FÍO MUSICAL (10)

O muxicu[1] das miñas músicas, por Arume dos Piñeiros

Nacín nunha casa onde a radio estaba sempre encesa. Os programas de dedicatorias (Machín, Molina, Piquer) compartiron o ar coa voz da miña nai que cantaba asturianaes (“pinchéme con una espina”), boleros (“no marques las horas”), tangos (“con la frente marchita”) ou coplas (“apoyado en el quicio de la mancebía”). Aquela escola ininterrumpida ofrecía a súa apoteose anual na da miña aboa en aninovo con toda a familia. Tras a cea, as cantigas saían en popurrí sen folgos, sempre cun sorriso digno de Gene Kelly en Cantando baixo a chuvia (a miña película predilecta), cheo de ledicia e entusiasmo. O repertorio popular asturiano completo e o inevitable tributo á moda radiofónica (“húmedas paredes”, “en el río aquel tú y yo y el amor”) non impedían coroar a noite con habaneras (“como azabache negro nací y fue mi suerte tan favorita que esclavo tuyo me convertí” ou “Paloma mensajera, cruzas el mar, dile que no me olvide”), rancheras (“una noche que tronaba y hasta mi suegra temblaba eso sí que tuvo guasa, empezó a soplar el viento, se llevó el ayuntamiento y el tejado de mi casa”) ou sons caribes (“abusadora, abusadora”). A música chamada de cantautor hispanoamericano (Yupanqui, Viglietti, Violeta Parra) alternaba coas cancións dun invencible Víctor Manuel que soaba coa súa discografía ao completo, coa repetición de “por san cosme y san damián nun vayas neña temprano, nun pises el maizal” como mantra místico.
En casa, ás veces, co primeiro tocadiscos (fundador mediante), escoitabamos, sobre todo nas matinées que preparaba o meu pai os domingos, bandas sonoras de películas (Love story, Raindrops keep fallin’ on my head) interpretadas polos inefables Paul Muriat ou Frank Pourcel. Jimmy Fontana era o rei do picú paterno e Il mondo soaba en alto para anunciarnos sempre a súa felicidade. Modugno, Celentano, Carosone e tutti quanti alimentaron desde entón e supoño que para sempre a miña completa educación sentimental.
A música clásica era territorio descoñecido. Aínda hoxe frecuenta pouco a miña casa (detesto os concertos e aínda máis o ambiente alí concentrado). Entre outras cousas, porque a miña afección adolescente ao futbolín debaixo da casa, propiedade dun famoso vocalista ponferradino (sic), puxo nas miñas orellas a Procul Harum, CCR, CSNY ou Chicago, aparte dos archicoñecidos Beatles (“amarillo, el submarino es”) ou os propios Rolling que xurdían daquel jukebox que encendía a mesa de billar a tres bandas. Eses discos que soaban a todas horas e os que tiñan estrados os meus curmáns maiores (Wilson Pickett, Blood, Sweat and Tears, James Brown ou Aretha Franklin) nos seus cuartos desordeados, de insólita tendencia soul agora que o penso, construiron a miña devoción musical, alonxada dos gustos clásicos. Despois aprendín a rabuñar cordas de guitarra máis que nada para acompañar (e o que fixera falta) algunhas cancións de amor e combate. Cantei algunha vez en público (Amancio Prada, Batallán, Simon & Garfunkel) e mesmo obtiven un premio de canción orixinal naqueles concursos composteláns de san francisco con Antón Lopo (sí, o mesmo) de voz arrebatadora.
Pero a miña maior contribución á historia da música foi acompañar o acordeón dun meu amigo no seu intento (victorioso) de conquistar a unha pelirroxa perigosa. Nese momento sentín o que eu sempre quixen ser: un cantante de mariachis, apostado no balcón dunha dama, co peito repleto de enerxía e o corazón disposto a estoupar con verbas de paixón e delirio.
Escribo esto para as uvas na solaina, a 11 de maio. Soan Entre dos aguas, Old friends e Mansard Roof dos Vampire weekend.
[1] O carozo da mazán en asturiano.