel.
Vaia por diante que Anxo Angueira ten toda a pinta de ser unha gran persoa, de trato amábel e exquisito. E nótase que o pasa ben e que vive o espectáculo que representa a partir do seu libro Fóra do sagrado.
Agora ben, o espectáculo en si ten un certo aire cutre, como de afeccionados de tele-club. O cantante que o acompaña é bastante deficiente, canta nun ton moi alto e estridente, e, sobre todo, é un instrumentista que non chega ao aprobado. Ademais, tapa moitas veces a gran voz de Angueira. O mellor de todo, o mural de fondo e a súa extraordinaria voz, tan cristaliña e ben modulada.
Poeticamente Angueira ten achádegos e momentos moi interesantes, sobre todo cando usa un certo ton paródico e retranqueiro, pero, na miña opinión, pérdeo un excesivo fincapé na intertextualidade e, especialmente, na mítica da loita obreira e antifascista que, a estas alturas, soa como ucrónica e desfasada. Nótaselle, en certos aspectos, un epigonismo verbo de Con pólvora e magnolias, pero estamos trinta anos máis tarde.
En todo caso, quizais o libro gañe léndoo demoradamente. Haberá que lelo.
O que é a memoria. Agora que vexo esa foto do salón do Liceo, lembro un detalle de fai bastantes anos. Tocóu o piano unha tempada unha rapaciña. Amenizaba o ambiente do salón, coma se fose un piano-bar. Anos despóis faríase famosa como gaiteira e pianista. O seu nome: Cristina Pato.
Posiblemente oando diseñaron a "performance" non a concebiron pra lugares coma o Liceo. Se nos imaxinamos nun local "underground", cheo de fume de diversos tipos de picadura e cervezas, entón a cousa ten musicalmente máis xeito. Moitos dos lugares de reunión de "nazonalistas" son dese tipo.
Entón, pra sitios coma casas de cultura, auditorios, etc, poden diseñar outra representación.
Imaxino que expecteitor notóu, coma mín, que o intérprete evitóu, tanto no Hino Galego como na Internacional, as partes "problemáticas", as modulaciós. Non ten maior importanza, porque só era un fondo pra voz, pero a mín dame certas pistas. Os acompañamentos tipo blues non pasaron de ser os típicos "riffs" basados en "quintas e sextas" ó estilo Chuck Berry que calquer adolescente aficionado sabe facer.
De tódolos xeitos, o meu ánimo pró músico. Desde abaixo é moi facer falar. Quizáis lle parecía "surrealista" o lugar, comparado cós antros ó que debe estar acostumado, i eso desconcentróuno.
Agora lembro que nunha famosa escola musical inglesa poñen ós alumnos de vez en cando a tocar na rúa. Explicación: se tocaches na rúa, non hai esceario que che meta medo.
E nunha escola de negocios de Xapón poñen ós alumnos a dar conferencias nas estaciós do metro, a ver canta xente consiguen xuntar arredor.
O mellor de Delfín Caseiro non está en que conserve un magnífico aspecto físico, que tamén, senón en que sigue mantendo un posto moi destacado na lista dos bos e xenerosos.
Un amigo meu di que cando escoita falar dos "bos e xenerosos", bota institivamente a man á carteira. Non é, obviamente, necesario neste caso.
Aquí, neste impaís, todos os poetas son caralludos, todos os escritores son magníficos, todo son palmadiñas nas costas. ¿Non hai ninguén que o faga mal? ¿Por que non se pode dicir: este tipo é un timo e un plasta?
(Non me refiro a Angueira, que non o vin nin o lin)
Ten vostede, home non, parte de razón. De tan excesivas, as loubanzas tórnanse inverosímiles. Pero, ao revés, tamén creo que un silencio elocuente é moito mellor ca cebarse cunha persoa que escribe. Se non me gusta un autor, pois déixoo pasar. Celebro os bós porque alimentan. Pero eso si: os eloxios, os xustos, os imprescindibles.
E non verá por aquí demasiados.
Se vostede cala, a elocuencia do seu silencio queda afogada polo estrondo das louvanzas ditas polos demais. E pasa por bo viño o que é purrela. A purrela, ademais de non bebela, tamén cómpre dicir que non se recomenda bebela aos demais (que non é o mesmo que dicir que metan no cárcere a quen a fabrica, ou sexa, non é o mesmo cebarse nunha persoa que escribe que argumentar que o que fai non ten calidade. Algúns malos haberá, digo eu).
Malos non, malísimos. Horrorosos. O que pasa é que tamén hai unha literatura baseada na aldraxe (gratuita na maior parte dos casos), que fala máis da prepotencia ou da soberbia do crítico ca da escasez poética do autor. Eu, por principio, non fago críticas ou reseñas de libros que non me gustan. Ou, en último caso, opto por unha vía cortés, por unha neutral descripción do libro para axuda dos lectores, pero carente de calquera xuízo valorativo. Esa é unha posibilidade que a mín me parece elegante, pero podo estar moi trabucado.
Comparto plenamente o seu criterio e actitude, señor Arume. E mesmo trato de poñelos en práctica.
A min isto da crítica e dos críticos, dos autores e das obras, abúrreme mortalmente.
Non sei se o tema é aburrido, como di Apicultor, pero si é repetitivo: xorde e rexorde de continuo... O certo é que hai críticos e reseñadores de todas as características, en medios diferentes: que cada un escolla os que prefira.
Eu estou (e así o fago) con Arume e Leituga: certa discreción e silencios que hai que entender. Pero comprendo ben o crítico rigoroso que se toma o seu traballo moi en serio e analiza a fondo as obras, amosando luces e sombras: sempre que non haxa unha agresividade estéril e cruel, que pode darse o caso. Téño lido algunha crítica, dedicada a algún poeta novo, que parece escrita para que o citado colla e se vaia tirar dunha ponte embaixo... E iso tampouco é, digo eu.
Había, hai uns anos, un crítico moi feroz, hoxe algo máis acalmado, que medio lle esixiu a unha señora que se suicidase por causa duns contos que publicara e que a el non lle gustaran. ¡Manda chover en Cangas!
Publicar un comentario