Estase a dereitizar Europa?

Estase a dereitizar Europa, como sostiña onte Enrique Gil Calvo en El País. ?
Non quero que ese traballo, ben suxerente, pase desapercibido. Sostén Gil Calvo que existe esa dereitización, como resposta de dereitas á globalización, e que nesa liña van tamén os resultados do 9-M, por riba da aparente vitoria da esquerda: en realidade, os votos do centro van ó PP e o PSOE recolle votos da esquerda radical e do nacionalismo; xa que logo, os espazos electorais vanse correndo á dereita. E a esquerda que gaña é pouco máis que unha dereita con rostro humano. Velaí:
¿De dónde procede este vendaval derechista? Las razones son muchas y complejas, y aquí sólo cabe aludir a las más significativas. El fin de la guerra fría significó la derrota irreversible del socialismo histórico, sin que hasta ahora sus bases sociales hayan podido recuperarse creando un nuevo proyecto político legitimado por un discurso innovador. Por eso la izquierda se limita a vegetar, viviendo de unas rentas ruinosas (el estéril anticapitalismo comunista) o al menos conservadoras (la defensa socialdemócrata de los derechos sociales), pues el incipiente movimiento antiglobalización aún carece de credibilidad. De ahí el éxito de la tercera vía social-liberal a lo Giddens-Blair, aquí adoptada por Zapatero, que renunciando a los valores de izquierda sólo propone una derecha con rostro humano. Y ante el vacío de la izquierda en retirada, la derecha ha podido invadir y ocupar toda la esfera del debate público sin encontrar resistencia, imponiendo sus agendas neoliberales, nacionalistas, teocráticas y neoconservadoras.

en poleiro alleo
Monxardín resolve un enigma: O Senado e as confusións extremas.

Cóntolles. Un partido inexistente en Ourense, dunha esquerda tan ultrarradical que se sae do mapa, e se non lembro mal relacionado cos admiradores do vello estalinista Lister, chamado na actualidade Partido Comunista do Pobo Galego, sacou para os seus representantes no senado pola nosa provincia a nada desdeñable cifra de 3.467, 2.877 e 2.768 votos, dobrando ou triplicando os votos de formación minoritarias e sensatas como Izquierda Unida ou os de Rosa Díaz. ¿Tan pouco atento estou eu á evolución política para que se me escape o rexurdir da ultraesquerda na cidade, sobre todo tendo en conta que ese residuo comunista non apañara votos significativos en ningunha outra provincia de Galicia? Por outra banda, o minúsculo, testemuñal, decimonónico, o que queiran, pero ’noso’ carlismo ourensán, representado por Manolo Rego Nieto e o seu fillo Gustavo, apañaron na provincia toda a normalidade duns douscentos e pico votos fronte a outra cousa carlista, a Comunión Tradicionalista Carlista, que presentaba un descoñecido de apelido navarro e que levou 1.336. ¿Viráronlle as hostes lexitimistas ourensás as súas costas ao tandem Rego-Rego e lanzáronse en mans da extrema dereita? Outro enigma.

De alivio, de Bieito Iglesias (ECG 20 marzo)

Despois da tronada vén a calma enganosa, a xente volve falar de fútbol nos bares e de achaques nas reunións familiares, pero por baixo das aparencias nótase que uns quedaron aliviados e outros andan levados do demo. Este é un efecto secundario da política democrática, inevitable porque o que é bo para as costas é malo para as illargas. A escisión, a rifa, a tirapuxa forma parte esencial dun réxime de liberdades.
Como votante que nunca gañou uns comicios, estou en condicións de aconsellar aos que se fan mal sangue cando a elección non lles vai dereita. Nese caso, o mellor é pensar: "Tódalas perdas sexan esas" ou ben "Máis se perdeu na guerra de Cuba e viñeron cantando". Non é rexouba, dígolles moi en serio que a democracia consiste no convivio pacífico de persoas radicalmente diversas. O día das votacións coincidín ao pé da urna cos interventores dun partido que non me chista (un señor de gabardina e zapatos caros, dous mozotes de universidade privada con aspecto de pivots de baloncesto) e dixen contra min: "Entre nós hai máis diferenzas das que se observan entre as máis distantes razas humanas". No entanto, estamos chamados a trepar as mesmas rúas sen topeñar uns cos outros. A fala popular conta cunha frase feita que vale por cen sisudos tratados políticos: Cada un é da súa idea.
Alegreime por meu pai (el si figura entre os electores vitoriosos), porque nunha semana funesta na que mamá cegou dun ollo e un neto padeceu as vexigas loucas, cumpríalle algún suceso co que vigorizar os seus oitenta e dous anos. As batallas decisivas líbranse na vida privada. O domingo pelexamos cóbado con cóbado cun xamón de xabarín (abatido polo meu proxenitor, que está feito un Daniel Boone) e cunha cachucha de marrán sabedeiro. Non perdoariamos a comerota aínda que as urnas nos desen a patada.

José Luis Baltar: “O trompazo do PP en Ourense pode ser maior”
"Aínda que sexamos a forza máis votada da provincia, con 105.000 sufraxios non imos a ningunha parte. Somos un partido gañador", afirma con decepción, pero tamén lle advirte a "Pachi" Vázquez: "Que non lance as campás ó voo porque van subindo pero non venceron"

Entrevista de balance electoral a J.L. Baltar en Galicia Hoxe (da AGN).

Resaca electoral (faragullas)

Teño unha sensación estraña: dende que vexo a Rajoy asaeteado con crueldade pola Brunete (EM-La Razón-Pedro J.-Ansón), ata empeza a caerme simpático...

Dende logo a política debe ter unha erótica máis que especial: velaí a Mariano que nin lle fai caso á súa querida Elvira que lle pide que o deixe...

Un dos meus trasgos-espías especiais cóntame a sorpresa que tiveron na mesa electoral dos Maristas, pleno centro de Ourense, onde adoita haber máis votos do PP, ó abrir os sobres do Senado. Había unha boa chea deles, cos tres candidatos do PP cruzados, que quedaron como nulos porque ó carón do nome dun deles estaba escrito ben clariño: "analfabeto". Saben de quen se trataba?

Que é de Xosé Manuel González, que hai días que non nos visita. Queremos saber da súa análise electoral. E agardaba que opinase tamén sobre Batallán. Seguro que anda o pobre agobiado cos exames, como outras veces...

Graciñas abondas a Xoán da Coba polo seu agasallo de cumpreanos. Ando a pensar algún xeito de corresponderlle...

Cadro branco, cadro mouro
Andoliña 11 marzo 2008 (Imaxe de Lorenzo Goñi)

Os galeguistas de A Nosa Terra histórica resumían dúas das novas importantes de cada día nunha sección titulada ‘Cadro branco’, para noticias en positivo, e ‘Cadro mouro’, para as negativas ou as máis indignantes para o noso país. Para o ‘Cadro branco’ de hoxe, que en realidade xa o escribiron antonte os cidadáns nos colexios electorais, eu subliñaría o fracaso da estratexia da crispación, a derrota das mentiras e das teorías surrealistas a favor de non sei cantas conspiracións, a nidia rectificación dun discurso insultante contra a poboación inmigrante, a descualificación das teses que optaron pola confrontación coas linguas periféricas para gañar votos en Madrid. Alguén debería tomar nota de todo iso: alguén debería pensar en construír unha dereita con outro discurso e xubilar unha longa ringleira de personaxes, empezando por Rajoy, Acebes, Pujalte e Zaplana.
Como ‘Cadro mouro’ da xornada do domingo, eu non teño ningunha dúbida na escolla: sería para ese 41 por cento de cidadáns que optaron pola abstención, seguindo as consignas de ETA en Arrasate-Mondragón. Un moi tristeiro agravio máis á memoria de Isaías Carrasco, asasinado nesa vila vasca no final da campaña electoral.

como sempre, Forges, xenial !!!

Gañarán todos outra vez?
Ben, toca ir votar. Alá vou, en compaña da muller e a filla (esta, por vez primeira na súa vida). Alguén suxeriu seguir dende aquí o debate dos resultados: por iso, abro este fío, por se se queren intercomunicar todos/as a partir das 20 h.
Eu incorporareime máis tarde: despois de votar, vou levar a filla ata a estación de ferrocarril e logo estarei un bo rato no Xardín Xaponés, onde, como outras veces, centraliza os seus servizos Telemiño e fan as primeiras roldas de opinión entre políticos e colaboradores do xornal La Región. Xa lles conto despois qué opinaba a xente por alí: agardemos que a edición dos resultados finais non sexa moi lenta (mañá hai clases). Estarei encantado de ler as súas primeiras impresións: gañarán todos outra vez?

Excesos da campaña

Pan por Pan venres 7 marzo

Nun par de días carteis e bandeirolas perderán a súa funcionalidade: da campaña só quedarán ecos difusos. Creo que algúns se arrepentirán dos excesos típicos destas contendas. Rajoy excedeuse acusando a Zapatero de agredir ás vítimas do terrorismo e tamén atacando a Serrat, que nada lle fixo o pobre. Do outro lado, pasáronse varios quilómetros Felipe González e José Luís Cuerda chamando imbéciles ós líderes do PP. E o mesmo a eurodeputada popular Ana Mato insultando como analfabetos ós nenos andaluces. No mesmo caixón, os vándalos que boicotearon actos nas Universidades. Do positivo da campaña, lembraremos a relevancia dos debates mediáticos e algún detalle orixinal. Parecéronme moi bos os anuncios de Isabel Coixet (na imaxe) para os socialistas. Tamén a campaña do PSC, que afirmaba nun cartel: “Indecís? Escolta la COPE cada matí”. Contundente, efectivo.

A babecada do día

'ETA espera que vuelva a salir el Gobierno socialista', afirma Juan Antonio García, ex policía nacional, que sufriu un atentado en 1992. É o sucesor de Alcaraz na AVT. Asegura sentirse 'agredido' pola política antiterrorista de Zapatero (En El Mundo, contén entrevista en video).

en poleiro alleo

Demagoxia sobre as pensións dos galegos, de S. Lago (La Región 6 marzo)

A abstención, de M. Mera (La Región 5 marzo)

Crónica do mitin do BNG en Ourense,
por "Eu medio estiven alí"

A petición dun lector para atender o mitin do BNG en Ourense foi atendida, xenerosamente, por outro contertulio desta casa, que mandou esta crónica, que reproducimos.

Pide un Anónimo unha crónica do mitin do BNG en Ourense. Como o señor Marcos a solicita, velaí uns apontamentos breves. Pavillón dos Deportes sen encher. O público vai chegando ós poucos e o servizo de organización insiste en que se ocupen as cadeiras enfronte do escenario. Nótase a chegada de autobuses das vilas (Allariz, Verín, …) porque chegan en grupos e o público se vai diversificando: o paisano do rural mesturase co capitalino. Entre os capitalinos, xente coñecida: o Carrabouxo, o Monxardín tío, o capitán Willy (ex PC que nunca falou en galego), o inspector Caseiro. Xente guapa e non tan guapa, como en botica. Repártense bandeiras e carteis para que o respectable as ondee cando proceda. Luces moi potentes: servidume ós segundos televisivos. O reparto dos asistentes faise dun modo convencional, como en todos os partidos: os cargos institucionais (algún delegado provincial feito un figurín) e os convidados nas primeiras filas: saúdanse e bícanse uns aos outros encantados de terse coñecido. Atrás no escenario, como fondo dos intervintes, sitúanse rapaces novos e concelleiros das vilas: os ourensáns, máis señoritos ou máis tímidos, non suben.

Retraso de vinte minutos no comezo. Teño pouco tempo para oír as intervencións porque teño que liscar por outros compromisos. De súpeto, a música elévase e entra a comitiva por un lateral. Saúdan, fan sinais de vitoria e triunfo, suben ó estrado. Sánchez Vidal, o da “tenencia”, talla bocoi, é o encargado de presentar os intervintes, con pouca gracia e peor galego, facendo unha brincadeira politicamente incorrecta sobre un minuválido e unhas muletas. O primeiro é Suárez Canal: trontante, eleva o ton, aplausos, Galiza e o respecto, Galiza e a determinación da política estatal, etcétera. Mesmo o Conselleiro se permite unha licenza poética citando unha Ithaca que soa rara nun líder tan pouco literario. Logo fala a vicepresidenta do Parlamento, Tareixa Paz: correcta pero un pouco sosa. Teño que marchar, vou quedar sen oír a Quin, que está pletórico e sorrinte na súa cadeira. Mais como falta tamén por falar Iago Tabarés, supoño que Quin será o que peche. Lisco, fago veloz o recado e volvo para ver e oír o Vicepresidente. Cando chego aínda está falando Tabarés, respiro aliviado. Oh, decepción: Quin xa falou, non pecha o acto, Tabarés é o derradeiro: correcto, pedagóxico, repite por enésima vez o que dixeron os anteriores, pero con especial fincapé na problemática ourensá. Remata o acto, a xente vaise tranquilamente. Hoxe dixéronme que Quin estivo moi espelido e gracioso, todo o mundo ríu as súas palabras e chanzas, que actou moi ben, que animou ao público, que sabe chegar.

O QUE CALAN

Andoliña xoves 6 marzo. Imaxe: Masquerine, de Giuseppe María Meteli, 1692.


Dos nosos líderes políticos importa tanto o que din como o que calan. Xa sabemos que Rajoy quere, tamén aquí en Galicia, conseguir votos defendendo o castelán, como se este fose atacado ou agraviado nalgures: pobriño do castelán, desaparecido das televisións, dos xornais, da Xustiza, da liturxia, da vida empresarial, etc. Todo en rigoroso galego normativo, pobriño do castelán!! Rajoy asume o discurso de Galicia Bilingüe e logo os populares chaman ó voto presumindo da orixe galega do seu candidato. O mundo ó revés.
Imos co que calan. Por exemplo, é case seguro que non vai haber maiorías absolutas: por sorte, na miña persoal opinión. Xa sabemos que Zapatero pode pactar a varias bandas: CIU, PNV, ERC, IU, BNG, etc. E con quen pode pactar Rajoy? Despois dunha campaña tan antinacionalista, vai pactar con CIU? Vai volver ó “catalán na intimidade” do seu mestre Aznar? Vaise achegar a Esquerda Unida?
No caso dunha hipotética vitoria, Rajoy precisaría o apoio dun ou de varios dos grupos nacionalistas para ser investido. Pero fixo unha campaña destinada a rachar todas as pontes. Ademais, os seus votantes, despois do escoitado, non llo perdoarían. Teno moi difícil.

Gañou Zapatero (o último debate)

Rajoy: repetitivo, machacón no mesmo de sempre, con moi escasa credibilidade, inoportuno en abordar temas que en nada lle favorecían (guerra de Iraq).
Obsesionado con dúas palabras, repetidas toda a noite: “orde” e “controlar”, apelando ó voto do medo e ó medo contra os inmigrantes.

Zapatero: máis solto e contundente que no primeiro debate. Lanzou un discurso en positivo e achegou moitas medidas concretas, de goberno, para o futuro.
Como é lóxico, refugou entrar nos temas que non lle interesaban ou favorecían, pero ó mesmo tempo desenmascarando a estratexia acusadora de Rajoy. Velaí o idioma: por se alguén o dubidaba, para Rajoy un dos grandes problemas de España é que haxa rótulos en catalán nos comercios de Cataluña.

Eu deille (preguntado por La Región) un 5 a Rajoy, en fondo e forma, e un 8 a Zapatero, que creo que lle deu a estocada final á campaña e gañou xa as eleccións (aínda que iso o dirán os cidadáns o 9 de marzo).
Na Cuatro, Instituto Opina acaba de dar primeira esculca respecto ás opinións do debate: para o 50,8 % gañou Zapatero; para o 29 %, Rajoy.

cousas da campaña

Nun xiro estratéxico, o PP revírase contra o BNG e Baltar proclama: o BNG non é galeguista (informa Vieiros).

Na enquisa de Sondaxe para LVG, gaña o PSOE por 3,5 puntos. O BNG sobre a súa porcentaxe (do O,8 ó 1,1).
O PSOE logra máis apoio dos novos votantes, aínda que un 4,3% do seu electorado vaise ó PP. O sondeo detecta un amplo trasvase de votos de esquerda en favor de Zapatero:
Así, os trasvases de voto procederían fundamentalmente de Esquerra Republicana de Cataluña (15%), BNG (14,3%) e en menor medida Izquierda Unida (13,2%). Todos estes apoios mobilizados pola consigna do voto útil compensarían a relativa debilidade do chan electoral do PSOE. Os populares só contarían co reseñable trasvase de votos procedente do electorado de Coalición Canaria (un 25%).

"Chequeos, mapas y retratos", de Juan José Millás (Interviú)

PEPEROS ESCOZÍOS (Brincadeira. Vía Apicultor)

en poleiro alleo

Bieito Iglesias tamén escribe sobre o debate

(veredes como alguén tamén lle chamará colonizado)

Platón deixou dito que o amor é un pulo cara a excelencia e Lourenzo o Magnífico secundouno afirmando que se trata dun apetito de beleza. Pois ben, as cámaras de cinema ou de televisión experimentan ese impulso e ese apetito, son como raparigas namoradizas que un día se prendaron do xove Eastwood ou das meniñas dos ollos de Paul Newman e hoxe langrean polos ósos de George Clooney. Desde o momento en que a política se vedettizou (con John Fitzgerald Kennedy), resulta moi difícil triunfar cun líder que careza de boa percha. Ata os líderes revolucionarios han ser belidos como o Che Guevara se queren que a mocidade os coloque por riba da banceira da cama en lucido cartel.
Sospeito que se non houbo debates en eleccións anteriores foi porque Aznar quedou escaldado despois dos cara a cara con González, debido ao seu bigote que evocaba sketchs de cine cómico. Raxoi aceptou a regueifa porque tiña pouco que perder e, de perdidos, ao río. Falou braceando enerxicamente e mesmo se permitiu algunha difamación (acusou ao candidato socialista de agredir ás vítimas do terrorismo), mantívose firme e altaneiro, como eses oradores que badúan empoleirados nunha caixa de fruta, pero a condenada cámara acariñaba o sorriso de Zapatero e transmitía reflexos dos seus iris celestes. Como os políticos falan para a feira -para as sectas respectivas-, uns dirán que gañou Xan e outros que venceu Perillán, no entanto ficou moi claro quen pode en telexenia. Por baixo da esgrima dialéctica e dos reproches cruzados polos candidatos, a pantalla cantaruxou todo o tempo un vello tema dos Sírex: ¡Qué se mueran los feos, qué no quede ninguno!. Non é milagre que os inquéritos das cadeas xeralistas desen como gañador ao Presidente en funcións. Tampouco foi casual que ZP se despedise cunha frase (Boas noites e boa sorte) dun filme do Clooney. Só lle faltou choscar o ollo.

O debate da galega (primeira impresión)

Núñez Feijóo para min estivo mellor que Rajoy. Pérez Touriño, máis académico, semellaba ás veces un profesor dando clases na Facultade de Económicas. Quintana foi o máis político no enfoque e nos contidos: levou as cousas ó seu rego e expuxo moi nidiamente a posición que lle interesaba ó BNG. Quintana só criticou, na práctica, ó PP: quizais algún dardo contra o PSdG-PSOE sería máis rendible no plano electoral.
Por varias veces houbo confusión no obxectivo do debate: semellaba máis ben un debate de balance do goberno autonómico bipartito, en bastantes casos. (Pero non houbo división á hora de defendelo por parte de socialistas e nacionalistas).
En cambio, sobre todo na primeira parte, houbo tempo para propostas concretas, programáticas: neste aspecto, mellor que a confrontación Rajoy-Zapatero.
No aspecto formal eu daríalles un empate técnico ós tres, arredor do seis. Núñez Feijóo, moi serio, case cabreado. Os outros, con sorriso un pouco forzado. Sería de agradecer un pouco máis de naturalidade.
No fondo e nos contidos Quintana levaría un 8, Touriño un 7 e Feijóo un 6 (só é a miña humilde opinión).

DEBATES ELECTORAIS
Andoliña xoves 28 febreiro

Co que se leva escrito sobre o debate do luns entre Rajoy e Zapatero hai para xuntar un volume ben gordo: no meu blog quedou a miña opinión con detalle e un amplo debate ó respecto. Como é lóxico, ós votantes de dereitas gustoulles máis Rajoy, polo xeral; e ós de esquerdas, Zapatero. Creo que Rajoy deu a imaxe que os socialistas agardaban: sobre todo no seu tratamento tan monocorde e reducionista da inmigración como sinónimo de delincuencia e conflito social.
O escritor Juanjo Millás dixo que o debate foi a representación da loita do século XIX contra o século XXI: non creo que sexa preciso dicir quen representaba cada tempo histórico. Un xornalista catalán, Jose Antich, seguindo este fío, preguntábase: “En España, hai máis xente como Rajoy ou como Zapatero? Que é España: máis século XIX ou máis século XXI?”. Saberémolo, sen dúbida, o nove de marzo. E que papel vai cumprir Galicia desta vez?, engado eu. Chegaron de verdade os tempos da modernidade política?
Joan Manuel Serrat, por certo, falaba antonte na radio moi cabreado polas alusións directas de Rajoy en televisión: “Eu nunca insultei ó señor Rajoy! Por que me insulta el a min?”.

ZAPATERO-RAJOY. Primeira impresión (ás 11,55 h.). Imaxe de Ben Lawson.

Rajoy. Dereita dura, catastrofismo: o inicio do seu discurso foi abraiante polo medo que metía. Obsesionado coa inmigración, asociada sempre á delincuencia (nin unha palabra positiva sobre a contribución dos inmigrantes) e co terrorismo. Defendeuse en economía e quedou moi atrás en todo o demais. Acorralado cando se lle preguntou polos trasvases (non podía definirse ou se lle rompe o partido). Excesivo e indignante acusando a Zapatero de "agredir ás víctimas do terrorismo".
Foi máis o Rajoy da loita dura dos anos da oposición que da imaxe moderada que agora queren vender en campaña os estrategas do PP.
Zapatero. Privilexiou as mensaxes en positivo. Defendeuse moi ben na exposición do labor do seu goberno en políticas sociais, política exterior e defensa das autonomías. Atacou a cotío a xestión dos anteriores gobernos do PP onde era ministro Rajoy: como forma de comparación e de impugnación do discurso do PP. Moi ben na explicación da integración dos inmigrantes e brillante no exemplo do bonobus coas regularizacións da etapa Rajoy. Ben tamén na denuncia do PP por utilizar partidistamente o terrorismo e o 11-M.
Algúns quizais desexarían un tono máis enérxico e contundente, pero non é o propio de Zapatero nun debate deste tipo.
De Galicia, nin pío. Só unha breve alusión de Zapatero ó papel do PP no Prestige (por certo, Rajoy en ningún momento se atreveu a defender a Aznar, nin nisto nin noutras cousas).
Isto é o que lle acabo de contar a un xornalista de La Región por tf. Pedíame tamén unha puntuación: eu daríalle arredor do 7 a Zapatero e un 5-6 a Rajoy, sumando todo, formas e fondo do debate.

ACTUALIZACIÓN: segundo a enquisa de La Región, onte a noite, entre os seus "opinantes habituais", gañou Rajoy para Moncho Conde Corbal e Rosendo Luis Fernández; gañou Zapatero para Afonso V. Monxardín, Santiago Lago, Gonzalo Iglesias, Herminio Iglesias e eu mesmo; empataron, segundo Xavier Limia Gardón. As notas máis altas deullas Rosendo L.Fdez. (militante PP) a Rajoy e Gonzalo Iglesias (idem. PSOE) a Zapatero; as máis baixas ós dous, as de M.Herminio Iglesias (militante BNG).