Crónica do mitin do BNG en Ourense,
por "Eu medio estiven alí"

A petición dun lector para atender o mitin do BNG en Ourense foi atendida, xenerosamente, por outro contertulio desta casa, que mandou esta crónica, que reproducimos.

Pide un Anónimo unha crónica do mitin do BNG en Ourense. Como o señor Marcos a solicita, velaí uns apontamentos breves. Pavillón dos Deportes sen encher. O público vai chegando ós poucos e o servizo de organización insiste en que se ocupen as cadeiras enfronte do escenario. Nótase a chegada de autobuses das vilas (Allariz, Verín, …) porque chegan en grupos e o público se vai diversificando: o paisano do rural mesturase co capitalino. Entre os capitalinos, xente coñecida: o Carrabouxo, o Monxardín tío, o capitán Willy (ex PC que nunca falou en galego), o inspector Caseiro. Xente guapa e non tan guapa, como en botica. Repártense bandeiras e carteis para que o respectable as ondee cando proceda. Luces moi potentes: servidume ós segundos televisivos. O reparto dos asistentes faise dun modo convencional, como en todos os partidos: os cargos institucionais (algún delegado provincial feito un figurín) e os convidados nas primeiras filas: saúdanse e bícanse uns aos outros encantados de terse coñecido. Atrás no escenario, como fondo dos intervintes, sitúanse rapaces novos e concelleiros das vilas: os ourensáns, máis señoritos ou máis tímidos, non suben.

Retraso de vinte minutos no comezo. Teño pouco tempo para oír as intervencións porque teño que liscar por outros compromisos. De súpeto, a música elévase e entra a comitiva por un lateral. Saúdan, fan sinais de vitoria e triunfo, suben ó estrado. Sánchez Vidal, o da “tenencia”, talla bocoi, é o encargado de presentar os intervintes, con pouca gracia e peor galego, facendo unha brincadeira politicamente incorrecta sobre un minuválido e unhas muletas. O primeiro é Suárez Canal: trontante, eleva o ton, aplausos, Galiza e o respecto, Galiza e a determinación da política estatal, etcétera. Mesmo o Conselleiro se permite unha licenza poética citando unha Ithaca que soa rara nun líder tan pouco literario. Logo fala a vicepresidenta do Parlamento, Tareixa Paz: correcta pero un pouco sosa. Teño que marchar, vou quedar sen oír a Quin, que está pletórico e sorrinte na súa cadeira. Mais como falta tamén por falar Iago Tabarés, supoño que Quin será o que peche. Lisco, fago veloz o recado e volvo para ver e oír o Vicepresidente. Cando chego aínda está falando Tabarés, respiro aliviado. Oh, decepción: Quin xa falou, non pecha o acto, Tabarés é o derradeiro: correcto, pedagóxico, repite por enésima vez o que dixeron os anteriores, pero con especial fincapé na problemática ourensá. Remata o acto, a xente vaise tranquilamente. Hoxe dixéronme que Quin estivo moi espelido e gracioso, todo o mundo ríu as súas palabras e chanzas, que actou moi ben, que animou ao público, que sabe chegar.